Υστεροφημία

Υστεροφημία, μια σημαντική λέξη για τους προγόνους μας. Ο απόλυτος σκοπός ζωής των αρχαίων Ελλήνων. Μια λέξη η οποία σήμερα έχει χάσει το πρότερο αντίκτυπο, όμως έμμεσα εξακολουθεί να αποτελεί ένα τρόπο ζωής για μία καλύτερη κοινωνία.

Ο θάνατος - φιγούρα τραγική της ζωής μας- σαν σκιά παραμονεύει σε κάθε μας βήμα και εμείς σκεφτόμαστε αν θα αφήσουμε πίσω μας κάτι καλό φεύγοντας. Αν θα μας θυμούνται για κάποιο θετικό μας χαρακτηριστικό, για το έργο μας, για τη δημιουργία απογόνων, τη συνέχιση του ονόματος. Και μπροστά σε αυτό το φόβο και την άγνοια πλάθουμε το σήμερα που ζούμε.

Η υστεροφημία σε κάνει αθάνατο, οι πράξεις και το όνομά σου μένουν στο χρόνο, δεν πεθαίνουν ποτέ. Αλλά η ζωή σου και οι στιγμές σου δε χρειάζεται να μετρηθούν σε καμία ζυγαριά για τη σπουδαιότητά τους.

Προσοχή όμως η σκέψη αυτή θα πρέπει να γίνει αυτοσκοπός. Δε χρειάζεται να γίνονται θηλιά στο λαιμό σου χαρίζοντας σου ή όχι τη δόξα μετά θάνατον. Δεν πρέπει να κρίνεις κάθε καλή σου πράξη για το αποτέλεσμα που μακροπρόθεσμα θα σου αποφέρει. Να γίνεις σπουδαίος και να το ανακαλύψουν αυτό οι άλλοι, μη μονοπωλεί τη δική σου σκέψη σε κάθε σου απόφαση, στον τρόπο ζωής σου. Είναι ωραίο να σκέφτεσαι πως κι εσύ αφήνεις κάτι πίσω σου. Κάτι που να αποδεικνύει πως έζησες, πως ήσουν εδώ. Κάτι που να ματαιώνει τη λήθη. Κι όχι απλά να υποδεικνύει την ύπαρξή σου, αλλά αυτό το ίχνος σου στην ανθρώπινη ιστορία να είναι ξεχωριστό, όμορφο, να αξίζει που υπάρχει· που υπήρξες.

Κλείνεις τα μάτια. Σκέφτεσαι ότι δεν είσαι εδώ. Έχεις φύγει, ο χρόνος σου τέλειωσε και το όνομα σου γράφτηκε για τελευταία φορά. Αναρωτιέσαι τι έχει μείνει από σένα. Τι άφησες πίσω σου. Λένε για σένα; Και τι είναι αυτό που λένε; Σε θυμούνται; Κι αν ναι τι θυμούνται από σένα; Όσα έκανες, όσα ήσουν, είχαν σημασία; Η ζωή σου άλλαξε κάτι; Δημιούργησε κάτι; Ή πέρασε και χάθηκε όπως ο άνεμος παρασύρει τις στάχτες στο διάβα του;

Η ζωή σου τώρα έχει άλλη σημασία. Γιατί ό,τι πράξεις δε θα χαθεί μαζί σου. Θα σε ακολουθεί για πάντα, θα ακολουθεί τον απόηχό σου και θα αγκαλιάζει και όσους συνδέθηκαν μαζί σου, όσα άγγιξες και έπλασες. Οι αποφάσεις που πήρες, οι επιλογές, τα λάθη σου, τα σωστά σου έχουν άλλη βαρύτητα. Γιατί θα μείνουν, μετά από σένα. Θα υποδηλώνουν εσένα, θα αρκούν για να σε χαρακτηρίσει κάποιος, ακόμα κι αν δε σε ήξερε. Θα συνδεθούν με τα παιδιά σου. Εκείνα θα κουβαλήσουν στις πλάτες τους το βάρος της δικής σου φήμης. Κι αυτή θα τα ελευθερώσει, θα τα εμπνεύσει ή θα τα στιγματίσει, θα τα ισοπεδώσει.

Ως επίλογο, θα σας διηγηθώ μία αληθινή ιστορία.

Πριν από εκατόν τριάντα και πλέον χρόνια, ένας άνδρας κοίταξε την πρωινή εφημερίδα και μέσα από έκπληξη και φρίκη, διάβασε το όνομα του στην στήλη με τις κηδείες. Οι εφημερίδες είχαν αναφέρει εξαιτίας ενός σφάλματος τον θάνατο του λάθος ατόμου.

Η πρώτη του αντίδραση ήταν να σοκαριστεί. Είμαι εδώ ή εκεί;Όταν ανέκτησε την ψυχραιμία του, η δεύτερη σκέψη του ήταν να ανακαλύψει τι είχαν πει οι άνθρωποι για αυτόν. «Ο βασιλιάς του δυναμίτη πέθανε». «Ήταν ο έμπορος του θανάτου». Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο εφευρέτης του δυναμίτη και όταν διάβασε τις λέξεις «έμπορος του θανάτου», αναρωτήθηκε, «Έτσι πρόκειται να με θυμούνται;»

Ήρθε σε επαφή με τα συναισθήματα του και αποφάσισε ότι αυτός δεν ήταν ο τρόπος με τον οποίο ήθελε να τον θυμούνται. Από εκείνη την ημέρα και ύστερα, άρχισε να εργάζεται στο όνομα της ειρήνης. Το όνομα του ήταν Alfred Nobel και τον θυμόμαστε σήμερα από τα βραβεία Νόμπελ.

Ακριβώς όπως ο Alfred Nobel ήρθε σε επαφή με τα συναισθήματα του και επαναπροσδιόρισε τις αξίες του, θα πρέπει και εμείς να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να κάνουμε το ίδιο.

Πως θα ήθελες να σε θυμούνται; Θα σε θυμούνται με αγάπη και σεβασμό;