Αναφερόμαστε λοιπόν, στη συναισθηματική, στην ψυχολογική κακοποίηση, στη μορφή βίας που επειδή ακριβώς τα σημάδια της είναι αόρατα, στο στάδιο μεταξύ συνειδητοποίησης κι αντιμετώπισης, κινδυνεύεις να χαθείς.
Θεραπεία, αν με ρωτάτε, υπάρχει. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση απαιτείται περισσότερος χρόνος τόσο για να αποδεχτείς ότι υπήρξες θύμα της βίας αυτής, όσο και για να επουλώσεις αυτές τις πληγές που σου άνοιξαν. Ή για να γίνω πιο συγκεκριμένη, που επέτρεψες να σου ανοίξουν.
Αν είσαι απ’ τα άτομα αυτά που, για κάποιον λόγο, δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, είσαι γεμάτος ανασφάλειες και κόμπλεξ, ζητάς συνεχώς επιβεβαίωση για το αυτονόητο, εμπιστεύεσαι κατευθείαν, τότε σίγουρα είσαι το κατάλληλο θύμα κι αν είσαι άτυχος θα πέσεις πάνω σε αυτόν που θα στην ασκήσει.
Το κύριο χαρακτηριστικό της βίας, μπορούμε να πούμε ότι είναι η κυριαρχία. Αυτή του δυνατότερου προς τον πιο αδύναμο. Τα άτομα αυτά, που θα αναλάβουν τη σκυτάλη, είναι εκείνοι που θέλουν να επιβάλλουν την άποψή τους, να δείξουν τη δύναμή τους, να ταΐσουν τον εγωισμό τους, να κάνουν τον άλλον κτήμα τους. Απαιτούν σεβασμό, ο οποίος όμως απλά κερδίζεται και σου ζητούν να τους εμπιστευτείς ενώ πρέπει απλά να το κατακτήσουν.
Δεν είναι λίγες οι φορές βέβαια που το κάνουν επειδή σε φοβούνται κι ο μόνος τρόπος που μπορούν να σε αντιμετωπίσουν είναι να σε μειώσουν. Άλλοτε πάλι σε βλέπουν να «πετάς ψηλά» και επειδή δε σε φτάνουν, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να σε τραβούν προς τα κάτω ασκώντας σου ψυχολογική βία.
Άλλοι πάλι το κάνουν γιατί σε θέλουν στη ζωή τους, όμως δεν έχουν σκοπό να αλλάξουν ούτε μια τρίχα από πάνω τους και προτιμούν να γεμίσουν εσένα ανασφάλειες, να μειώσουν τη δική σου αυτοπεποίθηση για να νιώσεις εσύ αδύναμος να φύγεις. Το προτιμούν καλύτερα αυτό απ’ το να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τον εαυτό τους.
Θα 'θελα, καλή την πίστει, να βάλω στην ίδια κατηγορία και τα άτομα αυτά που δεν καταλαβαίνουν ότι ασκούν ψυχολογική βία. Βέβαια, προσωπικά απορρίπτω την ιδέα του να μην καταλαβαίνει τι προκαλεί στον άνθρωπο που δήθεν αγαπάει.
Θύμα αυτής της βίας, μπορεί να είναι ο καθένας μας, ή μπορεί να έχει ήδη υπάρξει, ή να συνεχίζει να είναι ή ακόμα χειρότερα να μην έχει καταλάβει πως είναι. Όλα επιτρέπονται. Καλό θα είναι, όμως, τη στιγμή που το συνειδητοποιείς, την ίδια κιόλας να αποχωρείς.
Να αποχωρείς και να μένεις μόνος σου. Κι η νίκη θα έρθει όταν έχεις κατανοήσει πλήρως τι σου συνέβη και πώς το επέτρεψες να συμβεί. Θα ξεκινήσεις να τα βάζεις με τον εαυτό σου, να αυτοτιμωρείσαι και να τον επικρίνεις ανελέητα. Δε θα σε οδηγήσει πουθενά αυτό, όμως. Έκανες λάθος, επέτρεψες να συμβεί, όμως μη γίνεις τώρα εσύ ο θύτης του εαυτού σου.
Μάλωσέ τον όσο του αξίζει και προχώρησε. Ενίσχυσε την εμπιστοσύνη σου σ’ αυτόν και προχώρησε παρακάτω. Δώσε όμως λίγο χρόνο στον εαυτό σου να το συλλάβει. Γιατί πολλοί έχουν την εντύπωση πως φτάνει το γεγονός ότι το έζησες και το κατάλαβες. Όμως δεν του επέτρεψες να ισορροπήσει. Κι αν αυτό δε γίνει, 99% θα πέσεις θύμα ξανά και ξέρεις γιατί; Γιατί πώς να στο πω, το κουβαλάς ταμπέλα πάνω σου.
Δείχνεις πόσο ευάλωτος είσαι. Θα ανοίξεις την ψυχή σου σαν βιβλίο, πιστεύοντας πως έτσι θα σε καταλάβουν και δε θα σε φέρουν στην ίδια θέση. Κι αυτοί, όχι απλά δε θα διαβάσουν αυτές τις σελίδες, αλλά θα τις σκίσουν κιόλας.
Ξεκίνα απ’ το να θυμάσαι πόσο δυνατός είσαι. Τόλμησες να κλείσεις μία πόρτα που άλλοι δεν μπορούν καν να αγγίξουν. Και στο τέλος, θα γίνεις εσύ η κυρίαρχη δύναμη του εαυτού σου. Θα τον σέβεσαι και θα τον εκτιμάς κι αυτό θα επιβάλλεις πια σε κάθε έναν που συναντάς.
Ξέρω πως δεν είναι εύκολο. Όμως θεωρώ πως είναι πιο δύσκολο να το αποδεχτούμε και να το μοιραστούμε. Ο θύτης είναι το άτομο αυτό που θα σας πει «σ’ αγαπάω γι’ αυτό στα κάνω αυτά…»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου