ΑΡΧΑΪΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΠΙΝΔΑΡΟΣ - •Πυθιονίκαις IX - Τελεσικράτει Κυρηναίῳ ὁπλιτοδρόμῳ (9.76-9.100)

ἀρεταὶ δ᾽ αἰεὶ μεγάλαι πολύμυθοι· [στρ. δ]
βαιὰ δ᾽ ἐν μακροῖσι ποικίλλειν
ἀκοὰ σοφοῖς· ὁ δὲ καιρὸς ὁμοίως
παντὸς ἔχει κορυφάν. ἔγνον ποτὲ καὶ Ἰόλαον
80 οὐκ ἀτιμασαντά νιν ἑπτάπυλοι
Θῆβαι· τόν, Εὐρυσθῆος ἐπεὶ κεφαλάν
ἔπραθε φασγάνου ἀκμᾷ, κρύψαν ἔνερθ᾽ ὑπὸ γᾶν
81a διφρηλάτα Ἀμφιτρύωνος
σάματι, πατροπάτωρ ἔνθα οἱ Σπαρτῶν ξένος
κεῖτο, λευκίπποισι Καδμείων μετοικήσαις ἀγυιαῖς.

τέκε οἱ καὶ Ζηνὶ μιγεῖσα δαΐφρων [αντ. δ]
85 ἐν μόναις ὠδῖσιν Ἀλκμήνα
διδύμων κρατησίμαχον σθένος υἱῶν.
κωφὸς ἀνήρ τις, ὃς Ἡρακλεῖ στόμα μὴ περιβάλλει,
μηδὲ Διρκαίων ὑδάτων ἀὲ μέ-
μναται, τά νιν θρέψαντο καὶ Ἰφικλέα·
τοῖσι τέλειον ἐπ᾽ εὐχᾷ κωμάσομαί τι παθών
89a ἐσλόν. Χαρίτων κελαδεννᾶν
90 μή με λίποι καθαρὸν φέγγος. Αἰγίνᾳ τε γάρ
φαμὶ Νίσου τ᾽ ἐν λόφῳ τρὶς
δὴ πόλιν τάνδ᾽ εὐκλεΐξαι,

σιγαλὸν ἀμαχανίαν ἔργῳ φυγών· [επωδ. δ]
οὕνεκεν, εἰ φίλος ἀστῶν, εἴ τις ἀντά-
εις, τό γ᾽ ἐν ξυνῷ πεποναμένον εὖ
μὴ λόγον βλάπτων ἁλίοιο γέροντος κρυπτέτω·
95 κεῖνος αἰνεῖν καὶ τὸν ἐχθρόν
παντὶ θυμῷ σύν τε δίκᾳ καλὰ ῥέζοντ᾽ ἔννεπεν.
πλεῖστα νικάσαντά σε καὶ τελεταῖς
ὡρίαις ἐν Παλλάδος εἶδον ἄφωνοί
θ᾽ ὡς ἕκασται φίλτατον
παρθενικαὶ πόσιν ἤ
100 υἱὸν εὔχοντ᾽, ὦ Τελεσίκρατες, ἔμμεν,

***
Για τα μεγάλα κατορθώματα πολλά ν᾽ ανιστορήσεις έχεις. [στρ. δ]Αν στα μεγάλα θέματα τα μικρά με τέχνη ξομπλιάσεις,τούτο για τ᾽ αυτιά μόνο των μορφωμένων είναι·το μέτρο το σωστό είναι το πιο καλό σε κάθε υπόθεση.Κάποτε η Θήβα γνώρισε η εφτάπυλη80πώς τον Τελεσικράτη τίμησε ο Ιόλαος,που με την κόψη του σπαθιού του την κεφαλή του Ευρυσθέα πήρε·τον εκρύψαν κάτω απ᾽ τη γη,81αστου ηνίοχου του Αμφιτρύωνα το μνήμα,εκεί που ο παππούς του κείτονταν,ο ξένος των Σπαρτών, από τότε που είχε μετοικήσειστην πόλη των Καδμείων που τρέφανε άλογα λευκά.
Μ᾽ αυτόν και με τον Δία μαζί η γνωστική σαν έσμιξε Αλκμήνη [αντ. δ]85τούς γέννησε, με μια μονάχα γέννα,δίδυμα παλικάρια, ανίκητα στη μάχη.Άλαλος θα είναι εκείνος που το στόμα τουδεν θ᾽ ανοίξει για να υμνήσει τον Ηρακλήκαι που της Δίρκης τα νερά πάντα δεν μνημονεύειπου θρέψανε κι αυτόν και τον Ιφικλή·σ᾽ αυτούς το εγκώμιο θα πλέξω,γιατί το καλό που ευχήθηκα έγινε και το είδα.89αΆμποτε των γλυκόφωνων Χαρίτων το καθάριο φέγγος90να μην μου λείψει. Και τρεις φορές, λέω, δόξασεςτην πόλη τούτη στην Αίγινα και στον λόφο του Νίσουκαι με τον μόχθο σου ξέφυγες την άγονη σιωπή.
Γι᾽ αυτό κι ο συμπολίτης σου, εχθρός είναι ή φίλος, [επωδ. δ]ό,τι καλό για όλους έχει γίνει ας μην το σκεπάζει με σιωπή,τη συμβουλή του θαλασσινού γέροντα παρακούοντας.Με την καρδιά μας όλη, εκείνος έλεγε, και με δικαιοσύνη τον έπαινο95να δίνουμε και στον εχθρό ακόμα που κάτι καλό έχει κάνει.Πολλές φορές, με του καιρού το γύρισμα,στης Παλλάδας τις γιορτές σε είδαν να νικάς—κάθε παρθένα μυστικά ευχόταν αγαπημένο να σ᾽ είχε άντρα100ή γιο, Τελεσικράτη—