Η Βουδιστική Οντολογία

Αυτό που Βίωσε ο Βούδας, που Συνειδητοποίησε, που Κατανόησε και προσπάθησε να Μεταβιβάσει στους άλλους ανθρώπους είναι ότι η Πραγματικότητα Είναι Μία και Ταυτίζεται με Όλα, με το κάθε τι. Δεν Υπάρχει παρά Μία Συνείδηση. Η αντίληψη μιας «ξεχωριστής ύπαρξης» είναι μια «αυταπάτη». Δεν υπάρχουν άλλοι κόσμοι. Όλα συμβαίνουν Εντός της Μιας Πραγματικότητας. Εντός Αυτής της Μιας Πραγματικότητας, με Στήριγμα την Μία Αντικειμενική Οντολογική Βάση Εκδηλώνονται τα Διάφορα Φαινόμενα, σαν Δραστηριότητες, Εκδηλώσεις Φευγαλέες, που ζουν μόνο στην Στιγμή που Ρέει Συνεχώς, σαν Παροδικά Φαινόμενα που αφήνουν Ανηπερέαστη την Οντολογική Βάση. Όλα αυτά είναι απλές δραστηριότητες, κινήσεις στην «επιφάνεια της ύπαρξης», παροδικά φαινόμενα που δεν αφήνουν «ίχνη». Οποιαδήποτε «στιγμή» το Ον (άσχετα από το «τι» νομίζει ότι είναι) μπορεί να αποσυρθεί Μέσα του και να Νοιώσει το Απέραντο Βάθος της Ύπαρξής του, την Ίδια την Πραγματικότητα, την Μοναδική Πραγματικότητα. Κι αυτό γίνεται «χωρίς προϋποθέσεις». Αυτό που εμποδίζει τα όντα να το βιώσουν είναι η ίδια η ορμή της «ύπαρξής» τους που τα παρασύρει στην παγκόσμια ροή των φαινομένων.

Αυτή η «Απόσυρση» δεν είναι προσπάθεια, δράση ή πραγματοποίηση. Αντίθετα, είναι η παύση όλων αυτών των μάταιων δραστηριοτήτων. Ο Ίδιος ο Βούδας είχε μαθητεύσει σε διαφόρους διδασκάλους (κι είχε απογοητευτεί) κι είχε κάνει τεράστιες προσπάθειες να κατανοήσει το τι «συμβαίνει». Αποφάσισε να καθίσει κάτω από το «δένδρο της φώτισης» (Μπόντι) στις όχθες του Γάγγη, στο τέλος του 6ου π.Χ. αιώνα και να μην ξανασηκωθεί παρά μόνο όταν θα κατανοούσε την Πραγματικότητα, την Αλήθεια. Και τελικά, αυτό που κατανόησε είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα να κατανοήσει, τίποτα να πραγματοποιήσει, τίποτα να «γίνει» (αυτός ο ίδιος). Γιατί; Επειδή εξαρχής Είναι Αυτό, Για Πάντα, η Πραγματικότητα. Αντίθετα το ψέμα είναι ότι νόμιζε ότι είναι κάτι διαφορετικό. Εγκαταλείποντας όλες τις αυταπάτες, μέσα στην Ηρεμία της διαλογιστικής στάσης, μέσα στην Ησυχία της διαλογιστικής άσκησης (μη δράσης), μέσα στην Σιωπή της σκέψης (διατηρώντας δηλαδή την φυσική διαδικασία της αντίληψης και την ανηπερέαστη αντίδραση σε ό,τι συμβαίνει), Βίωσε την Ενότητα του Βάθους της Ύπαρξης, την Μοναδική Πραγματικότητα της Ύπαρξης, την Αληθινή Φύση του. Ένοιωσε την Παγκόσμια Βάση του Παντός, την Παγκόσμια Συνείδηση που Αγκαλιάζει τα Πάντα και Προεκτείνεται στο Απέραντο Σκοτεινό Βάθος του «Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς Δράση, Χωρίς Περιεχόμενο Αντίληψης, Μια Κατάσταση «Αδιανόητη», Μη Καταληπτή, που Απλά Υφίσταται, η Απόλυτη Ζωντανή Κενότητα, (αλλά όχι το «τίποτα» των ανθρώπων). Και τι περίεργο! Όλα Είναι Αυτή η Βουδική Φύση. Όλα Είναι Βούδας, όλα τα όντα, το κάθε τι. Δεν υπάρχει τίποτα έξω από Αυτή την Μία Φύση, την Μία Πραγματικότητα, την Μία Ζωή.

Όπως όμως και ο Ίδιος Ο Βούδας πριν «φωτιστεί» νόμιζε ότι υπάρχει κάποια ξεχωριστεί δημιουργία (το Σαμσάρα), ξέχωρη από την Κατάσταση της Φώτισης κι ότι αυτός ο ίδιος είναι κάτι ξεχωριστό από την Πραγματικότητα και βίωνε (το «όνειρο»), την δυαδικότητα, έτσι όλα τα πλάσματα που είναι βυθισμένα στην πλάνη (Μάγια) του ονείρου, της δυαδικότητας, νομίζουν ότι όλα αυτά που βιώνουν σαν «δημιουργία» και σαν ατομικές υπάρξεις, είναι πραγματικά. Αυτό οφείλεται στην «λησμονιά» της Οντολογικής Βάσης της Ύπαρξης και στην απορρόφηση και στην ταύτιση με όλη την επιφανειακή δραστηριότητα (θα εξηγήσουμε παρακάτω τον ακριβή μηχανισμό που κάνει όλα τα πράγματα να «συμβαίνουν»). Το «Όνειρο της Δημιουργίας» δεν ξετυλίγεται «κάπου αλλού» ή σαν «κάτι ξεχωριστό» από την Πραγματικότητα. Απλά η Συνείδηση το αντιλαμβάνεται έτσι κι είναι μονάχα μια «αντίληψη (αρκετά «πειστική» για να μας «παραπλανήσει»). Κ ι η Συνείδηση δημιουργεί όχι μόνο μια (δήθεν) «άλλη πραγματικότητα» (μια εικονική πραγματικότητα) αλλά και εκδηλώνεται «τοπικά», γίνεται πολλές τοπικές (ατομικές) συνειδήσεις. Κι έτσι ξετυλίγεται το «Όραμα των κόσμων». Και των ατομικών υπάρξεων και των διαδοχικών ζωών τους μέσα στους κόσμους.

Στην πραγματικότητα, κάθε συνείδηση, κάθε ον, κάθε τι, Είναι η Μία Συνείδηση, η Μία Πραγματικότητα. Και μπορεί να το Νοιώσει όταν σταματήσει να απορροφάται στην επιφανειακή δραστηριότητα, στην ροή των εξωτερικών φαινομένων (αυτά που η συνείδηση αντιλαμβάνεται σαν εξωτερικά φαινόμενα). Τότε Ανακαλύπτει, Βιώνοντάς το, ότι δεν υπάρχει παρά Μια Μοναδική Πραγματικότητα, Ένας Μοναδικός Κόσμος, Ένα Μοναδικό Ον. Όλα τα άλλα είναι απλά «εμπειρίες». Εμπειρίες μιας «άλλης πραγματικότητας», μιας «άλλης ζωής» που ποτέ δεν υπήρξε ξεχωριστή από την Μία Πραγματικότητα, που Βρίσκεται Πάντα στο Βάθος των Πάντων, Αιώνια, Ελεύθερη, Παντού Παρούσα, Υπέρλαμπρη κι Ανέγγιχτη από οποιαδήποτε αυταπάτη κι ανοησία. Η Δραστηριότητα, το Όνειρο, σε τίποτα δεν επηρεάζει την Απεριόριστη Ηρεμία της Αλήθειας.

Η Στιγμή της (Ψεύτικης) Δημιουργίας) και του (Ψεύτικου) Διαχωρισμού από την Πραγματικότητα αρχίζει από την στιγμή που η Μία Πραγματικότητα (που περιγράψαμε πριν στην «Βουδική μεταφυσική») γίνεται αντιληπτή σαν Πραγματικότητα, ή αλλιώς, με άλλα λόγια, από την στιγμή που Αναδύεται η Αντίληψη της Μιας Πραγματικότητας σαν «Πραγματικότητας», σαν Ενός «Χώρου», Ανοιχτού, «Χωρίς Ιδιότητες», αλλά πάντως «Χώρου». Αυτή είναι η Αρχική Σύλληψη του Ντάρμαντάτου. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην Χωρίς Όρους «Αίσθηση» της Οντολογικής Βάσης της Μιας Πραγματικότητας και στην Αντίληψη Αυτής της Πραγματικότητας σαν «Χώρου», σαν Πλαισίου της Ύπαρξης και κάθε «εκδήλωσης». Είναι μια λεπτή διαφορά που πρέπει να την «βιώσεις» για να νοιώσεις το «περιεχόμενό» της. Ενώ το Ασαμσκρίτα, το Νταρμακάγια, το Σουνιάτα, το Ταθάτα και το Νταρμαντάτα (το Αλάγια Βιτζνάνα) περιγράφονται και τα δυο σαν «Χωρίς Ιδιότητες», εντούτοις δεν Βιώνονται το ίδιο. Υπάρχει διαφορά σε «λειτουργικό επίπεδο». Το Αλάγια Βιτζνάνα υπάρχει μόνο σαν λειτουργία, σαν δραστηριότητα. Κι όλη η Δημιουργία που ξετυλίγεται μέσα στο Νταρμαντάτου, στο Αλάγια Βιτζνάνα, δεν είναι παρά μια δραστηριότητα που παράγει την ποικιλία των φαινομένων.