Όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια σου, όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που μας πιάνει ένα αίσθημα φόβου, ένας πανικός.
Νιώθουμε ότι δε ζήσαμε, νιώθουμε ότι δε ζούμε τις στιγμές,
νιώθουμε ότι ζούμε μόνο για τους άλλους και η ζωή μας περνάει σαν τρέιλερ ταινίας από μπροστά μας.
Πρωταγωνιστές είμαστε εμείς, αλλά είμαστε δυστυχισμένοι.Δίνουμε συνέχεια στους άλλους, φίλους, συγγενείς,γνωστούς, μοιράζουμε κομμάτια του εαυτού μας απλόχερα και ανιδιοτελώς. Δίνουμε χωρίς να εισπράττουμε. Αναμένουμε μόνο μια κατανόηση, ένα καλό λόγο, ένα ευχαριστώ. Μα δεν παίρνουμε ούτε αυτό! Μας πληγώνει η αχαριστία αλλά συνεχίζουμε να μοιράζουμε ό,τι έχουμε υλικό και άυλο, μοιράζουμε ψυχή, συναίσθημα. Η ψυχολογία λέει ότι εκείνοι που δίνουν είναι οι άνθρωποι που είχαν καλά παιδικά χρόνια, που ένιωσαν και πήραν αρκετή αγάπη ως παιδιά. Και μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι εκείνος που δίνει πάντα ευελπιστεί και περιμένει να πάρει. Μάταια, όμως, περιμένει… το ότι κάποιοι από εμάς ζούνε για τους άλλους δε σημαίνει ότι αυτό θα αναγνωρισθεί από μέρους τους, ούτε ότι θα λάβουν ό,τι δίνουν. Όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια σου, όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου. Είναι πολύ εγωιστικό, λοιπόν, να απαιτούμε να εισπράττουμε ό,τι χαρίζουμε. Καταρχήν ό,τι κάνουμε το κάνουμε για να νιώσουμε καλά οι ίδιοι, δεν μας το επιβάλλει κανείς. Δεν υπάρχει, λοιπόν, λόγος να αναμένουμε και ανάλογη συμπεριφορά. Στη ζωή αυτή δεν παίρνεις πάντα ό,τι δίνεις. Στην κοινωνία μας δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Υπάρχουν δυο τύποι ανθρώπων. Αυτοί που ζουν για τους άλλους, παραμερίζοντας οποιοδήποτε προσωπικό όφελος, και οι άλλοι που ζουν μόνο για τον εαυτό τους, για την πάρτη τους και μόνο. Η μέση κατηγορία και πιο υγιής από κοινωνικής άποψης είναι ο ισομερισμός του δούναι και λαβείν. Πάντως, ένα είναι σίγουρο: ενώ αυτοί που δίνουν χωρίς να παίρνουν θεωρούν τους εαυτούς τους θύματα, στην ουσία δεν είναι. Είναι μόνο έρμαια στα προσωπικά τους θέλω, έρμαια στο κυνήγι της εκτίμησης και της ευγνωμοσύνης των άλλων που, όμως, ποτέ δεν θα κερδίσουν, στο βαθμό, τουλάχιστον, που επιθυμούν. Προσφέρω σημαίνει υπάρχω, προσφέρω σημαίνει μπορώ, είμαι δυνατός. Άρα, η προσφορά μας είτε υλική, είτε ψυχική, έχει να κάνει με τον τρόπο που εμείς οι ίδιοι αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και θέλουμε να πλασάρουμε αυτή την εικόνα του Εγώ μας προς τα έξω. Δίνουμε, δίνουμε, δίνουμε απεριόριστα, χωρίς φραγμούς, πολλές φορές ξεπερνάμε και τις δυνατότητες και μετά νιώθουμε ευχαρίστηση, όχι γιατί μας το αναγνώρισαν εξολοκλήρου, αλλά γιατί ανέβηκε το Εγώ μας στα δικά μας μάτια πρώτα από όλα. Δίνω, άρα είμαι σε καλύτερη μοίρα από τους άλλους. Νοιάζομαι για το συνάνθρωπο, άρα είμαι καλός άνθρωπος. Η εξύψωση του Εγώ είναι ένα από τα ζητούμενα της ανθρώπινης φύσης. Εξυψώνουμε το Εγώ μας για να εξοβελίσουμε τους φόβους και τις ανησυχίες. Πολλές φορές, όμως, ξεπερνάμε το μέτρο του επιτρεπτού και φτάνουμε σε βαθμό να παραγκωνίζουμε τον εαυτό μας, ενώ αρχική μας πρόθεση ήταν να τον αναβαθμίσουμε και να του δώσουμε προτεραιότητα, τώρα έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ζώντας για τους άλλους ξεχνάμε ότι υπάρχουμε… Ζώντας για τους άλλους μηδενίζουμε το εγώ μας… Οι άλλοι δεν το αναγνωρίζουν και εμείς μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο αναζήτησης της ευγνωμοσύνης τους… Περιμένουμε, όμως, κάτι ανύπαρκτο. Το καταλαβαίνουμε κάποιες στιγμές, όμως έχουμε ήδη δώσει τόσα πολλά που μας είναι δύσκολο να αλλάξουμε ρόλο, πιστεύουμε ότι κάποτε θα ακούσουμε το τόσο πολυπόθητο και απλό, μια λέξη μόνο, ευχαριστώ. Και όσο αυτό δε συμβαίνει η εμμονή να προσφέρουμε γίνεται μεγαλύτερη! Και όσο προχωράει η ζωή και όσο πλησιάζουμε στη δύση της αρχίζουμε, πλέον, και συνειδητοποιούμε τα χρόνια που χάσαμε αναμένοντας… Όμως ακόμα και τώρα δεν το πιστεύουμε, δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει τόσο μεγάλη αγνωμοσύνη. Υπάρχουν πραγματικά άνθρωποι που έχουν αφιερώσει όλη τους τη ζωή στους άλλους και όχι στον εαυτό τους. Μπορεί ποτέ αυτοί οι άνθρωποι να μην κατόρθωσαν να καλύψουν τα συναισθηματικά τους κενά αναζητώντας την αφοσίωση που και οι ίδιοι έδειξαν, αλλά κατόρθωσαν κάτι άλλο πολύ σημαντικό για αυτούς, έζησαν όπως πραγματικά ένιωσαν, έζησαν όπως πραγματικά ήθελαν… έζησαν για τους άλλους. Δεν είναι οδυνηρό να ζεις για τους άλλους… δεν είναι λυπηρό που οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν.
 Είναι λυπηρό να ζεις μια ζωή που δε θες… ζήσε, λοιπόν, τη ζωή σου όπως εσύ θες -
ακόμα και αν ζεις μόνο για τους άλλους και όχι για σένα. Κάνε αυτό που θέλεις πραγματικά στη ζωή σου,
αγάπησε χωρίς να σε αγαπήσουν, πρόσφερε χωρίς να σου προσφέρουν, νιώσε τους ανθρώπους χωρίς να σε νιώσουν…
Και πρέπει να ξέρεις ότι τη χαρά δε θα την πάρεις από την αναγνώρισή τους,
τη χαρά θα την πάρεις από σένα τον ίδιο.
Γιατί μπορεί να έζησες για τους άλλους
Αλλά ήταν αυτό που ήθελες ...Στην ουσία έζησες τη ζωή που ήθελες, Έστω και ζώντας για τους άλλους…

Μαρία Ιωσηφίδου

Ο Φιλόσοφος των Αντικυθήρων

Ο Φιλόσοφος των Αντικυθήρων βρέθηκε στο βυθό της θάλασσας των Αντικυθήρων, μαζί με πολλά άλλα γλυπτά, το 1901-1902.Η κεφαλή, παρόλη τη διάβρωση της επιφάνειας, σώζεται σε αρκετά καλή κατάσταση. Ίχνη «ραφών» στη βάση του λαιμού, μπροστά και αριστερά, επιβεβαιώνουν ότι είχε χυτευθεί χωριστά από το σώμα. Ένθετα ήταν τα μάτια. Εξωτερικά έφεραν περίγραμμα από λεπτή μετάλλινη ταινία, ενώ οι βολβοί ήταν από λευκή άλλοτε, υποκίτρινη σήμερα, ύλη, ίσως αλάβαστρο. Με τον ίδιο τρόπο, με αλάβαστρο δηλαδή και μετάλλινο περίγραμμα, ήταν κατασκευασμένες και οι ίριδες. Αντίθετα τα χείλη, που ήταν από κοκκινόχρωμο κράμα καθαρότερου χαλκού, φαίνεται να έχουν χυτευθεί μαζί με το πρόσωπο. Το παχύ μουστάκι και οι λεπτές χαράξεις στο γένι έγιναν με πολύ λεπτό καλέμι. Τρία ορθογώνια «μπαλώματα» στην περιοχή των μαλλιών και του λαιμού οφείλονται σε επισκευές μετά τη χύτευση.

Πρόκειται για το πορτρέτο ενός γενειοφόρου ηλικιωμένου άνδρα, στο οποίο αποδίδονται με ρεαλισμό τα ατομικά του χαρακτηριστικά. Η σχετικά μεγάλη κεφαλή στρέφεται ελαφρώς προς τα αριστερά. Σχεδόν τετράγωνο είναι το σχήμα του κρανίου, ενώ κοντός και στιβαρός ο λαιμός. Τα μαλλιά σχηματίζουν αχτένιστους, ακατάστατους βοστρύχους, σε αντίθεση με τα γένια που είναι πιο ήρεμα και καλοχτενισμένα. Η μύτη είναι μακριά, με πλατιά πτερύγια, και τα χείλη λεπτά, κρυμμένα κάτω από το παχύ μουστάκι. Τα μάτια είναι μικρά και στρογγυλά και τα βλέφαρα ασυνήθιστα πλατιά. Τα ανασηκωμένα παχιά φρύδια και οι βαθιές ρυτίδες στο μέτωπο προσδίδουν εκφραστικότητα και ζωντάνια στο πρόσωπο. Η ατημέλητη εμφάνιση της μορφής παραπέμπει σε κυνικό φιλόσοφο. Για το λόγο αυτό έχει διατυπωθεί η άποψη ότι παριστάνει τον Αθηναίο κυνικό Αντισθένη (450/445-365 π.Χ.) που υπήρξε δάσκαλος του Διογένη. Η Σέμνη Καρούζου διατύπωσε για πρώτη φορά, το 1985, την άποψη ότι το πορτρέτο ίσως παριστάνει τον περίφημο φιλόσοφο του 3ου αι. π.Χ. Βίωνα Βορυσθενίτη (από τον ποταμό Βορυσθένη της Ολβίας, στη σημερινή Ουκρανία). Ο Βίων, που ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως μαθητής του περιπατητικού Θεόφραστου, έγινε αργότερα διάσημος για τον ηδονιστικό κυνισμό του και την ειρωνεία του, που πήγαζε ίσως από την περιφρόνησή του στην ταπεινή του καταγωγή (λέγεται ότι ήταν γιος ενός ψαρά και μιας εταίρας). Δίδασκε την αποσύνδεση από τα υλικά πράγματα για την επίτευξη της πνευματικής γαλήνης, ενώ στα στερνά του καταπιάστηκε και με τη μαγεία για να ξεπεράσει το φόβο του θανάτου. Άφησε το στίγμα του στα γράμματα με τις σατιρικές «διατριβές» του. Μια βέβαιη ερμηνεία του απεικονιζόμενου προσώπου είναι αδύνατη, αφού και ο τόπος ανίδρυσης του αγάλματος είναι άγνωστος.

Στο έργο, που αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα παραδείγματα ψυχογραφικής εμβάθυνσης, αναγνωρίζονται στοιχεία του πρώιμου μπαρόκ και για το λόγο αυτό προκρίνεται η χρονολόγησή του γύρω στο 230 ή πιθανόν στα 220-210 π.Χ. Έχει, ωστόσο, υποστηριχθεί και η χρονολόγησή του στο α΄ μισό του 2ου αι. π.Χ., εξαιτίας του ρεαλισμού του, που τον φέρνει κοντά σε δημιουργίες της μέσης ελληνιστικής περιόδου. Προτάσεις για μια πρωιμότερη χρονολόγησή του, περί το 340 π.Χ., που βασίζονται στις τροχάδες, στον τύπο δηλαδή των σανδαλιών που αποδίδονται στο άγαλμα, δεν φαίνεται να ευσταθούν, καθώς αυτό το είδος των σανδαλιών απαντά στην τέχνη από τον 5ο αι. π.Χ. ως τους ρωμαϊκούς χρόνους. Η Σ. Καρούζου θεώρησε την κεφαλή έργο της ροδιακής σχολής χαλκοπλαστικής.

 

Ο ανδριάντας του «Φιλοσόφου των Αντικυθήρων»
Στον ανδριάντα αποδίδονται η κεφαλή (Χ 13400), τα χέρια (X 15105, X 15108), τα άκρα πόδια που φορούν σανδάλια (X 15091, X 15090) και τα τμήματα ιματίου (X 18932, X 15088). Σύμφωνα με τη σχεδιαστική αναπαράσταση του Ι. Σβορώνου ο «φιλόσοφος» παριστανόταν όρθιος να πατάει σταθερά και με τα δύο πόδια στο έδαφος και να φοράει μακρύ ιμάτιο, που θα κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του σώματος, ως τα γόνατα, και θα αναδιπλωνόταν στον αριστερό ώμο. Με το αριστερό χέρι κρατούσε ραβδί, ενώ το δεξί, λυγισμένο στον αγκώνα, ήταν προτεταμένο σε χειρονομία χαρακτηριστική των ρητόρων.

Υλικό: Χαλκός

Προέλευση: Ναυάγιο Αντικυθήρων. Από την ανέλκυση των ετών 1900-1901
Χρονολόγηση: Γύρω στα 230 π.Χ. ή λίγο αργότερα
Διαστάσεις Κεφαλής: Ύψος: 0,35 μ.
Αριθμός ευρετηρίου: Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Χ 13400, X 15105, X 15108, X 15091, X 15090, X 18932, X 15088, Χ 13400.
Χώρος έκθεσης: Πτέρυγα Περιοδικών Εκθέσεων, Αίθουσα Ι, Αίθουσα ΙΙ.

Πρωτοποριακή μεταμόσχευση έκανε παράλυτο να περπατήσει!

Ένας άνδρας που ήταν τελείως παράλυτος από τη μέση και κάτω, κατάφερε να περπατήσει ξανά ύστερα από μια μεταμόσχευση κυττάρων που προέρχονταν από τη μύτη του.

 

Το επίτευγμα δίνει ελπίδες σε περίπου τρία εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση παράλυσης ότι θα καταφέρουν μια μέρα να περπατήσουν ξανά. Η πρωτοποριακή τεχνική πραγματοποιήθηκε από Πολωνούς γιατρούς και έχει αναπτυχθεί από Βρετανούς επιστήμονες.

Ο 38χρονος Βούλγαρος Ντάρεκ Φιντίκα είχε υποστεί σοβαρό τραυματισμό στη σπονδυλική στήλη του πριν τέσσερα χρόνια, από επίθεση με μαχαίρι και παρά την εντατική φυσικοθεραπεία, επί δύο χρόνια δεν είχε εμφανίσει καμία βελτίωση. Οι επιστήμονες πήραν οσφρητικά νευρικά κύτταρα από τη μύτη του, τα καλλιέργησαν και τα μεταφύτευσαν στη σπονδυλική στήλη του, λίγο πάνω και λίγο κάτω από το σημείο του τραύματος. Συνολικά έγιναν περίπου 100 μικρο-εγχύσεις 500.000 κυττάρων. Επειδή τα κύτταρα ανήκαν στον ασθενή, δεν υπήρχε φόβος απόρριψής τους, ούτε ανάγκη για ανοσοκατασταλτικά φάρμακα.

Τα κύτταρα της μύτης βοήθησαν σημαντικά στην επανασύνδεση και αναγέννηση των αποκομμένων νεύρων της σπονδυλικής στήλης, δημιουργώντας ανάμεσά τους μια νευρική «γέφυρα», κάτι που έως τώρα θεωρείτο αδύνατο. Τα πολύπλοκα νευρικά κυκλώματα της μύτης, που επιτρέπουν την αίσθηση της όσφρησης, είναι τα μόνα που αναγεννιούνται στη διάρκεια της ενήλικης ζωής και γι’ αυτό ακριβώς χρησιμοποιήθηκαν από τους επιστήμονες.

Ύστερα από 18 μήνες, ο ασθενής είναι πλέον σε θέση να κινείται με τη βοήθεια ορθοπεδικού στηρίγματος, έχει αποκτήσει ξανά ένα μέρος των αισθήσεών του στα κάτω άκρα ενώ μπορεί να οδηγεί αυτοκίνητο.

Η επέμβαση έγινε από έναν από τους κορυφαίους νευροχειρουργούς διεθνώς, που ειδικεύεται σε τραύματα της σπονδυλικής στήλης, τον δρα Πάβελ Ταμπάκοφ του Ιατρικού Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Βροκλάου, ενώ αρχικά η τεχνική αναπτύχθηκε από τον καθηγητή Τζόφρι Ρέιζμαν του Ινστιτούτου Νευρολογίας του University College του Λονδίνου. Η σχετική επιστημονική δημοσίευση έγινε στο περιοδικό για θέματα κυτταρικής μεταμόσχευσης "Cell Transplantation".

Ο καθηγητής Τζόφρι Ρέιζμαν εξέφρασε την αισιοδοξία του ότι τουλάχιστον τρεις παράλυτοι θα περπατήσουν ξανά μετά από ανάλογη επέμβαση στην Πολωνία τα επόμενα τρία έως πέντε χρόνια. Οι ερευνητές δήλωσαν ότι θα δώσουν περισσότερες πληροφορίες σε άλλες επιστημονικές ιατρικές ομάδες σε όλο τον κόσμο, ώστε να βοηθήσουν περισσότερους ασθενείς. Άλλοι επιστήμονες χαρακτήρισαν ελπιδοφόρα την εξέλιξη, όμως δήλωσαν ότι χρειάζονται περισσότερες κλινικές δοκιμές, ώστε να αξιολογηθεί καλύτερα η νέα μέθοδος, καθώς έως τώρα έχει δοκιμαστεί μόνο σε έναν ασθενή.

Εταιρεία μετατρέπει τις στάχτες νεκρών σε… διαμάντια

Τα διαμάντια αποτελούν τον αγαπημένο φίλο της γυναίκας και είναι παντοτινά.

 

Στη συγκεκριμένη περίπτωση γίνονται ακόμα πιο πολύτιμα αφού κλείνουν μέσα τους τις στάχτες αγαπημένων ανθρώπων που πέθαναν. Ο θάνατος είναι μία πραγματικότητα που συμβαίνει. Τι σχέση έχει τώρα αυτό με τα κοσμήματα; Μεγάλη! Η Algordanza είναι μία ελβετική εταιρεία που παίρνει ανθρώπινες στάχτες και οστά και τα μετατρέπει σε διαμάντια.

 

Θυμηθείτε πως τα διαμάντια είναι άτομα άνθρακα που έχουν υποστεί πιέσεις και ζυμώσεις κάτω από την επιφάνεια της γης, σε υψηλές θερμοκρασίες για χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια χρόνια. Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από 18% άνθρακα. Τα εν λόγω διαμάντια απεθύνονται σε όσους αποτεφρώνουν τους νεκρούς τους και εκτός από διακοσμητική, έχουν και συναισθηματική αξία. Ο Rinaldo Willy που ίδρυσε την Algordanza πριν από 10 χρόνια υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει καλύτερο κειμήλιο από τα διαμάντια του!

 

Βλέποντας τον εαυτό μας μέσα από τη σχέση μας με τους άλλους

Η χαρά την οποία αισθάνεται κανείς όταν συνδέεται συναισθηματικά με έναν σύντροφο σε μία σχέση είναι σίγουρα πολύ μεγάλη – όταν οι ''ψυχές'' φαίνεται να επικοινωνούν.
Αντίθετα, όταν πληγωθεί κανείς από κάποιον στον οποίο είχε ξεδιπλώσει τον εαυτό του και ανοιχτεί (συναισθηματικά και σωματικά), ο πόνος είναι ιδιαίτερα βαθύς και έντονος. Στην περίπτωση που βιώσει κανείς κατ? επανάληψη αυτό το είδος πόνου, κάνοντας τα ίδια ??λάθη??, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι απελπισμένος για μια διέξοδο από αυτό το μοτίβο.
Ο τρόπος που συχνά συνδέονται οι άνθρωποι με τους άλλους αφορά το μοντέλο του εαυτού τους και το μοντέλο των άλλων. Το πως αντιλαμβάνονται δηλαδή τον εαυτό τους έχοντας ως σημείο αναφοράς τους ίδιους, και πως έχοντας ως σημείο αναφοράς τους άλλους.

Το πρότυπο του εαυτού, η αίσθηση που έχουν τα άτομα για τον ίδιο τους τον εαυτό, κυμαίνεται από μια αίσθηση ενός «καλού» ατόμου που είναι άξιο αγάπης έως ενός προβληματικού ατόμου που είναι ανάξιο αγάπης. Τα άτομα που αισθάνονται άξια αγάπης έχουν συνήθως και την τάση να αισθάνονται ασφαλείς και αποδέχονται τον εαυτό τους.
Αντίθετα, τα άτομα που αισθάνονται ανεπαρκή με κάποιο θεμελιώδη τρόπο, τείνουν να αισθάνονται ανήσυχα και έχουν την αίσθηση ότι θα πρέπει να κερδίσουν την αγάπη. Συχνά βιώνουν τους εαυτούς τους ως έχοντας μεγάλη ανάγκη, όπως επίσης να τραβήξουν την προσοχή, να λάβουν τη φροντίδα και την έγκριση των άλλων.

Προκειμένου να το αναλογιστεί και να το κατανοήσει κανείς αυτό, αρκεί να σκεφτεί τον εαυτό του και το πώς ενδεχομένως λειτουργεί και αισθάνεται στις διάφορες καταστάσεις σε σχέση με τους άλλους.

Το πρότυπο των άλλων, η αίσθηση που έχουν τα άτομα για τον εαυτό τους σε σχέση με τους άλλους, και που οι άνθρωποι φέρουν μέσα τους, κυμαίνεται από την αίσθηση ότι οι άλλοι είναι συναισθηματικά διαθέσιμοι έως την αίσθηση ότι οι άλλοι δεν μπορούν να τους στηρίξουν.
Εκείνοι που έχουν την αίσθηση της συναισθηματικής διαθεσιμότητας των άλλων, θεωρούν ότι είναι φυσικό να ζητήσουν την βοήθεια, την ζεστασιά και την ενθάρρυνση. Ωστόσο, εκείνοι που νομίζουν ότι μπορούν να στηριχτούν μόνο στον εαυτό τους τείνουν να είναι πολύ αυτάρκεις και να αισθάνονται άβολα με τη συναισθηματική οικειότητα. Δεν επιθυμούν να γίνονται ευάλωτοι στους άλλους καθώς μια συμπεριφορά την οποία αναμένουν θα τους άφηνε ενδεχομένως μια αίσθηση απογοήτευσης, πόνου και μοναξιάς.

Η αναγνώριση των επαναλαμβανόμενων μοτίβων και προτύπων μπορεί να επιτευχθεί μέσα από προσωπικές ερωτήσεις που μπορεί το άτομο να θέσει στον ίδιο του τον εαυτό. Επίσης μπορεί κανείς να αναλογιστεί το πώς υπολογίζει τους σημαντικούς Άλλους στη ζωή του, την άνεση που αισθάνεται με την αναγνώριση των αδυναμιών του από τους γύρω του, και το πόσο σημαντική είναι η ικανοποίηση των δικών του αναγκών.

Οι ερωτήσεις όμως αυτές συχνά δεν είναι εύκολο να απαντηθούν, και οι απαντήσεις του ίδιου ατόμου μπορεί να διαφέρουν κατά πάσα πιθανότητα ανάλογα με τις περιστάσεις και τις ιδιαίτερες σχέσεις. Μπορεί όμως να αναγνωρίσει κανείς ένα κοινό θέμα στις δυσκολίες αυτές. Μετά την αναγνώριση των μοτίβων και των προτύπων, μπορεί κανείς να εστιάσει την προσοχή του στο πως ξεδιπλώνονται. Το μοτίβο στη συνέχεια αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο, μόλις αρχίσουν να διαφαίνονται οι πρώτες πτυχές.

Με αυτή την αυξανόμενη αυτογνωσία έρχεται μια καλύτερη κατανόηση του πώς οι αντιλήψεις και οι ενέργειες κάποιου προσθέτουν τα προβλήματα στις σχέσεις του. Μπορεί ακόμη και να αρχίσει να βλέπει εναλλακτικές, πιο υγιείς τρόπους σκέψης και αντίδρασης. Με το χρόνο, μπορεί να αναπτύξει ακόμη και την ικανότητα να γαλουχήσει με συνέπεια μια ευτυχισμένη, υγιή σχέση, μια στην οποία μπορεί να εκτιμήσει την αίσθηση ανύψωσης και των δυο.

Ωχ, εδώ τι απαντάμε; (IV)

Αγαπάτε αλλήλους και άλλα μηθεύματα...

Διαβάζουμε προσεκτικά και συγκριτικά τα κείμενα αυτά και βλέπουμε ότι, ο Ιησούς δίνει την εντολή περί αγάπης στους μαθητές του και για τους μαθητές τους, και ότι είναι μια καινούργια εντολή: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως κι εγώ αγάπησα εσάς! Έτσι θα γνωρίζουν όλοι ότι είστε μαθητές μου.»

Η φράση περί αγάπης εμφανίζεται μόνον στα εξής δύο κείμενα του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, όπου ο Ιησούς εν μέσω «θεολογικών» λόγων στα κεφάλαια 13 και 15 λέγει:

Ιωάννης 13: 34-35, «εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις.»

Ιωάννης 15: 11-17, «Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνη και η χαρά υμών πληρωθή. αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς. μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού. υμείς φίλοι μου έστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εν­τέλλομαι υμίν. ουκέτι υμάς λέγω δούλους, ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος· υμάς δε είρηκα φίλους, ότι πάντα ά ήκουσα παρά του πατρός μου εγνώρισα υμίν. ουχ υμείς με εξελέξασθε, αλλ' εγώ εξελεξάμην υμάς, καί έθηκα υμάς ίνα υμείς υπάγητε και καρπόν φέρητε, καί ο καρπός υμών μένη, ίνα ό,τι αν αιτήσητε τόν πατέρα εν τω ονόματί μου, δω υμίν. Ταύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους.»

Εδώ ο Ιησούς τονίζει καθαρά και μόνο στους μαθητές του «αγαπάτε αλλήλους». Δεν τους είπε να αγαπάνε όλο τον κόσμο αδιακρίτως, αυτούς που δεν γνωρίζουν και αυτούς που διαφέρουν! Η νέα εντολή είναι σαφής και δεν έχει να κάνει με τον καθολικό χαρακτήρα της γενικής αγάπης ως «πλατωνικής ιδέας». Ούτε υπονοείται η αγάπη όλων των ανθρώπων για όλους τους ανθρώπους. Στο Ματθαίος 12:30 λέγει: «Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου!», κάτι που έχουν πει όλοι οι μαφιόζοι της Νέας Υόρκης και που υιοθέτησαν ο Μπους και ο Μπλερ στην επιδρομή τους στο Ιράκ.

 

Είναι λοιπόν μια εσωτερική εντολή, δηλαδή εντολή διά τους εντός της ομάδος των μαθητών. Εκ των υστέρων και κατ’ επέκταση γίνεται εντολή και γι’ αυτούς που θέλησαν να γίνουν μαθητές κατά τις επιταγές του χριστιανισμού. Είναι δηλαδή εντολή προς τους χριστιανούς και για τους χριστιανούς.

 

Μπορεί η εντολή αυτή, όπως ανακοινώνεται, να ήταν καινούργια γι' αυτήν την ομάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν την είχαν σκεφτεί και διατυπώσει πριν από τη χριστιανική μεσσιανική κίνηση. Οι Στωικοί, οι Πλατωνικοί, ο Κικέρων και άλλα φιλοσοφικά ρεύματα είχαν διακηρύξει την αγάπη πολύ πριν από τα ευαγγέλια, είτε με μερικό είτε με καθολικό ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Η έννοια της αγάπης, είτε εντός μιας ομάδας είτε καθολικά, υπήρχε ήδη. Δεν την πρωτοδίδαξε ο (πιθανόν και ανύπαρκτος) Ιησούς στην ανθρωπότητα, όπως παρουσιάζει μέχρι σήμερα το εκκλησιαστικό ιερατείο!

 

Η Ιστορία μάς διδάσκει ότι η αγάπη των χριστιανών για τους χριστιανούς είναι ό,τι χειρότερο παράδειγμα υπάρχει κατά της εννοίας της αγάπης. Με αυτό βεβαίως εννοούμε όλα όσα συνέβησαν ανάμεσα στις διάφορες χριστιανικές αιρέσεις και τα εκκλησιαστικά σχίσματα. Η δε «αγάπη» των χριστιανών για μη χριστιανούς ξεπέρασε κάθε όριο φαντασίας σε εκδίκηση και θηριωδία. Εκ του αποτελέσματος κρίνεται λοιπόν και ως αποτυχημένη!

Αποίκιση στον Άρη

Πάνω από 200 χιλιάδες πρόθυμοι να εγκαταλείψουν για πάντα τη Γη
Περισσότεροι από 200 χιλιάδες άνθρωποι θα έφτιαχναν το σπίτι τους σε έναν άλλο πλανήτη. Περίπου τόσοι υπέβαλαν αίτηση, με την ελπίδα να επιλεχθούν για να συμμετάσχουν σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή στον Άρη, σύμφωνα με οργανισμό που σχεδιάζει επανδρωμένες αποστολές στον κόκκινο πλανήτη. Με αφορμή πρόσφατη μελέτη, που ισχυρίζεται ότι, ακόμα και αν φτάσουν στον Άρη, οι επίδοξοι άποικοι είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν, εξερευνούμε τις λεπτομέρειες γύρω από το εγχείρημα.
“Το μέγεθος της ανταπόκρισης του κόσμου κάτι λέει για την κοινωνία μας σήμερα”, λέει η περιγραφή ενός επίσημου βίντεο του πρότζεκτ Mars One. Και είναι αλήθεια, αφού το Mars One θέλει να αποικίσει τον Άρη, ξεκινώντας από το 2024 και οι ενδιαφερόμενοι έχουν ξεπεράσει τις 200 χιλιάδες. Άτομα που αδιαφορούν για το γεγονός ότι, αν η φιλόδοξη αποστολή πραγματοποιηθεί, δεν θα ξαναδούν τη Γη.
Βέβαια, υπάρχουν ερωτήματα, γύρω από το εγχείρημα, που πρέπει να απαντηθούν. Θα βρεθούν αρκετά χρήματα; Είναι εφικτή η επιβίωση στον κόκκινο πλανήτη; Αλλά οι αμφιβολίες δεν σταμάτησαν τους επίδοξους αποίκους από τη δήλωση συμμετοχής.

Ποιοι συμμετέχουν. Οποιοσδήποτε ήταν άνω των 18 μπορούσε να δηλώσει συμμετοχή, στη σελίδα του πρότζεκτ στο διαδίκτυο, μέχρι πέρυσι στις 31 Αυγούστου. Το τέλος αίτησης εξαρτιόταν από την εθνικότητα του ενδιαφερόμενου – π.χ. για έναν Αμερικάνο, ανέρχονταν στα 28 ευρώ και για έναν Μεξικανό στα 11.
Σύμφωνα με την εταιρεία, η τιμή καθορίζονταν με βάση το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εγχώριο προϊόν κάθε κράτους. “Θέλαμε να είναι αρκετά ψηλή, ώστε να αναγκάζει τους ενδιαφερόμενους να το σκεφτούν πραγματικά και αρκετά χαμηλή, ώστε να μπορεί ο καθένας να το πληρώσει”, ήταν τα λόγια του Lansdorp.
Αφού, πλέον, έχουν επιλεγεί οι πρώτοι 40 υποψήφιοι άποικοι, η αποστολή έχει μπει, ουσιαστικά στην τελευταία της ευθεία. Αλλά πόσα ξέρουμε γύρω από το όλο πρότζεκτ; Με τους ειδικούς να ασχολούνται όλο και περισσότερο με το Mars One, προσπαθώντας να ελέγξουν τη βιωσιμότητά του, και ακόμα και τη NASA να έχει αρχίσει να εξερευνά πιο επισταμένα την πιθανότητα να στείλει κόσμο στον κόκκινο πλανήτη, ας ανακαλύψουμε λίγα περισσότερα.

Κόστος αποστολής και χρόνος πρώτης άφιξης. Για το πρώτο πλήρωμα, η αποστολή του Mars One θα κοστίσει 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Στόχος είναι να χρηματοδοτηθεί από χορηγούς και μέσα ενημέρωσης που θα πληρώσουν για τα δικαιώματα μετάδοσης shows και ταινιών, καταγράφοντας τα πάντα γύρω από το πρότζεκτ. Από την εκπαίδευση των επίδοξων αστροναυτών στη Γη, μέχρι την προσεδάφιση στον Άρη και την αποίκισή του. Συγκριτικά, η αποστολή του Curiosity της NASA στον Άρη, έχει μπάτζετ 1,88 δισεκατομμύρια.
Από τους αιτούντες συμμετοχή, οι υπεύθυνοι του Mars One επέλεξαν, όπως προαναφέραμε, μία διηπειρωτική ομάδα 40 αστροναυτών. Τέσσερις από αυτούς – δύο άντρες και δύο γυναίκες – σχεδιάζεται να φύγουν για τον Άρη, το 2024 και να προσγειωθούν στον κόκκινο πλανήτη, το 2025. Μία ακόμη τετραμελής ομάδα θα αναπτυχθεί στον Άρη, δύο χρόνια αργότερα, σύμφωνα με το σχέδιο του Mars One. Κανένας από αυτούς δεν θα επιστρέψει στη Γη. Ποτέ.

Εκπαίδευση αστροναυτών – αποίκων. Οι αστροναύτες θα λάβουν απαιτούμενη εκπαίδευση, διάρκειας 8 ετών, σε απομονωμένη τοποθεσία. Στη σελίδα του πρότζεκτ, υποστηρίζεται ότι, μεταξύ άλλων, θα μάθουν να επισκευάζουν τα καταλύματα στα οποία θα διαμένουν, να καλλιεργούν λαχανικά σε κλειστούς χώρους και να αντιμετωπίζουν ιατρικά προβλήματα – ρουτίνας και πιο σοβαρά – όπως η οδοντική συντήρηση, το σχίσιμο μυών και τα κατάγματα οστών.
“Αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι να διηγηθούμε στον κόσμο, την ιστορία των ανθρώπων που πάνε στον Άρη, που εγκαθίστανται εκεί και που οικοδομούν μια νέα Γη, ένα νέο πλανήτη”, είπε ο Lansdorp. “Πρόκειται για ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα που έχουν συμβεί ποτέ και θέλουμε να μοιραστούμε την ιστορία με ολόκληρο τον κόσμο”.

Το πρόγραμμα της Mars One. Σύμφωνα με το σχέδιο που παρουσιάζει η Mars One στην ιστοσελίδα της, το 2018, θα εκτοξευθεί μία “Αποστολή Επίδειξης” και ένας δορυφόρος τηλεπικοινωνιών που θα μπει σε τροχιά γύρω από τον Άρη και θα επιτρέπει την επικοινωνία μεταξύ του κόκκινου πλανήτη και της Γης. Το 2020, θα ξεκινήσουν το ταξίδι τους ένα μηχανοκίνητο όχημα (Rover) που θα προσγειωθεί στον Άρη και ένας ακόμα δορυφόρος που θα μπει σε τροχιά γύρω από τον ήλιο, για να εξασφαλίζονται οι επικοινωνίες, ακόμα και όταν το άστρο μας είναι ανάμεσα σε Άρη και Γη.
Το 2023 θα φτάσουν στον Άρη έξι σκάφη με όλα όσα χρειάζεται το Rover, για να φτιάξει την αρειανή βάση που θα υποδεχτεί το 2025, τους πρώτους τέσσερις αποίκους! Κάθε σκάφος που θα στέλνει το Mars One, θα μπορεί να μεταφέρει περίπου 2505 κιλά ωφέλιμου φορτίου, στον Άρη. Μετά από οχτώ αποστολές, περισσότερα από 20000 κιλά προμηθειών αναμένεται να έχουν φτάσει στον μακρινό πλανήτη, σύμφωνα με τον Lansdorp.
Φαγητά και ηλιακοί συλλέκτες θα είναι μέρος των προμηθειών που θα σταλούν, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με το νερό και το οξυγόνο. Οι Αστροναύτες θα μεταφέρουν φυτά και θα φιλτράρουν αρειανό νερό από το αρειανό έδαφος. “Θα εξατμίζεται και θα συμπυκνώνεται εκ νέου, σε υγρή μορφή”, δήλωσε ο ιδρυτής του project. “Από το νερό μπορούμε να φτιάξουμε υδρογόνο και οξυγόνο. Θα χρησιμοποιούμε το οξυγόνο για να δημιουργείται βιώσιμη ατμόσφαιρα εντός των ενδιαιτημάτων. Όλα θα ετοιμαστούν από το Rover, που θα φτάσει πριν τους ανθρώπους”.
“Θα δημιουργήσουμε μία ατμόσφαιρα που μοιάζει με την ατμόσφαιρα της Γης, σε ένα συγκεκριμένο μέρος του πλανήτη. Αλλά ο μετασχηματισμός ολόκληρου του Άρη σε κατοικήσιμο περιβάλλον είναι μία διαδικασία που θα πάρει εκατοντάδες χρόνια”, συμπλήρωσε.
Παρά τους κινδύνους των διαστημικών ταξιδιών, στη Mars One είναι πεπεισμένοι για τη βιωσιμότητα του πρότζεκτ. Ωστόσο, μερικοί ειδικοί στα ταξίδια στο διάστημα έχουν δηλώσει ότι τα ρίσκα είναι υπερβολικά μεγάλα, για να πραγματοποιηθούν αυτές οι επανδρωμένες αποστολές στον Άρη και υπενθυμίζουν ότι πρόκειται για μία απόσταση που οι άνθρωποι δεν έχουν διανύσει ποτέ.

Οι ενστάσεις των διαφωνούντων
Μια μεγάλη ανησυχία τους αφορά στην ακτινοβολία. Η NASA δεν επιτρέπει στους αστροναύτες της να εκτεθούν σε επίπεδα ακτινοβολίας που μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου περισσότερο από 3%. Για το σκοπό αυτό, ο μέγιστος χρόνος που μπορεί να περάσει ένας αστροναύτης στο διάστημα είναι από 275 μέχρι 500 μέρες, ανάλογα με την ηλιακή δραστηριότητα, σύμφωνα με τον Eddie Semones, αξιωματικό ακτινοβολίας διαστημικών πτήσεων της NASA.
Το Mars One, όχι μόνο φιλοδοξεί να στείλει ανθρώπους στον Άρη, αλλά τα ταξίδια του θα είναι, επίσης, χωρίς επιστροφή. Η μόνιμη παρουσία των συμμετεχόντων στον κόκκινο πλανήτη μπορεί να τους εκθέσει σε ακόμα περισσότερη ακτινοβολία, ανάλογα και με τις συνθήκες θωράκισης της αποικίας. Ούτε αυτό σταματά, όμως, τους εμπνευστές της ιδέας, που προνόησαν, ώστε η βάση των αποίκων να καλυφθεί με αρειανή άμμο, ως ασπίδα ενάντια στην ακτινοβολία. Κατά τα λόγια του Lansdorp, “η ακτινοβολία δεν είναι η μεγαλύτερη ανησυχία μας”.
Το Mars One δεν είναι το μοναδικό πρότζεκτ που ελπίζει να γράψει ιστορία στέλνοντας ανθρώπους στον Άρη. Ο οργανισμός Inspiration Mars είχε εμφανιστεί πέρυσι το καλοκαίρι, θέλοντας να στείλει δύο άτομα – έναν άνδρα και μία γυναίκα – σε ένα ταξίδι μετ’ επιστροφής, διάρκειας 501 ημερών, το 2018. Το ζευγάρι θα πρέπει να έχει μία υγιή και μακροχρόνια σχέση για να επιλεγεί, ώστε να μπορέσει να αντέξει ο ένας τον άλλο σε κλειστό χώρο για τόσο χρονικό διάστημα. Το σκάφος τους θα φτάσει 160 χιλιόμετρα από τον Άρη.
Επιστρέφοντας στο Mars One, να σημειώσουμε ότι αυτή τη στιγμή, εκπαιδεύονται διαφορετικές ομάδες πιθανών αποίκων του κόκκινου πλανήτη, από τις οποίες, λίγους μήνες πριν την ημερομηνία αναχώρησης της πρώτης αποστολής (2024), ο κόσμος θα επιλέξει τους πρώτους που θα σταλούν στον Άρη.
Αν όλα αυτά σας ακούγονται δελεαστικά, ίσως να μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή, όταν ανοίξει ο νέος γύρος επιλογής αστροναυτών-αποίκων. Αλλά να θυμάστε: δεν υπάρχει γυρισμός!

Πρέπει να

Χρόνια τώρα, οι πάντες μιλούν για την ανάγκη να μην χρησιμοποιούμε το “πρέπει” στη ζωή μας. Δεν “πρέπει” τίποτα! Κανείς δεν σε υποχρεώνει να κάνεις τίποτα. Εσύ είσαι ο μόνος που υποχρεώνει τον εαυτό του να ανταπεξέρχεται στις απαιτήσεις των άλλων ή της ζωής.

Άρα και πάλι μιλάμε για επιλογή! Επιλογή είναι να αναλάβεις μια ευθύνη, επιλογή είναι και το να την φέρεις εις πέρας. Η λέξη “πρέπει” έχει μια παρόμοια παρενέργεια στο σώμα όπως και το “δεν μπορώ”.

Το σώμα αντιλαμβάνεται ότι υποχρεώνεσαι να κάνεις κάτι που δεν θέλεις και εάν αυτό συνεχιστεί για ένα μεγάλο διάστημα, τότε θα αντιδράσει απέναντι στον καταναγκασμό στον οποίο φαίνεται να υπόκεισαι με σκοπό να σε ελευθερώσει.