Όσο προχωρώ στη ζωή μου, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διαχωρίσω θέματα ή να απομονώσω απόψεις. Όλα φαίνεται να συγχωνεύονται, να ταιριάζουν κάπως, με κάποιο τρόπο, να συμπληρώνουν ή να διαφωτίζουν το ένα το άλλο. Διαπιστώνω τους πιο δυστυχισμένους ανθρώπους, αυτούς που ακόμα διαχωρίζουν, απομονώνουν, δεσμεύονται σε στενά πλαίσια και κατηγορίες. Χρόνια το λέω, γίνεται όμως όλο και πιο ξεκάθαρο.
Έχω χάσει φίλους και γνωστούς από αυτήν την πρακτική μου, αλλά δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Άνθρωποι που επέμεναν να ασχολούνται για παράδειγμα μόνο με την πολιτική ή μόνο με την επιστήμη, τη θρησκεία κλπ., αποδίδοντας τα πάντα σύμφωνα με τις απόψεις του τομέα τους, χωρίς να τολμούν να ξεφύγουν από τα στενά πλαίσια της ασφάλειάς, της κατεκτημένης γνώσης τους. Έρχεται αναπόφευκτα μια στιγμή, όπου οι συζητήσεις σταματάνε, φτάνοντας σε αδιέξοδα, έχοντας πει πολλά όμως φεύγοντας φτωχοί από αυτές.
Και πάντα επιστρέφω…
Στα απλά, καθημερινά, σε αυτά που υπάρχουν ακριβώς μπροστά μας… τα περισσότερα από τα οποία δεν βλέπει και δεν αντιλαμβάνεται κανείς. Καθώς μάθαμε να παίζουμε επάξια τους ρόλους μας, καταφέρνουμε να κρύβουμε την πραγματικότητα του εαυτού μας, όπως και όπου θέλουμε… Το κόστος είναι ότι την κρύβουμε και από εμάς τους ίδιους, από τη συνείδησή μας. Το τραγικό παραμένει, ότι οι περισσότεροι δεν το αντιλαμβάνονται αυτό στο παρόν τους.
Πιο διαλεκτική πια, με περισσότερη κατανόηση και υπομονή, ανακαλύπτω ότι σπάνια απειλούμαι πραγματικά (αν ποτέ), αν και δεν αισθάνομαι πάντα την ανάγκη να διορθώνω, να προσθέτω, να σχολιάζω ή να αλλάζω το είθισται. Όμως ξέρω, ότι οι διαχωρισμοί είναι φτιαχτοί… αναγκαίοι ίσως, μέχρι να απαλλαγούμε την ανάγκη της προσκόλλησης, μα φτιαχτοί.
Γιατί, η εκπαίδευση έχει πολλά να κάνει με την πολιτική και η πολιτική έχει επίσης άμεση σχέση με τη φιλοσοφία. Οι σχέσεις μας έχουν να κάνουν με όλα και οι απόψεις μας βολικά κλείνονται σε πλαίσια που δεν υπάρχουν πραγματικά… όσο πλατιά κι αν τα θεωρούμε, όσο θέλουμε να πιστεύουμε πως πληροφορούμαστε. Διαπιστώνω ότι τα πάντα αποτελούν παραπληροφόρηση, αν δεν περνούν τα αόρατα πλαίσια του εγώ μας, διεισδύοντας πέρα από την πολύπλευρη και πολύπαθη ψυχή μας, στα άδυτα του Είναι μας.
Μεγαλώνοντας ένα παιδί, φτιάχνοντας σχέσεις συντροφικές, ερωτικές, φιλικές, συναδελφικές, κυβερνώντας ένα κράτος, διατηρώντας μια επιχείρηση… όλα σχετίζονται μεταξύ τους, με εμάς στο κέντρο της πραγματικότητάς μας. Πόσα απ’ όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε και συνθέτουμε; Πόσο «καλά» βρισκόμαστε στο δια ταύτα της ζωής μας; Είναι μια ερώτηση που απαντάει ο καθένας μας καθημερινά στον εαυτό του, πολύ πέρα από φτιαχτές απαντήσεις και θεωρίες βολικές… μέσα από την αθωότητα και την ωμή ειλικρίνεια ενός παιδιού…
Οι περισσότεροι αρκούνται στο πήδημα από μια γυάλα στην άλλη... μη βλέποντας τα όρια που έχουν σαφώς αλλάξει, όμως συνεχίζουν να υφίστανται...