Ο δράκος ή η δράκαινα ή το Τέρας, άλλη μία απόδειξη ότι η μυθολογική πανίδα ζει, δεν είναι παραμύθι
Σε δράκους και δράκαινες έχουμε πολλές αναφορές και πρώτα ο Ομηρικός ύμνος εις τον Απόλλωνα εις τον στίχο 300 : «δράκαιναν κτείνειν». Ο πιο αρχαίος μύθος δρακοντομαχίας είναι του θεού Απόλλωνος και του δράκοντος Πύθωνος. Ο πρώτος που αναφέρεται σε δράκο είναι ο Όμηρος, και λέει : «σμερδαλέος δράκων, αιφνιδίως εμφανισθείς εν Αυλίδι, όταν υπό πλάτανο και παρά τινά πηγή ρέουσα «αγλαόν ύδωρ» τελούσαν θυσία οι Αχαιοί, κατέφαγε οκτώ νεοσσούς στρουθίου και την μητέρα ενάτη και έπειτα εξαφανίσθηκε ο δράκος αυτός». Υπήρξε το σημάδι της μετά εννέα έτη αλώσεως της Τροίας [βλέπε Ιλιάδα Β, 308 κ.εξ.], επίσης εις την Ιλιάδα κεφάλαιο Γ στίχος 33 : «Ὡς δ᾽ ὅτε τις τε δράκοντα ἰδὼν παλίνορσος ἀπέστη οὔρεος ἐν βύσσῃς, ὑπό τε τρόμος ἔλλαβε γυῖα». Έπονται ο Αριστοτέλης εις το βιβλίο του «Περί των ζώων ιστορίαι» εις το 609a,4 «έστιν δ’ αετός και δράκων πολέμια». Ο Ησίοδος εις το έργο του «Ασπίς του Ηρακλέους» εις τον στίχο 144 :
«δράκοντας ως τις τέκνων». Ο Αισχύλος εις το έργο του «Ευμενίδες»εις τον στίχο 128 : «ύπνος πόνος τε κύριοι συνωμόται δεινής δρακαίνης εξεκήραναν μέλος» όπως επίσης και εις το έργο του «Επτά επί Θήβας» εις τον στίχο 290 : «υπερδέδοικεν λεχαίων δυσευνάτορας». Ο Ευριπίδης εις το έργο του
«Ιφιγένεια εν Ταύροις» εις το κεφάλαιο ΙΤ και εις τον στίχο 286 : «τήνδε δ’ ουχ οράς Αιδου δράκαιναν».
Ο Δράκων κατά ένα μύθο ήταν φίδι υπερμέγεθες τέρας, το οποίο εκτός της ακαταμάχητης δυνάμεως του είχε οξύ βλέμμα, και δια τούτο είναι φύλακας πηγών, θησαυρών και πολυτίμων πραγμάτων.
Μια παράδοση λέει ότι ήταν υιός της Γης, ο οποίος καταδίωξε την Λητώ μετά την γέννηση των παιδιών της, και με εντολή της ζηλότυπης Ήρας, φονεύθηκε από τον Απόλλωνα,
τέσσερις μέρες μετά την γέννησή του, με τα βέλη τα οποία κατασκεύασε ο Ήφαιστος.
Η άλλη παράδοση είναι από τον Όμηρο εις τον ύμνο του Πυθίου Απόλλωνος, κατά τον οποίο ο Απόλλων νέος κατέβηκε από τον Όλυμπο, διήλθε την Πιερρία, την χώρα των Αινιάνων και των Περραιβών, και αφού στάθμευσε για κάποιο διάστημα εις την Εύβοια και την Βοιωτία έφθασε εις τους πρόποδες του Παρνασσού όπου πάλεψε με τον Πύθωνα και τον νίκησε.
Μια άλλη παράδοση μας αναφέρει για τον Ηρακλή ακόμα βρέφος όπου έπνιξε δυο δράκους που έστειλε η ζηλότυπος Ήρα, για να τον καταβροχθίσουν εις την κούνια του εις το αυτό δωμάτιο με τον αδερφό του Ιφικλή. Δράκο επίσης σκότωσε ο Ηρακλής, αυτόν που φύλαγε την είσοδο εις τον κήπο των Εσπερίδων, και έκανε αστέρι η Ήρα.
Άλλος δράκος που φονεύθηκε ήταν ο υιός του Άρεως και φύλακας της πηγής του εις την Θήβα από τον Κάδμο με την βοήθεια της Αθηνάς.
Ο Κάδμος με την βοήθεια της Αθηνάς σκοτώνει τον δράκο που φυλάει την πηγή του Άρεως αναπαράσταση σε αγγείο.
Ακολουθεί άλλος δράκος που φονεύθηκε, ήταν και αυτός που φύλαγε το χρυσόμαλλο δέρας εις Κολχίδα, και αφού τον κοίμισε η Μήδεια με μαγικά τον σκότωσε ο Ιάσωνας.
Μια αρχαία παράδοση λέει ότι οι αγώνες τα Νέμεα εις την Νεμέα ξεκίνησαν μετά το εξής γεγονός. Οι επτά επί Θήβαις έφθασαν εις την περιοχή και ζήτησαν από μια γυναίκα να τους δείξει που θα πιούν νερό. Η γυναίκα άφησε ένα μωρό, τον Οφέλτη ή Αρχίμορο, υιό του ιερέως του Διός στη γη και τους οδήγησε εις την πηγή. Όταν γύρισαν βρήκαν ένα δράκο, που είχε κατασπαράξει το μωρό. Τον δράκο τον φόνευσαν οι επτά και έτσι εγκαινίασαν τους αγώνες εις τους οποίους οι Ελλανοδίκες έφεραν σκούρους χιτώνες σε ανάμνηση του θλιβερού γεγονότος, που έγινε αφορμή να αρχίσουν.
Υπάρχουν πολλές αναφορές για δράκους που στο τέλους αρκετοί από αυτούς καταστερώθηκαν. Ο ακοίμητος Λάδωνας ή Εσπέριος δράκος που φύλαγε τα χρυσά μήλα εις τον κήπο των Εσπερίδων, άγρυπνος φρουρός, ο οποίος είχε 100 κεφάλια κατ’ άλλους 2 ή 3. Τον οποίο σκότωσε ο Ηρακλής για να πάρει τα χρυσά μήλα στον 11ο άθλο του. Τότε η Ήρα αντίπαλος του Ηρακλέους, τοποθέτησε τον δράκο εις τον ουρανό. Ένας άλλος μύθος θέλει τον δράκοντα σύμμαχο των Γιγάντων στην σύγκρουσή τους με τους Ολυμπίους. Αυτόν τον άρπαξε η Θεά Αθηνά και τον τοποθέτησε στον ουρανό για να μην βλάψει τους Ολυμπίους. Άλλη επίσης παραλλαγή λέγεται ότι είναι ο δράκος που σκότωσε ο Κάδμος και έσπειρε στην συνέχεια τα δόντια του, απ’ όπου βλάστησαν μετά άνδρες. Και η τελευταία θέλει την Λερναία Ύδρα αυτή που σκότωσε ο Ηρακλής εις τον 2ο άθλο του, και η Ήρα τον τοποθέτησε στον ουρανό.
Ένας άλλος μύθος μας λέγει ότι ο υιός του Φόρκυος, ο ακοίμητος δράκων Λάδων, ήτο ένας 100 κέφαλος όφις ή δράκος, κατ’ άλλους είχε δυο ή τρία κεφάλια. Ήτο μονίμως τυλιγμένος στο δένδρο και δεν άφηνε να ζυγώσουν σε αυτό μήτε οι νύμφες οι Εσπερίδες. Ο Λάδων μπορούσε να μιλά με ανθρώπινη φωνή και όχι μόνο αυτό, αλλά γνώριζε και πολλές γλώσσες. Το μέγεθός του ήτο τόσο μεγάλο, που χανόταν από τα μάτια των ανθρώπων, καθώς τυλιγόταν γύρω από τα βουνά ! τελικώς τον σκότωσε ο Ηρακλής με τα δηλητηριασμένα βέλη από το αίμα της Λερναίας Ύδρας. Η Ήρα λυπήθηκε τόσο πολύ για τον χαμό του αγαπημένου της φρουρού, και τον μετέτρεψε στον αστερισμό του Όφεως. [βλ. σχ. Ησιόδου «Θεογονία» 333, Απολλώνιου Ρόδιου. iv. 1396, Σέρβιος σχ. Αινειάδος, iv. 484, Υγίνος «Poet. Astr.»ii. 6].
Επίσης ο Γλύκων ο δράκοντας ο οποίος ήτο και νέος θεός εις τους Αβωνοτειχίτες, όπου είχε και μαντείο. Όπως και ο Ιλλυριός όπου κατά την βοιωτική παράδοση είχε μορφή δράκοντος και οι υπηκόοι του ήσαν οι Εγχελείς, έχοντες μορφή φιδιών.
Ο θαλάσσιος φιδοδράκος η Χαρίβοια ή Περίβοια γνωστή από τον πνιγμό του Λαοκόωντος. Ο μύθος μας λέγει ότι ο Λαοκόων ήρωας της Τροίας υιός του Αντήνορος ή του Καπύου, ιερέας του Θυμβραίου Απόλλωνος ή Ποσειδώνος. Όταν οι Έλληνες είδαν ότι μετά από 10 χρόνια πολέμου με τους Τρώες, πολιορκώντας την Τροία, εμπνεύσθηκαν την λύση του Δουρείου Ίππου. Έφυγαν και άφησαν τον Δούρειο ίππο ως δώρο εις την θεά Αθηνά, έχοντας κρυφθεί μέσα εις τα «σπλάγχνα του» Έλληνες ώστε να ανοίξουν την νύκτα τις πύλες της πόλεως, ώστε να μπει ο ελληνικός στρατός και να την κυριεύσει. Ο Λαοκόων όμως διέβλεπε ότι εις το αφιέρωμα τούτο ήτο προμήνυμα κακού οιωνού δια την πόλη. Και εξόρκισε του Τρώες να αφήσουν τον Δούρειο ίππο έξω από τα τείχη της πόλεως, λέγοντας εις αυτούς : «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Και δια να αποδείξει τον κίνδυνο έμπηξε την λόγχη του εις τα πλευρά του ίππου. Οι Τρώες εν τούτοις δεν έδωσαν προσοχή εις τους λόγους και τις συμβουλές του ιερέως. Ενώ δε αυτός ετοιμαζόταν να κάνει θυσία εις τον Ποσειδώνα βοηθούμενος από τους δυο υιούς του, ξαφνικά δυο τρομεροί θαλάσσιοι δράκοντες Πόρκις και Χαρίβοια ή Περίβοια, και όπως λέγει ο Απολλόδωρος : «δυο δράκοντες διατηξάμενοι δια της θαλάσσης εκ των πλησίον νήσων» όρμησαν κατά του Λαοκόωντος και των υιών του, και τους σκότωσαν. Οι δυο θαλάσσιοι δράκοι έπειτα αφού είχαν σκοτώσει του Λαοκόωντα και τους υιούς του, εξαφανίσθηκαν από τον ναό, πίσω από την ασπίδα της Αθηνάς Τριτωνίδος.
Επίσης ένα θαλάσσιο δράκο τέρας είχε σκοτώσει και ο Περσέας όταν επέστρεφε με το κεφάλι της Γοργόνος Μέδουσας, μέσω βορείου Αφρικής εις την νήσο Σέριφο. Στην βόρειο Αφρική έσωσε την θυγατέρα του βασιλέως Κηφέως την Ανδρομέδα από ένα θαλάσσιο δράκο τέρας. Όπου με το κεφάλι της Μέδουσας απολίθωσε τον δράκο. Εδώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το καθαρώς ιστορικό στοιχείο του Πλίνιου του πρεσβυτέρου [α αιώνας μ.Χ.] ο οποίος βρήκε μεν τραγικό θάνατο εις την Πομπηία λόγω της εκρήξεως του Βεζουβίου [79μ.Χ.] αλλά νωρίτερα γράφοντας το έργο του «Φυσική Ιστορία» εις το ΙΧ,4 αναφέρει ότι είχε δει τον σκελετό του τέρατος προς βορά του οποίου είχε εκτεθεί η Ανδρομέδα και ο οποίος αυτός είχε μεταφερθεί από την Ιόππη της Παλαιστίνης στην Ρώμη. Η πόλη Ιόππη της Παλαιστίνης, είναι η σημερινή Γιάφφα. Επίσης αναφέρει ο Πλίνιος ότι αντίκρυσε από το σκελετό του θαλασσίου τέρατος που είχε σκοτώσει ο Περσέας και είχε δει και τις αλυσίδες της Ανδρομέδος αναφέρει στο ίδιο έργο του «Φυσική Ιστορία» στο [V,14].
Εις την αρχαία Ελλάδα εορταζόταν ο Δελφίνιος Απόλλων ως προστάτης της ναυσιπλοΐας στις 6 Μουνιχιώνος. Η 6η Μουνιχιώνος αντιστοιχεί με τις 24 Απριλίου σήμερα, όμως άμα δούμε την αντιστοιχία με το παλαιό [πατρώο] ημερολόγιο, γυρνάμε πίσω 14 ημέρες, άρα μείον 13 ημέρες φθάνουμε στις 11 Απριλίου, ημέρα του αρχαίου ζωδιακού της Αθηνάς.
Η εορτή ήτο δια τα εγκαίνια των καλοκαιρινών ταξιδιών και την ελπίδα ότι και αυτά θα είχαν την ευτυχή κατάληξη όπως του Θησέως. Την ημέρα αυτή είχε προσευχηθεί ο Θησεύς εις την Αθηνά, όταν ξεκίνησε το ταξίδι του στην Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο, και να απελευθερώσει από το φόρο αίματος που πλήρωνε η Αθήνα εις τον Μίνωα. Την ημέρα αυτή, την 11η Απριλίου εόρταζαν και την θύμηση της ημέρας που σκότωσε την δράκαινα – Δελφύνα Δελφύνη Δέλφινα, ο Απόλλωνας.
Επίσης έχουμε και αναφορές για δράκους τέρατα, ένα εξ αυτών είναι και η ωραία Σκύλλα, ερωμένης του Γλαύκου, από ζηλοτυπία την μεταμόρφωσε η Κίρκη σε θαλάσσιο τέρας γαυγίζον, με δηλητηρίαση του λουτρού της.
Η πιο πρόσφατη αναφορά που έχουμε του 1509, όπου αναφέρεται εις το λήμμα Αίνος [όρος της νήσου Κεφαλληνίας ] της εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού [Δρανδάκη] και λέει τα εξής : μια προέκταση του όρους του Αίνου, που υπάρχει στην κοιλάδα των Ομαλών, όπου υπάρχει η μονή του Αγίου Γερασίμου, λέγεται «Λόγγος του Λουκίσσα».
Ο λόγγος αυτός συνδέεται με την εξής περίεργη ιστορία. Επί κυβερνήτου Μαρίνου Μαλπίερο, το έτος 1509, στο δάσος του Αγίου Νικολάου στο Ανεμοδούρι της Κεφαλλονιάς εμφανιζόταν ένας φοβερός δράκος, που καταβρόχθιζε αδιακρίτως ζώα και ανθρώπους. Οι κάτοικοι της περιοχής τρομοκρατημένοι ζήτησαν την βοήθεια του κυβερνήτου του νησιού, ο οποίος διακήρυξε ότι θα δίνονταν ακαλλιέργητες εκτάσεις και δάση που ανήκαν εις το δημόσιο, σε όποιον κατόρθωνε να εξοντώσει το θηρίο. Η υπόσχεση αυτή παρακίνησε δυο αδερφούς, τον Ιάκωβο και τον Βερνάρδο να σκοτώσουν το φοβερό θηρίο. Μόλις έγινε γνωστή η παράτολμη αυτή απόφαση των δυο νέων, κατέλαβε μεγάλη συγκίνηση τους κατοίκους της πρωτεύουσας του νησιού. Την 10η Μαΐου του 1509 οι δυο νέοι αφού εκκλησιάσθηκαν εις την εκκλησία του φρουρίου, με την παρουσία του κυβερνήτου και των μελών της κοινότητος και μεγάλου πλήθους, οι δύο αδερφοί φόρεσαν τους δυο σιδερένιους θώρακες, χειρίδες και περικεφαλαίες, και αφού οπλίσθηκαν με ξίφη και πέλεκεις [δηλαδή τσεκούρια] έλαβαν την ευλογία του αρχιερέως και τις ευχές των παρισταμένων, ίππευσαν τα άλογά τους και κατευθύνθηκαν προς το δάσος όπου υπήρχε ο φοβερός δράκος.
Μετά από 3ωρη παρακολούθηση του δράκου του έστησαν ενέδρα, και μόλις το θηρίο άνοιξε το στόμα του, ο ένας αδερφός με ταχύτατη κίνηση εισήλθε εις το στόμα του και με κοφτερό μαχαίρι του κατάφερε επανειλημμένα κτυπήματα στον λάρυγγα, ενώ ο άλλος, αφού ίππευσε τον δράκοντα τον αποτελείωσε με το τσεκούρι του. Έτρεξε κοντά τους αυτοί που παρακολουθούσαν από μακριά τον δραματικό αγώνα και όλοι μαζί έκαψαν τον δράκο μπροστά εις την μικρή πλατεία της εκκλησίας του αγίου Νικολάου. Το μήκος του φτερωτού θηρίου 7 βήματα, η δε περιφέρειά του ίση με την περιφέρεια δυο βοδιών μαζί. Οι ήρωες μετά το κατόρθωμά τους επέστρεψαν εις το φρούριο όπου ο λαός τους υποδέχθηκε με φρενιτιώδης ζητωκραυγές, ο ένας πέθανε μετά από λίγες ώρες λόγω των πληγών που υπέστη μέσα στο στόμα του θηρίου αν και θωρακισμένος, ο δε άλλος μετά από 3 μήνες και αυτός από τις πληγές τις οποίες του είχε προξενήσει το φοβερό θηρίο με την ουρά του.
Φυσικά σώθηκε το γεγονός αυτό από την αναφορά που έκανε Ενετός κυβερνήτης του νησιού εις την «Γαληνότατη Δημοκρατία της Βενετίας».
Επίσης αναφορά για τον ίδιο δράκο υπάρχει και εις το βιβλίο του Νικολάου Πολίτου «Παραδόσεις» τόμος α, κεφάλαιο 383 και σελίδα 214.
Το κάτωθι μωσαϊκό χρονολογείται μεταξύ του πρώτου και τρίτου αιώνος. Ένας μεγάλος σεισμός κατέστρεψε Sepphoris σε 363 Μ.Χ. Φαίνεται εδώ ότι οι πολεμιστές οι κυνηγοί μάχονται το «μεγάλο ερπετό» χρησιμοποιώντας τις ασπίδες και τους μεγάλους βράχους.
Αρχαίο μωσαϊκό στην Πτολεμαϊκή Αίγυπτο έχει δεινόσαυρους, το μωσαϊκό του Νείλου στην Παλεστρίνα Palestrina είναι ένα αρχαίο μωσαϊκό που απεικονίζει το Νείλο από την Αιθιοπία στη Μεσόγειο. Χρονολογείται σε περίπου 100 π.Χ., και θεωρείται ότι είναι η εργασία του Δημήτριου του τοπογράφου, ενός Έλληνος καλλιτέχνου από την Πτολεμαϊκή Αίγυπτο που επισκέφτηκε τη Ρώμη. Το μωσαϊκό βρίσκεται στην πόλη Παλεστρίνα Palestrina. Περιέχει τα λεπτομερή depictions Πτολεμαϊκών Ελλήνων, μαύρων Αιθιόπων στις σκηνές κυνηγιού, και των διάφορων ζώων του ποταμού του Νείλου.
Αναφορά και εις τις μέρες μας υπάρχουν για δράκο, διαβάζοντας την εφημερί-δα «Αδέσμευτος τύπος» της Τετάρτης 29 Μαΐου του 1996 όπου γράφει : «ένα παράξενο όν που μοιάζει με δράκο, ψάρεψαν ψαράδες εις την Μαλαισία εις τα ανοικτά της νήσου Λανγκάουι. Χρειάστηκαν μισή ώρα να ανασύρουν από τα βάθη της θάλασσας ένα σκελετό μήκους 7,5 μέτρων, με θέα που προκαλούσε ρίγη τρόμου». [Κ. Ποταμιάνος «Αρχαία Ελληνικά Παράδοξα» κεφάλαιο κστ – η πάλη του Απόλλωνος με τον Πύθωνα. Εκδόσεις Ελεύθερη σκέψις.
Ο Μπόχαρτ, ειδικός του 500 μ.Χ, ορίζει με σαφήνεια τα χαρακτηριστικά του δράκου : Έχει μεγάλες διαστάσεις, μέχρι τα τριάντα μέτρα, μούσι κάτω από το σαγόνι και το λαιμό, τρεις σειρές δόντια και βγάζει έναν τρομακτικό συριγμό. Η εκδοχή να μην έχουν πόδια αυτά τα τέρατα διαψεύστηκε κατηγορηματικά από τον Ελβετό φυσιοδίφη Κόνραντ Γκέσνερ το 1551, όταν ξεκαθάρισε ότι όλοι οι δράκοι έχουν πόδια. Σε αντίθεση με τα άλλα ερπετά, ο δράκος είναι θερμόαιμο ζώο διότι δεν εξηγείται αλλιώς η ικανότητα προσαρμογής του σε κάθε κλίμα ούτε και η συνεχόμενη δραστηριότητά του, νύχτα και μέρα, σε όλες τις περιόδους του χρόνου. Το σώμα του καλύπτεται από κεράτινα λέπια μήκους περίπου είκοσι εκατοστών, τα οποία είναι πιο μαλακά στην κοιλιά και στο λαιμό. Οι αποχρώσεις τους οφείλονται στη διαφορετική περιεκτικότητα μεταλλικών αλάτων. Ωστόσο κυριαρχεί το πράσινο, το κόκκινο, το μπλε, το μαύρο και το χρυσαφένιο χρώμα. Ενίοτε τα χρώματα είναι εκείνα που τους προσδιορίζουν. Έτσι, το 1449 σύσσωμη η πόλη του Καντέρμπουρι φέρεται ως μάρτυρας μιας επικής μάχης ανάμεσα σ΄ έναν κόκκινο κι ένα μαύρο δράκο.
Οι δράκοντες εις την λαϊκή παράδοση είναι μυθικά τέρατα που κατέχουν τα νερά των πηγών [Δρακόνερα ή Δρακονέρια]. Άλλες φορές τα στοιχειά των ποταμών παρουσιάζονται πολύ ευαίσθητα και ρομαντικά.
Ένα δημοτικό τραγούδι αναφέρει:
«Κόρη ξανθή τραγούδαγε σε πέτρινο γεφύρι
και από το χλιβερό σκοπό, το χλιβερό τραγούδι,
και το γεφύρι ράγισε και το ποτάμι στάθει
και το στοιχειό του ποταμού στην άκρη επετάχθει
κι ένας διαβάτης φώναξε από πέρα από τη ράχη
Άλλαξε κόρη τον ηχό και πες άλλο τραγούδι
για να κινήσει ο ποταμός, να σμίξει το γεφύρι
και το στοιχειό του ποταμού στον τόπο του να πάει».
Σε πολλές περιοχές της Ελλάδος [Κρήτη, Πελοπόννησος, νησιά του Αιγαίου] πιστεύεται ότι το νερό κοιμάται μία ώρα τη νύχτα. Όποιος θέλει να πιει πρέπει να το ξυπνήσει ταράσσοντας το απαλά με το χέρι του, αλλιώς το νερό αγανακτεί και του παίρνει το νου.
Οι τελευταίες πληροφορίες για το τέρας του Λόχνες εις την Σκωτία, δίνουν πλέον σοβαρό αποδεικτικό στοιχείο, από δημοσίευμα εφημερίδος του Εδιμβούργου.
Όπου αναφέρει τα εξής : Ίσως το περίφημο τέρας του Λόχνες να μην είναι και τόσο ακριβοθώρητο: Κάποιος ισχυρίζεται ότι τράβηξε βίντεο της λεγόμενης «Νέσι», η οποία κατά τον θρύλο ζει στη πιο μυστηριώδη λίμνη της Σκωτίας. «Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου όταν είδα αυτό το μαύρο πράγμα, μήκους 1.213 μέτρων, να κινείται αρκετά γρήγορα στο νερό» δήλωσε ο 55χρονος Γκόρντον Χολμς από το Σίπλεϊ, ο οποίος τράβηξε το βίντεο το περασμένο Σάββατο. Ο ερευνητής της Νέσι και θαλάσσιος βιολόγος Αντριαν Σάιν, ο οποίος είδε το ντοκουμέντο, δήλωσε εν πρώτοις επιφυλακτικός. Έσπευσε ωστόσο να προσθέσει ότι «πρόκειται για ένα από τα καλύτερα βίντεο που έχει δει» όσον αφορά στο τέρας του Λόχνες.
Άλλο ένα εύρημα που τεκμηριώνει πλέον την ύπαρξη των δράκων.
Απολιθωμένο κεφάλι δράκου ανακαλύφθηκε εις την Κίνα!!!
Απολιθώματα ζώων ευρίσκονται συχνά σε όλο τον πλανήτη, όμως το απολιθωμένο κεφάλι ενός δράκου είναι ένα σπάνιο εύρημα. Εις την πόλη Anshun, επαρχίας Guizhou, της Κίνας όμως οι αρχαιολόγοι στάθηκαν πιο τυχεροί αφού ανακάλυψαν ένα κεφάλι δράκου σε άρτια κατάσταση. Αρχικά οι επιστήμονες καθάρισαν τον πηλό από το απόλίθωμα.
Στη συνέχεια παρατήρησαν ότι ο δράκος είχε δυο κέρατα πάνω από το κεφάλι, ενώ η μορφή του τέρατος έμοιαζε σε μεγάλο βαθμό με τα όντα των παραμυθιών και των ιστοριών. Οι κινέζικοι μύθοι θρύλοι περιέχουν πολλές αναφορές σε δράκους, ενώ ο δικέρατος δράκος αποτελεί σύμβολο για τους κινέζους. Εξ ου και η ονομασία που έχουν οι κινέζοι ως «απόγονοι του δράκου».
Οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι ο δράκος ήταν ένα πλάσμα των παραμυθιών.
Το απολίθωμα του δράκου, που βρέθηκε στην περιοχή Guanling της πόλεως Anshun, έχει μήκος 7,6 μέτρων, ενώ το κεφάλι του είναι 0,76 εκατοστά του μέτρου με λαιμό που ο οποίος ξεπερνάει τα 0,54 εκατοστά του μέτρου. Το κυρίως σώμα έχει μήκος 2,7 μέτρα και πλάτος 0,68 εκατοστά του μέτρου. Η ουρά φτάνει το μήκος των 3,7 μέτρα. Το κεφάλι του δράκου έχει τριγωνικό σχήμα με ένα στόμα 0,43 εκατοστών του μέτρου. Τα κέρατα συμμετρικά μεταξύ τους εξέχουν από το πλατύτερο τμήμα του κρανίου με μήκος 0, 27 εκατοστά του μέτρου. Είναι ελαφρά κυρτά στο άκρο τους.
Ο κινέζικος δράκος ήτο ένα αμφίβιο ερπετοειδές που ζούσε στους ωκεανούς την Τριασική περίοδο, 200 εκατομμύρια χρόνια πριν. Περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο νερό, ενώ κάποιες φορές περπατούσε στην στεριά για να γεννήσει τα αυγά του. Η κυρίως τροφή του αποτελούνταν από ψάρια και μικρά ερπετά.
Η ανακάλυψη του δράκου προσφέρει σημαντικές πληροφορίες στους επιστήμονες ώστε να εντοπίσουν την προέλευση του θρυλικού κινέζικου δράκου.
Τέλος τον Νοέμβριο του 2014 ανακαλύφθηκε ιπτάμενος δράκος στην Ινδονησία, ως άγνωστο είδος ζώου. Ανακαλύφθηκε ιπτάμενος δράκος
Η Αγνή ( στα σανσκριτικά σημαίνει «φωτιά» ) είναι το νεότερο (νεοσσός) ενός είδος που ανακαλύφθηκε… πρόσφατα στην Ινδονησία. Το όνομα του δόθηκε από τα μέλη της αρχικής ερευνητικής ομάδας λόγω των κόκκινων φτερών του.
ο νεογέννητος δράκος
Ενώ οι τοπικοί ζωολόγοι και οι επιστήμονες που μελετούν και να ταξινομούν τα ζώα είναι διστακτικοί στο να χρησιμοποιούν το όνομα «Δράκος», υπάρχει μια ολοφάνερη ομοιότητα μεταξύ αυτού του νέου είδους και τους μυθικούς δράκους της αρχαίας γνώσης, σύμφωνα με το perierga .
H Αγνή μπορεί να τριπλασιάσει το τρέχον μέγεθος του μέσα σε ένα μήνα, με βάση την τρέχουσα ανάπτυξης της. Αυτήν την περίοδο τρέφεται κυρίως με έντομα , αλλά σύντομα θα τρώει μικρά τρωκτικά και πτηνά .
Δείγματα ενηλίκων δεν έχουν πιαστεί ακόμη , αν και ενδείξεις της ύπαρξής τους έχουν επισημανθεί στην τοπική περιοχή όπου βρέθηκε και ο νεοσσός .
Η Κάτωθι εικόνα είναι στο αυγό του λίγο πριν γεννηθεί
Πιστεύεται ότι οι ενήλικες παραμένουν σε χειμερία νάρκη για το μεγαλύτερο μέρος του έτους , και εμφανίζονται περιστασιακά και κυνηγούν τροφή.
Η πρώτη ερώτηση που είναι πιθανό να ρωτήσει κάποιος είναι αν αυτά τα πλάσματα έχουν την ικανότητα να εκτοξεύουν φωτιά σαν τους δράκους στις ταινίες και στα παραμύθια.
Αν και δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η περιοχή των προστατευόμενων δασικών εκτάσεων όπου κατοικεί Αγνή έχει ένα ασυνήθιστα υψηλό αριθμό σε πυρκαγιές αλλά συνήθως προκαλούνται από κεραυνό.
Η Αγνή , καθώς και αρκετά από τα αδέλφια της έχουν βρίσκονται υπό παρακολούθηση από τοπικούς επιστήμονες στο φυσικό τους περιβάλλον προκειμένου να συγκεντρώσουν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη συμπεριφορά τους και τις διατροφικές συνήθειες.
Ομήρου Ερμείδη - «Η Μυθολογία και η λαϊκή παράδοση εις την πανίδα της πατρίδος μας» και από το «Έλληνες ή Ελληνίζοντες χριστιανοί»
Είναι ξεκάθαρο ότι εντός του οίκου δινόταν καταφύγιο υπό την προστασία της κεφαλής της οικογένειας και σε άλλους συγγενείς πέραν του στενού κύκλου της πυρηνικής οικογένειας, όπως λ.χ. σε ορφανά ή θηλυκούς συγγενείς που δεν ήταν πλέον εξαρτημένοι από τη δική τους πυρηνική οικογένεια.[1] 
