Τα αυτοάνοσα δεν διαταράσσουν μόνο το ανοσοποιητικό μας σύστημα αλλά και την ψυχική μας διάθεση

Τα αυτοάνοσα νοσήματα, δεν διαταράσσουν μόνο το ανοσοποιητικό μας σύστημα αλλά και την ψυχική μας διάθεση και ισορροπία. Το γεγονός ότι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί τους είναι ένας όχι εύκολος στόχος…

Η διάγνωση του αυτοάνοσου νοσήματος είναι μια καινούργια κατάσταση στην οποία πρέπει να προσαρμοστεί το άτομο περνώντας από κάποια στάδια, τα οποία συνδέονται με την ψυχολογική του ισορροπία.

Μέχρι να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί την απώλεια της υγείας του αρχικά θα έλθει αντιμέτωπο με την άρνηση, Πρόκειται για μηχανισμό άμυνας, καθώς ακόμη αδυνατεί να διαχειριστεί μια κατάσταση που περιέχει πόνο

Στη συνέχεια το δεύτερο στάδιο είναι συναισθήματα αγωνίας και φόβου για αυτό που συνέβη, ενώ ακολουθεί το τρίτο στάδιο της σιωπηλής διαπραγμάτευσης με ότι έχει συμβεί.

Το τέταρτο στάδιο περιλαμβάνει τη θλίψη, όπου το άτομο δεν μπορεί να διαπραγματευτεί την απώλεια τη υγείας του ή αρνείται να μπει στη συγκεκριμένη διαδικασία και στο σημείο αυτό είναι κρίσιμη η διαχείριση της κατάστασης για να καταφέρει να περάσει στο πέμπτο και τελικό στάδιο που είναι η αποδοχή του προβλήματος και η συνειδητοποίηση του προβλήματος με το οποίο θα ζήσει. Βασική προϋπόθεση για φτάσει κανείς στο τελευταίο αυτό στάδιο είναι να έχει επεξεργαστεί τα παραπάνω στάδια και να έχει εκφράσει τα συναισθήματά του.

Να σημειώσουμε ότι δεν είναι απαραίτητο να περάσει κανείς από όλα τα στάδια, ενώ δεν αποκλείονται και πισωγυρίσματα δηλαδή να περάσει κανείς δύο φορές από κάποιο στάδιο ακόμη και οι τακτικές εναλλαγές ή το αποκαλούμενο φαινόμενο «ασανσέρ».

Τα αρνητικά συναισθήματα της μοναξιάς, της ανασφάλειας της χαμηλής αυτοεκτίμησης περιλαμβάνονται στις «παρενέργειες» της διάγνωσης αυτοάνοσου νοσήματος.

Η αποδοχή των άλλων ακόμη και η εργασιακή πραγματικότητα γεμίζουν ερωτηματικά… Η στήριξη του οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντος είναι σημαντική σε περιόδους κρίσης, όπως για παράδειγμα μια νοσηλεία, αργότερα όμως μπορεί να εξασθενήσει ή να μη συμβαδίζει με τα στάδια που περνά ο ασθενής.

Σε κάθε περίπτωση η ουσιαστική συζήτηση με άτομα του περιβάλλοντος που νοιάζονται πραγματικά μπορεί να βοηθήσει, ενώ ιδιαίτερα χρήσιμη μπορεί να είναι και η βοήθεια από τον ειδικό ψυχολόγο, την οποία δεν πρέπει να διαστάσει κανείς να ζητήσει αν νιώσει ότι το χρειάζεται.