Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη

Πρόσφατα συνάντησα έναν κύριο που μονολογούσε σε ένα παγκάκι, σε κεντρική πλατεία. Καθώς μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο, κοντοστάθηκα και άκουσα τα όσα είπε.

«Ο κόσμος πλέον περπατά και δε χαμογελά, μιλάει μόνος του.  Από μικρός κοιτούσα γύρω μου και όταν έβλεπα κάποιον να μιλά μόνος του, ρώταγα τη μάνα μου αν είναι τρελός. Εκείνη μου απάνταγε ότι είναι θλιμμένος. Αν ζούσε τώρα θα μονολογούσε και εκείνη. Όταν βγήκαν τα κινητά πια, τρόμαξα. Ο κόσμος που μιλά μόνος του έγινε ακόμα περισσότερος. Όμως πάλι σχεδόν κανείς δε γελούσε μόνος του. Μιλούσε  και παραπονιόταν, γκρίνιαζε, έκλαιγε. Ο κόσμος φίλε μου δεν είναι τρελός, θλιμμένος είναι.»

Στις περισσότερες συζητήσεις μεταξύ ανθρώπων οποιασδήποτε ηλικίας  σήμερα κυριαρχεί η θλίψη, η γκρίνια, η μικροπρέπεια. Ο κόσμος ξεχνά να μιλά για τα πράγματα που τον κάνουν χαρούμενο, μάλιστα θα έλεγε κανείς ότι τα αγνοεί επιδεικτικά σε σημείο που τα υποβαθμίζει. Αντίθετα προτιμά να σπαταλά την ενέργεια του μιλώντας για θέματα στενάχωρα ακόμα κι αν αυτά αποτελούν πλέον ανάμνηση και προβλήματα που έχουν λυθεί.

Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις, εστιάζει τόσο πολύ στα μελανά σημεία της καθημερινότητάς του που δε μπορεί να ξεκολλήσει.

Από αυτό το σημείο και έπειτα ο μαύρος σκύλος της κατάθλιψης απέχει ένα τσιγάρο δρόμο. Η σκιά του έρχεται στα ξαφνικά και οι αχτίδες του ήλιου κάνουν καιρό να τη διαπεράσουν.

Η κατάθλιψη είναι η μάστιγα της εποχής ακόμα κι αν το μεγαλύτερο ποσοστό όσων τη βιώνουν δεν το συνειδητοποιούν. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που η κατάσταση επιδεινώνεται αντί να καλυτερεύει.

Η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα του Γολγοθά, αν δε το κάνει κανείς δε πρόκειται να φτάσει στην κορυφή.

Η πάθηση αυτή, γιατί περί πάθησης πρόκειται, δε γνωρίζει ηλικία ή φύλο. Έχει πολλές μορφές και στάδια γεγονός  που της χαρίζει την ευλυγισία να απλώνει τα πλοκάμια της σε ένα ευρύ φάσμα.

Ένα παιδί βασανίζεται εξίσου πολύ με έναν ενήλικα, ίσως και παραπάνω γιατί δεν\μπορεί να εξηγήσει ακόμα τι του συμβαίνει. Ένας έφηβος εξηγεί  το γεγονός πιο δραματικά λόγω των ορμονικών και συναισθηματικών ανακατατάξεων που του συμβαίνουν. Ένας ενήλικας ενδέχεται να προσπεράσει το γεγονός, να μη δώσει σημασία ή ακόμα και να βαλτώσει στα λιμνάζοντα νερά της ζωής του.

Το αίτιο της κατάθλιψης δεν είναι συγκεκριμένο αλλά ποικίλλει ανάλογα με τον άνθρωπο και τις καταστάσεις που βιώνει. Μπορεί να κυμαίνεται από μια ερωτική απογοήτευση στην φάση της εφηβείας, μια απόλυση από την «ιδανική» δουλεία, μέχρι την απώλεια ενός συγγενικού προσώπου.
Κανένα αίτιο δεν είναι πιο ασήμαντο από το άλλο, πιο αστείο, πιο εύκολο να ξεπεραστεί.

Εξάλλου εάν κάποιος παγιδευτεί στην σκιά της θλίψης, της εσωστρέφειας, του πανικού, της απόγνωσης, σημασία δεν έχει το «γιατί».

Σημασία έχει η αποδοχή της κατάστασης, η προσωπική επιθυμία κάθε ανθρώπου που το βιώνει, να θέλει να βοηθήσει τον εαυτό του. Να θέλει να κάνει ένα βήμα πέρα από τη σκιά και να ξανανιώσει τον ήλιο στο πρόσωπο του, να αποδεσμευτεί.

Η απόφαση είναι δύσκολη και σίγουρα όχι αναίμακτη. Δεν έχει καθορισμένο χρονικό διάστημα έως τότε , ούτε από τότε και μέχρι την εξιλέωση. Θέλει χρόνο και στήριξη και υπομονή από τον ίδιο που  «πάσχει» αλλά και από τους γύρω του.

Φυσικά απαιτεί συζήτηση. Συζήτηση όχι απαραίτητα δύο ομιλητών, ένας αρκεί. Κάποιος φορές είναι δύσκολο να βρει κανείς την ιδανική απάντηση στο αδιέξοδο του δικού του ανθρώπου. Αυτές τις φορές καλείται να ακούσει, με τις ώρες, με τις μέρες και με τους μήνες αν χρειαστεί.

Και ας αφήσει την απάντηση για κάποιον ειδικό, που γνωρίζει τα σωστά και τα επικίνδυνα  μηνύματα. Όχι λάθος μήνυμα, επικίνδυνο, γιατί μπορεί μια αθώα και καλοπροαίρετη απάντηση, να κλονίσει ακόμα ένα νεύρο στην ήδη ανήσυχη σκέψη του ομιλητή και η συζήτηση να μετατραπεί σε καταστροφολογία.

Εάν κάποιος είναι παρατηρητής μιας τόσο νοσηρής κατάστασης, όπλο του έχει μονάχα την υπομονή του, ενώ αν είναι το επίκεντρό της πρέπει να οπλιστεί με επιμονή.

Υπομονή και επιμονή λοιπόν.

...Και καλή δύναμη!