[35] εἰ μὲν οὖν ἦν διὰ τῶν λόγων τὴν ἀλήθειαν τῶν ἔργων καθαράν τε γενέσθαι τοῖς ἀκούουσι ‹καὶ› φανεράν, εὔπορος ἂν εἴη κρίσις ἤδη ἀπὸ τῶν εἰρημένων· ἐπειδὴ δὲ οὐχ οὕτως ἔχει, τὸ μὲν σῶμα τοὐμὸν φυλάξατε, τὸν δὲ πλείω χρόνον ἐπιμείνατε, μετὰ δὲ τῆς ἀληθείας τὴν κρίσιν ποιήσατε. ὑμῖν μὲν γὰρ μέγας ὁ κίνδυνος, ἀδίκοις φανεῖσι δόξαν τὴν μὲν καταβαλεῖν, τὴν δὲ κτήσασθαι. τοῖς δὲ ἀγαθοῖς ἀνδράσιν αἱρετώτερος θάνατος δόξης αἰσχρᾶς· τὸ μὲν γὰρ τοῦ βίου τέλος, ἡ δὲ τῷ βίῳ νόσος. [36] ἐὰν δὲ ἀδίκως ἀποκτείνητέ με, πολλοῖς γενήσεται φανερόν· ἐγώ τε γὰρ ‹οὐκ› ἀγνώς, ὑμῶν τε πᾶσιν Ἕλλησι γνώριμος ἡ κακότης καὶ φανερά. καὶ τὴν αἰτίαν [φανερὰν] ἅπασαν ὑμεῖς ἕξετε τῆς ἀδικίας, οὐχ ὁ κατήγορος· ἐν ὑμῖν γὰρ τὸ τέλος ἐστὶ τῆς δίκης. ἁμαρτία δ᾽ οὐκ ἂν γένοιτο μείζων ταύτης. οὐ γὰρ μόνον εἰς ἐμὲ καὶ τοκέας τοὺς ἐμοὺς ἁμαρτήσεσθε δικάσαντες ἀδίκως, ἀλλ᾽ ὑμῖν αὐτοῖς δεινὸν ἄθεον ἄδικον ἄνομον ἔργον συνεπιστήσεσθε πεποιηκότες, ἀπεκτονότες ἄνδρα σύμμαχον, χρήσιμον ὑμῖν, εὐεργέτην τῆς Ἑλλάδος, Ἕλληνες Ἕλληνα, φανερὰν οὐδεμίαν ἀδικίαν οὐδὲ πιστὴν αἰτίαν ἀποδείξαντες.
[37] εἴρηται τὰ παρ᾽ ἐμοῦ, καὶ παύομαι. τὸ γὰρ ὑπομνῆσαι τὰ διὰ μακρῶν εἰρημένα συντόμως πρὸς μὲν φαύλους δικαστὰς ἔχει λόγον· τοὺς δὲ πρώτους τῶν πρώτων Ἕλληνας Ἑλλήνων οὐκ ἄξιον οὐδ᾽ ἀξιῶσαι μήτε προσέχειν τὸν νοῦν μήτε μεμνῆσθαι τὰ λεχθέντα.
***
[35] Αν λοιπόν μπορούσε με τα λόγια να ξεκαθαριστεί και να φανερωθεί στους ακροατές η αλήθεια για τα γεγονότα, θα ήταν εύκολο να βγάλει κανείς μιαν απόφαση ύστερα απ᾽ όσα έχουν λεχθεί· επειδή όμως αυτό δεν συμβαίνει, κρατείστε με στη φυλακή, περιμένετε να περάσει περισσότερος καιρός και βγάλτε την απόφασή σας σύμφωνη με την αλήθεια. Γιατί διατρέχετε τον μεγάλο κίνδυνο, αν φανείτε άδικοι, να χάσετε τη μια φήμη και ν᾽ αποκτήσετε την άλλη. Και για τους αγαθούς άντρες είναι προτιμότερος ο θάνατος από την κακή φήμη· γιατί το ένα είναι το τέλος της ζωής ενώ η άλλη είναι αρρώστια της ζωής.
[36] Αν όμως με σκοτώσετε άδικα, αυτό θα γίνει φανερό σε πολλούς· γιατί δεν είμαι κανένας άγνωστος, και η κακή σας πράξη θα είναι γνωστή και φανερή σε όλους τους Έλληνες. Και την ευθύνη για την αδικία θα την έχετε όλη εσείς, όχι ο κατήγορος, αφού η έκβαση της δίκης εξαρτάται από σας. Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερο σφάλμα απ᾽ αυτό. Γιατί δεν θα κάνετε σφάλμα μόνον ως προς εμένα και τους γονείς μου αν άδικα με καταδικάσετε, παρά θα γνωρίζετε και οι ίδιοι ότι διαπράξατε μια φοβερή, άθεη, άδικη, άνομη πράξη με το να σκοτώσετε έναν άνθρωπο που είναι σύμμαχος, χρήσιμος σε σας, ευεργέτης της Ελλάδας, σεις Έλληνες, έναν Έλληνα, χωρίς να έχετε αποδείξει καμιά φανερή αδικία του, ούτε καμιά πειστική κατηγορία.
[37] Είπα όσα είχα να πω και σταματώ. Αφού το να θυμίσω περιληπτικά αυτά που ανέπτυξα προηγουμένως θα ταίριαζε για κακούς δικαστές· αλλά για τους πρώτους Έλληνες μεταξύ των πρώτων Ελλήνων δεν είναι σωστό, ούτε μπορεί κανείς να τους ζητήσει να δώσουν προσοχή ή να θυμηθούν όσα λέχθηκαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου