Πώς επαναπροσδιορίζεται μια σχέση;

Ένα απ´ τα σημαντικότερα πράγματα σε μια ερωτική σχέση -που είτε έχει εξελιχθεί σε σχέση ζωής είτε όχι- είναι ο προσανατολισμός κι η κατεύθυνση του ζευγαριού. «Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί μπορεί να μη σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να μη σε οδηγήσω. Βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφός μου.», έγραφε ο Αλμπέρ Καμύ και μέσα σ´ αυτές τις λίγες λέξεις περιγράφει το πώς πρέπει να λειτουργούν δυο άνθρωποι, ώστε να δημιουργήσουν ένα κοινό όραμα.

Όσο καλά κι είναι δομημένη η επικοινωνία και το συναισθηματικό δέσιμο του ζευγαριού, είναι σίγουρο πως κάποιες φορές ο ένας απ´ τους δυο θα χάσει τον προσανατολισμό του. Οι λόγοι είναι πολλοί. Αφορούν, κυρίως, τις εμπειρίες, τους φόβους, τις ανασφάλειες που προκύπτουν μέσα απ´ τις δύσκολες συνθήκες καμιά φορά γεννιούνται. Όσο επιλύονται με ουσιαστική επικοινωνία, ξεριζώνοντας απ´ τη ρίζα τους το πρόβλημα, βρίσκοντας λύσεις που θ’ αποδειχτούν ωφέλιμες σε βάθος χρόνου, τόσο πιο εύκολα θα απομακρύνεται η στασιμότητα κι ο εκνευρισμός.

Αν όχι, τότε είναι αναπόφευκτο το δίλλημα που θα προκύψει. Επαναπροσδιορισμός ή χωρισμός; Κι εδώ αρχίζουν τα ζόρια. Ο επαναπροσδιορισμός φαντάζει ως η ψυχοθεραπεία της συμβίωσης. Οι αλήθειες φανερώνονται κι επιζητούν βαθιά σκέψη, ώστε να ξετυλίξουν το κουβάρι εκείνων των στιγμών που πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες και κρύφτηκαν κάτω απ´ το μανδύα της αναβλητικότητας.

Είναι εφικτός, παρ’ όλο που κρύβει παγίδες ψευδαισθήσεων κι ουτοπικών οάσεων. Η υπομονή, η επιμονή, η αποφασιστικότητα κι η ειλικρίνεια αποτελούν τα κλειδιά που θα ξεκλειδώσουν την κλειδαριά εκείνης της πόρτας που έδειχνε σχεδόν ακατόρθωτο ν´ ανοιχτεί.

Απαιτεί μια συζήτηση επαναπροσέγγισης. Όλα τα χαρτιά πρέπει να ´ναι ανοιχτά πάνω στο τραπέζι. Όχι για να κατηγορήσει ο ένας τον άλλον, αλλά για να ρίξουν μια ειλικρινή ματιά στα ζητήματα που τους απασχολούν και να δεσμευτούν ν´ αλλάξουν μαζί οτιδήποτε άσχημο. Αυτή η συζήτηση φαντάζει ως μια δυσεπίλυτη εξίσωση και πολλές φορές κρίνεται απαραίτητη η βοήθεια από έναν ειδικό που έχει ειδικευτεί στο συγκεκριμένο θέμα. Οι λέξεις και τα συναισθήματα θα ρέουν αδιάκοπα και θα πρέπει κάποιος να τα ταξινομήσει.

Η παραδοχή των λαθών αποτελεί το πρώτο βήμα μιας διαδικασίας που απαιτεί χρόνο για να ευοδώσει καρπούς. Δεν έχει καμία σχέση με αυτή που χτίστηκε στην αρχή της γνωριμίας, αφού κι δυο ήταν άγνωστοι μεταξύ τους. Τώρα γνωρίζονται πολύ καλά κι ίσως, αυτό μπορεί να γίνει και καταλύτης μιας πιο ταχείας επαναπροσέγγισης. Έτσι θα έρθει κι η ανακατασκευή της εμπιστοσύνης.

Ύστερα, θ´ ακολουθήσει το βήμα της συγχώρεσης. Τούτου λεχθέντος, απλώς και μόνο επειδή κάτι θα συγχωρεθεί, δε σημαίνει ότι δεν υπήρξε. Αναφέρομαι σε πράξεις που δεν προσβάλουν την προσωπικότητα, αλλά για εκείνες που συνέβησαν σε στιγμές αδυναμίας. Παραδείγματος χάριν, είναι τελείως διαφορετικό το να προχωρήσεις στην πράξη της απιστίας και να το αποκρύψεις με το να πεις ένα ψέμα που αφορά οικονομικούς, πρακτικούς λόγους θεωρώντας πως θα διαφυλάξεις την ηρεμία μέχρι να βρεις μια απάντηση για να το εξομολογηθείς. Η απιστία είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του καθενός για το πώς θα το διαχειριστεί κι αν το αποδεχτεί ή όχι.

Ο επαναπροσδιορισμός όσο τρομακτικός κι αν ακούγεται θα λύσει τις διαφορές και θα δημιουργήσει ένα κοινό μέλλον υφασμένο από νέες προσδοκίες κι όνειρα ή δε θα καταλήξει πουθενά κι ενδεχομένως θα οδηγήσει σ´ έναν χωρισμό. Δε θα συμβεί μόνο μια φορά, αλλά θα χρειαστεί να γίνεται σε τακτά διαστήματα, αφού τα πάντα αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή. Εντούτοις, τα πράγματα θα ξεκαθαρίζουν, δίχως να πορεύονται παρέα με οφθαλμαπάτες. Η γνώση που θ´ αποκτηθεί μέσα από την όλη διαδρομή θ´ αναδείξει και πτυχές του εσωτερικού κόσμου ενός ανθρώπου που παρέμεναν αθέατες επί μεγάλο χρονικό διάστημα στο βυθό της συνειδήσεώς του.