"Και τη μια νυχτα ακολουθησε αλλη.
Και τη μια μερα ακολουθησε αλλη, και αλλη.
Και επερασε καιρος πολυς σε ωρα λιγη.
Και ο Οδυσσεας περιμενει στο καραβι με την παλαμη κεραμιδι στο μετωπο.
Δεν ημπορουμε παρα να λογαριασουμε την ψυχολογικη μεταλλαξη που συντελεστηκε στα συνηθια των συντροφων.
Των αξεστων συντροφων που βρεθηκανε καταμεσις στη δινη του αρσενικου ζωου.
Που ησανε χθες, και που βρισκουνται τωρα; Ολο τον καιρο επαλευανε με την κολαση.
Η βαρδια, το κουπι, η αυπνια, η πεινα, ο κινδυνος, η ναυτια, η ανια, το ως ποτε;
Και ξαφνικα η μερα εγυρισε φυλλο, και η σκυλισια αισθηση εγινε ονειρο.
Παραδεισος, χορτασμος, μαγεια, οργος και τελεσμος.
Ενα παραμυθι ανυποπτης φαντασιας εκατεβηκε, και ετυλιξε με μουσικη βαθυηχη και οραση θολη ολακερη την υπαρξη των συντροφων.
Μα το να ζησεις ετσι ειναι διαταξη και συνταξη θαυματων.
Και να πεθανεις ετσι ειναι μεταλλειο μετεωρων που, μεσα απο τα ερειπια και την τεφρα των αστρων, χυνουνται καταχυτα στους καταρραχτες των γαλαξιων.
Ο πιο ωραιος θανατος, λεει καπου ο Γκαιτε, ειναι να στροβιλιζεσαι σ' ενα τρελο χορο με τη γυναικα που αγαπας, και να πεσεις αποτομα ξερος.
Οι συντροφοι σιγα σιγα βουλιαζουν σ' ενα ηδονικο αποκαρωμα.
Ενας γελουμενος πυρετος, μια αισθηση παντοδυναμιας μεσα στην τελεια αφεση τους κυριευει ως τις ινες και τα κυτταρα. Σιγα σιγα τα ξεχνουν ολα.
Παει και κυβερνητης και καραβι.
Παει η θαλασσα, το ταξιδι, η αποστολη, ο νοστος και η Ιθακη.
Αυτα τωρα πια ειναι για τους πεζους και τους φρονιμους.
Ετουτοι το κρασι τους το πινουνε ακρατο.
Δε γινεται να το νερωσουν.
Ακριβως συμφωνα με την αισθηση εκεινου του τρομαχτικου λυρικου, που πεθανε στα εικοσι εννεα του χρονια:
<<Της που οριζει Ποστουμιας ο νομος το' πε:
Οπου αρεσει σας δωθε παρτε δρομο
νερα εσεις, του κρασιου χαμος,
τραβατε στους σεμνους.
Εδω μενει αγνος ο Βακχος.>>"
Εαν χρωματισουμε με λιγο ηθικο λουλακι ετουτη τη συρριζη αλλαγη στη συμπεριφορα των συντροφων, βλεπουμε τους εαυτους μας αναγκασμενους να μιλησουν για ανθρωπους που γινηκανε ζωα.
Και τη μια μερα ακολουθησε αλλη, και αλλη.
Και επερασε καιρος πολυς σε ωρα λιγη.
Και ο Οδυσσεας περιμενει στο καραβι με την παλαμη κεραμιδι στο μετωπο.
Δεν ημπορουμε παρα να λογαριασουμε την ψυχολογικη μεταλλαξη που συντελεστηκε στα συνηθια των συντροφων.
Των αξεστων συντροφων που βρεθηκανε καταμεσις στη δινη του αρσενικου ζωου.
Που ησανε χθες, και που βρισκουνται τωρα; Ολο τον καιρο επαλευανε με την κολαση.
Η βαρδια, το κουπι, η αυπνια, η πεινα, ο κινδυνος, η ναυτια, η ανια, το ως ποτε;
Και ξαφνικα η μερα εγυρισε φυλλο, και η σκυλισια αισθηση εγινε ονειρο.
Παραδεισος, χορτασμος, μαγεια, οργος και τελεσμος.
Ενα παραμυθι ανυποπτης φαντασιας εκατεβηκε, και ετυλιξε με μουσικη βαθυηχη και οραση θολη ολακερη την υπαρξη των συντροφων.
Μα το να ζησεις ετσι ειναι διαταξη και συνταξη θαυματων.
Και να πεθανεις ετσι ειναι μεταλλειο μετεωρων που, μεσα απο τα ερειπια και την τεφρα των αστρων, χυνουνται καταχυτα στους καταρραχτες των γαλαξιων.
Ο πιο ωραιος θανατος, λεει καπου ο Γκαιτε, ειναι να στροβιλιζεσαι σ' ενα τρελο χορο με τη γυναικα που αγαπας, και να πεσεις αποτομα ξερος.
Οι συντροφοι σιγα σιγα βουλιαζουν σ' ενα ηδονικο αποκαρωμα.
Ενας γελουμενος πυρετος, μια αισθηση παντοδυναμιας μεσα στην τελεια αφεση τους κυριευει ως τις ινες και τα κυτταρα. Σιγα σιγα τα ξεχνουν ολα.
Παει και κυβερνητης και καραβι.
Παει η θαλασσα, το ταξιδι, η αποστολη, ο νοστος και η Ιθακη.
Αυτα τωρα πια ειναι για τους πεζους και τους φρονιμους.
Ετουτοι το κρασι τους το πινουνε ακρατο.
Δε γινεται να το νερωσουν.
Ακριβως συμφωνα με την αισθηση εκεινου του τρομαχτικου λυρικου, που πεθανε στα εικοσι εννεα του χρονια:
<<Της που οριζει Ποστουμιας ο νομος το' πε:
Οπου αρεσει σας δωθε παρτε δρομο
νερα εσεις, του κρασιου χαμος,
τραβατε στους σεμνους.
Εδω μενει αγνος ο Βακχος.>>"
Εαν χρωματισουμε με λιγο ηθικο λουλακι ετουτη τη συρριζη αλλαγη στη συμπεριφορα των συντροφων, βλεπουμε τους εαυτους μας αναγκασμενους να μιλησουν για ανθρωπους που γινηκανε ζωα.
Τα ξεχασανε ολα.
Και στο θολο της ζωης τους ενας ειναι ο ηλιος.
Η Κιρκη με τα θελγητρα και τα παιχνιδια της. Ο πολεμος του θερου και του τρυγου."
Δημητρης Λιαντινης (Γκεμμα, Τα κατα Κιρκην)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου