Πόσοι αντέχουν να νιώσουν τα δυσάρεστα συναισθήματα σε όλη τους την έκταση χωρίς να σπεύσουν να ανακουφίσουν τον εαυτό τους ή τους ανθρώπους γύρω τους που μπορεί να τα βιώνουν; Λίγοι άνθρωποι καλωσορίζουν τα πιο δύσκολα και αρνητικά φορτισμένα συναισθήματα ως μηνύματα που κάτι καλό κρύβουν για εκείνους. Πολλές φορές η πρώτη μας αντίδραση είναι τρόμος και μετά με αγωνία ψάχνουμε να βρούμε τη λύση, ώστε να μην πονάμε. Πόσο εύκολο είναι όμως να βρεις πάντα τη λύση και το χαμόγελο να επιστρέψει και πάλι γρήγορα στο πρόσωπο σου;Όταν από την πατρική οικογένεια υπάρχει αυτό το μοτίβο αντίδρασης στα δύσκολα συναισθήματα, τότε εύκολα κάποιος το υιοθετεί και στην ενήλικη ζωή. Στην ουσία αυτό που λείπει, είναι η δυσκολία των γονιών να αντέξουν το συναίσθημα του παιδιού, με αποτέλεσμα να το υποτιμούν, να το εκλογικεύουν ή να ψάχνουν για γρήγορη ανακούφιση, μέσω υλικών πραγμάτων ή μέσω φαγητού, η οποία λειτουργεί αντισταθμιστικά. Καμία από τις παραπάνω πρακτικές δεν φαίνεται να βοηθάει τα παιδιά, με αποτέλεσμα να μην μαθαίνουν ουσιαστικά να διαχειρίζονται την όποια ματαίωση μπορεί να βιώνουν από επιθυμίες που δεν ικανοποιήθηκαν και συνεπώς να φοβούνται τα ίδια τους τα συναισθήματα.
Τα παραπάνω, αν η πατρική οικογένεια δεν αναγνωρίσει εγκαίρως και δεν αλλάξει, έχουν ως αποτέλεσμα στην ενήλικη ζωή τα άτομα αυτά να διαχειρίζονται με τον ίδιο τρόπο τα συναισθήματα και την ματαίωση. Εστιάζοντας στην δυσάρεστη πλευρά των συναισθημάτων επιδιώκουν με κάθε τρόπο και μέσο να τα διώξουν, καθώς μόνο βάρος, ένταση και πεσμένη διάθεση τους φέρνουν. Αυτή είναι όμως η μία μόνο όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη, την οποία δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν, είναι η θετική νοηματοδότηση των δυσάρεστων συναισθημάτων.
Ο θυμός, η αγωνία, ο φόβος, η απογοήτευση, η λύπη και όλα τα άλλα δυσάρεστα συναισθήματα, έχουν έρθει για να μας πουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάτι μας πληγώνει, κάτι μας ενοχλεί, κάποιος κίνδυνος υπάρχει ή κάποιος καταπατά τα όρια μας. Αν δεν βιώναμε αυτά τα δύσκολα συναισθήματα πώς θα ξέραμε ότι κάτι πρέπει να αλλάξουμε; Την απουσία συναισθημάτων θα έπρεπε να φοβόμαστε και όχι τον πλούτο τους. Αν δεν νιώθεις κανένα συναίσθημα, αυτό ίσως ισοδυναμεί με το ότι έχεις παγώσει και έχεις αποσυνδεθεί από αυτά. Και όταν κάποιος παγώνει και αποσυνδέεται, εκτίθεται σε μεγαλύτερο κίνδυνο. Η απουσία του πόνου μας αφήνει εκτεθειμένους σε γεγονότα και ανθρώπους που δεν μας σέβονται και δεν θα μας φροντίσουν.
Να τα αγαπάς και να τα αγκαλιάζεις όλα σου τα συναισθήματα. Αν προσπαθήσεις να δεις τι καλό έχουν έρθει να σου πουν για σένα, τότε ο φόβος σου για αυτά θα μειωθεί στο ελάχιστο και θα καταφέρεις να καταλάβεις το πόσο προστατευτικά και σε καμία περίπτωση απειλητικά δρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου