Και είναι αυτή η ιστορία που πρέπει να πεθάνει για να αναδυθεί ο αληθινός εαυτός μας, που η φύση του είναι η ελευθερία. Χρειάζεται κάτι να πεθάνει πρώτα, για να αναγεννηθεί. Η καταστροφή ακολουθείται πάντα από δημιουργία.
Ένας από τους βαθύτερους προγραμματισμούς του εγώ, ένα από τα βασικότερα μοτίβα του, είναι η «λαχτάρα-αποστροφή/απέχθεια». Το εγωικό μυαλό βρίσκεται σε συνεχή αναζήτηση ενός ασφαλούς και άνετου χώρου. Αναζητά διαρκώς την ικανοποίηση των επιθυμιών του, το να νιώθει καλά.
Πόσο χρόνο σπαταλάμε προσπαθώντας να εξασφαλίσουμε ή να δημιουργήσουμε ένα μέλλον που είναι σίγουρο και ασφαλές και που θα μας κρατήσει μακριά από αυτά που αποστρεφόμαστε; Και πόση ενέργεια καταναλώνουμε προσπαθώντας να έχουμε αυτά που λαχταράμε;
Αγωνιζόμαστε ενάντια στην τρέχουσα κατάσταση όταν δεν είναι όπως τη θέλουμε, και βρίσκουμε στρατηγικές για να βγούμε από αυτήν ή την αποφεύγουμε, αντί να την αγκαλιάσουμε και να είμαστε παρόντες σε αυτό που συμβαίνει. Μήπως όμως υπάρχει κάτι σ’ αυτήν για να δούμε και να μάθουμε, αντί να δραπετεύουμε σ’ ένα νοητικό χώρο όπου νιώθουμε καλύτερα έστω και λίγο;
Αντιλαμβανόμαστε πράγματα και καταστάσεις ως «φοβιστικά» όταν πυροδοτούνται οι προγραμματισμοί μας, όταν βρισκόμαστε σε σύγκρουση με αυτό που είναι. Το μοτίβο «λαχτάρα-αποστροφή» είναι το πεδίο μάχης του μυαλού μας, που αναζητά ασταμάτητα τρόπους για να έχει το ένα και ν’ αποφύγει το άλλο. Προγραμματιζόμαστε σε αυτό το δίπολο από τη γέννησή μας.
Και μας μαθαίνουν να λαχταράμε συνεχώς κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε. Και αυτό συνήθως εκφράζεται μέσω της σύγκρισής μας με τους άλλους, της αίσθησης ότι δεν έχουμε ποτέ αρκετά ή δεν είμαστε αρκετοί, και της επιθυμίας μας τα πράγματα και οι καταστάσεις να είναι διαφορετικά από αυτό που είναι. Νιώθουμε καλά όταν έχουμε αυτό που επιθυμούμε και νιώθουμε χάλια όταν δεν το έχουμε ή όταν αντιμετωπίζουμε προκλήσεις και δύσκολες καταστάσεις.
Τέτοιες καταστάσεις όμως αποκαλύπτουν το ποιοι είμαστε πραγματικά. Η συνεχής αντίστασή μας σε αυτό που είναι, επιτρέπει στο θυμό και στη βία να γεννηθούν μέσα μας και να στραφούν ενάντια στον εαυτό μας πρώτα και μετά ενάντια στον κόσμο.
Το προγραμματισμένο εγώ νιώθει να απειλείται από τα πάντα, γι’ αυτό θέλει να ελέγχει τα πάντα, στην προσπάθειά του να νιώθει ασφάλεια, σιγουριά και άνεση. Και μ’ αυτόν τον τρόπο ξεπουλάμε την ελευθερία μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Ανταλλάσσουμε την ελευθερία μας με μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς.
Για να μπορέσουμε να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει, ν’ αναγνωρίσουμε την αλήθεια, να αποκτήσουμε επίγνωση του μοτίβου λαχτάρας και αποστροφής, και να σταματήσουμε αυτή τη διαδικασία. Αντί να τρέχουμε προς την εκπλήρωση αυτών που λαχταράμε και να αποφεύγουμε αυτά που αποστρεφόμαστε, επιτρέπουμε σε αυτό που συμβαίνει, οτιδήποτε κι αν είναι, να ξεδιπλωθεί και στα συναισθήματά μας να εμφανιστούν.
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη των καταστάσεων, των σκέψεων, των αισθημάτων και των αντιδράσεών μας. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη, παύουμε να κατηγορούμε, να νιώθουμε θύματα και να προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε ή να ξεφύγουμε από αυτό που συμβαίνει.
Χρειάζεται κουράγιο για να παρατηρούμε αποστασιοποιημένοι αυτό που συμβαίνει, χωρίς να αντιδρούμε και χωρίς να προσπαθούμε να το αλλάξουμε. Χρειάζεται κουράγιο η ελευθερία, από τις συνθήκες, από τον προγραμματισμένο νου, από το εγώ, από το φόβο, από τις κρίσεις, από την κατηγόρια, από τον πόνο.
Αυτός όμως είναι ο δρόμος προς την ελευθερία. Προχωράμε με θάρρος στο άγνωστο. Βγαίνουμε από τη ζώνη άνεσής μας. Εμπιστευόμαστε την εσωτερική μας γνώση ακόμη κι όταν δεν καταλαβαίνουμε.
Υπερβαίνουμε την ιστορία του μυαλού μας. Αποστασιοποιούμαστε από την ευχαρίστηση και τη δυσαρέσκεια. Ακολουθούμε την αλήθεια μας, ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Υπερβαίνοντας το προγραμματισμένο εγώ, απελευθερωνόμαστε από τον φαύλο κύκλο και συνδεόμαστε με την αλήθεια του ποιοι είμαστε, η οποία ξεπερνά και την πιο γόνιμη φαντασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου