Οι Ελληνοαραβικές επιστήμες διείσδυσαν στον ισλαμικό κόσμο κατά τη διάρκεια της 8ου-10ου αιώνες μ.Χ. λόγω της μαζικής δραστηριότητα των μεταφραστών και το όραμα του al-Kindi για τη γνώση αλλά και μέσα από την εξηγητική δραστηριότητα του αριστοτελικού κύκλου του Βαγδάτη. Από το τέλος του 10ου, σε όλη την 11ου, και μέχρι την αρχή του 12ου αιώνες, η παραγωγή πρωτότυπης φιλοσοφικής λογοτεχνίας σε Τα αραβικά και τα περσικά έγιναν το κύριο ρεύμα του αραβο-ισλαμικού φιλοσοφία, η οποία μέχρι τότε ήταν όλο και πιο απομακρυσμένη από την ελληνική πηγές σε αραβική μετάφραση. Τα έργα του Avicenna πιστοποιούν πλήρως Αυτό το φαινόμενο, το οποίο προκάλεσε 12ου Τάση καθαρής καθαρότητας αιώνα Χαρακτηριστικό παράδειγμα στη μουσουλμανική Δύση αποτελεί το πρόγραμμα του Αβερρόη επιστρέφοντας στον Αριστοτέλη: ένα παρόμοιο αλλά όχι ταυτόσημο φαινόμενο εμφανίστηκε επίσης στη μουσουλμανική Ανατολή, με τον Muwaffaq al-Din Muhammad Αμπντ αλ-Λατίφ ιμπν Γιουσούφ αλ-Μπαγκντάντι.
«Ο Abd al-Latif ήταν φιλόσοφος και πολυμαθής που έζησε μεταξύ της
Δεύτερης Σταυροφορίας (1147-1149 μ.Χ.) και το τέλος της
Πέμπτης Σταυροφορίας (1217–1231 μ.Χ.) (Jackson 2017). Γεννήθηκε στη Βαγδάτη 1162 και πέθανε εκεί στις 9 Νοεμβρίου 1231 μετά από προσκύνημα άνω των σαράντα χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων ταξίδεψε σε όλο το Ιράκ, τη Συρία και την Αίγυπτο ψάχνει για έναν καλό δάσκαλο στη φιλοσοφία. Μεγάλωσε σε ένα Οικογένεια Shafi'i με άριστες σχέσεις με το μεντρεσέ Nizamiyya και έλαβε μια σταθερή εκπαίδευση στις ισλαμικές επιστήμες. Στη συνέχεια γύρισε στις φυσικές επιστήμες, την ιατρική, τη φιλοσοφία και, κριτικά, στην αλχημεία. Η σπασμωδική αναζήτησή του για γνώση τον έφερε να συναντηθεί μέσα από τους γραπτά Avicenna, al-Ghazali και al-Suhrawardi. «Abd al-Latif είχε πολλούς γενναιόδωρους προστάτες και ήταν σε επαφή με τους σημαντικότερους άνδρες της εποχής του, συμπεριλαμβανομένου του Σαλαντίν και, στο Κάιρο, του Μαϊμονίδη. Κάιρο αντιπροσώπευε για τον 'Abd al-Latif τον πολυπόθητο στόχο του προσκύνημα, ο τόπος όπου τελικά συνάντησε τον Αριστοτέλη και τον φιλοσοφία καθώς και αυτή των σχολιαστών του Θεμίστιου και Αλέξανδρος, και όπου τελικά συνάντησε το έργο του μεγαλύτερου Άραβας αριστοτελικός σχολιαστής της Ανατολής, al-Farabi. Για «Abd al-Latif, Κάιρο σήμαινε επίσης την προοδευτική εγκατάλειψη του Η φιλοσοφία του Avicenna, την οποία θεωρούσε ως τη μόνη δυνατή κατά τα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσής του. «Αμπντ Ο αλ-Λατίφ ήταν ένας οξύς κριτικός, ένας ανεξάρτητος στοχαστής και ένας θαυμαστός Συγγραφέας φιλοσοφίας και ιατρικής. Το δηλωμένο πνευματικό του πρόγραμμα ήταν ότι για να επιστρέψουμε στα πρωτότυπα ελληνικά έργα σε αραβική μετάφραση, και ειδικότερα να επιστρέψει στον Αριστοτέλη στη φιλοσοφία και στον Ιπποκράτη, μέσω του Γαληνού, στην ιατρική, αλλά ήταν σε θέση να επιστρέψει σε αυτές τις πηγές μόνο μέσα από το πρίσμα των αναδιατυπώσεών τους από τους φιλοσόφους πριν Avicenna, al-Kindi και al-Farabi.
Ζωή και Έργα
1.1 Ζωή
1.2 Έργα
2. Τι είναι η φιλοσοφική έρευνα
3. Επικρίσεις κατά των σύγχρονων
3.1 Κατά του Avicenna
3.2 Εναντίον του Fakhr al-Din al-Razi
4. Μεταφυσική
4.1 Η μεταφυσική ως έρευνα για τα αίτια και η πρώτη φιλοσοφία
4.2 Πρόνοια
4.3 Διάνοια και πρώτη αιτία
4.4 Η μεταφυσική επιστήμη ως επιστήμη της κυριαρχίας
5. Καλές και κακές Επιστημολογίες και Πρακτικές
5.1 Ιατρική Επιστημολογία
5.2 Ενάντια στην αλχημεία
Ζωή και Έργα
1.1 Ζωή
«Η πνευματική θέση του Abd al-Latif φαίνεται στο δικό του Αυτοβιογραφία (SIRA). Φαίνεται ότι αποτελούσε μέρος ενός μεγαλύτερο έργο που δεν σώζεται πλέον, το οποίο έγραψε για τον γιο του Sharaf al-Din Γιουσούφ. Η σίρα περιέχεται στις Πηγές του Πληροφορίες για τις κατηγορίες ιατρών από τον Ibn Abi Usaybi'a (Ibn Abi Usaybi'a, π. 1242 [1882–84], Kitab 'Uyun al-anba' fi tabaqat al-atibba', A. Müller (επιμ.), al-Qahira: al-Matba'at al-wahbiyya, 1882–1884: ΙΙ. 201–213; Martini Bonadeo 2013). Στο αρχές του 19ου αιώνα επιμελήθηκε και μεταφράστηκε σε Λατινικά από τον Mousley (Mousley 1808) και επανεκδόθηκε και μεταφράστηκε σε Γαλλικά από τον de Sacy (de Sacy 1810). Περιλαμβάνεται μια δεύτερη αυτοβιογραφία στο Βιβλίο των Δύο Συμβουλών που γράφτηκε στα Ερζινκάν το 1225 και διατηρείται στο ms. Bursa, Il Halk Kütüphanesi, Huseyin Çelebi 823 (βλ. Stern 1962; Ντίτριχ 1964; Gutas 2011; Martini Bonadeo 2013; Joosse 2014; Jad 2017; Fedouache - Ajoun - Ben Ahmed 2018). Μια τρίτη αυτοβιογραφία, χαμένη για μας, αναφέρεται πιθανώς από ο μαθητής του Ibn Khallikan (Ibn Khallikan, Shams al-Din Ahmad ibn Μωάμεθ, δ. 1282 [1968–1977], Wafayat al-a'yan wa-anba' abna' al-zaman, I. Abbas (επιμ.), Βηρυτός: Dar Σαντίρ, 1968–1977: IV.76–77). Άλλα αποσπάσματα από το 'Abd Η αυτοβιογραφία του al-Latif έχει διασωθεί από al-Dhahabi's History of Islam (Von Somogyi 1937; Καέν 1970). Τέλος, περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το «Abd al-Latif μπορούν να είναι που βρίσκεται στην έκθεση του ταξιδιού του στην Αίγυπτο με τίτλο Βιβλίο του Αναφορά και αφήγηση των πραγμάτων που είδα και των γεγονότων που είδα στη Γη της Αιγύπτου, μια επιτομή που εξάγεται από τη δική του ιστορία της Αιγύπτου, The Long Book about Egypt, lost to us (Wahl 1790; de Sacy 1810; Zand, Videan, &; Videan 1965; Malallah 1987; Martini Bonadeo 2017; Kzzo-Bellucci 2020).
Γεννήθηκε στη Βαγδάτη μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου το 1162 από οικογένεια της ανώτερης τάξης που κατάγεται από τη Μοσούλη και πέρασε τη διαμόρφωσή του χρόνια στη Βαγδάτη μέχρι το 1189. Ο σύγχρονός του Yaqut γράφει ότι «από την καταγωγή του (Καντίμένας) ήταν γνωστός ως Ibn al-Labbad, ένα είδος οικογενειακού ονόματος (Yaqut al-Hamawi al-Rumi, πέθανε το 1229 [1993], Mu'jam al-udaba'. Ιρσάντ αλ-αρίμπ ίλα ma'rifat al-adib, I. Abbas (επιμ.), Βηρυτός: Dar al-Gharb al-Islami, 1993: IV.1571). Στα χρόνια της νιότης του στη Βαγδάτη, υπό την καθοδήγηση του πατέρα του – Abu l-'Izz ibn Muhammad al-Mawsili που ήταν μαθητής του Abu l-Barakat al-Baghdadi (πεθαίνει το 1165) (Ibn Abi Usaybi'a, π. 1242 [1882–84], Kitab «Uyun al-anba» fi tabaqat al-atibba», Α. Müller (επιμ.), al-Qahira: al-Matba'at al-wahbiyya, 1882–1884: Ι. 280; Toorawa 2004), «Abd al-Latif σπούδασε ισλαμικές επιστήμες και ιατρική με πολλούς διάσημους μελετητές, συμπεριλαμβανομένου του Kamal ad-Din 'Abd al-Rahman al-Anbari (πεθαίνει το 1181), α καθηγητής fiqh (νόμος), adab-λογοτεχνία, χαντίθ (παραδόσεις) και αραβική γραμματική στο Nizamiyya madrasa, Wagih al-Wasiti (πεθαίνει το 1215), καθηγητής στο Zafariyya Τζαμί, Ibn Fadlan (πεθαίνει το 1199), ένας εξέχων νομικός μελετητής έμπειρος στο το khilaf (απόκλιση του νόμου) και διαλεκτική, και ηγέτης των Shafi'is στο Ιράκ, 'Abd Allah ibn Ahmad ibn al-Khashshab (πεθαίνει το 1171), κύριος του χαντίθ, γραμματικός, μαθηματικός, ειδικός στο fara'id (κληρονομικό δίκαιο) και nasab (γενεαλογία), Radi al-Dawla Abu Nasr (πέθανε περίπου το 1182), γιος του ο γνωστός γιατρός Amin al-Dawla Ibn al-Tilmidh, καθηγητής ιατρικά θέματα.
Στη γενέτειρά του, ο Abd al-Latif έκανε τα πρώτα του βήματα στη φιλοσοφία μελετώντας τις προθέσεις των φιλοσόφων του al-Ghazali, το Μέτρο της Επιστήμης στην Τέχνη της Λογικής, το Κριτήριο της δράσης για τη δεοντολογία και τη λυδία λίθο της συλλογιστικής στο Λογική. Στη συνέχεια στράφηκε στα βιβλία του Αβικέννα, συμπεριλαμβανομένης της Σωτηρίας, της Θεραπείας, του Κανόνα και της Επικύρωσης από τον Μπαχμανγιάρ, μαθητή του Αβικέννα. Τέλος, ακόμα στη Βαγδάτη σπούδασε ινδικά μαθηματικά, γεωμετρία του Ευκλείδη και πολλά βιβλία για την αλχημεία από τον Jabir ibn Hayyan, αλλά στη συνέχεια το εγκατέλειψε πειθαρχία την οποία θεωρούσε παράλογη πρακτική.
Σε ηλικία είκοσι οκτώ ετών, το 1189, έφυγε από τη Βαγδάτη και άρχισε μια μακρά περίοδος ταξιδιού σε αναζήτηση γνώσης. Πρώτα ήταν στη Μοσούλη για ένα έτος. Εκεί άκουσε ανθρώπους να λένε σπουδαία πράγματα για τον al-Suhrawardi. Συνάντησε τις πραγματείες του al-Suhrawardi The Intimations, the Glimmer και the Ascending Βήματα; Αλλά δεν βρήκε σε αυτούς τη γνώση ότι ήταν ψάχνει. Έφυγε από τη Μοσούλη για τη Δαμασκό, όπου εντάχθηκε στον γραμματικό al-Kindi al-Baghdadi (πέθανε το 1216) και εργάστηκε σε έναν ορισμένο αριθμό γραμματικές πραγματείες. Στη Δαμασκό έπαιρνε όλο και μεγαλύτερη απόσταση από Η μελέτη και πρακτική της αλχημείας. Στη συνέχεια, ο Abd al-Latif πήγε στο Ιερουσαλήμ και στη συνέχεια στον Σαλαντίν κοντά στην Άκρα. Εδώ ήρθε σε επαφή με τη συνοδεία του Σαλαντίν: Baha' al-Din ibn Shaddad (1145–1234), ο βιογράφος του και αρχηγός του στρατού και του πόλη της Ιερουσαλήμ, και «Imad al-Din al-Katib al-Isfahani (πεθαίνει το 1201), ο χρονικογράφος των πράξεων του Σαλαντίν. Με ασφαλή συμπεριφορά έγγραφο γραμμένο από αυτόν τον τελευταίο «Abd al-Latif έφτασε στο Κάιρο.
Στόχος του στην Αίγυπτο ήταν να συναντήσει τον Yasin al-Simiya'i, έναν όχι πολύ γνωστό αλχημιστής, και ο Μωυσής Μαϊμονίδης, ο διάσημος Εβραίος φιλόσοφος, θεολόγος και γιατρός, γεννήθηκε στην Κόρδοβα το 1135. «Abd al-Latif αρνήθηκε να συνεργαστεί με τον πρώτο για τον παραλογισμό της διδασκαλίας του και βρήκε το τελευταίο εξαιρετικό, αλλά κυριαρχείται από την επιθυμία να υπερέχει και από τις πολιτικές του φιλοδοξίες. «Ο Abd al-Latif διάβασε τον Οδηγό του Μαϊμονίδη για τους Μπερδεμένους και το βρήκε ένα κακό βιβλίο που διέφθειρε τα δόγματα της πίστης και της θρησκείας.
«Η συνάντηση του Abd al-Latif με την περιπατητική παράδοση πραγματοποιήθηκε στο ζωντανό πολιτιστικό περιβάλλον του Καΐρου όπου γνώρισε Abu al-Qasim al-Shari'i, ο οποίος είχε ειδικές γνώσεις για τα έργα των «Αρχαίων» και εκείνων του Abu Nasr al-Farabi. Ίσως ήταν ο διάσημος και διάσημος δάσκαλος στην επιστήμη του χαντίθ Αμπού αλ-Κασίμ αλ-Μπουσίρι (ή αλ-Μπουσαΐρι πέθανε το 1202), καθώς προτείνεται με προσοχή από τον de Sacy (de Sacy 1810). Αλλά αυτό Η ταυτοποίηση παραμένει προβληματική, δεδομένου ότι εννέα σύγχρονοι του 'Abd al-Latif φέρουν το nisba al-Shari'i, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι μέλη ακαδημαϊκών οικογενειών στο Κάιρο, και δύο από αυτούς φέρουν επίσης το kunya Abu l-Qasim. Μέσα Επιπλέον, ούτε ο al-Busiri ούτε οι εννέα φορείς του nisba al-Shari'i ήταν γνωστοί για τους εξειδικευμένες φιλοσοφικές γνώσεις (Griffel 2023). Στο Κάιρο, για πρώτη φορά ο χρόνος 'Abd al-Latif μελέτησε τα βιβλία του "Αρχαίοι", δηλαδή ο Αριστοτέλης, ο Αλέξανδρος της Αφροδισίας, και ο Θεμίστιος, και με βάση αυτά άρχισε να δοκιμάζει την εγκυρότητα των δογμάτων του Αβικέννα. Από αυτό ήρθε να κρατήσει το κατωτερότητα του έργου του Avicenna. Παρ 'όλα αυτά, «Abd al-Latif ήταν βαθιά απρόθυμος να απαρνηθεί αυτόν που ήταν ο κύριός του και ο έμπνευση πίσω από την έρευνά του από τα νιάτα του.
Μετά τις 13 Σεπτεμβρίου 1192, την ημερομηνία της ανακωχής των Αγιουβιδών με τους Φράγκους, ο Abd al-Latif μετακόμισε στην Ιερουσαλήμ όπου συναντήθηκε ο Σαλαντίν αυτοπροσώπως, ο οποίος του απένειμε ένα γενναιόδωρο επίδομα για να διδάξει το τζαμί Umayyad στη Δαμασκό. Μετά το θάνατο του Σαλαντίν (πέθανε το 1193), τα τελευταία χρόνια της ζωής του Αμπντ αλ-Λατίφ πήραν το μορφή μιας μακράς σειράς ταξιδιών, που δεν αναζητούν πλέον τη γνώση, διδασκαλία, δασκάλους και βιβλία, αλλά όλα υποκινούνται από, ή στο behest of, προστάτες: στη Δαμασκό al-Malik al-Afdal, του Σαλαντίν μεγαλύτερος γιος. στο Κάιρο al-Malik al-Aziz, στην Ιερουσαλήμ al-Malik al-Adil Sayf al-Din Abu Bakr ibn Ayyub, στο Erzinjan al-Malik 'Ala' al-Din Da'ud ibn Bahram, σε πολλά άλλα μέρη της Ανατολίας (Erzerum, Kamah, Dvriji, Malatya) Σελτζούκοι θαμώνες, στο Χαλέπι Shihab αλ-Ντιν Τουγκρίλ. Δίδαξε σε πολλούς διαφορετικούς μεντρεσέδες και τζαμιά συμπεριλαμβανομένου του al-Aqsa στην Ιερουσαλήμ, του al-Azhar στο Κάιρο, του «aziziyya madrasa στο Damasco. Ο σύγχρονός του al-Qifti αναφέρει ότι προς το τέλος της ζωής του προσπάθησε να εξασκηθεί ιατρική, αλλά δεν ήταν επιτυχής επειδή δεν ήταν αρκετά καλός πρακτικός ιατρός (Ibn al-Qifti, d.1248 [1950–1955], Inbah al-ruwat 'ala anbah al-nuhat, μ. Abu l-Fadl Ibrahim (επιμ.), αλ-Καχίρα: Dar al-Kutub al-Misriyya, 1950–55: II.196; Γκρίφελ 2023). Ενώ βρισκόταν στο Χαλέπι, το φθινόπωρο του 1231, ήθελε να συνεχίσει προσκύνημα στη Μέκκα και ξεκίνησε το ταξίδι του προς τη Βαγδάτη για να να αφήσει μερικά από τα έργα του στον χαλίφη των Αββασιδών αλ-Μουστανσίρ ιμπν αλ-Ζαχίρ (βασ. 1226–1242). Μόλις έφτασε στη Βαγδάτη 'Abd Ο αλ-Λατίφ αρρώστησε και πέθανε σε ηλικία 69 ετών στις 9 Νοεμβρίου 1231. Αυτός θάφτηκε δίπλα στον πατέρα του στο νεκροταφείο Wardiyya.
Μαθητές του Αμπντ αλ-Λατίφ ήταν: ο μελετητής χαντίθ Ζάκι αλ-Ντιν αλ-Μπιρζάλι (πέθανε το 1239), ο βοτανολόγος Ιμπν αλ-Σούρι (πεθαίνει το 1242), ο δικαστής al-Tifashi (πεθαίνει το 1253), ο Ibn al-'Adim (πεθαίνει το 1262), και ο βιογράφος Ibn Khallikan (πεθαίνει το 1282).» Του Αμπντ αλ-Λατίφ Ο σκληρότερος επικριτής ήταν ο al-Qifti, ο οποίος τον κατηγόρησε ότι ήταν θεωρητικός ανίκανος να ασκήσει ιατρική και λογοκλόπος. Η εχθρότητα του Al-Qifti εναντίον του προκλήθηκε πιθανώς από «Η κατηγορία του Αμπντ αλ-Λατίφ για αγυρτεία και δολοφονία εναντίον Joseph ben Judah ben Simeon (Josse 2007; Griffel 2023).
1.2 Έργα
Οι παλαιότεροι κατάλογοι των έργων του Αμπντ αλ-Λατίφ είναι αυτοί που δίνονται από τον Yaqut (Yaqut al-Hamawi al-Rumi, d. 1229 [1993], Mu'jam al-udaba». Irshad al-arib ila ma'rifat al-adib, Ι. Abbas (επιμ.), Βηρυτός: Dar al-Gharb al-Islami, 1993: IV.1572–1573) και ο Ibn Abi Usaybi'a στο τέλος της καταχώρησης που είναι αφιερωμένη σε αυτόν στο τις Πηγές Πληροφοριών για τις Κατηγορίες των Ιατρών (Ibn Abi Usaybi'a, π. 1242 [1882–84]: II. 211–213). Αργότερα λίστες βρίσκονται στο βιβλίο του Ibn Shakir al-Kutubi Τι παραλείφθηκε στις νεκρολογίες (Ibn Shakir al-Kutubi, πριν από το 1363 [1974], Fawat al-wafayat, I. 'Abbas (επιμ.), Bayrut: Dar al-Sadir, 1974: ΙΙ. 385-388) και στο al-Safadi (al-Safadi, Salah al-Din khalil ibn Aybak, δ. 1363 [1929–2013], Al-Wafi bi-l-wafayat, H. Ritter et alii (επιμ.), Βηρυτός: XIX.109–111).
Ο κατάλογος που παρουσίασε ο Ibn Abi Usaybi'a αριθμεί εκατό και εβδομήντα τρία έργα, συμπεριλαμβανομένων σύντομων δοκιμίων και πραγματειών. Ο Τα θέματα αντικατοπτρίζουν την ποικιλία των ενδιαφερόντων του «Abd al-Latif». Παρατίθενται δεκατρία γραπτά που ασχολούνται με την αραβική γλώσσα, λεξικογραφία και γραμματική, δύο με fiqh, εννέα με λογοτεχνική κριτική, πενήντα τρία με την ιατρική, δέκα με τη ζωολογία, τρία με την επιστήμη του tawhid (ενότητα του Θεού), τρεις για την ιστορία, τρεις για την ιστορία μαθηματικά και συναφείς κλάδους, δύο για τη μαγεία και την ορυκτολογία, και είκοσι επτά σε άλλα θέματα. Υπάρχουν σαράντα οκτώ έργα που αφορούν φιλοσοφία: δεκαεννέα για τη λογική - δύο από τις οποίες είναι εναντίον του Avicenna και η θεωρία των υπό όρους συλλογισμών – δέκα στη φυσική, οκτώ στη μεταφυσική και εννέα στην πολιτική. Δύο γενικά έργα είναι επίσης αναφέρεται, χωρίζεται σε τρεις ενότητες: λογική, φυσική και μεταφυσική; Ένα από αυτά ήταν σε δέκα τόμους και ολοκληρώθηκε από το συγγραφέας σε διάστημα είκοσι ετών.
Ο κατάλογος του Ibn Shakir al-Kutubi είναι μικρότερος. Αριθμεί δεκαπέντε ομιλίες του 'Abd al-Latif που δεν αναφέρονται από τον Ibn Abi Usaybi'a και ογδόντα ένα έργα, όλα αναφέρονται στο προηγούμενο λίστα, με εξαίρεση μία σχετικά με τα αντίδοτα.
Τα έργα που έχουν φτάσει σε μας, ή τουλάχιστον εκείνα που περιέχονται στο χειρόγραφα που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα (Martini Bonadeo 2013, Fedouache - Ajoun - Ben Ahmed 2018), σχετικά με το χαντίθ, τη λεξικογραφία και Η γραμματική είναι,
- η Επιτομή για τη Γλώσσα της Χαντίθ (al-Radi 1977, 1979);
- το Απόσπασμα από το Βιβλίο του Δοκιμίου για το Διάδημα στο Ξίφη του Προφήτη;
- «Το σχόλιο του Abd al-Latif για τον χαλίφη Συλλογή παραδόσεων του al-Nasir με τίτλο Rawh al-'Arifin;
- το Απόσπασμα από τις Εκφράσεις του Προφήτη και το Σύντροφοι του Προφήτη και των Οπαδών του.
Σχετικά με το fiqh (νόμος) υπάρχουν
- η σύντομη μελέτη των νόμων στους κώδικες της Αιγύπτου;
- ο σχολιασμός της συλλογής του Abu Yahya 'Abd αλ-Ραχίμ ιμπν Νουμπάτα αλ-Φαρίκι.
Σχετικά με τα μαθηματικά υπάρχει
- το βιβλίο αυτού που είναι εμφανές στα ινδικά Μαθηματικά.
Στην ιατρική διασώθηκαν μερικά έργα:
- ο Σχολιασμός των Προγνωστικών σύμφωνα με Ιπποκράτης (Joosse &; Pormann 2012);
- το Σχόλιο στους Αφορισμούς του Ιπποκράτη (Joosse & Pormann 2012);
- ο σχολιασμός των ιατρικών ερωτήσεων του Hunayn;
- το Σχόλιο για την Ανατομία της Lutfallah al-Misri;
- το σημείωμα για την ανατομία του σχολιασμού στο Αναθεώρηση;
- η πραγματεία Περί των αρχών των απλών ιατρικών ουσιών και τις φυσικές τους ιδιότητες.
Όσον αφορά τη φιλοσοφία, υπάρχουν:
- το Δοκίμιο για τις αισθήσεις και δύο ερωτήσεις για τις Λειτουργία (Ghalioungui &; Abdou 1972; ανατύπωση Ghalioungui 1985);
- τα ερωτήματα σχετικά με τις φυσικές επιστήμες (Ghalioungui &; Abdou 1972; ανατύπωση Ghalioungui 1985)·
- το βιβλίο για την επιστήμη της μεταφυσικής (Badawi 1955a,b; Neuwirth 1976, 1977-78, 1978; Αναβολή 2017; Μαρτίνι Μποναδέο 2017).
Εκτός από αυτά τα έργα, άλλες έντεκα πραγματείες έχουν διατηρείται—μεταξύ των οποίων και το ήδη αναφερθέν Βιβλίο του Two Pieces of Advice—in the miscellaneous manuscript Bursa, Hüseyin Çelebi 823 (Stern 1962; Jad 2017; Fedouache - Ajoun - Ben Ahmed 2018, 3–236):
- «Η κριτική του Abd al-Latif για τις σημειώσεις που έγραψε ο Fakhr al-Din al-Razi σε διάφορα αποσπάσματα από το τμήμα Kulliyyat του Κανόνα του Avicenna (fols 1v–19v και 28ρ–34ρ)·
- «Η κριτική του Abd al-Latif στην πραγματεία για τη Σούρα της Αγνής Πρόθεσης του Fakhr al-Din al-Razi (fols 34r–38v και 20r–23r)·
- η πραγματεία Περί της Quiddity of Space σύμφωνα με τον Ibn al-Haytham (fols 23v–27v και 39r–52r· βλ. Rashed 2002, 4, 908–53) στην οποία «Η προσπάθεια του Αμπντ αλ-Λατίφ να αντικρούσει τη γεωμετρία του τόπου από τον Ibn al-Haytham και να αποκαταστήσει Ο ορισμός του Αριστοτέλη είναι ένα είδος υπεράσπισης της υπεροχής του φιλοσοφία σε σύγκριση με τα μαθηματικά (El-Bizri 2007).
- την πραγματεία Περί Μίξεως (fols 52v–62r) σχετικά με: ο συνδυασμός διαφόρων στοιχείων σε σύνθετες ουσίες.
- Η διαμάχη μεταξύ ενός αλχημιστή και ενός θεωρητικού Φιλόσοφος (fols 100v–123v; Josse 2008, 2014; Τζαντ 2019);
- η πραγματεία Περί ορυκτών και η σύγχυση της αλχημείας (fols 124r–132r)·
- το Απόσπασμα από τα έργα των φιλοσόφων που επέλεξε ο «Abd al-Latif (fols 132v–135v; Rashed 2004), τα οποία είναι που σχετίζονται με τους Quaestiones του Αλέξανδρου της Αφροδισίας (I 11a, II 28, III 9) και ένα αραβικό Quaestio, αριθμός έργου 39 αποδίδεται στον Αλέξανδρο της Αφροδισίας στο έργο του Ibn Abi Usaybi'a κατάλογος των έργων του Αλεξάνδρου.
- το απόσπασμα από ιατρικές εργασίες που επέλεξε ο «Abd» al-Latif (fols 138r–140v) με τη μορφή ενός μικρού εγχειριδίου φαρμακολογία, η οποία παρουσιάζει τα θεραπευτικά αποτελέσματα τριάντα ενός διαφορετικά φυτά.
- η πραγματεία Περί διαβήτη (fols 140v–149r; Thies 1971; Degen 1977).
2. Τι είναι η φιλοσοφική έρευνα
Στο βιβλίο των δύο συμβουλών, μια διατριβή εναντίον ψευδής γνώση, που συντάχθηκε μεταξύ 1217 και 1225 στο Χαλέπι ή στο Στην Ανατολία, ο Abd al-Latif παρουσιάζει «δύο κομμάτια συμβουλές» για επίδοξους γιατρούς και επίδοξους φιλοσόφους, ένα παθιασμένη πολεμική εναντίον των ψευδογιατρών, και εξίσου σκληρή υβρεολόγιο εναντίον ψευδοφιλοσόφων (βλ. Gutas 2011; Μαρτίνι Μποναδέο 2013; Joosse 2014; Jad 2017; Fedouache - Ajoun - Ben Ahmed 2018).
Εκείνοι που, στην εποχή του, αφιερώνονται στη φιλοσοφία είναι κακοί φιλοσόφους για πολλούς διαφορετικούς λόγους: την έλλειψη ενδιαφέροντος τους, την αφάνεια της φιλοσοφίας και έλλειψη κατάρτισης και καλών δασκάλων. Αλλά ο κύριος λόγος για την παρακμή της φιλοσοφικής παραγωγής του Η ηλικία του έγκειται στην παραμέληση στην οποία έχουν τα έργα των αρχαίων έπεσε. Οι σελίδες αυτών των έργων χρησιμοποιούνται πλέον από βιβλιοδέτες και οι φαρμακοποιοί ως χαρτί συσκευασίας. Κανείς—λέει ο Αμπντ al-Latif - θέλει να αρνηθεί τις συνεισφορές του Avicenna στο φιλοσοφική έρευνα. Στην πραγματικότητα, έχει παράσχει νέα ενέργεια σε φιλοσοφία, και ήταν σε θέση εν μέρει να κατανοήσει τα βιβλία του τους Αρχαίους και να προσφέρει μια εισαγωγή σε αυτούς. Ωστόσο, εάν Εξετάζει κανείς λεπτομερέστερα τα έργα του και τα συγκρίνει με εκείνα του παρόμοια θέματα από αρχαίους συγγραφείς και, ειδικότερα, με τον Αριστοτέλη ή al-Farabi, αναδύεται η κατωτερότητά τους. Για το λόγο αυτό «Abd Ο al-Latif προτείνει την παρουσίαση της μεθόδου που ακολούθησε ο Πλάτωνας και Ο Αριστοτέλης στις αντίστοιχες φιλοσοφίες τους. Κάνοντας αυτό, ακολουθεί al-Farabi, συνοψίζει και κυριολεκτικά παραθέτει τη φιλοσοφία του al-Farabi για τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη (Rosenthal &; Walzer; 1943; Mahdi 1961, 2001), όπου τόσο οι πλατωνικοί διάλογοι όσο και οι Οι αριστοτελικές πραγματείες διατυπώνονται με τέτοια σειρά ώστε να αποτελούν συστηματική και προοδευτική διερεύνηση όλων των τομέων φιλοσοφική έρευνα.
Για τον 'Abd al-Latif, όπως και για τον Πλάτωνα του al-Farabi, φιλοσοφικός Η έρευνα αρχίζει με μια διερεύνηση του τι συνιστά το Τελειότητα του ανθρώπου ως ανθρώπου, η οποία δεν αποτελείται από ένα υγιές σωματική διάπλαση, ευχάριστο πρόσωπο, ευγενής καταγωγή, μεγάλη ομάδα φίλων και Εραστές; Ούτε συνίσταται σε πλούτη, δόξα ή δύναμη, αφού κανένα από τα Αυτά είναι ικανά να κάνουν τον άνθρωπο πλήρως και αληθινά ευτυχισμένο. Για τον άνθρωπο το η επίτευξη της ευτυχίας συνίσταται σε ένα συγκεκριμένο είδος γνώσης, τη γνώση των ουσιών όλων των όντων και ενός ορισμένου τον τρόπο ζωής, την ενάρετη ζωή. Γνώση των πραγμάτων σύμφωνα με τους Η ουσία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά είναι αυτό που πρέπει να χαρακτηρίζει Ο ενάρετος τρόπος ζωής του φιλόσοφου: σε αυτόν, στην πραγματικότητα, Η θεωρητική γνώση είναι το προμήνυμα της δράσης, της ηθικής και πολιτική. Για το λόγο αυτό, ο Abd al-Latif τονίζει ότι υπάρχει Καμία διαφορά μεταξύ ενός ανθρώπου που ζει στην άγνοια και της ζωής του Θηρία επειδή στην άγνοια ο άνθρωπος ενεργεί σαν θηρίο. Μια ζωή στην άγνοια είναι μια ζωή χωρίς την αναζήτηση της αλήθειας και, ως εκ τούτου, απάνθρωπη σε μόνο του.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο Abd al-Latif παρουσιάζει τον Πλάτωνα πολιτική φιλοσοφία. Δεδομένου ότι η τελειότητα της ψυχής είναι δυνατή μόνο σε μια πόλη όπου βασιλεύει η δικαιοσύνη, ο Πλάτωνας ξεκινά από την ανάλυση του Τι είναι η δικαιοσύνη και πώς θα έπρεπε να είναι. Στη συνέχεια, ο Πλάτωνας εξετάζει τις πόλεις που αποκλίνουν από τους καλούς τρόπους ζωής και από τους φιλοσοφικούς Αρετές. Στην ενάρετη πόλη, ο άνθρωπος πρέπει να εκπαιδευτεί στη γνώση των θείων και φυσικών όντων και ακολουθώντας έναν ενάρετο τρόπο ζωή. Η ανθρώπινη τελειότητα επιτυγχάνεται από τον άνθρωπο που συνδυάζει το θεωρητικές, πολιτικές και πρακτικές επιστήμες. Θα κυβερνήσει και θα έχουν την ικανότητα να διεξάγουν επιστημονική έρευνα δικαιοσύνη και τις άλλες αρετές και να διαμορφώσει το χαρακτήρα της νεολαίας και το πλήθος. Θα είναι σε θέση να διορθώσει λανθασμένες απόψεις και να Θεραπεύστε κάθε βαθμίδα της κοινωνίας του με γνώση. Ο χάρακας θα είναι ο κάποιος που έχει επιτύχει την ανθρώπινη τελειότητα στο μέγιστο της.
Στη συνέχεια, ο Αμπντ αλ-Λατίφ περνά στον σημερινό Αριστοτέλη του αλ-Φαράμπι ο οποίος υποστηρίζει ότι η τελειότητα του ανθρώπου που επιδιώκει ο Πλάτωνας δεν είναι αυτονόητο ή εύκολο να εξηγηθεί μέσω μιας επίδειξης που οδηγεί στη βεβαιότητα. Πιστεύει, επομένως, ότι είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε κατόπιν προηγούμενης εξέτασης. Υπάρχουν τέσσερα πράγματα που από τη φύση τους είναι επιθυμητά από τον άνθρωπο στο βαθμό που είναι καλά: η ευρωστία του σώματος, των αισθήσεων, της ικανότητας να διακρίνουμε αυτό που οδηγεί στο υγεία του σώματος και των αισθήσεων, καθώς και της ικανότητας απόκτησης αυτού που οδηγεί στην ευρωστία τους. Δεύτερον, ο άνθρωπος επιθυμεί να γνωρίζουν τις αιτίες των αισθητών πραγμάτων και επίσης τις αιτίες αυτού που αυτός βλέπει στην ψυχή του και ανακαλύπτει ότι όσο περισσότερα γνωρίζει, τόσο περισσότερο αισθάνεται ευχαρίστηση. Έτσι, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η γνώση που αναζητούσε ο Μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος είναι δύο τύπων: ο πρώτος είναι μια χρήσιμη γνώση αναζητούσε την ευρωστία του σώματος, των αισθήσεων και του άλλου δύο ικανότητες, η δεύτερη είναι επιθυμητή και επιθυμητή από μόνη της για το ευχαρίστηση που βιώνει ένας άνθρωπος όταν την αντιλαμβάνεται: για παράδειγμα, η Μύθοι ή ιστορίες εθνών.
«Ο Abd al-Latif συνεχίζει εξηγώντας ότι στην ανθρώπινη γνώση Υπάρχουν τρία είδη γνωστικών λειτουργιών: αυτές που αποκτώνται από τις αισθήσεις, συχνά ανεπαρκείς, εκείνες οι πρώτες απαραίτητες γνωστικές λειτουργίες που προέρχονται από τον άνθρωπο, και εκείνα που αποκτήθηκαν με έρευνα και μελέτη. «Ο Abd al-Latif αναρωτιέται τι είδους γνώση είναι πιο κατάλληλο για τον άνθρωπο. Τα ζώα, επίσης, στην πραγματικότητα, έχουν ένα σώμα, αισθήσεις και την ικανότητα να διακρίνει πώς και με τι να προστατεύσει την υγεία τους. Δεν έχουν, ωστόσο, την επιθυμία, που προκαλείται από Θαυμάστε, να μάθετε τις αιτίες αυτού που μπορεί να δει κανείς στους ουρανούς και γη.
Αυτό το πρόβλημα περιλαμβάνει το ακόλουθο ερώτημα: γιατί πρέπει ποτέ ο άνθρωπος επιθυμούν να γνωρίζουν τις αιτίες, αν το είδος της γνώσης που περιλαμβάνουν δεν είναι φτιαγμένο γι 'αυτόν; Είναι επειδή ο άνθρωπος μπορεί να αυξηθεί σε τελειότητα με γνωρίζοντας τις αιτίες. Πράγματι, η γνώση των αιτιών είναι μια πράξη του ουσία του ανθρώπου. Ωστόσο, αυτή η δήλωση ανοίγει μια σειρά προβλημάτων. Τι είναι η ουσία του ανθρώπου, ποια είναι η απόλυτη τελειότητά του, ποια είναι η Πράξη ποιανού η πραγμάτωση οδηγεί στην τελική τελειοποίηση της ουσίας του; Ωστόσο, δεδομένου ότι ο άνθρωπος είναι μέρος του κόσμου, αν κάποιος το επιθυμεί Γνωρίστε το τέλος του ανθρώπου και τη δραστηριότητά του, πρέπει πρώτα να γνωρίσει τον κόσμο το σύνολό του. Οι τέσσερις αιτίες του κόσμου στην ολότητά του και σε κάθε μία Από τα επιμέρους μέρη του που πρέπει να αναζητηθούν είναι αυτό που είναι, το Πώς είναι, από τι προέρχεται και σε τι χρησιμεύει.
Η έρευνα που ασχολείται με τον κόσμο, στο σύνολό του και Κάθε ένα από τα επιμέρους μέρη του, ονομάζεται φυσική έρευνα, ενώ Αυτό που αφορά αυτό που κατέχει ο άνθρωπος με αρετή και θέληση ονομάζεται επιστήμη των πραγμάτων που εξαρτώνται από τη θέληση. Δεδομένου ότι αυτό που είναι Το φυσικό και έμφυτο στον άνθρωπο προηγείται στο χρόνο αυτού που υπάρχει στον άνθρωπο από βούληση και επιλογή, ο πρώτος τύπος έρευνας θα προηγηθεί της Δεύτερον, ακόμη και αν και οι δύο πρέπει να φτάσουν σε μια συγκεκριμένη επιστήμη. Εκτός από αυτά Δύο τύποι έρευνας είναι η τέχνη της λογικής που διαμορφώνει το ορθολογικό μέρος της ψυχής, την οδηγεί στη βεβαιότητα, στη μελέτη και στην έρευνα. Η λογική, επιπλέον, καθοδηγεί και ελέγχει την εγκυρότητα των άλλων δύο πεδίων της έρευνας.
«Ο Abd al-Latif υπενθυμίζει ότι στην επιστήμη του Αριστοτέλη Φύση, το θεμελιώδες επιστημολογικό κριτήριο, υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος πρέπει: Ξεκινήστε από αυτό που πιστοποιείται από τις αισθήσεις, για να προχωρήσετε στη συνέχεια σε αυτό που είναι κρυμμένο, μέχρι να μάθει όλα όσα επιθυμεί να μάθει. Για Για το λόγο αυτό, συνεχίζει στη μελέτη των φυτών και στη συνέχεια των ζώων. Αυτός καταγράφει τα είδη τους και εξηγεί τη συσκευή των οργάνων που Παρέχεται κάθε είδος ζώου. Δεδομένου ότι τα όργανα από μόνα τους δεν είναι Επαρκής για να εξηγήσει τη ζωή των ζώων, ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να εισαγάγει ένα περαιτέρω αρχή, η οποία είναι η ψυχή. Παρ' όλα αυτά, η ψυχή δεν είναι Αρχή επαρκής για να εξηγήσει τον άνθρωπο, αφού οι πράξεις του ανθρώπου αποκαλύπτουν τον εαυτό τους να είναι πιο ισχυροί από τις πράξεις της ψυχής. Η ψυχή είναι δεν αρκεί για να εξηγήσει τον υψηλότερο βαθμό ουσιαστικότητας που επιτεύχθηκε από άνθρωπος: Ο Αριστοτέλης βρήκε τον άνθρωπο με τον λόγο και ο λόγος προέρχεται από τη διάνοια ή τις διανοητικές αρχές και δυνάμεις.
Η ανθρώπινη διάνοια είναι σε ισχύ και κινείται για να δράσει. Όλα αυτά που περνά από την ισχύ στην πράξη απαιτεί έναν παράγοντα του ίδιου είδους ως το πράγμα που πρέπει να περάσει στην πράξη. Η διάνοια επίσης, Επομένως, για να περάσει από την ισχύ στη δράση, χρειάζεται μια ενεργή Διάνοια που είναι πάντα σε δράση και ποτέ σε ισχύ. Όταν Η διάνοια του ανθρώπου φτάνει στην έσχατη τελειότητά της, πλησιάζει στην ουσία του στην ουσία αυτής της ενεργού διάνοιας. Στο Αναζητώντας την τελειότητα, η διάνοια του ανθρώπου τείνει να μιμείται το πρότυπο αυτής της διάνοιας, αφού είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο ουσιαστικό στο βαθμό που είναι άνθρωπος. Αυτή η διάνοια είναι επίσης το τέλος του ανθρώπου, επειδή Είναι αυτό που του παρέχει μια αρχή και ένα παράδειγμα για να ακολουθούν την τάση προς την τελειότητα, η οποία συνίσταται στην προσέγγιση τον εαυτό του όσο είναι δυνατόν. Είναι επομένως ο πράκτοράς του, ο δικός του τέλος, και την τελειότητά του. Πρόκειται για μια αρχή με τρεις διαφορετικούς τρόπους: όπως Ένας παράγοντας, ως σκοπός, και ως η τελειότητα στην οποία τείνει ο άνθρωπος. Είναι, Ωστόσο, μια ξεχωριστή μορφή σε σχέση με τον άνθρωπο, ένας ξεχωριστός πράκτορας και ένας ξεχωριστό άκρο.
Το αποτέλεσμα της έρευνας που διενεργήθηκε οδηγεί στο συμπέρασμα ότι Η ανθρώπινη φύση, η ανθρώπινη ψυχή και οι δυνατότητες και οι πράξεις της Αυτά τα δύο, όπως και οι δυνατότητες της πρακτικής διάνοιας, είναι Όλα ολοκληρώνονται με σεβασμό στην τελειότητα της ανθρώπινης διάνοιας. Η φύση, η ψυχή και η ανθρώπινη διάνοια είναι, ωστόσο, ανεπαρκείς για να επιτευχθεί η τελειότητα και δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε έξω από λαμβάνοντας υπόψη τις πράξεις που προκύπτουν από τη βούληση και την επιλογή που εξαρτώνται σχετικά με την πρακτική διάνοια. Για το λόγο αυτό, επομένως, οι πράξεις αυτές πρέπει επίσης να γίνει αντικείμενο έρευνας όπως όλα αυτά που συνιστά ανθρώπινη βούληση. Η επιθυμία και τα πράγματα, τα οποία εξαρτώνται από την αίσθηση και διάκριση – την οποία διαθέτουν και τα άλλα ζώα – Από την άλλη πλευρά, δεν είναι ούτε ανθρώπινα, ούτε χρήσιμα για την επίτευξη θεωρητική τελειότητα. Σύμφωνα με αυτό το κριτήριο είναι απαραίτητο να επανεξετάσει πλήρως όλα τα επιστημονικά πεδία που έχουν ήδη καθιερωθεί στο Η αναζήτηση αυτού που συμβάλλει στην επίτευξη της τελειότητας από τον άνθρωπο και αυτό που, από την άλλη πλευρά, εμποδίζει αυτή την αναζήτηση.
Τέλος, ο Abd al-Latif αναφέρει τη Μεταφυσική, λέγοντας: ότι στα Μεταφυσικά του Αριστοτέλη διερευνώνται τα όντα σύμφωνα με διαφορετική μέθοδο από εκείνη που χρησιμοποιείται στην επιστήμη της φύση. Σε αντίθεση με την αραβική πηγή του, η φιλοσοφία του αλ-Φαράμπι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, όπως τον ξέρουμε, Abd al-Latif αρχίζει να αναλύει τη μεταφυσική επιστήμη που έχει ως αντικείμενο Ερευνήστε τα θεϊκά και ευγενή πράγματα. Φαίνεται να αναφέρει το ψευδο-Θεολογία του Αριστοτέλη, η παραφραστική επιλογή από Πλωτίνος' Εννεάδες (IV έως VI) σε μετάφραση 'Abd al-Masih ibn Nai'ma al-Himsi και διορθώθηκε από τον al-Kindi. Αυτός αναφέρει ότι ο Αριστοτέλης στη Θεολογία (Kitab bi-utulugiyya) είπε ότι ο Θεός δημιούργησε τον γήινο κόσμο για άνθρωπος και επίσης δημιούργησε στον άνθρωπο τη διάνοια και τη διασκόρπισε στην ψυχή του έτσι ώστε να μπορεί να είναι ένα όπλο που ενισχύει τον άνθρωπο για να τον κάνει ικανό να ζουν στη γη (δηλαδή, πρακτική διάνοια) και να διερευνήσουν το Δημιουργία των ουρανών και της γης και των θαυμάτων που βρίσκονται στους ουρανούς και στη γη (δηλαδή, θεωρητική διάνοια). Και αυτός λέει ότι ο Θεός είναι προνοητικός και φροντίζει ποιοτικά καλύτερους ανθρώπους και τους εμπνέει ως αποτέλεσμα της διαμεσολάβησης της ενεργού διάνοιας είτε μέσω της οδού του διαλογισμού, είτε μέσω της οδού του λάμψη της ψυχής ή μέσω της οδού της αποκάλυψης.
Φυσικά, δεδομένου ότι οι άνδρες είναι διαφορετικοί, υπάρχουν διαφορετικές μορφές συγκατάθεσης στην αλήθεια: η απόλυτη βεβαιότητα του ανθρώπου που ακολουθεί το επιδεικτικός τρόπος, όπως υποδεικνύει ο Αριστοτέλης στο Μεταγενέστερο Analytics και η πειθώ που παράγεται από παραδείγματα και εικόνες όπως υποδεικνύεται από τον Αριστοτέλη στη Ρητορική και την Ποιητική. Ως εκ τούτου, η φιλοσοφία γεννιέται σε κάθε άνθρωπο τον τρόπο που είναι δυνατός γι 'αυτόν.
Για τον 'Abd al-Latif, ο Πλάτων και ο μαθητής του Αριστοτέλης επιδιώκουν το τον ίδιο σκοπό και τον ίδιο σκοπό στη φιλοσοφική τους εικασία, ότι είναι να πούμε, η τελειότητα του ανθρώπου ως ανθρώπου, την οποία και οι δύο προσδιορίζουν γνώση της αλήθειας των πραγμάτων. Επιπλέον, περιγράφουν ένα σύστημα έτσι τέλειο στην οργανική του σύσταση και πληρότητα ότι το Οι γενιές που τους ακολουθούν δεν έχουν τίποτα άλλο παρά το καθήκον μελετώντας το σε μια προσπάθεια να κατανοήσουν σωστά τη σκέψη τους. Ο εξαιρετική φύση της φιλοσοφίας του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, λέει «Ο Abd al-Latif, έχει τρεις αιτίες: πρώτον, η φιλοσοφία τους είναι χρήσιμο για να παρακινήσει κάποιον να σπουδάσει, δεύτερον, για μεγάλο χρονικό διάστημα που είχε επιρροή σε αυτόν τον τομέα, και τρίτον, την απόλυτη υπεροχή των Η φιλοσοφία έγκειται στην έρευνά τους για τις αιτίες από το περισσότερο μακριά από το πλησιέστερο στο αντικείμενο. Αυτή η μέθοδος έρευνας δεν χρειάζονται οτιδήποτε άλλο και είναι αδύνατο να διαψευστούν. Πρόκειται, επομένως, για μεγάλο λάθος να πιστεύουμε ότι τα έργα των Μοντέρνων είναι σαφέστερα, πιο χρήσιμο ή ποιοτικά ανώτερο σε σχέση με εκείνα του Αρχαίοι.
3. Επικρίσεις κατά των σύγχρονων
Ο Abd al-Latif κατείχε συνεχώς συγγραφείς που ορίζονται από αυτόν ως Moderns διαφορετικό από τους Αρχαίους και εξαπέλυσε μια σκληρή πολεμική επίθεση ενάντια στα έργα των πρώτων. Οι προνομιούχοι στόχοι του ήταν ο Αβικέννας και Fakhr al-Din al-Razi τους οποίους θεωρούσε, όσο ήταν πιθανή, ακόμη χειρότερη από την Avicenna. Τα γραπτά αυτών των συγγραφέων στο γεγονός, αν συγκριθεί με εκείνα των αρχαίων, αποκαλύπτουν τα χαμηλά τους επιστημονικό επίπεδο, βρίσκονται σε σύγχυση και στερούνται λεπτομερούς ανάλυσης.
3.1 Κατά του Avicenna
«Ο Abd al-Latif κάνει μια σειρά επικρίσεων για τον Avicenna φιλοσοφία (Martini Bonadeo 2013; Ben Ahmed 2019). Πρώτον, εξηγεί ότι ο Avicenna δεν κατόρθωσε να παρουσιάσει μια εξαντλητική φιλοσοφικό σύστημα στο οποίο κάθε πεδίο φιλοσοφικής έρευνας θα μπορούσαν να λάβουν κατάλληλη θεραπεία. «Ο Αμπντ αλ-Λατίφ επικρίνει Η έλλειψη προβληματισμού του Avicenna στον πρακτικό τομέα. Ακόμη και σε η πιο διάσημη σούμα του, η Kitab al-Shifa', Avicenna παραμέλησε το περιεχόμενο της Πολιτείας του Πλάτωνα, Τα Ηθικά του Αριστοτέλη και τα Πολιτικά του. «Ο Abd al-Latif εξηγεί αυτή την παράλειψη ως παντελή έλλειψη εξοικείωση του Avicenna όχι μόνο με την πρακτική φιλοσοφία, αλλά και με την φιλοσοφία γενικά.
Δεύτερον, σύμφωνα με τον Abd al-Latif, ο Avicenna φαίνεται να έχουν διαστρεβλώσει ή να μην έχουν γνώση του θεμελιώδους Αριστοτελικό επιστημολογικό κριτήριο σύμφωνα με το οποίο έρευνα πρέπει να αρχίσει με αυτό που είναι πιο εύκολα γνωστό σε μας (πρβλ. Αριστοτέλης, Φυσικά I.1, 184a16–21. Νικομάχεια Ηθική I.4, 1095b3–4). Αυτός είναι ο λόγος, για παράδειγμα, Avicenna λανθασμένα τοποθέτησε τη ζωολογία μετά τη θεραπεία της ψυχής.
Στη συνέχεια, «ο Abd al-Latif επισημαίνει ότι ο Avicenna παρήγαγε πολυάριθμα έργα, τα οποία έχουν αντιγραφεί το ένα από το άλλο, όπως στο περίπτωση του Kitab al-Shifa» και του Kitab αλ-Νατζάτ. Παρατηρεί ότι ο Avicenna αποφάσισε να εισαγάγει όλα τα δικά του πραγματείες με τον λόγο που παρουσίασε ο Αριστοτέλης στην αρχή της μεταγενέστερης ανάλυσης (ll, 71a1–3) σε κάθε μορφή της γνώσης. Αλλά αυτό είναι το μόνο που γνωρίζει ο Avicenna για το μεταγενέστερο Ανάλυση. Στην πραγματικότητα, δεν έχει ασχοληθεί με το τι συνιστά το τέλος της λογικής, δηλαδή οι πέντε λογικές τέχνες που είναι οι αντικείμενο της Οπίσθιας Ανάλυσης, των Θεμάτων, των Σοφιστικών Διαψεύσεων, της Ρητορικής και της Ποιητικής, και έχει σταθεί στην ανάλυση του περιεχομένου του το Isagoge, Categories, De Interpretatione και Prior Analytics τα οποία, σύμφωνα με τον «Abd al-Latif, αποτελούν μια προπαρασκευαστική εισαγωγή στην αληθινή λογική. Ακόμη και το Kitab al-Shifa', το οποίο ασχολείται με τη λογική σε μεγαλύτερη μήκος, παρουσιάζει μια συγκεχυμένη συζήτηση. «Ο Abd al-Latif παρέχει παραδείγματα που ενισχύουν την έντονη κριτική του. Πρώτον, τον εκπλήσσει το γεγονός ότι ο Avicenna δεν έχει διευκρινίσει την κατηγορία των "έχοντας" (ἔχειν; για οι αραβικές μεταφράσεις του βλέπε Afnan 1964: 89–90). Αλλά, στην πραγματικότητα, στο το τμήμα σχετικά με τις κατηγορίες (al-Maqulat) του Kitab· al-Shifa', ο Avicenna αφιερώνει λίγα λόγια στην εξήγησή του για την έννοια και την αξία αυτής της κατηγορίας. Υποστηρίζει ότι είναι δεν είναι μια σαφής κατηγορία και αναγνωρίζει ότι δεν έχει καταφέρει να Κατανοήστε το γιατί δεν βλέπει πώς μπορεί να περιέχει είδη. Επιπλέον, «ο Abd al-Latif εκπλήσσεται από το γεγονός ότι ο Avicenna τοποθετεί την κίνηση του ουρανού στην κατηγορία των "Όντας-σε-θέση" (κεῖσθαι), ακόμη και αν και ο ίδιος έχει γράψει ένα βιβλίο για το De Caelo et mundo και για τη Φυσική. Η κατηγορία των κεῖσθαι είναι εξηγείται από τον Avicenna τόσο στο Kitab al-Shifa' όσο και στο το Kitab al-Najat ως ο τρόπος ύπαρξης του σώματος ως Όσον αφορά το γεγονός ότι τα μέρη του αποτελούν, το ένα με το άλλο, ένα σχέση κλίσης και παραλληλισμού σε σχέση με τις κατευθύνσεις και τα μέρη του τόπου, εάν το σώμα βρίσκεται σε ένα μέρος, όπως, για παράδειγμα να στέκεστε όρθιοι και να κάθεστε. «Αμπντ αλ-Λατίφ Η τρίτη κριτική αφορά τον ισχυρισμό του Avicenna ότι μπορεί να ορίσει ένα από τα δύο σχετικούς όρους χωρίς προσφυγή στον άλλο. «Αμπντ Ο al-Latif τονίζει ότι στο Isagoge Avicenna ορίζει το γένος χωριστά και είδη χωριστά και πατέρας χωριστά και γιος χωριστά. Στη συνέχεια, στον ορισμό του πατέρα ως «ζωντανού πράγματος» που δημιουργεί από το σπέρμα του ένα άλλο ζωντανό πράγμα παρόμοιο με αυτόν" Ο Αβικέννα είναι υποχρεωμένος να καταφύγει σε τέσσερις διακριτές σχέσεις.
Ο Abd al-Latif συνεχίζει να επικρίνει τη θεωρία του Avicenna για ο συλλογισμός και ειδικότερα η παραδοχή του για το υποθετικό συλλογισμοί. Τέλος, «ο Abd al-Latif κάνει μια σειρά περαιτέρω επικρίσεις του Avicenna χωρίς, ωστόσο, να υπεισέλθουμε σε καθεμία από αυτές στο λεπτομέρεια. Ο Αβικέννας έχει διευρύνει το βιβλίο της Ποιητικής με ένα ποσότητα υλικού που προέρχεται πραγματικά από τη Ρητορική. Δεδομένου ότι το Kitab al-Shifa» του Avicenna, παρά το πολλά λάθη, έχει γίνει η φιλοσοφική εγκυκλοπαίδεια του αναφορά μεταξύ των συγχρόνων του «Abd al-Latif», πιστεύει ότι ο Avicenna είναι η έμμεση αιτία της τεράστιας εξάπλωσης της φιλοσοφικά λάθη, όπως η σύγχυση, για παράδειγμα, του αντικειμένου κατάλληλη για τη Φυσική, δηλαδή τη φύση, με εκείνη της Μεταφυσικής.
3.2 Εναντίον του Fakhr al-Din al-Razi
«Ο Abd al-Latif παρουσιάζει δύο ομάδες λόγων για τους οποίους ο al-Razi Τα έργα, γεμάτα λάθη, δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενο των ανθρώπων θαυμασμός. Πρώτον, αυτός ο συγγραφέας δεν διαθέτει συγκεκριμένο τεχνικές γνώσεις των διαφόρων επιστημών που αποφάσισε να Σκεφτείτε: η χρήση της ιατρικής ορολογίας είναι ανακριβής, γιατί παράδειγμα, στις σημειώσεις του για τον Κανόνα του Αβικέννα. Στο Δεύτερον, δεδομένου ότι στερείται οποιασδήποτε διδακτικής μεθόδου, απλώς εγείρει συνεχή σοφίσματα. Για τους λόγους αυτούς, «ο Abd al-Latif υποστηρίζει ότι δεν πρέπει καν να προσπαθήσει να πάρει το ιερό κείμενο του Κορανίου, όπως έκανε στο σχόλιό του για τη σούρα 112 ή τη σούρα 95 και σούρα 87 (Gannagé 2011: 227–256; Πρύμνη 1962: 57–59).
4. Μεταφυσική
4.1 Η μεταφυσική ως έρευνα για τα αίτια και η πρώτη φιλοσοφία
Το κύριο έργο του Abd al-Latif, το Βιβλίο για την Επιστήμη του Μεταφυσική, σώζεται σε δύο χειρόγραφα: το πρώτο, το ms. Κάιρο, Dar al-kutub, Ahmad Taymur Pasha Hikma 117, 16–178, που πιθανότατα παρήχθη στην Αίγυπτο το 1529. η δεύτερη κα Κωνσταντινούπολη, Süleymaniye Kütüphanesi, Carullah 1279, fols 140v-187v, που παρήχθη γύρω στο 1477 στη Sa'da της Υεμένης από έναν βιβλιοπώλη και αντιγραφέας Muhammad ibn Hasan al-Nihmi (πέθανε μετά το 1480) που συγκέντρωσε σε αυτό 40 διαφορετικά κείμενα φιλοσοφίας για προσωπική του χρήση (Rosenthal 1955; Griffel 2023).
Στα είκοσι τέσσερα κεφάλαια του βιβλίου του για την επιστήμη της Μεταφυσική 'Abd al-Latif παραφράζει και συνοψίζει ένα είδος της «βιβλιοθήκης» πραγματειών μεταφυσικής (Zimmermann 1986) που αφομοιώθηκαν κατά τη διαμορφωτική περίοδο της Φαλσάφα και επέβαλαν τον εαυτό τους στο σημείο να γίνουν κανονικοί. Το κύριο άρθρο σχέδιο του Βιβλίου για την Επιστήμη της Μεταφυσικής ακολουθεί το Διάταξη της μεταφυσικής και θείας επιστήμης σύμφωνα με Απαρίθμηση των επιστημών του al-Farabi. Αποτελείται από γεγονός τριών διακριτών μερών που αντικατοπτρίζουν το γεγονός του al-Farabi Τριμερής διαίρεση: στο πρώτο μέρος, το οποίο περιλαμβάνει τα πρώτα τέσσερα κεφάλαια, υπάρχει η μελέτη των όντων και των ατυχημάτων τους. Το δεύτερο Το μέρος, το οποίο εκτείνεται από το κεφάλαιο πέντε στο κεφάλαιο δώδεκα, ασχολείται με το αρχές ορισμού και επίδειξης· το τρίτο και τελευταίο μέρος, που αποτελείται από τα κεφάλαια δεκατρία έως είκοσι τέσσερα, είναι αφιερωμένο σε Περιγραφή της ιεραρχίας του άυλου και κατανοητού πραγματικότητες μέχρι να φτάσει στην Πρώτη Κινητήρια Δύναμη, την Πρώτη Αρχή, την Πρώτη Αιτία, ο Ένας, που δεν είναι παρά ο ένας Θεός του Κορανίου, ο προνοητικός Δημιουργός, σε μια σύνθεση αριστοτελικών μεταφυσική, νεοπλατωνική μεταφυσική και ισλαμικός μονοθεϊσμός (Neuwirth) 1976).
«Ο Abd al-Latif αφιερώνει δεκαέξι από τα είκοσι τέσσερα κεφάλαια σε μια συζήτηση για τα Μεταφυσικά του Αριστοτέλη, τα οποία πιθανώς γνώριζε σε περισσότερες από μία μεταφράσεις. Τα βιβλία της Μεταφυσικής που ελεύθερα παραφράζει είναι, κατά σειρά, Άλφα Elatton/Alpha Meizon, Beta, Delta, Gamma, Epsilon, Zeta, Eta, Theta, Iota και Lambda (Neuwirth 1976, 1977–78; Martini Bonadeo 2001, 2010, 2013, 2018; Ajoun 2017). Τρία ολόκληρα κεφάλαια (13-15) είναι αφιερωμένα στο τελευταίο. «Ο Abd al-Latif επηρεάζεται έντονα από τον Θεμίστιο» παράφραση (Brague 1999) στην ανάγνωση του Λάμδα. Ο Η παρουσίαση του Λάμδα τελειώνει με ένα ολόκληρο κεφάλαιο (16) που περιέχει μια επιτομή της πραγματείας του Alexander Arabus On the αρχές του Σύμπαντος (Badawi 1947; Genequand 2001; Διεύθυνση 2002; Ajoun 2017). «Η χρήση της Μεταφυσικής από τον Abd al-Latif αντικατοπτρίζει εκείνη των πρώτων Αράβων ερμηνευτών της, ιδιαίτερα ο al-Kindi, ο οποίος επικεντρώθηκε στο περιεχόμενο των βιβλίων Alpha Elatton, Epsilon και Lambda και ήταν συνδέεται με το κριτήριο της δογματικής ενότητας της ελληνικής μεταφυσικής: το Η φυσική θεολογία του Λάμδα είναι μόνο μια προϋπόθεση για μια χαρακτηρισμός της Πρώτης Αρχής, η οποία είναι καθαρά Νεοπλατωνική προέλευση (D'Ancona 1996).
Αυτό είναι ιδιαίτερα σαφές από την αρχή του βιβλίου σχετικά με την Επιστήμη της Μεταφυσικής. Για τον 'Abd al-Latif, στην πραγματικότητα, Υπάρχουν διαφορετικές αιτίες για διαφορετικά είδη ύπαρξης και διαφορετικές επιστήμες για διαφορετικές αιτίες, αλλά υπάρχει μια πρώτη επιστήμη που οδηγεί όλα τα υπόλοιπα, για δύο διαφορετικούς λόγους. Πρώτον, όπως δίδαξε ο al-Farabi, είναι σε θέση να αποδείξει τις αρχές των άλλων επιστημών, Γιατί μόνο αυτή η επιστήμη ερευνά τα απόλυτα όντα και από αυτά παρέχει μια εξήγηση των αρχών του ιδιαίτερες επιστήμες, που περιλαμβάνονται σε αυτήν και κάτω από αυτήν. Δεύτερον, αυτό Η επιστήμη περιλαμβάνει εικασίες σχετικά με την Πρώτη Αρχή, την οποία κάθε άλλο πράγμα χρειάζεται στην ύπαρξή του. «Αξιώσεις του Abd al-Latif ότι αυτή η Πρώτη Αρχή είναι η απόλυτη τελική αιτία και ότι η Η επιστήμη αυτής της αιτίας είναι η σοφία (hikma) που προηγείται όλες τις άλλες γνώσεις (Martini Bonadeo 2010; 2017a).
Η πρώτη αρχή περιγράφεται από τον Abd al-Latif σε ένα τυπικό Avicennian φράση ως το καθαρό ον (al-wujud al-mujarrad), ο σκοπός των πάντων, και ο Πρώτος κινητήριος μοχλός ακίνητος, καθαρή πράξη, αιώνιος και αιώνια, δηλαδή η Πρώτη Αρχή της οποίας η γνώση είναι το τέλος της έρευνάς μας. Ο Πρώτος μετακινούμενος δεν παράγει μόνο την κίνηση του πράγματα, αλλά είναι η τελειότητά τους, δηλαδή η παραδειγματική αιτία, και την τελική αιτία τους. Ο Abd al-Latif εισάγει το παράδειγμα του νόμου, που προέρχεται από την παράφραση του Θεμίστιου (σχετικά με τη χρήση του Abd al-Latif Η παράφραση του βιβλίου Λάμδα του Θεμίστιου Μεταφυσική του Αριστοτέλη: Meyrav 2019). Ο νόμος κινεί την πολιτική στο βαθμό που επιλέγεται για τον εαυτό της. Το πρώτο Η αρχή, ως Θεός, είναι η αιτία για την ύπαρξη των κόσμων και των παραγγελία ανάλογα με την ομορφιά και τη διάρκειά τους και είναι ένα ουσία που ισούται με την επιστήμη του. Η πρώτη αρχή είναι επίσης περιγράφεται ως ο Αληθινός Ένας (al-wahid al-haqq), ένας από την ουσία, χωρίς κανενός είδους πολλαπλότητα. Ο τρόπος για να γνωρίσεις αυτόν τον Αληθινό είναι να Αναλάβετε από τα πράγματα που έχουν κάποιο βαθμό ενότητας. Λέμε λοιπόν ένα στρατός, μια πόλη, ότι ο Ζάιντ είναι ένας, ότι η ουράνια σφαίρα είναι μία, και ότι ο κόσμος είναι ένας. Στη συνέχεια προχωρούμε μέσα από τις ψυχές και διάνοιες, και μέσα από τα πράγματα που σε αυτή την ανάβαση χαλαρώνουν πολλαπλότητα και να αποκτήσουμε ενότητα μέχρι να φτάσουμε στο Απόλυτο Ένα (al-wahid al-mutlaq), η αρχιτεκτονική αρχή του τα πάντα και το υπέρτατο κατανοητό που κάνει τον κόσμο να είναι, διατηρεί την ύπαρξή του και το παραγγέλνει. Η πρώτη αιτία είναι για «Αμπντ αλ-Λατίφ, αυτή η αιτία που έχει μέσα της όλα τα πράγματα καθαρά νεοπλατωνική φλέβα. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η παραφράζοντας το κεφάλαιο 10 του Λάμδα μιλάει για εκπόρευση από την πρώτη αρχή.
Τα χαρακτηριστικά του Νεοπλατωνικού μπολιάζονται έτσι στο Αριστοτελικός χαρακτηρισμός της Πρώτης Αρχής. Το σημείο του Η σύντηξη έγκειται στο δόγμα της αυτο-αντανάκλασης της θεϊκής σκέψης, που για τον «Abd al-Latif, ο οποίος επηρεάζεται από την εξήγηση του Ο Θεμίστιος, δεν είναι λόγος σύνθεσης και πολλαπλότητας μέσα την Πρώτη Αρχή, όπως ήταν για τον Πλωτίνο. Εάν η σκέψη Η αρχή, η πράξη της σκέψης και το αντικείμενο της σκέψης συμπίπτουν σε Η Πρώτη Αρχή, η οποία τώρα ονομάζεται Θεός, δεν υπάρχει πολλαπλότητα.
4.2 Πρόνοια
Η έκθεση του Λάμδα ακολουθείται από τρία κεφάλαια τα οποία συζητήστε το θέμα της Πρόνοιας (πρόνοια) της Πρώτης Αρχής. Η κύρια πηγή του Αμπντ αλ-Λατίφ είναι ο Αλέξανδρος του Aphrodisias' De Providentia (Ruland 1976, 1979; Zimmermann 1986; Thillet 2003; Martini Bonadeo 2017α). «Αμπντ Ως εκ τούτου, το al-Latif εναρμονίζει αμοιβαία δύο λύσεις οι οποίες Πραγματικότητα αρκετά διαφορετική η μία από την άλλη, για να μην πω εναλλακτική: ότι που προέβαλε ο Αλέξανδρος σχετικά με το πρόβλημα του θείου Πρόνοια – η Πρώτη Αρχή σκέφτεται και γνωρίζει πρωτίστως μόνο τον εαυτό της, αλλά γνωρίζει αιώνια και τα γεγονότα του κόσμου, με την επιφύλαξη να γίνει, στο βαθμό που ασκεί τη δική της κατεύθυνση πάνω τους μέσω της ουράνιας τάξης – και εκείνης του Θεμίστιου, η οποία «Ο Abd al-Latif είχε ήδη φτιάξει τη δική του κατά τη διάρκεια της παράφραση του Λάμδα, σύμφωνα με την οποία ο Θεός γνωρίζει αυτό που είναι διαφορετικός από αυτόν χωρίς γι' αυτό να βγαίνει από τον εαυτό του, αφού περιέχει μέσα του όλες τις ιδέες όλων των πραγμάτων και είναι ο κανόνας και την κατάσταση της κατανόησης του κόσμου.
«Ο Abd al-Latif υποστηρίζει ότι η ενέργεια του Θεού Η Θεία Πρόνοια εκφράζεται τόσο στον ανώτερο όσο και στον κατώτερο κόσμος; αλλά αν στην πρώτη περίπτωση η σχέση μεταξύ θείου Η πρόνοια και ο ανώτερος κόσμος είναι άμεσος, στη δεύτερη περίπτωση διαμεσολαβείται από τον ανώτερο κόσμο. Η σχέση μεταξύ θείου Η Θεία Πρόνοια και εκείνοι που τη λαμβάνουν, ωστόσο, δεν μπορούν να θεωρηθούν ως μια αιτιώδη σχέση, αφού στην περίπτωση αυτή «ο ευγενής θα ερχόταν στην ύπαρξη λόγω του επαίσχυντου και του νωρίτερα λόγω του αργότερα» (Rosenthal 1975: 156), το οποίο είναι επαίσχυντο, ούτε αυτό μπορεί Η σχέση πρέπει να θεωρείται καθαρά τυχαία. Και οι δύο καταστάσεις είναι ακατάλληλο για την πρώτη αρχή, η οποία επομένως δεν μπορεί να ασκήσει Πρόνοια ως πρωταρχική δράση της, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε ως Αυτό από το οποίο προέρχεται τυχαία η Θεία Πρόνοια. «Abd al-Latif Στη συνέχεια επιβεβαιώνει ότι η ύπαρξη και η τάξη των πραγμάτων προέρχονται από την ύπαρξη του Θεού, ο οποίος είναι απόλυτα καλός και επιστρέφει στην εικόνα του φωτιά που θερμαίνει τα πάντα: Ο Θεός παραχωρεί σε όλα τα υπάρχοντα πράγματα όπως Πολύ καλό καθώς αυτοί, για την εγγύτητά τους σε αυτόν, είναι σε θέση να λάβουν. Τα σώματα του υποσελήνιου κόσμου είναι σε θέση να απολαύσουν τη δύναμη που πηγάζει από τον Θεό και έτσι τείνουν να κινούνται προς αυτόν. Μεταξύ των Υπαρκτά πράγματα του υποσελήνιου κόσμου, στον άνθρωπο έχει δοθεί το ικανότητα για λόγο, λόγω της οποίας μπορεί να πραγματοποιήσει εκείνες τις ενέργειες που να τον οδηγήσει να αποκτήσει την ευτυχία που του αρμόζει. Το ίδιο Η λογική ικανότητα του επιτρέπει να γνωρίζει τα θεία πράγματα και, δυνάμει Αυτή η γνώση, ο άνθρωπος είναι ανώτερη από όλα τα άλλα πράγματα που έρχονται σε ύπαρξη και να πεθάνει. Μερικές φορές, ωστόσο, χρησιμοποιεί αυτή την ορθολογική ικανότητα για να Απόκτησε, όχι το καλό και τις αρετές, αλλά τις κακίες. Αυτό μπορεί να συμβεί επειδή Η Θεία Πρόνοια επιτρέπει στον άνθρωπο την ικανότητα να μπορεί να αποκτά αρετές, αλλά Η επιτυχία αυτού του εγχειρήματος έγκειται στη βούληση και στην επιλογή που έγινε από τον ίδιο τον άνθρωπο.
Ακολουθώντας το παράδειγμα της πραγματείας του Αλεξάνδρου Περί Πρόνοια, «Abd al-Latif εισάγει το πρόβλημα του κακού και τοποθετεί την εξέταση αυτών των πτυχών του δόγματος της πρόνοια που θεωρεί τον άνθρωπο και τις ενέργειές του στο πλαίσιο ενός συζήτηση περισσότερο κοσμολογικής φύσης. Για το λόγο αυτό, όμως, ευνοεί τη λύση του Θεμίστιου, σύμφωνα με την οποία ο Θεός γνωρίζει τα πάντα ότι περιέχει μέσα του τις ιδέες όλων των πραγμάτων, τις οποίες διατηρεί να είναι πιο κοντά στο δόγμα του Κορανίου, «ο Abd al-Latif έχει προσφύγει στον Αλέξανδρο σχετικά με τα προβλήματα του κακού, την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, και τη θεία δικαιοσύνη.
4.3 Διάνοια και πρώτη αιτία
«Στη συνέχεια, ο Abd al-Latif προχωρά στην πραγματεία του συνοψίζοντας το Βιβλίο της Έκθεσης του Καθαρού Καλού, δηλαδή το Liber de causis του Λατινικού Μεσαίωνα, πρόταση 54, σχετικά με η διαφορά μεταξύ αιωνιότητας και χρόνου (Endress 1973; Jolivet 1979: 55–75; Zimmermann 1994: 9–51) από τα Στοιχεία Θεολογίας του Πρόκλου, Μεταφυσική Λάμδα, και το ψευδο-θεολογία (Martini Bonadeo 2017b, Ajoun 2017). «Ο Abd al-Latif αναπαράγει όλες τις προτάσεις του Liber de causis, εκτός από τους αριθμούς 4, 10, 18 και 20, και ακολουθεί το ίδιο σειρά με την οποία παρατίθενται (Badawi 1955b; Anawati 1956: 73–110; Taylor 1984: 236–248). Στόχος του Abd al-Latif είναι καθιερώνουν, σύμφωνα με ένα αραβικό μοντέλο, μια ταύτιση μεταξύ του Πρώτου Αιτία, Ένα και Αγνό Καλό, όπως παρουσιάζεται στο Liber de causis και στην Αριστοτελική Πρώτη Αρχή, Αμετακίνητος Κινητήριος Μοχλός και Διάνοια στο πραγματικότητα, που περιγράφεται στην παράφραση της Μεταφυσικής Λάμδα.
Ο Abd al-Latif τονίζει την πρωτοκαθεδρία του πιο οικουμενικού σκοπού, ο οποίος είναι, επομένως, πιο μακριά από την επίδρασή της σε σχέση με τα αίτια πιο κοντά στο αποτέλεσμα και ως εκ τούτου προφανώς πιο σημαντικό. Το πρώτο Η αιτία υπερβαίνει κάθε δυνατότητα της γνώσης μας. Αν γνωρίζουμε το αληθινό φύση των πραγμάτων στην πραγματικότητα σημαίνει γνώση των αιτιών τους, δεδομένου ότι με ορισμός η Πρώτη Αιτία δεν έχει αιτίες που προηγούνται, είναι άγνωστο στην πραγματική του φύση. Μπορεί να γίνει γνωστό μόνο κατά προσέγγιση, μέσω μιας περιγραφής των δευτερογενών αιτιών. Ένα μακρύ τμήμα, το οποίο περιγράφει τη διάνοια, ακολουθεί αυτή τη θεωρία του υπερβατικού άφατο της Πρώτης Αιτίας που αποκλείει κάθε σωστό κατηγόρημα. Η διάνοια είναι με την αιωνιότητα, πάνω από το χρόνο, και δεν είναι υπόκεινται σε διαίρεση, διότι καθετί που διαιρείται είναι διαιρετό σε μέγεθος, αριθμό ή κίνηση, αλλά όλα αυτά τα είδη της διαίρεσης είναι κάτω από το χρόνο. Είναι μία, στο βαθμό που είναι η πρώτη πράγμα που προήλθε από την Πρώτη Αιτία, αλλά είναι πολλαπλό με σεβασμός στην πολλαπλότητα των δώρων που έρχονται σε αυτό από το Πρώτη αιτία. Η διάνοια γνωρίζει τι είναι πάνω από αυτήν – τα δώρα που Ελάτε σε αυτήν από την Πρώτη Αιτία – και ό,τι βρίσκεται κάτω από αυτήν – το πράγματα των οποίων είναι η αιτία. Αλλά η διάνοια γνωρίζει την αιτία της και την αποτέλεσμα μέσω της ουσίας του, δηλαδή ότι αντιλαμβάνεται τα πράγματα Πνευματικά. Συλλαμβάνει διανοητικά είτε τον διανοούμενο πράγματα ή τα λογικά. Η Πρώτη Αιτία, που είναι το Αγνό Καλό, χύνει ό,τι είναι καλό στη διάνοια και σε ό,τι υπάρχει μέσω της διαμεσολάβησης της διάνοιας. Υπάρχει, ωστόσο, ένα ορισμένες διακυμάνσεις στην προσπάθεια του Abd al-Latif να να εδραιώσει μια τέλεια συμμόρφωση μεταξύ της Πρώτης Αιτίας όπως παρουσιάζεται στο το Liber de causis και η Πρώτη Αρχή που παρουσιάζεται στο έργο του κεφάλαια αφιερωμένα στην παράφραση της Μεταφυσικής Λάμδα. Σύμφωνα με τον Αμπντ αλ-Λατίφ, ο Θεός προηγείται της διάνοιας στη διακυβέρνηση Πράγματα: Διατάζει τη διάνοια να κυβερνήσει. Αλλά, έχοντας δηλώσει ότι η η αυτοσυντηρούμενη ουσία δεν παράγεται από κάτι άλλο, «Ο Abd al-Latif υποστηρίζει ότι η διάνοια δεν χρειάζεται τίποτα εκτός από τον εαυτό του στη σύλληψη και τη διαμόρφωσή του (tasawwuri-hi wa taswiri-hi), ότι είναι τέλειο και πλήρες αιώνια, και ότι είναι η αιτία του εαυτού της.
4.4 Η μεταφυσική επιστήμη ως επιστήμη της κυριαρχίας
Στο σημείο αυτό, «ο Abd al-Latif παρουσιάζει την περιγραφή του Επιστήμη της κυριαρχίας ('ilm al-rububiyya) που απηχεί αυτό του πρώτου κεφαλαίου της Θεολογίας του Αριστοτέλη: είναι Δεν είναι μια φυσική επιστήμη που περιορίζεται να ανέβει από τα αποτελέσματα σε αιτίες, αλλά μια επιστήμη που, όταν πλησιάζει τις αιτίες, είναι σε θέση να Επιστρέψτε για να εξετάσετε τα αποτελέσματα σε μεγαλύτερο βάθος προσεγγίζοντας το Θεία γνώση των πραγμάτων.
Επιπλέον, «ο Abd al-Latif συνοψίζει στο περιεχόμενο, αλλά όχι στο η σειρά, μια επιλογή από είκοσι προτάσεις του Πρόκλου (1-3, 5, 62, 86, 15–17, 21, 54, 76, 78, 91, 79, 80, 167 και 72–74: βλέπε Zimmermann 1986), τέσσερις κοσμήτορες Αλέξανδρος της Αφροδισίας (Van Ess 1966; Fazzo &; Wiesner, 1993) και η διασκευή του De aeternitate mundi του Ιωάννη Φιλόπονου contra Proclum IX,8 και IX,11 (Hasnawi 1994), με τίτλο What Αλέξανδρος της Αφροδισίας Απόσπασμα από το βιβλίο του Αριστοτέλη που ονομάζεται Θεολογία, δηλαδή το δόγμα της θείας κυριαρχίας (Endress 1973). Με αυτόν τον τρόπο «ο Abd al-Latif θέτει για τον εαυτό του τρία Στόχοι. Καταρχάς, θέλει να τονίσει τις κρίσιμες πτυχές του δόγματος της Πρώτης Αιτίας που κατανοείται ως Ένα, που παρουσιάζεται στο προηγούμενα κεφάλαια. Δεύτερον, συζητά τη σχέση μεταξύ του Ενός και των πολλών, και, όχι τυχαία, το κάνει μετά από ένα σειρά κεφαλαίων (16–20) αφιερωμένη στη σχέση μεταξύ την Πρώτη Αιτία και τον κόσμο. Όσον αφορά αυτούς τους δύο στόχους, τονίζει τα βασικά χαρακτηριστικά της Πρώτης Αιτίας: είναι Μία και δίνει ενότητα σε αυτό που είναι πολλαπλό. Είναι Ένα από μόνο του και το Αληθινό Ένα χωρίς σύνθεση. Είναι η αιτία όλων αυτών που είναι πολλαπλάσια ότι, αν και είναι κατ' ουσίαν Ένα, η αιτιώδης δράση του διαδίδεται σε ένα πολλαπλότητα των αποτελεσμάτων. Είναι πάνω από την αιωνιότητα και τον χρόνο. Είναι ζωή που δεν τελειώνει, φως που δεν σβήνει, είναι Αγνό Ον, Είναι ο πρώτος παράγοντας, είναι άφατος και τίποτα δεν μπορεί να είναι σωστά Κατηγόρημα αυτού, είναι άγνωστο, η κορυφή της ιεραρχίας της ύπαρξης που αποτελείται από τη διάνοια, τις κατανοητές πραγματικότητες, την Ψυχή, τις ψυχές και, τέλος, τις σωματικές πραγματικότητες της φύσης. Τότε αυτός στρέφεται στην πρόνοια της Πρώτης Αιτίας όσον αφορά τα αποτελέσματά της: Αυτή η πρόνοια υπάρχει, διαμεσολαβείται από τις σφαίρες και διατηρεί το είδη στη γη. Η θεϊκή δύναμη δρα πάνω στον υποσελήνιο κόσμο με επαφή και, ξεκινώντας από την πρώτη σφαίρα της φωτιάς, τη θεϊκή δύναμη είναι στην ύλη σύμφωνα με τη δεκτικότητα των διαφόρων θεμάτων.
«Ο Abd al-Latif τελειώνει την παρουσίαση της μεταφυσικής επιστήμης συνοψίζοντας το κείμενο της ψευδο-Θεολογίας από το κεφάλαιο 2 στο κεφάλαιο 10 (το κεφάλαιο εννέα δεν περιλαμβάνεται), λίγο πολύ κυριολεκτικά (Badawi 1955a, Ajoun 2017). Μέσω του ψευδο-Θεολογία – όπως είδαμε προηγουμένως, ένα στοιχείο του Αραβικός Πλωτίνος – «Ο Αμπντ αλ-Λατίφ εκτέθηκε σε νεοπλατωνικό δόγμα για την αιτιότητα των πλατωνικών ιδεών που έλαβε αφηγούνται τα αριστοτελικά θέματα της ακίνητης αιτιότητας του Πρώτου Η κίνηση και η σύμπτωση της φύσης αυτού που είναι το υπέρτατο ευφυής και ποιο είναι το υπέρτατο κατανοητό. «Abd al-Latif γράφει για την Πρώτη Αρχή, τον Αληθινό Ένα και τον Δημιουργό, που είναι γνωστή μόνο μέσω ατελών εικόνων και η οποία είναι άπειρη στο ουσία, η διαδικασία της εκπόρευσης και η ιεραρχία από την Πρώτη Αρχή στο λόγο του ερχομού, η φύση και η κίνηση του ουράνια σώματα που κινούνται από την επιθυμία να μιμηθούν το τελειότητα του Πρώτου Αμετακίνητου Μετακινούμενου και να αφομοιωθούν το Αγνό Αγαθό στο βαθμό που είναι ικανοί. Η κίνηση του Η πρώτη σφαίρα και η ζωή στον κόσμο του ερχομού να υπάρξει. ο οντολογική πρόσθια της Πρώτης Αιτίας σε σχέση με την Οι εγγύτερες αιτίες, η άνοδος της ανθρώπινης ψυχής από το αισθητό στο διανοητική γνώση μέχρι την Πρώτη Αρχή, η οποία είναι αλήθεια Διάνοια, αληθινό ον, αληθινή τελειότητα, αληθινή επιστήμη και αληθινή ουσία. Στο τέλος ασχολείται με τα όρια των αισθήσεών μας και των η ανθρώπινη διάνοια στην κατανόηση της Πρώτης Αιτίας και των άλλων Ξεχωριστά όντα: η διάνοιά μας είναι αδύναμη στην κατανόηση εννοιών όπως ως κίνηση, χρόνος, ύλη, στέρηση και δυνατότητα, και μπορεί Αποκτήστε τα μόνο μέσω αναλογιών και μακρού διαλογισμού. Επιπλέον, για η διάνοιά μας, η Πρώτη Αρχή, είναι η κατάσταση της γνώσης χωρίς είναι γνωστό από εμάς, καθώς ο ήλιος είναι η κατάσταση της όρασής μας ακόμη και αν και δεν μπορούμε να αντέξουμε την άμεση θέα του. Το βιβλίο για την Η επιστήμη της Μεταφυσικής τελειώνει με την ανακοίνωση μιας πραγματείας σχετικά με την πολιτική φιλοσοφία που θα ακολουθήσει, με τίτλο Οι συνθήκες του Το τέλειο κράτος και οι συνέπειές του: αν οι άνθρωποι εκπαιδεύονται σε Μεγαλωμένος στις αρετές, θα είναι δυνατό να συνειδητοποιήσουμε την al-Madina al-fadila, το τέλειο κράτος της Αραβίας.
Αυτή η επισκόπηση της πρόσληψης και χρήσης των ελληνικών και αραβικών πηγών από τον 'Abd al-Latif al-Baghdadi στο βιβλίο του για την επιστήμη της Η μεταφυσική το αποδεικνύει αυτό, στο πλαίσιο του al-Farabi επίγνωση της πολλαπλής φύσης της μεταφυσικής – οντολογίας, γνώση των αιτιών, της συμπαντικής επιστήμης και της θείας επιστήμης ή θεολογία – η επιστροφή στους αρχαίους και στον Αριστοτέλη, δηλωμένη από τον 'Abd al-Latif να είναι απαραίτητο στη βιογραφία του, ήταν σίγουρα όχι μια επιστροφή στον Αριστοτέλη των ελληνικών πηγών, γλωσσική πρόσβαση στην οποία είχε χαθεί μέχρι τότε για μερικούς αιώνες. Μάλλον ήταν μια επιστροφή στον Αριστοτέλη της δικής του παράδοσης: ότι έντονα Νεοπλατωνικός Αριστοτέλης για την προέλευση της Kindian falsafa. «Η πραγματεία του Abd al-Latif για τη μεταφυσική είναι στην πραγματικότητα βαθιά ριζωμένη σε όλο το σύνολο των ελληνικών έργων στο πρώτο φιλοσοφία που είχε μεταφραστεί ή παραφραστεί στα αραβικά κάτω από η ώθηση και η κατεύθυνση του al-Kindi: στο al-Kindi όπως στο 'Abd Το έργο του al-Latif όπου έρχεται η γνώση των αιτιών συμπίπτουν με μια φυσική θεολογία που ερευνά την Πρώτη Αρχή, η De Providentia του Αλεξάνδρου της Αφροδισίας, Τα Στοιχεία Θεολογίας του Πρόκλου και τα τρία τελευταία από τα Οι Εννεάδες του Πλωτίνου αποτελούν φυσική εξέλιξη του βιβλίο Λάμδα της Μεταφυσικής.
5. Καλές και κακές Επιστημολογίες και Πρακτικές
«Η στάση του Abd al-Latif απέναντι στη σύγχρονη ιατρική και Η πρακτική της αλχημείας μας βοηθά να κατανοήσουμε την εκτίμησή του για το επιστημολογία των επιστημών, η οποία πρέπει να βασίζεται σε καθολικούς λόγους όπως αυτή των Αρχαίων, και εξηγεί για άλλη μια φορά το πρωτείο «Ο Abd al-Latif αποδίδει στη φιλοσοφία των Ελλήνων την οποία θεωρείται ο σωστός τρόπος σκέψης και, ως εκ τούτου, δράσης.
5.1 Ιατρική Επιστημολογία
«Ο Abd al-Latif στο πρώτο μέρος των προαναφερθέντων του αυτοβιογραφικό έργο (Joosse 2011, 2014) επικεντρώνεται στο Επιστημολογική κατάσταση της τέχνης της ιατρικής χρησιμοποιώντας διαφορετικές Συγκρίσεις που φαίνεται να έρχονται σε αντίφαση: η ιατρική είναι σαν και τα δύο μαθηματικά και η τέχνη της τοξοβολίας (Joosse &; Pormann 2008). Η ιατρική είναι μια τέχνη που ασχολείται με τα καθολικά. Για το λόγο αυτό το κάνει να μην κάνουν λάθη. Τα μαθηματικά είναι επίσης μια επιστήμη που θεωρεί αφηρημένες έννοιες, αλλά ακόμη και σε αυτή τη θεωρητική προσέγγιση της επιστήμης (τα παραδείγματα είναι αυτά της αδυναμίας τετραγωνισμού ενός κύκλο και την προσέγγιση στη γραφή ενός άρρητου αριθμού). Όσον αφορά τους γιατρούς, είναι σαν τον ειδικό στην τέχνη του τοξοβολία "που χτυπά το σημάδι στις περισσότερες περιπτώσεις" (Joosse 2014: 66), αλλά μπορούν να κάνουν λάθη επειδή ασχολούνται με λεπτομέρειες. Οι καλοί γιατροί, ακόμα κι αν δεν πετύχουν τον στόχο, το κάνουν Μην το χάσετε εντελώς. Για τον 'Abd al-Latif, οι σύγχρονοί του είναι: όπως εκείνοι των οποίων τα βέλη δεν χτυπούν τους στόχους, αλλά στο αντίθετα, πέφτουν προς την αντίθετη κατεύθυνση (Joosse &; Pormann 2010).
Η θλιβερή κατάσταση της σύγχρονης ιατρικής, σε αντίθεση με την φάρμακο των αρχαίων Ιπποκράτη, Διοσκουρίδη και Γαληνό, προκαλείται Πρώτα απ 'όλα, επειδή οι σύγχρονοι δεν ακολουθούν ιατρική επιστημολογία. «Ο Abd al-Latif παρατηρεί ότι, ακόμη και στην αρχαιότητα, Υπήρχαν ιατρικές αιρέσεις που δίδασκαν ψευδή ιατρική. «Αμπντ Ο al-Latif υπενθυμίζει, ειδικότερα, τις εμπειρικές και μεθοδιστικές αιρέσεις που ήταν σε αντίθεση με το δογματικό ή το ορθολογιστικό, σύμφωνα με στην κλασική τριμερή διαίρεση των ιατρικών σχολών που ήταν γνωστή σε Άραβες συγγραφείς λόγω ακριβώς της αραβικής μετάφρασης πολλών εισαγωγικά έργα του Γαληνού και ψευδο-Γαληνού. Η εμπειρική αίρεση του Η σκεπτικιστική έμπνευση, στην πραγματικότητα, δεν ενδιαφερόταν ούτε να μελετήσει το ανατομική δομή του ανθρώπινου σώματος ούτε τα εσωτερικά μυστικά του Ασθένειες. Απέρριψε κάθε πιθανή αναλογία μεταξύ του νεκρού σώματος και του το ζωντανό σώμα. Αρνήθηκε οποιαδήποτε γενική θεωρία. Το φάρμακο το οποίο Η διδασκαλία, επομένως, μεταφράστηκε πλήρως σε ιατρική πρακτική ξένη προς την ανατομική-φυσιολογική βάση των συμπτωμάτων και ήταν εξ ολοκλήρου συνδέονται με κλινικά φαινόμενα και την ταξινόμηση των συμπτωμάτων και Φάρμακα. Η μεθοδιστική αίρεση στωικής και επικούρειας έμπνευσης, για ποια ανθρώπινη ζωή ήταν ο φυσικός τόπος για ηθική και σωματική υποφέροντας, υποστήριξε ότι το ανθρώπινο σώμα σχηματίστηκε από άτομα που θα μπορούσαν να μην γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις και οι οποίες βρίσκονταν σε συνεχή κίνηση μέσω πόρων και καναλιών. Σύμφωνα με αυτή την αίρεση, η ασθένεια επήλθε σε περίπτωση μεταβολής της ποιότητας και της κυκλοφορίας του σωμάτια ή σε περίπτωση υπερβολικής σύσφιξης ή χαλάρωσης τους πόρους μέσω των οποίων κινήθηκαν τα άτομα. Η θεραπεία, επομένως, ήταν μειώνεται σε λουτρά σχεδιασμένα να προκαλούν ιδρώτα σε περιπτώσεις σύσφιξης των πόρων, των στυπτικών και τονωτικών σε περίπτωση διαστολής, σε προκειμένου να επιστρέψει σε μια ενδιάμεση perviousness. «Abd al-Latif θεωρεί ότι οι παραπάνω αιρέσεις απέχουν πολύ από την ιατρική που ασκείται από τους δογματικούς γιατρούς πλατωνικής και αριστοτελικής έμπνευσης που θεωρείται ότι η ανατομία και η φυσιολογία είναι οι βασικές επιστήμες και για ποιος ήταν η λεπτομερής μελέτη των εσωτερικών αιτιών μιας ασθένειας πρωτογενής και αναγκαία. Ωστόσο, τα κριτήρια που ακολούθησε η Οι εμπειρικές και μεθοδιστικές αιρέσεις ήταν μέχρι στιγμής επιστημονικές: η Οι γιατροί ακολούθησαν μια θεωρία και δεν προχώρησαν καθαρά και απλά υπόθεση, όπως έκαναν οι περισσότεροι σύγχρονοι γιατροί (Joosse &; Pormann 2010).
Κατά τη γνώμη του Abd al-Latif, το φάρμακο της ηλικίας του πρέπει να ανακαλύψουν εκ νέου και να εφαρμόσουν την ελληνική ιατρική με τις αρχές, τις περιγραφές της ασθενειών και θεραπειών. Η ελληνική θεωρητική ιατρική αφορά με καθολικά και θεμελιώνεται στη βάση των καθολικών αρχών που ισχύουν παντού. Από αυτή την άποψη, σύμφωνα με τον ίδιο, ο Έλληνας Η ιατρική είναι πολύ ανώτερη από την πρακτική των συγχρόνων του και πρέπει να μάθει από τους γιατρούς της ηλικίας του σύμφωνα με το αρχή της συσσώρευσης γνώσεων, η οποία καθοδηγεί επίσης τον «Abd» Το φιλοσοφικό έργο του al-Latif.
5.2 Ενάντια στην αλχημεία
«Ο Αμπντ αλ-Λατίφ ήταν βαθιά αντίθετος στην αλχημεία, η οποία ήταν πολύ στη μόδα στην εποχή του (Wiedeman 1907; Joosse 2008, 2014: 29–62). Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να τοποθετηθεί στο σύστημα των επιστημών. Είναι ένα Πλήρης απάτη: οι ψευδείς,
στην ουσιαστική μεταστοιχείωση των μετάλλων και θεώρησε ότι η Η "differentia specifica" των μετάλλων θα μπορούσε να παραχθεί κατά τη διάρκεια μια τεχνητή διαδικασία, η οποία στο τέλος θα οδηγούσε πάντα στην μετατροπή μολύβδου και άλλων βασικών μετάλλων σε πολύτιμα μέταλλα χρυσός και ασήμι. (Joosse 2008: 304)
Η αλχημεία και τα ψευδή τεκμήρια της πρέπει να διακρίνονται από επιστημονικές γνώσεις, όπως μαθηματικά, ορυκτολογία, χημεία, ζωολογία και βοτανική. Απόδειξη αυτού είναι ότι οι Αρχαίοι ποτέ δεν μίλησαν για αυτό: ο Πυθαγόρας δεν έχει αφιερώσει μια πραγματεία σε αυτό, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης ποτέ δεν μιλούν γι 'αυτό, και έτσι ούτε οι Έλληνες σχολιαστές μετά αυτούς. Δεν υπάρχει ούτε μία λέξη για την αλχημεία σε όλους τους Γαληνούς ογκώδη έργα, ούτε σε αυτό του Ιωάννη Φιλόπονου. Στην ισλαμική εποχή al-Jahiz, Hunayn ibn Ishaq, ο γιος του Ishaq, ο εγγονός του Hunayn, Abu Ο Bishr Matta, και ο Abu al-Faraj ibn al-Tayyib σιωπούν για το θέμα. Ο πατέρας αυτής της ψευδούς επιστήμης φαίνεται να ήταν Jabir ibn Hayyan που έχει μετατρέψει γενιές μαθητών μετά από αυτόν παραστρατημένος. Ο Al-Farabi, ο μεγαλύτερος ισλαμιστής φιλόσοφος, αναφέρει ελιξίρια (al-iksir) με εξαιρετικά αρνητικό τρόπο μόνο μία φορά. Ακόμη και Avicenna, Στην πραγματεία του για την αλχημεία δεν δίνει αυτή την τέχνη μια λογική βάση. Η αλχημεία είναι ένοχη για το γεγονός ότι έχει δημιουργήσει γενιές μελετητών.
«Η ζωή και το έργο του Abd al-Latif μαρτυρούν τον κρίσιμο ρόλο που έπαιξαν πολλοί μουσουλμάνοι άνδρες της μάθησης και της επιστήμης, οι οποίοι παρακολούθησαν το milieus των ισλαμικών σχολείων μεταξύ των 12ου και 13ου αιώνες, στη μετάδοση του Ελληνικού φιλοσοφικές και ιατρικές γνώσεις, που εξακολουθούν να θεωρούνται απαραίτητες για την εκπαίδευση του μορφωμένου μουσουλμάνου.
