ΑΡΧΑΪΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΠΙΝΔΑΡΟΣ - •Πυθιονίκαις IV - Ἀρκεσιλάῳ Κυρηναίῳ ἅρματι (4.1-4.23)

ΠΥΘΙΟΝΙΚΑΙΣ IV ΑΡΚΕΣΙΛΑΩΙ ΚΥΡΗΝΑΙΩΙ ΑΡΜΑΤΙ

Σάμερον μὲν χρή σε παρ᾽ ἀνδρὶ φίλῳ [στρ. α]
στᾶμεν, εὐίππου βασιλῆϊ Κυράνας,
ὄφρα κωμάζοντι σὺν Ἀρκεσίλᾳ,
Μοῖσα, Λατοίδαισιν ὀφειλόμενον Πυ-
θῶνί τ᾽ αὔξῃς οὖρον ὕμνων,
ἔνθα ποτὲ χρυσέων Διὸς αἰετῶν πάρεδρος
5 οὐκ ἀποδάμου Ἀπόλλωνος τυχόντος ἱέρεα
χρῆσεν οἰκιστῆρα Βάττον
καρποφόρου Λιβύας, ἱεράν
νᾶσον ὡς ἤδη λιπὼν κτίσσειεν εὐάρματον
πόλιν ἐν ἀργεννόεντι μαστῷ,

καὶ τὸ Μηδείας ἔπος ἀγκομίσαι [αντ. α]
10 ἑβδόμᾳ καὶ σὺν δεκάτᾳ γενεᾷ Θή-
ραιον, Αἰήτα τό ποτε ζαμενής
παῖς ἀπέπνευσ᾽ ἀθανάτου στόματος, δέσ-
ποινα Κόλχων. εἶπε δ᾽ οὕτως
ἡμιθέοισιν Ἰάσονος αἰχματᾶο ναύταις·
«Κέκλυτε, παῖδες ὑπερθύμων τε φωτῶν καὶ θεῶν·
φαμὶ γὰρ τᾶσδ᾽ ἐξ ἁλιπλά-
κτου ποτὲ γᾶς Ἐπάφοιο κόραν
15 ἀστέων ῥίζαν φυτεύσεσθαι μελησιμβρότων
Διὸς ἐν Ἄμμωνος θεμέθλοις.

ἀντὶ δελφίνων δ᾽ ἐλαχυπτερύγων ἵπ- [επωδ. α]
πους ἀμείψαντες θοάς,
ἁνία τ᾽ ἀντ᾽ ἐρετμῶν δί-
φρους τε νωμάσοισιν ἀελλόποδας.
κεῖνος ὄρνις ἐκτελευτάσει μεγαλᾶν πολίων
20 ματρόπολιν Θήραν γενέσθαι, τόν ποτε
Τριτωνίδος ἐν προχοαῖς
λίμνας θεῷ ἀνέρι εἰδομένῳ γαῖαν διδόντι
ξείνια πρῴραθεν Εὔφαμος καταβαίς
δέξατ᾽—αἰσίαν δ᾽ ἐπί οἱ Κρονίων
Ζεὺς πατὴρ ἔκλαγξε βροντάν—,

***

ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΠΥΘΙΟΝΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΚΕΣΙΛΑΟ ΤΟΝ ΚΥΡΗΝΑΙΟ, ΝΙΚΗΤΗ ΣΕ ΑΡΜΑΤΟΔΡΟΜΙΑ

Σήμερα πρέπει σε φίλο δίπλα να σταθείς, [στρ. α]στον βασιλιά της φημισμένης για τ᾽ άλογα Κυρήνης,για να πλέξεις με τον Αρκεσίλαο αντάμα που γιορτάζει,ω Μούσα, τον χρεωστούμενο ύμνογια της Λητούς τα τέκνα και για την Πυθώ.Εκεί κάποτε η πάρεδρος των χρυσαετών του Δία,5η ιέρεια του Απόλλωνα που στους Δελφούς βρισκόταν,προφήτεψε πως της Λιβύης της καρποφόρουθα γινόταν οικιστής ο Βάττος,αφήνοντας επιτέλους το ιερό του το νησί,και θα ᾽χτιζε μια πόλη ξακουστή για τ᾽ άρματά τηςπάνω σε κάτασπρο μαστό της γης.
Και της Μήδειας τα λόγια θα τελούσε, [αντ. α]10στην έβδομη και δέκατη γενιά, λόγιαπου κάποτε στη Θήρα έβγαλε απ᾽ το αθάνατό της στόματου Αιήτη η κόρη η τολμηρή και δέσποινα των Κόλχων.Έτσι μίλησε στου πολεμιστή Ιάσονα τους ημιθέους ναύτες:«Ακούστε με, τρανόψυχων ανθρώπων και θεών παιδιά,σας λέω πως κάποτε αποδώ, τούτη τη θαλασσόδαρτη γη,του Επάφου η κόρη θα δεχτεί τη ρίζα15για πόλεις φημισμένες πάνω στου Δία του Άμμωνα τα θεμέλια.
Κι αλλάζοντας μ᾽ άτια γοργά τα κοντοφτέρουγα δελφίνια, [επωδ. α]με χαλινάρια τα κουπιά,θα κυβερνήσουν δίφρους που σαν τη θύελλα θα τρέχουν.20Κι έτσι η Θήρα μητρόπολη θα γίνει πόλεων τρανώνχάρη σ᾽ εκείνο το σημάδι που κάποτε,στης Τριτωνίδας λίμνης τα τρεχούμενα νερά,θεός ανθρώπου παίρνοντας μορφήστον Εύφημο πρόσφερε, έναν βώλο γης,δώρο φιλοξενίας·κι αυτός κατέβηκε από την πρώρα για να τον πάρει,ενώ του Κρόνου ο γιος, ο μέγας Δίας,του προμήνυσε, με τη βροντή, αίσιο τέλος.