Πραγματικότητα (με την αυστηρή έννοια του όρου) είναι η «αντίληψη αυτού που συμβαίνει πραγματικά»: η αντίληψη αυτού που συμβαίνει τώρα, εδώ, χωρίς παραμορφώσεις, χωρίς παρερμηνείες, χωρίς «προοπτικές»… Είναι δυνατή μια τέτοια αντίληψη; Με ποιους όρους και προϋποθέσεις και σε ποιο βάθος και έκταση; Και ως ποιο σημείο είναι επαληθεύσιμη; Όλα αυτά τα ερωτήματα χρειάζονται διερεύνηση.
Με μια πλατύτερη έννοια Πραγματικότητα είναι το γεγονός (η διαδοχή των γεγονότων) που συμπεριλαμβάνει όχι μόνο τα συμβαίνοντα (αυτή την στιγμή της παρατήρησης) αλλά και το παρελθόν (σαν επιβεβαιωμένη κι επαληθεύσιμη μνήμη) και το «μέλλον» (σαν υπόθεση και φαντασία). Έτσι δημιουργείται (μέσα στην Συνείδηση) μια «πλήρης» εικόνα της Πραγματικότητας, από τις απαρχές του χρόνου μέχρι τις εσχατιές του μέλλοντος. Πρόκειται ασφαλώς για ένα «όραμα» (περισσότερο ή λιγότερο στέρεο). Μέσα σε αυτή την αντίληψη (το «όραμα», την «εικόνα» της Πραγματικότητας) βιώνουμε την ύπαρξή μας. Πως όμως είμαστε βέβαιοι ότι όντως αντιλαμβανόμαστε υπάρχουμε και λειτουργούμε μέσα στην Πραγματικότητα, κι όχι σε μια «φαντασία νοθευμένη με στοιχεία πραγματικότητας»; Χρειάζεται μια απάντηση εδώ.
Αν δεχτούμε τα παραπάνω σαν αλήθεια (και σαν σημείο εκκίνησης του στοχασμού μας για περισσότερη διερεύνηση), τότε, εμβαθύνοντας λίγο σε όλη αυτή την διαδικασία αντίληψης της Πραγματικότητας, κατανοούμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν.
Κατ’ αρχήν η (Συνείδηση) Αντίληψη είναι άμεσα δοσμένη, ολοφάνερη, κι αυταπόδεικτη. Δεν γνωρίζουμε όμως (τουλάχιστον στην αρχή, χωρίς εμβάθυνση) ούτε τι είναι Συνείδηση, ούτε ποιος είναι ο χαρακτήρας της, σε βάθος και πλάτος. Αυτό μένει να το ανακαλύψουμε.
Κατανοούμε επίσης ότι η αντίληψη της Πραγματικότητας (σαν διαδικασία) είναι κατασκευή (του νου, είτε του «μεταφυσικού νου», είτε του ψυχο-υλικού νου, ανάλογα σε ποιο επίπεδο ύπαρξης αναφερόμαστε), κι επομένως σχετική, κι επομένως μη πραγματική (όταν μιλάμε σε απόλυτους όρους), κι επομένως «όχι πραγματικότητα».
Πράγματι. Η αντίληψη όσων συμβαίνουν (τώρα, εδώ, κι όσων συνέβησαν ή θα συμβούν) εξαρτάται:
1. Από ποια «θέση της Συνείδησης» παρατηρούμε, δηλαδή από το «εύρος» της Συνείδησης.
2. Από την σωστή «πρόσληψη» των «πληροφοριών» και την διαδικασία της γνώσης.
3. Από τις «επιλογές» που κάνουμε (όταν βάζουμε στο κάδρο τα αντικείμενα αυτά κι όχι εκείνα τα πράγματα).
4. Από την «αξιολόγηση» που κάνουμε σε όσα αντιλαμβανόμαστε (θεωρώντας άλλα σημαντικά, κι άλλα ασήμαντα).
5. Από την «εμπειρία» (από την συσσωρευμένη, επαληθευμένη, γνώση, «μόρφωση», κλπ.).
6. Από τις φυσικές δυνατότητες, από την οξύτητα του νου, από την φυσική παρουσία. Άλλη αντίληψη έχουμε κλεισμένοι σε ένα υπόγειο κι άλλη αντίληψη έχουμε από την κορυφή ενός βουνού, κλπ.
Αλλιώς «βλέπει» μια άψυχη κάμερα, αλλιώς ο ζωντανός άνθρωπος που προσθέτει στην αντίληψή του τον ψυχισμό του, αλλιώς ένας «επιστημονικός νους» (ένας «βαθύς νους»), αλλιώς ένας «πνευματικός άνθρωπος» (που έχει εμβαθύνει στην ύπαρξή του, κι έχει εσωτερικά βιώματα), αλλιώς ο Θεός (ή ό,τι Είναι τέλος πάντων η Απελευθερωμένη Αντίληψη).
Το συμπέρασμα είναι ότι αυτό που ονομάζουμε «πραγματικότητα», «αντίληψη της πραγματικότητας», δεν είναι παρά μια μερική (και συνεπώς παραμορφωτική) αντίληψη, μια μερική άποψη της Αντικειμενικής Πραγματικότητας που Υπάρχει ανεξάρτητα από το αν την αντιλαμβάνεται κάποια περιορισμένη συνείδηση, ανεξάρτητα από το αν την αντιλαμβάνεται κάποιος, και ποιος την αντιλαμβάνεται, και πως την αντιλαμβάνεται, και γιατί την αντιλαμβάνεται έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου