Είμαστε αφοσιωμένοι σε έναν τρομερό πόλεμο με τις βασικές υλικές διαστάσεις του χρόνου και του χώρου

Γιατί συμβαίνει; Να μην είμαστε ικανοί να προσαρμοστούμε στο φυσικό περιβάλλον χωρίς να το καταστρέφουμε; Γιατί συμβαίνει; Ότι κατά κάποιο τρόπο αυτός ο πολιτισμός αντιπροσωπεύει με ένα μοναδικό τρόπο τον νόμο των φθινουσών αποδόσεων; Ότι η επιτυχία μας είναι μια αποτυχία.

Οικοδομούμε – με άλλα λόγια- ένα τεράστιο τεχνολογικό πολιτισμό ο οποίος φαίνεται να υπόσχεται την εκπλήρωση κάθε επιθυμίας, σχεδόν με το πάτημα ενός κουμπιού. Και όμως, όπως σε τόσα πολλά παραμύθια όταν η επιθυμία τελικά υλοποιηθεί, είναι ακριβώς σαν τον παραμυθένιο χρυσό. Δεν είναι πραγματικά καθόλου υλικός.

Με άλλα λόγια, τόσα πολλά από τα προϊόντα μας, τα αυτοκίνητά μας, τα σπίτια μας, τα ρούχα μας, το φαγητό μας, φαίνεται σαν να ήταν πραγματικά η γρήγορη δημιουργία καθαρής σκέψης, δηλαδή επιμελώς άνευ ουσίας, όπως οι γνώστες των κρασιών λένε, απουσία σώματος. Και με τόσους άλλους τρόπους ο πλούτος που παράγουμε είναι εφήμερος. Και ως αποτέλεσμα αυτού, είμαστε απογοητευμένοι. Είμαστε πραγματικά απογοητευμένοι. Πιστεύουμε ότι το μοναδικό πράγμα που υπάρχει είναι να αποκτάμε όλο και περισσότερα. Και ως αποτέλεσμα αυτού, το όλο τοπίο αρχίζει να μοιάζει με το παιδικό δωμάτιο ενός κακομαθημένου παιδιού το οποίο έχει πάρα πολλά παιχνίδια και βαριέται με αυτά και τα πετάει αμέσως μόλις τα πάρει. Παίζει μαζί τους μόνο για λίγα λεπτά.

Επίσης είμαστε αφοσιωμένοι σε έναν τρομερό πόλεμο με τις βασικές υλικές διαστάσεις του χρόνου και του χώρου. Θέλουμε να εξαλείψουμε τους περιορισμούς τους. Θέλουμε να κάνουμε τα πάντα όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Θέλουμε να μετατρέψουμε το ρυθμό και τις δεξιότητες της δουλειάς σε μετρητά, με τα οποία μάλιστα μπορείτε να αγοράσετε κάτι, αλλά δεν μπορείτε να τα φάτε.

Και ύστερα γρήγορα στο σπίτι, να ξεφύγεις από τη δουλειά και να αρχίσει η πραγματική επιχείρηση της ζωής. Να απολαύσουμε τον εαυτό μας. Και, ξέρεις, για τη συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών, αυτό που φαίνεται να είναι ο πραγματικός σκοπός της ζωής, αυτό για το οποίο βιάζονται να φτάσουν στο σπίτι, είναι για να παρακολουθήσουν μια ηλεκτρονική αναπαραγωγή της ζωής. Δεν μπορείς να την αγγίξεις. Δεν έχει οσμή και δεν έχει καμία γεύση.

Μπορεί να νομίζεις ότι ο πραγματικός σκοπός που οι άνθρωποι πηγαίνουν σπίτι τους, σε έναν υλικά πλούσιο πολιτισμό, είναι ένα κολοσσιαίο συμπόσιο ή ένα όργιο αγάπης ή μια πανδαισία μουσικής και χορού. Αλλά τίποτα τέτοιο δε γίνεται. Αποδεικνύεται ότι είναι αυτή η καθαρά παθητική ενατένιση μιας οθόνης που τιτιβίζει. Βλέπεις μίλια και μίλια από σκοτεινά σπίτια με αυτή τη μικρή ηλεκτρονική οθόνη να τρεμοπαίζει στο δωμάτιο. Όλοι απομονωμένοι παρακολουθώντας αυτό το πράγμα, και ως εκ τούτου δεν υπάρχει καμία πραγματική επικοινωνία μεταξύ τους. Και αυτή η απομόνωση των ανθρώπων σε έναν δικό τους ιδιωτικό κόσμο, είναι πραγματικά η δημιουργία ενός ανόητου πλήθους.

Δεν βρισκόμαστε με τους άλλους, εκτός από τις δημόσιες παραστάσεις για να απαλλαγούμε από την εχθρότητά μας, όπως το ποδόσφαιρο ή η πάλη με βραβεία. Και ακόμη και τα θεάματα που βλέπει κανείς στην τηλεόραση, είναι απολύτως κατάλληλα για να εκθέσουν τους ανθρώπους, να χτυπάνε και να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον. Αλλά, όχι. Όχι ανθρώπους να αγαπάνε ο ένας τον άλλον. Εκτός από έναν ίσως συγκρατημένο τρόπο. Κάποιος μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα ότι η υπόθεση που υποβόσκει, είναι ότι οι εκφράσεις της φυσικής αγάπης είναι πολύ πιο επικίνδυνες από τις εκφράσεις του φυσικού μίσους. Και μου φαίνεται ότι ένας πολιτισμός που έχει αυτό το είδος των υποθέσεων είναι ουσιαστικά τρελός και πιστός – αθέλητα όντως- αλλά παρ’ όλα αυτά πραγματικά πιστός, όχι στην συντήρηση αλλά στην πραγματική καταστροφή της ζωής.