Πίσω από κάθε μας φόβο υπάρχει ένας άνθρωπος

«Φοβάμαι να αφήσω την καρδιά μου ελεύθερη για να μην πληγωθώ»
«Φοβάμαι να πω αυτό που νιώθω για να μην τον/την νευριάσω»
«Φοβάμαι να κάνω αυτό που θέλω για να μην με πουν εγωιστή ή εγωίστρια»
Και η λίστα συνεχίζεται…

Ένας συναισθηματικός κόσμος παγιδευμένος στα δίχτυα ενός φόβου. Και όμως ο φόβος είναι ένα κομμάτι όλων μας, το οποίο υπάρχει και μας εξουσιάζει απλά και μόνο επειδή δεν το έχουμε γνωρίσει καλά. Ο φόβος δεν είναι ο εχθρός μας, δεν είναι ένα άγριο θηρίο το οποίο μπορεί να μας κατασπαράξει. Χρειάζεται απλά να τον γνωρίσουμε καλά και μόλις τον γνωρίσουμε τότε θα σταματήσουμε να φοβόμαστε. Μόλις μάθουμε να επικοινωνούμε με το φόβο σε υγιές επίπεδο, τότε αυτός μπορεί να γίνει ο δάσκαλός μας, ίσως και ο φίλος μας.

Θα μας δείξει ποιες είναι οι πληγές μας, ποια είναι τα όριά μας, ποιο κομμάτι μας χρειάζεται να θεραπεύσουμε. Θα μας δείξει τις περιοριστικές μας πεποιθήσεις που μας κρατούν παγιδευμένους στο ίδιο σημείο, που μας κάνουν αναβλητικούς. Θα μας δείξει όλα εκείνα τα σημεία που περιορίζουν την νοητική, πνευματική και συναισθηματική μας εξέλιξη.

Σε όποια μορφή κι αν έρθει, απομυζεί και ρουφάει όλη μας την ενέργεια. Για αυτόν τον λόγο χρειάζεται να τον αντικρίσουμε κατάματα και να τον «θεραπεύσουμε».

Και πώς θα γίνει αυτό ίσως να αναρωτιέστε; Με έναν άλλον άνθρωπο. Μαζί. Επειδή χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.

Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο να ανθίσουμε μόνοι μας. Είναι δύσκολο να «θεραπευτούμε» μόνοι μας. Δεν έχουμε φτιαχτεί για να είμαστε ερημίτες. Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον επειδή μέσα από την σχέση μας με τους άλλους μαθαίνουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Μαθαίνουμε να είμαστε αυθεντικοί, μαθαίνουμε να είμαστε πλήρεις και να ενδυναμώνουμε επειδή βλέπουμε ότι μπορούμε να είμαστε ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή κάποιου συνανθρώπου μας.

Χρειαζόμαστε ακόμη και τους «εχθρούς» μας για να μας δείξουν πού μας κυβερνά ο φόβος, πού δεν βάλαμε όρια, πού αφεθήκαμε και δεν παλέψαμε για τα δικά μας ιδανικά, τα δικά μας όνειρά και τις δικές μας επιθυμίες. Χρειαζόμαστε όλους τους ανθρώπους τόσο με εκείνους που μας προκάλεσαν τους φόβους μας όσο και εκείνους που έγιναν το μέσον για να τους ξεπεράσουμε.

Μέσα από το «μαζί» θα είμαστε σε θέση να «θεραπεύσουμε» εκείνα που μας εγκλωβίζουν συναισθηματικά. Θα δούμε πως όλοι οι άνθρωποι είναι αυτό που είμαστε κι εμείς: τρωτοί, ευαίσθητοι, θνητοί, αξιαγάπητοι με τις ατέλειές τους, με τα καλά τους και με τα όχι τόσο καλά τους χαρακτηριστικά. Θα δούμε όλες εκείνες τις σελίδες της προσωπικής μας ιστορίας που έγραψαν άνθρωποι που μαζί μας περπάτησαν, αφήνοντας πίσω όλες εκείνες που δεν είναι χρήσιμες και κρατώντας εκείνες που μας βοήθησαν να εξελιχθούμε, να ανθίσουμε.

Κάθε μας φόβος, κάθε μας πόνος έχει να κάνει με τους άλλους. Σε καθημερινό επίπεδο μας φοβίζουν λιγότερο οι φυσικές καταστροφές, ο θάνατος, αν θα μας κατασπαράξουν τα άγρια θηρία, ή αν θα μας πέσει η σκεπή στο κεφάλι την ώρα που κοιμόμαστε. Αυτό που μας φοβίζει είναι οι άλλοι. Για όποιον λόγο υπήρξαν ή υπάρχουν στη ζωή μας, καλό είναι να γνωρίζουμε πως η παρουσία τους μας δείχνει τελικά δύο δρόμους: Εκείνον από τον οποίο πρέπει να βγούμε γιατί είναι γεμάτος από τους φόβους που μας περάσανε και εκείνον που είναι πιο χρήσιμος να ακολουθήσουμε για την εξέλιξη και την ευημερία μας. Οπότε τι έχουμε να φοβηθούμε; Μήπως τελικά κάθε φόβος μπορεί να είναι μια ευλογία και ένα μέσο για να αλλάξουμε πορεία;