Όταν ακούμε τη λέξη “μάσκα”, η σκέψη μας τρέχει στο θέατρο, όπου φορούν μάσκα οι ηθοποιοί ή στις απόκριες στους μασκαράδες, οι οποίοι βρίσκουν ευκαιρία εκείνες τις μέρες να μεταμορφώνονται σε ό,τι θέλουν. Στην καθημερινότητα μας όμως, υπάρχουν άνθρωποι που φοράνε “μάσκα”; Σίγουρα όχι με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αλλά μεταφορικά.Είναι εκείνοι που νιώθουν την ανάγκη να αλλάξουν χωρίς όμως να κάνουν ουσιαστικές αλλαγές, μόνο και μόνο για να γίνουν αποδεκτοί. Να γίνουν αποδεκτοί από συγκεκριμένα κοινωνικά σύνολα, από συγκεκριμένους ανθρώπους, από το εργασιακό τους περιβάλλον ή ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Μεγάλο ζήτημα να νιώθεις τόσο έντονα την ανάγκη να γίνεσαι οπωσδήποτε αποδεκτός από κάποια άτομα γύρω σου και να αλλάζεις τόσο πολύ, ώστε σε κάθε συναναστροφή μαζί τους να νιώθεις ότι φοράς μάσκα.
Αν όμως δεν σε αποδέχτηκαν τα πιο σημαντικά για τη ζωή σου πρόσωπα, αν δεν έχεις καλύψει επαρκώς το κενό αυτών των χρόνων, πώς γίνεται να μην προσπαθείς να το βρεις στην ενήλικη σου ζωή από τους άλλους γύρω σου; Η αίσθηση του “ανήκειν” είναι βασική ανάγκη παιδιών και ενηλίκων. Αναπτυσσόμαστε μέσα στη μήτρα , όπου αν είμαστε τυχεροί και είναι ένας φιλόξενος για εμάς χώρος, τότε θα βιώσουμε το ότι ανήκουμε κάπου. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, τόσο στην ενδομήτρια ζωή μας, όσο και μετά τη γέννηση μας, δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε το τι ζήσαμε και να το αποδώσουμε λεκτικά. Είναι όμως γραμμένο ανεξίτηλα στη σωματική μας μνήμη και μπορεί να έρθει στην επιφάνεια με τη μορφή ενός ίσως σωματικού πόνου που δε μπορούμε να εξηγήσουμε ή μιας αποσπασματικής και θολής εικόνας ή απλά με τη μορφή μιας δυσάρεστης αίσθησης, η οποία είναι απροσδιόριστη και για την οποία δε μπορούμε να βρούμε από πού προέρχεται.
Με τέτοιες αρνητικές πρώιμες εγγραφές, φτάνουμε σε ενήλικη ζωή και συνειδητοποιούμε ότι αναγκαζόμαστε να φοράμε μάσκα. Δεν μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας, γιατί φοβόμαστε ότι αυτό που είμαστε δεν είναι αποδεκτό, ούτε ικανό να αγαπηθεί από μόνο του. Τη μάσκα τη χρειαζόμαστε για να μπορούμε να νιώθουμε ότι ανήκουμε. Τι θα συνέβαινε αν αποφασίζαμε να τη βγάλουμε;
Ενδεχομένως ο χειρότερος μας φόβος, να μείνουμε μόνοι μας, να γινόταν πραγματικότητα. Αξίζει όμως να έχεις ανθρώπους δίπλα σου, οι οποίοι σε δέχονται επειδή έχουν δει μόνο το κομμάτι σου που συνδέεται με τη μάσκα; Αξίζει να είσαι σε μια τόσο ψυχοφθόρα πραγματικότητα και να πρέπει να χάνεις μέρα με τη μέρα και περισσότερα κομμάτια της προσωπικότητας σου; Ίσως ήρθε η ώρα να πέσουν οι μάσκες και να συνδεθείς με τον πραγματικό σου εαυτό, με τα θέλω και τις ανάγκες σου, ώστε να καταφέρεις να συνδεθείς και με τους ανθρώπους γύρω σου που σε θέλουν για τα δικά σου αυθεντικά κομμάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου