Τα λάθη μας

Έχει κουραστεί τόσο πολύ αυτός ο κόσμος από την επανάληψη, που αλλάζει απλά ένδυμα, μα παραμένει επανάληψη. Και όμως επιμένουμε να θεωρούμε πως «μαθαίνουμε από τα λάθη μας». Πιο φανερό δεν γίνεται, ότι αυτό, απλά δεν είναι αλήθεια!

Ακούω ανθρώπους συχνά να μου λένε, «βλέπω πολλά, αναγνωρίζω τα λάθη μου…» και εκεί σταματάω να ακούω. Γιατί εκεί, έχουν σταματήσει να βλέπουν.

Μα πώς μπορείς να μάθεις από κάτι που το έχεις ονομάσει «λάθος» και με αυτή τη δήλωσή σου ν' αποδεικνύεις πως δεν έχεις καταλάβει ούτε στο ελάχιστο το νόημα της ζωής, το λόγο της ύπαρξής σου;

Και γύρω μου ο κόσμος τρελαίνεται… με τις εκλογές, με το Λαζόπουλο, με το κλείσιμο μεγάλων εταιριών, με την απειλή πολέμων, μα κυρίως με τα δικά του προσωπικά, άλυτα θέματα, που κουβαλάει από σεμινάριο σε σεμινάριο, από βιβλίο σε βιβλίο, από ψυχολόγο σε γκουρού, χωρίς όμως να τα λύνει, χωρίς να βγαίνει από το μικρό καβούκι της ύπαρξής του.

Πνίγεται στις ενοχές, βλέποντας τα "λάθη" του, πλάθει τα χειρότερα σενάρια με τη δύναμη της φαντασίας του, αλλά παρόλα αυτά παλεύει με χειρισμούς, με διορθώσεις, με "νέες αποφάσεις", που είτε δεν έχουν διάρκεια είτε δεν προσφέρουν αυτό που υπόσχονται. Δεν μπορεί ούτε καν να ξεχάσει παλιά λάθη του. Δεν τον αφήνουν να ξεχάσει. Έτσι γράφεται ολόκληρη η φτιαχτή ιστορία μας... και η προσωπική και η συλλογική.

Και η κόντρα με τη ζωή συνεχίζεται... να επαναλαμβάνεται...

Επιλέγει ξανά, αναγνωρίζοντας τα «λάθη» του, μα δε βλέπει πως τα «λάθη» επαναλαμβάνονται, γιατί δεν παρακολουθεί ολιστικά και σφαιρικά τη ζωή του. Ζει χαοτικά, προσωρινά, στην επιφάνεια της πραγματικότητας που θεωρεί πως φτιάχνουν άλλοι ή οι συνθήκες, αδυνατώντας να αντιληφθεί τη δική του συμμετοχή στη δημιουργία της.

Και συνεχίζει να κάνει και να ονομάζει «λάθη», προσπαθώντας να τα αποφύγει, να τα διορθώσει, μάταια όμως ή πολύ προσωρινά. Είναι τόσο εμφανές! Πάντα, παντού, κάθε φορά! Ότι κάνεις "λάθος", είναι βέβαιο, με μαθηματική ακρίβεια, πως θα το ξανακάνεις.

Και η Ζωή περιμένει, εκείνη τη «θεϊκή» ερώτηση που δεν έρχεται… Μήπως πρέπει να γυρίσω εντελώς ανάποδα και να εξετάσω τα πάντα εκ νέου, ξεκινώντας από τους ίδιους τους ορισμούς μου;

Γιατί όμως δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας; Πόσο ανάποδα βλέπουμε τον εαυτό μας και την πραγματικότητα; Το θέμα είναι μεγάλο και μπλέκονται πολλά άλλα, όπως αυτό της τιμωρίας, της συγχώρεσης και άλλα....