Το πληγωμένο παιδί μέσα μας έχει φόβους, έχει βιώσει ματαιώσεις, έχει νιώσει πόνο, έχει μείνει μόνο του, νιώθοντας αποκλεισμένο κι αδύναμο να εκφραστεί.
Κάθε γεγονός που μας θυμίζει αυτό που βιώσαμε ως παιδιά, μας κάνει να αναβιώνουμε τα ίδια συναισθήματα, να καταφεύγουμε σε συμπεριφορές που χρησιμοποιούσαμε τότε για να τα αντιμετωπίσουμε.
Μπορεί να νιώθαμε ότι δεν μας καταλάβαιναν, ότι δεν υπολόγιζαν την αξία μας, μπορεί να ήμασταν καλά αλλά να στενοχωριόμασταν που κάποιοι άλλοι στην οικογένεια δεν ένιωθαν το ίδιο και αγωνιζόμασταν για εκείνους εις βάρος του εαυτού μας, μπορεί να νιώθαμε αποκλεισμένοι, να αισθανόμασταν μόνοι μας, μπορεί πολλά άλλα, που όλα αυτά κάνουν το μικρό παιδί μέσα μας να υποφέρει.
Συνηθίσαμε όμως αυτό το παιδί να μην το ακούμε, να μην του δίνουμε τη σημασία που έχει ανάγκη.
Εργασιοθεραπεία, καταναλωτική μανία, μοναξιά, εξαρτήσεις διαφόρων ειδών, που όλες αυτές οι συμπεριφορές κάλυπταν την κραυγή αυτού του παιδιού, το φίμωναν για να μην φτάσουν τα λόγια του στ’ αυτιά μας.
Και έρχεται ένα γεγονός, όπου για να προστατευτούμε, απομονωνόμαστε. Δεν χρησιμοποιούμε πλέον αυτές τις συμπεριφορές, δεν καταφεύγουμε σε αυτές, τουλάχιστον όχι με τον ίδιο ρυθμό.
Και το μικρό παιδί μέσα μας βρίσκει επιτέλους χώρο να εκφράσει αυτά που νιώθει. Και εμείς αρχίζουμε να ακούμε τα λόγια του. Στην απομόνωσή μας, στον περιορισμό μας, βρίσκει χώρο να υπάρξει. Και αρχίζει τα παράπονα, τον θυμό που το είχαμε παραμελήσει τόσα χρόνια, που το είχαμε αφήσει μόνο του, που δεν του δώσαμε το χώρο να εκφραστεί.
Και εμείς, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα που μας συμβαίνουν, τους φόβους που μας προκαλούν, αναζητάμε απελπισμένα τα θετικά για να κρατηθούμε από κάπου και το παραμελούμε, διανοητικοποιούμε ώστε να μη νιώσουμε τον πόνο του, να μην ακούσουμε το κλάμα του, το παράπονο του, τον θυμό του. Ενώ, άλλες φορές, φτιάχνουμε διωκτικά σενάρια νομίζοντας ότι κάποιος θέλει το κακό μας, όπως φαντασιωνόμασταν ως παιδιά, νομίζοντας ότι είμαστε κακοί και ήρθε η ώρα της τιμωρίας.
Δεν είναι εύκολο, να αντιμετωπίζεις μια δύσκολη συγκυρία, και παράλληλα να ασχολείσαι με το τραύμα του πληγωμένου παιδιού μέσα σου.
Δεν είναι εύκολο να μένεις μόνος σου, και να έρχεσαι σε επαφή με τη μοναξιά αυτού του μικρού παιδιού που υποφέρει.
Δεν είναι εύκολο να βλέπεις ότι το μέλλον είναι αβέβαιο, και να έρχεσαι σε επαφή με την αβεβαιότητα του μικρού παιδιού, όπως τη βίωσες τότε.
Δεν είναι εύκολο να αποκόπτεσαι από ανθρώπους που αγαπάς, να αλλάζουν οι συμπεριφορές τους από την ανασφάλεια που νιώθουν, να τρομάζουν για αυτό που ζουν, να νιώθουν να χάνουν τα λογικά τους γιατί η κρίση αυτή τους θυμίζει τον παραλογισμό που βίωναν ως παιδιά, να μην έχουν χρήματα να πάρουν τα απαραίτητα, να χάνουν τις ασφάλειες που είχε δημιουργήσει ο πόνος τους για να μπορέσουν να αντέξουν, να κινδυνεύει η ζωή τους από αυτό, να βλέπουν ότι οι σχέσεις τους ή και ο γάμος τους δεν ήταν αυτό που νόμιζαν.
Δεν είναι εύκολο, για αυτό κι αυτό που χρειάζεται να κάνουμε, όπως μπορεί ο καθένας μας, είναι να ακούσουμε τα λόγια αυτού του μικρού παιδιού μέσα μας, να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας τα συναισθήματά του.
Αυτό που χρειάζεται αυτό το μικρό παιδί είναι να το ακούσουμε, να το αγκαλιάσουμε, να του δώσουμε χώρο να εκφραστεί και να το διαβεβαιώσουμε ότι θα είμαστε δίπλα του, μαζί του, ό,τι κι αν πει, ό,τι κι αν κάνει.
Αυτό που χρειάζεται αυτό το μικρό παιδί μέσα μας είναι να του πούμε ότι έχει το δικαίωμα να θυμώσει, να κλάψει, να βγάλει την κραυγή του, να παραλογιστεί ακόμα, κι ότι εμείς θα αγκαλιάσουμε υπομονετικά κάθε συναίσθημά του, θα είμαστε δίπλα του με αποδοχή και κατανόηση, χωρίς να το κρίνουμε, χωρίς να το απορρίψουμε.
Αυτή η κρίση, όπως και κάθε κρίση, πυροδοτεί το τραύμα μέσα μας.
Και το τραύμα μας έχει φωνή. Έχει παράπονο, έχει θυμό, κάνει σενάρια που δεν σχετίζονται με την πραγματικότητα, φοβάται, ενοχοποιεί και ενοχοποιείται, γίνεται άπληστο ή απαιτητικό, επικρίνει και απορρίπτει, φοβάται μήπως περιοριστεί κι άλλο και δεν το αντέξουμε όταν μείνουμε τελείως μόνοι μαζί του, φοβάται πως δεν θα το αποδεχτούμε όταν το δούμε όπως είναι, ένα παιδί που σε κάποια σημεία έχει ακρωτηριαστεί.
Εξαρτηθήκαμε από συμπεριφορές μας, ενώ αυτό που χρειάζεται είναι να συνδεθούμε με μας. Με μας όπως είμαστε.
Όταν μας αποδεχόμαστε και αγκαλιάζουμε κάθε κομμάτι του εαυτού μας, μας σεβόμαστε. Όταν αφουγκραζόμαστε τα συναισθήματά μας, χωρίς να τα διαχωρίζουμε σε καλά ή κακά, μας κατανοούμε, νιώθουμε καλοί, νιώθει καλό κι αυτό το μικρό παιδί μέσα μας, άρα μπορεί να νιώσει δημιουργικό, μπορεί να δημιουργήσει ζωή, να πιστέψει σε αυτήν, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Όταν αγαπάμε αυτό το μικρό τραυματισμένο παιδί μέσα μας, αγαπάμε και εμάς μαζί. Σεβόμαστε το τραύμα μας, δεχόμαστε τα όρια μας, δημιουργούμε αποκλειστικά σε αυτά. Εστιάζουμε, αφοσιωνόμαστε, συγκεντρωνόμαστε σε ό,τι μας ενδιαφέρει, δίνοντας την απαραίτητη σημασία σε αυτό. Εκτιμάμε την επιθυμία μας, αναγνωρίζουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας, μπορούμε να πατήσουμε στα πόδια μας μόνοι μας, βάζουμε τα όριά μας, ανακαλύπτουμε την πολύτιμη σημασία που έχει ο προσωπικός μας χώρος και επιτέλους δεν τον παραβιάζουμε αλλά τον σεβόμαστε. Και όταν καταφέρουμε να πατήσουμε στα πόδια μας μόνοι μας, τότε εκτιμάμε το «υγιές» μαζί, αυτό το μαζί που κάνει κάθε πλευρά της προσωπικότητάς μας να αποκαλύπτει την αλήθεια της.
Αυτή η κρίση πυροδοτεί το τραύμα μέσα μας. Ας του επιτρέψουμε να εκφραστεί, ας αγκαλιάσουμε κάθε έκφραση του, ας γίνει η ψυχή μας ένας τόπος συνάντησης όλων των συναισθημάτων μας, ώστε να επιτρέψουμε στην καλοσύνη μας να εισχωρήσει, γιατί η καλοσύνη είναι εκείνη που μας θεραπεύει, που ενισχύει την εμπιστοσύνη μας στο ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου