Τελικά, αν όλα όσα υποπτευθήκαμε, απ’ την διαφωτιστική αυτή ξενάγησή μας στις βιβλικές και λοιπές (Ηροδότου) αναφορές, περί της πιθανής σχέσης Εσθήρ-Ξέρξου, έχουν σωστά τοποθετηθεί... δίκαια νομίζω πρέπει να αναρωτηθούμε: γιατί, ο οποιοσδήποτε καλός θεός, θα επιθυμούσε με τόσο πάθος να καταστρέψει τον αποδεδειγμένα ιαματικό και πανανθρώπινα ευεργετικό πολιτισμό των Ελλήνων;
Και αν επιτέλους, όπως είναι προφανές, κανένας αληθινός θεός δεν εμπλέκεται σ’ όλα αυτά, τότε ποιός είναι εκείνος ο σατανικός μηχανισμός, ο χειροκίνητος εκείνος "θεός", που αιώνες τώρα μπορεί ανενόχλητος να παίζει με τον ύπνο των ανθρώπων, στέλνοντας με επιτυχία «κατ’ όναρ» τέτοιες εκβιαστικές εντολές πολέμου;
Όλα λοιπόν δείχνουν, ότι απ’ το μακρινό ακόμα παρελθόν, κάποιοι είχαν ανακαλύψει την δύναμη των ονειρο-υποβολών ή ονειρο-εμφυτεύσεων, εκμεταλλευόμενοι τις δυνάμεις των ονειροποιών φυτών! Κάποιοι κατάφεραν να δαμάσουν τις δυνάμεις αυτές και να κατακτήσουν την αποδοτικότατη τέχνη του ονειροποιού, την οποία και εκμεταλλεύθηκαν, φυτεύοντας μεθοδικά στην ψυχή των αρχόντων της εποχής τους, εντολές, με την μορφή θεόσταλτων ονείρων!
Κάτι τέτοιο ακούγεται πράγματι υπερβολικό! Εν τούτοις, ο μεγάλος αριθμός περιπτώσεων, που στα ιστορικο-θρησκευτικά μας κείμενα, έντονα και σχεδόν ξεκάθαρα υπαινίσσεται κάτι τέτοιο, πρέπει να μας αναγκάσει να θεωρήσουμε την εκδοχή αυτή, τουλάχιστον ως εξαιρετικά πιθανή!
Τελικά είναι δυνατή η ονειρο-υποβολή;
Ασφαλώς απ' την όλη παρουσίαση του θέματος, φαίνεται να λείπει η ισχυρή απόδειξη, πως η ονειρο-υποβολή, που στην υπόθεση μας παίζει τον βασικό ρόλο, είναι τελικά εφικτή. Και όμως, η ικανοποιητική απόδειξη που αναζητούμε, υπήρχε και μάλιστα εξαιρετικά διαδεδομένη στον αρχαίο κόσμο. Συγκεκριμένα η ονειρο-υποβολή, ήταν όχι μόνο μέσα στις λειτουργικές δυνατότητες των ελληνικών ασκληπιείων, αλλά και καθημερινή πρακτική που ονόμαζαν «εγκοίμηση».
Τα ασκληπιεία πρωτοεμφανίζονται τον 5ο π.Χ. αιώνα και εξαπλώνονται παντού, χωρίς να παύσουν να είναι δημοφιλή, μέχρι το τέλος του αρχαίου κόσμου. Δεν υπήρχε σχεδόν ελληνική πόλη, που να μην είχε το δικό της Ασκληπιείο. Τα πιο γνωστά ήταν των Τρίκαλων, της Επιδαύρου, της Τιτάνης, των Αθηνών, της Κω, της Λισσού, της Λεβήνος, της Κυρήνης και πολλά άλλα.
Το εγκοιμητήριο ήταν ο ιδιαίτερος ιερός χώρος, όπου ο πάσχον με πιστή στην
θεραπευτική δύναμη του θεού Ασκληπιού έπρεπε να κοιμηθεί. Κατά την εγκοίμηση γινόταν η θαυματουργική "επιφάνεια" του θεού, όπου ο "κοιμώμενος" δεχόταν αποκαλυπτικό όνειρο, κυρίως για θεραπευτικούς σκοπούς! Με διάφορους τρόπους ο "θεός", εμφανιζόταν στο όνειρο του ασθενή, και του έδειχνε τον τρόπο και το είδος θεραπείας που έπρεπε να ακολουθήσει. Το πρωί ο άρρωστος έλεγε το όνειρο στους ιερείς, και αυτοί το εξηγούσαν κατευθύνοντάς τον στην αγωγή που έπρεπε να ακολουθήσει.
Το πανέξυπνο αυτό μίγμα θεολογίας και επιστήμης είναι απολύτως εξηγήσιμο, αν αντιληφτούμε τα σημαντικά του πλεονεκτήματα, μια και κανένας ασθενής δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει έναν θεό σε περίπτωση αποτυχίας… ενώ θα κυνηγούσε αμείλικτα τον οποιονδήποτε γιατρό, φορτώνοντάς του την ευθύνη της αποτυχημένης θεραπείας του!
Και μόνο απ' το γεγονός, ότι τα όνειρα του "θεού", έπρεπε κάθε φορά να είναι ανάλογα με την πάθηση του ασθενούς, συμπεραίνουμε μάλλον εκ του ασφαλούς, ότι τα όνειρα αυτά ήταν έντεχνες ονειρο-υποβολές των ιερέων του Ασκληπιού!
Είχαν όμως στα ασκληπιεία τις γνώσεις και τις κατάλληλες χαλαρωτικές ουσίες για κάτι τέτοιο; Για να απαντήσουμε στην σημαντικού αυτή ερώτηση, πρέπει να θυμηθούμε ότι η ιδία η φαρμακολογία έχει επίσημη αφετηρία της τα ελληνικά ασκληπιεία.
Οι ουσίες και τα χαλαρωτικά αφεψήματα βοτάνων που έπιναν υποχρεωτικά πριν απ' την εγκοίμιση, μπορούσαν άνετα να είναι και η αφορμή του δεκτικού στις ονειρο-υποβολές ύπνου. Αυτές οι ισχυρές εκστασιογόνες ουσίες (μανδραγορας, ερυσιβώδης όλυρα κ.λ.π.) που αποτελούσαν το οπλοστάσιο της μυστηριακής λατρείας, (π.χ. ελευσίνια μυστήρια-κυκεώνας) αλλά και της αρχαίας φαρμακολογίας, (πάσης φύσεως αραιωμένα δηλητήρια) ήταν πασίγνωστα στους μυημένους ιερείς, και στην κατάλληλη δόση, μπορούσαν να φέρουν οποιονδήποτε σε ονειρο-δεκτικό λήθαργο!
Σήμερα βέβαια η αποδεδειγμένη δυνατότητα των ονειρο-υποβολών (βλέπε: ανάλογα άρθρα στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ[1]) μας βοηθάει να δούμε αυτή την εκδοχή ως εξαιρετικά πιθανή!
Φαντασθείτε μόνο την δύναμη ενός τέτοιου όπλου επέμβασης στην ιστορία! Η ιδέα είναι τόσο δελεαστική... που θα αποτελούσε μάλλον ανεξήγητη αβλεψία του πολυμήχανου δόλου, αν δεν είχε ανακαλύψει κάτι ανάλογο! Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν, αναγνωρίζουμε εδώ την εκδοχή της ονειρομαγγανείας, αλλά πόσες, ανάλογες περιγραφές παραβλέψαμε, που με σαφήνεια την υπαινίσσονται.
Είναι αλήθεια τραγικό, που μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν σοβαρές μελέτες στην κατεύθυνση αυτή, που να εξετάζουν λεπτομερώς την ανατριχιαστική αυτή εκδοχή, τουλάχιστον στις κομβικές και καθοριστικές στιγμές της ιστορίας!
Στις τρεις προηγούμενες μελέτες μας, έχουμε ήδη εξετάσει πληθώρα τέτοιων βιβλικών κυρίως περιπτώσεων, όπου τα ονειροποιά υλικά, είχαν ολοφάνερα τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε "θαυμαστές" εξελίξεις! Εδώ όμως, έχουμε μια πανομοιότυπη περιγραφή (σχεδόν βιβλική!)... όχι από βιβλικό προφήτη αλλά από το χέρι του Ηρόδοτου! Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι και στα ευρύτερα ιστορικά αρχεία, πρέπει να επιβεβαιώνεται η ύπαρξη και η σαφής καταγραφή ανάλογων περιπτώσεων, που σκοπό τους είχαν την εκφοβιστική χειραγώγηση, συγκεκριμένων ιστορικών εξελίξεων με την εμφύτευση θεϊκών ονειρο-εντολών!
Η διαφορά της Βίβλου απ’ τα λοιπά ιστορικά αρχεία της ανθρωπότητας, είναι ότι εκεί η καταγραφή τέτοιων περιπτώσεων ήταν συστηματική και κάποιοι φρόντισαν να συγκεντρώσουν επιμελώς το συνολικό αυτό υλικό δημιουργώντας το πανίσχυρο καλαντάρι μαγείας, που σήμερα φέρει το κωδικό όνομα "Αγία γραφή"!
Και πραγματικά κάτι ανάλογο βλέπουμε να συμβαίνει και στην περίπτωση της Εσθήρ και του Μαρδοχαίου! Μετά τις επιτυχίες τους στην αυλή του Ξέρξη, με απόλυτο σεβασμό στην γραπτή προγονική τους παρακαταθήκη, συμβαίνει το αναμενόμενο. Κάποιος παραδίδει γραπτή αναφορά των επιτυχιών του Μαρδοχαίου, στο κεντρικό Ιουδαϊκό ιερατείο. Διαβάζουμε την σχετική καταχώριση: «λευίτης ιερέας, έφερε την επιστολή αυτή (του Μαρδοχαίου) την σχετική με την γιορτή των Πουρείμ και έλεγαν γι' αυτήν (την επιστολή-βιβλίο της Εσθήρ) ότι είναι αυθεντική». Β.Β. Προσθήκη στο τέλος του βιβλίου της Εσθήρ (ΣΤ. 11)
Έτσι με τον ανάλογο σεβασμό, η αναφορά του Μαρδοχαίου (το κατοπινό βιβλίο της Εσθήρ) κατεχωρήθη πράγματι ως αυθεντική, μαζί με άλλες παρόμοιες πετυχημένες συνταγές επέμβασης στην ιστορία, που τελικά στο σύνολό τους, απετέλεσαν τον κορμό της Ιουδαϊκής Βίβλου!
Οι μεμονωμένες αυτές περιπτώσεις, τοποθετήθηκαν με προσοχή μέσα στο συνολικό πολυσυλλεκτικό αυτό αρχείο (που αργότερα ονομάσαμε Βίβλο) και όπου υπήρχε ανάγκη, οι επιτήδειοι ιεροσυντάκτες πρόσθεσαν παραπλανητικά θεολογήματα, βαρετές λεπτομέρειες και τελετουργικές απεραντολογίες, που στο σύνολό τους αποθάρρυναν αποτελεσματικά, ακόμα και τους πιο τολμηρούς, απ’ την συστηματική εξερεύνησή του!
Κάποιοι λοιπόν, με όπλο τους τα πολλά και ποικίλα ονειροποιά υλικά, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον τρόμο ή τον ενθουσιασμό[2] των θυμάτων τους, φέρνοντας σταδιακά την τέχνη του ονειροποιού, σε επίπεδα λειτουργικής τέχνης, που τους βοήθησε να αναρριχηθούν στις εξουσίες της εποχής τους και να μεταμορφωθούν σε θριαμβευτικούς επιβήτορες της ιστορίας. Αυτοί λοιπόν, οι συγκεκριμένοι... ονειρο-χειραγωγοί... είχαν κάθε λόγο να ονομάζουν "θεϊκά", αυτά τα ιστοριογόνα όνειρα!
Υπενθυμίζω εδώ, ότι ο Ιουδαίος Ραββίνος[3] ιστορικός Φίλωνας, σε σχετικό του βιβλίο: «θεόπεμπτα είναι τα όνειρα» υπερθεματίζοντας, απαριθμεί και φυσικά ονομάζει θεϊκά, τα πάμπολλα βιβλικά όνειρα, που εξασφάλισαν στους πατριάρχες προγόνους του, ευκαιρίες αναρρίχησης στις εξουσίες, Αιγύπτου, Βαβυλώνας και Περσίας! Ταυτόχρονα όμως, αν και γνωρίζει πολύ καλά τις υπνοποιές, και ονειροποιές, ιδιότητες τουλάχιστον του Μανδραγόρα[4] εν τούτοις σε ολόκληρο το εκτεταμένο συγγραφικό του έργο, πουθενά δεν κάνει την παραμικρή αναφορά, στο καταγεγραμμένο (Γεν.30.14) και αποκαλυπτικό πάθος της Ραχήλ, για τους μανδραγόρες! Έτσι αποφεύγει να αποκαλύψει έστω και έμμεσα, την γνώση, κατοχή και χρήση της ασυναγώνιστης αυτής υπνοποιού δρόγης, από τους προπάτορές του πατριάρχες.
Ο έτερος των Ραββίνων[5] ιστορικών, ο Φλάβιος Ιώσηπος, ακολουθεί αντίστροφη τακτική απόκρυψης του Μανδραγόρα! Αναφέρεται μεν στους μανδραγόρες της Ραχήλ, όμως, μόνο ωσάν να επρόκειτο για αθώο... λαχανικό ή φρούτο εποχής γράφοντας: «Η Ραχήλ παρακαλούσε την (αδελφή της) Λεία να της δώσει μανδραγόρες γιατί επιθύμησε να τους φάει» Ιώσηπος Ιουδ.Αρχαιολ.1.307. Φυσικά για τους ίδιους λόγους, πουθενά δεν δηλώνει, ότι εγνώριζε οτιδήποτε, για την φοβερή δηλητηριώδη, υπνοποιό και ονειροποιό δύναμη του φυτού!
Επιστρέφοντας όμως στην περίπτωση του Ηροδότου, επισημαίνουμε, πως μια παράξενη λεπτομέρεια της αφήγησής του, σχεδόν μας υποχρεώνει να προσέξουμε καλύτερα την πιθανότητα κατασκευής συνωμοτικής ονειρο-εντολής πολέμου κατά των Ελλήνων, στους Ξέρξη και Αρτάβανο!
Πράγματι, στην συνέχεια της περιγραφής του, ο Ηρόδοτος όχι μόνο δεν αναφέρεται σε κάτι καθαρά ονειρικό, όπως π.χ. φτερούγες που απλώνονται σε δύση και ανατολή, όπως κάνει αλλού,[6] αλλά μας περιγράφει την σκανδαλωδώς παράξενη απαίτηση του βασιλιά Ξέρξη, να παραστήσει ο στρατηγός του Αρτάβανος τον βασιλιά για μια μέρα και μάλιστα την νύχτα, να κοιμηθεί στο βασιλικό κοιτώνα, βέβαιος ότι έτσι θα ξεγελαστεί ο εντολέας άγγελος και θα επισκεφθεί και τον Αρτάβανο με το ίδιο βασανιστικό όνειρο κατά της Ελλάδος!!!
Στην παράξενη αυτή λεπτομέρεια όμως, που φανερά δεν ταιριάζει καθόλου σε συνηθισμένες ονειρικές καταστάσεις, εμείς μπορούμε να δούμε έντονα, την προσπάθεια επανάληψης του μηχανισμού της μαγγανείας! Η συγκεκριμένη απαίτηση, προδίδει την ανάγκη διατήρησης συγκεκριμένων συνθηκών, για την δυνατότητα επανεμφάνισης των "ονείρων"! Φαίνεται πως οι ονειροποιοί συνωμότες, έκαναν πράγματι ένα τέτοιο αποκαλυπτικό λάθος, που φυσιολογικά θα έπρεπε να ενεργοποιήσει τους υποψιασμούς, ακόμα και των αφελέστερων αναγνωστών! Όχι μόνο έβαλαν τον σαστισμένο Ξέρξη, να προτείνει στον Αρτάβανο την εντελώς ανόητη αυτή ιδέα, να ξεγελάσει δηλαδή τον ονειροδότη θεό, φορώντας την βασιλική στολή στον στρατηγό του, αλλά στην συνέχεια, η αφήγηση παρουσιάζει και τον υποτιθέμενο θεό, να παίζει ευχαρίστως το παιγνίδι της παράξενης αυτής πρότασης του Ξέρξη!
Στην αφήγηση βέβαια, μπορεί να φαίνεται πως την εξωφρενική αυτή πρόταση κάνει στον Αρτάβανο ο ίδιος ο Ξέρξης, αλλά βασανίζοντας ελάχιστα την εικόνα, γίνεται φανερό, ότι η συγκεκριμένη φαινομενικά ανόητη ιδέα, δεν μπορεί να ήταν του Ξέρξη, αλλά του υπεβλήθη, είτε στην ώρα της νυχτερινής δεκτικής του κατατονίας, είτε από τους ευφυείς συνωμότες που συνεχώς την ημέρα τον περιστοίχιζαν. Ο λόγος αυτής της πρότασης ήταν απλούστατος! Οι υποβολείς ονείρων, ήθελαν και το επόμενο θύμα τους, ο Αρτάβανος, να βρίσκεται μέσα στο βασιλικό υπνοδωμάτιο, όπου είχαν ήδη εξασφαλισμένη πρόσβαση και είχαν στήσει λειτουργικά και με ασφάλεια, όλα τα σκηνικά προαπαιτούμενα για την ονειρο-παράσταση.
Έπρεπε λοιπόν και το επόμενο θύμα τους, όχι απλά να κοιμηθεί στο βασιλικό κρεβάτι, αλλά να υποδυθεί και όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες του καθημερινού βασιλικού βίου! Δηλαδή να ζήσει μια ολόκληρη μέρα σαν βασιλιάς, για να μπορέσουν να εφαρμόσουν πάνω του, όλες τις ευκαιρίες επέμβασης (μαγγανείες) στις διατροφικές συνήθειες του βασιλιά, κατά την διάρκεια της μέρας, ή λίγο πριν απ’ την νυχτερινή κατάκλισή του!
Με τον Αρτάβανο λοιπόν στην θέση του βασιλιά, να έχει πιει ή να έχει φάει τα κατάλληλα πράγματα, στην κατάλληλη ώρα, μπορούσαν με κάθε ευκολία να επαναλάβουν την ίδια ακριβώς συνταγή της ονειρο-υποβολής με την βοήθεια ασφαλώς συγκεκριμένης υπνοφόρου δρόγης, προσφερόμενης προφανώς σε κάποιο μαγγανισμένο καθιερωμένο δείπνο ή βραδινό ρόφημα του βασιλιά!
Φαίνεται λοιπόν, ότι η συγκεκριμένη πρόταση: «να κοιμηθεί (ο Αρτάβανος) στο βασιλικό κρεβάτι», Ηρόδ. 7.15.16, υποβιβάζει αυτόματα και οριστικά τον συνεργαζόμενο "θεό" σε απλό συνωμότη! Ολοφάνερα η πρόταση αυτή έγινε, μόνο επειδή δεν υπήρχε η ανάλογη δυνατότητα επέμβασης στην διατροφή, αλλά και το υπνοδωμάτιο του Αρτάβανου!
Παραμένει βέβαια αναπάντητη η σοβαρή ερώτηση: Μπορούσαν πράγματι να πλησιάσουν το βασιλικό κρεβάτι οι σωματοφύλακες του βασιλιά; Και αν ναι θα είχε ο βασιλιάς την αφέλεια να έχει αλλοεθνείς για σωματοφύλακές του;
Στις καίριες αυτές ερωτήσεις απαντάει επακριβώς ένα βιβλικό περιστατικό που περιληπτικά λέει ότι: «κάποτε ο βασιλιάς Δαρείος πήγε στο υπνοδωμάτιό του να κοιμηθεί, αλλά σύντομα ξύπνησε. Τότε οι τρεις νεαροί σωματοφύλακές του είπαν μεταξύ τους: ελάτε να πούμε ποιό κατά την γνώμη μας είναι το ισχυρότερο στον κόσμο, και όποιου ο λόγος φανεί στον βασιλιά ο εφυέστερος, εκείνος θα πάρει μεγάλα δώρα και τιμές... έγραψαν λοιπόν ο καθένας την γνώμη του και την έβαλαν κάτω απ’ το προσκέφαλο του βασιλιά Δαρείου και είπαν: Όταν θα σηκωθεί (απ’ τον ύπνο) ο βασιλιάς θα του δώσουν τα σημειώματα» (Ο΄)Α΄Εσδρας 3.3-4.
Οι τρεις αυτοί σωματοφύλακες έγραψαν πλάι στον κοιμόμενο βασιλιά την γνώμη τους. Ο πρώτος ότι το ισχυρότερο όλων είναι το κρασί. Ο δεύτερος ότι ο βασιλιάς είναι ισχυρότερος όλων! «Ο τρίτος όμως έγραψε πως επικρατέστερη είναι η γυναίκα, όλα όμως τα νικάει η αλήθεια» (Ο΄)Α΄Εσδρας 3.11-12. Το πρωί όλοι ανέλυσαν τη σκέψη τους εκτεταμένα και ο βασιλιάς: «είπε (στον τρίτο ο οποίος ήταν Ιουδαίος) ζήτησέ μου ότι θέλεις και περισσότερο απ’ όσα συμφωνήσαμε κι εγώ θα σου τα δώσω γιατί αποδείχθηκες ο σοφότερος και θα γίνεις σύμβουλός μου και μέλος της οικογένειας μου. Τότε ο Ζοροβάβελ[7] (αυτό ήταν το όνομά του) ζήτησε από τον βασιλιά (Δαρείο) να ανοικοδομήσει την Ιερουσαλήμ και τον Ναό της» (Ο΄)Α΄Εσδρας 4.32-44.
Απ’ το περιστατικό αυτό βλέπουμε, πως λίγα μόνο χρόνια νωρίτερα, ο βασιλιάς Δαρείος, (521-485 π.Χ.) ο ίδιος ο πατέρας του Ξέρξη... ο Πέρσης βασιλιάς που πρώτος εκστράτευσε ανεπιτυχώς κατά της Ελλάδος,[8] φιλοξενούσε ευχαρίστως στην αυλή του, άτομα διαφορετικής φυλής και καταγωγής! Και όχι μόνο στην αυλή του, αλλά (κατά την Βίβλο πάντα) οι ίδιοι οι σωματοφύλακές του, ήταν άτομα διαφορετικής καταγωγής, πίστης, καταβολών και επιδιώξεων, έχοντας μάλιστα την δυνατότητα να προσεγγίζουν, όχι μόνο το υπνοδωμάτιό του, αλλά και το ίδιο το προσκέφαλο του κοιμώμενου βασιλιά!
Να λοιπόν, πως μια ανεξήγητη παραδοξότητα στην περιγραφή του Ηροδότου, υπό το φως της απλής τυπικής ανάλυσης, έπρεπε να αναγκάσει την ιστορική έρευνα, όχι μόνο να ανακαλύψει την ενδεχόμενη ονειροποιό μαγγανεία, αλλά και να την συνυπολογίζει τουλάχιστον ως συνέκδοχη αιτία της αιματηρής και πολιτισμοκτόνου καθόδου του Ξέρξη στην Ελλάδα!
Αντί’ αυτού, αιώνες τώρα, ειδικοί και μη, προσπερνούν υποτιμητικά τις λεπτομέρειες της τόσο παράξενης αυτής περιγραφής, (που σημειωτέον αποτελεί ίσως την εκτενέστερη περιγραφή ονείρου από αναγνωρισμένο ιστορικό όπως ο Ηρόδοτος) με επιδεικτική αδιαφορία και ειρωνικά χαμόγελα.
Απ’ την άλλη, δεν αμφιβάλλω, πως ίσως κάποιοι να κοντοστάθηκαν πάνω απ’ την αινιγματική αυτή περιγραφή του Ηρόδοτου και προσωρινά να φιλοξένησαν, ένα αχνό νεφελώδες ερωτηματικό! Όμως εντελώς αβοήθητοι, λόγω της παντελούς άγνοιας ανάλογων περιπτώσεων, (κυρίως βιβλικών), οι υποψιασμοί τους αυτοί, αστήρικτοι και ανεπιβεβαίωτοι, αδράνησαν και η όποια πρόσκαιρη νεφελώδης απορία τους, διαλύθηκε ανεκμετάλλευτη, σαν μοναχικό συννεφάκι, ανίσχυρο να προκαλέσει την απαιτούμενη ευεργετική βροχή ερωτήσεων!
Βέβαια, όλη αυτή η γενικευμένη απουσία υποψιασμών, μόνο ανερμήνευτη και τυχαία δεν είναι, αφού η τέχνη του δόλου, αιώνες τώρα παραμένει αόρατη και άγνωστη, ακόμα και στους εραστές των καλύτερων ιστορικών καταδύσεων. Το κολοσσιαίας σημασίας όμως ενδεχόμενο, μιας ονειρο-μαγγανικής χειραγώγησης, που υποχρέωσε τον Πέρση βασιλιά, εκβιαστικότερα από οποιαδήποτε άλλη αιτία, να εκστρατεύσει κατά των Ελλήνων, ούτε καν σαν ακραία εκδοχή, δεν νομίζω ότι απασχόλησε ποτέ και κανέναν!
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, ένα τέτοιο συγκλονιστικό συμπέρασμα, γύρω απ’ τους μηχανισμούς υποκίνησης της σημαντικότερης εκστρατείας κατά του πολιτισμού των Ελλήνων, ακόμα και στην ασθενέστερη εκδοχή του, θα έγραφε επαναστατική ιστορία αφύπνισης, αποκαλύπτοντας ως αληθινούς τους υπαρκτούς μηχανισμούς παρέμβασης της μαγείας στην ιστορία!
Την ονειροποιό αυτή μαγγανεία, την υπαινίχθη ο Ηρόδοτος στα γραπτά του τον 5ο αιώνα π.Χ. Από τότε πέρασαν 25 αιώνες! Στην περίπτωση που κάποιοι παρατηρητικοί αναλυτές, αιώνες πριν έκαναν γνωστή, έστω και σαν εκδοχή, μια τέτοια ισχυρή και άκρως εντυπωσιακή δυνατότητα χειραγώγησης ιστορικών εξελίξεων, ολόκληρος ο μεσογειακός και κατ’ επέκταση ο δυτικός λεγόμενος πολιτισμός, θα είχε υψηλότερο δείκτη υποψιασμών και οι ιστορικές εξελίξεις, ενδεχομένως θα ήταν συγκλονιστικά θετικότερες!
Αντιθέτως, κάποιοι επαΐοντες, μέχρι σήμερα, με ανυποχώρητη υποτιμητική διάθεση, πετούν αβασάνιστα τις λεπτομέρειες αυτές του Ηρόδοτου στα αζήτητα, θεωρώντας αδιανόητη κάθε πιθανότητα τέτοιας αποκωδικοποίησης της συγκεκριμένης κομβικής ιστορικής περιγραφής και ονομάζουν «εφευρήματα του Ηροδότου» και «απόπειρες δραματοποίησης», όλες αυτές τις πολύτιμες ενδεχομένως λεπτομέρειες!
Αυτό βέβαια, δεν συμβαίνει κατ’ ανάγκην από υστεροβουλία, αλλά από παντελή, εγκληματική θα έλεγα άγνοια, της τεράστιας συμμετοχής της... μαγγανείας[9] στην ιστορία!
Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να επιμένει, πως δεν φαίνεται και πολύ πιθανό ένας βασιλιάς όπως ο Ξέρξης, να υποκινήθηκε τόσο ισχυρά από όνειρα για μια τέτοια εκστρατεία. Κάποιος άλλος όμως που μελέτησε την ανατολίτικη δεισιδαιμονία εκτενέστερα γράφει επ’ αυτού: «Το όνειρο για τον Βαβυλώνιο, είχε κάτι απ’ την πραγματικότητα. Δεν έχει σημασία αν στο όνειρό του είδε κάποιον θεό, γι’ αυτόν, τον είδε πραγματικά! Το γεγονός ότι το όραμα συνέβη όχι όταν ήταν ξυπνητός, αλλά στον ύπνο του, δεν μειώνει σε τίποτε την πραγματικότητά του». Ζώρζ Κοντενώ: «η καθημερινή ζωή στην Ασσυρία» σελ 315.
Επαναλαμβάνω λοιπόν για πολλοστή φορά: είναι καιρός να καταλάβουμε, ότι δεν μπορούμε αιώνια να αγνοούμε την παρεμβατική δύναμη της "μαγείας" στην διαμόρφωση της ιστορίας. Μέχρι σήμερα η μαγγανεία ανενόχλητη και ακαταδίωκτη, σαρώνει επιτυχίες στην καθημερινά διαμορφούμενη ιστορία μας χωρίς εμείς να υποθέτουμε καν την ύπαρξή της! Και εδώ νομίζω πως ταιριάζει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού να εισηγηθώ ξεκάθαρα την ίδρυση "σχολής", (ότι κι αν αυτό μπορεί να σημαίνει), που επιτέλους θα αναζητά, την ανάμειξη της "μαγείας" στην ιστορία!
Αν λοιπόν όσα εδώ εξετάσαμε αληθεύουν, τότε ο δεισιδαίμων[10] Ξέρξης, που έτσι κι αλλιώς πάντοτε έλεγε: «θεός οδηγεί τις αποφάσεις μας» (Ηροδ.7.8.10) ούτε που κατάλαβε ποτέ του, τι του έλαχε! Ούτε καν υπέθεσε, ότι όπως πολλοί άλλοι πριν απ’ αυτόν και σαφώς αναρίθμητοι άλλοι μετά απ’ αυτόν, έπεσε θύμα ονειρο-μαγγανείας και άθελά του έγινε υποχείριο ενός αρχαίου ευφυέστατου ιστοριο-χειραγωγού ιερατείου, που άφησε όνομα για τις αναρίθμητες πετυχημένες παρεμβάσεις του στην ιστορία!
Ο Ξέρξης δεν θα μπορούσε φυσικά να υποθέσει, ότι όπως πριν απ’ αυτόν, ο Φαραώ, ο Αβιμέλεχ, ο Ναβουχοδονόσορ και ο Κύρος, παγιδεύτηκαν από τους εκπαιδευμένους στην πρακτική, δηλητηριο-χρηστική γιαχβική μαγεία, έτσι κι αυτός με την σειρά του, από στρατάρχης και ένδοξος βασιλιάς, έγινε όργανο εκτέλεσης σκοτεινών ιερατικών υποβολών, που τον μετέβαλαν σε ανυποψίαστη μαριονέτα στο θέατρο των δήθεν θεόπνευστων ιστορικών εξελίξεων!
Ο Ξέρξης, αν και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στην συγκεκριμένη εκστρατεία κατά των Ελλήνων και αντί της κατ’ όναρ υποσχεμένης δόξας, είδε κατεξευτελισμένο το εθνικό και προσωπικό του μεγαλείο... παρ’ όλα αυτά, ουδέποτε στράφηκε κατά του θεού των ανεκπλήρωτων ονειρικών υποσχέσεων!
Ποτέ του, ούτε ερεύνησε, ούτε έμαθε, ποιος μπορεί να ήταν εκείνος ο ψεύτης, ο παγιδευτής θεός, που κατεβαίνοντας απειλητικός στα όνειρά του, του αχρήστεψε την κρίση και αιχμαλώτισε την ψυχή και τις αποφάσεις του! Μάλιστα ο Ξέρξης Α΄ διατήρησε ακέραια τα φιλοϊουδαϊκά του αισθήματα, όπως μας διαβεβαιώνει ο Ιώσηπος, ο πλέον ανεγνωρισμένος ιστορικός του Ιουδαϊσμού: «Όταν πέθανε ο Δαρείος τον διεδέχθη ο γιος του Ξέρξης (Α΄) που μαζί με την βασιλεία κληρονόμησε και την ευσέβεια προς τον θεό... ακολούθησε δε το παράδειγμα του πατέρα του και εκτιμούσε ιδιαιτέρως τους Ιουδαίους». Ιουδ.Αρχ.11.120.
Όνειρα λοιπόν και δη "θεϊκά" κατά την εκδοχή μας αυτή, έσυραν τον σύζυγο της Εσθήρ Ξέρξη, να εκστρατεύσει με την υπερδύναμη της Ασίας κατά της Ελλάδος! Μάλιστα, αυτός "ο θεός της νύχτας", τόσο εκβιαστικά διατάζει την συντριβή της Ελλάδος και με τέτοιο πάθος σκορπάει απειλές προς κάθε κατεύθυνση, ώστε μας θυμίζει έντονα την καταγεγραμμένη εχθροπάθεια του βιβλικού θεού κατά των Ελλήνων: «Διότι σε τέντωσα Ιούδα για τον εαυτό μου ως τόξο και σαν σπαθί μαχητού και (θα) εξεγείρω τα τέκνα σου Σιών, κατά των τέκνων των Ελλήνων και ο Κύριος (Γιαχβέ) θα πέσει πάνω τους σαν κεραυνού βολίδα. Ο Κύριος σαλπίζοντας θα πορευθεί απειλητικά εναντίον τους. Ο Κύριος θα βοηθήσει αυτούς (τα τέκνα της Σιών) και θα καταναλώσουν και θα θάψουν (τους Έλληνες) κάτω από λίθους σφενδόνης και σαν οίνο θα τους καταπιούν». Ζαχαρίας 9.13-15.
Η παραπάνω φλογερή δήλωση του Ζαχαρία, πολύ συγκεκριμένα κατά των Ελλήνων, έγινε κατά την περίοδο της προφητικής του δράσης δηλαδή κάπου ανάμεσα στο 520-518 π.Χ. Δηλαδή μόλις τριάντα οκτώ χρόνια πριν ξεκινήσει η μεγαλύτερη εκστρατεία όλων των εποχών κατά των Ελλήνων, που πραγματικά απείλησε να θάψει κάτω από το ασύλληπτο σε πλήθος και όγκο περσικών όπλων, όλους τους Έλληνες!
Ο "θεός" λοιπόν που ονειρο-διατάζει τον Ξέρξη να στραφεί κατά των Ελλήνων, όπως μας τον περιγράφει ο Ηρόδοτος, ταυτίζεται απόλυτα και με το σκληρό ανθελληνικό προφίλ του θεού της Βίβλου!
Στην χρονική αφετηρία των ιστορικών αυτών εξελίξεων, ο κατάσκοπος Μαρδοχαίος ήταν υψηλόβαθμος αυλικός του Ξέρξη και η γλυκιά Εσθήρ στην αγκαλιά του! Πρόσθετο πιθανό κίνητρό τους, η σφοδρή αντιπαλότητά τους με τον Αμάν τον Μακεδόνα, όπως αυτή αποτυπώνεται στην τελετή «Πουρείμ»!
Αναλογιστείτε μόνο το πιθανό αποτέλεσμα μιας νικηφόρου κατάληξης της εισβολής του Ξέρξη στην Ελλάδα! Ο Ξέρξης παρακινούμενος από ονειροποιούς μάγους, παραλίγο να καταστρέψει τον Ελληνικό πολιτισμό, ακριβώς πάνω στην ακμή του! Ευτυχώς που οι ολιγάριθμοι Έλληνες, παρά τις διαφωνίες τους, βρήκαν την δύναμη και τον τρόπο να τον κατανικήσουν στις Θερμοπύλες, την Σαλαμίνα και τις Πλαταιές, ντροπιάζοντας την κολοσσιαία δύναμή του και αναγκάζοντάς τον να υποχωρήσει τρέχοντας σαν λαγός, που επιστρέφει να κρυφτεί λαχανιασμένος στην ασφάλεια της φωλιάς του!
Ο άμετρος ηρωισμός και οι αντοχές των ολιγάριθμων Ελλήνων, απέτρεψαν έναν παρ’ ολίγο βίαιο εκπερσισμό της μητέρας του πολιτισμού Ελλάδος και επέτρεψε τον κλασσικό ελληνικό πολιτισμό να ανθήσει και τους αλεξανδρινούς χρόνους να κορυφωθούν. Αν οι Πέρσες είχαν νικήσει, η γονιμότερη πολιτισμικά εποχή της ανθρωπότητας, ουδέποτε θα είχε εμφανιστεί, για να δώσει τους αμέτρητους σε ποικιλία καρπούς της, που μέχρι σήμερα καταναλώνουν οι πολιτισμένες κοινωνίες, με επιδεικτική αγνωμοσύνη, προς τους αληθινούς εκείνους πνευματικούς πατριάρχες του πνεύματος.
Λίγο αργότερα, ο Μέγας Αλέξανδρος, έδωσε την κατάλληλη απάντηση στους Πέρσες! Αλλά κι αυτός ο μεγάλος Μακεδόνας, πριν προλάβει να μετατρέψει ολόκληρο τον κόσμο σε μια απέραντη "Ελλάδα", έπεσε νεότατος, χτυπημένος ύπουλα (κατά την γνώμη μας) και πάλι από τις δηλητηριώδεις μαγγανείες των εκεί παρεπιδημούντων Χαλδαίων.
ΔΕΣ: Χαλδαϊοι σκότωσαν τον Μ. Αλεξάνδρου – Μια άλλη εκδοχή για τον θάνατό του!
----------------------------------
[1] Goldmann L, Shah MV, Hebden MW: Memory of cardiac anaesthesia: Psychological sequelae in cardiac patients of intraoperative suggestion and operating room conversation. Anaesthesia 1987; 42:596-603.
[2]«Ενθουσιασμός: υπό ένθεου κατέχεται πνεύματος» Σουΐδας.
[3] Στον πρόλογο του έργου «Φίλων Άπαντα» η φιλολογική ομάδα των εκδόσεων Κάκτου γράφει: «ο Φίλων καταγόταν από πλούσια ιερατική (Λευιτική) οικογένεια. Γεννήθηκε το 20 π.Χ. και πέθανε περίπου το 50 μ.Χ. Έζησε στην Αλεξάνδρεια και συμμετείχε σε Ιουδαϊκή πρεσβεία προς τον Καλιγούλα περί το 40 μ.Χ. σε μια προσπάθεια συμβιβασμού μεταξύ των επαναστατημένων Ιουδαίων. Η Επανάσταση αυτή ξεκίνησε απ’ την απαίτηση του Καλιγούλα να λατρεύεται μαζί με τον Ιεχωβά στον Ναό της Ιερουσαλήμ».
[4] «Οι Μανδραγόρα πίνοντες από ύπνο βαθύ πιέζονται». Φίλων περί Ικετών Cont.45.2
[5] «Εμού δε (το) γένος εστίν ουκ άσημον, αλλ’ εξ ιερέων άνωθεν». Ιώσηπου βίος Α΄1
[6] Ο Βασιλιάς Κύρος είδε ανάλογο όνειρο! Ο γιος του Υστάσπης είχε φτερούγες που η μια απλωνόταν πάνω απ’ την Ευρώπη και η άλλη πάνω απ’ την Ασία. Ηρόδοτος 1.209.
[7] Κατά τον Β. Βέλλα, πρόκειται για τον εγγονό του Ιουδαίου βασιλιά Ιωαχήν!
[8] Έχασε τον στόλο του στον περίπλου της Χαλκιδικής και συνετρίβη στον Μαραθώνα!
[9] Το τι είναι μαγγανεία έχει κατά κόρον αναλυθεί σε τρία προηγούμενα βιβλία αλλά προς χάριν όσων έχουν μόνο αυτό το βιβλίο στην διάθεσή τους αναφέρουμε ότι: «μαγγανεία είναι... ό,τι και η λέξη φαρμακεία (δηλητηριοχρησία) Ιδιαιτέρως δε σημαίνει την χρήση μαγικών φίλτρων». Νεότερο εγκυκλοπαιδικό Λεξικό. Ήλιος.
[10] «Ο δεισιδαίμων περί πάντων τον θεόν αιτιάται». Πλούταρχος Περί δεισιδαιμονίας 168.Β.1.
Η αποκτήνωση ενός Βασιλιά
«Με θυμό εκδικείται ο Γιαχβέ» Ναούμ 1.2.
Για την συμμετοχή σ’ ένα τόσο επικίνδυνο θίασο θαυμάτων, εκτός από το κυνήγι προνομίων και εξουσίας, θα ήταν δικαιολογημένο να υποθέσουμε ότι χρειάζεται και κάποιο βαθύτερο, εκβιαστικότερο προσωπικό κίνητρο. Υπήρχε άραγε και κάτι τέτοιο στην περίπτωση των τριών παίδων; Απερίφραστα ναι!
Η υποψία για ιδιαίτερο προσωπικό κίνητρο, γεννήθηκε, όταν μάταια προσπάθησα να εντοπίσω στην Βίβλο, κάτι για την καταγωγή ή τους απογόνους αυτών των θρυλικών ηρώων. Ακριβώς λοιπόν απ’ την πλήρη αυτή απουσία απογόνων, γεννιέται όχι τόσο η αμφισβήτηση της ύπαρξής τους, (γιατί ιστορικά συνέβη κι’ αυτό), αλλά κάτι που εξηγεί τα δραματικά προσωπικά κίνητρα της ριψοκίνδυνης εξουσιοθηρικής και τελικά όπως θα δούμε, απόλυτα εκδικητικής ιστορίας τους.
Αυτός που μας ανοίγει τα μάτια στην σωστή κατεύθυνση, είναι ο Ραβίνος ιστορικός Ιώσηπος, που γράφει τι συνέβη μετά την ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ: «Ο Ναβουχοδονόσορ πήρε τα παιδιά των επιφανέστερων οικογενειών και απ’ τη γενιά του βασιλιά Σαχχία, (Σεδεκία) όσα ξεχώριζαν για την σωματική τους διάπλαση και την ομορφιά και αφού ευνούχισαν ορισμένα απ’ αυτά (κειμ: ποιήσας τινάς αυτών εκτομίας) τα παρέδωσε σε παιδαγωγούς για να τα εκπαιδεύσουν. Ανάμεσά τους υπήρχαν τέσσερις ωραίοι νέοι απ’ την γενιά του Σαχχίου (Σεδεκία) ο Δανιήλ, ο Ανανίας, ο Μισαήλ και ο Αζαρίας» Ιώσηπος Ιουδ. Αρχαιολ. 10.186-188.
Ο Ιώσηπος τοποθετεί (με σχετική σαφήνεια) την αρπαγή των τεσσάρων νέων μετά την τελική συντριβή της Ιερουσαλήμ, δηλαδή το 587 π.Χ. Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ερμηνευτών θέλει αυτό να συμβαίνει 17 χρόνια νωρίτερα το 604 π.Χ. Οι τέσσερις αυτοί νέοι λοιπόν, τουλάχιστον κατά τον Ιώσηπο δεν ήταν τυχαίοι, αλλά συγγενείς του τελευταίου βασιλιά Σεδεκία! Ήταν δηλαδή από εκείνους, που έζησαν την συντριβή της χώρας τους και ενδεχομένως υποχρεώθηκαν να παραστούν μάρτυρες στη σφαγή των συγγενών τους, δηλαδή της βασιλικής οικογένειας του Σαχχενία ή Σεδεκία! Πέραν αυτού όμως, πρέπει να υπέστησαν και το χειρότερο!
Γνωρίζοντας ότι κανένας απ’ τους τέσσερις αυτούς συντρόφους δεν απέκτησε ποτέ οικογένεια και δεν άφησε απογόνους, ενώ η Βίβλος γενεαλογεί με ασυνήθιστη λεπτομέρεια τους επιφανείς τουλάχιστον ήρωές της, δικαίως υποθέτουμε ότι είναι εξ εκείνων που στην τρυφερή τους ηλικία, υπέστησαν απ’ τον επιδρομέα βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, την φοβερή γενετήσια αχρήστευση της εκτομίας (ευνουχισμό), για να αφανιστεί εντελώς ο συγγενικός "οίκος" του βασιλιά Σαχχενία! Οι τέσσερεις λοιπόν αυτοί νεαροί, δικαίως ήταν γεμάτοι κρυφή χολή και αβυσσαλέο προσωπικό μίσος κατά του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα!
Αν και οι εκκλησιαστικοί παραπέμπουν συνεχώς στον Ιώσηπο, με μεγάλη προσοχή, όλοι συστηματικά παρασιωπούν τις σημαντικές αυτές πληροφορίες! Βλέπετε, όλοι τους καταλάβαιναν το αυτονόητο, πως αν γίνουν γνωστά, τα τόσο δραματικά προσωπικά κίνητρά τους, η μυθοπλασία των ηρώων της αυθόρμητης πίστης, θα εξασθενούσε επικίνδυνα!
Ο Γ. Κεδρινός, (11ος αι.) κάνει μια παραπλανητική αναφορά[1] για την ενδεχόμενη καταγωγή τους, αποκαλύπτοντάς μας ότι οι τρεις παίδες εκτός των άλλων... ήταν αδέλφια! Αλλά και ο Αδαμάντιος Θεολόγος (4ος αι.) 212.8. τους αναφέρει ως: «τρεις αδελφούς τους βληθέντας εις κάμινον πυρός». Να λοιπόν γιατί τα αδέλφια αυτά που τόσο δεινοπάθησαν, ευχαρίστως έγιναν ριψοκίνδυνοι εκδικητές, και με αυταπάρνηση μπήκαν ακόμα και μέσα στη "φωτιά", για να δημιουργήσουν τις ευκαιρίες της ορκισμένης εκδίκησής τους!
Ξανακοιτώντας λοιπόν την ιστορία τους, μπορούμε τώρα να δούμε εντελώς διαφορετικά πράγματα, απ’ αυτά που μας δίδαξε στις μαθητικές αίθουσες και στα αναρίθμητα κατηχητικά, η παντοδύναμη χριστιανική κατήχηση! Στην θέση της δήθεν αγνής και άδολης φιλοθεΐας, βλέπουμε το κρυμμένο, ψυχρό δόλο, να υψώνει την τέχνη της εκδικητικής μηχανορραφίας σε πρωτοφανή ύψη! Η ιστορία του Δανιήλ και των τριών παίδων, αντί για μια δοκιμασία πίστης, αποδεικνύεται μια ιστορία, ψυχρής μεθοδευμένης εκδίκησης!
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως η περί των τριών παίδων απομυθοποιητική μας προσπάθεια, κατά έναν αναπάντεχο τρόπο, ανέδειξε τη εκδικητική ευφυΐα του Δανιήλ και των τριών αδελφών! Κάθε άλλο λοιπόν, παρά να ψέξουμε θα θέλαμε την θαυμαστή και δικαιολογημένη όπως αποδεικνύεται εκδικητικότητα αυτών των πανούργων ανδρών! Θέλουμε όμως να ξεκαθαριστεί μια για πάντα, ότι στην εκδικητική μεγαλοφυΐα του Δανιήλ και των τριών αδελφών, δεν αναμείχθηκε ποτέ κανένας ουράνιος θεός! Συνεπώς δεν υπήρξαν ήρωες μιας θεόδοτης θρησκείας, αλλά μεγάλοι δάσκαλοι, μιας εντελώς ανθρώπινης σχολής δόλου, με αξεπέραστα στοιχεία εκδικητικότητας, προσποίησης, υπομονής, ευρηματικότητας και πρωτοτυπίας!
Επειδή όμως αρκετά είπαμε περί εκδίκησης, χωρίς να αναφερθούμε σ’ αυτήν, ας δούμε τις άκρως ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες της συνέχειας.
Για τον αρχηγό της ομάδος, τον Δανιήλ, η αφήγηση επισημαίνει με νόημα, ότι ήταν ικανός: «να κατανοεί κάθε όραση και ενύπνιο»! Τον άνθρωπο αυτόν η ίδια βιβλική αφήγηση που επί ποινή θανάτου απαγό-ρευε την ιδιότητα του επαοιδού[2] χωρίς κανένα πρόβλημα τον χαρακτηρίζει: «άρχοντα επαοιδών και μάγων», Δαν.(Θ)5.11, «δεκαπλάσιας σοφίας απ’ όλους τους μάγους της Βαβυλώνας»! Δαν.(Θ)1.20. Ο Δανιήλ λοιπόν ήταν ο μόνος απ’ την συντροφιά που κατείχε την ικανότητα να χρησιμοποιεί προχωρημένα ονειροποιά υλικά μαγείας. Μια τέτοια δύναμη όμως, δεν ήταν δυνατόν να μην γίνει αργά ή γρήγορα εργαλείο χορταστικής εκδίκησης στα χέρια εκείνων που είχαν τόσα πολλά να εκδικηθούν!
Έτσι, ήταν μάλλον αναμενόμενο, ο θεός της μαγγανείας, ο Γιαχβέ, να βάλει ξανά χέρι στην σάρκα του ευάλωτου βασιλιά, που άρχισε να ξαναβλέπει ανεξήγητα αλλά και επικίνδυνα αυτή την φορά όνειρα!
Στην δεύτερη αυτή περίπτωση το όνειρο δεν ήταν καθόλου δοξαστικό! Αυτή τη φορά το όνειρο του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα ήταν: «ένα τεράστιο δένδρο, που πάνω του φώλιαζαν όλων των ειδών τα που-λιά και στην δροσιά του κατέφευγαν τα ζώα του αγρού. Όμως, το υπέροχο αυτό δένδρο, ξαφνικά με εντολή απ’ τον ουρανό, κόπηκε και το απομεινάρι του κορμού του, δέθηκε με σιδερένια δεσμά. Μάλιστα μια φωνή από τον ουρανό είπε προς το δένδρο: η καρδιά του δένδρου (!) θα μεταβληθεί από ανθρώπινη (!) σε ζώου. Και εφτά καιροί θα περάσουν έτσι». Δαν.4.16.
Αν και ήταν ολοφάνερο πως το γιγάντιο "δένδρο" με την ανθρώπινη καρδιά, δεν ήταν άλλος απ’ τον βασιλιά... η Βίβλος επαναλαμβάνει βαρετά τα περί ερμηνευτικής ανικανότητας των αυλικών σοφών, θέλοντας και πάλι να υπαινιχθεί, ότι το πρόβλημα δεν βρισκόταν στην ερμηνεία, αλλά στην ανεξήγητη προέλευση των ονειρο-βασανισμών του βασιλέως! Η μετατροπή δε της ανθρώπινης καρδιάς του δέντρου σε ζώου, για μια αόριστη (εφτά καιρών) περίοδο, μόνο καλό δεν μπορούσε να προμηνύει για τον ονειρο-δεμένο βασιλιά...! Το μέλλον του είχε πλέον κλειδωθεί για τα καλά στον ασφυκτικό κλοιό της παρατεταμένης βασανιστικής μαγγανείας των εκδικητικών μάγων!
Προσέξτε πως ο ίδιος ο Δανιήλ με ακρίβεια έμπειρου φαρμακοποιού, ορίζει στον βασιλιά, τα συμπτώματα που πρόκειται να εμφανιστούν... το αργότερο μέχρι το επόμενο πρωί: «συ είσαι το δένδρο αυτό βασιλεύ... και αυτή είναι η απόφαση που έπεσε πάνω σου... άγγελοι θα σε διώκουν έτη επτά, ανθρώπου πρόσωπο δεν θα δεις ούτε θα μιλήσεις με άνθρωπο, χόρτο θα σε ταΐζουν σαν βόδι και η χλόη της γης θα είναι η μερίδα σου. Δεμένος θα είσαι και την βασιλεία σου άλλος θα έχει. Έως το πρωί[3] δε όλα αυτά θα σ’ έχουν εύρη και δεν θα είναι τίποτε λιγότερο απ’ αυτά». (Ο΄) Δαν 4.19-33.
Απ’ την απόλυτη βεβαιότητα του Δανιήλ, για τον χρόνο έναρξης των συμπτωμάτων, καταλαβαίνουμε, ότι το θύμα (ο βασιλιάς) είχε ήδη πάρει τα κατάλληλα βότανα της αναμενόμενης κατάντιας του!Πράγματι, το επόμενο πρωί:[4] «ενώ ο βασιλιάς περπατούσε στο παλάτι» (Δαν.4.29) η πνευματική του υγεία κατέρρευσε. Η συμπεριφορά του έγινε τόσο ακατανόητη, ώστε για ακαθόριστα μεγάλο χρονικό διάστημα δεν διέφερε ζώου!
Οι περιγραφές για τα ανεξήγητα αυτά πάθη του βασιλιά, ποικίλουν από μετάφραση σε μετάφραση! Εμείς όμως εξασφαλίσαμε την πλέον αποκαλυπτική, για την κατάσταση του θυματοποιημένου μονάρχη, που διέσωσε στα κείμενά της, η πλέον επίσημη μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) Βιττεμβέργης (W) και που για ευνόητους λόγους, αφαιρέθηκαν ακόμα κι απ’ την αντίστοιχη μετάφραση που έχουμε στα Ελληνικά!
Εκεί λοιπόν ο ίδιος ο βασιλιάς, φέρεται να περιγράφει με τις πλέον χαρακτηριστικές λέξεις και εκφράσεις, τα συμπτώματα των παθών του: «εγώ ο βασιλεύς της Βαβυλώνας δέθηκα (;!) και χόρτο σαν βόδι με τάιζαν, οι τρίχες της κεφαλής μου μεγάλωσαν σαν πτέρυγες αετού και τα νύχια μου έγιναν σαν του λέοντα, αλλοιώθηκε δε ακόμα και η καρδιά και η σάρκα μου, γυμνός σαν τα θηρία περπατούσα. Όνειρα έβλεπα και φαντασιώσεις[5] με κατείχαν και δια χρόνου (χρόνιος-παρατεταμένος) ύπνος με κατέλαβε πολύς και νυσταγμός έπεφτε πάνω μου». O΄ (W) Δαν.4.33a-33b.[6]
Τα συγκεκριμένα εδάφια, που με εκνευριστική σαφήνεια παραπέμπουν σε παρατεταμένη παραισθησιογόνο ομηρία, εξαφανίζονται από όλες σχεδόν τις βίβλους του κόσμου! Ο βασιλιάς ήταν πιασμένος γερά στα δίχτυα της καθημερινά επαναλαμβανόμενης μαγγανείας! Δεμένος γερά με νυσταγμούς, κατατονίες και παραισθήσεις!
Οι συνδυασμένες εκφράσεις «χρόνιος ύπνος», «νυσταγμός πολύς», «όνειρα» και «φαντασιώσεις», δεν αφήνουν καμμιά αμφιβολία για την προέλευση των συμπτωμάτων, που δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να την υποθέσει!
Σημασία επίσης έχει η αναφορά του ίδιου του Δανιήλ για την κατά-σταση του βασιλιά: «το μυαλό του είχε γίνει σαν του ζώου. Με τα άγρια γαϊδούρια ζούσε και τρεφόταν με χορτάρι. Σαν τα βόδια ζούσε και το σώμα του βρεχόταν απ’ την δροσιά του ουρανού» Ο΄(Θ)Δαν. 5.21.
Στα όποια διαλείμματα της βαριάς αποκτήνωσής του, ο βασιλιάς ξέφευγε απ’ την επιτήρηση των αυλικών του και έτρεχε γυμνός παραπατώντας μέσα στους κήπους των ανακτόρων και κυλιόταν στα χόρτα, ανίκανος να ανακτήσει τον έλεγχο της συμπεριφοράς του, αφού οι ίδιοι οι επιτηρητές και οι υπηρέτες του, ανανέωναν την παραισθησιογόνο ομηρία του!
Τελικά είναι δυνατή η ονειρο-υποβολή;
Ασφαλώς απ' την όλη παρουσίαση του θέματος, φαίνεται να λείπει η ισχυρή απόδειξη, πως η ονειρο-υποβολή, που στην υπόθεση μας παίζει τον βασικό ρόλο, είναι τελικά εφικτή. Και όμως, η ικανοποιητική απόδειξη που αναζητούμε, υπήρχε και μάλιστα εξαιρετικά διαδεδομένη στον αρχαίο κόσμο. Συγκεκριμένα η ονειρο-υποβολή, ήταν όχι μόνο μέσα στις λειτουργικές δυνατότητες των ελληνικών ασκληπιείων, αλλά και καθημερινή πρακτική που ονόμαζαν «εγκοίμηση».
Τα ασκληπιεία πρωτοεμφανίζονται τον 5ο π.Χ. αιώνα και εξαπλώνονται παντού, χωρίς να παύσουν να είναι δημοφιλή, μέχρι το τέλος του αρχαίου κόσμου. Δεν υπήρχε σχεδόν ελληνική πόλη, που να μην είχε το δικό της Ασκληπιείο. Τα πιο γνωστά ήταν των Τρίκαλων, της Επιδαύρου, της Τιτάνης, των Αθηνών, της Κω, της Λισσού, της Λεβήνος, της Κυρήνης και πολλά άλλα.
Το εγκοιμητήριο ήταν ο ιδιαίτερος ιερός χώρος, όπου ο πάσχον με πιστή στην
θεραπευτική δύναμη του θεού Ασκληπιού έπρεπε να κοιμηθεί. Κατά την εγκοίμηση γινόταν η θαυματουργική "επιφάνεια" του θεού, όπου ο "κοιμώμενος" δεχόταν αποκαλυπτικό όνειρο, κυρίως για θεραπευτικούς σκοπούς! Με διάφορους τρόπους ο "θεός", εμφανιζόταν στο όνειρο του ασθενή, και του έδειχνε τον τρόπο και το είδος θεραπείας που έπρεπε να ακολουθήσει. Το πρωί ο άρρωστος έλεγε το όνειρο στους ιερείς, και αυτοί το εξηγούσαν κατευθύνοντάς τον στην αγωγή που έπρεπε να ακολουθήσει.
Το πανέξυπνο αυτό μίγμα θεολογίας και επιστήμης είναι απολύτως εξηγήσιμο, αν αντιληφτούμε τα σημαντικά του πλεονεκτήματα, μια και κανένας ασθενής δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει έναν θεό σε περίπτωση αποτυχίας… ενώ θα κυνηγούσε αμείλικτα τον οποιονδήποτε γιατρό, φορτώνοντάς του την ευθύνη της αποτυχημένης θεραπείας του!
Και μόνο απ' το γεγονός, ότι τα όνειρα του "θεού", έπρεπε κάθε φορά να είναι ανάλογα με την πάθηση του ασθενούς, συμπεραίνουμε μάλλον εκ του ασφαλούς, ότι τα όνειρα αυτά ήταν έντεχνες ονειρο-υποβολές των ιερέων του Ασκληπιού!
Είχαν όμως στα ασκληπιεία τις γνώσεις και τις κατάλληλες χαλαρωτικές ουσίες για κάτι τέτοιο; Για να απαντήσουμε στην σημαντικού αυτή ερώτηση, πρέπει να θυμηθούμε ότι η ιδία η φαρμακολογία έχει επίσημη αφετηρία της τα ελληνικά ασκληπιεία.
Οι ουσίες και τα χαλαρωτικά αφεψήματα βοτάνων που έπιναν υποχρεωτικά πριν απ' την εγκοίμιση, μπορούσαν άνετα να είναι και η αφορμή του δεκτικού στις ονειρο-υποβολές ύπνου. Αυτές οι ισχυρές εκστασιογόνες ουσίες (μανδραγορας, ερυσιβώδης όλυρα κ.λ.π.) που αποτελούσαν το οπλοστάσιο της μυστηριακής λατρείας, (π.χ. ελευσίνια μυστήρια-κυκεώνας) αλλά και της αρχαίας φαρμακολογίας, (πάσης φύσεως αραιωμένα δηλητήρια) ήταν πασίγνωστα στους μυημένους ιερείς, και στην κατάλληλη δόση, μπορούσαν να φέρουν οποιονδήποτε σε ονειρο-δεκτικό λήθαργο!
Σήμερα βέβαια η αποδεδειγμένη δυνατότητα των ονειρο-υποβολών (βλέπε: ανάλογα άρθρα στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ[1]) μας βοηθάει να δούμε αυτή την εκδοχή ως εξαιρετικά πιθανή!
Φαντασθείτε μόνο την δύναμη ενός τέτοιου όπλου επέμβασης στην ιστορία! Η ιδέα είναι τόσο δελεαστική... που θα αποτελούσε μάλλον ανεξήγητη αβλεψία του πολυμήχανου δόλου, αν δεν είχε ανακαλύψει κάτι ανάλογο! Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν, αναγνωρίζουμε εδώ την εκδοχή της ονειρομαγγανείας, αλλά πόσες, ανάλογες περιγραφές παραβλέψαμε, που με σαφήνεια την υπαινίσσονται.
Είναι αλήθεια τραγικό, που μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν σοβαρές μελέτες στην κατεύθυνση αυτή, που να εξετάζουν λεπτομερώς την ανατριχιαστική αυτή εκδοχή, τουλάχιστον στις κομβικές και καθοριστικές στιγμές της ιστορίας!
Στις τρεις προηγούμενες μελέτες μας, έχουμε ήδη εξετάσει πληθώρα τέτοιων βιβλικών κυρίως περιπτώσεων, όπου τα ονειροποιά υλικά, είχαν ολοφάνερα τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε "θαυμαστές" εξελίξεις! Εδώ όμως, έχουμε μια πανομοιότυπη περιγραφή (σχεδόν βιβλική!)... όχι από βιβλικό προφήτη αλλά από το χέρι του Ηρόδοτου! Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι και στα ευρύτερα ιστορικά αρχεία, πρέπει να επιβεβαιώνεται η ύπαρξη και η σαφής καταγραφή ανάλογων περιπτώσεων, που σκοπό τους είχαν την εκφοβιστική χειραγώγηση, συγκεκριμένων ιστορικών εξελίξεων με την εμφύτευση θεϊκών ονειρο-εντολών!
Η διαφορά της Βίβλου απ’ τα λοιπά ιστορικά αρχεία της ανθρωπότητας, είναι ότι εκεί η καταγραφή τέτοιων περιπτώσεων ήταν συστηματική και κάποιοι φρόντισαν να συγκεντρώσουν επιμελώς το συνολικό αυτό υλικό δημιουργώντας το πανίσχυρο καλαντάρι μαγείας, που σήμερα φέρει το κωδικό όνομα "Αγία γραφή"!
Και πραγματικά κάτι ανάλογο βλέπουμε να συμβαίνει και στην περίπτωση της Εσθήρ και του Μαρδοχαίου! Μετά τις επιτυχίες τους στην αυλή του Ξέρξη, με απόλυτο σεβασμό στην γραπτή προγονική τους παρακαταθήκη, συμβαίνει το αναμενόμενο. Κάποιος παραδίδει γραπτή αναφορά των επιτυχιών του Μαρδοχαίου, στο κεντρικό Ιουδαϊκό ιερατείο. Διαβάζουμε την σχετική καταχώριση: «λευίτης ιερέας, έφερε την επιστολή αυτή (του Μαρδοχαίου) την σχετική με την γιορτή των Πουρείμ και έλεγαν γι' αυτήν (την επιστολή-βιβλίο της Εσθήρ) ότι είναι αυθεντική». Β.Β. Προσθήκη στο τέλος του βιβλίου της Εσθήρ (ΣΤ. 11)
Έτσι με τον ανάλογο σεβασμό, η αναφορά του Μαρδοχαίου (το κατοπινό βιβλίο της Εσθήρ) κατεχωρήθη πράγματι ως αυθεντική, μαζί με άλλες παρόμοιες πετυχημένες συνταγές επέμβασης στην ιστορία, που τελικά στο σύνολό τους, απετέλεσαν τον κορμό της Ιουδαϊκής Βίβλου!
Οι μεμονωμένες αυτές περιπτώσεις, τοποθετήθηκαν με προσοχή μέσα στο συνολικό πολυσυλλεκτικό αυτό αρχείο (που αργότερα ονομάσαμε Βίβλο) και όπου υπήρχε ανάγκη, οι επιτήδειοι ιεροσυντάκτες πρόσθεσαν παραπλανητικά θεολογήματα, βαρετές λεπτομέρειες και τελετουργικές απεραντολογίες, που στο σύνολό τους αποθάρρυναν αποτελεσματικά, ακόμα και τους πιο τολμηρούς, απ’ την συστηματική εξερεύνησή του!
Κάποιοι λοιπόν, με όπλο τους τα πολλά και ποικίλα ονειροποιά υλικά, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον τρόμο ή τον ενθουσιασμό[2] των θυμάτων τους, φέρνοντας σταδιακά την τέχνη του ονειροποιού, σε επίπεδα λειτουργικής τέχνης, που τους βοήθησε να αναρριχηθούν στις εξουσίες της εποχής τους και να μεταμορφωθούν σε θριαμβευτικούς επιβήτορες της ιστορίας. Αυτοί λοιπόν, οι συγκεκριμένοι... ονειρο-χειραγωγοί... είχαν κάθε λόγο να ονομάζουν "θεϊκά", αυτά τα ιστοριογόνα όνειρα!
Υπενθυμίζω εδώ, ότι ο Ιουδαίος Ραββίνος[3] ιστορικός Φίλωνας, σε σχετικό του βιβλίο: «θεόπεμπτα είναι τα όνειρα» υπερθεματίζοντας, απαριθμεί και φυσικά ονομάζει θεϊκά, τα πάμπολλα βιβλικά όνειρα, που εξασφάλισαν στους πατριάρχες προγόνους του, ευκαιρίες αναρρίχησης στις εξουσίες, Αιγύπτου, Βαβυλώνας και Περσίας! Ταυτόχρονα όμως, αν και γνωρίζει πολύ καλά τις υπνοποιές, και ονειροποιές, ιδιότητες τουλάχιστον του Μανδραγόρα[4] εν τούτοις σε ολόκληρο το εκτεταμένο συγγραφικό του έργο, πουθενά δεν κάνει την παραμικρή αναφορά, στο καταγεγραμμένο (Γεν.30.14) και αποκαλυπτικό πάθος της Ραχήλ, για τους μανδραγόρες! Έτσι αποφεύγει να αποκαλύψει έστω και έμμεσα, την γνώση, κατοχή και χρήση της ασυναγώνιστης αυτής υπνοποιού δρόγης, από τους προπάτορές του πατριάρχες.
Ο έτερος των Ραββίνων[5] ιστορικών, ο Φλάβιος Ιώσηπος, ακολουθεί αντίστροφη τακτική απόκρυψης του Μανδραγόρα! Αναφέρεται μεν στους μανδραγόρες της Ραχήλ, όμως, μόνο ωσάν να επρόκειτο για αθώο... λαχανικό ή φρούτο εποχής γράφοντας: «Η Ραχήλ παρακαλούσε την (αδελφή της) Λεία να της δώσει μανδραγόρες γιατί επιθύμησε να τους φάει» Ιώσηπος Ιουδ.Αρχαιολ.1.307. Φυσικά για τους ίδιους λόγους, πουθενά δεν δηλώνει, ότι εγνώριζε οτιδήποτε, για την φοβερή δηλητηριώδη, υπνοποιό και ονειροποιό δύναμη του φυτού!
Επιστρέφοντας όμως στην περίπτωση του Ηροδότου, επισημαίνουμε, πως μια παράξενη λεπτομέρεια της αφήγησής του, σχεδόν μας υποχρεώνει να προσέξουμε καλύτερα την πιθανότητα κατασκευής συνωμοτικής ονειρο-εντολής πολέμου κατά των Ελλήνων, στους Ξέρξη και Αρτάβανο!
Πράγματι, στην συνέχεια της περιγραφής του, ο Ηρόδοτος όχι μόνο δεν αναφέρεται σε κάτι καθαρά ονειρικό, όπως π.χ. φτερούγες που απλώνονται σε δύση και ανατολή, όπως κάνει αλλού,[6] αλλά μας περιγράφει την σκανδαλωδώς παράξενη απαίτηση του βασιλιά Ξέρξη, να παραστήσει ο στρατηγός του Αρτάβανος τον βασιλιά για μια μέρα και μάλιστα την νύχτα, να κοιμηθεί στο βασιλικό κοιτώνα, βέβαιος ότι έτσι θα ξεγελαστεί ο εντολέας άγγελος και θα επισκεφθεί και τον Αρτάβανο με το ίδιο βασανιστικό όνειρο κατά της Ελλάδος!!!
Στην παράξενη αυτή λεπτομέρεια όμως, που φανερά δεν ταιριάζει καθόλου σε συνηθισμένες ονειρικές καταστάσεις, εμείς μπορούμε να δούμε έντονα, την προσπάθεια επανάληψης του μηχανισμού της μαγγανείας! Η συγκεκριμένη απαίτηση, προδίδει την ανάγκη διατήρησης συγκεκριμένων συνθηκών, για την δυνατότητα επανεμφάνισης των "ονείρων"! Φαίνεται πως οι ονειροποιοί συνωμότες, έκαναν πράγματι ένα τέτοιο αποκαλυπτικό λάθος, που φυσιολογικά θα έπρεπε να ενεργοποιήσει τους υποψιασμούς, ακόμα και των αφελέστερων αναγνωστών! Όχι μόνο έβαλαν τον σαστισμένο Ξέρξη, να προτείνει στον Αρτάβανο την εντελώς ανόητη αυτή ιδέα, να ξεγελάσει δηλαδή τον ονειροδότη θεό, φορώντας την βασιλική στολή στον στρατηγό του, αλλά στην συνέχεια, η αφήγηση παρουσιάζει και τον υποτιθέμενο θεό, να παίζει ευχαρίστως το παιγνίδι της παράξενης αυτής πρότασης του Ξέρξη!
Στην αφήγηση βέβαια, μπορεί να φαίνεται πως την εξωφρενική αυτή πρόταση κάνει στον Αρτάβανο ο ίδιος ο Ξέρξης, αλλά βασανίζοντας ελάχιστα την εικόνα, γίνεται φανερό, ότι η συγκεκριμένη φαινομενικά ανόητη ιδέα, δεν μπορεί να ήταν του Ξέρξη, αλλά του υπεβλήθη, είτε στην ώρα της νυχτερινής δεκτικής του κατατονίας, είτε από τους ευφυείς συνωμότες που συνεχώς την ημέρα τον περιστοίχιζαν. Ο λόγος αυτής της πρότασης ήταν απλούστατος! Οι υποβολείς ονείρων, ήθελαν και το επόμενο θύμα τους, ο Αρτάβανος, να βρίσκεται μέσα στο βασιλικό υπνοδωμάτιο, όπου είχαν ήδη εξασφαλισμένη πρόσβαση και είχαν στήσει λειτουργικά και με ασφάλεια, όλα τα σκηνικά προαπαιτούμενα για την ονειρο-παράσταση.
Έπρεπε λοιπόν και το επόμενο θύμα τους, όχι απλά να κοιμηθεί στο βασιλικό κρεβάτι, αλλά να υποδυθεί και όλες τις υπόλοιπες λεπτομέρειες του καθημερινού βασιλικού βίου! Δηλαδή να ζήσει μια ολόκληρη μέρα σαν βασιλιάς, για να μπορέσουν να εφαρμόσουν πάνω του, όλες τις ευκαιρίες επέμβασης (μαγγανείες) στις διατροφικές συνήθειες του βασιλιά, κατά την διάρκεια της μέρας, ή λίγο πριν απ’ την νυχτερινή κατάκλισή του!
Με τον Αρτάβανο λοιπόν στην θέση του βασιλιά, να έχει πιει ή να έχει φάει τα κατάλληλα πράγματα, στην κατάλληλη ώρα, μπορούσαν με κάθε ευκολία να επαναλάβουν την ίδια ακριβώς συνταγή της ονειρο-υποβολής με την βοήθεια ασφαλώς συγκεκριμένης υπνοφόρου δρόγης, προσφερόμενης προφανώς σε κάποιο μαγγανισμένο καθιερωμένο δείπνο ή βραδινό ρόφημα του βασιλιά!
Φαίνεται λοιπόν, ότι η συγκεκριμένη πρόταση: «να κοιμηθεί (ο Αρτάβανος) στο βασιλικό κρεβάτι», Ηρόδ. 7.15.16, υποβιβάζει αυτόματα και οριστικά τον συνεργαζόμενο "θεό" σε απλό συνωμότη! Ολοφάνερα η πρόταση αυτή έγινε, μόνο επειδή δεν υπήρχε η ανάλογη δυνατότητα επέμβασης στην διατροφή, αλλά και το υπνοδωμάτιο του Αρτάβανου!
Παραμένει βέβαια αναπάντητη η σοβαρή ερώτηση: Μπορούσαν πράγματι να πλησιάσουν το βασιλικό κρεβάτι οι σωματοφύλακες του βασιλιά; Και αν ναι θα είχε ο βασιλιάς την αφέλεια να έχει αλλοεθνείς για σωματοφύλακές του;
Στις καίριες αυτές ερωτήσεις απαντάει επακριβώς ένα βιβλικό περιστατικό που περιληπτικά λέει ότι: «κάποτε ο βασιλιάς Δαρείος πήγε στο υπνοδωμάτιό του να κοιμηθεί, αλλά σύντομα ξύπνησε. Τότε οι τρεις νεαροί σωματοφύλακές του είπαν μεταξύ τους: ελάτε να πούμε ποιό κατά την γνώμη μας είναι το ισχυρότερο στον κόσμο, και όποιου ο λόγος φανεί στον βασιλιά ο εφυέστερος, εκείνος θα πάρει μεγάλα δώρα και τιμές... έγραψαν λοιπόν ο καθένας την γνώμη του και την έβαλαν κάτω απ’ το προσκέφαλο του βασιλιά Δαρείου και είπαν: Όταν θα σηκωθεί (απ’ τον ύπνο) ο βασιλιάς θα του δώσουν τα σημειώματα» (Ο΄)Α΄Εσδρας 3.3-4.
Οι τρεις αυτοί σωματοφύλακες έγραψαν πλάι στον κοιμόμενο βασιλιά την γνώμη τους. Ο πρώτος ότι το ισχυρότερο όλων είναι το κρασί. Ο δεύτερος ότι ο βασιλιάς είναι ισχυρότερος όλων! «Ο τρίτος όμως έγραψε πως επικρατέστερη είναι η γυναίκα, όλα όμως τα νικάει η αλήθεια» (Ο΄)Α΄Εσδρας 3.11-12. Το πρωί όλοι ανέλυσαν τη σκέψη τους εκτεταμένα και ο βασιλιάς: «είπε (στον τρίτο ο οποίος ήταν Ιουδαίος) ζήτησέ μου ότι θέλεις και περισσότερο απ’ όσα συμφωνήσαμε κι εγώ θα σου τα δώσω γιατί αποδείχθηκες ο σοφότερος και θα γίνεις σύμβουλός μου και μέλος της οικογένειας μου. Τότε ο Ζοροβάβελ[7] (αυτό ήταν το όνομά του) ζήτησε από τον βασιλιά (Δαρείο) να ανοικοδομήσει την Ιερουσαλήμ και τον Ναό της» (Ο΄)Α΄Εσδρας 4.32-44.
Απ’ το περιστατικό αυτό βλέπουμε, πως λίγα μόνο χρόνια νωρίτερα, ο βασιλιάς Δαρείος, (521-485 π.Χ.) ο ίδιος ο πατέρας του Ξέρξη... ο Πέρσης βασιλιάς που πρώτος εκστράτευσε ανεπιτυχώς κατά της Ελλάδος,[8] φιλοξενούσε ευχαρίστως στην αυλή του, άτομα διαφορετικής φυλής και καταγωγής! Και όχι μόνο στην αυλή του, αλλά (κατά την Βίβλο πάντα) οι ίδιοι οι σωματοφύλακές του, ήταν άτομα διαφορετικής καταγωγής, πίστης, καταβολών και επιδιώξεων, έχοντας μάλιστα την δυνατότητα να προσεγγίζουν, όχι μόνο το υπνοδωμάτιό του, αλλά και το ίδιο το προσκέφαλο του κοιμώμενου βασιλιά!
Να λοιπόν, πως μια ανεξήγητη παραδοξότητα στην περιγραφή του Ηροδότου, υπό το φως της απλής τυπικής ανάλυσης, έπρεπε να αναγκάσει την ιστορική έρευνα, όχι μόνο να ανακαλύψει την ενδεχόμενη ονειροποιό μαγγανεία, αλλά και να την συνυπολογίζει τουλάχιστον ως συνέκδοχη αιτία της αιματηρής και πολιτισμοκτόνου καθόδου του Ξέρξη στην Ελλάδα!
Αντί’ αυτού, αιώνες τώρα, ειδικοί και μη, προσπερνούν υποτιμητικά τις λεπτομέρειες της τόσο παράξενης αυτής περιγραφής, (που σημειωτέον αποτελεί ίσως την εκτενέστερη περιγραφή ονείρου από αναγνωρισμένο ιστορικό όπως ο Ηρόδοτος) με επιδεικτική αδιαφορία και ειρωνικά χαμόγελα.
Απ’ την άλλη, δεν αμφιβάλλω, πως ίσως κάποιοι να κοντοστάθηκαν πάνω απ’ την αινιγματική αυτή περιγραφή του Ηρόδοτου και προσωρινά να φιλοξένησαν, ένα αχνό νεφελώδες ερωτηματικό! Όμως εντελώς αβοήθητοι, λόγω της παντελούς άγνοιας ανάλογων περιπτώσεων, (κυρίως βιβλικών), οι υποψιασμοί τους αυτοί, αστήρικτοι και ανεπιβεβαίωτοι, αδράνησαν και η όποια πρόσκαιρη νεφελώδης απορία τους, διαλύθηκε ανεκμετάλλευτη, σαν μοναχικό συννεφάκι, ανίσχυρο να προκαλέσει την απαιτούμενη ευεργετική βροχή ερωτήσεων!
Βέβαια, όλη αυτή η γενικευμένη απουσία υποψιασμών, μόνο ανερμήνευτη και τυχαία δεν είναι, αφού η τέχνη του δόλου, αιώνες τώρα παραμένει αόρατη και άγνωστη, ακόμα και στους εραστές των καλύτερων ιστορικών καταδύσεων. Το κολοσσιαίας σημασίας όμως ενδεχόμενο, μιας ονειρο-μαγγανικής χειραγώγησης, που υποχρέωσε τον Πέρση βασιλιά, εκβιαστικότερα από οποιαδήποτε άλλη αιτία, να εκστρατεύσει κατά των Ελλήνων, ούτε καν σαν ακραία εκδοχή, δεν νομίζω ότι απασχόλησε ποτέ και κανέναν!
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, ένα τέτοιο συγκλονιστικό συμπέρασμα, γύρω απ’ τους μηχανισμούς υποκίνησης της σημαντικότερης εκστρατείας κατά του πολιτισμού των Ελλήνων, ακόμα και στην ασθενέστερη εκδοχή του, θα έγραφε επαναστατική ιστορία αφύπνισης, αποκαλύπτοντας ως αληθινούς τους υπαρκτούς μηχανισμούς παρέμβασης της μαγείας στην ιστορία!
Την ονειροποιό αυτή μαγγανεία, την υπαινίχθη ο Ηρόδοτος στα γραπτά του τον 5ο αιώνα π.Χ. Από τότε πέρασαν 25 αιώνες! Στην περίπτωση που κάποιοι παρατηρητικοί αναλυτές, αιώνες πριν έκαναν γνωστή, έστω και σαν εκδοχή, μια τέτοια ισχυρή και άκρως εντυπωσιακή δυνατότητα χειραγώγησης ιστορικών εξελίξεων, ολόκληρος ο μεσογειακός και κατ’ επέκταση ο δυτικός λεγόμενος πολιτισμός, θα είχε υψηλότερο δείκτη υποψιασμών και οι ιστορικές εξελίξεις, ενδεχομένως θα ήταν συγκλονιστικά θετικότερες!
Αντιθέτως, κάποιοι επαΐοντες, μέχρι σήμερα, με ανυποχώρητη υποτιμητική διάθεση, πετούν αβασάνιστα τις λεπτομέρειες αυτές του Ηρόδοτου στα αζήτητα, θεωρώντας αδιανόητη κάθε πιθανότητα τέτοιας αποκωδικοποίησης της συγκεκριμένης κομβικής ιστορικής περιγραφής και ονομάζουν «εφευρήματα του Ηροδότου» και «απόπειρες δραματοποίησης», όλες αυτές τις πολύτιμες ενδεχομένως λεπτομέρειες!
Αυτό βέβαια, δεν συμβαίνει κατ’ ανάγκην από υστεροβουλία, αλλά από παντελή, εγκληματική θα έλεγα άγνοια, της τεράστιας συμμετοχής της... μαγγανείας[9] στην ιστορία!
Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να επιμένει, πως δεν φαίνεται και πολύ πιθανό ένας βασιλιάς όπως ο Ξέρξης, να υποκινήθηκε τόσο ισχυρά από όνειρα για μια τέτοια εκστρατεία. Κάποιος άλλος όμως που μελέτησε την ανατολίτικη δεισιδαιμονία εκτενέστερα γράφει επ’ αυτού: «Το όνειρο για τον Βαβυλώνιο, είχε κάτι απ’ την πραγματικότητα. Δεν έχει σημασία αν στο όνειρό του είδε κάποιον θεό, γι’ αυτόν, τον είδε πραγματικά! Το γεγονός ότι το όραμα συνέβη όχι όταν ήταν ξυπνητός, αλλά στον ύπνο του, δεν μειώνει σε τίποτε την πραγματικότητά του». Ζώρζ Κοντενώ: «η καθημερινή ζωή στην Ασσυρία» σελ 315.
Επαναλαμβάνω λοιπόν για πολλοστή φορά: είναι καιρός να καταλάβουμε, ότι δεν μπορούμε αιώνια να αγνοούμε την παρεμβατική δύναμη της "μαγείας" στην διαμόρφωση της ιστορίας. Μέχρι σήμερα η μαγγανεία ανενόχλητη και ακαταδίωκτη, σαρώνει επιτυχίες στην καθημερινά διαμορφούμενη ιστορία μας χωρίς εμείς να υποθέτουμε καν την ύπαρξή της! Και εδώ νομίζω πως ταιριάζει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού να εισηγηθώ ξεκάθαρα την ίδρυση "σχολής", (ότι κι αν αυτό μπορεί να σημαίνει), που επιτέλους θα αναζητά, την ανάμειξη της "μαγείας" στην ιστορία!
Αν λοιπόν όσα εδώ εξετάσαμε αληθεύουν, τότε ο δεισιδαίμων[10] Ξέρξης, που έτσι κι αλλιώς πάντοτε έλεγε: «θεός οδηγεί τις αποφάσεις μας» (Ηροδ.7.8.10) ούτε που κατάλαβε ποτέ του, τι του έλαχε! Ούτε καν υπέθεσε, ότι όπως πολλοί άλλοι πριν απ’ αυτόν και σαφώς αναρίθμητοι άλλοι μετά απ’ αυτόν, έπεσε θύμα ονειρο-μαγγανείας και άθελά του έγινε υποχείριο ενός αρχαίου ευφυέστατου ιστοριο-χειραγωγού ιερατείου, που άφησε όνομα για τις αναρίθμητες πετυχημένες παρεμβάσεις του στην ιστορία!
Ο Ξέρξης δεν θα μπορούσε φυσικά να υποθέσει, ότι όπως πριν απ’ αυτόν, ο Φαραώ, ο Αβιμέλεχ, ο Ναβουχοδονόσορ και ο Κύρος, παγιδεύτηκαν από τους εκπαιδευμένους στην πρακτική, δηλητηριο-χρηστική γιαχβική μαγεία, έτσι κι αυτός με την σειρά του, από στρατάρχης και ένδοξος βασιλιάς, έγινε όργανο εκτέλεσης σκοτεινών ιερατικών υποβολών, που τον μετέβαλαν σε ανυποψίαστη μαριονέτα στο θέατρο των δήθεν θεόπνευστων ιστορικών εξελίξεων!
Ο Ξέρξης, αν και πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος στην συγκεκριμένη εκστρατεία κατά των Ελλήνων και αντί της κατ’ όναρ υποσχεμένης δόξας, είδε κατεξευτελισμένο το εθνικό και προσωπικό του μεγαλείο... παρ’ όλα αυτά, ουδέποτε στράφηκε κατά του θεού των ανεκπλήρωτων ονειρικών υποσχέσεων!
Ποτέ του, ούτε ερεύνησε, ούτε έμαθε, ποιος μπορεί να ήταν εκείνος ο ψεύτης, ο παγιδευτής θεός, που κατεβαίνοντας απειλητικός στα όνειρά του, του αχρήστεψε την κρίση και αιχμαλώτισε την ψυχή και τις αποφάσεις του! Μάλιστα ο Ξέρξης Α΄ διατήρησε ακέραια τα φιλοϊουδαϊκά του αισθήματα, όπως μας διαβεβαιώνει ο Ιώσηπος, ο πλέον ανεγνωρισμένος ιστορικός του Ιουδαϊσμού: «Όταν πέθανε ο Δαρείος τον διεδέχθη ο γιος του Ξέρξης (Α΄) που μαζί με την βασιλεία κληρονόμησε και την ευσέβεια προς τον θεό... ακολούθησε δε το παράδειγμα του πατέρα του και εκτιμούσε ιδιαιτέρως τους Ιουδαίους». Ιουδ.Αρχ.11.120.
Όνειρα λοιπόν και δη "θεϊκά" κατά την εκδοχή μας αυτή, έσυραν τον σύζυγο της Εσθήρ Ξέρξη, να εκστρατεύσει με την υπερδύναμη της Ασίας κατά της Ελλάδος! Μάλιστα, αυτός "ο θεός της νύχτας", τόσο εκβιαστικά διατάζει την συντριβή της Ελλάδος και με τέτοιο πάθος σκορπάει απειλές προς κάθε κατεύθυνση, ώστε μας θυμίζει έντονα την καταγεγραμμένη εχθροπάθεια του βιβλικού θεού κατά των Ελλήνων: «Διότι σε τέντωσα Ιούδα για τον εαυτό μου ως τόξο και σαν σπαθί μαχητού και (θα) εξεγείρω τα τέκνα σου Σιών, κατά των τέκνων των Ελλήνων και ο Κύριος (Γιαχβέ) θα πέσει πάνω τους σαν κεραυνού βολίδα. Ο Κύριος σαλπίζοντας θα πορευθεί απειλητικά εναντίον τους. Ο Κύριος θα βοηθήσει αυτούς (τα τέκνα της Σιών) και θα καταναλώσουν και θα θάψουν (τους Έλληνες) κάτω από λίθους σφενδόνης και σαν οίνο θα τους καταπιούν». Ζαχαρίας 9.13-15.
Η παραπάνω φλογερή δήλωση του Ζαχαρία, πολύ συγκεκριμένα κατά των Ελλήνων, έγινε κατά την περίοδο της προφητικής του δράσης δηλαδή κάπου ανάμεσα στο 520-518 π.Χ. Δηλαδή μόλις τριάντα οκτώ χρόνια πριν ξεκινήσει η μεγαλύτερη εκστρατεία όλων των εποχών κατά των Ελλήνων, που πραγματικά απείλησε να θάψει κάτω από το ασύλληπτο σε πλήθος και όγκο περσικών όπλων, όλους τους Έλληνες!
Ο "θεός" λοιπόν που ονειρο-διατάζει τον Ξέρξη να στραφεί κατά των Ελλήνων, όπως μας τον περιγράφει ο Ηρόδοτος, ταυτίζεται απόλυτα και με το σκληρό ανθελληνικό προφίλ του θεού της Βίβλου!
Στην χρονική αφετηρία των ιστορικών αυτών εξελίξεων, ο κατάσκοπος Μαρδοχαίος ήταν υψηλόβαθμος αυλικός του Ξέρξη και η γλυκιά Εσθήρ στην αγκαλιά του! Πρόσθετο πιθανό κίνητρό τους, η σφοδρή αντιπαλότητά τους με τον Αμάν τον Μακεδόνα, όπως αυτή αποτυπώνεται στην τελετή «Πουρείμ»!
Αναλογιστείτε μόνο το πιθανό αποτέλεσμα μιας νικηφόρου κατάληξης της εισβολής του Ξέρξη στην Ελλάδα! Ο Ξέρξης παρακινούμενος από ονειροποιούς μάγους, παραλίγο να καταστρέψει τον Ελληνικό πολιτισμό, ακριβώς πάνω στην ακμή του! Ευτυχώς που οι ολιγάριθμοι Έλληνες, παρά τις διαφωνίες τους, βρήκαν την δύναμη και τον τρόπο να τον κατανικήσουν στις Θερμοπύλες, την Σαλαμίνα και τις Πλαταιές, ντροπιάζοντας την κολοσσιαία δύναμή του και αναγκάζοντάς τον να υποχωρήσει τρέχοντας σαν λαγός, που επιστρέφει να κρυφτεί λαχανιασμένος στην ασφάλεια της φωλιάς του!
Ο άμετρος ηρωισμός και οι αντοχές των ολιγάριθμων Ελλήνων, απέτρεψαν έναν παρ’ ολίγο βίαιο εκπερσισμό της μητέρας του πολιτισμού Ελλάδος και επέτρεψε τον κλασσικό ελληνικό πολιτισμό να ανθήσει και τους αλεξανδρινούς χρόνους να κορυφωθούν. Αν οι Πέρσες είχαν νικήσει, η γονιμότερη πολιτισμικά εποχή της ανθρωπότητας, ουδέποτε θα είχε εμφανιστεί, για να δώσει τους αμέτρητους σε ποικιλία καρπούς της, που μέχρι σήμερα καταναλώνουν οι πολιτισμένες κοινωνίες, με επιδεικτική αγνωμοσύνη, προς τους αληθινούς εκείνους πνευματικούς πατριάρχες του πνεύματος.
Λίγο αργότερα, ο Μέγας Αλέξανδρος, έδωσε την κατάλληλη απάντηση στους Πέρσες! Αλλά κι αυτός ο μεγάλος Μακεδόνας, πριν προλάβει να μετατρέψει ολόκληρο τον κόσμο σε μια απέραντη "Ελλάδα", έπεσε νεότατος, χτυπημένος ύπουλα (κατά την γνώμη μας) και πάλι από τις δηλητηριώδεις μαγγανείες των εκεί παρεπιδημούντων Χαλδαίων.
ΔΕΣ: Χαλδαϊοι σκότωσαν τον Μ. Αλεξάνδρου – Μια άλλη εκδοχή για τον θάνατό του!
----------------------------------
[1] Goldmann L, Shah MV, Hebden MW: Memory of cardiac anaesthesia: Psychological sequelae in cardiac patients of intraoperative suggestion and operating room conversation. Anaesthesia 1987; 42:596-603.
[2]«Ενθουσιασμός: υπό ένθεου κατέχεται πνεύματος» Σουΐδας.
[3] Στον πρόλογο του έργου «Φίλων Άπαντα» η φιλολογική ομάδα των εκδόσεων Κάκτου γράφει: «ο Φίλων καταγόταν από πλούσια ιερατική (Λευιτική) οικογένεια. Γεννήθηκε το 20 π.Χ. και πέθανε περίπου το 50 μ.Χ. Έζησε στην Αλεξάνδρεια και συμμετείχε σε Ιουδαϊκή πρεσβεία προς τον Καλιγούλα περί το 40 μ.Χ. σε μια προσπάθεια συμβιβασμού μεταξύ των επαναστατημένων Ιουδαίων. Η Επανάσταση αυτή ξεκίνησε απ’ την απαίτηση του Καλιγούλα να λατρεύεται μαζί με τον Ιεχωβά στον Ναό της Ιερουσαλήμ».
[4] «Οι Μανδραγόρα πίνοντες από ύπνο βαθύ πιέζονται». Φίλων περί Ικετών Cont.45.2
[5] «Εμού δε (το) γένος εστίν ουκ άσημον, αλλ’ εξ ιερέων άνωθεν». Ιώσηπου βίος Α΄1
[6] Ο Βασιλιάς Κύρος είδε ανάλογο όνειρο! Ο γιος του Υστάσπης είχε φτερούγες που η μια απλωνόταν πάνω απ’ την Ευρώπη και η άλλη πάνω απ’ την Ασία. Ηρόδοτος 1.209.
[7] Κατά τον Β. Βέλλα, πρόκειται για τον εγγονό του Ιουδαίου βασιλιά Ιωαχήν!
[8] Έχασε τον στόλο του στον περίπλου της Χαλκιδικής και συνετρίβη στον Μαραθώνα!
[9] Το τι είναι μαγγανεία έχει κατά κόρον αναλυθεί σε τρία προηγούμενα βιβλία αλλά προς χάριν όσων έχουν μόνο αυτό το βιβλίο στην διάθεσή τους αναφέρουμε ότι: «μαγγανεία είναι... ό,τι και η λέξη φαρμακεία (δηλητηριοχρησία) Ιδιαιτέρως δε σημαίνει την χρήση μαγικών φίλτρων». Νεότερο εγκυκλοπαιδικό Λεξικό. Ήλιος.
[10] «Ο δεισιδαίμων περί πάντων τον θεόν αιτιάται». Πλούταρχος Περί δεισιδαιμονίας 168.Β.1.
ΠΡΑΡΤΗΜΑ
Η αποκτήνωση ενός Βασιλιά
«Με θυμό εκδικείται ο Γιαχβέ» Ναούμ 1.2.
Για την συμμετοχή σ’ ένα τόσο επικίνδυνο θίασο θαυμάτων, εκτός από το κυνήγι προνομίων και εξουσίας, θα ήταν δικαιολογημένο να υποθέσουμε ότι χρειάζεται και κάποιο βαθύτερο, εκβιαστικότερο προσωπικό κίνητρο. Υπήρχε άραγε και κάτι τέτοιο στην περίπτωση των τριών παίδων; Απερίφραστα ναι!
Η υποψία για ιδιαίτερο προσωπικό κίνητρο, γεννήθηκε, όταν μάταια προσπάθησα να εντοπίσω στην Βίβλο, κάτι για την καταγωγή ή τους απογόνους αυτών των θρυλικών ηρώων. Ακριβώς λοιπόν απ’ την πλήρη αυτή απουσία απογόνων, γεννιέται όχι τόσο η αμφισβήτηση της ύπαρξής τους, (γιατί ιστορικά συνέβη κι’ αυτό), αλλά κάτι που εξηγεί τα δραματικά προσωπικά κίνητρα της ριψοκίνδυνης εξουσιοθηρικής και τελικά όπως θα δούμε, απόλυτα εκδικητικής ιστορίας τους.
Αυτός που μας ανοίγει τα μάτια στην σωστή κατεύθυνση, είναι ο Ραβίνος ιστορικός Ιώσηπος, που γράφει τι συνέβη μετά την ισοπέδωση της Ιερουσαλήμ: «Ο Ναβουχοδονόσορ πήρε τα παιδιά των επιφανέστερων οικογενειών και απ’ τη γενιά του βασιλιά Σαχχία, (Σεδεκία) όσα ξεχώριζαν για την σωματική τους διάπλαση και την ομορφιά και αφού ευνούχισαν ορισμένα απ’ αυτά (κειμ: ποιήσας τινάς αυτών εκτομίας) τα παρέδωσε σε παιδαγωγούς για να τα εκπαιδεύσουν. Ανάμεσά τους υπήρχαν τέσσερις ωραίοι νέοι απ’ την γενιά του Σαχχίου (Σεδεκία) ο Δανιήλ, ο Ανανίας, ο Μισαήλ και ο Αζαρίας» Ιώσηπος Ιουδ. Αρχαιολ. 10.186-188.
Ο Ιώσηπος τοποθετεί (με σχετική σαφήνεια) την αρπαγή των τεσσάρων νέων μετά την τελική συντριβή της Ιερουσαλήμ, δηλαδή το 587 π.Χ. Ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των ερμηνευτών θέλει αυτό να συμβαίνει 17 χρόνια νωρίτερα το 604 π.Χ. Οι τέσσερις αυτοί νέοι λοιπόν, τουλάχιστον κατά τον Ιώσηπο δεν ήταν τυχαίοι, αλλά συγγενείς του τελευταίου βασιλιά Σεδεκία! Ήταν δηλαδή από εκείνους, που έζησαν την συντριβή της χώρας τους και ενδεχομένως υποχρεώθηκαν να παραστούν μάρτυρες στη σφαγή των συγγενών τους, δηλαδή της βασιλικής οικογένειας του Σαχχενία ή Σεδεκία! Πέραν αυτού όμως, πρέπει να υπέστησαν και το χειρότερο!
Γνωρίζοντας ότι κανένας απ’ τους τέσσερις αυτούς συντρόφους δεν απέκτησε ποτέ οικογένεια και δεν άφησε απογόνους, ενώ η Βίβλος γενεαλογεί με ασυνήθιστη λεπτομέρεια τους επιφανείς τουλάχιστον ήρωές της, δικαίως υποθέτουμε ότι είναι εξ εκείνων που στην τρυφερή τους ηλικία, υπέστησαν απ’ τον επιδρομέα βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, την φοβερή γενετήσια αχρήστευση της εκτομίας (ευνουχισμό), για να αφανιστεί εντελώς ο συγγενικός "οίκος" του βασιλιά Σαχχενία! Οι τέσσερεις λοιπόν αυτοί νεαροί, δικαίως ήταν γεμάτοι κρυφή χολή και αβυσσαλέο προσωπικό μίσος κατά του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα!
Αν και οι εκκλησιαστικοί παραπέμπουν συνεχώς στον Ιώσηπο, με μεγάλη προσοχή, όλοι συστηματικά παρασιωπούν τις σημαντικές αυτές πληροφορίες! Βλέπετε, όλοι τους καταλάβαιναν το αυτονόητο, πως αν γίνουν γνωστά, τα τόσο δραματικά προσωπικά κίνητρά τους, η μυθοπλασία των ηρώων της αυθόρμητης πίστης, θα εξασθενούσε επικίνδυνα!
Ο Γ. Κεδρινός, (11ος αι.) κάνει μια παραπλανητική αναφορά[1] για την ενδεχόμενη καταγωγή τους, αποκαλύπτοντάς μας ότι οι τρεις παίδες εκτός των άλλων... ήταν αδέλφια! Αλλά και ο Αδαμάντιος Θεολόγος (4ος αι.) 212.8. τους αναφέρει ως: «τρεις αδελφούς τους βληθέντας εις κάμινον πυρός». Να λοιπόν γιατί τα αδέλφια αυτά που τόσο δεινοπάθησαν, ευχαρίστως έγιναν ριψοκίνδυνοι εκδικητές, και με αυταπάρνηση μπήκαν ακόμα και μέσα στη "φωτιά", για να δημιουργήσουν τις ευκαιρίες της ορκισμένης εκδίκησής τους!
Ξανακοιτώντας λοιπόν την ιστορία τους, μπορούμε τώρα να δούμε εντελώς διαφορετικά πράγματα, απ’ αυτά που μας δίδαξε στις μαθητικές αίθουσες και στα αναρίθμητα κατηχητικά, η παντοδύναμη χριστιανική κατήχηση! Στην θέση της δήθεν αγνής και άδολης φιλοθεΐας, βλέπουμε το κρυμμένο, ψυχρό δόλο, να υψώνει την τέχνη της εκδικητικής μηχανορραφίας σε πρωτοφανή ύψη! Η ιστορία του Δανιήλ και των τριών παίδων, αντί για μια δοκιμασία πίστης, αποδεικνύεται μια ιστορία, ψυχρής μεθοδευμένης εκδίκησης!
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως η περί των τριών παίδων απομυθοποιητική μας προσπάθεια, κατά έναν αναπάντεχο τρόπο, ανέδειξε τη εκδικητική ευφυΐα του Δανιήλ και των τριών αδελφών! Κάθε άλλο λοιπόν, παρά να ψέξουμε θα θέλαμε την θαυμαστή και δικαιολογημένη όπως αποδεικνύεται εκδικητικότητα αυτών των πανούργων ανδρών! Θέλουμε όμως να ξεκαθαριστεί μια για πάντα, ότι στην εκδικητική μεγαλοφυΐα του Δανιήλ και των τριών αδελφών, δεν αναμείχθηκε ποτέ κανένας ουράνιος θεός! Συνεπώς δεν υπήρξαν ήρωες μιας θεόδοτης θρησκείας, αλλά μεγάλοι δάσκαλοι, μιας εντελώς ανθρώπινης σχολής δόλου, με αξεπέραστα στοιχεία εκδικητικότητας, προσποίησης, υπομονής, ευρηματικότητας και πρωτοτυπίας!
Επειδή όμως αρκετά είπαμε περί εκδίκησης, χωρίς να αναφερθούμε σ’ αυτήν, ας δούμε τις άκρως ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες της συνέχειας.
Για τον αρχηγό της ομάδος, τον Δανιήλ, η αφήγηση επισημαίνει με νόημα, ότι ήταν ικανός: «να κατανοεί κάθε όραση και ενύπνιο»! Τον άνθρωπο αυτόν η ίδια βιβλική αφήγηση που επί ποινή θανάτου απαγό-ρευε την ιδιότητα του επαοιδού[2] χωρίς κανένα πρόβλημα τον χαρακτηρίζει: «άρχοντα επαοιδών και μάγων», Δαν.(Θ)5.11, «δεκαπλάσιας σοφίας απ’ όλους τους μάγους της Βαβυλώνας»! Δαν.(Θ)1.20. Ο Δανιήλ λοιπόν ήταν ο μόνος απ’ την συντροφιά που κατείχε την ικανότητα να χρησιμοποιεί προχωρημένα ονειροποιά υλικά μαγείας. Μια τέτοια δύναμη όμως, δεν ήταν δυνατόν να μην γίνει αργά ή γρήγορα εργαλείο χορταστικής εκδίκησης στα χέρια εκείνων που είχαν τόσα πολλά να εκδικηθούν!
Έτσι, ήταν μάλλον αναμενόμενο, ο θεός της μαγγανείας, ο Γιαχβέ, να βάλει ξανά χέρι στην σάρκα του ευάλωτου βασιλιά, που άρχισε να ξαναβλέπει ανεξήγητα αλλά και επικίνδυνα αυτή την φορά όνειρα!
Στην δεύτερη αυτή περίπτωση το όνειρο δεν ήταν καθόλου δοξαστικό! Αυτή τη φορά το όνειρο του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα ήταν: «ένα τεράστιο δένδρο, που πάνω του φώλιαζαν όλων των ειδών τα που-λιά και στην δροσιά του κατέφευγαν τα ζώα του αγρού. Όμως, το υπέροχο αυτό δένδρο, ξαφνικά με εντολή απ’ τον ουρανό, κόπηκε και το απομεινάρι του κορμού του, δέθηκε με σιδερένια δεσμά. Μάλιστα μια φωνή από τον ουρανό είπε προς το δένδρο: η καρδιά του δένδρου (!) θα μεταβληθεί από ανθρώπινη (!) σε ζώου. Και εφτά καιροί θα περάσουν έτσι». Δαν.4.16.
Αν και ήταν ολοφάνερο πως το γιγάντιο "δένδρο" με την ανθρώπινη καρδιά, δεν ήταν άλλος απ’ τον βασιλιά... η Βίβλος επαναλαμβάνει βαρετά τα περί ερμηνευτικής ανικανότητας των αυλικών σοφών, θέλοντας και πάλι να υπαινιχθεί, ότι το πρόβλημα δεν βρισκόταν στην ερμηνεία, αλλά στην ανεξήγητη προέλευση των ονειρο-βασανισμών του βασιλέως! Η μετατροπή δε της ανθρώπινης καρδιάς του δέντρου σε ζώου, για μια αόριστη (εφτά καιρών) περίοδο, μόνο καλό δεν μπορούσε να προμηνύει για τον ονειρο-δεμένο βασιλιά...! Το μέλλον του είχε πλέον κλειδωθεί για τα καλά στον ασφυκτικό κλοιό της παρατεταμένης βασανιστικής μαγγανείας των εκδικητικών μάγων!
Προσέξτε πως ο ίδιος ο Δανιήλ με ακρίβεια έμπειρου φαρμακοποιού, ορίζει στον βασιλιά, τα συμπτώματα που πρόκειται να εμφανιστούν... το αργότερο μέχρι το επόμενο πρωί: «συ είσαι το δένδρο αυτό βασιλεύ... και αυτή είναι η απόφαση που έπεσε πάνω σου... άγγελοι θα σε διώκουν έτη επτά, ανθρώπου πρόσωπο δεν θα δεις ούτε θα μιλήσεις με άνθρωπο, χόρτο θα σε ταΐζουν σαν βόδι και η χλόη της γης θα είναι η μερίδα σου. Δεμένος θα είσαι και την βασιλεία σου άλλος θα έχει. Έως το πρωί[3] δε όλα αυτά θα σ’ έχουν εύρη και δεν θα είναι τίποτε λιγότερο απ’ αυτά». (Ο΄) Δαν 4.19-33.
Απ’ την απόλυτη βεβαιότητα του Δανιήλ, για τον χρόνο έναρξης των συμπτωμάτων, καταλαβαίνουμε, ότι το θύμα (ο βασιλιάς) είχε ήδη πάρει τα κατάλληλα βότανα της αναμενόμενης κατάντιας του!Πράγματι, το επόμενο πρωί:[4] «ενώ ο βασιλιάς περπατούσε στο παλάτι» (Δαν.4.29) η πνευματική του υγεία κατέρρευσε. Η συμπεριφορά του έγινε τόσο ακατανόητη, ώστε για ακαθόριστα μεγάλο χρονικό διάστημα δεν διέφερε ζώου!
Οι περιγραφές για τα ανεξήγητα αυτά πάθη του βασιλιά, ποικίλουν από μετάφραση σε μετάφραση! Εμείς όμως εξασφαλίσαμε την πλέον αποκαλυπτική, για την κατάσταση του θυματοποιημένου μονάρχη, που διέσωσε στα κείμενά της, η πλέον επίσημη μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο΄) Βιττεμβέργης (W) και που για ευνόητους λόγους, αφαιρέθηκαν ακόμα κι απ’ την αντίστοιχη μετάφραση που έχουμε στα Ελληνικά!
Εκεί λοιπόν ο ίδιος ο βασιλιάς, φέρεται να περιγράφει με τις πλέον χαρακτηριστικές λέξεις και εκφράσεις, τα συμπτώματα των παθών του: «εγώ ο βασιλεύς της Βαβυλώνας δέθηκα (;!) και χόρτο σαν βόδι με τάιζαν, οι τρίχες της κεφαλής μου μεγάλωσαν σαν πτέρυγες αετού και τα νύχια μου έγιναν σαν του λέοντα, αλλοιώθηκε δε ακόμα και η καρδιά και η σάρκα μου, γυμνός σαν τα θηρία περπατούσα. Όνειρα έβλεπα και φαντασιώσεις[5] με κατείχαν και δια χρόνου (χρόνιος-παρατεταμένος) ύπνος με κατέλαβε πολύς και νυσταγμός έπεφτε πάνω μου». O΄ (W) Δαν.4.33a-33b.[6]
Τα συγκεκριμένα εδάφια, που με εκνευριστική σαφήνεια παραπέμπουν σε παρατεταμένη παραισθησιογόνο ομηρία, εξαφανίζονται από όλες σχεδόν τις βίβλους του κόσμου! Ο βασιλιάς ήταν πιασμένος γερά στα δίχτυα της καθημερινά επαναλαμβανόμενης μαγγανείας! Δεμένος γερά με νυσταγμούς, κατατονίες και παραισθήσεις!
Οι συνδυασμένες εκφράσεις «χρόνιος ύπνος», «νυσταγμός πολύς», «όνειρα» και «φαντασιώσεις», δεν αφήνουν καμμιά αμφιβολία για την προέλευση των συμπτωμάτων, που δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να την υποθέσει!
Σημασία επίσης έχει η αναφορά του ίδιου του Δανιήλ για την κατά-σταση του βασιλιά: «το μυαλό του είχε γίνει σαν του ζώου. Με τα άγρια γαϊδούρια ζούσε και τρεφόταν με χορτάρι. Σαν τα βόδια ζούσε και το σώμα του βρεχόταν απ’ την δροσιά του ουρανού» Ο΄(Θ)Δαν. 5.21.
Στα όποια διαλείμματα της βαριάς αποκτήνωσής του, ο βασιλιάς ξέφευγε απ’ την επιτήρηση των αυλικών του και έτρεχε γυμνός παραπατώντας μέσα στους κήπους των ανακτόρων και κυλιόταν στα χόρτα, ανίκανος να ανακτήσει τον έλεγχο της συμπεριφοράς του, αφού οι ίδιοι οι επιτηρητές και οι υπηρέτες του, ανανέωναν την παραισθησιογόνο ομηρία του!
----------------------------------
[1] Ο Γ. Κέδρινος: Σύνοψις Ιστοριών 1.198.6-199.1. τους αναφέρει ως «υιούς Εζεκίου», Προφανώς συγχέει τον Εζεκία με τον Σεδεκία. Έτσι όμως μαθαίνουμε ότι ήταν αδέλφια!
[2] «Και ανήρ ή γυνή αν γίνει επαοιδός εξάπαντος θέλει θανατωθεί» Λευιτικό 20.27.
[3] «Έως δε πρωί πάντα τελεσθήσεται επί σε βασιλεύ» Ο΄(W)Δαν.4.33-33a. Φυσικά το συγκεκριμένο εδάφιο έχει αφαιρεθεί από τις γνωστές μεταφράσεις!
[4] «Μετά μήνας δώδεκα» λένε οι "άλλες" μεταφράσεις, για να αλλοιώσουν την έντονη εντύπωση της μαγγανείας!
[5] Στο κείμενο: «υπόνοιαι με ειλήφασι, και δια χρόνου ύπνος με έλαβε πολύς και νυσταγμός επέπεσέ μοι». Οι λεξικογράφοι αποδίδουν τη λέξη «υπόνοιαι» ως φαντασίες.
[6] Τα αποκαλυπτικά αυτά εδάφια δεν θα τα βρείτε ούτε στην ελληνική έκδοση των Ο΄! Είναι από την: septuaginta Wurttenbergische Bibelanstalt Α. Rahlfs Stuttgart 1935.
[1] Ο Γ. Κέδρινος: Σύνοψις Ιστοριών 1.198.6-199.1. τους αναφέρει ως «υιούς Εζεκίου», Προφανώς συγχέει τον Εζεκία με τον Σεδεκία. Έτσι όμως μαθαίνουμε ότι ήταν αδέλφια!
[2] «Και ανήρ ή γυνή αν γίνει επαοιδός εξάπαντος θέλει θανατωθεί» Λευιτικό 20.27.
[3] «Έως δε πρωί πάντα τελεσθήσεται επί σε βασιλεύ» Ο΄(W)Δαν.4.33-33a. Φυσικά το συγκεκριμένο εδάφιο έχει αφαιρεθεί από τις γνωστές μεταφράσεις!
[4] «Μετά μήνας δώδεκα» λένε οι "άλλες" μεταφράσεις, για να αλλοιώσουν την έντονη εντύπωση της μαγγανείας!
[5] Στο κείμενο: «υπόνοιαι με ειλήφασι, και δια χρόνου ύπνος με έλαβε πολύς και νυσταγμός επέπεσέ μοι». Οι λεξικογράφοι αποδίδουν τη λέξη «υπόνοιαι» ως φαντασίες.
[6] Τα αποκαλυπτικά αυτά εδάφια δεν θα τα βρείτε ούτε στην ελληνική έκδοση των Ο΄! Είναι από την: septuaginta Wurttenbergische Bibelanstalt Α. Rahlfs Stuttgart 1935.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου