Για πολλούς λόγους όλοι μας εμφανιζόμαστε ειδήμονες και παντογνώστες σε θέματα άλλων. Γινόμαστε οι καλύτεροι «τζαμπατζήδες» ψυχολόγοι. Πού μπορεί να οφείλεται αυτό; Ίσως γιατί η πραγματικότητα όσων υπόκεινται σε προβληματισμούς γίνεται πάντα πιο ξεκάθαρη και σφαιρική στα μάτια τρίτων. Οπότε και λαμβάνουν την πρωτοβουλία με ευκολία να φωτίσουν τα υπό συζήτηση θέματα, εκφέροντας πολλών λογιών απόψεις. Σε αντίθεση με τους «νοσούντες», όπου η πραγματικότητά τους με κεντρικό άξονα τους προβληματισμούς που τους ταλανίζουν μετατρέπεται σε τετράγωνη, χωρίς έξοδο διαφυγής, με κοφτερές, απότομες γωνίες, μολυσμένη με τον ιό της καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας γεμάτη δυσκολίες, δοκιμασίες και για τους πιο ρεαλιστές, μια καθημερινότητα που ασφυκτιά από ζωή.
Είναι αλήθεια, βιώνοντας τις δυσκολίες που ληστεύουν από την ενέργεια μας, αδειάζοντας τα ψυχολογικά μας αποθέματα, μας καθιστούν ευάλωτους, ανασφαλείς σαφώς, προβληματισμένους και δυνητικά ανήμπορους να δώσουμε την λύση που διακαώς αναζητούμε. Η εστίαση μας επικεντρώνεται όλο και πιο πολύ σε σκοτεινούς δρόμους, σκεπτόμενοι τα χειρότερα σενάρια που θα μπορούσαν να έλξουν οι επηρεασμένες επιλογές μας από την ανασφαλή συμπεριφορά μας δεδομένου της έλλειψης ψυχραιμίας, διαχείρισης και κρίσης. Μοιάζει λοιπόν, λογική προέκταση να ζητάμε υποσυνείδητα έστω, «την βοήθεια του κοινού», όντας χαμένοι και αποπροσανατολισμένοι.
Ωστόσο, γιατί πρέπει να αφήνουμε την δική μας ζωή να την χειρίζονται άλλοι; Γιατί πρέπει να κρυβόμαστε πάντα πίσω από δικαιολογίες χαρακτηριστικό δε, με αυτές τις τάσεις φυγής που για κάποιους κοντεύουν να γίνουν μαζί με τις κρίσεις πανικού αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους, θαρρείς και γεννήθηκαν με αυτές; Γιατί πάντα επιλέγουμε όλοι μας τα εύκολα και δεν μας αρέσει να παιδευόμαστε έστω και λίγο; Πού είναι η υπομονή μας; Πού είναι η συνειδητή και ώριμη σκέψη καθώς και η απόσταση που αρμόζει να πάρουμε από τις όποιες δυσκολίες κάθε φορά έχουμε να αντιμετωπίσουμε; Γιατί να περιμένουμε το “μάνα εξ ′ουρανού” ; Ναι αναγνωρίζω, είναι πολύ ελκυστικό να ξεθυμαίνουμε στην πρώτη δυσκολία σε οποιονδήποτε άλλον πέραν του εαυτού μας. Πάντα οι ευθύνες και το φταίξιμο όταν το μεταθέτεις αλλού πέραν του εαυτού σου, σου δίνει μια τέτοια άνεση και ασφάλεια που αν μη τι άλλο ξεχνάς το δάσος και βλέπεις το δέντρο, άρα χάνεσαι, βουλιάζεις, πέφτεις και δεν είναι ωραία η πτώση. Η οποιαδήποτε πτώση δεν είναι ωραία, γιατι για να πέσεις προϋποθέτει πως θέλεις και μπορείς να σηκωθείς. Θέλουμε όλοι σίγουρα, αλλά μπορούμε όλοι;
Καμιά απολύτως άποψη, καμιά γνώμη δεν μπορεί και δεν πρέπει να της επιτρέψουμε να μπορεί να καθορίσει μα ούτε και να επηρεάσει την πραγματικότητα μας. Αυτά είναι για εκείνους τους δειλούς, τους θρασύδειλους που τους αρέσει να κρύβονται συνέχεια πίσω από το δάχτυλο τους με μόνιμο φόβο να τολμήσουν να ζήσουν την δική τους ζωή με τον τρόπο που οι ίδιοι επιθυμούν. Που ποτέ τους δεν εξέφρασαν άποψη για την δική τους ζωή, δεν όρθωσαν ανάστημα, δεν πήραν ρίσκο, δεν έλαβαν αποφάσεις δεν έκαναν επιλογές, δεν προέταξαν βήμα, παρά μονάχα τους κινούν, τους κατευθύνουν απόψεις τρίτων λες και «κατοικούν» όλη της του ζωή σε αναπηρικό αμαξίδιο. Άβουλοι, άμοιροι και φοβισμένοι.
Μην ξεχνάμε ο καθένας ζει την ζωή που επιθυμεί. Ανεξάρτητα εάν πολλές φορές ελλοχεύουν οι συνέπειες από την σύγκρουση της λογικής με του συναισθήματος. Ο κάθε εσύ και εγώ γνωρίζουμε μόνοι μας τι θέλουμε και πόσο αξίζει να κοπιάσουμε για να καταφέρουμε αυτό που θέλουμε, με τον τρόπο που το θέλουμε. Εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε τα όρια μας, τις αντοχές μας. Οι δικές μας απόψεις κρατάνε την ζυγαριά της ζωής μας στα χέρια μας και κάθε φορά καλούμαστε να αποφασίσουμε προς τα που κλίνει. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για εμάς. Φτάνει μόνο να λειτουργούμε με διαύγεια που προϋποθέτει να έχουμε χτίσει μια υγιή και ισορροπημένη σχέση με τον εαυτό μας ώστε να τον εμπιστευόμαστε!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου