Έχουμε ακούσει και διαβάσει για χωρισμούς ουκ ολίγα. Η άλλη σου λέει «10 βήματα για να ξεπεράσεις το χωρισμό», λες και είναι μαθηματική εξίσωση, έχει συντεταγμένες, γωνίες και δε ξέρω και τι άλλο.Επίσης, είναι «της μοδός» να μιλάμε για «τοξικές σχέσεις». Γενικά, γίναμε όλοι, λίγο πολύ, ψυχολόγοι, ψυχοθεραπευτές και σύγχρονοι Jung. Δεν βγάζω την ουρά μου απ’ έξω, πολλάκις ξεπήδησε από μέσα μου ο ένας μικρός Freud και επιδόθηκα και εγώ σε συμβουλές, οι οποίες ενίοτε λειτούργησαν και εφ’ όσον ο πληγείσας ήταν έτοιμος για το συγκεκριμένο βήμα ή απόφαση. Και άλλοτε κατρακύλησαν στον Ζάλογγο ανεπιστρεπτί.
Αυτό, τελικά, ξεχνάμε. Ότι, παρ’ όλα τα πρότυπα, η μοναδικότητα του καθενός είναι ικανή να τα συντρίψει.
Σε μια κουβέντα που είχα τελευταία με φίλους, σχετικά με επώδυνους χωρισμούς και, ενθυμούμενη κάτι παρελθοντικά μου, κατάλαβα αυτό ακριβώς: ό,τι και ν’ ακούσεις, ό,τι και να πράξεις, οφείλεις στον εαυτό σου, απλά, να βιώσεις τα συναισθήματα που αναπόφευκτα θα γεννηθούν, σε μία κατάσταση, ας πούμε, μη υγιή. Θα μου πεις, τώρα, «τι θεωρείς υγιές σε μία σχέση» και δίκιο θα έχεις. Και πάλι, τα πρότυπα και ψυχολογικά μοτίβα της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, ως εξαιρετικής μηχανής να αυτοκαταστρέφεται και με μαγικό τρόπο να αυτοσυντηρείται την ίδια στιγμή, μας θυμίζουν ότι το ένστικτο της επιβίωσης είναι ισχυρότερο πάντων. Μπορεί να βγεις τσακισμένος, ένα πόδι, ένα χέρι, μια καρδιά, ένα μυαλό, αλλά σιγά-σιγά θα ανακτήσεις το είναι σου και, ενδεχομένως, να ανακαλύψεις πράγματα για τον εαυτό σου, που ούτε καν φανταζόσουν.
Μία φίλη μου είπε για την τακτική «μαϊμού». Δεν κατάλαβα τι εννοούσε και μου εξήγησε παραστατικά κιόλας, το δεν μου κάνει αυτό το κλαδί, πάω σε άλλο. Και όχι απαραίτητα για να βρω μία άλλη μαϊμού. Βρε, είναι σπασμένο το κλαδί, τι θα κάνεις; Θα κάτσεις μέχρι να γκρεμοτσακιστείς; Θα σηκωθείς ξανά θα μου πεις. Το έχω πει πολλές φορές, ότι δεν πιστεύω στη θεωρία του «ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Και για να μη παρεξηγούμαστε δε μιλάω για καταστάσεις αιφνίδιας απώλειας αγαπημένων κτλ. Μιλάω για αυτό το κλαδί, που λυγίζει, αρχίζει να κάνει κρακ κρακ κρακ και ξέρεις ότι λίγο ακόμα και θα βρεθείς φαρδύς πλατύς, μπαμ και κάτω! Μπορεί η τακτική της μαϊμούς να δουλεύει για κάποιους. Why not? Eξαρτάται από την εμπειρία και την ψυχοσύνθεσή του. Και με το λύγισμα και το κρακ κρακ, όμως, κάτι θα πονέσει, ας αφήσουμε χρόνο σε αυτόν τον πόνο και ας γίνει και θυμός. Συναίσθημα είναι και αυτό, τι διάολο, πόσο θα το καταπιέζουμε;
Ένας άλλος φίλος μίλησε για την απομόνωση και το να βιώνεις το χωρισμό μοναχικά. Όχι πολλά μπλα μπλα, όχι πολύς κόσμος, περισσότερη ησυχία. Και, ναι, μπορεί κάποιος, να χρειάζεται «άδειασμα κραδασμών», λιγότερο θόρυβο και περισσότερη ενδοσκόπηση. Αρκεί και να μην υφίσταται καταπίεση και εγκλεισμό. Η μοναχικότητα είναι τόσο απαραίτητη στον άνθρωπο, όσο και το μοίρασμα. Νομίζω και τα δύο θέλουν το χρόνο τους και ο καθένας μας τα βιώνει σε διαφορετικό μήκος και πλάτος του. Άλλοι τα βιώνουν διαγωνίως, ας πούμε.
Μιλάω λιγότερο όσο μεγαλώνω και προσπαθώ να ακούω περισσότερο. Αυτό μου έμαθε ότι, ίσως έτσι θα μάθω και κάτι παραπάνω. Άκουσα τα παιδιά, μπήκαν όλα αυτά στον επεξεργαστή μου και αποφασίσαμε να τελειώσουμε την κουβέντα με το πόσο τελικά στη ζωή, η επιλογή είναι αυτή που καθορίζει τα πάντα. Επιλέγω αυτό που νιώθω ότι είναι καλό για μένα στην παρούσα φάση. Δεν με αναγκάζει κανείς και δεν «πρέπει» να κάνω copy paste κανένα συμπεριφοριακό μοτίβο. Ακόμα και όταν όλα μοιάζουν χαοτικά και θολωμένα, αυτή η ενστικτώδης σύσπαση κάποιων δευτερολέπτων, ίσως να είναι ικανή να μας ελευθερώσει. Για αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου