Και με την πέτρα που κρατάς χτίσε καινούργιους κόσμους

«...και με την πέτρα που κρατάς,
χτίσε καινούργιους κόσμους»

Είναι στίχοι από ένα τραγούδι που έχω στο νου μου για να μην κουράζομαι να αγαπώ της ζωής το παρακάτω. Για να μη λησμονώ να εμπνέομαι, να μοιράζομαι, να μαθαίνω να συνεργάζομαι. Να κάνω ό,τι μπορώ. Οι πέτρες που «κρατάμε», είτε έχουν σχήμα λεκτικό, είτε συμπεριφοράς, είτε σκέψεων, είτε διάθεσης προς τους άλλους, μπορούν ή να φτιάξουν καινούργιους κόσμους, ή να προκαλέσουν τραύμα, επιβάρυνση, κατολίσθηση.

Με μια πέτρα μπορεί κανείς να χτίζει, να διακοσμεί, να παίξει, να δημιουργεί. Μια πέτρα ζωγραφίζεται και αναδεικνύεται ή παραμένει να υπηρετεί ένα σκοπό μαζί με άλλες παρέα, ή και μονάχη ώσπου να κυλήσει. Με πέτρες ένα παιδί φτιάχνει παιχνίδια, τις πετά στη θάλασσα, στηρίζει, σκαλίζει, σκάβει, χαράζει στο έδαφος. Θυμάμαι μια ιστορία για μια πέτρα που ήταν μεγάλη και είχε παράπονο πως δεν χρησιμεύει πουθενά γιατί μένει «εδώ». Ώσπου μια μέρα ένας διαβάτης στάθηκε πάνω της για να ξαποστάσει. Αφού μίλησαν λέει η ιστορία, η πέτρα εξωτερίκευσε τη λύπη της κι εκείνος την ενθάρρυνε. Της μείωσε τη στεναχώρια, λέγοντάς της πως είναι σπουδαία γιατί φιλοξενεί στην «αγκαλιά» της και ξεκουράζει τους οδοιπόρους. Κι αυτό είναι κάτι που το πράττει η ίδια, κι ας μην το «συνειδητοποιεί».

«Πέτρα που θέλει να κυλά, ποτέ δεν χορταριάζει, και το ξερό κεφάλι μου μυαλό ποτέ δεν βάζει».

Η κίνηση είναι αυτή που δίνει ζωή. Το νερό αν μείνει στάσιμο θα γίνει βάλτος, αν είναι τρεχούμενο καθαρίζει, έχει δύναμη, μπορεί να γίνει πόσιμο. Οι αλλαγές χρειάζονται και θέληση. Θέληση να αλλάζω συνήθειες που με δυσκολεύουν. Αυτές που δε με κάνουν λειτουργικό με τον εαυτό μου, το περιβάλλον που βρίσκομαι και τους γύρω μου συνανθρώπους. Αρκεί η θέληση; Δεν ξέρω. Απλά αραδιάζω τη σκέψη μου, αυθόρμητα, ατόφια, φιλτράροντάς τη με βιώματα της καρδιάς μου. «Θα βρεις τρόπο αν θέλεις». Αυτή η φράση είναι σημειωμένη σε έναν τοίχο.

Αυτή η πέτρα που κρατά κανείς λοιπόν και τον οπλίζει με μια δύναμη, μπορεί να εκτοξεύεται στους άλλους επειδή υφίστανται διαφωνίες, άλλες γνώμες. Η ίδια όμως όχι ανέφικτα, είναι δυνατόν να γίνει ένα ωραίο και πρωτότυπο δώρο. Αν για παράδειγμα σκαλίσει ο «αποστολέας» ένα λόγο, ένα χαμόγελο, μια γέφυρα για να την προσφέρει σε αυτόν που έχει απέναντι.

Με καθετί που είναι κανείς προικισμένος, με κάθε του χάρισμα, δεξιότητα, ικανότητα μπορεί να χτίσει κόσμους νέους. Αν είναι διαθέσιμος να εργαστεί με τον εαυτό του. Αυτή η πέτρα που κρατά ο άνθρωπος μπορεί να ανθίσει μπορεί και να σκορπιστεί. Αρκεί για ένα βράδυ να την κάνει προσκεφάλι και να «ακούσει» το ρυθμό της γης, της αναπνοής και του καρδιακού παλμού του, του ουρανού και της θάλασσας. Να σκεφτεί και να γράψει, να οικοδομήσει με τις πέτρες του την ιστορία του που είναι μοναδική, αλλά επηρεάζει τον περίγυρό του, επιδρά αθόρυβα στο σύνολο. Όπως όταν πετά κανείς μια πέτρα στο νερό κι αυτή «πλάθει» δυναμικούς κυκλικούς κυματισμούς προς τα έξω.

Αναρωτιέμαι τι έχει νόημα; Να χτίσει ή να γκρεμίσει κανείς; Ανάλογα την περίπτωση. Θα πει κάποιος, για να χτίσω χρειάζεται να γκρεμίσω πρώτα. Με τα άλλα το συζητάμε, με τους ανθρώπους όμως φαίνεται χρήσιμο να χτίζει ο καθένας σχέσεις υποστηρικτικές, αγαπητικές, φωτεινές, διότι απλά αναπνέουμε τον ίδιο αέρα και ζούμε την ίδια εποχή. Αξίζει νομίζω να συναγωνίζεται κανείς κι όχι να ανταγωνίζεται κυριαρχικά σε βάρος των άλλων. Αυτό μπορεί να φέρει αλλαγές σταθερές, ουσιαστικές κι ελπιδοφόρες. Γιατί το θέμα είναι τι κάνεις και τι δεν κάνεις εσύ. Κι για ό,τι σε υπερβαίνει, υπάρχουν λύσεις αν θέλεις να τις δεις.