Η συμπόνια δεν έχει καμία σχέση με αυτά που έχεις διδαχθεί. Η συμπόνια βγαίνει όταν μπορείς να δεις τον άλλο άνθρωπο έτσι όπως είναι πραγματικά, όταν μπορείς να τον δεις τόσο συνολικά, που αρχίζεις να τον νιώθεις, αρχίζεις να μπαίνεις στη θέση του.
Συνέβη: Ο Ρουμί περνούσε από τη μία όχθη του ποταμού στην άλλη. Βρισκόταν στη μέση του ποταμού, όταν στην άλλη όχθη, μερικοί άνθρωποι περικύκλωσαν έναν ψαρά κι άρχισαν να τον δέρνουν. Ο Ρουμί άρχισε να κλαίει και να φωνάζει: «Σταματήστε! Μη με χτυπάτε!» Οι άνθρωποι που καθόταν γύρω του, μέσα στη βάρκα, οι μαθητές του, δεν μπορούσαν να πιστέψουν τι συνέβαινε. Τον ρώτησαν απορημένοι: «Ποιος σε χτυπάει; Τί λες; Τρελάθηκες;»
Εκείνος είπε: «Κοιτάξτε! Εμένα δέρνουν στην άλλη όχθη.»
Κοίταξαν και είδαν το πλήθος να δέρνει τον άνθρωπο. Και ο Ρουμί είπε: «Κοιτάξτε στην πλάτη μου.» Υπήρχαν σημάδια στην πλάτη του, αιμορραγούσε. Ήταν αδύνατο να το πιστέψει κανείς!
Αυτό σημαίνει να μπαίνεις πραγματικά στη θέση του άλλου: Να μπαίνεις τόσο ολοκληρωτικά, που αυτό που συμβαίνει σ’ εκείνον, αρχίζει να συμβαίνει και σ’ εσένα. Τότε εμφανίζεται η συμπόνια. Αυτές οι καταστάσεις όμως βγαίνουν από το μη νου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου