Πριν από 3000 χρόνια, υπήρχε ένας άνθρωπος όπως εσείς και εγώ, που ζούσε κοντά σε μια πόλη περιστοιχισμένη από βουνά. Μελετούσε για να γίνει Σαμάνος, να διδαχθεί τη γνώση των προγόνων του, αλλά δεν συμφωνούσε απολύτως, με όλα όσα διδασκόταν. Μέσα του, ένοιωθε ότι πρέπει να υπάρχει και κάτι παραπάνω.
Μια μέρα κοιμήθηκε μέσα σε μια σπηλιά και ονειρεύτηκε ότι είδε τον εαυτό του να κοιμάται. Μια νύχτα με νέα Σελήνη βγήκε από τη σπηλιά του.
Ο ουρανός ήταν καθαρός και μπορούσε να δει χιλιάδες αστέρια. Έπειτα κάτι συνέβη μέσα του που μεταμόρφωσε τη ζωή του παντοτινά. Κοίταξε τα χέρια του, αισθάνθηκε το σώμα του και άκουσε τη φωνή του να λέει: «Είμαι φτιαγμένος από Φως, Είμαι φτιαγμένος από τα άστρα.» Κοίταξε ξανά προς τα άστρα και συνειδητοποίησε πως δεν είναι τα άστρα που δημιουργούν φως, παρά είναι το Φως που δημιουργεί τα άστρα.
«Οτιδήποτε είναι δημιουργημένο από Φως» είπε. «Και ο ενδιάμεσος χώρος δεν είναι κενός.» Και ήξερε πως οτιδήποτε υπάρχει είναι ένα ζωντανό Όν. Και πως το Φως είναι ο αγγελιοφόρος της ζωής. Διότι είναι ζωντανό και εμπεριέχει όλες τις πληροφορίες. Έπειτα συνειδητοποίησε πως αν και ήταν δημιουργημένος από τα άστρα, δεν ήταν αυτά τα άστρα. «Βρίσκομαι ανάμεσα στα άστρα,» σκέφτηκε.
Έτσι ονόμασε τα άστρα το “Τονάλ” και το φως ανάμεσα τους το “Ναγουάλ” και ήξερε ότι αυτό που δημιουργούσε την αρμονία και τον χώρο ανάμεσα στα δυο είναι Ζωή ή Πρόθεση. Δίχως Ζωή, το Τονάλ και το Ναγουάλ δεν θα υπήρχαν. Ζωή είναι η δύναμη του απόλυτου, του ανώτατου, του Δημιουργού που δημιουργεί τα πάντα.
Αυτό είχε ανακαλύψει: Ό,τι υπάρχει είναι μια εκδήλωση (φανέρωση) του ενός ζωντανού όντος που ονομάζουμε Θεό. Όλα, είναι Θεός. Και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη αντίληψη, είναι απλώς το φως που αντιλαμβάνεται το φως. Επίσης είδε ότι η ύλη είναι καθρέφτης. Όλα είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά το φως και δημιουργεί εικόνες από αυτό το φως. Και ο κόσμος της ψευδαίσθησης, το “Όνειρο”, είναι απλώς σαν τον αχνό ο οποίος δεν μας αφήνει να δούμε αυτό που πραγματικά είμαστε.
«Ο αληθινός εαυτός μας είναι αγνή αγάπη, αγνό Φως», είπε. Αυτή η συνειδητοποίηση του άλλαξε την ζωή. Όταν έμαθε τι ήταν στην πραγματικότητα, κοίταξε γύρω του τους άλλους ανθρώπους και το υπόλοιπο της φύσης, και ενθουσιάστηκε με αυτό που έβλεπε. Είδε τον εαυτό του σε όλα – σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε ζώο, σε κάθε δέντρο, στο νερό, στη βροχή, στα σύννεφα, στη γη. Και είδε οτι η Ζωή ανακάτεψε το Τονάλ και το Ναγουάλ με διαφορετικούς τρόπους για να δημιουργήσει δισεκατομμύρια εκδηλώσεις της Ζωής.
Μέσα σ’ αυτά τα λίγα λεπτά κατανόησε τα πάντα. Είχε ενθουσιαστεί και η καρδιά του γέμισε με ειρήνη. Δεν μπορούσε να περιμένει να πει στους συνανθρώπους του, τι είχε ανακαλύψει. Αλλά δεν υπήρχαν λέξεις να το εξηγήσει. Προσπάθησε να το πει σε άλλους, αλλά δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν.
Μπορούσαν να δουν ότι είχε αλλάξει, ότι κάτι όμορφο εξέπεμπαν τα μάτια και η φωνή του. Παρατήρησαν ότι δεν είχε πλέον κρίση για οτιδήποτε και για κανέναν. Δεν ήταν σαν κανέναν άλλον πλέον. Μπορούσε να τους καταλάβει όλους πολύ καλά, αλλά κανένας δεν μπορούσε να τον καταλάβει. Πίστεψαν ότι ήταν μια ενσάρκωση του Θεού και χαμογέλασε όταν το άκουσε και είπε: «Είναι αλήθεια. Είμαι Θεός. Αλλά… και εσείς επίσης είστε Θεός.» «Είμαστε το ίδιο εσείς και εγώ. Είμαστε εικόνες του Φωτός. Εμείς είμαστε Θεός.» Αλλά ακόμη οι άνθρωποι δεν τον καταλάβαιναν. Είχε ανακαλύψει οτι ήταν ένας καθρέφτης για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ένας καθρέφτης μέσα στον οποίο μπορούσε να δει τον εαυτό του. «Όλοι είναι ένας καθρέφτης», είπε.
Έβλεπε τον εαυτό του στον καθένα, αλλά κανένας δεν έβλεπε αυτόν ως τον εαυτό τους. Και κατάλαβε οτι όλοι ονειρευόντουσαν, αλλά χωρίς επίγνωση, χωρίς να γνωρίζουν τι πραγματικά είναι. Δεν μπορούσαν να τον δουν ως τον εαυτό τους, επειδή υπήρχε ένας τοίχος από καπνό ή αχνό ή ομίχλη ανάμεσα στους καθρέφτες. Και αυτός ο αχνός δημιουργήθηκε από την ερμηνεία των εικόνων του Φωτός – το “Όνειρο” των ανθρώπων. Και γνώριζε ότι σύντομα θα ξεχνούσε όλα αυτά που έμαθε. Ήθελε να θυμάται όλα τα οράματα που είχε, έτσι αποφάσισε να ονομάσει τον εαυτό του “ο Αχνός στον Καθρέφτη”, έτσι ώστε πάντα να ξέρει ότι η ύλη είναι καθρέπτης. Και ο αχνός ενδιάμεσα, είναι αυτό που μας εμποδίζει να γνωρίσουμε τι είμαστε.
Είπε: «Είμαι ο Αχνός στον Καθρέφτη, επειδή βλέπω στον εαυτό μου όλους εσάς, αλλά δεν αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον εξαιτίας του αχνού ανάμεσά μας. Αυτός ο αχνός είναι το “Όνειρο” και ο καθρέφτης είστε εσείς, ο ονειρευτής.»
Κεφάλαιο 1ο: Η ΕΞΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ
«Ό,τι βλέπετε και ακούτε αυτή τη στιγμή δεν είναι παρά ένα όνειρο. Ονειρεύεστε τώρα, αυτή τη στιγμή. Ονειρεύεστε με τον εγκέφαλο ξύπνιο. Τα όνειρα είναι η κύρια λειτουργία του νου και ο νους ονειρεύεται 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Ονειρεύεται όταν ο εγκέφαλος είναι ξύπνιος και ονειρεύεται επίσης όταν ο εγκέφαλος κοιμάται. Η διαφορά είναι, ότι όταν ο εγκέφαλος είναι ξύπνιος, υπάρχει ένα πλαίσιο ύλης που μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με έναν γραμμικό τρόπο. Όταν πηγαίνουμε για ύπνο, δεν υπάρχει αυτό το πλαίσιο και το όνειρο έχει την τάση να αλλάζει συνεχώς. Οι άνθρωποι ονειρεύονται αδιαλείπτως.
Πριν γεννηθούμε, οι άνθρωποι πριν από εμάς δημιούργησαν ένα μεγάλο εξωτερικό όνειρο, που ονομάσαμε, το όνειρο της κοινωνίας ή το όνειρο του πλανήτη. Το όνειρο του πλανήτη είναι το συλλογικό όνειρο εκατομμυρίων μικρότερων, ατομικών ονείρων, τα οποία όλα μαζί δημιουργούν ένα όνειρο μιας οικογένειας, ένα όνειρο μιας κοινότητας, ένα όνειρο μιας πόλης, ένα όνειρο μιας χώρας και τελικώς, ένα όνειρο ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Το όνειρο του πλανήτη περιλαμβάνει το σύνολο των κανόνων της κοινωνίας, τις πεποιθήσεις της, τους νόμους της, τις θρησκείες της, τους διαφορετικούς πολιτισμούς και τους τρόπους να υπάρχεις, τις κυβερνήσεις της, τα σχολεία, κοινωνικά γεγονότα και τις διακοπές. Γεννιόμαστε με την ικανότητα να μάθουμε πώς να ονειρευτούμε και οι άνθρωποι που ζουν πριν από εμάς, μας μαθαίνουν πώς να ονειρευτούμε με τον τρόπο που οι κοινωνίες ονειρεύονται.
Το εξωτερικό όνειρο έχει τόσους πολλούς κανόνες έτσι ώστε όταν ένα παιδί γεννιέται, προσελκύουμε την προσοχή του παιδιού, και εισάγουμε αυτούς τους κανόνες στο μυαλό του. Το εξωτερικό όνειρο χρησιμοποιεί τη μαμά και το μπαμπά, τα σχολεία και τη θρησκεία για να μας διδάξει πώς να ονειρευτούμε.
Προσοχή, είναι η ικανότητα που έχουμε να κάνουμε διακρίσεις και να εστιάζουμε μόνον σε αυτό που θέλουμε να αντιληφθούμε. Μπορούμε να αντιληφθούμε χιλιάδες πράγματα ταυτοχρόνως, αλλά χρησιμοποιώντας την προσοχή μας, μπορούμε να κρατάμε οτιδήποτε θέλουμε να αντιληφθούμε στο προσκήνιο του μυαλού μας. Οι ενήλικες γύρω μας προσελκύουν την προσοχή μας και βάζουν πληροφορίες μέσα στο μυαλό μας μέσω της επανάληψης. Με αυτό τον τρόπο μάθαμε το οτιδήποτε γνωρίζουμε.
Με τη χρήση της προσοχής μας μάθαμε ολόκληρη την πραγματικότητα, ένα ολόκληρο όνειρο. Μάθαμε πώς να συμπεριφερόμαστε στην κοινωνία: τι να πιστεύουμε και τι όχι, τι είναι αποδεκτό και τι δεν είναι, τι είναι καλό και τι είναι κακό, τι είναι όμορφο και τι είναι άσχημο, τι είναι σωστό και τι είναι λάθος.
Ήταν ήδη εκεί όλα. όλη αυτή η γνώση, όλοι αυτοί οι κανόνες και οι αντιλήψεις για το πώς πρέπει να συμπεριφερθείς ζώντας σ’ αυτό τον κόσμο. Όταν ήσουν στο σχολείο, καθόσουν σε μια μικρή καρέκλα και έδινες την προσοχή σου σε αυτά που σου δίδασκε ο δάσκαλος. Όταν πήγες στην εκκλησία, έδωσες την προσοχή σου σε αυτά που ο παπάς ή ο λειτουργός σου έλεγαν. Είναι της ίδιας βαρύτητας με τη Μαμά και τον Μπαμπά, αδελφούς και αδελφές. Όλοι προσπαθούν να προσελκύσουν την προσοχή σου. Μαθαίνουμε επίσης να προσελκύουμε την προσοχή άλλων ανθρώπων και αναπτύσσουμε μια ανάγκη για προσοχή η οποία μπορεί να γίνει πολύ ανταγωνιστική.
Τα παιδιά ανταγωνίζονται για την προσοχή των γονιών τους, των δασκάλων τους, των φίλων τους. «Κοίτα με! Κοίτα τι κάνω! Έι, εδώ είμαι.» Η ανάγκη για προσοχή γίνεται πολύ ισχυρή και εξακολουθεί ως την ενηλικίωση. Το εξωτερικό όνειρο προσελκύει την προσοχή μας και μας διδάσκει τι να πιστεύουμε, ξεκινώντας με τη γλώσσα που μιλάμε. Η γλώσσα που μιλάμε είναι ο κώδικας για κατανόηση και επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους.
Κάθε γράμμα, κάθε λέξη σε κάθε γλώσσα, είναι μια συμφωνία. Μόλις κατανοήσουμε τον κώδικα, η προσοχή μας προσελκύεται. Και η ενέργεια μεταφέρεται από το ένα άτομο στο άλλο. Δεν ήταν η επιλογή σου να μιλήσεις Ελληνικά. Δεν επέλεξες τη θρησκεία σου ή τις ηθικές αξίες σου, υπήρχαν ήδη εκεί πριν γεννηθείς. Ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να επιλέξουμε τι θα πιστέψουμε και τι να μην πιστέψουμε. Ποτέ δεν επιλέξαμε ακόμη και τις μικρότερες από αυτές τις συμφωνίες. Δεν επιλέγουμε καν το όνομά μας. Ως παιδιά, δεν είχαμε την ευκαιρία να επιλέξουμε τα πιστεύω μας. Αλλά συμφωνήσαμε με τις πληροφορίες που πέρασαν σε εμάς, από το όνειρο του πλανήτη μέσω άλλων ανθρώπων. Ο μόνος τρόπος για την αποθήκευση πληροφοριών είναι η συμφωνία.
Το εξωτερικό όνειρο ίσως να προσελκύσει την προσοχή μας, αλλά εάν δεν συμφωνήσουμε, δεν αποθηκεύουμε τη συγκεκριμένη πληροφορία. Μόλις όμως συμφωνήσουμε, το πιστεύουμε και αυτό ονομάζεται πίστη. Το να έχεις πίστη είναι να πιστεύεις άνευ όρων. Αυτός είναι ο τρόπος που μαθαίνουμε ως παιδιά. Τα παιδιά πιστεύουν οτιδήποτε πουν οι ενήλικοι. Συμφωνούμε μαζί τους και η πίστη μας είναι τόσο ισχυρή, που το σύστημα πεποιθήσεων ελέγχει ολόκληρο το όνειρο της ζωής μας. Δεν επιλέξαμε αυτές τις πεποιθήσεις και ίσως να έχουμε εξεγερθεί εναντίον τους, αλλά δεν είμαστε αρκετά δυνατοί για να νικήσουμε. Το αποτέλεσμα είναι η υποταγή μας στις πεποιθήσεις με τη συμφωνία μας. Ονομάζω αυτή τη διαδικασία, η εξημέρωση των ανθρώπων. Και μέσω αυτής της εξημέρωσης μαθαίνουμε πώς να ζούμε και πώς να ονειρευτούμε.
Στην εξημέρωση των ανθρώπων, οι πληροφορίες από το εξωτερικό όνειρο μεταφέρονται στο εσωτερικό όνειρο, δημιουργώντας ολόκληρο το σύστημα πεποιθήσεών μας. Πρώτα, το παιδί μαθαίνει τα ονόματα των πραγμάτων: Μαμά, Μπαμπάς, γάλα, μπουκάλι. Μέρα με τη μέρα, στο σπίτι, στο σχολείο, στην εκκλησία και από την τηλεόραση, διδασκόμαστε πώς να ζήσουμε, ποιού είδους συμπεριφορά είναι αποδεκτή. Το εξωτερικό όνειρο μας διδάσκει πώς να είμαστε άνθρωποι. Έχουμε μια ολόκληρη αντίληψη του τι είναι «γυναίκα» και του τι είναι «άντρας». Και μαθαίνουμε επίσης να κρίνουμε. Κρίνουμε τους εαυτούς μας, κρίνουμε άλλους ανθρώπους, κρίνουμε τους γείτονες.
Τα παιδιά εξημερώνονται με τον ίδιο τρόπο που εξημερώνουμε ένα σκύλο, μια γάτα, ή οποιοδήποτε άλλο ζώο. Για να διδάξουμε ένα σκυλί, το τιμωρούμε και του δίνουμε επαίνους. Εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας τα οποία αγαπούμε τόσο πολύ με τον ίδιο τρόπο που εκπαιδεύουμε οποιοδήποτε κατοικίδιο ζώο: με ένα σύστημα τιμωρίας και ανταμοιβής. Μας λένε «Είσαι καλό αγόρι», ή «Είσαι καλό κορίτσι», όταν κάνουμε ό,τι η Μαμά και ο Μπαμπάς θέλει να κάνουμε. Όταν δεν το κάνουμε, είμαστε ένα «κακό κορίτσι» ή ένα «κακό αγόρι». Όταν παρενέβην τους κανόνες τιμωρηθήκαμε, Όταν συμμορφωνόμασταν με τους κανόνες, πήραμε ανταμοιβή.
Τιμωρηθήκαμε πολλές φορές μέσα σε μια μέρα και επίσης ανταμειφτήκαμε πολλές φορές μέσα σε μια μέρα. Σύντομα μάθαμε να φοβόμαστε την τιμωρία όπως και το να μην λαμβάνουμε την ανταμοιβή. Η ανταμοιβή είναι η προσοχή που λάβαμε από τους γονείς μας και από άλλους όπως αδέλφια, δασκάλους και φίλους. Σύντομα αναπτύξαμε μια ανάγκη να προσελκύουμε την προσοχή άλλων ανθρώπων έτσι ώστε να πάρουμε την ανταμοιβή. Με την ανταμοιβή νοιώθουμε ευχάριστα και συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι οι άλλοι θέλουν να κάνουμε για να πάρουμε την ανταμοιβή.
Με αυτό τον φόβο της τιμωρίας και τον φόβο του να μην πάρουμε την ανταμοιβή, αρχίζουμε να προσποιούμαστε κάτι που δεν είμαστε, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε άλλους, μόνο να είμαστε αρκετά καλοί για κάποιον άλλο. Προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε τη Μαμά και το Μπαμπά, προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε τους δασκάλους στο σχολείο, προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε την εκκλησία και έτσι αρχίζουμε να υποκρινόμαστε.
Προσποιούμαστε κάτι που δεν είμαστε διότι φοβόμαστε την απόρριψη. Ο φόβος της απόρριψης γίνεται ο φόβος του να μην είμαστε αρκετά καλοί. Τελικώς, γινόμαστε κάποιος άλλος. Γινόμαστε ένα αντίγραφο των πεποιθήσεων της Μαμάς, των πεποιθήσεων του Μπαμπά, των πεποιθήσεων της κοινωνίας και των πεποιθήσεων της θρησκείας.
Όλες οι φυσικές τάσεις μας χάθηκαν κατά τη διαδικασία της εξημέρωσης. Και όταν είμαστε αρκετά μεγάλοι ώστε να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε, μαθαίνουμε τη λέξη «όχι». Οι ενήλικες λένε, «Μην κάνεις αυτό και μην κάνεις εκείνο». Εξεγειρόμαστε και λέμε, «Όχι», διότι υπερασπιζόμαστε την ελευθερία μας. Θέλουμε να είμαστε ο εαυτός μας, αλλά είμαστε πολύ μικροί και οι ενήλικοι είναι μεγάλοι και δυνατοί. Μετά από ορισμένο χρονικό διάστημα φοβόμαστε διότι ξέρουμε οτι κάθε φορά που κάνουμε κάτι λάθος, πρόκειται να τιμωρηθούμε. Η εξημέρωση είναι τόσο ισχυρή, ώστε μετά από κάποιο διάστημα στη ζωή μας δεν χρειαζόμαστε κάποιον να μας εξημερώσει παραπάνω. Δεν χρειαζόμαστε τη Μαμά ή το Μπαμπά, το σχολείο ή την εκκλησία να συνεχίσει να μας εξημερώνει.
Είμαστε τόσο καλά εκπαιδευμένοι που εξημερώνουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας. Είμαστε ένα αυτοματοποιημένο εξημερωμένο ζώο. Μπορούμε πλέον να εξημερώσουμε τους εαυτούς μας κατά το ίδιο σύστημα πεποιθήσεων που μας δόθηκε και να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο σύστημα της τιμωρίας και ανταμοιβής.
Τιμωρούμε τον εαυτό μας όταν δεν ακολουθούμε τους κανόνες, σύμφωνα με το σύστημα πεποιθήσεών μας, ανταμείβουμε τους εαυτούς μας όταν είμαστε το «καλό αγόρι» ή το «καλό κορίτσι».
Όπως ακριβώς και η κυβέρνηση έχει ένα βιβλίο με νόμους που κυβερνά το όνειρο της κοινωνίας, Το σύστημα πεποιθήσεών μας είναι το βιβλίο των νόμων που κυβερνά το μυαλό μας. Χωρίς αμφιβολία, οτιδήποτε βρίσκεται μέσα σ’ αυτό το Βιβλίο του Νόμου, αυτό είναι η αλήθεια μας. Βασίζουμε όλες τις κρίσεις μας κατά το Βιβλίο του Νόμου, ακόμη και αν αυτές οι κρίσεις αντιβαίνουν την ίδια εσωτερική φύση μας.
Ακόμη και ηθικοί νόμοι όπως οι Δέκα Εντολές είναι προγραμματισμένες μέσα στο μυαλό μας κατά τη διαδικασία της εξημέρωσής μας. Μια μια, όλες αυτές οι συμφωνίες πηγαίνουν στο Βιβλίο του Νόμου και αυτές οι συμφωνίες κυβερνούν το ατομικό μας όνειρο. Υπάρχει κάτι στο μυαλό μας, που κρίνει τους πάντες και τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του καιρού, του σκύλου, της γάτας – οτιδήποτε.
Ο εσωτερικός Κριτής χρησιμοποιεί ό,τι υπάρχει μέσα στο Βιβλίο του Νόμου μας για να κρίνει οτιδήποτε κάνουμε και δεν κάνουμε, οτιδήποτε σκεφτόμαστε και δεν σκεφτόμαστε και οτιδήποτε αισθανόμαστε και δεν αισθανόμαστε. Οτιδήποτε ζει κάτω από το τυραννικό καθεστώς αυτού του Κριτή. Κάθε φορά που κάνουμε κάτι που αντιβαίνει το Βιβλίο του Νόμου, ο Κριτής λέει είμαστε ένοχοι, χρειάζεται να τιμωρηθούμε, θα έπρεπε να ντρεπόμαστε.
Αυτό συμβαίνει πολλές φορές τη μέρα, μέρα τη μέρα, καθ’ όλη τη ζωή μας. Υπάρχει ένα άλλο κομμάτι μας που λαμβάνει τις κρίσεις και αυτό το κομμάτι ονομάζεται, το Θύμα. Το Θύμα φέρει την ευθύνη, την ενοχή και τη ντροπή. Είναι αυτό το κομμάτι μας που λέει: «Καημένε, δεν είμαι αρκετά καλός, δεν είμαι αρκετά έξυπνος, δεν είμαι αρκετά ελκυστικός, δεν είμαι άξιος της αγάπης, τι κρίμα.» Ο Αρχι-Κριτής συμφωνεί και λέει, «Ναι, δεν είσαι αρκετά καλός.» Και όλο αυτό είναι βασισμένο σε ένα σύστημα πεποιθήσεων που ποτέ δεν επιλέξαμε να πιστέψουμε.
Αυτές οι πεποιθήσεις είναι τόσο ισχυρές, ώστε ακόμη και χρόνια αργότερα όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με νέες αντιλήψεις και προσπαθούμε να πάρουμε τις δικές μας αποφάσεις, βρίσκουμε οτι αυτές οι πεποιθήσεις ακόμη ελέγχουν τις ζωές μας. Οτιδήποτε αντιβαίνει το Βιβλίο του Νόμου, θα προκαλέσει μια παράξενη αίσθηση στο ηλιακό σου πλέγμα και ονομάζεται φόβος. Παραβαίνοντας τους κανόνες στο Βιβλίο του Νόμου, ανοίγει τις συναισθηματικές πληγές σου. Και η αντίδρασή σου είναι να δημιουργήσεις συναισθηματικό δηλητήριο. Διότι ακόμη και αν το Βιβλίο του Νόμου είναι λάθος, σε κάνει να νοιώθεις ασφαλή. Οτιδήποτε αμφισβητεί αυτά που πιστεύεις, θα σε κάνει να νοιώσεις ανασφαλή.
Γι’ αυτό χρειαζόμαστε μεγάλη τόλμη για να αμφισβητήσουμε τις ίδιες μας τις πεποιθήσεις. Διότι ακόμη και αν γνωρίζουμε οτι δεν επιλέξαμε αυτές τις πεποιθήσεις, είναι επίσης αλήθεια οτι συμφωνήσαμε ως προς αυτές. Η συμφωνία είναι τόσο ισχυρή ώστε ακόμη και αν καταλαβαίνουμε οτι αυτή η ιδέα είναι αναληθής, νοιώθουμε ωστόσο την ευθύνη, την ενοχή και την ντροπή που προκύπτουν αν πάμε ενάντια σε αυτούς τους κανόνες. Όλοι αυτοί οι νόμοι υπάρχουν στο μυαλό μας, τους πιστεύουμε και ο Κριτής μέσα μας βασίζει οτιδήποτε σε αυτούς τους κανόνες.
Ο Κριτής διατάζει και το Θύμα υποφέρει την ενοχή και την τιμωρία. Αλλά ποιός λέει πως υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτό το όνειρο; Η πραγματική δικαιοσύνη πληρώνει μόνο μια φορά για κάθε σφάλμα. Η πραγματική αδικία πληρώνει περισσότερες από μια φορές για κάθε σφάλμα. Πόσες φορές πληρώνουμε για κάθε σφάλμα; Η απάντηση είναι χιλιάδες φορές. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο επάνω στη Γη που πληρώνει χιλιάδες φορές για το ίδιο σφάλμα. Τα υπόλοιπα ζώα πληρώνουν μια φορά για κάθε σφάλμα που κάνουν. Αλλά όχι εμείς. Έχουμε πολύ δυνατή μνήμη. Κάνουμε ένα σφάλμα, κρίνουμε τους εαυτούς μας, βρίσκουμε τους εαυτούς μας ένοχους και τιμωρούμε τους εαυτούς μας. Εάν η δικαιοσύνη υπάρχει, τότε αυτό ήταν αρκετό, δεν χρειάζεται να το κάνουμε ξανά. Αλλά κάθε φορά που θυμόμαστε, κρίνουμε τους εαυτούς μας και πάλι, είμαστε και πάλι ένοχοι και τιμωρούμε τους εαυτούς μας ξανά… και ξανά… και ξανά…
ΕΙΣΑΙ ένας ΘΕΟΣ σε ΑΜΝΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου