Προσωπικός Χρόνος

Υπάρχει λόγος που δεν μπορώ να πάω πίσω και να διαβάσω τα άρθρα μου ξανά.

Τίποτα από αυτά δεν είναι διαχρονικά, ούτε γράφονται με αυτό το σκοπό. Το ίδιο ισχύει για το 99% των όσων κυκλοφορούν, απλά για μένα είναι συνειδητό. Αποτελούν το παρελθόν. Αλλά ποιο παρελθόν, πώς;

Ακόμα κι αν επέλεγα να γράψω πάνω στο ίδιο θέμα σήμερα, θα έγραφα με εντελώς διαφορετικό τρόπο, και αυτό το κάνουμε καθημερινά, μέσα σε ζωντανούς διαλόγους. Έχουν σημασία τα όσα γράφω όταν το κάνω, όταν επιλέγω να τα ανεβάζω, μόνο για όσους μπορούν να δουν πέρα από τα φαινόμενα ή τουλάχιστον υποψιάζονται πως όσα βλέπουν δεν είναι τα πάντα.

Δεν υπάρχει επανάληψη, παρά μόνο για τις μηχανές. Οπότε, επειδή υπάρχουμε σε προσωπικό (και συλλογικό, αλλά είναι πιο δύσκολο αυτό να γίνει αντιληπτό) χρόνο, για κάποιους, τα άρθρα αποτελούν το παρόν τους, για κάποιους το μέλλον τους και για κάποιους άλλους το παρελθόν τους. Για πολλούς, δεν θα εμφανιστούν καν στη χρονική γραμμή της ζωής τους.

Φυσικά πολλοί πιστεύουν πως αυτά αποτελούν το παρελθόν τους γιατί παρασύρονται από την επιφανειακή αντίληψή τους, που δεν κατανοεί τα απλά ούτε μπορεί να διαβάσει βιωματικά, ανάμεσα στις λέξεις και στις γραμμές.

Αυτοί που δεν θα τα συναντήσουν ποτέ στον ορίζοντά τους, ζουν σε ένα εντελώς δικό τους προσωπικό χρόνο, σε ονειρικές καταστάσεις, πολύ πειστικές πως είναι αληθινές. Ή, συνεχίζουν οι ίδιοι, με την ίδια αφοσίωση να δουλεύουν για όσους μπορούν να τους δουν. Είναι αρκετοί...

Το παρόν είναι ένας πολύ «περίεργος χώρος» για να υπάρχεις! Πρέπει να δίνεις σε αυτό όλη σου την αφοσίωση, την ψυχή, τη δράση, τη σοβαρότητα της ύπαρξής σου (ακόμα και γελώντας ή παίζοντας) και το αμέσως επόμενο λεπτό, να είσαι πρόθυμος να το αφήνεις πίσω σου, χωρίς να κρατιέσαι από το τι έχεις δώσει και τι έχεις λάβει, σε φυσικές ή υλικές απολαβές. Όλα όσα κρατάς από αυτό, βρίσκονται μέσα σου, μαζί σου, και έχουν αφομοιωθεί, συμφιλιωθεί, σε ένα σύνολο που θα ανακαλύψεις λίγο παρακάτω, στην επόμενη δράση/εκδήλωσή σου.

Και μη νομίζεις πως αναφέρομαι στα άρθρα μου. Δεν μου ανήκουν πια, αλλά κρατάω το «μου» ως ευθύνη της συνολικής δράσης μου.

Εξακολουθεί να με εκπλήσσει το πόσα βρίσκονται ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, μέσα στην ίδια τη ζωή μας, αλλά οι περισσότεροι αδυνατούν να δουν. Το ότι γνωρίζω το γιατί, τον μηχανισμό της αυτό-ύπνωσης, δεν εξαφανίζει την έκπληξη. Τα αντίθετα παραμένουν όταν τα ξεπερνάς, όμως δεν σε δεσμεύουν ούτε σε παρασύρουν.

Αδυνατούμε να δούμε τους εαυτούς μας όπως αδυνατούμε να δούμε και τους άλλους… φυσικά, πιστεύοντας πως το κάνουμε. Η παραδοχή, «δεν βλέπω/δεν αντιλαμβάνομαι» είναι η πρώτη πράξη θάρρους που θα φανέρωνε το επόμενο βήμα. Αλλά θέλει τόλμη, ταπεινότητα και απόλυτη αφοσίωση στην εύρεση του τρόπου διαφυγής από την ύπνωση. Δεν είναι το ζητούμενο όμως για όλους! Πολλοί ερωτοτροπούν, αναζητώντας εφήμερες κατακτήσεις, λόγοι αφοσιώνονται και πειθαρχούν πραγματικά.

Αδυνατούμε να δούμε είτε τον εαυτό μας είτε τους άλλους επειδή βρισκόμαστε σε μια συνεχή ανταγωνιστική (ή «συναγωνιστική, για τους πιο «εκλεπτυσμένους») διάθεση, εκτελώντας άπειρα υποσυνείδητα προγράμματα, που δεν αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχουν μέσα μας και μας καθοδηγούν... Όλες οι προσωπικότητες, μηδενός εξαιρουμένου! Τι χτύπημα για το αλαζονικό εγώ! Τι θαρραλέα παραδοχή για τον άνθρωπο!

Εξακολουθεί να με εκπλήσσει που τόσοι πολλοί ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ πραγματικά να απελευθερωθούν από τα προγράμματά τους, άσχετα με το τι λένε. Δεν θα έπρεπε! Είναι σα να περιμένεις από μηχανές να ΘΕΛΟΥΝ να γίνουν άνθρωποι, όταν το να είναι μηχανές είναι το μόνο που γνωρίζουν και μέσα από αυτές τις διασυνδέσεις έχουν μόνο την ικανότητα να «σκεφτούν».

Όταν συνομιλείς με μηχανές, οι αντιδράσεις και οι όποιες ανταποκρίσεις είναι προβλέψιμες, όλες οι εκδοχές έχουν προβλεφθεί, έχουν παιχτεί, πολύ πριν εκδηλωθούν. Υπάρχει ένας προγραμματισμός για τα πάντα, που κυβενρά τον ονειρικό κόσμο μας. Για τις μηχανές, η όποια δράση/ανταπόκριση/έκφραση που δεν ταιριάζει με την καλωδίωσή τους είναι εχθρική, ανάξια προσοχής, γελοία, ασήμαντη, λόγος για αντίσταση... με όποια μορφή. Ο προσωπικός και ο συλλογικός προγραμματισμός, ξέρει όλες τις διαδρομές για να διατηρήσει την κυριαρχία του.

Οι πιο εμφανείς διασυνδέσεις σήμερα είναι οι πιο εκλεπτυσμένες μορφές προγραμματισμού, που δίνουν την εντύπωση ελευθερίας, ενώ αθόρυβα και αόρατα, δημιουργούν καλώδιο με καλώδιο, ένα ακόμα ευφυές πρόγραμμα, που κυριαρχεί στον άνθρωπο. Αυτό, παραμένει το μόνο εσωτερικό σύστημα «διάκρισης», που διακυβερνά τις μηχανές: η κρίση μέσα από προγράμματα!

Το ότι έχουμε ένα σώμα, δεν μας κάνει ανθρώπους. Το ότι έχουμε την ικανότητα σκέψης που επιβραβεύεται από την κοινωνία, δεν μας κάνει ανθρώπους. Το ότι έχουμε επιθυμίες, ανάγκες, δεν μας κάνει ανθρώπους. Το ότι αντιστεκόμαστε και πολεμούμε οτιδήποτε που νομίζουμε πως υπάρχει έξω από μας, δεν μας κάνει ανθρώπους. Πολλά δεν μας κάνουν ανθρώπους, αλλά δεν φαίνονται από το επίπεδο «αντίληψης» τις μηχανιστικής μας πορείας.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να αποδεκτείς, να αλλάξεις αλλά ούτε και να αφήσεις πίσω σου ένα πρόβλημα, όσο κι αν προσπαθείς, με διάφορους τρόπους να το κάνεις. Γιατί όλα όσα αντιλαμβανόμαστε ως «προβλήματα» είναι απλά συμπτώματα των αιτιών που δεν υπάρχουν στο φυσικό επίπεδο της αντίληψης που ξέρουμε να εμπιστευόμαστε.

Και τελικά, γράφω για όσους μπορούν να διεισδύσουν αρκετά βαθιά ώστε να αντιληφθούν την άσβεστη φλόγα μέσα τους, που ζητάει να εκδηλωθεί, κόντρα σε όλες τις προσπάθειες απόσβεσής της… Μόνο για όσους αντιλαμβάνονται πως δεν «χτυπάω ανθρώπους» μα φανερώνω όσα μας μάς θέλουν μηχανές ενω είμαστε άνθρωποι... Για αυτούς που διαχωρίζουν το ένα από το άλλο ή που διαθέτουν τον διακαή πόθο να το κάνουν!

Πάντα με αφήνει έκθαμβη η αμυγδαλιά, που φιγουράρει ταπεινή, λιτή και πρωτοπόρα, ανάμεσα στα υπόλοιπα πανέμοφρα ανοιξιάτικα λουλούδια!  Μετά τον μακρύ χειμώνα, η αμυγδαλιές της γης σημαίνουν τον ερχομό της πολυπόθητης Άνοιξης...Και έπρεπε να ανακαλύψω αργότερα, όπως όλα τα παιδιά, ενήλικας πια, πως η αμυγδαλιά είναι το ίδιο δένδρο που φτιάχνει τα αμύγδαλα στο πιάτο μου... Τι απερίγραπτο δεος!

Τα παιδιά σήμερα γνωρίζουν πολύ περισσότερα... αλλά ποιος μπορεί να τα ακούσει; Όμως αυτό ανήκει σε άλλο άρθρο (;) ... ή άλλη Παιδεία!