Υπάρχουν αρκετά πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς για να απελευθερωθεί από την τυραννία του Εγώ: να παρατηρεί και να αμφισβητεί τον προγραμματισμό του, να κατανοήσει ότι οι σκέψεις μπορεί να κάνουν και λάθος, να δει ότι τα συναισθήματα δεν δηλώνουν κάτι για μια κατάσταση, να γνωρίσει την παροδική φύση των σκέψεων και των συναισθημάτων, κ.ά.
Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η δυστυχία τους προέρχεται από τους ίδιους. Δεν παραδέχονται ότι χρειάζονται βοήθεια γιατί νιώθουν ότι έχουν δίκιο σε όλα όσα σκέφτονται και δεν δείχνουν καμία πρόθεση να αλλάξουν το παραμικρό.
Αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν την ισχυρότερη μορφή αντίστασης απέναντι στην απελευθέρωση από το Εγώ. Και αυτή η αντίσταση έχει τη μορφή της πεποίθησης "εγώ έχω δίκιο" (σε ό,τι σκέφτομαι και ό,τι κάνω).
Η πεποίθηση "εγώ έχω δίκιο" δηλώνει ότι το Εγώ υποστηρίζει τον εαυτό του και δεν έχει καμία πρόθεση να αλλάξει, να αφήσει κάποιο άνοιγμα ή κάποιο ενδεχόμενο να παραδεχτεί ότι οι σκέψεις μπορεί και να ερμηνεύουν με λάθος τρόπο τις καταστάσεις.
Το "εγώ έχω δίκιο" εμποδίζει κάποιον να αναζητήσει βοήθεια, αφού ο νους παίρνει σαν δεδομένο ότι η πηγή των σκέψεων είναι αλάνθαστη. Η πηγή αυτή είναι το Εγώ, κάτι που φανερώνεται από την έκφραση "εγώ σκέφτομαι", αντί του "εγώ παρατηρώ ότι εμφανίστηκε η τάδε σκέψη" (σ' αυτή την περίπτωση το Εγώ θα αναφερόταν στην Επίγνωση).
Εκφράσεις του τύπου "εγώ ξέρω ότι έτσι είναι τα πράγματα", "εγώ ξέρω ότι έχω δίκιο", "εγώ ξέρω ότι ο άλλος φταίει", κ.ά, δείχνουν ότι απουσιάζει εντελώς το άνοιγμα της αμφισβήτησης του νου και του προγραμματισμού.
Και σ' αυτές τις πιο δύσκολες περιπτώσεις, η προϋπόθεση για την απελευθέρωση είναι η ίδια: να συμβεί με κάποιο τρόπο η διάρρηξη του σκληρού κελύφους του
Εγώ και να ακολουθήσει η διαπίστωση ότι όσα θεωρούσαμε βεβαιότητες τα προηγούμενα χρόνια, δεν ήταν παρά ερμηνείες που είχαμε ντύσει με το μανδύα της αλήθειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου