Το τέλος μιας σχέσης Δεν εξελίσσονται ούτε επιβιώνουν όλες οι σχέσεις, γιατί η καθεμιά είναι μοναδική και υπόκειται στη δική της μοίρα. Πολλές φορές συνιστά τιμή οτη ζωή και στη σχέση να χωρίζουν οι σύντροφοι.
Κατά την πορεία της σχέσης, οι δύο σύντροφοι λαμβάνουν διαφορετικές θέσεις: τη μια, διατηρούν και σέβονται τα όριά της, την άλλη, αντιθέτως, προσπαθούν να τα ξεπεράσουν και να τα επεκτείνουν. Όταν παρατηρείται σύγκρουση μεταξύ των δύο, τότε το ζευγάρι έρχεται αντιμέτωπο με δύσκολες επιλογές.
Όταν δουλεύουμε με ζευγάρια που βρίσκονται σε σοβαρή κρίση, καθιστούμε σαφές ότι συχνά οι σχέσεις προκαλούν μεγάλο πόνο και φέρνουν στην επιφάνεια σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας, που δεν φανταζόμαστε ότι μπορεί να υπάρχουν. "Ισως πρόκειται για σημάδια ότι η σχέση πρέπει να αλλάξει. Σεβόμαστε το θάρρος που δείχνουν, φανερώνοντας τις δυσκολίες τους, αλλά παράλληλα ξέρουμε πως κάθε άνθρωπος έχει τα όριά του. Το ίδιο το ζευγάρι πρέπει να ερμηνεύσει αν τα σημάδια αυτά στη σχέση τους υπονοούν ένα δύσκολο στάδιο αλλαγής ή το οριστικό τέλος. Αυτό θα πρέπει να το αποφασίσουν μόνοι οι δύο σύντροφοι. Μόνον αυτοί θα δώσουν τέλος στη σχέση τους.
Εδώ, το δίλημμα είναι μεταξύ της ευθύνης προς τη μοίρα της ψυχής μας και προς αυτή της σχέσης μας. Αυτή την ιδιαίτερη στιγμή της ζωής μας, οφείλουμε να απαντήσουμε στο κρίσιμο ερώτημα «πού πάω, και ποιος θέλει να έλθει μαζί μου...» και να προσπαθήσουμε να θέσουμε στη σειρά τις προτεραιότητές μας. Αυτό δεν είναι εύκολο. Αλλά όταν μάθουμε να ακούμε την εσωτερική μας φωνή, να εκφράζουμε τα αληθινά μας αισθήματα και να εμπιστευόμαστε τον κΰκλο ζωή-θάνατος-ζωή της σχέσης, τότε θα έχουμε το κουράγιο να ακούσουμε το καμπανάκι του τέλους.
Αυτό το μήνυμα το αντιλαμβάνονται όμως και οι δυο σύντροφοι;
Πιθανότατα, αν ο ένας από τους δυο είναι ανικανοποίητος, τότε δύσκολα ο άλλος μπορεί να αισθάνεται ολοκληρωμένος. "Ισως ο φόβος της μοναξιάς να κάνει τους δΰο συντρόφους να προσκολλώνται σε μια αμοιβαία δυστυχία ή να ελπίζουν μάταια ότι τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους μια ωραία πρωία. Αυτού του είδους η παθητικότητα δεν φέρνει τίποτε καλό. Η αλλαγή μπορεί να σημαίνει ότι ο ένας σύντροφος εγκαταλείπει τη σχέση και παρότι αυτό είναι κατανοητό, ο σύντροφος που μένει μόνος συνήθως κατηγορεί αυτόν που φεύγει, και εντέλει κανείς τους δεν μπαίνει στον κόπο να απαντήσει στο οδυνηρό ερώτημα γιατί δεν έκαναν τίποτε για να αποφυγουν το χωρισμό.. .
Αν δεν καταλάβετε και δεν αναλάβετε τις ευθύνες σας, τότε το τέλος της σχέσης θα είναι άγονο. Ο μόνος τρόπος για να ξε-φύγετε από το παιχνίδι της ενοχής/κατηγόριας είναι να αναλάβετε την ευθύνη για τη ζωή σας, να συνειδητοποιήσετε τη συμπεριφορά σας κι έτσι να εκτιμήσετε μόνοι τις αξίες σας. Όταν διεκδικήσετε την ευθύνη για τη ζωή σας, κανείς δεν μπορεί να σας κάνει να νιώσετε ένοχοι, ούτε να σας κατηγορήσει ή να σας κρίνει, αν εσείς δεν θέλετε.
Αν οι δυο σύντροφοι τα συνειδητοποιήσουν όλα αυτά, τότε ο χωρισμός τους μπορεί να είναι χρήσιμος και να μετατραπεί σε μήτρα μιας νέας ζωής.
Και μαζί και μόνοι είτε χωρίσουμε είτε είμαστε μαζί
Είτε χωρίσουμε, είτε μείνουμε μαζί με το ταίρι μας, το θέμα είναι να έχουμε την ικανότητα να αντέχουμε τη μοναξιά μας. Οι διαφωνίες που ξεπεράστηκαν μπορούν να δράσουν και ως καθαρτήριο για τα άτομα, που θα γνωρίσουν έτσι καλύτερα τον βαθύτερο εαυτό τους και τις αξίες τους. Η σχέση, έτσι όπως ήταν, πρέπει να τελειώσει.
Μερικές φορές, η εμπειρία της αγάπης μπορεί να επιφέρει το θάνατο των παλιών τρόπων αλληλεξάρτησης. Και ο άνθρωπος μπορεί να νιώσει μια νέα αυτοπεποίθηση στον έρωτα, που θα του δώσει την απαραίτητη ενέργεια για να επενδύσει σε ένα νέο τρόπο ζωής. Μπορεί να ξαναγίνει «εγωιστής» και να προκαλέσει τον σύντροφό του. Τώρα, και οι δυο μπορεί να αποκτήσουν την ευκαιρία για ένα νέο κοινό ξεκίνημα, χωρίς ασυνείδητους συμβιβασμούς με ανταλλάγματα. Μην ξεχνάτε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ αδιαφορίας και αποδέσμευσης μέσα σε μια σχέση. Η αδιαφορία σηματοδοτεί το τέλος της σχέσης, αλλά είναι πιθανόν το ζευγάρι να συνεχίσει να είναι μαζί, αν το επιλέξει. Η αποδέσμευση είναι η ικανότητα να αναγνωρίσει ο καθένας τον εαυτό του και να διαχωριστεί από τον άλλον, παραμένοντας σε μια κοινή πορεία στη σχέση, που περιλαμβάνει και τους αγκαλιάζει και τους δύο. "Οταν η αποδέσμευση βιώνεται για πρώτη φορά, μπορεί να προκαλέσει φόβο στους συντρόφους, που ίσως νομίσουν ότι τελείωσε ο έρωτάς τους. Όταν όμως αρχίσει να γίνεται αισθητή η εσωτερική τους ολοκλήρωση και πάψει η προβολή, τότε αρχίζει η δυνατότητα της αληθινής αγάπης και της βαθύτερης σχέσης.
Όταν αυτό συμβεί και στους δύο συντρόφους, μια νέα αγάπη γεννιέται, που έχει ρίζες και στηρίζεται στην αγάπη για τον εαυτό μας, όχι εγωιστική, αλλά μια βαθύτερη αγάπη της ψυχής μας. Δεν αναζητούμε την ολοκλήρωση μέσω του συντρόφου μας, αλλά αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας και τιμούμε διαφορετικά τον άνθρωπό
Ο γερμανός ποιητής Ράινερ Μαρία Ρίλκε αναφέρει πολύ εύστοχα ότι το ύψιστο καθήκον των δύο εραστών είναι να γίνουν οι φύλακες της μοναξιάς τους. Είναι η ώριμη κατάληξη δύο ανθρώπων χωρίς προκαταλήψεις, που έμαθαν από τον κύκλο της ζωής και του θανάτου, επιστρέφοντας και διεκδικώντας την «αθωότητά» τους.
Χρειάζεται να υπάρχει ένα ισχυρό «εμείς» για να είμαστε μόνοι, μαζί
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου