Η ιστορία της λέξης κάλλος

Κάλλος έχει ο ωραίος (από την ώρα). Ούτε ο πρόωρος, ο ά-ωρος (α στερητικό + ώρα). Ο άγουρος, το αγόρι, το μικρό παιδί το άνηβο, ούτε ο πάρωρος, ο παραγινομένος, αλλά αυτός που γίνεται στην ώρα του ακριβώς. Επειδή ο ωραίος καλλεί, είναι ωραίος κατά το κάλλος του. Καλός είναι ο ωραίος, ο εύ-μορφος: όμορφος είναι αυτός που έχει ωραία μορφή, ωραίο σχήμα, σε αντίθεση με τον άσχημο (α στερητικό + σχήμα).

Το κάλλος σχετίζεται γλωσσικά με την υγεία και με την τέρψη.

Kal-jas στα σανσκριτικά είναι ο υγιής και ο τερπνός.

Kaljanas ονομάζεται ο καλός, ο ωραίος, ο εξαίρετος, αυτός που έχει καθαρό μυαλό, καθαρή ψυχή, καθαρό σώμα.

Από τη λέξη καλός παράγεται η αρχαία καλλύνω και από την καλλύνω η μεταγενέστερη καλλυντής.

Από τον καλλυντή το επίθετο καλλυντικός.

Από τον καλό το κάλλος.

Από το κάλλος + ωψ (-ωπός) = όψη η αρχαία καλλωπίζω, ο καλλωπισμός και το καλλώπισμα.
Καλό είναι το αγαθό (φιλοσ.) το αισθητικά ωραίο (όπως κακό είναι το αισθητικά άσχημο).

Ο πρό-ωρα γηρασμένος έφηβος των ημερών δεν έχει κάλλος.

Το κάλλος του το αφαιρεί η σκληρότητα της εποχής, οι συνθήκες της διαβίωσης και της επιβίωσης.
Το φάσμα της ύβρεως που πλανάται παντού, της υπερβολής σε όλα. Η ύβρις συσχετίζεται με το υπέρ, μέσω το λατινικού super.

Είναι super -> supris -> ypris ->ύβρις.

Η super 550άρα μηχανή του, τα super τσιγάρα, οι super φαντασιώσεις, τα super models, τον κάνουν superman, υπερβολικό σε όλα, υβριστή.

Οι Έλληνες βέβαια έλεγαν: «Ἧλιος οὐχ ὑπερβήσεται μέτρα, εἰδεμή Ἐρινύες ἐπίκουροι ΔΙΚΗΣ ἐξευρίσουσιν».

Ούτε ο Ήλιος θα ξεπεράσει, να υπερβεί τα μέτρα του, ειδεμή θα τον βρουν οι Ερινύες, οι βοηθοί της Δίκης και αλίμονό του.

Τον βρίσκουν:
Στις μετωπικές της εθνικής οδού, στα κιγκλιδώματα των γηπέδων, στα μπαρ αμίλητο, στημένο στα τοκ σόου της TV, ανίσχυρο, ακοινώνητο, επιθετικό, βίαιο.

Πού είναι το κάλλος του;
Το κάλλος με την έννοια της μορφής του.

Παρ’ όλα αυτά, το κάλλος βρίσκει τη μορφή του νέου που: κλείνει την TV ανοίγοντας ένα βιβλίο· απορρίπτει την «ξύλινη γλώσσα» και δέχεται να ομιλεί στον όμιλο, στην κοινωνία· έχει αιδώ. Η Αιδώς «ἄνθος ἐπισπείρει», ρίχνει κάτι σαν λουλούδι στο πρόσωπο του ωραίου, λέει ο Λυκοφρονίδης, αντιστέκεται στην ισοπέδωση, στην αλλοτρίωση, κάνει την καθημερινή επανάσταση, οργίζεται, εκφράζει τη δίκαιη αγανάκτησή του χωρίς επιχαιρεκακία, χωρίς φθόνο.

Όποιος ερωτεύεται, αυτός έχει κάλλος.