Ένα από τα βασικά ζητήματα που χρειάζεται να αρχίσουμε να εξερευνάμε είναι η θεραπεία του ξεχασμένου παιδιού μέσα μας, που οι περισσότεροι από μας το έχουμε αγνοήσει για πάρα πολύ καιρό.Ανεξάρτητα από την ηλικία σου, μέσα σου υπάρχει ένα μικρό παιδί που χρειάζεται αγάπη και αποδοχή. Αν είσαι γυναίκα, όσο ανεξάρτητη και αν είσαι, έχεις μέσα σου ένα πολύ τρυφερό κοριτσάκι που χρειάζεται βοήθεια. Κι αν είσαι άντρας, όσο σκληρός και αν είσαι, μέσα σου έχεις ένα αγοράκι που διψάει για κατανόηση και στοργή.
Κάθε ηλικία που έχεις περάσει βρίσκεται αποτυπωμένη μέσα στη συνειδητότητά σου και στη μνήμη σου. Όταν ήσουν παιδί, είχες την τάση να πιστεύεις ότι όταν κάτι πήγαινε στραβά, εσύ έφταιγες. Τα παιδιά δημιουργούν μέσα τους την εντύπωση ότι μόνον όταν κάνουν κάτι σωστό θα τα αγαπούν οι γονείς τους ή οποιοιδήποτε άλλοι, ότι τότε μόνο δε θα τα δείρουν ή δε θα τα τιμωρήσουν. Έτσι, όποτε το παιδί θέλει κάτι και δεν το έχει, πιστεύει ότι: «Δεν είμαι αρκετά καλό παιδί. Δεν είμαι τέλειο». Και καθώς μεγαλώνει, απορρίπτει ορισμένες πλευρές του εαυτού του.
Σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεσαι τώρα, χρειάζεται να δεις ολόκληρο τον εαυτό σου, να αποδεχθείς όλες τις πλευρές εκείνου που είσαι σήμερα, την πλευρά που έκανε όλες τις ανοησίες, την πλευρά που δεν ήταν όμορφη, την πλευρά που φοβόταν, την πλευρά που έκανε κουτά και χαζά πράγματα, την πλευρά που έγινε ρεζίλι. Την κάθε πλευρά του εαυτού σου.
Πιστεύω ότι συχνά γυρίζουμε την πλάτη στο παιδί μέσα μας στην ηλικία των πέντε ετών περίπου. Παίρνουμε αυτή την απόφαση επειδή νομίζουμε ότι κάτι φταίει με μας και δε θέλουμε να έχουμε πια καμιά σχέση με εκείνο το παιδί.
Μέσα μας υπάρχει επίσης και ένας γονιός. Έχουμε λοιπόν ένα παιδί κι ένα γονιό, και συνήθως ο γονιός μαλώνει το παιδί σχεδόν ασταμάτητα. Αν παρακολουθήσεις τον εσωτερικό σου διάλογο, θα ακούσεις έντονες παρατηρήσεις. Θα ακούσεις το γονιό να σου λέει ότι κάνεις λάθος, καθώς και ότι δεν είσαι αρκετά καλός, κι αυτό σε οδηγεί σε έναν πόλεμο με τον εαυτό σου. Τον επικρίνεις όπως ακριβώς σε επέκριναν και οι γονείς σου: «Είσαι βλάκας. Δεν είσαι αρκετά καλός. Δεν το κάνεις σωστά. Πάλι τα έκανες θάλασσα». Αυτό γίνεται ένα πρότυπο. Όταν μεγαλώνουμε, οι περισσότεροι αγνοούμε τελείως εκείνο το παιδί μέσα μας ή το επικρίνουμε όπως επέκριναν εμάς οι άλλοι, διαιωνίζοντας έτσι το παλιό εκείνο πρότυπο.
Κάθε φορά που λες ότι φοβάσαι, χρειάζεται να συνειδητοποιείς ότι εκείνος που φοβάται είναι το παιδί μέσα σου. Στην πραγματικότητα ο ενήλικος δε φοβάται, ούτε όμως συμπαραστέκεται στο παιδί. Ο ενήλικος και το παιδί χρειάζεται να αναπτύξουν μια αμοιβαία σχέση. Να συζητούν μεταξύ τους για ό,τι κάνεις. Ξέρω ότι μπορεί να φαίνεται κουτό αυτό, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργεί. Διαβεβαίωσε το παιδί πως ό,τι κι αν συμβεί δε θα το εγκαταλείψεις ποτέ. Πάντα θα του συμπαραστέκεσαι και θα το αγαπάς.
Αν για παράδειγμα όταν ήσουν πολύ μικρός είχες μια κακή εμπειρία από ένα σκύλο ο οποίος σε τρόμαξε ή σε δάγκωσε, τότε το παιδί μέσα σου μπορεί ακόμα να φοβάται τους σκύλους, παρ’ όλο που τώρα πια είσαι μεγάλος και ώριμος. Μπορεί το σκυλάκι που θα δεις στο δρόμο να είναι πραγματικά μικροσκοπικό, όμως το παιδάκι μέσα σου πανικοβάλλεται και λέει: «ΣΚΥΛΟΣ!!! Θα με δαγκώσει». Τέτοιες περιπτώσεις δίνουν μια καταπληκτική ευκαιρία για το γονιό μέσα σου να πει στο παιδί: «Μη φοβάσαι! Τώρα πια έχω μεγαλώσει, θα σε φροντίσω εγώ. Δε θα αφήσω το σκύλο να σε πειράξει. Δε χρειάζεται να φοβάσαι πια».
Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να αρχίσεις να φέρεσαι στο παιδί σου σαν στοργικός γονιός.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου