Προβλέποντας το Μέλλον: Ένα Matrix Ιδεών

Προβλέποντας το Μέλλον: Ένα Matrix Ιδεών.  Φαίνεται πως οι άνθρωποι βιώνουμε στις εμπειρίες του παρόντος τα σημάδια των συναισθηματικών γεγονότων που βρίσκονται χρονικά μπροστά μας: Μπορούμε να εντοπίσουμε (αμυδρά) το μέλλον – το Πραγματικό μέλλον και όχι κάποιο φανταστικό προνοητικό μέλλον – σε κάθε στιγμή, κυρίως πέρα από τα όρια της συνειδητής εγρήγορσής μας.

Και επειδή είναι δύσκολο να το «σκεφτούμε» προτιμούμε να ερμηνεύουμε αυτή την αντανάκλαση του μέλλοντος μέσα από άλλους κλασικούς τρόπους. Έτσι επαναπροσδιορίζουμε τα «προνοητικά» οράματά μας ως συμπτώματα τηλεπάθειας ή διορατικότητας ή ως συμπτώματα περασμένων ζωών. Επαναπροσδιορίζουμε τα προνοητικά ψυχοσωματικά συμπτώματα ως εκδηλώσεις ενός άγνωστου ασυνειδήτου και τα ερμηνεύουμε ως «συγχρονικότητες» που εμφανίζονται μέσα από ένα σημαίνον σύμπαν ή μία ανώτερη Διάνοια.

Πολλοί παραψυχολόγοι επίσης απεχθάνονται την ιδέα της «Πρόβλεψης». Κάτι τέτοιο επιφέρει την αναγνώριση μόνο των προγνωστικών φαινομένων που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μέσα από τα κλασσικά κανάλια Ψ που αναφέραμε παραπάνω. Ο Ψυχαναλυτής Jule Eisenbud ανέλυσε πάρα πολλές περιπτώσεις «παραψυχολογικής πρόγνωσης» που εμφανίστηκαν στους ασθενείς του αλλά και στον ίδιο όμως πάντα υπέθετε πως μια τέτοια περίπτωση ήταν ζήτημα διορατικότητας και όχι πρόγνωσης…

Η Ατοπικότητα (Nonlocality) που εισήχθη στην παραψυχολογία το 1980 θα μπορούσε να εξηγήσει το φαινόμενο τέτοιων προβλέψεων όμως δεν το καταφέρνει. Όλα τα πράγματα στον χωροχρόνο ίσως πραγματικά να συνδέονται όμως το γεγονός αυτό δεν εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο τα «Μάτια Ψ» ενός ανθρώπου που βιώνει την εμπειρία μπορούν να ενώσουν όλα τα κομμάτια της πληροφορίας που ενυπάρχει στο Σύμπαν. Και η Κβαντική διεμπλοκή, που είναι η βάση της Ατοπικότητας δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί μία μητέρα για παράδειγμα μπορεί οραματίζεται τον θάνατο του ίδιου της του γιού στο πεδίο μάχης. Τα σωματίδια που ενώνουν τα δύο άτομα θα μπορούσαν, απ’ όσο γνωρίζουμε να έχουν σπάσει τους ιδιαίτερους δεσμούς τους μέσα από την κβαντική ακολασία που ονομάζεται αντι-συνοχή (decoherence).

Αν και αρκετοί Ψυχικοί ερευνητές αντιμετωπίζουν τον Νου ως ένα όργανο με απεριόριστες δυνατότητες, ή ως μία επέκταση ενός ανώτερου (η Βαθύτερου) Συλλογικού Ασυνειδήτου, αυτή η οπτική φαίνεται να αφαιρεί τις δυνάμεις Ψ από την Επιστημονική εξίσωση και δεν ερμηνεύει το φαινόμενο επαρκώς. Αρκετές από τις εμπειρίες επιβεβαιώνουν πως η πρόγνωση αυτή λαμβάνει χώρα σε μία άμεσης σημασίας κλίμακα που επεμβαίνει στο χρονολόγιο του ατόμου, και όχι σε κάτι που βιώνεται ή διαμοιράζεται μέσα στο χώρο και στο σύνολο των ανθρώπων. Η «Αναπάντεχη Γνώση» μπορεί να εμπεριέχει γνώση που το διάμεσο δεν μπορεί να γνωρίζει άμεσα αλλά μπορεί να λάβει σε κάποιο χρονικό σημείο αργότερα, σε επικείμενο χρονικό διάστημα. Άλλα παραψυχολογικά φαινόμενα όπως η σημαίνουσες συμπτώσεις έχουν ένα παρόμοιο προσωπικό και άμεσο χαρακτήρα, κάτι που θα έπρεπε να είναι το απαιτούμενο στοιχείο για να διαπιστώσουμε πως αυτά τα φαινόμενα είναι αμιγώς προνοητικά και ίσως συνδέονται με τις νοητικές διεργασίες μας. Πως Με κάποιο τρόπο το άτομο στέλνει στον εαυτό του πληροφορίες από ένα μελλοντικό σημείο στο οποίο μαθαίνει την σωστή απάντηση…

Έτσι εδώ αναδύεται η ιδέα που υπάρχει στον New Age τρόπο σκέψης, ενός Matrix ιδεών και εννοιών που ενώνει τους ανθρώπους αλλά και τα αντικείμενα, ένας σημειολογικός ωκεανός μέσα στον οποίο κολυμπάμε όλοι, ένα συμπαντικό «πεδίο» συνειδητότητας, τα κύματα του οποίου μεταφέρουν σημαντικές πληροφορίες μέσα στον χωροχρόνο. Η Θεωρία αυτή φαίνεται πως είναι πολύ σημαντική. Αρκετοί Ψυχικοί ερευνητές αποζητούν να πιστέψουν πως συνδεόμαστε με ένα Σύμπαν ιδεών και πως τα μυαλά μας που δημιουργούν ιδέες λαμβάνουν τις πληροφορίες αυτές μέσα από φαινόμενα Συγχρονικότητας (Πέραν των άλλων).

Μέσα σε ένα Matrix Ιδεών

Αυτό το Matrix ιδεών είναι μία έννοια που πηγαίνει πολύ πίσω στον χρόνο, την Ελληνική Φιλοσοφική παράδοση και τον Πλάτωνα που αντιμετώπισε τον φυσικό κόσμο ως τον ατελή αντικατοπτρισμό ενός Τέλειου κόσμου ιδεών. Η βασική ιδέα αντικατοπτρίζεται στην Αστρολογία αλλά και την Ερμητική παράδοση ( Όπως πάνω έτσι και κάτω) και στην μεταγενέστερη μεσαιωνική θεωρία των «ομοιοτήτων» που περιγράφηκε από τον Michel Foucault στην Τάξη των Πραγμάτων – Ένα σύστημα ανταποκρίσεων που χαρτογραφεί σχεδόν πανομοιότυπα τις διαδικασίες που χρησιμοποιούνται από τον νου που ονειρεύεται και δημιουργεί το μνημονικό σύστημα αναζήτησης.

Αυτή η θεωρία ίσως αποδεικνύει πως όταν σκεφτόμαστε λαμβάνουμε τις αποδείξεις ενός σύμπαντος ιδεών που εισέρχονται στις δικές μας νοητικές διεργασίες ατελώς, σε μία σύγχυση του αίτιου και του αιτιατού.

Το Πλατωνικό Matrix Ιδεών έχει διεγείρει την προσοχή ενός μεγάλου αριθμού σύγχρονων θεωρητικών της Συνειδητότητας, των φαινομένων Ψ και άλλων σχετικών ανωμαλιών. Τα ακασικά Πεδία και η θεωρία των Μορφικών Πεδίων οφείλουν πολλά στην (Μετα)Φυσική του Πλάτωνα. Και πολλοί παραψυχολόγοι υιοθετούν την ιδέα ενός Δίκτυου ιδεών υποθέτωντας πως αυτή η θεωρία είναι η μοναδική εξήγηση για τα φαινόμενα Ψ. Για παράδειγμα ο James Carpenter στο EdgeScience αναφέρει πως τα φαινόμενα αυτά καταδεικνύουν ένα Σύμπαν ιδεών που υπάρχει εντός μας αλλά και έξω από εμάς. Όπως είχε πει και ο Πλάτωνας, τα νοήματα και οι ιδέες υπάρχουν πέρα από το άτομο και δεν κατασκευάζονται απλά από το άτομο αυτό ή από μία ομάδα τόμων. Και συνδέουμε με τα φαινόμενα Ψ ιδέες που υπερβαίνουν κάθε φυσική σύνδεση με τον εαυτό. Και όμως συνδεόμαστε με αυτές, επηρεαζόμαστε από αυτές.

Έτσι φαίνεται πως ο άνθρωπος βουτά σε στιγμές τυχαιότητας μέσα σε αυτό το αχανές δίκτυο πληροφοριών, λαμβάνοντας στιγμιαίες εκλάμψεις του ίδιου του μέλλοντός του. Και αδυνατώντας να αναλύσει το φαινόμενο, το ερμηνεύει ως εξωπραγματικό φαινόμενο Ψ. Αυτή η αχανής θάλασσα ιδεών είναι προσβάσιμη στις υπερσυνείδητες στιγμές διαύγειας, και μας αποκαλύπτει το γεγονός πως όλοι συνδεόμαστε μεταξύ μας, μέσα από συμπαντικές ιδέες που υπάρχουν πριν αλλά και μετά από εμάς. Ίσως την επόμενη φορά που θα γίνουμε μάρτυρες ενός φαινομένου συγχρονικότητας να είμαστε σε θέση να λάβουμε το «μήνυμα» αποκρυπτογραφώντας τις διαδρομές που μας αποκαλύπτει ο μελλοντικός εαυτός μας, το μελλοντικό Συλλογικό Ασυνείδητο…