Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ - AMERICAN CIVIL WAR ΜΕΡΟΣ Α'Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ (1861 - 1865)
Ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1861 - 1865) ήταν ο πλέον καταστροφικός πόλεμος που έζησε ποτέ το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ΗΠΑ) και ταυτόχρονα ιστορικό γεγονός με σημαντικό αντίκτυπο στην αμερικανική κοινωνία και οικονομία. Οι απώλειες στις μάχες ξεπέρασαν τις 600.000, οι θάνατοι στον πληθυσμό τις 500.000, ενώ καταστράφηκε περίπου το 40% της εθνικής οικονομίας.
Ο πόλεμος αυτός ήταν αποτέλεσμα κυρίως των πολύ σοβαρών οικονομικών διαφορών μεταξύ των πολιτειών αλλά και του πολιτειακού συστήματος των τότε ΗΠΑ, κατά το οποίο η θέση του προέδρου είχε μικρή επίδραση στην καθοδήγηση του συνόλου της οικονομίας των πολιτειών. Το ξέσπασμα προκλήθηκε λίγο πριν την εκλογή του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν ο οποίος αντιμετώπισε την απόσχιση των πολιτειών του νότου την ώρα που αναλάμβανε καθήκοντα...
Ο πόλεμος για τον Λίνκολν και τις υπόλοιπες πολιτείες του Βορρά είχε σαν νόημα την επαναφορά των αποσχισθέντων στις ΗΠΑ και τη διατήρηση του κράτους. Για τον Νότο το αντικείμενο ήταν να διατηρηθεί σαν χωριστό κράτος του οποίου οι τύχες δεν θα κρίνονταν από τις πολιτικές ανακατατάξεις στην Ουάσιγκτον. Η τελική επικράτηση του Βορρά, διατήρησε το κράτος των ΗΠΑ με την μορφή (αν κι όχι ακριβώς με την ίδια έκταση) που γνωρίζουμε σήμερα.
Επιπλέον, με τη Διακήρυξη Χειραφέτησης που υπογράφτηκε το 1862/63 και κυρίως τη 13η τροπολογία του Συντάγματος το 1865, περίπου 3,5 εκατομμύρια Αφροαμερικανοί — 40% του πληθυσμού των βόρειων πολιτειών προπολεμικά — απέκτησαν την ελευθερία τους, ενώ η θέση τους στην αμερικανική κοινωνία απασχόλησε έντονα τη χώρα κατά την περίοδο της ανασυγκρότησης των ΗΠΑ (π. 1863-77).
Η δουλεία αποτέλεσε κύρια αιτία του εμφυλίου πολέμου, στενά συνδεδεμένη με τις ευρύτερες αντιθέσεις που παρατηρούνταν μεταξύ του Βορά και του Νότου της Αμερικής σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Μετά το ξέσπασμα του πολέμου, ο Λίνκολν επιχείρησε να κατανικήσει το Νότο και χρησιμοποίησε τη δουλεία σαν ένα ηθικό αντίβαρο ενός μακρόχρονου και πολύ αιματηρού αγώνα.
Εκ του αποτελέσματος, θεωρείται ο πρόεδρος που διατήρησε τις ΗΠΑ και επέβαλε μια ισχυρότερη προεδρική θέση στην ομοσπονδιακή αυτή χώρα που σήμερα δρα πολύ περισσότερο σαν ενιαίο κράτος απ όσο το θέλησαν οι ιδρυτές του, το 1776.
Η βιομηχανική παραγωγή των Η.Π.Α., ειδικά σε άνθρακα και χυτοσίδηρο, άρχισε να συγκρίνεται με τα ευρωπαϊκά στάνταρτ ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προωθούσε ενεργά πολιτικές προστατευτισμού για την τόνωση της εθνικής αγοράς. Το Πίτσμπουργκ της Πενσυλβάνια, γνωστό και ως «κόλαση με ανοιχτό καπάκι» έγινε το κέντρο της παραγωγής σιδήρου και χάλυβα των Η.Π.Α. Από μια τοπική οικονομία στις αρχές του 19ουαιώνα στα μέσα του ίδιου αιώνα οι Η.Π.Α. είχαν καταστεί αναπόσπαστο κομμάτι της διεθνούς οικονομίας.
Τοποθεσία - Γεωγραφία της Περιοχής
Παλαιός Νότος
Γεωγραφικά, ο Παλαιός Νότος είναι μια υποπεριοχή του Αμερικανικού Νότου, διαφοροποιημένος από τον «Βαθύ Νότο». Περιέχει τις Νότιες Πολιτείες που περιλαμβάνονται στις αρχικές δεκατρείς Αμερικανικές αποικίες-πολιτείες. Επίσης, ο όρος υποδηλώνει τον πρώην τρόπο ζωής στις Νότιες ΗΠΑ. Πολιτισμικά, ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει την προπολεμική περίοδο.
Γεωγραφική Χρήση
Οι Νότιες Αποικίες ήταν η Βιρτζίνια, το Μέριλαντ, η Βόρεια Καρολίνα, το Ντέλαγουερ, η Νότια Καρολίνα, και η Τζόρτζια. Παρά την πρώιμη συσχέτιση του Μέριλαντ ως μια Νότια αποικία και αργότερα ως πολιτεία, βασισμένη στα έθιμα, την οικονομία, και την ιδιοκτησία δούλων, η αποτυχία του να αποσχισθεί κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο κατέληξε σε μια σύγχρονη απόκλιση από την περιοχή γνωστή ως ο «Παλαιός Νότος», μια απόκλιση που δηλώνεται ακόμη περισσότερο στην παρόμοια περίπτωση του Ντέλαγουερ.
Ο «Παλαιός Νότος» συχνά ορίζεται σε αντίθεση με τον Βαθύ Νότο που περιλαμβάνει την Αλαμπάμα, την Λουιζιάνα, την Τζόρτζια και το Μισισίπι, και είναι επίσης περισσότερο διαφοροποιημένος από τις εσωτερικές συνοριακές πολιτείες όπως το Κεντάκι και τη Δυτική Βιρτζίνια, καθώς και τις περιφερειακές νότιες πολιτείες της Φλόριντα και του Τέξας.
Ο «Παλαιός Νότος» επίσης αναφέρεται στην παράδοση των Νότιων να ψηφίζουν το ψηφοδέλτιο των Δημοκρατικών. Κατά τη διάρκεια της περιόδου της Ανοικοδόμησης μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, πολλοί Δημοκρατικοί έχασαν το δικαίωμα ψήφου. Αυτό οδήγησε σε ένα Ρεπουμπλικανικό Νότο μέχρι το 1877, οπότε οι νότιοι Δημοκρατικοί επέστρεψαν στην εξουσία. Πρόσφατα αυτή η Δημοκρατική κυριαρχία έχει διαβρωθεί, και όμως ακόμη ο νότος διατηρεί τη συντηρητική του στάση. Η πλειοψηφία του νότιου πληθυσμού ταυτίζεται με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα.
Πολιτισμική Χρήση
Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, πολλοί νότιοι λευκοί χρησιμοποίησαν τον όρο με νοσταλγία για να ονομάσουν τις αναμνήσεις μιας εποχής ευημερίας, κοινωνικής θέσης, και ευχάριστης διαβίωσης. Μια πλειονότητα μαύρων το είδε ως αναφορά σε παρελθοντικές εποχές της δουλείας και της φυτείας. Είναι το αντίθετο του «Νέου Νότου».
Βαθύς Νότος
Ο Βαθύς Νότος είναι μια περιγραφική κατηγορία των πολιτισμικών και γεωγραφικών υποπεριοχών του Αμερικανικού Νότου. Ιστορικά, διαφοροποιείται από τον "Άνω Νότο" καθώς ήταν οι πολιτείες που εξαρτώντο περισσότερο από την γεωργία με βάση τις φυτείες κατά την προπολεμική περίοδο. Ο Βαθύς Νότος ήταν επίσης κοινώς αναφερόμενος ως ο Κάτω Νότος και οι "Πολιτείες του Βαμβακιού".
Χρήση του Όρου
Ο όρος "Βαθύς Νότος" ορίζεται από ποικιλία τρόπων:
• Οι περισσότεροι ορισμοί περιλαμβάνουν τις πολιτείες Αλαμπάμα, Τζώρτζια (Γεωργία), Λουιζιάνα, Μισισίπι, και Νότια Καρολίνα.
• Οι επτά πολιτείες που αποσχίστηκαν από τις ΗΠΑ πριν την πυρπόληση του Φρουρίου Σάμτερ και την έναρξη του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου, και αρχικά αποτέλεσαν τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής. Η σειρά με την οποία αποσχίστηκαν είναι:Νότια Καρολίνα, Μισισίπι, Φλόριντα, Αλαμπάμα, Τζώρτζια (Γεωργία), Λουιζιάνα, και Τέξας.Εξαιτίας της μετανάστευσης (κυρίως της από έξω) της τελευταίας πεντηκονταετίας, μεγάλες περιοχές της Φλόριντα και του Τέξας συχνά δεν περιλαμβάνονται στον όρο πια. Όμως, υπάρχουν συγκεκριμένα τμήματα αυτών των πολιτειών, όπως το Ανατολικό Τέξας, και η Χερσόνησος της Φλόριντα, που διατηρούν πολιτισμικά χαρακτηριστικά από τον Βαθύ Νότο.
• Οι περισσότεροι ορισμοί περιλαμβάνουν τις πολιτείες Αλαμπάμα, Τζώρτζια (Γεωργία), Λουιζιάνα, Μισισίπι, και Νότια Καρολίνα.
• Οι επτά πολιτείες που αποσχίστηκαν από τις ΗΠΑ πριν την πυρπόληση του Φρουρίου Σάμτερ και την έναρξη του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου, και αρχικά αποτέλεσαν τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής. Η σειρά με την οποία αποσχίστηκαν είναι:Νότια Καρολίνα, Μισισίπι, Φλόριντα, Αλαμπάμα, Τζώρτζια (Γεωργία), Λουιζιάνα, και Τέξας.Εξαιτίας της μετανάστευσης (κυρίως της από έξω) της τελευταίας πεντηκονταετίας, μεγάλες περιοχές της Φλόριντα και του Τέξας συχνά δεν περιλαμβάνονται στον όρο πια. Όμως, υπάρχουν συγκεκριμένα τμήματα αυτών των πολιτειών, όπως το Ανατολικό Τέξας, και η Χερσόνησος της Φλόριντα, που διατηρούν πολιτισμικά χαρακτηριστικά από τον Βαθύ Νότο.
• Κάποιοι μελετητές τοποθετούν τον όρο 'Βαθύς Νότος' για τις πολιτείες που διασχίζουν τα Απαλάχια, δηλαδή την Αλαμπάμα, το Μισισίπι, τη Λουιζιάνα, το ανατολικό Τέξας, σε σύγκριση με τον Παλιό Νότο.
• Κάποιοι ορισμοί επίσης περιλαμβάνουν μέρος ή όλη την πολιτεία της Βιρτζίνια, το Τενεσί, την Βόρεια Καρολίνα, και το Αρκάνσας.
• Κάποιοι ορισμοί επίσης περιλαμβάνουν μέρος ή όλη την πολιτεία της Βιρτζίνια, το Τενεσί, την Βόρεια Καρολίνα, και το Αρκάνσας.
Πολιτική του Βαθέος Νότου
Για το μεγαλύτερο μέρος του 19ου και του 20ου αιώνα, ο Βαθύς Νότος συντριπτικά υποστήριξε το Δημοκρατικό Κόμμα, βλέποντας το αντίπαλο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σαν μια Βόρεια οργάνωση υπεύθυνη για τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, ο οποίος κατέστρεψε την οικονομία του Παλαιού Νότου.
Πολιτισμική Ποικιλομορφία
Αν και αυθεντικά θεωρούμενες Βαθύς ή Κάτω Νότος, οι πολιτείες της Φλόριντα και του Τέξας -- ολόκληρες -- δεν κατατάσσονται συχνά σε αυτή την υποπεριοχή σήμερα. Ενώ περιοχές και των δύο (κυρίως το Ανατολικό Τέξας και η Στενή Λωρίδα της Φλόριντα) ακόμη διατηρούν πολλά χαρακτηριστικά του Βαθέως Νότου, η βαριά μετανάστευση προς τον Νότο καθώς και οι ιστορικές περιστάσεις επέδρασαν στην αραίωση της ολικής πολιτισμικής επιρροής αλλού μέσα σε αυτές τις πολιτείες.
Στην περίπτωση της Φλόριντα, ένα 15% του πληθυσμού της είναι συνταξιούχοι από όλη την χώρα. Αυτό είναι ειδικά φανερό στην παραλιακή Νότια Φλόριντα. Πολλές οικογένειες (ειδικά από τα Βορειοανατολικά μετακομίζουν στην Φλόριντα, και έχουν ενδυναμωθεί μέσα στην περιοχή. Αυτό δημιουργεί μια πολιτισμική ατμόσφαιρα πολύ διαφορετική από τον υπόλοιπο Βαθύ Νότο. Ο πολιτισμός είναι ακόμη περισσότερο επηρεασμένος από την τεράστια Ισπανική παρουσία (20.1% του πληθυσμού είναι Ισπανοί με 15.94% ως Λευκοί Ισπανοί).
Για το μεγαλύτερο μέρος του 19ου και του 20ου αιώνα, ο Βαθύς Νότος συντριπτικά υποστήριξε το Δημοκρατικό Κόμμα, βλέποντας το αντίπαλο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σαν μια Βόρεια οργάνωση υπεύθυνη για τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, ο οποίος κατέστρεψε την οικονομία του Παλαιού Νότου.
Πολιτισμική Ποικιλομορφία
Αν και αυθεντικά θεωρούμενες Βαθύς ή Κάτω Νότος, οι πολιτείες της Φλόριντα και του Τέξας -- ολόκληρες -- δεν κατατάσσονται συχνά σε αυτή την υποπεριοχή σήμερα. Ενώ περιοχές και των δύο (κυρίως το Ανατολικό Τέξας και η Στενή Λωρίδα της Φλόριντα) ακόμη διατηρούν πολλά χαρακτηριστικά του Βαθέως Νότου, η βαριά μετανάστευση προς τον Νότο καθώς και οι ιστορικές περιστάσεις επέδρασαν στην αραίωση της ολικής πολιτισμικής επιρροής αλλού μέσα σε αυτές τις πολιτείες.
Ενώ οι περισσότερες πολιτείες του Βαθέως Νότου έχουν κάποιους Ισπανικούς πληθυσμούς, αυτοί δεν φτάνουν αυτούς του Τέξας και της Φλόριντα σε μέγεθος. Αυτή η ποικιλία υπάρχει κυρίως στην Νότια Φλόριντα και στην Κεντρική Φλόριντα. Όμως οι ιθαγενείς στην Φλόριντα, σε πολλά σημεία της πολιτείας, όπως την Στενή Λωρίδα της Φλόριντα, την Βόρεια Κεντρική Φλόριντα, την Γη της Καρδιάς της Φλόριντα, και μέρη της εξοχής της Φλόριντα, διατηρούν τον πολιτισμό του Βαθέως Νότου.
Επιπρόσθετα με την μετανάστευση από μη-Νότιες πολιτείες και έναν μονίμως αυξανόμενο Ισπανικό πληθυσμό τις πρόσφατες δεκαετίες, η οικιστική ιστορία του Τέξας μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο ήταν επίσης ένας κύριος παράγοντας στην διαφοροποίηση του από τον γενικά αναφερόμενο ως Βαθύ Νότο. Το δυτικό ήμισυ της πολιτείας ήταν μια μεθόριος μετά την κρίση, και μολονότι η μεγάλη πλειοψηφία των νέων εποίκων ήταν εκτοπισμένοι Νότιοι που έψαχναν μια καινούρια αρχή και η Νότιος πολιτισμός ήταν κυρίαρχος, η επερχόμενη άνθηση των βοοειδών και η εποχή των γελαδάρηδων γέννησε ένα τρόπο ζωής για πολλούς που ήταν σε πλήρη αντίθεση με αυτόν του προπολεμικού Βαθέως Νότου.
Επίσης, το φυσικό περιβάλλον (πεδιάδες και λιβάδια) μεγάλων τμημάτων του Τέξας διέφερε αισθητά από τον δασώδη "με το φως του φεγγαριού και τις μανόλιες" Κάτω Νότο. Παρόλο που το βαμβάκι παρέμεινε "βασιλιάς" στο Τέξας, αυτοί οι παράγοντες -- μαζί με την δημοτικότητα των "γουέστερν" του Χόλυγουντ -- άρχισαν να καθιερώνουν το Τέξας ως διαφορετικό από τις υπόλοιπες πολιτείες του Βαθέως Νότου.
Νέος Νότος
Ο Νέος Νότος ή το Δόγμα του Νέου Νότου είναι μια φράση που έχει χρησιμοποιηθεί περιοδικά από την εποχή του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου για να περιγράψει τον Αμερικανικό Νότο, σε σύνολο ή μέρος του. Ο όρος "Νέος Νότος" χρησιμοποιείται σε σύγκριση με τον Παλαιό Νότο του συστήματος των φυτειών της προπολεμικής περιόδου.
Προέλευση
Ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί με διαφορετικές σημασίες κατά νου. Η αυθεντική χρήση του όρου "Νέος Νότος" ήταν μια προσπάθεια να περιγραφεί η άνοδος ενός Νότου μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο που δεν θα ήταν πια εξαρτημένος από την -παράνομη μετά τον Εμφύλιο- εργασία δούλων ή από τις καλλιέργειες, κυρίως του βαμβακιού, αλλά μάλλον ένας Νότος που ήταν επίσης εκβιομηχανισμένος και μέρος μιας σύγχρονης εθνικής οικονομίας.
Ζώνη της Βίβλου
Ζώνη της Βίβλου (αγγλικά:Bible Belt) είναι ένας ανεπίσημος όρος για μια περιοχή στις νοτιοανατολικές και νότιες κεντρικές Ηνωμένες Πολιτείες στην οποία ο κοινωνικά συντηρητικός Ευαγγελικός Προτεσταντισμός είναι σημαντικό μέρος του πολιτισμού και ο Χριστιανικός εκκλησιασμός στα διάφορα δόγματα είναι γενικά υψηλότερος από τον εθνικό μέσο όρο.
Η Ζώνη της Βίβλου αποτελείται από μεγάλο μέρος των Νότιων Ηνωμένων Πολιτειών εκτεινόμενη δυτικά μέσα στο Τέξας και την Οκλαχόμα. Κατά την αποικιακή περίοδο(1607–1776), ο Νότος ήταν προπύργιο της Αγγλικανικής εκκλησίας. Η μετατροπή του σε προπύργιο του μη Αγγλικανικού Προτεσταντισμού που συνέβη βαθμιαία κατά τον επόμενο αιώνα ως σειρά θρησκευτικών αναζωογονητικών κινημάτων, πολλά από αυτά συνδεδεμένα με το δόγμα των Βαπτιστών, έτυχε μεγάλης υποστήριξης στην περιοχή.
Η περιοχή γενικά αντιδιαστέλλεται με τον Προτεσταντισμό κύριας γραμμής και τον Καθολικισμό των βορειοανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών, τα θρησκευτικά πολυποίκιλα Μεσοδυτικά και τις Μεγάλες Λίμνες, τον Διάδρομο των Μορμόνων στη Γιούτα και το νότιο Αϊντάχο, και τις σχετικά κοσμική δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Το ποσοστό των μη θρησκευόμενων ανθρώπων είναι μέγιστο στην βορειοανατολική πολιτεία του Βέρμοντ με 34%, σε σύγκριση με την πολιτεία Αλαμπάμα της Ζώνης της Βίβλου, όπου είναι 6%. Ο Μισσισσιππής έχει τον υψηλότερο αριθμό Βαπτιστών, με ποσοστό 55% επί του συνόλου.
Η αρχαιότερη γνωστή χρήση του όρου "Ζώνη της Βίβλου" ήταν από τον Αμερικανό δημοσιογράφο και κοινωνικό σχολιαστή Χ. Λ. Μένκεν, ο οποίος το 1924 έγραψε στηνChicago Daily Tribune: "The old game, I suspect, is beginning to play out in the Bible Belt." Mencken claimed the term as his invention in 1927.
Γεωγραφία
Το όνομα "Ζώνη της Βίβλου" έχει εφαρμοσθεί ιστορικά στο Νότο και μέρη των Μεσοδυτικών, αλλά ταυτίζεται συνηθέστερα με τον Νότο. Σε μια έρευνα του 1961, ο Wilbur Zielinski οριοθέτησε την περιοχή ως την έκταση εκείνη στην οποία τα Βαπτιστικά δόγματα είναι η κυρίαρχη θρησκευτική εκδήλωση. Η περιοχή ούτως οριζόμενη περιελάμβανε μεγάλο μέρος των Νότιων Ηνωμένων Πολιτειών, περιλαμβανομένου του Τέξας και της Οκλαχόμα στα νοτιοδυτικά, και στις πολιτείες νότα του ποταμού Οχάιο, και εκτείνεται ανατολικά όπου περιλαμβάνει την Δυτική Βιρτζίνια, την Βιρτζίνια νότια της Βόρειας Βιρτζίνια, και μέρη του Μέριλαντ.
Επιπροσθέτως, η Ζώνη της Βίβλου καλύπτει μέρη του Μιζούρι, του Ιλινόις, της Ιντιάνα, και του Οχάιο. Μια έρευνα του 1978 από τον Charles Heatwole προσδιόρισε την Ζώνη της Βίβλου ως την περιοχή που κυριαρχείται από 24 φονταμενταλιστικά Προτεσταντικά δόγματα, corresponding to essentially the same area mapped by Zielinski.
Tweedie (1978) defines the Bible Belt in terms of the audience for religious television. Βρίσκει δύο ζώνες: μια πιο ανατολική που εκτείνεται από την κεντρική Φλόριντα έως την Αλαμπάμα, το Τενεσσί, το Κεντάκι, την Τζόρτζια, την Βόρεια και τη Νότια Καρολίνα, μέχρι μέσα στη Βιρτζίνια και μια άλλη που είναι πιο δυτική, που κινείται από το κεντρικό Τέξας μέχρι την Ντακότα, και συγκεντρώνεται στο Τέξας, το Αρκάνσας, την Λουιζιάνα, την Οκλαχόμα, το Μιζούρι, το Κάνσας, και το Μισισίπι.
Συνοριακές Πολιτείες (Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος)
Στο γενικό πλαίσιο του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου, ο όροςσυνοριακές πολιτείες αναφέρεται στις πέντε δουλοκτητικές πολιτείες του Ντέλαγουερ, του Κεντάκυ, του Μέριλαντ, του Μιζούρι, και της Δυτικής Βιρτζίνια, που συνόρευαν με μια ελεύθερη πολιτεία και παρατάχθηκαν με την Ένωση. Όλες εκτός από το Ντέλαγουερ είχαν κοινά σύνορα με πολιτείες που ήταν μέλη της Συνομοσπονδίας. Στο Κεντάκυ και στο Μιζούρι, υπήρχαν και φιλο-Συνομοσπονδιακές και φιλο-Ενωτικές κυβερνητικές έριδες.
Η Δυτική Βιρτζίνια δημιουργήθηκε το 1863 από εκείνες τις βορειοδυτικές κομητείες της Βιρτζίνια που είχαν αποσχισθεί από την Βιρτζίνια, μετά την απόσχιση της Βιρτζίνια από την Ένωση.Αν και κάθε δουλοκτητική πολιτεία (εκτός από την Νότια Καρολίνα) συνεισέφερε μερικούς στρατιώτες στην πλευρά της Συνομοσπονδίας καθώς και στην πλευρά της Ένωσης, η διχόνοια ήταν πιο βαθιά σε αυτές τις συνοριακές πολιτείες, με άνδρες από την ίδια οικογένεια συχνά να πολεμούν σε αντίπαλες πλευρές.
Επιπροσθέτως, δύο εδάφη που δεν ήταν ακόμη πολιτείες-το Ινδιάνικο Έδαφος ( τώρα η πολιτεία της Οκλαχόμα) και το Έδαφος Νέου Μεξικού (τώρα οι πολιτείες της Αριζόνα και του Νέου Μεξικού)-επίσης επέτρεπαν τη δουλεία. Μέχρι τότε πολύ λίγοι δούλοι μπορούσαν πραγματικά να βρεθούν σε αυτά τα εδάφη, παρά παρά τη νομική κατάσταση του θεσμού εκεί.
Κατά την διάρκεια του πολέμου, οι μεγάλες Ινδιάνικες Φυλές στην Οκλαχόμα υπέγραψαν μια συμμαχία με την Συνομοσπονδία, και συμμετείχαν στις στρατιωτικές της προσπάθειες. Οι άποικοι του Εδάφους του Νέου Μεξικού ήταν ανάμεσα σε δύο πίστες• η περιοχή ήταν διαιρεμένη ανάμεσα στην Ένωση και την Συνομοσπονδία στον 34ο Παράλληλο. Η Οκλαχόμα συχνά μνημονεύεται ως "συνοριακή πολιτεία" σήμερα, αλλά η Αριζόνα και το Νέο Μεξικό σπάνια, και αν ποτέ, χαρακτηρίζονται έτσι.
Με γεωγραφική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική σύνδεση και με το Βορρά και με το Νότο, οι συνοριακές πολιτείες ήταν κρίσιμες για την έκβαση του πολέμου, και ακόμα αποτελούν το πολιτισμικό όριο που χωρίζει τον Βορρά από τον Νότο. Μετά την Ανοικοδόμηση, οι περισσότερες από τις συνοριακές πολιτείες υιοθέτησαν τους νόμους του Τζιμ Κρόου που έμοιαζαν με αυτούς που είχαν θεσπιστεί στο Νότο, αλλά στις πρόσφατες δεκαετίες μερικές από αυτές (πιο αξιοπρόσεκτα το Ντέλαγουερ και το Μέριλαντ) έχουν γίνει πιο Βόρειες στον πολιτικό, οικονομικό, και κοινωνικό τους προσανατολισμό, ενώ άλλες (ειδικά το Κεντάκυ και η Δυτική Βιρτζίνια)έχουν υιοθετήσει ένα Νότιο τρόπο ζωής.
Η Διακήρυξη Χειραφέτησης του Λίνκολν, σχεδιασμένη σαν μια πράξη πολεμικών μέτρων, απευθυνόταν μόνο σε εδάφη όχι κάτω από τον έλεγχο της Ένωσης ακόμη, έτσι δεν απευθυνόταν στις συνοριακές πολιτείες. Το Μέριλαντ και η Δυτική Βιρτζίνια άλλαξαν το πολιτειακό τους σύνταγμα για να απαγορεύσουν την δουλεία. Η δουλεία στο Κεντάκυ, το Μιζούρι, και το Ντέλαγουερ (καθώς επίσης και τα υπολείμματα της δουλείας στη Δυτική Βιρτζίνια και το Νιου Τζέρσεϊ) δεν τερματίστηκε μέχρι την επικύρωση της Δέκατης Τρίτης Τροποποίησης.
Οι Πέντε Συνοριακές Πολιτείες
Κάθε μία από αυτές τις πέντε πολιτείες μοιράζονταν ένα σύνορο με τις ελεύθερες πολιτείες και συνδέθηκαν με την Ένωση. Όλες πλην του Ντέλαγουερ επίσης σνορεύουν με πολιτείες που εισήλθαν στην Συνομοσπονδία.
Ντέλαγουερ
Και οι δύο Βουλές της Γενικής Συνέλευσης του Ντέλαγουερ απέρριψαν την απόσχιση συντριπτικά, η Βουλή των Αντιπροσώπων ομόφωνα.
Μέριλαντ
Η Νομοθετική εξουσία του Μέριλαντ απέρριψε την απόσχιση το 1861, και ο Κυβερνήτης Τόμας Χικς ψήφισε κατά της. Σαν ένα αποτέλεσμα της βαριάς παρουσίας του Στρατού της Ένωσης στην πολιτεία και της αναστολής του χάμπεας κόρπους από τον Αβραάμ Λίνκολν, πολλοί πολιτειακοί νομοθέτες του Μέριλαντ, καθώς και ο δήμαρχος και ο αρχηγός της αστυνομίας της Βαλτιμόρης, οι οποίοι υποστήριξαν την απόσχιση, συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν από τις αρχές της Ένωσης.
Επιπρόσθετα με την μετανάστευση από μη-Νότιες πολιτείες και έναν μονίμως αυξανόμενο Ισπανικό πληθυσμό τις πρόσφατες δεκαετίες, η οικιστική ιστορία του Τέξας μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο ήταν επίσης ένας κύριος παράγοντας στην διαφοροποίηση του από τον γενικά αναφερόμενο ως Βαθύ Νότο. Το δυτικό ήμισυ της πολιτείας ήταν μια μεθόριος μετά την κρίση, και μολονότι η μεγάλη πλειοψηφία των νέων εποίκων ήταν εκτοπισμένοι Νότιοι που έψαχναν μια καινούρια αρχή και η Νότιος πολιτισμός ήταν κυρίαρχος, η επερχόμενη άνθηση των βοοειδών και η εποχή των γελαδάρηδων γέννησε ένα τρόπο ζωής για πολλούς που ήταν σε πλήρη αντίθεση με αυτόν του προπολεμικού Βαθέως Νότου.
Νέος Νότος
Ο Νέος Νότος ή το Δόγμα του Νέου Νότου είναι μια φράση που έχει χρησιμοποιηθεί περιοδικά από την εποχή του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου για να περιγράψει τον Αμερικανικό Νότο, σε σύνολο ή μέρος του. Ο όρος "Νέος Νότος" χρησιμοποιείται σε σύγκριση με τον Παλαιό Νότο του συστήματος των φυτειών της προπολεμικής περιόδου.
Ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί με διαφορετικές σημασίες κατά νου. Η αυθεντική χρήση του όρου "Νέος Νότος" ήταν μια προσπάθεια να περιγραφεί η άνοδος ενός Νότου μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο που δεν θα ήταν πια εξαρτημένος από την -παράνομη μετά τον Εμφύλιο- εργασία δούλων ή από τις καλλιέργειες, κυρίως του βαμβακιού, αλλά μάλλον ένας Νότος που ήταν επίσης εκβιομηχανισμένος και μέρος μιας σύγχρονης εθνικής οικονομίας.
Ζώνη της Βίβλου
Ζώνη της Βίβλου (αγγλικά:Bible Belt) είναι ένας ανεπίσημος όρος για μια περιοχή στις νοτιοανατολικές και νότιες κεντρικές Ηνωμένες Πολιτείες στην οποία ο κοινωνικά συντηρητικός Ευαγγελικός Προτεσταντισμός είναι σημαντικό μέρος του πολιτισμού και ο Χριστιανικός εκκλησιασμός στα διάφορα δόγματα είναι γενικά υψηλότερος από τον εθνικό μέσο όρο.
Η Ζώνη της Βίβλου αποτελείται από μεγάλο μέρος των Νότιων Ηνωμένων Πολιτειών εκτεινόμενη δυτικά μέσα στο Τέξας και την Οκλαχόμα. Κατά την αποικιακή περίοδο(1607–1776), ο Νότος ήταν προπύργιο της Αγγλικανικής εκκλησίας. Η μετατροπή του σε προπύργιο του μη Αγγλικανικού Προτεσταντισμού που συνέβη βαθμιαία κατά τον επόμενο αιώνα ως σειρά θρησκευτικών αναζωογονητικών κινημάτων, πολλά από αυτά συνδεδεμένα με το δόγμα των Βαπτιστών, έτυχε μεγάλης υποστήριξης στην περιοχή.
Η περιοχή γενικά αντιδιαστέλλεται με τον Προτεσταντισμό κύριας γραμμής και τον Καθολικισμό των βορειοανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών, τα θρησκευτικά πολυποίκιλα Μεσοδυτικά και τις Μεγάλες Λίμνες, τον Διάδρομο των Μορμόνων στη Γιούτα και το νότιο Αϊντάχο, και τις σχετικά κοσμική δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες. Το ποσοστό των μη θρησκευόμενων ανθρώπων είναι μέγιστο στην βορειοανατολική πολιτεία του Βέρμοντ με 34%, σε σύγκριση με την πολιτεία Αλαμπάμα της Ζώνης της Βίβλου, όπου είναι 6%. Ο Μισσισσιππής έχει τον υψηλότερο αριθμό Βαπτιστών, με ποσοστό 55% επί του συνόλου.
Γεωγραφία
Το όνομα "Ζώνη της Βίβλου" έχει εφαρμοσθεί ιστορικά στο Νότο και μέρη των Μεσοδυτικών, αλλά ταυτίζεται συνηθέστερα με τον Νότο. Σε μια έρευνα του 1961, ο Wilbur Zielinski οριοθέτησε την περιοχή ως την έκταση εκείνη στην οποία τα Βαπτιστικά δόγματα είναι η κυρίαρχη θρησκευτική εκδήλωση. Η περιοχή ούτως οριζόμενη περιελάμβανε μεγάλο μέρος των Νότιων Ηνωμένων Πολιτειών, περιλαμβανομένου του Τέξας και της Οκλαχόμα στα νοτιοδυτικά, και στις πολιτείες νότα του ποταμού Οχάιο, και εκτείνεται ανατολικά όπου περιλαμβάνει την Δυτική Βιρτζίνια, την Βιρτζίνια νότια της Βόρειας Βιρτζίνια, και μέρη του Μέριλαντ.
Επιπροσθέτως, η Ζώνη της Βίβλου καλύπτει μέρη του Μιζούρι, του Ιλινόις, της Ιντιάνα, και του Οχάιο. Μια έρευνα του 1978 από τον Charles Heatwole προσδιόρισε την Ζώνη της Βίβλου ως την περιοχή που κυριαρχείται από 24 φονταμενταλιστικά Προτεσταντικά δόγματα, corresponding to essentially the same area mapped by Zielinski.
Tweedie (1978) defines the Bible Belt in terms of the audience for religious television. Βρίσκει δύο ζώνες: μια πιο ανατολική που εκτείνεται από την κεντρική Φλόριντα έως την Αλαμπάμα, το Τενεσσί, το Κεντάκι, την Τζόρτζια, την Βόρεια και τη Νότια Καρολίνα, μέχρι μέσα στη Βιρτζίνια και μια άλλη που είναι πιο δυτική, που κινείται από το κεντρικό Τέξας μέχρι την Ντακότα, και συγκεντρώνεται στο Τέξας, το Αρκάνσας, την Λουιζιάνα, την Οκλαχόμα, το Μιζούρι, το Κάνσας, και το Μισισίπι.
Συνοριακές Πολιτείες (Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος)
Στο γενικό πλαίσιο του Αμερικανικού Εμφύλιου Πολέμου, ο όροςσυνοριακές πολιτείες αναφέρεται στις πέντε δουλοκτητικές πολιτείες του Ντέλαγουερ, του Κεντάκυ, του Μέριλαντ, του Μιζούρι, και της Δυτικής Βιρτζίνια, που συνόρευαν με μια ελεύθερη πολιτεία και παρατάχθηκαν με την Ένωση. Όλες εκτός από το Ντέλαγουερ είχαν κοινά σύνορα με πολιτείες που ήταν μέλη της Συνομοσπονδίας. Στο Κεντάκυ και στο Μιζούρι, υπήρχαν και φιλο-Συνομοσπονδιακές και φιλο-Ενωτικές κυβερνητικές έριδες.
Η Δυτική Βιρτζίνια δημιουργήθηκε το 1863 από εκείνες τις βορειοδυτικές κομητείες της Βιρτζίνια που είχαν αποσχισθεί από την Βιρτζίνια, μετά την απόσχιση της Βιρτζίνια από την Ένωση.Αν και κάθε δουλοκτητική πολιτεία (εκτός από την Νότια Καρολίνα) συνεισέφερε μερικούς στρατιώτες στην πλευρά της Συνομοσπονδίας καθώς και στην πλευρά της Ένωσης, η διχόνοια ήταν πιο βαθιά σε αυτές τις συνοριακές πολιτείες, με άνδρες από την ίδια οικογένεια συχνά να πολεμούν σε αντίπαλες πλευρές.
Επιπροσθέτως, δύο εδάφη που δεν ήταν ακόμη πολιτείες-το Ινδιάνικο Έδαφος ( τώρα η πολιτεία της Οκλαχόμα) και το Έδαφος Νέου Μεξικού (τώρα οι πολιτείες της Αριζόνα και του Νέου Μεξικού)-επίσης επέτρεπαν τη δουλεία. Μέχρι τότε πολύ λίγοι δούλοι μπορούσαν πραγματικά να βρεθούν σε αυτά τα εδάφη, παρά παρά τη νομική κατάσταση του θεσμού εκεί.
Κατά την διάρκεια του πολέμου, οι μεγάλες Ινδιάνικες Φυλές στην Οκλαχόμα υπέγραψαν μια συμμαχία με την Συνομοσπονδία, και συμμετείχαν στις στρατιωτικές της προσπάθειες. Οι άποικοι του Εδάφους του Νέου Μεξικού ήταν ανάμεσα σε δύο πίστες• η περιοχή ήταν διαιρεμένη ανάμεσα στην Ένωση και την Συνομοσπονδία στον 34ο Παράλληλο. Η Οκλαχόμα συχνά μνημονεύεται ως "συνοριακή πολιτεία" σήμερα, αλλά η Αριζόνα και το Νέο Μεξικό σπάνια, και αν ποτέ, χαρακτηρίζονται έτσι.
Η Διακήρυξη Χειραφέτησης του Λίνκολν, σχεδιασμένη σαν μια πράξη πολεμικών μέτρων, απευθυνόταν μόνο σε εδάφη όχι κάτω από τον έλεγχο της Ένωσης ακόμη, έτσι δεν απευθυνόταν στις συνοριακές πολιτείες. Το Μέριλαντ και η Δυτική Βιρτζίνια άλλαξαν το πολιτειακό τους σύνταγμα για να απαγορεύσουν την δουλεία. Η δουλεία στο Κεντάκυ, το Μιζούρι, και το Ντέλαγουερ (καθώς επίσης και τα υπολείμματα της δουλείας στη Δυτική Βιρτζίνια και το Νιου Τζέρσεϊ) δεν τερματίστηκε μέχρι την επικύρωση της Δέκατης Τρίτης Τροποποίησης.
Οι Πέντε Συνοριακές Πολιτείες
Κάθε μία από αυτές τις πέντε πολιτείες μοιράζονταν ένα σύνορο με τις ελεύθερες πολιτείες και συνδέθηκαν με την Ένωση. Όλες πλην του Ντέλαγουερ επίσης σνορεύουν με πολιτείες που εισήλθαν στην Συνομοσπονδία.
Ντέλαγουερ
Και οι δύο Βουλές της Γενικής Συνέλευσης του Ντέλαγουερ απέρριψαν την απόσχιση συντριπτικά, η Βουλή των Αντιπροσώπων ομόφωνα.
Η Νομοθετική εξουσία του Μέριλαντ απέρριψε την απόσχιση το 1861, και ο Κυβερνήτης Τόμας Χικς ψήφισε κατά της. Σαν ένα αποτέλεσμα της βαριάς παρουσίας του Στρατού της Ένωσης στην πολιτεία και της αναστολής του χάμπεας κόρπους από τον Αβραάμ Λίνκολν, πολλοί πολιτειακοί νομοθέτες του Μέριλαντ, καθώς και ο δήμαρχος και ο αρχηγός της αστυνομίας της Βαλτιμόρης, οι οποίοι υποστήριξαν την απόσχιση, συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν από τις αρχές της Ένωσης.
Να σημειωθεί ότι με τη Βιρτζίνια να έχει αποσχισθεί, οι στρατιώτες της Ένωσης έπρεπε να διασχίσουν το Μέριλαντ για να φθάσουν στην εθνική πρωτεύουσα της Ουάσινγκτον. Αν το Μέριλαντ είχε επίσης εισέλθει στην Συνομοσπονδία, η Ουάσινγκτον θα είχε πλήρως περικυκλωθεί. Το Μέριλαντ συνεισέφερε στρατιώτες και στο στρατό της Ένωσης (60.000) και στο στρατό της Συνομοσπονδίας (25.000).
Το Μέριλαντ δεν καλύφθηκε από την Διακήρυξη Χειραφέτησης του 1863. Το Μέριλαντ υιοθέτησε ένα νέο πολιτειακό σύνταγμα το 1864, το οποίο απαγόρευε την δουλεία και έτσι χειραφέτησε όλους τους δούλους στην πολιτεία.
Κεντάκυ
Το Κεντάκυ ήταν στρατηγικό για την νίκη της Ένωσης στον Εμφύλιο Πόλεμο. Ο Λίνκολν κάποτε είπε, "Νομίζω ότι το να χάσω το Κεντάκυ ισοδυναμεί με το να χάσω όλο το παιχνίδι. Με το Κεντάκυ χαμένο, δεν μπορούμε να κρατήσουμε το Μιζούρι, ούτε το Μέριλαντ. Όλα αυτά εναντίον μας, και η δουλειά στα χέρια μας είναι τόσο μεγάλη για εμάς. Θα συναινούσαμε σε διαχωρισμό αμέσως, περιλαμβάνοντας την παράδοση αυτής της πρωτεύουσας" (την Ουάσινγκτον, η οποία ήταν περικυκλωμένη από δουλοκτητικές πολιτείες: την Συνομόσπονδη Βιρτζίνια και το ελεγχόμενο από την Ένωση Μέριλαντ). Αναφέρεται περισσότερο να έχει πει ότι έλπιζε να έχει το Θεό στο πλευρό του, αλλά έπρεπε να έχει το Κεντάκυ.
Το Κεντάκυ δεν αποσχίσθηκε , αλλά μια μερίδα κατοίκων, γνωστή ως η συνέλευση του Ρούσελλβιλ, δημιούργησε μια Συνομόσπονδη κυβέρνηση του Κεντάκυ, που αναγνωρίσθηκε από τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής ως ένα κράτος μέλος. Το Κεντάκυ εκπροσωπήθηκε από το κεντρικό άστρο σην Συνομόσπονδη σημαία μάχης.
Ο Κυβερνήτης του Κεντάκυ Μπέρια Μαγκόφφιν πρότεινε οι δουλοκτητικές πολιτείες όπως το Κεντάκυ να προσαρμοσθούν στο Σύνταγμα των ΗΠΑ, και να παραμείνουν στην Ένωση. Όταν ο Λίνκολν ζήτησε 75.000 άνδρες για να υπηρετήσουν στο στρατό της Ένωσης, όμως, ο Μαγκόφφιν, συμπαθώντας το Νότο, είπε ότι το Κεντάκυ "δεν θα συνεισφέρει με στρατιώτες στον απεχθή σκοπό της καθυπόταξης των αδελφών του Νότιων πολιτειών."
Το Κεντάκυ προσπάθησε να παραμείνει ουδέτερο, ακόμη και εκδίδοντας μια διακήρυξη στις 20 Μαΐου 1861, ζητώντας και από τις δύο πλευρές να κρατηθούν μακριά. Η ουδετερότητα έσπασε όταν ο Ομοσπονδιακός Στρατηγός Leonidas Polk κατέλαβε το Κολούμπους, το καλοκαίρι του 1861, αν και η Ένωση είχε ανοιχτά στρατολογήσει στρατιώτες στην πολιτεία πριν από αυτό. Σε ανταπόκριση, η Νομοθετική Εξουσία του Κεντάκυ πέρασε ένα ψήφισμα οδηγώντας τον κυβερνήτη να απαιτήσει την αποχώρηση των Ομοσπονδιακών δυνάμεων από το έδαφος του Κεντάκυ.
Ο Μαγκόφφιν πρόβαλε βέτο στην διακήρυξη, αλλά η νομοθετική εξουσία αγνόησε το βέτο. Το νομοθετικό σώμα ακόμη αποφάσισε να υποστηρίξει τον Στρατηγό Οδυσσέα Γκραντ, και οι στρατιώτες του της Ένωσης στάθμευσαν στην Παντούκα, στα εδάφη όπου η Ομοσπονδία ακύρωσε την αρχική συμφωνία μπαίνοντας στο Κεντάκυ πρώτη. Όταν ο Ομοσπονδιακός Στρατηγός Άλμπερτ Σίντνεϊ Τζόνστον κατέλαβε το Μπόουλινγκ Γκριν, Κεντάκυ, Μπόουλινγκ Γκριν το καλοκαίρι του 1861, οι φιλομοσπονδιακοί στο δυτικό και κεντρικό Κεντάκυ κινήθηκαν για να εγκαθιδρύσουν μια Ομοσπονδιακή πολιτειακή κυβέρνηση.
Ο Μαγκόφφιν, ακόμη λειτουργώντας ως επίσημος κυβερνήτης στο Φράνκφορτ, δεν θα αναγνώριζε τους Ομοσπονδιακούς του Κεντάκυ, ούτε τις προσπάθειες τους να εγκαθιδρύσουν μια κυβέρνηση στην πολιτεία τους. Συνέχισε να κηρύσσει την επίσημη θέση του Κεντάκυ στον πόλεμο σαν ουδέτερη πολιτεία—αν και το νομοθετικό σώμα υποστήριζε την Ένωση, Ο Μαγκόφφιν, απηυδισμένος με τις κομματικές διαιρέσεις μέσα στον πληθυσμό και το νομοθετικό σώμα, ανακοίνωσε μια ειδική συνεδρίαση του νομοθετικού σώματος, και μετά παραιτήθηκε από το αξίωμα του το 1862.
Κεντάκυ
Το Κεντάκυ ήταν στρατηγικό για την νίκη της Ένωσης στον Εμφύλιο Πόλεμο. Ο Λίνκολν κάποτε είπε, "Νομίζω ότι το να χάσω το Κεντάκυ ισοδυναμεί με το να χάσω όλο το παιχνίδι. Με το Κεντάκυ χαμένο, δεν μπορούμε να κρατήσουμε το Μιζούρι, ούτε το Μέριλαντ. Όλα αυτά εναντίον μας, και η δουλειά στα χέρια μας είναι τόσο μεγάλη για εμάς. Θα συναινούσαμε σε διαχωρισμό αμέσως, περιλαμβάνοντας την παράδοση αυτής της πρωτεύουσας" (την Ουάσινγκτον, η οποία ήταν περικυκλωμένη από δουλοκτητικές πολιτείες: την Συνομόσπονδη Βιρτζίνια και το ελεγχόμενο από την Ένωση Μέριλαντ). Αναφέρεται περισσότερο να έχει πει ότι έλπιζε να έχει το Θεό στο πλευρό του, αλλά έπρεπε να έχει το Κεντάκυ.
Ο Κυβερνήτης του Κεντάκυ Μπέρια Μαγκόφφιν πρότεινε οι δουλοκτητικές πολιτείες όπως το Κεντάκυ να προσαρμοσθούν στο Σύνταγμα των ΗΠΑ, και να παραμείνουν στην Ένωση. Όταν ο Λίνκολν ζήτησε 75.000 άνδρες για να υπηρετήσουν στο στρατό της Ένωσης, όμως, ο Μαγκόφφιν, συμπαθώντας το Νότο, είπε ότι το Κεντάκυ "δεν θα συνεισφέρει με στρατιώτες στον απεχθή σκοπό της καθυπόταξης των αδελφών του Νότιων πολιτειών."
Το Κεντάκυ προσπάθησε να παραμείνει ουδέτερο, ακόμη και εκδίδοντας μια διακήρυξη στις 20 Μαΐου 1861, ζητώντας και από τις δύο πλευρές να κρατηθούν μακριά. Η ουδετερότητα έσπασε όταν ο Ομοσπονδιακός Στρατηγός Leonidas Polk κατέλαβε το Κολούμπους, το καλοκαίρι του 1861, αν και η Ένωση είχε ανοιχτά στρατολογήσει στρατιώτες στην πολιτεία πριν από αυτό. Σε ανταπόκριση, η Νομοθετική Εξουσία του Κεντάκυ πέρασε ένα ψήφισμα οδηγώντας τον κυβερνήτη να απαιτήσει την αποχώρηση των Ομοσπονδιακών δυνάμεων από το έδαφος του Κεντάκυ.
Ο Μαγκόφφιν πρόβαλε βέτο στην διακήρυξη, αλλά η νομοθετική εξουσία αγνόησε το βέτο. Το νομοθετικό σώμα ακόμη αποφάσισε να υποστηρίξει τον Στρατηγό Οδυσσέα Γκραντ, και οι στρατιώτες του της Ένωσης στάθμευσαν στην Παντούκα, στα εδάφη όπου η Ομοσπονδία ακύρωσε την αρχική συμφωνία μπαίνοντας στο Κεντάκυ πρώτη. Όταν ο Ομοσπονδιακός Στρατηγός Άλμπερτ Σίντνεϊ Τζόνστον κατέλαβε το Μπόουλινγκ Γκριν, Κεντάκυ, Μπόουλινγκ Γκριν το καλοκαίρι του 1861, οι φιλομοσπονδιακοί στο δυτικό και κεντρικό Κεντάκυ κινήθηκαν για να εγκαθιδρύσουν μια Ομοσπονδιακή πολιτειακή κυβέρνηση.
Η Συνέλευση της Ρούσελλβιλ συνήλθε στην Κομητεία Λόγκαν στις 18 Νοεμβρίου 1861. Εκατόν έξι αντιπρόσωποι από 68 κομητείες ψήφισαν να ρίξουν την τωρινή κυβέρνηση, και να δημιουργήσουν μια προσωρινή κυβέρνηση πιστή στον νέο ανεπίσημο Ομοσπονδιακό Κυβερνήτη του Κεντάκυ, τον Τζωρτζ Γ. Τζόνσον. Στις 10 Δεκεμβρίου 1861, το Κεντάκυ έγινε η 13η πολιτεία που εισήλθε στην Ομοσπονδία. Το Κεντάκυ, μαζί με το Μιζούρι, ήταν μια πολιτεία με αντιπροσώπους και στα δύο Κογκρέσσα, και με συντάγματα και στους στρατούς της Ένωσης και της Ομοσπονδίας.
Το Μπόουλινγκ Γκριν παρέμεινε κατειλημμένο από τους Ομοσπονδιακούς μέχρι τον Φεβρουάριο του 1862, όταν ο Στρατηγός Γκραντ κινήθηκε από το Μιζούρι, μέσω του Κεντάκυ, κατά μήκος της γραμμής του Τεννεσί. Ο Ομοσπονδιακός Κυβερνήτης Τζόνσον έφυγε από το Μπόουλινγκ Γκριν με τα Ομοσπονδιακά πολιτειακά αρχεία, κατευθύνθηκε νότια, και εισήλθε στις Ομοσπονδιακές δυνάμεις στο Τενεσσί.
Αφού ο Τζόνσον σκοτώθηκε πολεμώντας στη Μάχη του Σάϊλο, ο Ρίτσαρντ Χάουις ονομάστηκε Ομοσπονδιακός κυβερνήτης. Λίγο μετά, το Προσωρινό Ομοσπονδιακό Κογκρέσο διακόπηκε στις Φεβρουαρίου 1862, στην παραμονή της εγκατάστασης ενός μόνιμου Κογκρέσου. Όμως, καθώς η κατάληψη της Ένωσης από τότε και στο εξής κυριάρχησε στην πολιτεία, η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Κεντάκυ, το 1863, υπήρχε μόνο στο χαρτί, και η εκπροσώπηση στο μόνιμο κογκρέσο ήταν μηδαμινή. Διαλύθηκε όταν ο Εμφύλιος Πόλεμος τελείωσε την άνοιξη του 1865.
Μιζούρι
Μετά την αρχή της απόσχισης των Νότιων πολιτειών, ο μόλις εκλεγμένος κυβερνήτης του Μιζούρι κάλεσε την νομοθετική εξουσία να επικυρώσει μια συνταγματική συνέλευση για την απόσχιση. Μια ειδική ψηφοφορία ενέκρινε την συνέλευση, και την εξουσιοδοτεί. Αυτή ηΣυνταγματική Συνέλευση του Μιζούρι ψήφισε να παραμείνει στην Ένωση, αλλά απέρριψε τον εξαναγκασμό των Νότιων Πολιτειών από τις ΗΠΑ. Ο φιλονότιος Κυβερνήτης Κλέιμπορν Φ. Τζάκσον απογοητεύτηκε από το αποτέλεσμα.
Κάλεσε τα μέλη της πολιτοφυλακής της πολιτείας στις περιφέρειες του για ετήσια εκπαίδευση. Ο Τζάκσον είχε σχέδια στο Οπλοστάσιο του Σαιντ Λόυις, και είχε έρθει σε μυστική ανταπόκριση με τον Ομοσπονδιακό Πρόεδρο Τζέφερσον Ντέηβις, για να λάβει πυροβολικό για την πολιτοφυλακή στο Σαιντ Λούις. Ανήσυχος από αυτές τις εξελίξεις, ο Λοχαγός της Ένωσης Ναθάνιελ Λάϊον χτύπησε πρώτος, κυκλώνοντας το στρατόπεδο, και αναγκάζοντας την πολιτοφυλακή της πολιτείας να παραδοθεί. Ενώ οδηγούσαν τους φυλακισμένους στο οπλοστάσιο, μια θανάσιμη οχλαγωγική συγκέντρωση ξέσπασε ( το Επεισόδιο του Στρατοπέδου Τζάκσον.)
Αυτά τα γεγονότα προκάλεσαν μεγαλύτερη Ομοσπονδιακή υποστήριξη μέσα στην πολιτεία. Το ήδη φιλονότιο νομοθετικό σώμα ψήφισε το στρατιωτικό νομοσχέδιο του κυβερνήτη δημιουργώντας της Πολιτειακή Φρουρά του Μιζούρι. Ο Κυβερνήτης Τζάκσον διόρισε τον Στέρλινγκ Πράις, που ήταν πρόεδρος της συνέλευσης, υποστράτηγο της αναμορφωμένης και επεκταμένης πολιτοφυλακής. Ο Πράις, και ο διοικητής της περιφέρειας της Ένωσης Χάρνεϋ, ήλθαν σε συμφωνία γνωστή ως η Ανακωχή Πράις-Χάρνεϋ, που εκτόνωσε τις εντάσεις στην πολιτεία για μερικές εβδομάδες.
Αφού ο Χάρνεϋ ανακλήθηκε, και ο Λάϊον τοποθετήθηκε στην θέση του,, μια συνάντηση έγινε στο Σαιντ Λούις στη Βουλή των Καλλιεργητών μεταξύ του Λάϊον, του πολιτικού του συμμάχου Φράνσις Π. Μπλαιρ Τζούνιορ, του Πρις, και του Τζάκσον. Οι διαπραγματεύσεις δεν προχώρησαν, και μετά από μερικές άκαρπες ώρες ο Λάϊον έκανε την διάσημη δήλωση του, "αυτό σημαίνει πόλεμο!" Ο Πράις και ο Τζάκσον αμέσως αναχώρησαν για την πρωτεύουσα.
Ο Τζάκσον, ο Πράις, και το νομοθετικό σώμα, αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν την πρωτεύουσα της πολιτείας, την Τζέφφερσον Σίτυ στις 14 Ιουνίου 1861, για τον κίνδυνο της ραγδαίας προώθησης του Λάϊον εναντίον της πολιτειακής κυβέρνησης. Κατά την απουσία της εξορισμένης τώρα πολιτειακής κυβέρνησης, η Συνταγματική Συνέλευση του Μιζούρι επανασυνήλθε στα τέλη Ιουλίου. Στις 30 Ιουλίου, η συνέλευση κήρυξε τα πολιτειακά αξιώματα κενά, και διόρισε μια νέα προσωρινή κυβέρνηση με τον Χάμιλτον Γκαμπλ ως κυβερνήτη. Η Διοίκηση του Προέδρου Λίνκολν αμέσως αναγνώρισε την νομιμότητα της κυβέρνησης του Γκαμπλ, που διέθεσε τις φιλο-Ενωτικές δυνάμεις πολιτοφυλακής για υπηρεσία μέσα στην πολιτεία, και εθελοντικά συντάγματα για τον Στρατό της Ένωσης.
Η μάχη επακολούθησε μεταξύ των δυνάμεων της Ένωσης, και ένας συνδυασμένος στρατός από την Πολιτειακή Φρουρά του Μιζούρι του Στρατηγού Πράϊς και Συνομόσπονδοι στρατιώτες από το Αρκάνσας και το Τέξας, υπό τον Στρατηγό Μπεν Μακ Κούλοτς. Μετά την επίτευξη νικών στην μάχη του Ουίλσον Κρηκ, και την πολιορκία του Λέξινγτον, το Μιζούρι, οι αποσχιστικές δυνάμεις δεν είχαν επιλογές παρά να υποχωρήσουν στο Νοτιοδυτικό Μιζούρι, καθώς οι δυνάμεις της Ένωσης έφθασαν.
Εκεί, στις 30 Οκτωβρίου 1861 στην πόλη του Νιόσο, ο Τζάκσον κάλεσε την εξόριστη πολιτειακή νομοθετική εξουσίασε συνεδρίαση, όπου θέσπισαν μια διάταξη απόσχισης. Αναγνωρίσθηκε από το Συνομόσπονδο κογκρέσο, και το Μιζούρι έγινε δεκτό στην Συνομοσπονδία στις 28 Νοεμβρίου.
Η εξόριστη κυβέρνηση της πολιτείας αναγκάσθηκε να αποσυρθεί στο Αρκάνσας. Για το υπόλοιπο του πολέμου, αποτελείτο από φορτία βαγονιών με πολιτικούς προσκολλημένους σε διάφορους Συνομόσπονδους στρατούς. Το 1865, εξαφανίσθηκε.
Ο Ανταρτοπόλεμος
Τακτικές Συνομόσπονδες δυνάμεις έκαναν αρκετές μεγάλης κλίμακας επιδρομές μέσα στο Μιζούρι, αλλά οι περισσότερες εχθροπραξίες αποτελούνταν από ανταρτοπόλεμο. Οι αντάρτες ήταν κυρίως Νότιοι παρτιζάνοι, περιλαμβανομένων των Ουίλλιαμ Κουάντριλ, Φρανκ και Τζέσσε Τζέημς, των αδελφών Γιάνγκερ, και Ουίλλιαμ Τ. Άντερσον. Τέτοιες τακτικές μικρών μονάδων με πρώτους τους Missouri Partisan Rangers υπήρξαν και σε άλλα κατεχόμενα τμήματα της Συνομοσπονδίας κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Η φυγοδικία των αδελφών Τζέημς μετά τον πόλεμο θεωρείται ως συνέχιση του ανταρτοπολέμου.
Η ανταπόκριση της Ένωσης ήταν να καταπιέσει τους αντάρτες. Το έκανε στο δυτικό Μιζούρι συγκεντρώνοντας τους φιλονότιους πολίτες σε ευρέως φυλασσόμενα στρατόπεδα, και κήρυξε την ανοιχτή περιοχή ως ελεύθερη ζώνη πυρός. Μονάδες του ιππικού της Ένωσης θα αναγνώριζαν και θα εντόπιζαν τα διασκορπισμένα Συνομόσπονδα υπολείμματα, που δεν είχαν μέρη να κρυφτούν ούτε μυστικές βάσεις εφοδιασμού. Έκτοτε, το Μιζούρι ήλθε στον έλεγχο της κυβέρνησης της Ένωσης.
Δυτική Βιρτζίνια
Παρασκήνιο
Αφού ο Τζόνσον σκοτώθηκε πολεμώντας στη Μάχη του Σάϊλο, ο Ρίτσαρντ Χάουις ονομάστηκε Ομοσπονδιακός κυβερνήτης. Λίγο μετά, το Προσωρινό Ομοσπονδιακό Κογκρέσο διακόπηκε στις Φεβρουαρίου 1862, στην παραμονή της εγκατάστασης ενός μόνιμου Κογκρέσου. Όμως, καθώς η κατάληψη της Ένωσης από τότε και στο εξής κυριάρχησε στην πολιτεία, η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση του Κεντάκυ, το 1863, υπήρχε μόνο στο χαρτί, και η εκπροσώπηση στο μόνιμο κογκρέσο ήταν μηδαμινή. Διαλύθηκε όταν ο Εμφύλιος Πόλεμος τελείωσε την άνοιξη του 1865.
Μιζούρι
Μετά την αρχή της απόσχισης των Νότιων πολιτειών, ο μόλις εκλεγμένος κυβερνήτης του Μιζούρι κάλεσε την νομοθετική εξουσία να επικυρώσει μια συνταγματική συνέλευση για την απόσχιση. Μια ειδική ψηφοφορία ενέκρινε την συνέλευση, και την εξουσιοδοτεί. Αυτή ηΣυνταγματική Συνέλευση του Μιζούρι ψήφισε να παραμείνει στην Ένωση, αλλά απέρριψε τον εξαναγκασμό των Νότιων Πολιτειών από τις ΗΠΑ. Ο φιλονότιος Κυβερνήτης Κλέιμπορν Φ. Τζάκσον απογοητεύτηκε από το αποτέλεσμα.
Κάλεσε τα μέλη της πολιτοφυλακής της πολιτείας στις περιφέρειες του για ετήσια εκπαίδευση. Ο Τζάκσον είχε σχέδια στο Οπλοστάσιο του Σαιντ Λόυις, και είχε έρθει σε μυστική ανταπόκριση με τον Ομοσπονδιακό Πρόεδρο Τζέφερσον Ντέηβις, για να λάβει πυροβολικό για την πολιτοφυλακή στο Σαιντ Λούις. Ανήσυχος από αυτές τις εξελίξεις, ο Λοχαγός της Ένωσης Ναθάνιελ Λάϊον χτύπησε πρώτος, κυκλώνοντας το στρατόπεδο, και αναγκάζοντας την πολιτοφυλακή της πολιτείας να παραδοθεί. Ενώ οδηγούσαν τους φυλακισμένους στο οπλοστάσιο, μια θανάσιμη οχλαγωγική συγκέντρωση ξέσπασε ( το Επεισόδιο του Στρατοπέδου Τζάκσον.)
Αυτά τα γεγονότα προκάλεσαν μεγαλύτερη Ομοσπονδιακή υποστήριξη μέσα στην πολιτεία. Το ήδη φιλονότιο νομοθετικό σώμα ψήφισε το στρατιωτικό νομοσχέδιο του κυβερνήτη δημιουργώντας της Πολιτειακή Φρουρά του Μιζούρι. Ο Κυβερνήτης Τζάκσον διόρισε τον Στέρλινγκ Πράις, που ήταν πρόεδρος της συνέλευσης, υποστράτηγο της αναμορφωμένης και επεκταμένης πολιτοφυλακής. Ο Πράις, και ο διοικητής της περιφέρειας της Ένωσης Χάρνεϋ, ήλθαν σε συμφωνία γνωστή ως η Ανακωχή Πράις-Χάρνεϋ, που εκτόνωσε τις εντάσεις στην πολιτεία για μερικές εβδομάδες.
Αφού ο Χάρνεϋ ανακλήθηκε, και ο Λάϊον τοποθετήθηκε στην θέση του,, μια συνάντηση έγινε στο Σαιντ Λούις στη Βουλή των Καλλιεργητών μεταξύ του Λάϊον, του πολιτικού του συμμάχου Φράνσις Π. Μπλαιρ Τζούνιορ, του Πρις, και του Τζάκσον. Οι διαπραγματεύσεις δεν προχώρησαν, και μετά από μερικές άκαρπες ώρες ο Λάϊον έκανε την διάσημη δήλωση του, "αυτό σημαίνει πόλεμο!" Ο Πράις και ο Τζάκσον αμέσως αναχώρησαν για την πρωτεύουσα.
Ο Τζάκσον, ο Πράις, και το νομοθετικό σώμα, αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν την πρωτεύουσα της πολιτείας, την Τζέφφερσον Σίτυ στις 14 Ιουνίου 1861, για τον κίνδυνο της ραγδαίας προώθησης του Λάϊον εναντίον της πολιτειακής κυβέρνησης. Κατά την απουσία της εξορισμένης τώρα πολιτειακής κυβέρνησης, η Συνταγματική Συνέλευση του Μιζούρι επανασυνήλθε στα τέλη Ιουλίου. Στις 30 Ιουλίου, η συνέλευση κήρυξε τα πολιτειακά αξιώματα κενά, και διόρισε μια νέα προσωρινή κυβέρνηση με τον Χάμιλτον Γκαμπλ ως κυβερνήτη. Η Διοίκηση του Προέδρου Λίνκολν αμέσως αναγνώρισε την νομιμότητα της κυβέρνησης του Γκαμπλ, που διέθεσε τις φιλο-Ενωτικές δυνάμεις πολιτοφυλακής για υπηρεσία μέσα στην πολιτεία, και εθελοντικά συντάγματα για τον Στρατό της Ένωσης.
Εκεί, στις 30 Οκτωβρίου 1861 στην πόλη του Νιόσο, ο Τζάκσον κάλεσε την εξόριστη πολιτειακή νομοθετική εξουσίασε συνεδρίαση, όπου θέσπισαν μια διάταξη απόσχισης. Αναγνωρίσθηκε από το Συνομόσπονδο κογκρέσο, και το Μιζούρι έγινε δεκτό στην Συνομοσπονδία στις 28 Νοεμβρίου.
Ο Ανταρτοπόλεμος
Τακτικές Συνομόσπονδες δυνάμεις έκαναν αρκετές μεγάλης κλίμακας επιδρομές μέσα στο Μιζούρι, αλλά οι περισσότερες εχθροπραξίες αποτελούνταν από ανταρτοπόλεμο. Οι αντάρτες ήταν κυρίως Νότιοι παρτιζάνοι, περιλαμβανομένων των Ουίλλιαμ Κουάντριλ, Φρανκ και Τζέσσε Τζέημς, των αδελφών Γιάνγκερ, και Ουίλλιαμ Τ. Άντερσον. Τέτοιες τακτικές μικρών μονάδων με πρώτους τους Missouri Partisan Rangers υπήρξαν και σε άλλα κατεχόμενα τμήματα της Συνομοσπονδίας κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Η φυγοδικία των αδελφών Τζέημς μετά τον πόλεμο θεωρείται ως συνέχιση του ανταρτοπολέμου.
Δυτική Βιρτζίνια
Παρασκήνιο
Οι σοβαρές διαιρέσεις μεταξύ των δυτικών και ανατολικών τμημάτων της Βιρτζίνια δεν ξεκίνησαν τον χειμώνα του 1860-1861. Ο ιστορικός της Δυτικής Βιρτζίνια C. H. Ambler έγραψε ότι “υπάρχουν κατά την περίοδο από το 1830 έως το 1850 ΄πολύ λίγες στιγμές που δεν δημιουργήθηκαν σχέδια για τον διαμελισμό της κοινοπολιτείας.” Το δυτικό τμήμα της πολιτείας αυτήν την περίοδο ήταν “το αναπτυσσόμενο και επιθετικό τμήμα,” ενώ το ανατολικό ήταν “το παρακμάζον και συντηρητικό.”
Κατά το 1859 υπήρχαν πάλι ισχυρές διασπαστικές τάσεις εν εξελίξει μέσα στην πολιτεία, αν και η δύση ήταν η ίδια διαιρεμένη μεταξύ βορρά και νότου, με το νότο πιο ικανοποιημένο με τις αλλαγές που έγιναν το 1851. Ο ιστορικός Daniel W. Crofts έγραψε, “Οι βορειοδυτικοί παραπονέθηκαν ότι είχαν γίνει ‘οι πλήρεις υπόδουλοι της Ανατολικής Βιρτζίνια,’ φορολογούμενοι ‘ανηλεώς και αυξανόμενα, στις θελήσεις της και προς όφελος της.’” Εσωτερικές βελτιώσεις σημαντικές για τα δυτικά, όπως το Κανάλι του Ποταμού Τζέημς και Κανάουα, ή σιδηροδρόμους συνδέοντας τα δυτικά με τα ανατολικά, τις είχαν υποσχεθεί αλλά δεν κατασκευάσθηκαν.
Άλλα Θέματα
Τενεσσί
Αν και το Τενεσσί είχε επίσημα αποσχισθεί, το Ανατολικό Τενεσσί ήταν υπέρ της Ένωσης και είχε κυρίως ψηφίσει εναντίον της απόσχισης. Προσπάθειες να αποσχισθεί από το Τενεσσί καταπνίγηκαν από την Συνομοσπονδία. Ο Τζέφερσον Ντέηβις συνέλαβε πάνω από 3.000 άνδρες ύποπτους για πίστη προς την Ένωση κάνοντας το χωρίς δίκη.
Το Τενεσσί ήλθε στον έλεγχο των δυνάμεων της Ένωσης το 1862 και παραλείφθηκε από την Διακήρυξη Χειραφέτησης. Μετά τον πόλεμο, το Τενεσσί ήταν η πρώτη πολιτεία που τα εκλεγμένα μέλη της επανεισήλθαν στο Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αλαμπάμα
Η Κομητεία Ουίνστον, εξέδωσε ένα ψήφισμα για την απόσχιση από την πολιτεία της Αλαμπάμα.
Οκλαχόμα
Στο Ινδιάνικο Έδαφος (τώρα η πολιτεία της Οκλαχόμα), οι περισσότερες Ινδιάνικες Φυλές κατείχαν μαύρους σκλάβους, και συντάχθηκαν με την Συνομοσπονδία.
Παρ' όλα αυτά, μερικές φυλές συντάχθηκαν με την Ένωση, και ένας αιματηρός εμφύλιος επήλθε στο έδαφος, με μεγάλες κακουχίες για τα παιδιά και τις γυναίκες.
ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ
Τζέφερσον Ντέηβις
Ο Τζέφερσον Ντέηβις (Jefferson Davis, 3 Ιουνίου 1808-6 Δεκεμβρίου 1889) γεννήθηκε στο Κεντάκι και ήταν Αμερικανός πολιτικός ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος των Συνομοσπόνδων Πολιτειών της Αμερικής, δηλαδή των Πολιτειών που αποσχίστηκαν από τις ΗΠΑ και σχημάτισαν ανεξάρτητο κράτος κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ο Ντέηβις ήταν Πρόεδρος της Συνομοσπονδίας καθ' όλη την διάρκεια του αιματηρού πολέμου, από το 1861 έως το 1865.
Απόφοιτος του Γουέστ Πόιντ, ο Ντέηβις πολέμησε στον πόλεμο εναντίον του Μεξικού (1846-1848) ως συνταγματάρχης ενός εθελοντικού συντάγματος. Ως γερουσιαστής, αν και διαφωνούσε με την απόσχιση των πολιτειών, πίστευε πως κάθε πολιτεία είχε το δικαίωμα να αποσχισθεί από την Ένωση αν το επιθυμούσε.
Με το που η Νότια Καρολίνα αποσχίσθηκε, ο Ντέιβις παραιτήθηκε και επέστρεψε στον Νότο. Τέσσερις μέρες μετά την παραίτησή του ορίστηκε υποστράτηγος της στρατιάς του Μισισίπι. Στις 9 Φεβρουαρίου 1861 ορίστηκε προσωρινός πρόεδρος του νεοσύστατου κράτους με πρωτεύουσα το Ρίτσμοντ στην Βιρτζίνια, όπου και μετακόμισε με την οικογένειά του. Στις 6 Νοεμβρίου του ίδιου έτους εκλέχθηκε επίσημα πρόεδρος των Συνομοσπόνδων Πολιτειών της Αμερικής με εξαετή θητεία.
Ο πόλεμος υπήρξε καταστροφικός και για τις δύο πλευρές αλλά κυρίως για τον Νότο που αναγκάστηκε να παραδοθεί. Στις 19 Μαΐου 1865 ο Ντέηβις συνελήφθη και φυλακίσθηκε με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Αποφυλακίσθηκε όμως 2 χρόνια αργότερα. Μετά την αποφυλάκισή του ταξίδεψε στον Καναδά, στην Ευρώπη και στην Κούβα. Στις 6 Δεκεμβρίου 1889 άφησε την τελευταία του πνοή στην Νέα Ορλεάνη, στην ηλικία των 81 ετών. Ο τάφος του βρίσκεται στο κοιμητήριο Χόλιγουντ στο Ρίτσμοντ.
Αβραάμ Λίνκολν
Ο Αβραάμ Λίνκολν (Abraham Lincoln, 12 Φεβρουαρίου 1809 – 15 Απριλίου 1865) ήταν ο 16ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Γεννήθηκε στο Χότζβιλ του Κεντάκυ και ήταν γιος του αγρότη Τόμας Λίνκολν και της βαθύτατα θρησκευόμενης Νάνσυ Χανκς. Η μητέρα του πέθανε όταν αυτός ήταν 9 χρονών και γι' αυτό ο πατέρας του παντρεύτηκε την Σάρα Μπους Τζόνστον, η οποία ουσιαστικά τον υιοθέτησε. Από μικρή ηλικία άρχισε να εργάζεται ως αγρότης, ενώ ταυτόχρονα διάβαζε εντατικά για να τελειοποιήσει την μόρφωση του. Το 1830 εγκαταστάθηκε στην Νέα Ορλεάνη και κατατάχθηκε στο στρατό όπου έφτασε μέχρι τον βαθμό του λοχαγού. Το 1834 εξελέγη μέλος της Βουλής του Ιλλινόις, θέση στην οποία εκλεγόταν μέχρι το 1840.
Από το 1837 ασχολήθηκε με την δικηγορία και σε επαγγελματικό επίπεδο, ενώ το 1844 έγινε αρχηγός του κόμματος των Ουίγων. Δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να εκλεγεί στο Κογκρέσσο χωρίς όμως να διακριθεί. Επανήλθε στην πολιτική σκηνή το 1854, όταν ιδρύθηκε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και τέθηκε επί τάπητος το θέμα της δουλείας. Με πύρινους λόγους κατά της δουλείας κατάφερε να προσελκύσει την προσοχή του κόσμου και να αναδειχτεί σε μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της εποχής. Το 1858 ο Λίνκολν έβαλε υποψηφιότητα για γερουσιαστής, αλλά τη θέση κέρδισε ο Στίβεν Ντάγκλας του Δημοκρατικού Κόμματος.
Το 1860 έθεσε υποψηφιότητα για τον προεδρικό θώκο, τον οποίο και κέρδισε παρ' όλο που στις νότιες πολιτείες δεν κατόρθωσε να επιβληθεί. Στον μήνυμα προς τον αμερικανικό λαό, τον Μάρτιο του 1861, διακήρυξε πως προσωρινά η δουλεία θα συνεχιζόταν αλλά δεν θα επεκτεινόταν. Οι νότιες πολιτείες όμως είχαν ήδη αποφασίσει για τις επόμενες κινήσεις τους. Οι πολιτείες του Νότου είχαν ήδη σχηματίσει δική τους κυβέρνηση με πρωτεύουσα το Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια.
Τον Απρίλιο του 1861 ξέσπασε ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος. Την Πρωτοχρονιά του 1863 υπέγραψε το περίφημο διάταγμα για τη χειραφέτηση των μαύρων, το οποίο μπήκε ως τροπολογία στο σύνταγμα το 1865. Το 1864, ύστερα και από τις συνεχείς νίκες του στρατού, εκλέχτηκε για δεύτερη φορά πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών με ποσοστό 55%. Στις 14 Απριλίου 1865, ενώ βρισκόταν σε θεωρείο στο Θέατρο Φορντ της Ουάσιγκτον, ο Τζον Γουίλκς Μπουθ, ηθοποιός και φανατικός υποστηρικτής των Νοτίων, τον πυροβόλησε με μια σφαίρα στο κεφάλι, ενώ αμέσως μετά φώναξε στα λατινικά «Sic semper tyrannis!», δηλαδή «Έτσι πάντα στους τυράννους!».
Στην κρίσιμη μάχη του Γκέττυσμπεργκ ο Λη έχασε επαφή με το ιππικό του και μαζί με αυτό και την πληροφόρηση για την ανάπτυξη του εχθρού.
Η δύση εστίαζε τα παράπονά της στην δυσανάλογη νομοθετική εκπροσώπηση της ανατολής (βάσει πληθυσμού), και το μοίρασμα των εσόδων της πολιτείας. Τα ανατολικά δικαιολογούσαν αυτήν την κυριαρχία λόγω της εξάρτησης τους από τους δούλους, “η κατοχή των οποίων θα ήταν εγγυημένη και ασφαλής μόνο δίνοντας στους ιδιοκτήτες τους φωνή στην κυβέρνηση επαρκή για την προστασία των συμφερόντων τους.”
Το 1851, η Μεταρρυθμιστική Συνέλευση της Βιρτζίνια (Virginia Reform Convention), εξαναγκασμένη να αναγνωρίσει ότι ο Λευκός πληθυσμός του δυτικού τμήματος της πολιτείας υπερτερούσε αριθμητικά του ανατολικού, έκανε σημαντικές αλλαγές. Καθολικό δικαίωμα ψήφου δόθηκε, και ο κυβερνήτης θα καθοριζόταν από την απ' ευθεία ψήφο του λαού.
Η κάτω βουλή του νομοθετικού σώματος κατανεμόταν αυστηρά βάσει πληθυσμού, αν και η άνω βουλή ακόμα χρησιμοποιούσε έναν συνδυασμό πληθυσμού και περιουσίας στον καθορισμό τον εκλεκτορικών περιφερειών.Το 1851, η Μεταρρυθμιστική Συνέλευση της Βιρτζίνια (Virginia Reform Convention), εξαναγκασμένη να αναγνωρίσει ότι ο Λευκός πληθυσμός του δυτικού τμήματος της πολιτείας υπερτερούσε αριθμητικά του ανατολικού, έκανε σημαντικές αλλαγές. Καθολικό δικαίωμα ψήφου δόθηκε, και ο κυβερνήτης θα καθοριζόταν από την απ' ευθεία ψήφο του λαού.
Κατά το 1859 υπήρχαν πάλι ισχυρές διασπαστικές τάσεις εν εξελίξει μέσα στην πολιτεία, αν και η δύση ήταν η ίδια διαιρεμένη μεταξύ βορρά και νότου, με το νότο πιο ικανοποιημένο με τις αλλαγές που έγιναν το 1851. Ο ιστορικός Daniel W. Crofts έγραψε, “Οι βορειοδυτικοί παραπονέθηκαν ότι είχαν γίνει ‘οι πλήρεις υπόδουλοι της Ανατολικής Βιρτζίνια,’ φορολογούμενοι ‘ανηλεώς και αυξανόμενα, στις θελήσεις της και προς όφελος της.’” Εσωτερικές βελτιώσεις σημαντικές για τα δυτικά, όπως το Κανάλι του Ποταμού Τζέημς και Κανάουα, ή σιδηροδρόμους συνδέοντας τα δυτικά με τα ανατολικά, τις είχαν υποσχεθεί αλλά δεν κατασκευάσθηκαν.
Άλλα Θέματα
Τενεσσί
Αν και το Τενεσσί είχε επίσημα αποσχισθεί, το Ανατολικό Τενεσσί ήταν υπέρ της Ένωσης και είχε κυρίως ψηφίσει εναντίον της απόσχισης. Προσπάθειες να αποσχισθεί από το Τενεσσί καταπνίγηκαν από την Συνομοσπονδία. Ο Τζέφερσον Ντέηβις συνέλαβε πάνω από 3.000 άνδρες ύποπτους για πίστη προς την Ένωση κάνοντας το χωρίς δίκη.
Αλαμπάμα
Η Κομητεία Ουίνστον, εξέδωσε ένα ψήφισμα για την απόσχιση από την πολιτεία της Αλαμπάμα.
Στο Ινδιάνικο Έδαφος (τώρα η πολιτεία της Οκλαχόμα), οι περισσότερες Ινδιάνικες Φυλές κατείχαν μαύρους σκλάβους, και συντάχθηκαν με την Συνομοσπονδία.
Παρ' όλα αυτά, μερικές φυλές συντάχθηκαν με την Ένωση, και ένας αιματηρός εμφύλιος επήλθε στο έδαφος, με μεγάλες κακουχίες για τα παιδιά και τις γυναίκες.
ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ
Τζέφερσον Ντέηβις
Ο Τζέφερσον Ντέηβις (Jefferson Davis, 3 Ιουνίου 1808-6 Δεκεμβρίου 1889) γεννήθηκε στο Κεντάκι και ήταν Αμερικανός πολιτικός ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος των Συνομοσπόνδων Πολιτειών της Αμερικής, δηλαδή των Πολιτειών που αποσχίστηκαν από τις ΗΠΑ και σχημάτισαν ανεξάρτητο κράτος κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ο Ντέηβις ήταν Πρόεδρος της Συνομοσπονδίας καθ' όλη την διάρκεια του αιματηρού πολέμου, από το 1861 έως το 1865.
Με το που η Νότια Καρολίνα αποσχίσθηκε, ο Ντέιβις παραιτήθηκε και επέστρεψε στον Νότο. Τέσσερις μέρες μετά την παραίτησή του ορίστηκε υποστράτηγος της στρατιάς του Μισισίπι. Στις 9 Φεβρουαρίου 1861 ορίστηκε προσωρινός πρόεδρος του νεοσύστατου κράτους με πρωτεύουσα το Ρίτσμοντ στην Βιρτζίνια, όπου και μετακόμισε με την οικογένειά του. Στις 6 Νοεμβρίου του ίδιου έτους εκλέχθηκε επίσημα πρόεδρος των Συνομοσπόνδων Πολιτειών της Αμερικής με εξαετή θητεία.
Αβραάμ Λίνκολν
Ο Αβραάμ Λίνκολν (Abraham Lincoln, 12 Φεβρουαρίου 1809 – 15 Απριλίου 1865) ήταν ο 16ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Γεννήθηκε στο Χότζβιλ του Κεντάκυ και ήταν γιος του αγρότη Τόμας Λίνκολν και της βαθύτατα θρησκευόμενης Νάνσυ Χανκς. Η μητέρα του πέθανε όταν αυτός ήταν 9 χρονών και γι' αυτό ο πατέρας του παντρεύτηκε την Σάρα Μπους Τζόνστον, η οποία ουσιαστικά τον υιοθέτησε. Από μικρή ηλικία άρχισε να εργάζεται ως αγρότης, ενώ ταυτόχρονα διάβαζε εντατικά για να τελειοποιήσει την μόρφωση του. Το 1830 εγκαταστάθηκε στην Νέα Ορλεάνη και κατατάχθηκε στο στρατό όπου έφτασε μέχρι τον βαθμό του λοχαγού. Το 1834 εξελέγη μέλος της Βουλής του Ιλλινόις, θέση στην οποία εκλεγόταν μέχρι το 1840.
Από το 1837 ασχολήθηκε με την δικηγορία και σε επαγγελματικό επίπεδο, ενώ το 1844 έγινε αρχηγός του κόμματος των Ουίγων. Δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να εκλεγεί στο Κογκρέσσο χωρίς όμως να διακριθεί. Επανήλθε στην πολιτική σκηνή το 1854, όταν ιδρύθηκε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και τέθηκε επί τάπητος το θέμα της δουλείας. Με πύρινους λόγους κατά της δουλείας κατάφερε να προσελκύσει την προσοχή του κόσμου και να αναδειχτεί σε μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της εποχής. Το 1858 ο Λίνκολν έβαλε υποψηφιότητα για γερουσιαστής, αλλά τη θέση κέρδισε ο Στίβεν Ντάγκλας του Δημοκρατικού Κόμματος.
Το 1860 έθεσε υποψηφιότητα για τον προεδρικό θώκο, τον οποίο και κέρδισε παρ' όλο που στις νότιες πολιτείες δεν κατόρθωσε να επιβληθεί. Στον μήνυμα προς τον αμερικανικό λαό, τον Μάρτιο του 1861, διακήρυξε πως προσωρινά η δουλεία θα συνεχιζόταν αλλά δεν θα επεκτεινόταν. Οι νότιες πολιτείες όμως είχαν ήδη αποφασίσει για τις επόμενες κινήσεις τους. Οι πολιτείες του Νότου είχαν ήδη σχηματίσει δική τους κυβέρνηση με πρωτεύουσα το Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια.
Τον Απρίλιο του 1861 ξέσπασε ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος. Την Πρωτοχρονιά του 1863 υπέγραψε το περίφημο διάταγμα για τη χειραφέτηση των μαύρων, το οποίο μπήκε ως τροπολογία στο σύνταγμα το 1865. Το 1864, ύστερα και από τις συνεχείς νίκες του στρατού, εκλέχτηκε για δεύτερη φορά πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών με ποσοστό 55%. Στις 14 Απριλίου 1865, ενώ βρισκόταν σε θεωρείο στο Θέατρο Φορντ της Ουάσιγκτον, ο Τζον Γουίλκς Μπουθ, ηθοποιός και φανατικός υποστηρικτής των Νοτίων, τον πυροβόλησε με μια σφαίρα στο κεφάλι, ενώ αμέσως μετά φώναξε στα λατινικά «Sic semper tyrannis!», δηλαδή «Έτσι πάντα στους τυράννους!».
Ο Λίνκολν μεταφέρθηκε σε γειτονικό σπίτι σε κωματώδη κατάσταση, όπου και εξέπνευσε νωρίς το πρωί της 15ης Απριλίου. Ο δολοφόνος του κυνηγήθηκε από τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες και πολιορκήθηκε σε έναν αχυρώνα στη Βιρτζίνια μετά από 12 μέρες, όπου και τραυματίστηκε από πυροβολισμό των διωκτών του, πεθαίνοντας λίγο αργότερα. Ο Λίνκολν ήταν παντρεμένος με την Μαίρη Τοντ και είχαν αποκτήσει 4 παιδιά.
Στρατηγός Ρόμπερτ Λη
Ο Ρόμπερτ Έντουαρντ Λη (αγγλικά: Robert Edward Lee) ήταν αρχηγός των δυνάμεων του Νότου στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο και καταγόταν από την Βιρτζίνια. Ήταν εναντίον της δουλείας και δεν είχε δούλους. Η φοβερή στρατιωτική του ικανότητα έφερε τον αδύναμο Νότο στα πρόθυρα της Ουάσινγκτον, ενώ το όνομα του έγινε συνώνυμο του Νότου. Έχαιρε βαθιάς εκτίμησης και στους στρατιώτες του Βορρά.
Κατά την ημέρα της παράδοσης του Νότου οι βόρειοι τον ασπάστηκαν ως δικό τους αρχηγό. Έχασε από προσωπικό του λάθος την κρίσιμη μάχη στο Γκέττυσμπεργκ και από συγκυρία πιθανόν και αυτόν τον ίδιο τον πόλεμο. Θεωρείται η πιο σημαντική προσωπικότητα του Αμερικανικού Εμφυλίου.
Το τέλος της 36ετούς καριέρας του τον βρήκε διοικητή στην φρουρά του Τέξας και την ώρα της απόσχισης οι Τεξανοί τον διώχνουν σαν εκπρόσωπο της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Στην συνέχεια τον διάλεξε ο αρχιστράτηγος Ουίνφηλντ Σκοτ που τον εκτιμούσε σαν τον καλύτερο ποτέ στρατιώτη του, να του αναθέσει την διαδοχή του στην στρατιωτική ηγεσία του Βορρά. Ο Λη απάντησε ότι αν η Βιρτζίνια αποσχιστεί, όπως αναμενόταν, τότε δεν θα μπορούσε να σηκώσει το σπαθί ενάντια στα παιδιά του.
Ο Σκοτ, λυπημένα, δήλωσε ότι δεν περίμενε άλλη απάντηση από έναν τέτοιο ακέραιο χαρακτήρα. Ο Λη επέστρεψε στην Βιρτζίνια και τελικά δέχτηκε μια θέση συμβούλου στο επιτελείο του Νότου όπως άρμοζε σε ένα άτομο της προχωρημένης ηλικίας του. Τα λόγια του για το πως έβλεπε την εξέλιξη του πολέμου υπήρξαν προφητικά: «Ο Νότος δεν συνειδητοποιεί τα τεράστια υλικά αποθέματα του Βορρά και ο Βορράς δεν συνειδητοποιεί το πείσμα για αντίσταση του Νότου».
Πάντως οι στρατιωτικοί ελιγμοί των νοτίων στρατηγών Λη, Τζάκσον, Λόνγκστρητ, Έρλυ και Στιούαρτ έμειναν στην στρατιωτική ιστορία, ενώ για τους βόρειους στρατηγούς ελάχιστα πράγματα μνημονεύονται, διότι άλλαζαν συχνά λόγω των στρατιωτικών τους αποτυχιών και δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την ποσοτική υπεροχή τους σε εξοπλισμό και στρατό. Κατά τον τραυματισμό του επίσης ικανού νότιου στρατηγού Τζάκσον, που τελικά έχασε το αριστερό του χέρι ο Λη είχε πει χαρακτηριστικά: «Εκείνος έχασε το αριστερό του κι εγώ το δεξί μου χέρι!».
Ο Λη αντέγραψε την τακτική του Ναπολέοντα. Έτσι χώριζε τον στρατό του σε δύο η τρία τμήματα, αναγκάζοντας τον αντίπαλο να διασπάσει τις δυνάμεις του αντίστοιχα για να μην βρεθεί εκτεθειμένος. Στην συνέχεια ανακάλυπτε το αδύνατο σημείο του εχθρού και με μία γρήγορη αναδιάταξη δυνάμεων επετίθετο εκεί. Για την επιτυχία του σχεδίου όμως απαιτούνταν δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις:
α) ο αρχιστράτηγος έπρεπε να έχει καλή πληροφόρηση των αντιπάλων θέσεων και
β) μεγάλη εμπιστοσύνη στους διοικητές των μονάδων του, ότι είχαν κατανοήσει πλήρως το σχέδιο και θα δρούσαν άμεσα όταν θα ερχόταν η ώρα να κτυπήσουν. Σε αντίθετη περίπτωση η σύγχυση ήταν η μόνη κατάληξη.
Στρατηγός Ρόμπερτ Λη
Ο Ρόμπερτ Έντουαρντ Λη (αγγλικά: Robert Edward Lee) ήταν αρχηγός των δυνάμεων του Νότου στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο και καταγόταν από την Βιρτζίνια. Ήταν εναντίον της δουλείας και δεν είχε δούλους. Η φοβερή στρατιωτική του ικανότητα έφερε τον αδύναμο Νότο στα πρόθυρα της Ουάσινγκτον, ενώ το όνομα του έγινε συνώνυμο του Νότου. Έχαιρε βαθιάς εκτίμησης και στους στρατιώτες του Βορρά.
Το τέλος της 36ετούς καριέρας του τον βρήκε διοικητή στην φρουρά του Τέξας και την ώρα της απόσχισης οι Τεξανοί τον διώχνουν σαν εκπρόσωπο της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Στην συνέχεια τον διάλεξε ο αρχιστράτηγος Ουίνφηλντ Σκοτ που τον εκτιμούσε σαν τον καλύτερο ποτέ στρατιώτη του, να του αναθέσει την διαδοχή του στην στρατιωτική ηγεσία του Βορρά. Ο Λη απάντησε ότι αν η Βιρτζίνια αποσχιστεί, όπως αναμενόταν, τότε δεν θα μπορούσε να σηκώσει το σπαθί ενάντια στα παιδιά του.
Πάντως οι στρατιωτικοί ελιγμοί των νοτίων στρατηγών Λη, Τζάκσον, Λόνγκστρητ, Έρλυ και Στιούαρτ έμειναν στην στρατιωτική ιστορία, ενώ για τους βόρειους στρατηγούς ελάχιστα πράγματα μνημονεύονται, διότι άλλαζαν συχνά λόγω των στρατιωτικών τους αποτυχιών και δεν μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την ποσοτική υπεροχή τους σε εξοπλισμό και στρατό. Κατά τον τραυματισμό του επίσης ικανού νότιου στρατηγού Τζάκσον, που τελικά έχασε το αριστερό του χέρι ο Λη είχε πει χαρακτηριστικά: «Εκείνος έχασε το αριστερό του κι εγώ το δεξί μου χέρι!».
Ο Λη αντέγραψε την τακτική του Ναπολέοντα. Έτσι χώριζε τον στρατό του σε δύο η τρία τμήματα, αναγκάζοντας τον αντίπαλο να διασπάσει τις δυνάμεις του αντίστοιχα για να μην βρεθεί εκτεθειμένος. Στην συνέχεια ανακάλυπτε το αδύνατο σημείο του εχθρού και με μία γρήγορη αναδιάταξη δυνάμεων επετίθετο εκεί. Για την επιτυχία του σχεδίου όμως απαιτούνταν δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις:
α) ο αρχιστράτηγος έπρεπε να έχει καλή πληροφόρηση των αντιπάλων θέσεων και
β) μεγάλη εμπιστοσύνη στους διοικητές των μονάδων του, ότι είχαν κατανοήσει πλήρως το σχέδιο και θα δρούσαν άμεσα όταν θα ερχόταν η ώρα να κτυπήσουν. Σε αντίθετη περίπτωση η σύγχυση ήταν η μόνη κατάληξη.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ
(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)
(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου