Έρωτας: Γιατί ενώ δίνω πολλά παίρνω λίγα;

Συχνά συμβαίνει ο σύντροφός μας να ενδιαφέρεται πο­λύ για μας, αλλά εμείς να μην τον θέλουμε. Όταν όμως απομακρύνει το ενδιαφέρον του, ξαφνικά να αισθανόμαστε έλξη γι' αυτόν. Πού οφείλεται αυτό;
Απάντηση: Πρώτα απ' όλα σκέψου πως αν σε αγαπούσε αληθινά δεν θα σου έδειχνε τη μια ενδιαφέρον και την άλλη θα το απέσυρε.
Για τα δικά σου αισθήματα, σκέψου μήπως:
-Σου είναι συμπαθής, αλλά δεν τον θέλεις, επειδή το υπερβολι­κό ενδιαφέρον του σε πνίγει. Όταν, λοιπόν, αποσύρει το ενδια­φέρον του να ξεχνάς το πνίξιμο που ένιωθες και να επικρατεί στο νου σου η συμπάθεια.
-Οι συμπεριφορές του είναι προβλέψιμες και επειδή έχει απόλυ­τη συγκέντρωση και είναι προσκολλημένος σε σένα, να τον θε­ωρείς δεδομένο. Επειδή λοιπόν τον θεωρείς δεδομένο και προ­βλέψιμο, μπορεί να σου είναι βαρετός.

-Δεν εισπράττεις αγάπη απ' αυτόν και απλά τον θέλεις σαν θαυ­μαστή σου και όχι σαν σύντροφο.

Γι' αυτό όσο έχει την προσοχή του πάνω σου να μην του δίνεις ση­μασία. Όταν την αποσύρει, να θέλεις να τον κάνεις και πάλι να σε προσέξει. Αν συμβαίνει κάτι απ' αυτά, φαίνεται ότι θέλεις να ικανοποι­είς τον εγωισμό σου και όχι να σε ζεσταίνει ή να σε δροσίζει, ανάλογα, η αγάπη του συντρόφου σου.
Ερώτηση: Παραπονιόμαστε οι περισσότεροι ότι στις σχέσεις μας δεν εισπράττουμε αυτό που δίνουμε.
Εμείς δίνουμε αγάπη στον άλλον, έχουμε αυτοπεποίθηση, έχουμε σιγουριά, κάνουμε πράγματα για να νιώσει ευχάριστα κι όμως εκείνος είναι αμέτοχος και απαθής. Δηλαδή, δεν εισπράττουμε αυτό που δί­νουμε.
Πώς μπορούμε να βιώσουμε το πάρε - δώσε στην αγάπη, όταν δεν την εισπράττουμε από τον άλλον;
Απάντηση: Αυτό που περιγράφεις πράγματι το βιώνουμε οι περισσό­τεροι άνθρωποι οε όλες μας τις σχέσεις είτε είναι προσωπικές είτε είναι επαγγελματικές.
Η ερώτηση, όμως, που χρειάζεται να θέσουμε στον εαυτό μας εί­ναι: Ζητάμε από τους άλλους αυτό που θέλουμε ή περιμένουμε να το μαντέψουν;
Σε όποιον θέτω αυτή την ερώτηση μου απαντά: Μα δεν το καταλα­βαίνει ο άλλος; Η επόμενη ερώτηση που του θέτω είναι: 0 άλλος έχει δηλώσει ότι έχει την ικανότητα να μαντεύει αυτό που θέλεις;
Φυσικά και δεν την έχει. Εσύ μαντεύεις τι θέλει εκείνος; Γι’ αυτό σε όλες τις σχέσεις μας χρειάζεται να δηλώνουμε αυτό που μας ευχαρι­στεί, αυτό που περιμένουμε ή θέλουμε από τους άλλους, όπως χρειά­ζεται να ρωτάμε και τον άλλον, τι είναι αυτό που περιμένει να του δώ­σουμε για να τον ευχαριστήσουμε.
Παρατηρούμε ότι οι σχέσεις μας χαλάνε, όταν ο ένας δίνει στον άλ­λον αυτό που θέλει εκείνος και όχι αυτό που χρειάζεται ή έχει ανάγκη.
Τη σχέση όμως τη δημιουργούμε για να μας δώσει ο άλλος αυτό που θέλουμε εμείς και όχι αυτό που θέλει εκείνος.
Σε όλες μας τις σχέσεις, με τα παιδιά, με τη μητέρα, τον πατέρα τον/ την σύντροφο ή σύζυγο, τους φίλους, χρειάζεται να ρωτάμε τι θέλουν από μας. Όπως και εμείς να τους δηλώνουμε καθαρά τι περι­μένουμε από εκείνους.
Αν, λοιπόν, από την αρχή, δηλώσουμε αυτά που θέλουμε και τα προσφέρει ο ένας στον άλλον, με στόχο να αισθανόμαστε ανεμπόδι­στα την αγάπη να ρέει μεταξύ μας, τότε δεν θα υπάρχει πιθανότητα να δίνουμε αλλά να μην παίρνουμε σ’ αυτή τη σχέση.
Σχόλιο: Με το να δίνουμε αυτό που θέλουμε εμείς, θεωρούμε ότι δίνουμε τα πάντα.
Απάντηση: Ακούμε να λένε: Αυτός αγαπάει με τον τρόπο του. Όμως δεν είναι αγάπη να σου δίνω αυτό που θέλω εγώ, αλλά εσύ ού­τε το θέλεις ούτε το χρειάζεσαι.
Μαθαίνουμε την αγάπη στην πράξη όταν εστιαζόμαστε να ευχαριστή­σουμε τον άλλον δίνοντας του αυτό που θέλει, αυτό που τον ευχαριστεί.
Για παράδειγμα: Αυτό που θέλει ένα παιδί είναι η προσοχή των γο­νιών του. Θέλει, δηλαδή, ο γονιός να του δίνει λίγο από το χρόνο του.
Αν το παιδί βλέπει μόνο τη γυναίκα που το φροντίζει και βλέπει τους γονείς του ελάχιστα, πιστεύεις ότι με το να του δίνουν χρήματα ή δώρα καλύπτουν το κενό της παρουσίας τους;

Το παιδί τους αισθάνεται καλά; Μπορεί να θεωρήσει το χαρτζιλίκι και το ακριβό σπίτι σαν ένδειξη αγάπης από τον γονιό του;
Ο γονιός, από την άλλη πλευρά, πιστεύει ότι κάνει το καλύτερο. Λέει: "Εγώ δουλεύω νύχτα μέρα για να τα έχουν όλα τα παιδιά μου".
Η ερώτησή μου προς αυτόν τον γονιό είναι: Ναι, τα έχουν όλα τα παιδιά σου αλλά εσένα σε έχουν;
Τα παιδιά, χρειάζονται και την τρυφερότητα της μητέρας αλλά χρειάζονται και την τρυφερότητα του πατέρα. Τα παιδιά θέλουν οι γο­νείς να είναι δίπλα τους όταν τους χρειάζονται.
Πάρα πολλά παιδιά που δεν έχουν την παρουσία του γονιού τους, γίνονται ανασφαλή και παρουσιάζουν ακραίες συμπεριφορές.
Ερώτηση: Η κριτική που κάνουμε σ' αυτούς που έχουμε σχέση αλ­λά και σε άλλους ανθρώπους είναι μια μορφή βίας;
Απάντηση: Η κριτική δεν έχει καμία σχέση με τη βία. Η κριτική έχει σχέ­ση με τον εγωισμό.
Έχουμε σκεφτεί ποιον κρίνουμε συνήθως; Κρίνουμε αυτόν που θεω­ρούμε ότι δεν σκέπτεται και δεν πράττει σωστά. Κρίνουμε για να επιβεβαι­ώσουμε ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους.
Ερώτηση: Έχουμε προβλήματα στις σχέσεις μας επειδή σκεπτόμα­στε και λειτουργούμε εγωιστικά, μας ενδιαφέρει ο εαυτός μας, ν' αποκτούμε υλικά αγαθά, πώς να περνάμε καλά και δεν μας ενδιαφέ­ρει τι θέλει ο άλλος;
Απάντηση: Όταν εστιάζουμε την προσοχή μας μόνο στο τι θέλου­με εμείς και δεν σκεφτόμαστε τι θέλει ο άλλος, φυσικά και δεν ασχο­λούμαστε να καλύψουμε τις ανάγκες του και δεν μοιραζόμαστε μαζί του τις δυσκολίες και τις χαρές της ζωής. Αυτό όμως έχει σαν αποτέ­λεσμα να δημιουργείται χάσμα στη σχέση μας.
Αυτός που λέει: "Θέλω να περνάω καλά", το λέει γενικά και αόριστα. Δεν είναι συνειδητή απόφαση και στόχος του. "Το περνάω καλά” το έχει συνδέσει με τα υλικά αγαθά, τις χαρές και απολαύσεις του κόσμου. Γι' αυτόν, το "περνάω καλά" σημαίνει ότι κάνει κάποια πράγματα για να πε­ράσει την ώρα του και να διασκεδάσει, να έχει ένα πολύ ωραίο και ακρι­βό σπίτι, αυτοκίνητο, να έχει καλή εργασία, να έχει χρήματα.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτή την ώρα που λέει ότι περνάει κα­λά, που απολαμβάνει τις χαρές και τα αγαθά του κόσμου, ότι αισθάνε­ται μέσα του καλά, ότι αισθάνεται πλήρης. Αν τον κάλυπταν απόλυτα όλα αυτά, δεν θα αναζητούσε κάθε φορά κάτι άλλο και κάτι άλλο.
Όλα αυτά που επιδιώκει και αποκτά ο άνθρωπος δεν μπορεί να τα απολαύσει μόνος του χωρίς ευχάριστη συντροφιά. Δεν έχω γνωρίσει μέχρι τώρα στη ζωή μου κάποιον χαρούμενο άνθρωπο που να είναι μόνος του και να μη μοιράζεται τίποτα με τους άλλους.
Όταν, λοιπόν, εστιαστούμε στο: "Με τι μπορώ να γεμίσω μέσα μου που να έχει μεγαλύτερη διάρκεια; Με ποιον και με τι αισθάνομαι κα­λά'', τότε θα αλλάξουν πολλά πράγματα στη ζωή μας προς το καλύτε­ρο.
Σχόλιο: Πολλές φορές υπερβαίνουμε τις δυνάμεις μας, προκειμέ- νου να αποκτήσουμε υλικά αγαθά και τελικά χάνουμε το νόημα της ζωή και αρρωσταίνουμε.
Απάντηση: Μόνο όταν σου συμβεί αυτό, μόνο τότε, συνειδητοποι­είς ότι όλα αυτά που απόκτησες δεν σε κάνουν αισθάνεσαι πραγματι­κά καλά.
Ερώτηση: Ντρέπομαι να ζητήσω κάτι. Δεν μου αρέσει να ζητάω. Ίσως να θέλω κάτι, αλλά δεν το ζητάω.
Απάντηση: Σκέψου από ποια αιτία ξεκίνησε αυτό; Ζητούσες από τους γονείς σου αυτό που ήθελες;
Σχόλιο: Όχι. Διότι δεν χρειαζόταν. Προέβλεπαν και κάλυπταν κάθε μου ανάγκη.
Απάντηση: Στο γεγονός αυτό βρίσκεται η απάντηση. Δεν έχεις συ­νηθίσει να ζητάς αυτό που θέλεις και περιμένεις οι άλλοι να το ανα­καλύπτουν ή να σου δίνουν αυτό που θέλουν εκείνοι και εσύ να είσαι ευχαριστήνη.
Συνήθως οι άλλοι θέλουν να μας δίνουν αυτό που θέλουν εκείνοι και όχι αυτό που θέλουμε εμείς.
Οι δικοί σου, με το να αντιλαμβάνονται και να σου καλύπτουν τις ανάγκες, σου πέρασαν το μήνυμα ότι δεν χρειάζεται να ζητάς.
Θεωρώ ότι οι γονείς είναι απαραίτητο να παροτρύνουν τα παιδιά τους να τους λένε αυτό που θέλουν άσχετα αν εκείνοι λόγω της συ­γκέντρωσης και της αγάπης προς τα παιδιά τους αντιλαμβάνονται τις επιθυμίες τους.

Αυτά που θα δώσουν στην επικοινωνία σου με τον/ την σύντροφο ή σύζυγό σου χαρά και διάρκεια, είναι η καλή σου διάθεση και το χιούμορ.
Συντροφικότητα είναι η ανάγκη που έχουμε οι περισσότεροι άν­θρωποι να είμαστε με κάποιον, για να μοιραζόμαστε τις χαρές και να αντιμετωπίζουμε μαζί τις όποιες αντιξοότητες φέρνει η ζωή.
Η συντροφικότητα χωρίς στόχο, δηλαδή, για ποιο λόγο είμαστε μαζί, ποια είναι η ωφέλεια του να είμαστε μαζί, χωρίς χαρούμενη διά­θεση και ευχάριστες εκπλήξεις, μπορεί να καταλήξει να είναι ανιαρή.
Έρωτας είναι η ανάγκη να ενώνεσαι με τον/ την σύντροφό σου μέσα σε μια πανδαισία τρυφερών συναισθημάτων, για να του ή της προσφέρεις σωματική ευχαρίστηση και νοητική εκτόνωση.
Η χημεία στον έρωτα βασίζεται σε μια απλή συνταγή, την οποία αντιγράφω από ένα παλιό λαϊκό τραγούδι: "Και του κάνω τα δικά του και μου κάνει τα δικά μου".
Αν την ώρα που είσαι ερωτικά με τον/ την σύντροφο η σύζυγό σου, δεν εμπνέεστε να κάνετε ο ένας στον άλλον αυτά που σας ευχαρι­στούν, σημαίνει ότι δεν έχετε ούτε ερωτική αλλά ούτε και συντροφική χημεία. Στην περίπτωση αυτή αναρωτήσου:
& Μου αρέσει να δίνω ευχαρίστηση στον ή στην σύντροφό μου, κάνοντας αυτά που θέλει στη συντροφικότητα και στον έρωτα; Κάνει αυτά που θέλω για μένα;
Όταν η συντροφικότητα ή ο έρωτας γίνονται ανιαρά, τότε αρχίζει η προσοχή του ενός ή και των δύο συντρόφων να φεύγει από το πρό­σωπο που ορκιζόταν ότι θα είναι για πάντα μαζί και αναζητά στιγμιαίες και εφήμερες, αλλά ακόμα και μόνιμες σχέσεις με κάποιο άλλο πρό­σωπο.
Εδώ θα ήθελα να σου επιστήσω την προσοχή σ' ένα πολύ σημαντι­κό πράγμα που ξεχνάμε οι περισσότεροι άνθρωποι να βάλουμε στις προσωπικές, επαγγελματικές και ειδικά στις συντροφικές και ερωτικές μας σχέσεις. Τα όρια.
Στο σημείο αυτό σκέψου:
& Έχω βάλει τα ανάλογα όρια σε όλα τα είδη των σχέσεών μου; Στην ερωτική, συντροφική ή επαγγελματική μου σχέση ποια είναι τα όριά μου στο τι μπορώ να ανεχτώ, από συμπεριφορές και από συνήθειες που έχει ο/ η σύζυγος ο σύντροφός μου, ο συνεργάτης, ο συνεταίρος, ο υπάλληλος ο εργοδότης μου;
Ερωτευόμαστε κάποιον/ κάποια για το παρουσιαστικό, για τα ωραία μάτια και δεν δίνουμε σημασία στις ήπιες ή βίαιες εκρήξεις που ξεσπά επάνω μας κάποιες στιγμές.
Γι' αυτό σκέψου:
Τον/ την ερωτεύτηκα για το παρουσιαστικό, για τα ωραία μάτια; Πόσο σοβαρά υπολογίζω τις ήπιες ή βίαιες εκρήξεις που ξεσπά πάνω μου κάποιες στιγμές ή συνέχεια;
Όσο περνάει ο καιρός, αν είσαι ανεκτικός/ ανεκτική σ' αυτά τα ξε­σπάσματα βίας και αρνητικότητας, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Να υποφέρεις. Δεν φταίει ο άλλος αν δεν σου φέρεται καλά. Η ευθύνη είναι δική σου. Από τη στιγμή που δεν του/ της βάζεις όρια, λαμβάνει το μήνυμα ότι του επιτρέπεις να σου φέρεται μ’ αυτόν τον τρόπο.
Στο Δυναμικό Τρόπο Ζωής, όταν λέμε φταίει ή φταίω, το λέμε με την έννοια της ευθύνης. Δεν το λέμε με την έννοια της κατηγορίας, δεν δημιουργούμε ενοχές ούτε σε μας, αλλά ούτε και στους άλλους.
Δεν ενοχοποιούμε, λοιπόν, κανέναν ούτε τον εαυτό μας, ούτε τους άλλους. Ανάλογα με την περίπτωση, αναγνωρίζουμε την αιτία της αρνητικής συμπεριφοράς του άλλου και ορθώνουμε τα όριά μας. Ή αναγνωρίζουμε το δικό μας λάθος και το διορθώνουμε.
Όταν στη σχέση που δημιουργείς δεν δηλώνεις από την αρχή τα όριά σου, πάντοτε θα έχεις προβλήματα σ’ αυτή τη σχέση.
Γι' αυτό χρειάζεται να αναρωτηθείς:
- Βάζω όρια στις σχέσεις μου;
Επίσης, αναρωτήσου και απάντησε τίμια:
-ποιες δικές μου σκέψεις ή ενέργειες προκαλούν τα προβλήμα­τα στη ζωή μου ή στις σχέσεις μου;
Τις σχέσεις τις δημιουργούμε οι άνθρωποι με την πρόθεση να βαδί­ζουμε ο ένας δίπλα στον άλλον. Να ανταλλάσσουμε αισθήματα αγά­πης μεταξύ μας. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε χαλάνε οι σχέσεις.