Καλός πωλητής είναι αυτός που καταφέρνει να πουλήσει ψυγεία το χειμώνα στην Αλάσκα

Οι επαγγελματίες των πωλήσεων λένε ότι καλός πωλητής δεν είναι αυτός που καταφέρνει να πουλήσει ψυγεία το καλοκαίρι στο Μεξικό, αλλά αυτός που καταφέρνει να πουλήσει ψυγεία το χειμώνα στην Αλάσκα.

Λέγεται ότι μια εταιρεία δημοσίευσε κάποτε μια αγγελία ζητώντας υπάλληλο για το υποκατάστημά της στο νότο.

Η αγγελία πρέπει να ήταν ιδιαίτερα ελκυστική γιατί, από πολύ νωρίς, άρχισαν να καταφθάνουν οι υποψήφιοι.

Το προφίλ του υπαλλήλου που ζητούσαν δεν ήταν πολύ εύκολο: «Έξυπνος, νέος, με καλές συστάσεις, διατεθειμένος να ταξιδεύει και με σοβαρή εκπαίδευση σε πωλήσεις, δημόσιες σχέσεις, κ.λπ.».

Στις δέκα το πρωί περίμεναν στην πόρτα πάνω από πεντακόσιοι νέοι, και θα είχε γίνει κομφούζιο αν ο φύλακας της εταιρείας δεν αποφάσιζε, πολύ σωστά, να μοιράσει αριθμό προτεραιότητας σε όσους κατέφθαναν.

Ο άνθρωπος που έπαιρνε τις συνεντεύξεις και ήταν υπεύθυνος για την πρόσληψη, ήταν ο ίδιος που κατείχε μέχρι τότε τη θέση, έφευγε όμως με προαγωγή για να γίνει διευθυντικό στέλεχος. Κανένας δεν μπορούσε καλύτερα απ’ αυτόν ν’ αποφασίσει ποιος Θα ήταν ο καλύτερος αντικαταστάτης.

Καλούσε έναν έναν τους υποψηφίους, αποφασισμένος να διώξει τους υπόλοιπους μόλις έβρισκε το κατάλληλο πρόσωπο για να υπογράψει τη σύμβαση εργασίας.

Ενώ είχε δει τους πέντε πρώτους, ένας κούριερ της εταιρείας ζητάει συγγνώμη, μπαίνει στο γραφείο και του δίνει ένα χαρτί. Ο άνδρας παίρνει το σημείωμα και διαβάζει:

«Μην επιλέξεις κανέναν πριν πάρεις συνέντευξη από το νούμερο 94. Είμαι σίγουρος ότι έχει όλα τα προσόντα για τη θέση.»

Υπογραφή, «Τζ.».

Ο άνδρας αισθάνεται κάπως ενοχλημένος. Δεν του άρεσε ποτέ η ευνοιοκρατία, κι ακόμα λιγότερο να παίρνει αποφάσεις με βάση το μέσον του καθενός. Από την άλλη, ποιος ήταν αυτός που τολμούσε να του υποδείξει ποια ήταν τα κατάλληλα προσόντα; Υπήρχαν τουλάχιστον τέσσερα άτομα στην εταιρεία με το αρχικό Τζ. που θα μπορούσαν να έχουν στείλει αυτό το σημείωμα. Όταν θα τελείωνε με την πρόσληψη, θα τα ‘λεγε ένα χεράκι μαζί τους… Καθώς δεν του άρεσε κανένας από τους ενενήντα τρεις πρώτους —αλλά και κάπως επηρεασμένος από το σημείωμα και τη σιγουριά εκείνου που το είχε γράψει— φτάνει επιτέλους η σειρά του νέου με το νούμερο ενενήντα τέσσερα. Λίγο συγκρατημένος στην αρχή, ο υπεύθυνος πρόσληψης διαπιστώνει πως ο νεαρός έχει όλα τα κατάλληλα προσόντα για τη θέση. Συν τοις άλλοις, είναι ευχάριστο και το βιογραφικό του εξαιρετικό. Χωρίς να πει λέξη στον ίδιο, καλεί τον φύλακα και του λέει μπροστά στον υποψήφιο «Σε παρακαλώ, όσους περιμένουν έξω και πες τους πως η θέση καλύφθηκε.»

Ο νεαρός χαμογελάει και τείνει το χέρι στον υπεύθυνο ευχαριστώντας τον ειλικρινά. Εκείνος τον κοιτάζει, και με το σημείωμα στο χέρι τού λέει:

«Το πρόσωπο που σε συστήνει μέσα από την εταιρεία, είχε δίκιο τελικά. Άξιζε τον κόπο να περιμένω να έρθει η σειρά σου για συνέντευξη.»

«Δεν γνωρίζω κανέναν από την εταιρεία» του λέει ο νεο-προσληφθείς.

«Αυτό το σημείωμα το έγραψα εγώ…».

Κάνει μια παύση για να εκτιμήσει τον αντίκτυπο που έχουν τα λόγια του στον άνθρωπο που κάθεται απέναντί του καταλήγει.

«Ήμουν τόσο σίγουρος πως αυτή η θέση ήταν κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου, που δεν μπορούσα ν αφήσω να χαθεί για μένα και για την εταιρεία η ευκαιρία να με γνωρίσετε».