Ο πληγωμένος νους

Θέλω να φανταστείτε ότι ζείτε σε έναν πλανήτη όπου όλοι πάσχουν από την ίδια δερματική ασθένεια εδώ και δύο ή τρεις χιλιάδες χρονιά. Ολόκληρο το σώμα τους είναι καλυμμένο με μολυσμένες πληγές που προκαλούν πόνο όταν κάποιος τις αγγίζει. Φυσικά, πιστεύουν ότι αυτή είναι η κανονική φυσιολογία του δέρματος. Ακόμη και τα βιβλία ιατρικής αυτού του πλανήτη αναφέρονται στη συγκεκριμένη ασθένεια ως κάτι το φυσιολογικό. Όταν οι άνθρωποι γεννιούνται, το δέρμα τους είναι υγιές, αλλά στα τρία με τέσσερα χρόνια αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες πληγές. Όταν πια βρίσκονται στην εφηβεία, έχουν πληγές σε όλο τους το σώμα.

Μπορείτε να φανταστείτε πώς θα συμπεριφέρονται μεταξύ τους αυτοί οι άνθρωποι; Όταν συναναστρέφονται ο ένας τον άλλο, πρέπει να προστατεύουν τις πληγές τους. Σπάνια αγγίζουν το δέρμα των άλλων, γιατί προκαλεί πολύ πόνο. Αν αγγίζατε το δέρμα κάποιου κατά λάθος, θα ήταν τόσο επίπονο που θα σας άγγιζε αμέσως κι εκείνος για να σας εκδικηθεί. Παρ’ όλα αυτά, το ένστικτο της αγάπης είναι τόσο ισχυρό που είστε διατεθειμένοι να πληρώσετε το υψηλό αυτό τίμημα του πόνου για να έχετε σχέσεις με τους άλλους.

Τώρα φανταστείτε ότι μια μέρα γίνεται ένα θαύμα. Ξυπνάτε και το δέρμα σας έχει θεραπευτεί εντελώς. Δεν έχει πληγές και δεν πονά στο άγγιγμα. Αισθάνεστε υπέροχα που το δέρμα σας είναι υγιές και που μπορείτε να το αγγίζετε και να έχετε την αίσθηση της αφής. Μπορείτε να φανταστείτε να έχετε υγιές δέρμα σε έναν κόσμο όπου όλοι οι άλλοι πάσχουν από μια δερματική ασθένεια; Δεν μπορείτε να τους αγγίξετε, γιατί τους πονάτε, και κανείς δεν σας αγγίζει, γιατί υποθέτει ότι θα σας πονέσει.

Αν μπορείτε να τα φανταστείτε όλα αυτά, ίσως αντιλαμβάνεστε ότι αν κάποιος έρθει από άλλον πλανήτη στη γη, θα έχει μια παρόμοια εμπειρία με τους ανθρώπους. Αλλά δεν είναι το δέρμα μας που είναι γεμάτο πληγές. Ο επισκέπτης μας θα διαπιστώσει ότι είναι ο ανθρώπινος νους που πάσχει από μια ασθένεια που ονομάζεται φόβος. Όπως ακριβώς και με το μολυσμένο δέρμα, το συναισθηματικό σώμα μας είναι γεμάτο πληγές, οι οποίες περιέχουν συναισθηματικό δηλητήριο. Οι εκδηλώσεις της ασθένειας του φόβου είναι ο θυμός, το μίσος, η λύπη, η ζήλια και η υποκρισία. Αποτέλεσμα της ασθένειας είναι όλα τα συναισθήματα που κάνουν τους ανθρώπους να υποφέρουν.

Όλοι πάσχουν από την ίδια ψυχική ασθένεια. Μάλιστα μπορούμε να πούμε ότι αυτός ο κόσμος είναι ένα τεράστιο ψυχιατρείο. Όμως, αυτή η πνευματική ασθένεια υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια και τα βιβλία της ιατρικής, της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας την περιγράφουν ως κάτι το φυσιολογικό. Τη θεωρούν φυσιολογική, αλλά εγώ σας λέω ότι δεν είναι.

Όταν ο φόβος γίνεται υπερβολικός, ο λογικός νους αρχίζει να χάνει τον έλεγχο και δεν μπορεί να αντέξει όλες τούτες τις δηλητηριασμένες πληγές. Στα βιβλία ψυχολογίας αυτό ονομάζεται ψυχασθένεια. To αποκαλούμε σχιζοφρένεια, παράνοια, ψύχωση, αλλά όλες αυτές οι ασθένειες προκαλούνται όταν ο λογικός νους είναι τόσο τρομαγμένος και οι πληγές τόσο επίπονες που του είναι καλύτερο να διακόψει την επαφή με τον εξωτερικό κόσμο.

Οι άνθρωποι ζουν συνεχώς με τον φόβο ότι θα πληγωθούν και αυτό δημιουργεί παντού δραματικές καταστάσεις. Ο τρόπος με τον οποίο αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας είναι τόσο επίπονος συναισθηματικά που θυμώνουμε, ζηλεύουμε, φθονούμε ή λυπόμαστε χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Ακόμη και το να πούμε «Σ’ αγαπώ» μπορεί να είναι τρομακτικό. Όμως, ακόμη κι αν οι συναισθηματικές αντιδράσεις είναι επίπονες και τρομακτικές, συνεχίζουμε να κάνουμε σχέσεις, να παντρευόμαστε και να φέρνουμε στον κόσμο παιδιά.

Για να προστατέψουμε τις συναισθηματικές μας πληγές, και επειδή φοβόμαστε μην πληγωθούμε, δημιουργούμε στο μυαλό μας κάτι πολύ περίπλοκο: ένα τεράστιο σύστημα άρνησης Σε αυτό το σύστημα γινόμαστε ειδικοί στα ψέματα. Λέμε τόσο περίτεχνα ψέματα στον εαυτό μας που τελικά τα πιστεύουμε. Δεν συνειδητοποιούμε καν ότι λέμε ψέματα, και μερικές φορές ακόμη και όταν το καταλαβαίνουμε, δικαιολογούμε και συγχωρούμε το ψέμα για να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τον πόνο των πληγών μας.

Όταν συνειδητοποιείτε πως όλοι γύρω σας έχουν συναισθηματικές πληγές γεμάτες δηλητήριο, μπορείτε εύκολα να αντιληφθείτε τι σχέσεις μπορεί να αναπτύσσουν οι άνθρωποι σε αυτό που οι Τολτέκοι αποκαλούν όνειρο της κόλασης. Σύμφωνα με τους Τολτέκους, όσα πιστεύουμε για τον εαυτό μας και όλα όσα γνωρίζουμε για τον κόσμο είναι ένα όνειρο. Αν ανατρέξετε σε οποιαδήποτε θρησκευτική περιγραφή της κόλασης, είναι ίδια με την ανθρώπινη κοινωνία, με τον τρόπο που ονειρευόμαστε. Η κόλαση είναι ένας τόπος βασάνων, φόβου, πολέμου και βίας, επίκρισης και αδικίας, ένας τόπος παντοτινής τιμωρίας. Οι άνθρωποι συγκρούονται μεταξύ τους σαν να είναι αρπακτικά της ζούγκλας-άνθρωποι γεμάτοι επικρίσεις, ενοχές και συναισθηματικό δηλητήριο – φθόνο, θυμό, μίσος, λύπη, πόνο. Δημιουργούμε όλους αυτούς τους μικρούς δαίμονες στο μυαλό μας γιατί έχουμε μάθει με το όνειρό μας να φέρνουμε την κόλαση στη ζωή μας.
Καθένας μας δημιουργεί ένα προσωπικό όνειρο, όμως όλοι μαζί δημιουργούμε ένα συλλογικό, εξωτερικό όνειρο, το όνειρο της ανθρωπότητας. Το εξωτερικό Όνειρο, ή το Όνειρο του Πλανήτη, είναι το συλλογικό όνειρο δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Το μεγάλο Όνειρο περιλαμβάνει όλους τους κοινωνικούς κανόνες, τους νόμους, τις θρησκείες, τις διάφορες κουλτούρες και τους τρόπους ύπαρξης. Όλες αυτές οι πληροφορίες που βρίσκονται αποθηκευμένες στο μυαλό μας είναι σαν χιλιάδες φωνές που μας μιλούν ταυτόχρονα. Οι Τολτέκοι το αποκαλούν μιτότε.

Ο πραγματικός μας εαυτός είναι αγνή αγάπη- είμαστε Ζωή. Ο πραγματικός μας εαυτός δεν έχει καμία σχέση με το Όνειρο, αλλά το μιτότε δεν μας αφήνει να δούμε την πραγματική μας φύση. Όταν δείτε το Όνειρο από αυτή την οπτική και αν έχετε συνείδηση της πραγματικής σας φύσης, θα καταφέρετε να διακρίνετε την ανόητη συμπεριφορά των ανθρώπων, που πλέον, θα σας φαίνεται αστεία. Αυτό που για άλλους είναι ένα τρομερό δράμα, για σας γίνεται κωμωδία. Βλέπετε τους ανθρώπους να υποφέρουν για κάτι ασήμαντο που δεν είναι καν πραγματικό. Αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή. Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε σε αυτή την κοινωνία, και μαθαίνουμε να είμαστε σαν όλους τους άλλους και συναγωνιζόμαστε στην ανοησία.

Φανταστείτε ότι επισκέπτεστε έναν πλανήτη όπου όλοι έχουν διαφορετικό συναισθηματικό νου. Συμπεριφέρομαι πάντα με χαρά, αγάπη και γαλήνη. Τώρα φανταστείτε ότι μια μέρα ξυπνάτε και βρίσκεστε εδώ, σε αυτόν τον πλανήτη, και δεν έχετε πια συναισθηματικές πληγές. Δεν φοβάστε να είστε ο εαυτός σας. Ό,τι κι αν πει κάποιος για σας, ό,τι κι αν κάνει, δεν το παίρνετε προσωπικά και δεν σας πληγώνει. Δεν χρειάζεται να προστατεύετε πια τον εαυτό σας. Δεν φοβάστε να αγαπήσετε, να μοιραστείτε, να ανοίξετε την καρδιά σας. Όμως, κανείς άλλος δεν είναι σαν εσάς. Πώς μπορείτε να αλληλεπιδράτε με άτομα που είναι συναισθηματικά πληγωμένα και γεμάτα φόβο;

DON MIGUEL RUIZ, ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ