Και πώς τα έφερε η μοίρα, με μία σειρά συμπτώσεις ν’ ακολουθούν η μία την άλλη, και βρέθηκε να κλωσσά στη φωλιά του το αυγό ενός πουλιού που πετούσε.
Σύντομα ο νεοσσός εκκολάφθηκε, έχοντας τη δυνατότητα (κι αυτός) να πετά.
Ρωτούσε το θετό του γονιό: «Πότε θα πετάξω;» και το δεμένο γερά στη γη πουλί του απαντούσε κάθε φορά: «Πρέπει απλά να κάνεις υπομονή και θα πετάξεις, έτσι όπως κάνουν όλα τα πουλιά».
Γιατί δεν γνώριζε πώς να διδάξει στο μικρό πουλί να πετά. Δεν γνώριζε καν πως δεν είχε απλά παρά να του δώσει μια και να το ρίξει απ’ τη φωλιά ώστε ν’ αναγκαστεί να ανοίξει τα φτερά του.
Και κατά έναν παράξενο τρόπο, ούτε ο νεοσσός μπορούσε ν’ αντιληφθεί καθαρά την κατάσταση. Τον μπέρδευε η ευγνωμοσύνη για το πουλί που τον είχε κλωσήσει ως γονιός.
«Δίχως τη δική του βοήθεια, σίγουρα θα είχα παραμείνει στο αυγό», επαναλαμβάνε στον εαυτό του.
Κι άλλες φορές μονολογούσε: «Αν κάποιος κατάφερε να με κλωσήσει, σίγουρα θα καταφέρει και να μου δείξει να πετώ. Όλα είναι ζήτημα χρόνου ή ίσως ζήτημα δικής μου προσπάθειας ή έστω κάποιας ιδιαίτερης σοφίας: ναι αυτό είναι. Κάποτε θα έρθει η μέρα και ό,τι με έφερε μέχρι εδώ, θα φροντίσει για τη μετάβασή μου στο επόμενο στάδιο.»
Το παραμύθι αυτό εμφανίζεται σε διαφορετικές μορφές στο έργο Awarif Al-maarif τους 12οι αιώνα (Suhrawardi) και φέρει πολλαπλά μηνύματα.
Λέγεται ότι μπορεί να γίνει κατανοητό διαισθητικά, αναλόγως του επιπέδου συνείδησης κάθε αναγνώστη.
Σε ένα πρώτο επίπεδο φυσικά, δίνει έμφαση σε μια σειρά αξιών σχετικών του πολιτισμού μας. Οι αξίες αυτές συμπεριλαμβάνουν:
«Το να συμπεραίνει κανείς ότι ένα πράγμα αποτελεί ακολουθία μίας προηγούμενης κατάστασης είναι ανοησία και ενδέχεται να εμποδίσει κάθε πρόοδο» και «αν κάποιος επιτελεί έναν ρόλο σωστά, δεν σημαίνει ότι θα καταφέρνει να εκπληρώνει κάθε ρόλο».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου