Καζαντζάκης - τι θα πει ελευτερία;

- Αν είναι η πρώτη φορά που έρχουμαι στην Κρήτη; άρχισε, μισόκλεισε τα μάτια κι αγνάντεψε πέρα, από το παράθυρο, τον Ψηλορείτη που στραφτάλιζε.  Όχι, δεν είναι η πρώτη φορά. Το '96 εγώ ήμουν άντρας ξετελεμένος. Τα γένια μου και τα μαλλιά είχαν το αληθινό τους χρώμα, μαύρο καραμπογιά. Είχα τριάντα δυο δόντια, κι όταν μεθούσα, έτρωγα τους μεζέδες κι ύστερα έτρωγα και το πιάτο που είχε τους μεζέδες. Κι ίσια ίσια ο διάολος το 'φερε κι εκείνη την εποχή σηκώθηκε πάλι η Κρήτη.

Έκανα τότε τον πραματευτή.  Γύριζα από χωριό σε χωριό στη Μακεδονία, πουλούσα ψιλικά κι έπαιρνα, αντίς για πλερωμή, τυρί, μαλλί, βούτυρο, κουνέλια, καλαμπόκι, τα μεταπουλούσα και κέρδιζα διπλά. Τη νύχτα, σε όποιο χωριό βραδιάζουμουν, ήξερα σε ποιο σπίτι να κονέψω - πάντα μια χήρα πονόψυχη, ας είναι καλά! βρίσκεται στο κάθε χωριό. Έδινα το λοιπόν μιαν κουβαρίστρα ή μιαν τσατσάρα ή ένα φακιόλι, μαύρο εξαιτίας του μακαρίτη, και κοιμόμουνα μαζί της. Φτήνια!

Φτήνια, αφεντικό, ζωή χαρισάμενη. Μα να σου ο διάολος, και πιάνει πάλι το τουφέκι η Κρήτη. Φτου, ανάθεμα τη μοίρα μου, είπα αυτή η Κρήτη δε θα μας αφήσει τέλος πάντων ήσυχους;» Παράτησα τις κουβαρίστρες και τις χήρες, πήρα ένα τουφέκι, έσμιξα με τους άλλους ρέμπελους και τραβήξαμε για την Κρήτη.

Ο Ζορμπάς σώπασε. Περνούσαμε τώρα ένα γυρογιάλι αμμουδερό, ήσυχο, τα κύματα έμπαιναν κι απλώνουνταν στον κόρφο του χωρίς να σπάσουν κι απίθωναν μονάχα λίγους αφρούς ολόγυρα στον άμμο. Τα σύννεφα είχαν σκορπίσει, έλαμπε ο ήλιος κι η άγρια Κρήτη χαμογελούσε ειρηνεμένη.

Ο Ζορμπάς στράφηκε και με κόχεψε κοροϊδευτικά.

- Ελόγου σου θαρρείς, αφεντικό, πως θα καθίσω τώρα να σου αραδιάσω πόσα τούρκικα κεφάλια έκοψα και πόσα τούρκικα αυτιά έβαλα στο σπίρτο - καθώς το συνηθούνε στην Κρήτη…

Βγάλ' το απ' το νου σου· βαριέμαι, ντρέπουμαι. Τι να ναι αύτη η λύσσα, στοχάζουμαι τώρα που έβαλα γνώση, τι να 'ναι αυτή η λύσσα να χιμάς να δαγκάνεις έναν άλλον άνθρωπο, που δε σου 'καμε τίποτα, να του κόβεις τη μύτη, να του παίρνεις το αυτί, να του ανοίγεις την κοιλιά και να φωνάζεις το

Θεό να κατέβει να σε βοηθήσει - πάει να πει, να κόβει κι αυτός  μύτες κι αυτιά και ν' ανοίγει κοιλιές; Μα τότε έβραζε, βλέπεις, το αίμα μου, που μυαλό να ξεψαχνίζω! Οι σωστοί, οι τίμιοι λογισμοί θέλουν ησυχία, γεράματα, φαφουταρία. Όταν είσαι φαφούτης, εύκολο είναι να λες: «Ντροπή, παιδιά, μη δαγκάνετε!» Μα όταν έχεις και τα τριάντα δυο σου τα δόντια… Θεριό είναι ο άνθρωπος στα νιάτα του, θεριό ανήμερο, και τρώει ανθρώπους!

Κούνησε το κεφάλι.

- Τρώει κι αρνιά και κότες και γουρουνάκια, μα αν δεν φάει άνθρωπο, όχι, δε χορταίνει, πρόστεσε και ζούπηξε το τσιγάρο στο πιατάκι του καφέ. Όχι, δε χορταίνει! Τι λες και του λόγου σου, σοφολογιότατε;

Μα, χωρίς να περιμένει απάντηση:

- Τι μπορείς να πεις; έκαμε ζυγιάζοντάς με με τη ματιά. Καθώς καταλαβαίνω, η ευγενεία σου δεν πείνασες, δε σκότωσες, δεν έκλεψες, δε μοίχεψες - τι μπορείς λοιπόν να ξέρεις από κόσμο; Άπηχτο μυαλό, ανήλιαγο κρέας… μουρμούρισε με φανερή περιφρόνηση.

Κι εγώ ντράπηκα για τ' αδούλευτά μου χέρια, για το χλωμό μου πρόσωπο και την ανήλιαγη ζωή μου.

- Ας είναι, έκαμε ο Ζορμπάς κι απόσυρε. συγκαταβατικά τη βαριά του φούχτα απάνω στο τραπέζι, σα να κρατούσε σφουγγάρι κι έσβηνε· Ας είναι. Ένα πράμα μονάχα ήθελα να σε ρωτήσω· θα χεις ξεφυλλίσει ένα μπαούλο φυλλάδες. Μπορεί να ξέρεις…

- Για λέγε, Ζορμπά, τι;

- Εδώ γίνεται, αφεντικό, ένα θάμα… Ένα αλλόκοτο θάμα, κι ο νους μου σαστίζει. Όλες αυτές οι ατιμίες, οι κλεψιές, οι σφαγές, που κάμαμε εμείς οι αντάρτες, έφεραν τον πρίγκιπα Γεώργιο στην Κρήτη· τη λευτεριά!

Με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια, κατάπληχτος.

- Μυστήριοι. Μουρμούρισε· μυστήριο μεγάλο! Για να ’ρθει λοιπόν η λευτεριά στον κόσμο χρειάζουνται τόσα φονικά και τόσες ατιμίες; Γιατί, να καθίσω να σου αραδιάσω τι ατιμίες κάμαμε και τι φονικά, θα σηκωθεί η τρίχα σου. Κι όμως ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η λευτεριά! Αντί ο Θεός να ρίξει το αστροπελέκι του να μας κάψει, μας δίνει τη λευτεριά! Δεν καταλαβαίνω τίποτα!

Με κοίταξε σα να ζητούσε βοήθεια. Το ‘βλεπες, πολύ τον είχε τυραννήσει το μυστήριο ετούτο και δεν μπορούσε να βρει άκρα.

Καταλαβαίνεις του λόγου σου, αφεντικό; ρώτησε με αγωνία.

Τι να καταλάβω; Τι να του πω; Ή δεν υπάρχει αυτό που λέμε Θεός, ή ο Θεός αγαπάει τα φονικά και τις ατιμίες, η αυτά που λέμε φονικά κι ατιμίες είναι απαραίτητα στον αγώνα και στην αγωνία του κόσμου…

Μα προσπάθησα να βρω για το Ζορμπά μια άλλη απόκριση:

- Πώς από την κοπριά κι από τη βρώμα φυτρώνει και θρέφεται ένα λουλούδι; Πες, Ζορμπά, πως κοπριά είναι ο άνθρωπος και λουλούδι είναι η ελευτερία.

- Μα ο σπόρος; έκαμε ο Ζορμπάς και χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι. Για να φυτρώσει ένα λουλούδι χρειάζεται ο σπόρος. Ποιος έβαλε έναν τέτοιο σπόρο στα βρωμερά σπλάχνα μας; και γιατί ο σπόρος αυτός να μην πετάει λουλούδι με την καλοσύνη και την τιμιότητα; μα να θέλει αίμα και βρώμα;

Κούνησα το κεφάλι.

- Δεν ξέρω, είπα.

- Ποιος ξέρει;

- Κανένας.

- Μα τότε λοιπόν, φώναξε ο. Ζορμπάς απελπισμένος κι έριξε γύρα του άγρια ματιά, τι να τα κάμω εγώ τα βαπόρια και τις μηχανές και τα κολάρα;

Δυο τρεις στραπατσαρισμένοι από τη θάλασσα, που κάθουνταν στο διπλανό τραπέζι κι έπιναν τον καφέ τους, ζωντάνεψαν, μυρίστηκαν καβγά και γόργωσαν το αυτί.

Ο Ζορμπάς σιχάθηκε να τον παρακατσεύουν, χαμήλωσε τη φωνή.

- Ας τ' αφήσουμε αυτά να παν στο διάολο, είπε. Όταν τα συλλογίζουμαι, μου 'ρχεται να σπάσω ο,τι βρω μπροστά μου, μιαν καρέκλα ή μια λάμπα ή το κεφάλι μου στον τοίχο. Κι ύστερα, τι καταλαβαίνω; Τον κακό μου τον καιρό! Πλερώνω τα σπασμένα ή πάω στο φαρμακείο και μου τυλίγουν με γάζες το κεφάλι. Κι αν υπάρχει Θεός, ε, τότε πια, μούντζωσ' τα! Θα με σεριανάει από τον ουρανό και θα σκάει στα γέλια.

Κούνησε την απαλάμη του απότομα, σα να διώχνε κάποια μύγα που τον βασάνιζε.

- Τέλος πάντων! είπε βαριεστισμένος. Αυτό που' ήθελα να σου πω είναι ετούτο: όταν έφτασε το βασιλικό βαπόρι σημαιοστόλιστο κι άρχισαν οι κανονιές και πάτησε ο πρίγκιπας το πόδι του στην Κρήτη… Είδες ποτέ σου λαό να ζουρλαίνεται όλος μαζί, γιατί είδε τη λευτεριά του; Όχι; Ε, τότε, κακομοίρη μου αφεντικό, στραβός γεννήθηκες, στραβός θα πεθάνεις. Εγώ, και χίλια χρόνια να ζήσω και μιαν μπουκιά μονάχα κρέας να μου μένει ζωντανό, αυτό το πράμα που είδα κείνη τη μέρα δε θα το ξεχάσω. Κι αν ήταν κάθε άνθρωπος να διαλέει την Παράδεισό του στον ουρανό, σύφωνα με τα γούστα του - έτσι πρέπει! αυτό θα πει Παράδεισο! -εγώ θα ‘λεγα του Θεού: «Θεέ μου, να ναι η Παράδεισό μου μια Κρήτη γεμάτη μερτιές και σημαίες· και να βαστά αιώνια η στιγμή που πατάει ο πρίγκιπας Γεώργιος το πόδι του στην Κρήτη… Τίποτα άλλο δε θέλω!»

Σώπασε πάλι ο Ζορμπάς. Έστριψε το μουστάκι του, ξεχείλισε ένα ποτήρι παγωμένο νερό, το ‘πιε μονορούφι.

-Τι έγινε, Ζορμπά, στην Κρήτη; Λέγε!

- Λόγια θα λέμε; έκαμε ο Ζορμπάς κι αγρίεψε πάλι.  Μωρέ, εγώ σου λέω πως ο κόσμος ετούτος είναι μυστήριο κι ο άνθρωπος είναι χτήνος μεγάλο. Χτήνος μεγάλο και μεγάλος θεός. Ένας κακούργος κομιτατζής, που είχε κατέβει κι αυτός μαζί μου από τη Μακεδονία, ο Γιώργαρος με τ' όνομα, κι είχε κάμει τέρατα και σημεία, ένας βρωμερός χοίρος, έκλαιγε. «Τι κλαις, μωρέ Γιώργαρε;» του κάνω, κι έτρεχαν και μένα βρύσες τα μάτια μου. «Τι κλαις, βρε γουρούνι;» Μα αυτός έπεσε απάνω μου και δώστου να με φιλάει και να κλαίει σα μωρό παιδί. Κι ύστερα έβγαλε, αυτός ο τσιγκούναρος, το κεμέρι του, φκαίρεσε στην ποδιά του τις χρυσές λίρες, που είχε κουρσέψει από τους Τούρκους που σκότωσε κι από τα σπίτια που πάτησε, και τις πετούσε φούχτες φούχτες στον αγέρα. Κατάλαβες, αφεντικό; Αυτό θα πει ελευτερία!

Σηκώθηκα, ανέβηκα στη γέφυρα να με χτυπήσει ο καθαρός αγέρας.

Αυτό θα πει ελευτερία, συλλογίζουμουν. Να χεις ένα πάθος, να μαζεύεις χρυσές λίρες, και ξαφνικά να νικάς το πάθος και να σκορπάς όλο το έχει σου στον αγέρα!

Να λευτερωθείς από ένα πάθος, υπακούοντας σ' ένα άλλο υψηλότερο… Μα μήπως κι αυτό δεν είναι σκλαβιά; Να θυσιάζεσαι για μιαν ιδέα, για τη ράτσα σου, για το Θεό; Ή μήπως όσο πιο αψηλά στέκεται ο αφέντης τόσο και πιο μακραίνει το σκοινί της σκλαβιάς μας, πηδούμε τότε και παίζουμε σε πολύ πλατύχωρο αλώνι, πεθαίνουμε χωρίς να βρούμε την άκρα του, κι αυτό το λέμε ελευτερία;

 

   Καζαντζάκης Νίκος - Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά

Έφτιαξαν «βιολογικά» ρομπότ με μυικά κύτταρα

Μία νέα κατηγορία ρομπότ «βιολογικού» χαρακτήρα, τα οποία κινούνται χάρη σε μυϊκά κύτταρα και ελέγχονται με ακρίβεια μέσω ηλεκτρικών παλμών παρουσίασαν ερευνητές του University of Illinois at Urbana-Champaign.

Οι ερευνητές δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στην online έκδοση του Proceedings ofthe National Academy of Science.«Η βιολογική κίνηση μέσω κυττάρων αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για κάθε είδους βιολογικό μηχάνημα που θέλεις να κατασκευάσεις»αναφέρει ο επικεφαλής της έρευνας, Ρασίντ Μπασίρ, κάτοχος της έδρας Abel Bliss και επικεφαλής του τμήματος βιομηχανολογίας του πανεπιστημίου.
«Προσπαθούμε να ενώσουμε τις αρχές της μηχανολογίας με τη βιολογία με τρόπο που θα μπορεί να αξιοποιηθεί για τον σχεδιασμό και την ανάπτυξη βιολογικών μηχανημάτων και συστημάτων για περιβαλλοντικές και ιατρικές εφαρμογές. Η βιολογία είναι εντυπωσιακά ισχυρή, και αν μπορούσαμε κάπως να μάθουμε να αξιοποιούμε τα πλεονεκτήματά της για χρήσιμες εφαρμογές, αυτό θα μπορούσε να φέρει πολλά και πολύ σημαντικά επιτεύγματα».
Η ομάδα του Μπασίρ έχει πρωτοπορήσει στον σχεδιασμό και την κατασκευή βιορομπότ μήκους μικρότερου του ενός εκατοστού, κατασκευασμένων από εύκαμπτα υδροτζέλ που έχουν παραχθεί μέσω 3D εκτύπωσης και ζωντανών κυττάρων. Παλαιότερα είχε επιδείξει βιορομπότ τα οποία «περπατούσαν» μόνα τους, χάρη σε καρδιακά κύτταρα από ποντικούς- ωστόσο τα καρδιακά κύτταρα συστέλλονται συνέχεια, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν να ασκηθεί αποτελεσματικός έλεγχος στην κίνηση.
Τα νέα βιορομπότ κινούνται χάρη σε «λωρίδες» σκελετικών μυών που ελέγχονται μέσω ηλεκτρικών παλμών- κάτι που δίνει στους ερευνητές τη δυνατότητα ελέγχου μεγάλης ακριβείας και ανοίγει τον δρόμο για τη διαμόρφωση νέων σχεδιαστικών αρχών στον τομέα- έτσι ώστε να είναι κάποια στιγμή δυνατή η παραμετροποίηση βιορομπότ για συγκεκριμένες χρήσεις και εφαρμογές.
«Τα κύτταρα σκελετικών μυών είναι πολύ ελκυστικά επειδή μπορείς να τα κινήσεις χρησιμοποιώντας εξωτερικά κύτταρα» σημειώνει ο Μπασίρ. «Για παράδειγμα, θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις σκελετικό μυ ενώ σχεδιάζεις μια συσκευή η οποία θα ήθελες να αρχίζει να λειτουργεί όταν ʽαισθάνεταιʼ μια χημική ουσία ή όταν λαμβάνει κάποιο συγκεκριμένο σήμα. Για εμάς είναι τμήμα μιας σχεδιαστικής ʽεργαλειοθήκηςʼ. Θέλουμε να έχουμε διαφορετικές επιλογές που θα μπορούν να χρησιμοποιούνται από μηχανικούς στον σχεδιασμό τέτοιων πραγμάτων».
Ο σχεδιασμός είναι εμπνευσμένος από το σύστημα μυών-τενόντων- κοκάλων που συναντάται στην φύση. Η ταχύτητα της κίνησης του ρομπότ μπορεί να καθοριστεί μέσω της ρύθμισης της συχνότητας των ηλεκτρικών παλμών. Υψηλότερη συχνότητα μπορεί να προκαλέσει ταχύτερη συστολή, επιταχύνοντας την κίνηση.
Συστήματα τέτοιου τύπου θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μία γενιά βιολογικών μηχανών που θα φαίνονταν χρήσιμες σε τομείς όπως η ιατρική, τα εμφυτεύματα, η περιβαλλοντική τεχνολογία κ.α. Επόμενος στόχος είναι η άσκηση ακόμα μεγαλύτερου βαθμού ελέγχου στην κίνηση των βιορομπότ, μέσω ενσωμάτωσης νευρώνων και σχεδιασμού βελτιωμένων δομών υδροτζέλ.

Το άδοξο τέλος του Πύρρου.

Ο Πύρρος ο Μολοσσός, ο ένδοξος βασιλιάς της Ηπείρου, γεννήθηκε γύρω στο 318π.Χ. Πέντε χρόνια μετά το θάνατο του ξαδέλφου του, Μ. Αλεξάνδρου. Πατέρας του ήταν ο Αιακίδης και μητέρα του η Φθία. Είχε και δύο αδελφές, την Δηιδάμεια και την Τρωάδα. Όταν ήταν δύο ετών, επαναστάτες ανέτρεψαν τον πατέρα του, και σκότωσαν την μητέρα του και την αδελφή του, Τρωάδα. Ο πατέρας του , πράος και δίκαιος, σκοτώθηκε τρία χρόνια αργότερα, φυγάδας στην Ακαρνανία. Ο Πύρρος ανακηρύχθηκε βασιλιάς, υπό επιτροπεία, σε ηλικία 12 ετών, από το 307-303. Διώχτηκε όμως από το βασίλειο, από επανάσταση που υποκίνησε ο Κάσσανδρος. Ακολούθησε την τύχη του Αντίγονου Μονόφθαλμου και του Δημητρίου του Πολιορκητή, μέχρι που με την βοήθεια του Πτολεμαίου το 297 κατέλαβε πάλι το θρόνο και συμβασίλεψε για λίγο καιρό με τον ξάδελφο του, Νεοπτόλεμο, μέχρι που τον φόνευσε.

Ο Πύρρος είχε μεγάλες επιτυχίες στον αγώνα κατά της Μακεδονίας, για την ανεξαρτησία της χώρας του, επωφελούμενος και από την εχθρότητα των άλλων βασιλιάδων (Λυσιμάχου, Αντιπάτρου), προς τον Δημήτριο, ο οποίος είχε παντρευτεί την αδελφή του, Δηιδάμεια.
Περί το 285 εξουσίαζε εκτός από την Ήπειρο, την Τυμφαία, τη μισή Μακεδονία ως τον ποταμό Αξιό, μεγάλο μέρος της Θεσσαλίας, την Αμβρακία, την Αμφιλοχία και την Ακαρνανία. Ένας πόλεμος το 282 με τον Λυσίμαχο, του στοίχησε μεγάλο μέρος από τις κτήσεις του. Εξεστράτευσε στην Ιταλία για να βοηθήσει τους απόλεμους Ταραντίνους εναντίον της Ρώμης. Νίκησε τους Ρωμαίους στην Ηράκλεια με μεγάλες όμως απώλειες, η γνωστή Πύρρειος νίκη, και στο Άσκλο της Απουλίας (280-279). Πέρασε στην Σικελία για να βοηθήσει τους Έλληνες εναντίον των Καρχηδονίων. Επέστρεψε στον Τάραντα αλλά μετά την αμφίρροπη μάχη του Βενεβέντου(275), γύρισε στην Ήπειρο αφήνοντας την πόλη στον γιο του, Έλενο. Στην Ελλάδα εν τω μεταξύ, η Μακεδονία είχε κατακτηθεί από τον Αντίγονο Γονατά, η Αιτωλική Συμπολιτεία βρισκόταν στην ακμή της, η Βοιωτία και η Αττική ήταν ανεξάρτητες.

Μετά από κάποια επιτυχία εναντίον του Αντιγόνου, ο Πύρρος στράφηκε εναντίον της Σπάρτης, ενώ ο βασιλιάς της , Αρεύς, βρισκόταν στην Κρήτη. Στην Σπάρτη τον προσκάλεσε το 272 ο σπαρτιάτης Κλεώνυμος, ο οποίος είχε προσωπικά προβλήματα με την πατρίδα του.( Ήθελε να τιμωρήσει την μοιχαλίδα γυναίκα του, Χελωνίδα, επειδή αγαπούσε το γιο του Αρέα, Ακρότατο). Ο Πύρρος σκέφτεται να κατακτήσει όλη την Πελοπόννησο. Οι Σπαρτιάτες ανησυχούν κι εκείνος τους δίνει ψεύτικες υποσχέσεις ότι δεν πρόκειται να επιτεθεί εναντίον τους. Φθάνοντας έξω από την Σπάρτη, εκείνοι βλέποντας ότι απέναντι τους είχαν ένα στρατό 27.000 χιλ. ανδρών με 24 ελέφαντες και ιππικό, προτρέπουν τις γυναίκες τους για να σωθούν , να τις φυγαδεύσουν στην Κρήτη.
Οι γυναίκες αντιδρούν και με αρχηγό την αδελφή του Αρέα, Αρχιδάμεια, προστρέχουν και ολονυχτίς κατασκευάζουν την τάφρο, γύρω από την πόλη. Την άλλη μέρα –και παρόλο τους κακούς οιωνούς και τα όνειρα-, ο Πύρρος επιτίθεται, αλλά οι Σπαρτιάτες με πολλές απώλειες, τον αποκρούουν.
Εγκαταλείπει την προσπάθεια και στρέφεται προς το Άργος, όταν μαθαίνει ότι κατεβαίνει προς την Σπάρτη, ο Αντίγονος.

Εν τω μεταξύ ο Αρεύς έχει επιστρέψει από την Κρήτη και παρενοχλεί τον στρατό του Πύρρου. Σε μια ενέδρα κοντά στη Σελλασία, σκοτώνεται ο γιος του, Πτολεμαίος. Και ο Πύρρος για να εκδικηθεί το θάνατό του, επιτίθεται με μανία και σκορπάει το θάνατο στους Σπαρτιάτες. Φθάνοντας στον αργολικό κάμπο (φθινόπωρο του 272), στρατοπεδεύει κοντά στον Ίναχο ποταμό, απέναντι από τον Αντίγονο. Τον προκαλεί για επίθεση, αλλά ο Αντίγονος δεν βιάζεται. Οι Αργίτες ανησυχούν για τους στρατούς που έχουν έξω από την πόλη τους. Ο Πύρρος τους καθησυχάζει. Αλλά ένα βράδυ εισέρχεται κρυφά στην πόλη, παρότι έχει κακούς οιωνούς. Μαζί του έχει Γαλάτες μισθοφόρους και τους ελέφαντες.

Οι δρόμοι στο Άργος είναι στενοί, είχε σκοτάδι και με την φασαρία, οι Αργίτες ξυπνούν, και ζητάνε την βοήθεια του Αντίγονου. Στην πόλη μπαίνουν οι Μακεδόνες, καθώς και ο Αρεύς με Σπαρτιάτες και χίλιους Κρητικούς. Η μάχη γενικεύεται, αλλά η στενότητα των δρόμων, καθώς και το σκοτάδι, δυσκολεύουν τα πράγματα. Οι διαταγές του με την οχλοβοή, δεν φτάνουν στο στόχο τους και επικρατεί πανικός. Οι Αργίτες είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους , ή στις ταράτσες. Με το φως της ημέρας ο Πύρρος βλέποντας ότι η κατάσταση είναι δύσκολη, διατάζει έξοδο από την πόλη.
Με την φασαρία, τον πανικό, τους ελέφαντες που δεν μπορούν να στρίψουν και ανατρέπονται, η φωνή του πνίγεται μέσα στα ουρλιαχτά των στρατιωτικών. Τότε βλέπει μπροστά του ένα χάλκινο άγαλμα που παριστάνει έναν λύκο να παλεύει με ταύρο.

Το Μαντείο της Δωδώνης του είχε πει κάποτε, ότι το τέλος του θα ρθει όταν δει να παλεύουν λύκος με ταύρο. Καταλαβαίνει ότι πια δεν έχει περιθώρια, αλλά συνεχίζει να μάχεται. Στην μάχη, ένας νεαρός Αργίτης τον τραυματίζει ελαφρά. Ο Πύρρος σηκώνει το σπαθί για να τον χτυπήσει, αλλά εκείνη τη στιγμή, η μάνα του νεαρού, ανεβασμένη στην ταράτσα του σπιτιού της, βλέπει την σκηνή και για να γλυτώσει το παιδί της, πετάει ένα κεραμίδι στο κεφάλι του Πύρρου. Πέφτοντας ζαλισμένος ο Πύρρος, δεν μπόρεσε να αντισταθεί, όταν ένας Μακεδόνας, ο Ζώπυρος, έρχεται από πάνω του και τον χτυπάει με το μαχαίρι του, κόβοντας αργά το λαιμό του.
Δυστυχώς αυτό ήταν το άδοξο τέλος αυτού του γενναίου βασιλιά, του Αητού της Ηπείρου, που ήταν πάντα ορμητικός, φιλόδοξος, έτοιμος για μάχη, πήγαινε όπου τον καλούσαν για βοήθεια. Ήταν το φθινόπωρο του 272 και ο Πύρρος ήταν μόλις 46 ετών. Με το θάνατό του, η Ήπειρος έπεσε στην παλιά της αφάνεια.

Tο τσακάλι και το λαγουδάκι

Ένα λευκό τσακάλι κυνηγά ένα λευκό λαγουδάκι. Στις απέραντες χιονισμένες στέπες του Καναδά. Το σαρκοβόρο είναι πεινασμένο και άγριο ως την άκρη των νυχιών κι ως την άκρη της τρίχας του. Το λαγουδάκι το αλαλιάζει τρελός ο φόβος του θανάτου. Τρέχει σα σφαίρα.

Το ένστικτο του ολέθρου, που πλακώνει, πολλαπλασιά­ζει τις δυνάμεις φυγής στο αθώο ζώο. Η οργή της πείνας, που δεν αντέχεται, πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις καταδίω­ξης του αγριμιού. Πόλεμος φρικαλέος χωρίς όρια και χω­ρίς όρους ξετυλίγεται στο πεδίο της φύσης.

Παρακολουθούμε τη σκηνή στην οθόνη. Ένα μόλις πή­δημα χωρίζει το χορτοφάγο από το σαρκοβόρο. Τα δόντια του κακού ζουλαπιού λάμπουνε λευκοπυρωμένα καρφιά στην παγωνιά. Το δέρμα του τρυφερού λαγού το ταράζουν ριπές από έξαλλες φρικιάσεις. Νιώθει κιόλας στη ράχη του το αγκομαχητό του αγριμιού.

- Μη! φωνάζουμε έντρομοι. Όχι! Να σωθεί το αθώο άκακο ζώο. Να μην ιδούμε να το σπαράζουν τα ιδρωμένα δόντια. Να μην ιδούμε τη σάρκα του πώς ξεσκίζεται. Τα ποδαράκια του να τρέμουν τρομαλέα, και να τινάζουνται στον αέρα σφαδάζοντας. Το αχνιστό αίμα πώς θα βάφει το αλέκιαστο χιόνι.

Ορμόφυχα και αυθόρμητα, σα να μας κυνηγά τους ίδι­ους η τρομάρα, ψηφίζουμε σωτηρία για το λαγό και αστο­χιά για το τσακάλι. Φωνάζουμε, βόηθα, θεέ! Πάψε το κα­κό και το άδικο που συντελιέται τώρα στη φύση! Πάψε την οργή σου!

Ξαφνικά και ενώ το αγρίμι αγγίζει με το μουσούδι του την ουρά του λαγού, γίνεται το απρόσμενο. Η δύναμη όρασης του τσακαλιού μπερδεύεται με το χιόνι. Σε μια στροφή του λαγού το τσακάλι τραβάει ευθεία. Χάνει από­τομα το ρυθμό του. Αποσυντονίζεται το τέμπο της κίνη­σης. Η κάθετη ευθυβολία στο στόχο, που η φύση χωρίς οίκτο και χωρίς λύπηση αξιώνει για τη στιγμή, ταράζε­ται.

Αυτό ήταν. Ο λαγός κερδίζει απόσταση. Ξεμακραίνει. Όλο και ξεμακραίνει. Ένα, δύο, πέντε, δέκα μέτρα. Σε λί­γο έχει χαθεί από το οπτικό πεδίο βολής του τσακαλιού.

Το σαρκοβόρο σταματά. Κοιτάζει ατενώς. Τίποτα. Ο λευκός ορίζοντας μπροστά του έχει γίνει ένα αδιάφορο χάος. Άβυσσος ερημιάς και ολέθρου. Το απλανές βλέμμα του τσακαλιού, ξέτυχο ανάμεσα στην ηλιθιότητα και στην ανεξήγητη απορία, είναι ό,τι απόμεινε από τη σκηνή.

- Μπράβο! φωνάζουμε, και φτεροκοπάμε τα χέρια και τα πόδια μας. Λύνεται ο κακός μας βραχνάς. Η ανάσα μας ξαναγυρίζει. Ένα αίσθημα λύτρωσης χτυπά σαν το γέλιο τη διάθεσή μας. Δόξα στον κόσμο και στο θεό. Το λαγουδάκι εγλύτωσε.

Λάθος, τίμιε αναγνώστη. Το λαγουδάκι εγλύτωσε, αλλά το τσακάλι θα πεθάνει από την πείνα.

Αυτό δεν τό ’χαμέ σκεφθεί.

Η ιστορία μας χαρίζει δύο συμπεράσματα. Το ένα είναι συμπέρασμα περί της μεθόδου. Ότι η σκέψη μας είναι μο­νόδρομος. Όλοι πονάμε το λαγουδάκι. Γιατί είναι το υπο­ψήφιο αναίτιο θύμα. Το αδύναμο πλάσμα της φύσης. Κα­νείς δεν συμπονά το τσακάλι. Το αιμοδιψές και το αιμοβόρο. Γιατί κανείς δε σκέφτεται ότι και κείνο είναι το υποψήφιο αναίτιο θύμα, στην περίπτωση που θα του ξεφύγει ο λαγός. Όπως και έγινε, δηλαδή.

Εμάθαμε να σκεφτόμαστε με οδηγό το ακρατές μας συ­ναίσθημα. Ανάλατα και πλαδαρά. Ευνουχισμένα, γελοία, και μονόφθαλμα. Και παροπλίσαμε τη λογική και τη γνώση.

Το άλλο είναι συμπέρασμα περί της ουσίας.

Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίχτηκε ένα επεισόδιο της φύσης με δύο όρους ισοσθενείς και αντίρροπους. Και ως προς την αγριότητα ακραίους.

Εδώ είναι για να ζήσει το ένα από τα δύο. Ή το τσακάλι ή ο λαγός. Ή ο λαγός ή το τσακάλι. Ούτε και τα δύο γίνε­ται να ζήσουν, ούτε και τα δύο γίνεται να πεθάνουν. Αλλά ή το ένα ή το άλλο. Τρίτον δε δίδεται. Tertiumnondatur.

Ωστόσο, αν φύγουμε από τη λογική του είτε... είτε, και πάμε στη λογική του τόσο... όσο, ο συλλογισμός μας θα ξετυλιχθεί εντελώς διαφορετικά. Από αντιθετικός γίνεται συμπληρωματικός.

Θέλω να ειπώ: για να ζήσει το τσακάλι, πρέπει να πεθάνει ο λαγός· και αντίστροφα, για να ζήσει ο λαγός πρέ­πει να πεθάνει το τσακάλι.

Με άλλα λόγια, η ζωή στο προκείμενο είναι συνάρτηση του θανάτου, και ο θάνατος είναι συνάρτηση της ζωής. Ζει το τσακάλι; αυτό σημαίνει ότι χρεωστά τη ζωή του στο θάνατο του λαγού. Ζει ο λαγός; αυτό σημαίνει ότι χρεωστά τη ζωή του στο θάνατο του τσακαλιού. Το ένα ζει χάρη στο θάνατο. Το άλλο πεθαίνει χάρη στη ζωή.

Το εξαγόμενο είναι πως η βάση σε κάθε μορφή ζωής είναι ο θάνατος. Ο θάνατος είναι το θεμέλιο και η αιτία και η σωτηρία της ζωής. Χωρίς θάνατο δεν υπάρχει ζωή. Ζωή και θάνατος είναι τα δύο μισά που δίνουν εκείνο το απλό και απόλυτο φαινόμενο, που το ονομάζουμε φύση, φύεσθαι, γέννηση, natura.

Ο βαθύτερος, δηλαδή, νόμος της φύσης δεν είναι ή το ένα ή το άλλο ανεξάρτητα από το ένα ή το άλλο. Αλλά εί­ναι ή το ένα ή το άλλο μέσα από το ένα ή το άλλο. Είναι η ζωή του λαγού μέσα από το θάνατο του τσακαλιού, ή η ζωή του τσακαλιού μέσα από το θάνατο του λαγού. Δε δί­νεται, δηλαδή, ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο, αλλά μόνο το τρίτο δίνεται, που προκύπτει σαν απροσδιοριστία του πρώτου και του δεύτερου. Μόνον tertiumdatur.

Αυτή η κυρίαρχη τάξη μέσα στη φύση καταργεί τον ένα από τους τέσσερες νόμους της κλασικής λογικής. Κα­ταργεί το νόμο του τρίτου ή μέσου αποκλείσεως. Prin- cipium exclusi tertii sive medii.

Και νά ’τανε μόνο αυτό! Γιατί όχι μόνο καταργεί το νόμο του τρίτου ή μέσου αποκλείσεως, αλλά αντίστροφα ιδρύει και επιβάλλει τον αντίθετό του σαν τον κυρίαρχο νόμο της λογικής απάνου στον οποίο στηρίζεται και ο πρώτος νόμος της ταυτότητας (Α είναι Α), και ο δεύτερος νόμος της αντίφασης (Α δεν είναι όχι Α).

Ο νέος νόμος της μή αποκλείσεως του μέσου ή του τρί­του, Principium non exclusi tertii sive medii, μετά το 1927 που ο Χάιζενμπεργκ διατύπωσε την αρχή της Απροσδιορι­στίας (Unscharferelation) γίνεται ο υπερνόμος και της λογι­κής του ανθρώπου και της φύσης του κόσμου.

   Δημήτρης Λιαντίνης - Γκέμα

Άρθουρ Σοπενχάουερ.Το σεξ είναι ο τελικός στόχος σχεδόν κάθε ανθρώπινης προσπάθειας

Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ δεν δίστασε να μελετήσει τα θεμελιώδη ζητήματα της ζωής. Η πιο τολμηρή του φιλοσοφική διερεύνηση ήταν η εξερεύνηση του σεξουαλικού πάθους, ένα θέμα που το απέφευγαν ως τότε οι φιλόσοφοι.

Ξεκινά τη διαπραγματευσή του μ ένα εξαιρετικό επιχείρημα για τη δύναμη και την καθολική παρουσία του σεξουαλικού ενστίκτου.
Μετά την αγάπη για τη ζωή, το σεξ αποδεικνύεται το ισχυρότερο και το πιο ενεργό κίνητρο διεκδικώντας αδιάκοπα τις μισές δυνάμεις και σκέψεις του νεότερου μέρους της ανθρωπότητας. Είναι ο τελικός στόχος σχεδόν κάθε ανθρώπινης προσπάθειας. Έχει αρνητική επίδραση στις πιο σημαντικές υποθέσεις, διακόπτει κάθε ώρα τις πιο σημαντικές ασχολίες, και μερικές φορές σαστίζει για καιρό τα μεγαλύτερα ανθρώπινα πνεύματα… το σεξ είναι πραγματικά το αόρατο σημείο κάθε δράσης και συμπεριφοράς, και ξεπετιέται οπουδήποτε, παρ’ όλα τα παραπετάσματα με τα οποία το κουκουλώνουμε. Είναι αιτία πολέμου, αλλά και στόχος και αντικείμενο της ειρήνης,… είναι ανεξάντλητη πηγή ευφυολογημάτων, κλειδί για κάθε υπαινιγμό, είναι το νόημα κάθε μυστηριώδους νύξης, κάθε άρρητης προσφοράς, κάθε κλεμμένης ματιάς. Είναι στη σκέψη των νέων αλλά συχνά και των γέρων, αυτό σκέφτονται κάθε στιγμή οι ακόλαστοι, κι αυτή τη φαντασίωση επαναλαμβάνουν συνεχώς στο νου τους παρά τη θέλησή τους οι ενάρετοι. 

Ο τελικός στόχος σχεδόν κάθε ανθρώπινης προσπάθειας; Το αόρατο σημείο κάθε δράσης και συμπεριφοράς; Αιτία πολέμου, αλλά και στόχος και αντικείμενο της ειρήνης; Γιατί τέτοια υπερβολή; Πόσο οφείλεται αυτό στην προσωπική του εμμονή με το σεξ; Ή μήπως η υπερβολή του είναι απλώς ένα τέχνασμα , για να καθηλώσει την προσοχή του αναγνώστη στα όσα θ ακολουθήσουν;
Αν αναλογιστούμε όλα αυτά, μας έρχεται ν αναφωνήσουμε: Γιατί τόσος θόρυβος και τόση φασαρία; Γιατί τόση βιασύνη, αναστάτωση, αγωνία και μόχθος; Το θέμα είναι απλό, ο κάθε Αδάμ να βρει την Εύα του. Γιατί κάτι τόσο ευτελές να παίζει τόσο σπουδαίο ρόλο και να προκαλεί πάντα ταραχή και σύγχυση στη ζωή του ανθρώπου;
Η απάντηση του Άρθουρ στο ερώτημα αυτό προλαβαίνει περίπου κατά 150 χρόνια τα όσα θα πρέσβευε στη συνέχεια η εξελικτική ψυχολογία και η ψυχανάλυση. Δηλώνει ότι αυτό που μας καθοδηγεί στην πραγματικότητα δεν είναι η δική μας ανάγκη, αλλά η ανάγκη του είδους μας. «Ο αληθινός σκοπός μιας αισθηματικής ιστορίας, παρόλο που τα ενδιαφερόμενα μέλη δεν το συνειδητοποιούν, είναι να γεννηθεί ένα παιδί», συνεχίζει «Επομένως αυτό που καθοδηγεί τον άνθρωπο εδώ είναι στην πραγματικότητα ένα ένστικτο που επιδιώκει το καλύτερο για το ζωικό είδος του, ενώ ο άνθρωπος φαντάζεται ότι το μόνο που αναζητάει είναι μια ενίσχυση της απόλαυσής του» 

Ο Σοπενχάουερ πραγματεύεται λεπτομερώς τις αρχές που διέπουν την επιλογή ερωτικού συντρόφου (“Όλοι αγαπούν αυτό που τους λείπει”) αλλά τονίζει επανειλημμένα ότι η επιλογή γίνεται τελικά από την ισχυρή κλίση του είδους. “Ο άνθρωπος διακατέχεται από το πνεύμα του είδους, κυβερνάται τώρα από αυτό, και δεν ανήκει πλέον στον εαυτό του… γιατί τελικά δεν επιδιώκει το συμφέρον του, αλλά το συμφέρον ενός τρίτου προσώπου, που ακόμα δεν έχει γεννηθεί”. 

Ξανά και ξανά ο Σοπενχάουερ τονίζει ότι η δύναμη του σεξ είναι ακαταμάχητη, “καθώς ο άνθρωπος βρίσκεται υπό την επιρροή μιας παρόρμησης συγγενικής με το ένστικτο των εντόμων, που τον οδηγεί ν ακολουθεί τις επιδιώξεις του άνευ όρων, παρ όλα τα επιχειρήματα που προβάλλει η λογική του… Δεν μπορεί να το εγκαταλείψει”. Η λογική έχει ελάχιστη σχέση μ όλα αυτά. Συχνά το άτομο επιθυμεί κάποιον που η λογική του λέει ν αποφύγει, αλλά η φωνή της λογικής είναι ανίσχυρη μπροστά στη δύναμη του σεξουαλικού πάθους. Παραθέτει τον Λατίνο δραματουργό Τερέντιο: “Ότι δεν διαθέτει λογική, είναι αδύνατο να κυβερνηθεί από τη λογική” 

Έχει συχνά επισημανθεί ότι τρεις μείζονες επαναστάσεις στον τρόπο σκέψης έχουν απειλήσει την ιδέα της ανθρωποκεντρικότητας. Πρώτα ο Κοπέρνικος που απέδειξε ότι η γη δεν είναι το κέντρο γύρω από το οποίο περιστρέφονται όλα τα ουράνια σώματα, Δεύτερον, ο Δαρβίνος που μας έδειξε ότι δεν είμαστε το κέντρο της ζωικής αλυσίδας αλλά όπως τα άλλα πλάσματα αποτελούμε εξέλιξη άλλων ζωικών μορφών. Τρίτον, ο Φρόιντ μας έδειξε ότι δεν είμαστε οι κύριοι του οίκου μας – ότι μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς μας διέπεται από δυνάμεις έξω από την συνείδηση μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο αφανής σύντροφος του Φρόιντ στην επανάσταση του ήταν ο Σοπενχάουερ, ο οποίος πολλά χρόνια πριν γεννηθεί ο Φρόιντ είχε υποστηρίξει ότι μας κυβερνούν βαθιές βιολογικές δυνάμεις και εμείς στη συνέχεια εξαπατούμε τον εαυτό μας ότι επιλέγουμε συνειδητά τις δραστηριότητες μας

Η σιωπή μου προς απάντησή σου: Αλλά σε ποιες περιπτώσεις;

Πότε είναι καλό να κρατάμε το στόμα μας κλειστό...

 

Ισχύει τελικά η ρήση «η σιωπή μου προς απάντησή σου;».  Μετά από πολλά χρόνια και μετά από προσεχτική παρατήρηση των ανθρώπων γύρω μου, καταλήγω ότι ναι, μερικές φορές η καλύτερη απάντηση είναι να μην δοθεί καμία απάντηση, και άρα καμία συνέχεια.  Αυτό που οι παλιοί λέγανε «άστο να πέσει χάμω» μέσα από το καταστάλαγμα της σοφία τους.

  

1. Καλύτερη είναι η σιωπή προς κάποιους καλούς και χρυσούς ανθρώπους που δε σηκώνουν όμως μύγα στο σπαθί τους και αντιδρούν έντονα στην κριτική (έστω και στην καλοπροαίρετη) και δε δέχονται να ακούσουν άλλη γνώμη πέρα από τη δική τους.  Το να προσπαθήσει κανείς να απαντήσει σε αυτά τα άτομα ή να έρθει σε λεκτική κόντρα μαζί τους μόνο αρνητικά θα φέρει.  Οπότε, αν ένα τέτοιο άτομο σας πει κάτι με το οποίο δε συμφωνείτε απλώς προσπεράστε το, λύστε μέσα σας τη δυσφορία σας και επικεντρωθείτε στα θετικά της σχέσης σας.  Αυτό ισχύει ιδιαίτερα αν απαντώντας δεν υπάρχει ρεαλιστικά πιθανότητα είτε να λύσετε τη διαφωνία είτε να βελτιώσετε τη σχέση σας.
2. Η σιωπή είναι η καλύτερη απάντηση όταν αυτό που θα λέγατε θα πλήγωνε τον άλλον.  Ειδικά όταν πρόκειται για μια παρορμητική απάντηση που προέρχεται από τον εκνευρισμό ή τη δυσφορία σας με το άλλο άτομο.  Είναι λοιπόν προτιμότερο να μην απαντήσετε την ίδια στιγμή, να το σκεφτείτε (ή να μετρήσετε ως το 10 ή και ως το 100!) και μετά να δώσετε την απάντησή σας με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα ούτε ως αντίποινα προς τον άλλον.
3. Προτιμήστε τη σιωπή αν δίνοντας μιαν απάντηση αυτό θα σας έκανε να φανεί ότι αμύνεστε, ότι είστε στενόμυαλοι ή απλώς φαρμακεροί!  Αν κάποιος σας κάνει καλοπροαίρετη κριτική, για παράδειγμα, καλό θα είναι να βάλετε στην άκρη τον εγωισμό σας και να αξιολογήσετε τα λεγόμενα του άλλου.  Ακούστε με προσοχή τι έχουν να σας πουν και είτε συμφωνείτε είτε διαφωνείτε βρέστε τα σημεία που μπορείτε να αξιοποιήσετε για να βελτιωθείτε.  Αν εξαρχής απαντήσετε αμυντικά, μπορεί να χάσετε σημαντικό feedback για κάτι που θα σας βοηθήσει να εξελιχτείτε.
4. Είναι προτιμότερη η σιωπή σας αν πρόκειται η απάντησή σας να προκαλέσει ακόμα περισσότερο θυμό στο συνομιλητή σας.  Είστε στη μέση ενός μεγάλου τσακωμού;  Δεν ακούτε καν τι σας λέει ο συνομιλητής σας;  Ή ενώ ακούτε βιάζεστε να απαντήσετε, οπότε δίνετε στον άλλον την εντύπωση ότι δεν ακούσατε ότι έχει να πει;  Αν πρόκειται να απαντήσετε παρορμητικά, με θυμό ή για να θίξετε τον άλλον, καλύτερα είναι να μην απαντήσετε γιατί απλώς θα χειροτερέψετε την κατάσταση!  Ακούστε προσεκτικά χωρίς να διακόψετε και μόνο όταν ολοκληρώσει ο άλλος ίσως και να είναι σε θέση να ακούσει τη διαφορετική σας άποψη ή ερμηνεία για το γεγονός που οδήγησε στη διαφωνία σας.
5. Καλύτερα να παραμείνετε σιωπηλοί αν απαντώντας πρόκειται να θυμώσετε εσείς οι ίδιοι ακόμα περισσότερο.  Ακολουθώντας την παρόρμησή σας να επιτεθείτε στον συνομιλητή σας, να τον βάλετε στη θέση του, να «του δείξετε», θα ρίξει λάδι στη φωτιά, θα σας νευριάσει (και τον συνομιλητή σας) και σίγουρα δε θα οδηγήσει σε επίλυση του προβλήματος.  Σε μια συζήτηση είναι καλύτερα τα έντονα συναισθήματα να μένουν σε χαμηλούς τόνους, ώστε να μην παρασύρουν τη λογική και την κρίση σας και αντιδράσετε με τρόπο που αργότερα θα μετανιώσετε.  Καλύτερα να δαγκώσετε τη γλώσσα σας ή, ακόμα καλύτερα «να τη βουτήξετε στο μυαλό σας» πριν απαντήσετε.  Δοκιμάστε τεχνικές χαλάρωσης (βαθιές αναπνοές, μέτρημα ως το 10, θετικό οραματισμό) πριν απαντήσετε για να νιώσετε καλά χωρίς να επιτεθείτε και τελικά να χειροτερέψετε τα πράγματα.
6. Είναι καλύτερη η σιωπή αν απαντώντας δίνετε αξία σε άτομα με ποταπά κίνητρα που προσπαθούν να σας παγιδεύσουν, να σπιλώσουν τη φήμη σας ή να σας ταπεινώσουν.  Δεν υπάρχει λόγος να απαντήσει κανείς σε άτομα που το κίνητρό τους είναι να σας βλάψουν ή να σας εμπλέξουν σε μια διαμάχη.  Συχνά αυτό ταιριάζει σε κακοπροαίρετα σχόλια που αναρτώνται στο διαδίκτυο ή σε επιθετικά μηνύματα.  Ειδικά μάλιστα αν κρατήσετε στάση τύπου «η σιωπή μου προς απάντησή τους» οι υπόλοιποι αντιλαμβάνονται ότι αποφύγατε να απαντήσετε σε κάτι κακόβουλο που δεν άξιζε καν απάντηση.
7. Είναι καλύτερη η σιωπή αν με την απάντησή σας ενισχύεται μια συμπεριφορά που πρέπει να αλλάξει.  Σκεφτείτε αυτή την περίπτωση κυρίως από τον χώρο της ανατροφής παιδιών (που επίσης ισχύει ωραιότατα και στις αλληλεπιδράσεις με ενήλικες!): όταν ένα παιδί έχει ένα ξέσπασμα κακής συμπεριφοράς, οι γονείς δεν πρέπει να το αρχίσουν στα λόγια και τις νουθεσίες!  Αυτό συμβαίνει επειδή με το ξέσπασμα το παιδί έχει στόχο να κερδίσει την προσοχή του γονιού (ακόμα και αν είναι αρνητική).  Το αποτέλεσμα είναι ότι μη δίνοντας σημασία στην κακή συμπεριφορά αυτή δε βρίσκει το στόχο της και σταματάει!

Επανεκτιμώντας το δώρο της ζωής

Εχθές το βράδυ ονειρεύτηκα πως πέθανα. Είδα πως ήμουν εγκλωβισμένος στο όνειρο και δεν μπορούσα να ξυπνήσω, ενώ το σώμα μου κείτονταν ακίνητο στο κρεβάτι.
Αυτό ήταν όλο;
σκέφτηκα με απελπισία.
Μα ακόμα δεν κατάφερα να ζήσω με όλο μου το Είναι, γιατί να φύγω;
Πάνω στο παραλήρημά της απελπισίας μου, βίωσα όλο το πόνο της ζωής που δεν έζησα, της ζωής που δεν χάρηκα, της ζωής που άφησα να πάει χαμένη. Πολύς πόνος, ανάμικτος με όλα τα συναισθήματα, πικρίας, αδικίας, προδοσίας, εγκατάλειψης, ταπείνωσης, απόρριψης, για μια ζωή που άφησα να φύγει χωρίς να την αξιοποιήσω όπως θα ήθελα.

Συνειδητοποίησα το μεγαλείο της λήθης και της αγνωμοσύνης μου, να έχω το δώρο της ζωής και να το ξοδεύω σε ανούσια μαλώματα, σε θυμούς άνευ λόγου, σε σκέψεις που θέλουν τους άλλους να λειτουργούν εναντίον μου και σε όλα αυτά που με κρατούσαν μακριά από την τέλεια ευτυχία και απόλαυση αυτού του δώρου, του δώρου της ζωής.
Έκλαψα, έκλαψα για όλες αυτές τις συνειδητοποιήσεις και πήρα την απόφαση ότι την επόμενη φορά θα είμαι πιο συνειδητός στο ταξίδι μου στην ύλη.
Ακριβώς τη στιγμή της απόφασης, τα μάτια αντίκρυσαν το φως του ήλιου, το σώμα μου άνηκε και πάλι. Σηκώθηκα από το κρεβάτι αργά αργά θαυμάζοντας το μεγαλείο του σώματος μου, τις κινήσεις του, το βήμα του. Κατευθύνθηκα αργά προς το καθρέπτη, παρατηρώντας κάθε τι γύρω μου. Kάθε τι που αντικρύζανε τα μάτια μου ήταν σαν να τα έβλεπα για πρώτη φορά. Στάθηκα μπροστά στο καθρέπτη. Θαύμασα το είδωλο που παρατηρούσα μέσα του. Τέλειο στην όψη, τέλειο στην λειτουργία του και ευλογημένο με το δώρο της ζωής.
Του χαμογέλασα και είπα:
Ζωή σε ευχαριστώ για το δώρο σου! Θα σε τιμήσω με όλο μου το Είναι. Θα σε αξιοποιήσω στο έπακρο. Θα σε γευτώ μέχρι την τελευταία σου σταγόνα. Δεν θα αφήσω στιγμή να πάει χαμένη.
Είμαι! Και όσο είμαι, θα είμαι με την Ολότητα μου!

Από το κοχύλι στο μαργαριτάρι

Και ήρθε η ώρα να κάνουμε μια πολύ σοβαρή ερώτηση: “Να αφήσουμε τα πάθη μας να μας κυριεύσουν ή να τα τιθασεύσουμε;
Θα απαντήσουμε με την ερώτηση: αν δεν αφήσουμε τα πάθη μας να μας κυριεύσουν τότε γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο;
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ανάμεσα στα τόσα στοιχεία της ζωής κυρίαρχο είναι το πάθος. Η ένταση των συναισθημάτων που βιώνουμε σε μια σοβαρή σχέση.
Σε τελική ανάλυση, στιγμές αλήθειας ζούμε μόνο αν έχουμε δεσμό με άτομο που μας προκαλεί φλογερή επιθυμία και μας μεταγγίζει την ορμή των δικών του συγκινήσεων.

Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, δεδομένου ότι ζούμε στον πολιτισμό του ψεύδους, ότι συνηθίσαμε να αποκρύπτουμε και να ψευδόμαστε.
Μόνο όταν διεγείρεται το συναίσθημα παύουμε να λέμε ψέματα.
Το πάθος μας ωθεί να φανερώνουμε την αλήθεια μας.
Γιατί λοιπόν να στερούμε από τον εαυτό μας αυτή την τόσο σημαντική και αυθεντική εμπειρία;
Γιατί να τρομάζουμε από τα πάθη μας και να τα συγκρατούμε;
Είναι μια μορφή άμυνας χαρακτηριστική των “αυστηρών” ανθρώπων, αυτών που προφυλάγονται από κάθε αλλαγή και επαναστατική πνοή.
Λανθασμένη στάση, γιατί ο άνθρωπος ζει μόνο όταν τρέφεται από τα πάθη του.
Διαφορετικά “φυτοζωεί” ή απλώς “επιβιώνει”.
Και όταν λέμε πως ένας άνθρωπος “ζει “δεν εννοούμε ότι απλώς μπορεί και ανοίγει τα μάτια του κάθε πρωί.
Αλλά ότι έχει και μια καρδιά που χτυπά στο ρυθμό των συγκινήσεων του.
Ότι νιώθει γεμάτος ενέργεια και δύναμη.
Ότι σέβεται τις επιθυμίες του, τις αφουγκράζεται και δεν τις καταπνίγει.
Η εμπειρία, μου επιτρέπει να πω μετά βεβαιότητας, ότι τα προβλήματα των ανθρώπων που καταφεύγουν σε ψυχιατρική υποστήριξη, προέρχονται κατά πρώτο λόγο από τον κόσμο των παθών.
Είναι άνθρωποι που ταλανίστηκαν από τα πάθη.
Που εξάντλησαν στην κυριολεξία τα ψυχικά τους αποθέματα.

Ευτυχία Vs. Δυστυχία

 

Είμαστε ότι σκεφτόμαστε και ότι πιστεύουμε, έτσι αν οι εγωκεντρικές σκέψεις κυριαρχούν μπορεί να έχουμε μια εντελώς πλασματική εικόνα της πραγματικότητας. Πολλές φορές το να είμαστε εστιασμένοι μόνο στον εαυτό μας και στις προσωπικές μας ανάγκες μας γεμίζει με απογοήτευση και δυστυχία.

Η δυστυχία είναι μια κατάσταση ανισορροπίας που οι πιο πολλοί άνθρωποι έχουν την τάση να την αποδίδουν σε εξωτερικές αιτίες, παραβλέποντας πως η δυστυχία έχει πάντα μα πάντα να κάνει με τον τρόπο που αξιολογούμε την ζωή μας και τις εμπειρίες που αποκομίσαμε από αυτές. Έχοντας απίστευτα πολλές προσδοκίες από τον εαυτό μας και από τους γύρω μας βρισκόμαστε συχνά σε μια γωνιά απογοητευμένοι. Περιμένοντας από τον εαυτό μας και από τους άλλους το τέλειο, το αλάνθαστο, το ιδανικό είναι σίγουρο πως συχνά θα απογοητευτούμε.

Μερικοί προτιμούν να πιστεύουν ότι από τύχη ή ατυχία δεν μπορούν να βιώσουν την ευτυχία. Χωρίς να περνάει από το μυαλό αυτών των ανθρώπων ότι ο καθένας μας περνάει πάνω κάτω από τις ίδιες εμπειρίες. Η εμπειρία της απώλειας, της εγκατάλειψης, της μοναξιάς, της απογοήτευσης και του πόνου είναι κοινή για όλους τους ανθρώπους. Κάθε μέρα ο ήλιος ανατέλλει και κάποιος αρρωσταίνει, ένα παιδί κλαίει, κάποιος αγαπά, κάποιος θεραπεύεται, κάποιος έχει μια επαγγελματική επιτυχία, κάποιος απολύεται κτλ. Δυστυχισμένος είναι αυτός που στην δύση του ηλίου θεωρεί πως όλα αυτά γίνονται αποκλειστικά και μόνο σε εκείνον. Αυτός που έχει την αίσθηση πως οι αντιξοότητες έχουν βάλει ως στόχο την ζωή του. Αυτός που δεν μπορεί να ζήσει σε ειρήνη με τον εαυτό του. Η ευτυχία και η δυστυχία είναι κομμάτια ενός παζλ που την τελική του εικόνα την καθορίζουμε εμείς. Οι απολαύσεις στην ζωή μας δεν είναι δεδομένες και δεν έρχονται πάντα επειδή της αξίζουμε. Έτσι και οι απογοητεύσεις στην ζωή μας δεν είναι πάντα απόρροια των κακών μας χειρισμών ή της κακίας του κόσμου που μας περιβάλλει.

Οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν περισσότερο από ότι φαντάζεστε αφού πάνω κάτω όλοι μας αντιμετωπίζουμε παρόμοιες καταστάσεις. Φοβόμαστε τα λάθη, επιδιώκουμε την ευτυχία πάσει θυσία και προσπαθούμε να αποφύγουμε την θλίψη. Ωστόσο, η καλύτερη αναγνώριση της ευτυχίας ή της δυστυχίας έρχεται από μέσα μας και όχι από έξω. Όταν αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας, μπορούμε να διαχειριστούμε και το καλό και το κακό. Η ζωή είναι περίπλοκη και μπορεί να προκαλέσει απογοήτευση κάθε μέρα. Οι πιο πολλές από αυτές προέρχονται επειδή έχουμε πάρα πολλές προσδοκίες και μας έχει γίνει εμμονή η εκπλήρωση των στόχων μας. Έτσι όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως τα έχουμε προγραμματίσει, καλό θα ήταν αντί να επιλέξουμε να βιώσουμε την απογοήτευση να το δούμε ως μια νέα πρόκληση. Ας επιλέξουμε να το δούμε αλλιώς και όχι με πικρία και θλίψη.

Η ευτυχία και η δυστυχία είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.
Να θυμάστε πάντα πως κάποιος άλλος είναι ευτυχισμένος με πολύ λιγότερα.
Είναι απλά θέμα οπτικής…

H Σχολή της Φρανκφούρτης: ΜΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

Ο Δυτικός πολιτισμός στις μέρες μας διέρχεται μια κρίση που είναι ουσιαστικά διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη. Άλλες κοινωνίες στο παρελθόν έχουν αλλάξει τους κοινωνικούς τους θεσμούς ή τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις υπό την επίδραση εξωτερικών δυνάμεων ή την αργή ανάπτυξη της εσωτερικής εξέλιξης.

Μόνον οι Έλληνες αντιμετώπισαν την θεμελιώδη μεταβολή των πεποιθήσεων τους και των θεσμικών τους οργάνων στην οποία στηρίζεται το σύνολο του ιστού της κοινωνικής ζωής, όταν επεβλήθη ο Χριστιανισμός.

Ο Πολιτισμός θα ξεριζωθεί από τα θεμέλια του τόσο στη φύση του όσο και στην παράδοση του και θα ανασυσταθεί σε ένα νέο οργανισμό που είναι τόσο τεχνητός όσο και μηχανικός, όπως ένα σύγχρονο εργοστάσιο.~ Christopher Dawson. Enquiries into Religion and Culture (Έρευνες για τη θρησκεία και τον πολιτισμό), σ. 259.

Οι περισσότεροι το έργο της ανατροπής στον κόσμο, φροντίζουν να το κρατούν κρυφό.

Δύο μικρές ακτίνες φωτός όμως έχουν πέσει στο αντικείμενο της εργασίας μου μόλις πρόσφατα. Η πρώτη είναι ένα σύντομο άρθρο στην Ένωση Καθολικών Γυναικών, ACW Review και η δεύτερη, μια παρατήρηση (η οποία κατά πρώτον με εξέπληξε) από έναν ιερέα στη Ρωσία ο οποίος ισχυρίστηκε ότι, στη Δύση τώρα, ζούμε σε μια κομμουνιστική κοινωνία.

Αυτές οι μικρές ακτίνες φωτός βοηθούν ειδικά, για να εξηγήσουν την επίθεση των γραφειοκρατών που σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν τόσο επιτυχώς αφαιρέσει τα δικαιώματα των γονέων που είναι οι κύριοι εκπαιδευτές και προστάτες των παιδιών τους.

Η ACW Review εξέτασε το διαβρωτικό έργο της «Σχολής της Φρανκφούρτης», ~ μια ομάδα “Γερμανών” και “Αμερικανών” επιστημόνων που ανέπτυξαν μία ιδιαίτερα προκλητική και πρωτότυπη προοπτική στη σύγχρονη κοινωνία και τον πολιτισμό, με βάση τον Χέγκελ, τον Μαρξ, τον Νίτσε, τον Φρόιντ και τον Βέμπερ (Weber). Η ιδέα τους για μια «πολιτιστική επανάσταση» ήταν ιδιαίτερα νέα.

«Μέχρι τώρα», έγραψε ο Ιωσήφ, Κόμης de Maistre (1753-1821) ο οποίος για δεκαπέντε χρόνια ήταν Ελευθεροτέκτονας, “τα έθνη, αφανίζονταν από την κατάκτηση, δηλαδή την εισβολή: Αλλά εδώ προκύπτει ένα σημαντικό ερώτημα. Μπορεί ένα έθνος να μην πεθάνει στο δικό του έδαφος, χωρίς επανεγκατάσταση ή εισβολή, επιτρέποντας τις μύγες της αποσύνθεσης να διαφθείρουν τον ίδιο τον πυρήνα αυτών των βασικών, πρωτότυπων και συστατικών αρχών που το κάνει αυτό που είναι; "

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗΣ;

Τις ημέρες που ακολούθησαν την επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, πίστευαν ότι “η επανάσταση των εργαζομένων” θα σαρώσει την Ευρώπη και τελικά, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά αυτό δεν έγινε. Προς το τέλος του 1922 η Κομμουνιστική Διεθνής (Κομιντέρν), άρχισε να εξετάζει ποιοι ήταν οι λόγοι. Με πρωτοβουλία του Λένιν διοργανώθηκε μία συνάντηση στο Ινστιτούτο Μάρξ-Έγκελς στη Μόσχα.

Ο σκοπός της συνάντησης ήταν να διευκρινιστεί η έννοια , και να δοθεί μία συγκεκριμένη εφαρμογή, σε μια μαρξιστική πολιτιστική επανάσταση. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γκέοργκ Λούκατς (Georg Lukacs), ένας Ούγγρος αριστοκράτης, ο γιος ενός τραπεζίτη, ο οποίος είχε γίνει κομμουνιστής κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας σκληρός θεωρητικός μαρξιστής που ανέπτυξε την ιδέα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΡΩΣ” (REVOLUTION AND EROS) -ΤΟ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΩΣ ΜΕΣΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.

 Παρόντες ήταν και ο Γουίλι Μούζενμπεγκ που πρότεινε ως λύση να «οργανώσει τους διανοούμενους και να τους χρησιμοποιήσει ώστε να κάνουν τον δυτικό πολιτισμό να βρωμάει. Μόνο τότε, αφού θα έχουν καταστραφεί όλες οι αξίες του και γίνει η ζωή αδύνατη, μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου ».

«Ήταν», δήλωσε ο Ralph de Toledano (1916-2007) ο συντηρητικός συγγραφέας και συν-ιδρυτής του «National Review», μια συνάντηση , «ίσως πιο επιβλαβής για το δυτικό πολιτισμό από ό, τι η ίδια η επανάσταση των Μπολσεβίκων.

Ο Λένιν πέθανε το 1924. Από αυτήν τη στιγμή όμως, ο Στάλιν είχε αρχίσει να βλέπει τον Μούζενμπεγκ , τον Λούκατς και τους παρόμοιους “στοχαστές” ως «ρεβιζιονιστές». Τον Ιούνιο του 1940, ο Μούζενμπεγκ κατέφυγε στο νότο της Γαλλίας, όπου, με διαταγές του Στάλιν, μια ομάδα δολοφόνων της NKVD τον συνέλαβε και τον κρέμασε από ένα δέντρο.

Το καλοκαίρι του 1924, αφού δέχθηκε επίθεση για τα γραπτά του από το 5ο Συνέδριο της Κομιντέρν, ο Λούκατς μετακόμισε στη Γερμανία, όπου προήδρευσε στην πρώτη συνεδρίαση της ομάδας των προσανατολισμένων προς τον Κομμουνισμό κοινωνιολόγων, μια συγκέντρωση που οδήγησε στην ίδρυση της Σχολής της Φρανκφούρτης.

Η «Σχολή» αυτή (σχεδιασμένη να υλοποιήσει το επαναστατικό πρόγραμμα της) ξεκίνησε στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης στο Institut für Sozialforschung. Στην αρχή, το σχολείο και το ινστιτούτο ήταν δυσδιάκριτα.

Το 1923 ιδρύθηκε επίσημα το Ινστιτούτο, και χρηματοδοτήθηκε από τον Φέλιξ Βέιλ (Felix Weil) (1898 - 1975). Ο Βέιλ γεννήθηκε στην Αργεντινή και στην ηλικία των εννέα ετών εστάλη να φοιτήσει σε σχολείο στη Γερμανία. Παρακολούθησε τα πανεπιστήμια στο Τύμπιγκεν (Tübingen) και στη Φρανκφούρτη, όπου αποφοίτησε με διδακτορικό στις πολιτικές επιστήμες.

Τα πανεπιστήμια αυτά όλο και περισσότερο ενδιαφέροντο για το σοσιαλισμό και τον μαρξισμό. Σύμφωνα με την ιστορικό Μάρτιν Τζέι (Martin Jay), το θέμα της διατριβής του ήταν «τα πρακτικά προβλήματα της εφαρμογής του σοσιαλισμού». Ο Καρλ Γκρύνμπεργκ (Carl Grünberg), διευθυντής του Ινστιτούτου από το 1923-1929, ήταν αφοσιωμένος μαρξιστής, αν και το Ινστιτούτο δεν είχε καμμία επίσημη κομματική ένταξη.

Αλλά το 1930 ο Μαξ Χορκχάιμερ ανέλαβε τον έλεγχο και πίστευε ότι η θεωρία του Μαρξ πρέπει να είναι η βάση της έρευνας του Ινστιτούτου. Όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, το Ινστιτούτο έκλεισε και τα μέλη της, με διάφορους τρόπους, κατέφυγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και εγκαταστάθηκαν σε μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Το Columbia, το Princeton, το Brandeis και το Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια.

Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse), είναι ένας από τους δηλητηριώδεις πράκτορες που έφεραν αυτά τα κακά στην Αμερική.

Η Σχολή περιλαμβάνει μεταξύ των μελών της, τον γκουρού της Νέας Αριστεράς του 1960, Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse), που καταγγέλθηκε από τον Πάπα Παύλο VI για τη θεωρία της απελευθέρωσης η οποία «ανοίγει το δρόμο για την ελευθεριότητα με τον μανδύα της ελευθερίας», τον Μαξ Χορκχάιμερ, τον Τέοντορ Αντόρνο, τον δημοφιλή συγγραφέα Έριχ Φρόμ (Erich Fromm), τον Λέο Λόουενθαλ (Leo Lowenthal) και τον Γιούργκεν Χάμπερμας ~ που είναι ενδεχομένως οι με μεγαλύτερη επιρροή εκπρόσωποι της Σχολής.

Βασικά, η Σχολή της Φρανκφούρτης πίστευε ότι όσο ένα άτομο έχει την πεποίθηση ~ ή ακόμα και την ελπίδα ~ πως έχει το θείο δώρο της λογικής, το άτομο αυτό θα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία. Η κοινωνία πρέπει να φτάσει σε κατάσταση απελπισίας και αποξένωσης που θεωρείται αναγκαία για να προκληθεί μία σοσιαλιστική επανάσταση.

Το έργο τους, ως εκ τούτου, ήταν να υπονομεύσουν την Δυτική κληρονομιά και την Ελληνική παράδοση που είναι το θεμέλιό της, το ταχύτερο δυνατόν.

H «ύπουλη» πολιτιστική επανάσταση της Σχολής της Φρανκφούρτης.

Για να προωθήσει η σχολή την «ήσυχη» (ύπουλη) πολιτιστική επανάσταση ~ Χωρίς όμως να μας δίνει ιδέες για τα σχέδιά της για το μέλλον, η Σχολή της Φρανκφούρτης (μεταξύ των άλλων) συνιστά:

1. Την δημιουργία των αδικημάτων ρατσισμού.
2. Την συνεχή αλλαγή για να δημιουργήσει σύγχυση
3. Την διδασκαλία του σεξ και της ομοφυλοφιλίας στα παιδιά
4. Την υπονόμευση της εξουσίας των σχολείων και των εκπαιδευτικών
5. Την τεράστια μετανάστευση για να καταστρέψει την εθνική ταυτότητα.
6. Την προώθηση της υπερβολικής κατανάλωσης οινοπνεύματος
7. Την υπονόμευση των εκκλησιών
8. Ένα αναξιόπιστο νομικό σύστημα με προκατάληψη εις βάρος των θυμάτων κάθε εγκλήματος
9. Την εξάρτηση από το κράτος ή τις κρατικές παροχές
10. Τον έλεγχο και την αποχαύνωση διά μέσου των μέσων μαζικής ενημέρωσης
11. Την ενθάρρυνση της διάλυσης της οικογένειας

Αυτοί οι 11 στόχοι είναι επίσης 11 από τους 21 στόχους για την καταστροφή της Αμερικής, σύμφωνα με την ημερήσια διάταξη της NWO.

Μια από τις βασικές ιδέες της Σχολής της Φρανκφούρτης ήταν να εκμεταλλευτεί την ιδέα του Φρόυντ περί
του Πανσεξουαλισμού - «Pansexualism ~ δηλαδή την αναζήτηση της ευχαρίστησης,
την εκμετάλλευση των διαφορών μεταξύ των δύο φύλων,
και την ανατροπή των παραδοσιακών σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Για την προώθηση των στόχων της, θα πρέπει:

• Να επιτεθεί στην εξουσία του πατέρα, αρνούμενη τους συγκεκριμένους ρόλους του πατέρα και της μητέρας και να αποσπάσει από τις οικογένειές το δικαίωμά να είναι οι πρωταρχικοί εκπαιδευτές των παιδιών τους.

• Να καταργήσει τις διαφορές στην εκπαίδευση των αγοριών και των κοριτσιών.

• Να καταργήσει όλες τις μορφές της ανδρικής κυριαρχίας ~ ως εκ τούτου, να προωθήσει την παρουσία των γυναικών στις ένοπλες δυνάμεις

• Να δηλώσει ότι οι γυναίκες είναι μια «καταπιεσμένη τάξη” και πως οι άνδρες είναι «καταπιεστές»

Αυτό ήταν μέρος του δηλητηρίου που διέρρευσε στην γενιά μου κατά τη διάρκεια της φεμινιστικής ατζέντας των κομμουνιστών όπως η Μπέτυ Φρίνταν (Betty Friedan), η Γκλόρια Στάιννεμ (Gloria Steinem) και η Μπέλλα Άζμπουγκ (Bella Azbug). Ξαφνικά ακόμη και οι πατέρες μας αυτοί οι σκληρά εργαζόμενοι άνδρες που σεβάστηκαν τις συζύγους τους και φρόντιζαν τις οικογένειές τους ~ παρουσιάζοντο ως καταπιεστές και οι μητέρες μας ως οι καταπιεσμένες, επειδή έμειναν σπίτι για να φροντίσουν τις οικογένειες.

Σήμερα, η γυναίκα όχι μόνο φροντίζει την οικογένεια βοηθούμενη με διάφορους τρόπους από το σύντροφό της, αλλά πρέπει επίσης να έχει μια δουλειά για να «διατηρήσει την αίσθηση του εαυτού», καθώς και να βοηθήσει την οικογένεια να επιβιώσει οικονομικά. Έτσι η λεπτή ισορροπία αρσενικού / θηλυκού, πατέρα / κόρης όπως και οι δεσμοί μεταξύ τους καταστράφηκαν. Ο Μούζενμπεγκ συνόψισε τους μακροπρόθεσμους στόχους της Σχολής της Φρανκφούρτης ως εξής:

«Θα κάνουμε τη Δύση τόσο διεφθαρμένη, ώστε να βρωμάει ».

Η Σχολή πιστεύει ότι υπάρχουν δύο τύποι επανάστασης: (α) η πολιτική και (β) η πολιτιστική. Η πολιτιστική επανάσταση κατεδαφίζει τα πάντα εκ των έσω. «Οι Σύγχρονες μορφές υποταγής χαρακτηρίζονται από ηπιότητα». Έκριναν πως πρόκειται για ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο έτσι διατήρησαν και επικέντρωσαν την προσοχή τους στην οικογένεια, την εκπαίδευση, τα μέσα ενημέρωσης, το σεξ και τον λαϊκό πολιτισμό.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Η «Κριτική Θεωρία» της Σχολής, διακήρυξε ότι η «αυταρχική προσωπικότητα» είναι προϊόν της πατριαρχικής οικογένειας ~ μια ιδέα που συνδέεται άμεσα με την “καταγωγή της οικογένειας” του Ένγκελς, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους. Ο Ένγκελς επίσης προωθούσε τη μητριαρχία.

Ήδη ο Καρλ Μαρξ είχε γράψει, στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», για τη ριζική έννοια της «κοινότητας των γυναικών” και στην Γερμανική Ιδεολογία του 1845, έγραψε υποτιμητικά για την ιδέα της οικογένειας ως βασική μονάδα της κοινωνίας.

Αυτή ήταν μία από τις βασικές αρχές της «κριτικής θεωρίας»: Η αναγκαιότητα της διάσπασης της σύγχρονης οικογένειας. Οι μελετητές του Ινστιτούτου διακήρυξαν ότι:

«Ακόμη και μία μερική διάσπαση της γονικής μέριμνας στην οικογένεια μπορεί να τείνει να αυξήσει την ετοιμότητα της επερχόμενης γενιάς να αποδεχθεί την κοινωνική αλλαγή».

Ακολουθώντας τον Καρλ Μαρξ, η Σχολή τόνισε ότι η «αυταρχική προσωπικότητα» είναι προϊόν της πατριαρχικής οικογένειας.

Όλα αυτά προετοίμασαν το δρόμο για τον πόλεμο ενάντια στο αρσενικό φύλο που προωθήθηκε από τον Μαρκούζε υπό το πρόσχημα της «απελευθέρωσης των γυναικών» και από το Νέο Αριστερό κίνημα στη δεκαετία του 1960. Πρότειναν τη μετατροπή του πολιτισμού μας σε μία γυναικοκρατούμενη κοινωνία.

Το 1933, ένα από τα μέλη τους ο Βίλχελμ Ράιχ, έγραψε στην “Μαζική ψυχολογία του φασισμού” ότι η μητριαρχία ήταν ο μόνος γνήσιος οικογενειακός τύπος της «φυσικής κοινωνίας».

Ο Έριχ Φρόμ ήταν επίσης ένας ενεργός υπερασπιστής της μητριαρχικής θεωρίας. Ο Ανδρισμός και η θηλυκότητα, ισχυρίστηκε, δεν ήταν αντανακλάσεις των «βασικών» σεξουαλικών διαφορών, όπως οι ρομαντικοί είχαν σκεφτεί, αλλά αντ' αυτού προήλθαν από διαφορές στις λειτουργίες της ζωής, η οποία ήταν εν μέρει κοινωνικά καθορισμένη.

Το δόγμα του ήταν ο προπομπός για τις ριζοσπαστικές φεμινιστικές διακηρύξεις που σήμερα εμφανίζονται σχεδόν σε κάθε μεγάλο τηλεοπτικό πρόγραμμα και εφημερίδα. Οι επαναστάτες ήξεραν ακριβώς τι ήθελαν να κάνουν και πώς να το κάνουν. Έτσι τα έχουν καταφέρει.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Ή ΠΩΣ ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΑΥΡΟ.

Ο Λόρδος Μπέρτραντ Ράσσελ (Bertrand Russell) συνεργάσθηκε με τη Σχολή της Φρανκφούρτης, στην προσπάθεια για μία μαζική κοινωνική μηχανική και έριξε τους σπόρους το 1951 στο βιβλίο του, «Η επίδραση της επιστήμης στην κοινωνία». Έγραψε: «Η Φυσιολογία και η ψυχολογία παρέχουν τομείς για επιστημονική τεχνική, η οποία εξακολουθεί να αναμένει την ανάπτυξη».

Η σημασία της ψυχολογίας της μάζας «έχει αυξηθεί πάρα πολύ από την ανάπτυξη των σύγχρονων μεθόδων της προπαγάνδας. Από αυτές η πιο ισχυρή είναι αυτή που ονομάζεται «εκπαίδευση».

Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι του μέλλοντος θα έχουν μια σειρά από μαθήματα για τα παιδιά της σχολικής ηλικίας για τα οποία θα δοκιμάσουν διαφορετικές μεθόδους για να παράγουν μια ακλόνητη πεποίθηση πως “το χιόνι είναι μαύρο”. Θα εμφανιστούν σύντομα και άλλες τεχνικές.

Πρώτον, πως η επιρροή του σπιτιού είναι καταστροφική.

Δεύτερον, ότι δεν μπορούν να γίνουν πολλά, εκτός αν η κατήχηση αρχίζει πριν από την ηλικία των δέκα.

Τρίτον, ότι οι στίχοι μαζί με τη μουσική και με τη διαρκή επανάληψη είναι πολύ αποτελεσματικοί.

Τέταρτον, η άποψη ότι το χιόνι είναι λευκό, πρέπει να θεωρηθεί ότι δείχνει μια νοσηρή επιθυμία για εκκεντρικότητα.

Ανήκει στους μελλοντικούς επιστήμονες να επιβάλλουν τα αξιώματα αυτά και να ανακαλύψουν πόσο ακριβώς κοστίζει ανά κεφαλή για να κάνουν τα παιδιά να πιστεύσουν ότι το “χιόνι είναι μαύρο”, και πόσο λιγότερο θα κόστιζε να τους κάνει να πιστεύσουν ότι είναι σκούρο γκρι.

Όταν τελειοποιηθεί η τεχνική, κάθε κυβέρνηση που έχει αναλάβει την ευθύνη της εκπαίδευσης για μια γενιά θα είναι σε θέση να ελέγξει τα θέματά της με ασφάλεια χωρίς την ανάγκη στρατών ή αστυνομικών. "

Παρά το γεγονός ότι αυτό το κομμάτι έχει τίτλο "Λουπερκάλια," προτιμώ να το αποκαλώ "πολιτική ορθότητα"

Γράφοντας στα 1992 στο Fidelio Magazine, στο άρθρο «Η Σχολή της Φρανκφούρτης και η πολιτική ορθότητα», ο Michael Minnicino παρατήρησε πως οι κληρονόμοι του Μαρκούζε και του Αντόρνο κυριαρχούν πλέον πλήρως τα πανεπιστήμια, «διδάσκοντας στους δικούς τους μαθητές να αντικαταστήσουν την λογική με «πολιτικώς ορθές» τελετουργικές ασκήσεις.

Υπάρχουν πολύ λίγα θεωρητικά βιβλία για τις τέχνες, τα γράμματα, ή τη γλώσσα που δημοσιεύονται σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη, που δεν αναγνωρίζουν ανοιχτά το χρέος τους προς τη Σχολή της Φρανκφούρτης.

Το κυνήγι μαγισσών στις σημερινές πανεπιστημιουπόλεις είναι απλώς η εφαρμογή της έννοιας του Μαρκούζε για την «κατασταλτική ανοχή» ~ «ανοχή για κινήματα από την αριστερά, αλλά μισαλλοδοξία για κινήματα από την δεξιά» ~ που επιβάλλονται από τους μαθητές της Σχολής της Φρανκφούρτης ».

Μία σειρά ταινιών με θέμα την "πολιτική ορθότητα" είναι εξαιρετικά χρήσιμη.

ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Ο Δρ Τίμοθι Λίρι έριξε μια άλλη ματιά στο μυαλό της Σχολής της Φρανκφούρτης μιλώντας για το “Psychedelic Drug Project” (Ψυχεδελικό Πρόγραμμα Ναρκωτικών), «Flashback» του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ . Ανέφερε μια συνομιλία που είχε με τον Άλντους Χάξλευ (Aldous Huxley):

"Αυτά τα φάρμακα για τον εγκέφαλο, που παράγονται μαζικά στα εργαστήρια, θα επιφέρουν τεράστιες αλλαγές στην κοινωνία. Αυτό θα συμβεί με ή χωρίς εσένα ή εμένα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξαπλωθεί ο λόγος. Το εμπόδιο σε αυτή την εξέλιξη, Τίμοθι, είναι η Θρησκεία.”

Ένας από τους διευθυντές του σχεδίου “Η Αυταρχική προσωπικότητα” (the Authoritarian Personality project), Ρ. Νέβιτ Σάνφορντ (R. Nevitt Sanford), διαδραμάτισε καίριο ρόλο στη χρήση των ψυχεδελικών ναρκωτικών. Το 1965, έγραψε σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε από το εκδοτικό σκέλος του Ιντιτούτου Τάβιστοκ (Tavistock Institute) του Ηνωμένου Βασιλείου:

«Το έθνος, φαίνεται να είναι εντυπωσιασμένο από τους 40.000 ή περισσότερους τοξικομανείς μας, οι οποίοι θεωρούνται ανησυχητικά ακυβέρνητοι και πρέπει να αναχαιτιστούν με κάθε κόστος από την δαπανηρή δραστηριότητα της αστυνομίας. Μόνο ο πουριτανισμός θα μπορούσε να υποστηρίξει την πρακτική να εστιάζουν στους τοξικομανείς (αντί για τα 5 εκατομμύρια αλκοολικών μας) και τη θεραπεία τους ως αστυνομικό πρόβλημα αντί για ιατρικό, καταστέλλοντας παράλληλα αβλαβή ναρκωτικά όπως τη μαριχουάνα και το πεγιότ μαζί με τα επικίνδυνα ναρκωτικά. "

Οι κορυφαίοι προπαγανδιστές του σημερινού λόμπι των ναρκωτικών βασίζουν την επιχειρηματολογία τους για νομιμοποίηση, στην ίδια επιστημονική αγυρτεία γράφοντας όλα αυτά τα χρόνια από τον Δρ. Σάνφορντ. Αυτοί οι προπαγανδιστές περιλαμβάνουν τον πολυ-δισεκατομμυριούχο Τζώρτζ Σόρος (George Soros) που επέλεξε, ως ένα από τα πρώτα προγραμματά του, να χρηματοδοτήσει τις προσπάθειες για να αμφισβητήσουν την αποτελεσματικότητα των 37$ δις-το-έτος πόλεμο της Αμερικής κατά των ναρκωτικών.

Το Λίντεσμιθ Σέντερ (Lindesmith Center) που υποστηρίζεται από τον Σόρος χρησιμεύει ως μια κορυφαία φωνή για τους Αμερικανούς που θέλουν την αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών. «Ο Σόρος είναι ο «μπαμπάς Warbucks», της νομιμοποίησης των ναρκωτικών ισχυρίστηκε ο Τζότζεφ Καλιφάνο (Joseph Califano) ο νεώτερος, του “Εθνικού Κέντρου Εθισμού και Κατάχρησης Ουσιών» του Πανεπιστημίου Κολούμπια (The Nation, 2 Σεπτεμβρίου, 1999).

ΜΟΥΣΙΚΗ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ

Ο Αντόρνο επρόκειτο να τεθεί επικεφαλής της μονάδας «μουσικών σπουδών”, και γι' αυτό στη “Theory of Modern Music” (Θεωρία για την σύγχρονη Μουσική) προώθησε την ατονική Μουσική και την δημοφιλή ποπ μουσική ως όπλο για να καταστρέψει την κοινωνία. Προώθησε επίσης τις εκφυλισμένες μορφές μουσικής οι οποίες διαδίδουν την ψυχική ασθένεια. Είπε:

“Με τη χρήση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να πέσουν στα γόνατα, εάν προωθηθεί ένα πνεύμα απαισιοδοξίας και απελπισίας”.

~ Από τα τέλη της δεκαετίας του 1930, (μαζί με τον Χορκχάιμερ) μετανάστευσαν στο Χόλυγουντ.

Η επέκταση των βίαιων βίντεο-παιχνιδιών, επίσης, υποστήριξαν τους στόχους της Σχολής

Το SEX

Στο βιβλίο του “The Closing of the American Mind” (Το κλείσιμο του Αμερικανικού μυαλού) , ο Άλαν Μπλούμ (Alan Bloom) παρατήρησε πως ο Μαρκούζε κατά τη δεκαετία του εξήντα απευθύνθηκε στους φοιτητές των πανεπιστημίων με ένα συνδυασμό Μαρξ και Φρόυντ. Στο “Eros andCivilization” και στο “One Dimensional Man” (Έρως και Πολιτισμός και Ο μονοδιάστατος άνθρωπος) ο Μαρκούζε υποσχέθηκε ότι το τέλος του καπιταλισμού και της ψευδούς του συνείδησης θα οδηγήσει σε μια κοινωνία όπου οι μεγαλύτερες ικανοποιήσεις θα είναι σεξουαλικές.

Η Ροκ μουσική αγγίζει την ίδια χορδή στους νέους. Κοινά έχουν την ελεύθερη σεξουαλική έκφραση, τον αναρχισμό, την αποκάλυψη του ανορθολογικού ασυνείδητου και την ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε είδους παραλογισμό.

ΤΑ Μ.Μ.Ε.

Τα σύγχρονα μέσα ~ αν μη τι άλλο ο Arthur «Punch» Sulzberger Jnr., ο οποίος ανέλαβε την New York Times στα 1992 ~ στηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό στη μελέτη της Σχολής της Φρανκφούρτης The AuthoritarianPersonality (Η Αυταρχική προσωπικότητα). (Νέα Υόρκη: Harper, 1950). Στο βιβλίο του “Arrogance” (Αλαζονεία), (Warner Books, 1993) ο πρώην ρεπόρτερ των CBS News, Μπέρναρντ Γκόλντμπεργκ (Bernard Goldberg) σημείωσε για τον Σάλτσμπεργκερ (Sulzberger) ότι «εξακολουθεί να πιστεύει στις παλιές αντιλήψεις του εξήντα για « απελευθέρωση » και «τον άνθρωπο που αλλάζει τον κόσμο, » .

Στην πραγματικότητα, τα χρόνια του Σάλτσμπεργκερ έχουν μια σταθερή πορεία στην PC Boulevard, με ένα γραφείο τύπου έντονα αφιερωμένο σε κάθε είδους ποικιλομορφία εκτός από την διανοητική». Το 1953 το Ινστιτούτο μεταφέρθηκε πίσω στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Ο Αντόρνο πέθανε στα 1955 και ο Χορκχάιμερ στα 1973. Το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών συνέχισε και ήταν γνωστό πλέον ως “Η Σχολή της Φρανκφούρτης” . Πρόκειται για τον «πολιτιστικό μαρξισμό», που κατέλαβε τα σχολεία και τα πανεπιστημιά μας.

Πως η «πολιτική ορθότητα», η οποία έχει καταστρέψει τους οικογενειακούς δεσμούς μας, την θρησκευτική μας παράδοση και ολόκληρο τον πολιτισμό μας ξεπήδησε από τη Σχολή της Φρανκφούρτης.

Ήταν αυτοί οι “διανοούμενοι” Μαρξιστές που αργότερα, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων κατά του Βιετνάμ, έπλασαν τη φράση, «κάνετε έρωτα, όχι πόλεμο», ήταν αυτοί οι “διανοούμενοι” που προώθησαν την διαλεκτική της «αρνητικής» κριτικής, ήταν αυτοί οι “θεωρητικοί” που ονειρεύονταν μια ουτοπία όπου θα κυβερνούσαν οι κανόνες τους. Ήταν οι δικές τους ιδέες που οδήγησαν στην τρέχουσα μανία για το ξαναγράψιμο της ιστορίας και στην μόδα για «αποδόμηση».

Έλεγαν διαρκώς: «Οι σεξουαλικές διαφορές είναι μια σύμβαση, αν αισθάνεσαι καλά να το κάνεις, κάντο. "

Σε μία ομιλία του στη Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ τον Αύγουστο του 1999, ο Δρ Τζέρλντ Λ. Άτκινσον (Gerald L. Atkinson), CDR USN (Ret), έδωσε μία συνέντευξη υπόβαθρου για τη Σχολή της Φρανκφούρτης, υπενθυμίζοντας στο ακροατήριό του ότι ήταν οι «στρατιώτες του πεζικού» της Σχολής της Φρανκφούρτης αυτοί που εισήγαγαν τις τεχνικές «εκπαίδευσης ευαισθησίας» που χρησιμοποιείται στα δημόσια σχολεία κατά τα τελευταία 30 χρόνια και χρησιμοποιείται τώρα από τον στρατό των ΗΠΑ για να εκπαιδεύσει τους στρατιώτες για την «σεξουαλική παρενόχληση».

Κατά τη διάρκεια της εκπαιδεύσης «ευαισθησίας», στην κατάρτιση των εκπαιδευτικών, τους είπαν να μην διδάσκουν, αλλά να «διευκολύνουν». Οι Αίθουσες διδασκαλίας έγιναν κέντρα αυτοεξέτασης, όπου τα παιδιά μίλησαν για τα δικά τους υποκειμενικά συναισθήματα. Η τεχνική αυτή έχει σχεδιαστεί για να πείσουν τα παιδιά πως ήταν η μόνη εξουσία στη ζωή τους. Ο Άτκινσον συνέχισε: «Η Αυταρχική προσωπικότητα”, μελετήθηκε από τη Σχολή της Φρανκφούρτης στη δεκαετία του 1940 και του 1950 στην Αμερική και προετοίμασε το δρόμο για τον επακόλουθο πόλεμο ενάντια στο αρσενικό φύλο που προωθήθηκε από τον Χέρμπερντ Μαρκούζε (Herbert Marcuse) και την συμμορία των κοινωνικών επαναστατών υπό το πρόσχημα της «απελευθέρωσης των γυναικών » και το κίνημα της Νέας Αριστεράς στη δεκαετία του 1960.

Η απόδειξη ότι οι ψυχολογικές τεχνικές για την μεταβολή της προσωπικότητας προορίζονται να ευνουχίσουν τον Αμερικανό άνδρα, παρέχεται από τον Αβραάμ Μάσλοου (Abraham Maslow), ιδρυτή της “Third Force Humanist Psychology” (Τρίτη Δύναμη Ανθρωπιστική Ψυχολογία) και υποστηρικτή της ψυχοθεραπευτικής αίθουσας διδασκαλίας, ο οποίος έγραψε ότι:

«Το επόμενο βήμα στην προσωπική εξέλιξη είναι μια υπέρβαση και των δύο:
του ανδρισμού και της θηλυκότητας, στην ανθρωπότητα».



Στις 17 Απριλίου του 1962, ο Μάσλοου έδωσε μια διάλεξη σε μια ομάδα μοναχών της Ιερής Καρδιάς, ένα κολλέγιο Καθολικών γυναικών στη Μασαχουσέτη. Σημείωσε σε μια καταχώρηση ημερολογίου πως η συζήτηση ήταν πολύ «επιτυχημένη», αλλά διαπίστωσε ότι το γεγονός ήταν πολύ ανησυχητικό.

«Δεν πρέπει να με χειροκροτήσουν”, έγραψε, «Θα έπρεπε να επιτεθούν. Αν είχαν πλήρη επίγνωση του τι έκανα, θα επιτίθεντο». (Journals, σελ. 157).

ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ

Στο φυλλάδιο της “Sex & Social Engineering” (Sex & Κοινωνική Μηχανική) (Family Education Trust 1994) η Βάλερυ Ρίτσες (Valerie Riches) παρατήρησε πως στα τέλη του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, υπήρχαν εντατικές κοινοβουλευτικές καμπάνιες που προέρχονταν από μια σειρά οργανώσεων στον τομέα του ελέγχου των γεννήσεων (δηλαδή, την αντισύλληψη, την άμβλωση, την στείρωση).

«Από την ανάλυση των ετήσιων εκθέσεων τους, κατέστη προφανές ότι ένας συγκριτικά μικρός αριθμός ανθρώπων συμμετείχαν σε εκπληκτικό βαθμό σε μια σειρά από ομάδες πίεσης.

Το δίκτυο αυτό εξοπλίζεται όχι μόνο με προσωπικό, αλλά και με ταμεία, ιδεολογία και μερικές φορές από διευθύνσεις: Υποστηρίζοντο επίσης από κατεστημένα συμφέροντα και από επιχορηγήσεις σε ορισμένες περιπτώσεις, από κρατικές υπηρεσίες. Στην καρδιά του δικτύου ήταν η “Family Planning Association” (FPA) (Ένωση Οικογενειακού Προγραμματισμού), με τη δική της συλλογή παραφυάδων. Αυτό που ανακάλυψαν ήταν μια δομή εξουσίας με τεράστια επιρροή.

«Μία βαθύτερη έρευνα αποκάλυψε ότι το δίκτυο, στην πραγματικότητα, απλώθηκε ακόμη περισσότερο, στην ευγονική, τον έλεγχο του πληθυσμού, τον έλεγχο των γεννήσεων, τις μεταρρυθμίσεις στο σεξουαλικό και το οικογενειακό δίκαιο, το σεξ και την εκπαίδευση σε θέματα υγείας. Τα πλοκάμια του άγγιζαν εκδοτικούς οίκους, ιατρικά, εκπαιδευτικά και ερευνητικά ιδρύματα, τις γυναικείες οργανώσεις και την συμβουλευτική του γάμου ~ οπουδήποτε θα μπορούσε να ασκηθεί επιρροή. »

Φάνηκε να έχει μεγάλη επιρροή στα μέσα ενημέρωσης στους μονίμους υπαλλήλους στις σχετικές κυβερνητικές υπηρεσίες, έξω από κάθε αναλογία με τους αριθμούς που εμπλέκονται. «Κατά τη διάρκεια των ερευνών μας, ένας ομιλητής σε ένα Συμπόσιο Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης στο Λίβερπουλ περιέγραψε την τακτική στην σεξουαλική διαπαιδαγώγηση λέγοντας:

«αν δεν μπούμε στην σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, τα παιδιά θα ακολουθήσουν τα ήθη και έθιμα των γονιών τους.

Σύντομα έγινε προφανές πως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ήταν το όχημα για τους μικροπωλητές του κοσμικού ανθρωπισμού.

«Ωστόσο, την εποχή εκείνη η δύναμη του δικτύου και οι πλήρεις συνέπειες των δραστηριοτήτων του δεν ήταν πλήρως κατανοητές. Θεωρήθηκε ότι η κατάσταση αυτή περιορίζετο στη Βρετανία. Οι διεθνείς επιπτώσεις δεν είχαν γίνει κατανοητές.

«Λίγο μετά, εκδόθηκε ένα μικρό βιβλίο με τον ενδιαφέροντα τίτλο «TheMen Behind Hitler», (Οι άνδρες πίσω από τον Χίτλερ) ~ “Μία Γερμανική Προειδοποίηση προς τον κόσμο”. Ισχυρίζετο πως το κίνημα της ευγονικής, το οποίο είχε κερδίσει δημοτικότητα στις αρχές του εικοστού αιώνα, είχε περάσει στην παρανομία μετά από το καθεστώς της ναζιστικής Γερμανίας, αλλά ήταν ακόμα ενεργό και λειτουργεί μέσα από οργανώσεις που προωθούν την άμβλωση, την ευθανασία, την στείρωση, την ψυχική υγεία, κλπ.

Ο συγγραφέας κάλεσε τον αναγνώστη να δεί στην πατρίδα του και τις γειτονικές της χώρες, γιατί σίγουρα θα διαπιστώσει πως τα μέλη των επιτροπών και των οργανισμών αυτών σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό.

«Άλλα βιβλία και έγγραφα από ανεξάρτητες πηγές επιβεβαίωσαν αργότερα αυτή την κατάσταση. Στην Αμερική δημοσιεύθηκε επίσης ένα αξιόλογο βιβλίο, το οποίο κατέγραψε τις δραστηριότητες του Συμβούλιου Σεξουαλικής Ενημέρωσης και Εκπαίδευσης των Ηνωμένων Πολιτειών (SIECUS). Είχε τίτλο «The SIECUS Circle A Humanist Revolution» (Ο κύκλος SIECUS για την ανθρωπιστική Επανάσταση).

Το SIECUS ιδρύθηκε το 1964 και δεν έχασε καθόλου χρόνο για να συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα κοινωνικής μηχανικής μέσω της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία. Πρώτος εκτελεστικός διευθυντής της ήταν η Μαίρη Καλντερόν (Mary Calderone), η οποία ήταν επίσης στενά συνδεδεμένη με τον Οικογενειακό Προγραμματισμό, το Αμερικανικό αντίστοιχο του Βρεττανικού FPA.

Σύμφωνα με την “The SIECUS Circle”, η Καλντερόν προέβαλε συναισθήματα και θεωρίες που έθεσε ο Ρούντολφ Ντρέικους (Rudolph Dreikus), ένας ανθρωπιστής, που υποστηρίζει:

• Την συγχώνευση ή την αντιστροφή των φύλων ή τους ρόλους των φύλων.

• Την απελευθέρωση των παιδιών από τις οικογένειές τους.

• Την κατάργηση της οικογένειας, όπως την ξέρουμε.

Στο βιβλίο τους «Mind Siege», (Thomas Nelson, 2000) Οι Τιμ Λαχάγιε (Tim LaHaye) και Ντέιβιντ Α. Νόμπελ (David A. Noebel) επιβεβαίωσαν τα ευρήματα του Ρίτσες σε διεθνές δίκτυο.

«Κορυφαίες προσωπικότητες του κοσμικού ανθρωπισμού είναι οι: John Dewey, Isaac Asimov, Paul Kurtz, Corliss Lamont, Bertrand Russell, Julian Huxley, Richard Dawkins, Margaret Sanger, Carl Rogers, Ted Turner που διακηρύττει «ο Χριστιανισμός είναι για τους ηττημένους», η Μαρία Calderone. Επίσης αυτοί που αναφέρονται στο οπισθόφυλλο του Ανθρωπιστικού Μανιφέστου I και II, συμπεριλαμβανομένων των: EugeniaC. Scott, Alfred Kinsey, Abraham Maslow, Erich Fromm, Rollo May, η Betty Friedan.

Margaret Sanger, αρχι-ιέρεια του ελέγχου των γεννήσεων:

"Το πιο ελεήμων πράγμα που μια μεγάλη οικογένεια μπορεί να κάνει σε ένα από τα βρέφη της είναι να το σκοτώσει." ~ Margaret Sanger, “Women and the New Race”.

«Δίπλα τους βρίσκονται οι χρηματοδότες ή υποστηκτές οργανισμοί, όπως η Σχολή της Φρανκφούρτης, η αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, οι Δημοκράτες Σοσιαλιστές της Αμερικής, το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, το Πανεπιστήμιο Γέιλ (Yale), το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (Berkeley) και δύο χιλιάδες άλλα κολλέγια και πανεπιστήμια.

Ένα πρακτικό παράδειγμα για το πώς το παλιρροϊκό κύμα της σκέψης του Μάσλοου καταπίνει τα Αγγλικά σχολεία αποκαλύφθηκε σε ένα άρθρο στη Βρεττανική Εθνική Ένωση Καθολικών Οικογενειών (NACF) την εφημερίδα της Καθολικής Οικογένειας (Αύγουστος 2000), όπου ο Τζέιμς Κάφρεϊ προειδοποίησε για το πρόγραμμα Ιθαγένεια (PSHE), το οποίο θα εισέρχετο σύντομα στο Εθνικό αναλυτικό πρόγραμμα. »

“Πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται σε αυτό το νέο θέμα” , έγραψε, « και το πιο σημαντικό, να ανακαλύψουμε τη φιλοσοφική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται. Οι ενδείξεις για αυτό μπορούν να βρεθούν στη λέξη «επιλογή» που εμφανίζεται συχνά στην τεκμηρίωση του πολίτη και τη μεγάλη έμφαση που δίνεται στους μαθητές να συζητούν και να «διευκρίνιζουν» τις δικές τους απόψεις, τις αξίες και τις επιλογές τους σχετικά με οποιοδήποτε συγκεκριμένο θέμα.

Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την έννοια που είναι γνωστή ως « Διευκρίνιση Αξιών” ~ Μια έννοια ανάθεμα στον καθολικισμό, στον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ.

«Η ιδέα αυτή ήταν πρωτοπόρος στην Καλιφόρνια το 1960 από τους ψυχολόγους Γοίλιαμ Κούλσον (William Coulson), Καρλ Ρότζερς (Carl Rogers) και Άμπααμ Μάσλοου (Abraham Maslow). Βασίστηκε στην «ανθρωπιστική» ψυχολογία, στην οποία οι ασθενείς θεωρούντο ως οι μοναδικοί κριτές των πράξεών τους και της ηθικής τους συμπεριφοράς. Έχοντας δημιουργήσει την τεχνική της “Διευκρίνισης των Αξιών” (ValuesClarification), οι ψυχολόγοι την εισήγαγαν με καταστροφικά αποτελέσματα στα σχολεία και τα άλλα ιδρύματα, όπως τα μοναστήρια και τα θρησκευτικά σεμινάρια.

Οι μονές άδειασαν, οι ιερείς έχασαν τις κλίσεις τους και υπήρξε μία μεγάλη απώλεια της πίστης στο Θεό. Η “Διευκρίνιση των Αξιών” προϋποθέτει ένα ηθικό σχετικισμό στον οποίο δεν υπάρχει απόλυτο σωστό ή λάθος .

«Αυτό το ίδιο σύστημα πρόκειται να εισαχθεί στα ευάλωτα μυαλά των βρεφών, των παιδιών και των εφήβων μετά τα έτη από το 2000 και μετά.

Η “Διευκρίνιση των Αξιών” (Values Clarification) θεωρεί ότι οι εκπαιδευτικοί που θα προωθήσουν αρετές όπως η τιμιότητα, η δικαιοσύνη ή η αγνότητα αποτελεί κατήχηση στα παιδιά και «παραβιάζει» την ηθική ελευθερία τους.

Υποστηρίζεται ότι τα παιδιά θα πρέπει να είναι ελεύθερα να επιλέξουν τις δικές τους αξίες, και ο δάσκαλος πρέπει απλώς να «διευκολύνει» και πρέπει να αποφύγει κάθε ηθικολογία ή επίκριση .

Δικηγόρος σχολίασε πρόσφατα τις ανησυχητικές τάσεις στην Αυστραλιανή εκπαίδευση, «Το κύριο θέμα της “Διευκρίνισης των Αξιών” είναι ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Η “Διευκρίνιση των Αξιών” δεν επιδιώκει να αναγνωρίζει και να μεταδίδει τις «σωστές» αξίες.

«Ελλείψει σαφούς ηθικής καθοδήγησης, τα παιδιά φυσικά θα κάνουν επιλογές με βάση τα συναισθήματα.

Με την ισχυρή πίεση των συνομηλίκων και απελευθερωμένοι από τις αξίες που πηγάζουν από την παράδοση, εξασφαλίζουν ώστε οι «κοινές αξίες» να πέσουν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή.

«Αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή», γράφει ο Φίλιπ Τρόουερ (Philip Trower) σε μια επιστολή του προς τον συγγραφέα, «είναι ένα μίγμα από δύο σχολές σκέψης, τη Σχολή της Φρανκφούρτης και τη Φιλελεύθερη Παράδοση που πηγαίνει πίσω στον 18ο αιώνα του Διαφωτισμού. Η Σχολή της Φρανκφούρτης έχει βέβαια βαθειές τις ρίζες της στον 18ο αιώνα του Διαφωτισμού. «Αλλά όπως ο Μαρξισμός του Λένιν, είναι ένα αποσχισθέν κίνημα”.

Οι φιλελεύθεροι θέλουν να οδηγήσουν σε «βελτίωση» και «τελειοποίηση» τον δυτικό πολιτισμό, ενώ η Σχολή της Φρανκφούρτης θέλει την καταστροφή του. «Σε αντίθεση με τους μαρξιστές της σκληρής γραμμής, η Σχολή της Φρανκφούρτης δεν κάνει σχέδια για το μέλλον. Όμως, η Σχολή της Φρανκφούρτης φαίνεται να είναι πιο διορατική από τους κλασικούς φιλελεύθερους και τους κοσμικούς μας. Τουλάχιστον βλέπουν τις ηθικές παρεκκλίσεις που προωθούν , στο τέλος, να κάνουν την κοινωνική ζωή αδύνατη ή αφόρητη.

Αλλά αυτό αφήνει ένα μεγάλο ερωτηματικό για το μέλλον μας.

Εν τω μεταξύ, η αθόρυβη επανάσταση κυλά προς τα εμπρός.

Μπορείς να σηκωθείς ανά πάσα στιγμή και να πείς στη "δυστυχία" ότι αυτός δεν είναι ο εαυτός μου...

"Η δυστυχία σχεδόν πάντα δείχνει ότι υπάρχει ένας δρόμος που δεν ακολουθήθηκε. Ένα ταλέντο που δεν καλλιεργήθηκε, ένας εαυτός που δεν αναγνωρίστηκε".
Leshan

Η δυστυχία είναι μια σύνθετη λέξη.

Είναι η κακή τύχη.

Είναι επίσης και μια "βαριά" λέξη.. Συνήθως αν κάποιος είναι δυστυχής, αυτό δεν εξαρτάται μόνο από τις επιλογές του. Εξαρτάται και από τις συνθήκες μέσα στις οποίες καλείται να γνωρίσει την ζωή.

Δεν πάνε πάντα τα πράγματα όπως θές..

Ενώ η δυστυχία είναι μια συναισθηματική κατάσταση που επηρεάζει σχεδόν τα πάντα στη ζωή σου, ωστόσο δεν παύει να είναι ένας δρόμος.

Μπορείς ανά πάσα στιγμή να φύγεις από αυτόν.

Ενώ η δυστυχία είναι μια συναισθηματική κατάσταση που επηρεάζει σχεδόν τα πάντα στη ζωή σου, ωστόσο δεν παύει να "εκνευρίζει" τα ταλέντα που έχεις..

Μπορείς να τα αφήσεις να "ξεσπάσουν" ανά πάσα στιγμή.

Ενώ η δυστυχία είναι μια συναισθηματική κατάσταση που επηρεάζει σχεδόν τα πάντα στη ζωή σου, ωστόσο δεν παύει να προσπαθεί να "εγκλωβίσει" τον εαυτό σου σε μια γωνία, ώστε να μην μπορείς να "σηκωθείς".

Μπορείς να σηκωθείς ανά πάσα στιγμή και να πείς στη "δυστυχία" ότι αυτός δεν είναι ο εαυτός μου...

Η αλχημεία της βοήθειας

Όταν δουλεύεις με ανθρώπους, μπορείς να δουλεύεις σαν να είναι καθήκον ή μπορείς να δουλέψεις μαζί τους με αγάπη. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο. Το καθήκον είναι χλιαρό, η αγάπη είναι παθιασμένη. Το καθήκον μπορεί να βοηθήσει, μα δεν μπορεί να μεταμορφώσει. Το καθήκον μπορεί να αγγίξει μόνο την επιφάνεια του άλλου ανθρώπου, επειδή είναι κάτι που έρχεται από το κεφάλι σου. Η αγάπη μπορεί να μεταμορφώσει, επειδή είναι κάτι που έρχεται από την καρδιά σου.

Όποτε δουλεύεις με ανθρώπους, να θυμάσαι ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Ποτέ ξανά δεν θα βρεις τέτοιον άνθρωπο. Συμβαίνει μόνο μια φορά. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, επειδή δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά. Έτσι, κάθε στιγμή επαφής θα είναι επίσης ιστορική, επειδή είναι ανεπανάληπτη. Είναι τρομερά πολύτιμη. Έτσι, όποτε βοηθάς, να βοηθάς από αγάπη. Μπες μέσα στη ροή και ξέχνα τη βοήθεια. Άρχισε να νοιάζεσαι. Αυτή είναι η διαφορά.
Αν βοηθάς, θα είσαι το πολύ-πολύ μια νοσοκόμα. Αν νοιάζεσαι, γίνεσαι μητέρα. Η βοήθεια είναι κάτι ποσοτικό. Η φροντίδα είναι κάτι ποιοτικό και δείχνει μια ένταση. Είναι φλόγα. Να είσαι λοιπόν βαθιά μέσα στο πάθος.

Κάθε άτομο είναι αντιπρόσωπος του θεϊκού. Αγάπησέ τον, λάτρεψέ τον, σεβάσου τον και οτιδήποτε κάνεις, κάνε το με βαθιά ταπεινότητα. Τότε, περισσότερο βοηθιέσαι, παρά βοηθάς. Τότε, εσύ θα ωριμάζεις περισσότερο από ό,τι μπορεί να ωριμάσει ο άλλος άνθρωπος μέσα από τη βοήθειά σου.
Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μάθεις κάτι, από το να γίνεις δάσκαλος. Πάρε το όμως αυτό σαν μια πάρα πολύ ιερή υπόθεση. Να είσαι πραγματικά έντιμος και αυθεντικός με αυτό. Δεν λέω να είσαι σοβαρός, επειδή από τη στιγμή που γίνεσαι σοβαρός, δεν μπορείς να βοηθήσεις. Να είσαι έντιμος, αλλά όχι σοβαρός. Πάρε το σαν διασκέδαση, αλλά μην ξεχνάς την ιερότητά του. Όταν συναντιέται η διασκέδαση και η ιερότητα, τότε εμφανίζεται μέσα σου εκείνη η ποιότητα που μπορεί να βοηθήσει. Αυτή είναι η αλχημεία της βοήθειας: Το να συναντιέται μέσα σου η διασκέδαση και η ιερότητα.

Φέρε λοιπόν περισσότερη προσπάθεια, περισσότερη ενέργεια σ’ αυτό. Να μπαίνεις όλο και πιο συνολικά μέσα σ’ αυτό, ποτέ όμως πραγματικά συνολικά.
Να γίνεσαι όλο και πιο συνολικός, ποτέ όμως πραγματικά συνολικός...

ΤΟ ΜΕΤΑΤΡΑΥΜΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ

Τι κοινό έχει ένας άνθρωπος που είχε τροχαίο ατύχημα κι είναι σε ιατρική παρακολούθηση, με ένα παιδί που είναι θύμα εκφοβισμού και γελοιοποίησης στο σχολείο;
Τι κοινό έχει μία ή ένας σύζυγος που ξαφνικά ανακάλυψε ότι το ταίρι τους τους απατάει, ενώ του είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη, με έναν εργαζόμενο που ξαφνικά και ψυχρά του ανακοινώθηκε η απόλυση του;
Τι κοινό μπορεί να έχει ένα θύμα σεισμού, που διασώθηκε μέσα από ερείπια, με κάποιο άτομο που έπεσε θύμα ληστείας και απειλήθηκε η ζωή του;
Όλοι αυτοί έχουν κοινή την πιθανότητα να πάσχουν από Μετατραυματικό Σύνδρομο.
Τι είναι το Μετατραυματικό Σύνδρομο; Πρόκειται συνήθως για την αντίδραση ενός ατόμου σ' ένα τραυματικό ξαφνικό γεγονός - αλλά όχι απαραίτητα
Παρ' ότι τα αίτια είναι ποικίλα και τα είδη των τραυματικών γεγονότων διαφορετικά, οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτό το Σύνδρομο έχουν κάτι κοινό ως προς τα συμπτώματα:
Έμμονες ιδέες, εφιαλτικά όνειρα, ευερεθιστότητα, διαταραχές του ύπνου, ξεσπάσματα θυμού, επιθετικότητα ή κατάθλιψη, αλεξιθυμία, δηλ. συναισθηματικό μούδιασμα, αμνησία ή κενό στη μνήμη ως προς το συμβάν. Ωστόσο μπορεί να εμφανιστεί το σύμπτωμα κι από την αντίθετη όψη του: με μνήμες κι εικόνες από το τραυματικό γεγονός που εισβάλλουν στο νου, με αστραπιαία αναβίωση του γεγονότος (flashbacks), με απουσία αίσθησης ασφάλειας ως προς την σωματική του ακεραιότητα ή έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους ανθρώπους αν πρόκειται για συζυγική απιστία, κακοποίηση ή άλλους είδους ματαίωση στις σχέσεις του ατόμου.. Μέρος ή σύνολο των συμπτωμάτων μπορούν να αναβιωθούν με αφορμή κάτι που είδε στην τηλεόραση ή άκουσε στο δρόμο και μοιάζει με το τραυματικό γεγονός.

Μια κυρία, για παράδειγμα, είχε υποστεί βία από τον άντρα της, στο παρελθόν. Όταν άκουσε στον πάνω όροφο να φωνάζουν και να χτυπιούνται, αμέσως ξανάζησε το τρόμο που βίωνε με τον σύζυγο της. Ένας άνδρας, που υπέστη τροχαίο και επιβίωσε, σ' ένα απότομο φρενάρισμα μπορεί έστω και στιγμιαία, να ξαναζήσει τον τρόμο και τον πόνο. Ένα παιδάκι που έχει υποστεί κακοποίηση από τον γονιό του, μπορεί να κάνει βήματα πίσω όταν το πλησιάζει η δασκάλα για να του πει να διαβάσει, επειδή έχει συνδέσει τη σωματική προσέγγιση με το πλησίασμα για σωματική επίθεση.

Επίσης, η αναβίωση τραυματικού γεγονότος μπορεί να αναδείξει τα ίδια συμπτώματα κατά την ημέρα μίας επετείου, π.χ. στην επέτειο ενός τροχαίου ή μίας ορφάνιας. Η διαδικασία δεν είναι πάντα συνειδητή, το άτομο δηλ. μπορεί να μην έχει συνδυάσει τη συγκεκριμένη ημέρα με την επέτειο ενός τόσο βαρυσήμαντου γεγονότος.. Για παράδειγμα, ένας άντρας 50 ετών βίωσε το Μετατραυματικό Σύνδρομο ως εξής: πριν από μερικά χρόνια, στην ίδια ηλικία και τον ίδιο μήνα, είχε πεθάνει ξαφνικά ο πατέρας του. Μπορεί επίσης, το σύνδρομο να αναδυθεί στην επιφάνεια, κατά την ηλικία που το άτομο πλησιάζει την ηλικία στην οποία αρρώστησε σοβαρά ένας γονέας του στο παρελθόν.
Τα γεγονότα μπορεί να ποικίλουν: μπορεί να είναι φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί, τυφώνες, πυρκαγιές, θύελλες. Μπορεί να είναι τραυματισμός από τροχαίο ή ξαφνική απώλεια από θάνατο προσφιλούς προσώπου. Επίσης το Μετατραυματικό Σύνδρομο μπορεί να έχει ως αίτιο την ξαφνική απώλεια εργασίας ή εισοδήματος, την οικογενειακή βία, τη συζυγική απιστία, τη σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση, την κακοποίηση από εγκληματία/ ληστεία.
Παρά το ότι έχουν κοινές εκδηλώσεις ως προς τα συμπτώματα, τα διαφορετικά αίτια πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ 'όψιν. Παράδειγμα, στην συζυγική απιστία ο παθών ή η παθούσα αισθάνεται άχρηστος ή άχρηστη ως αρσενικό ή θηλυκό. Στην σεξουαλική κακοποίηση ή το βιασμό, το θύμα αισθάνεται συχνά ντροπή και συνυπευθυνότητα. Για το λόγο αυτό τα συγκεκριμένα άτομα δύσκολα ζητάνε βοήθεια ή δεν το αποκαλύπτουν, παρά σε ανθρώπους με τους οποίους αισθάνονται απόλυτη εμπιστοσύνη. Πάνω απ' όλα η εμπιστοσύνη ότι δεν θα τον/την κρίνουν και θα ενδιαφερθούν ουσιαστικά για την επαναφορά στην λειτουργικότητα του, είναι το εφαλτήριο σημείο για την ανάπτυξη εμπιστοσύνης.

Ποιες είναι οι ανάγκες του πάσχοντος από Μετατραυματικό Σύνδρομο;
Η άμεση και μεγαλύτερη ανάγκη του πάσχοντος είναι να αισθανθεί πάλι ασφαλής. Ασφαλής ως προς την σωματική ακεραιότητα, αν αυτή έχει απειληθεί από το συμβάν. Σε κάθε περίπτωση έχει ανάγκη από ψυχολογική ασφάλεια, δηλ. ότι θα μπορεί να απελευθερωθεί από τον τρόμο, τον πανικό, την έλλειψη συγκέντρωσης κι όλα τα συμπτώματα που παρουσιάζει το Μετατραυματικό Σύνδρομο.
Στη συνέχεια το άτομο έχει ανάγκη ν' αποκτήσει ξανά σταθερότητα στη ζωή του και να ανακτήσει την υγεία του. Για αυτό οι γύρω του καλό είναι να του προσφέρουν όση ασφάλεια και εμπιστοσύνη μπορούν. Η κοινωνική στήριξη δηλ. η ηθική, ψυχολογική, υλική και πρακτική υποστήριξη στον πάσχοντα θεωρούνται τα απαραίτητα κλειδιά αυτής της διαδικασίας.
Χρειάζεται να αποφεύγουμε τις συμβουλές εκτός αν ο ίδιος ο ασθενής το ζητήσει. Οι συμβουλές συχνά εκλαμβάνονται ως ψυχρότητα κι έλλειψη συμπόνιας.
Να τον/την ακούμε προσεκτικά και να μπαίνουμε στη θέση του. Να ρωτάμε πώς θέλει να τον βοηθάμε και να του προσφέρουμε ό,τι σε μας είναι δυνατόν. Να είμαστε σαφείς στο τι μπορούμε να δώσουμε και τι όχι.
Να αφουγκραζόμαστε με την ψυχή μας όχι μόνο με τα αυτιά μας. Μπορεί ο άνθρωπός μας να ισχυρίζεται ότι είναι καλά, αλλά αυτό να μην ισχύει, γιατί ίσως δεν εμπιστεύεται εύκολα, φοβάται μήπως δεν τον καταλάβουν. Να του δίνουμε επιβεβαίωση ότι δεν θα τον κρίνουμε, ούτε ότι θα του πούμε να "προχωρήσει παρακάτω". Είναι σαν να τον αποστομώνουμε. Ο καθένας έχει τον δικό του ρυθμό να επουλώσει τραύματα.
Αν έχουμε υποστεί παρόμοιο τραύμα στο παρελθόν, είμαστε σε καλύτερη θέση να καταλάβουμε ή τουλάχιστον ο παθών αισθάνεται μεγαλύτερη κατανόηση.
Μερικοί παθόντες ωφελούνται από το να επαναλαμβάνουν την ιστορία του συμβάντος. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να συγκροτήσουν την σκέψη τους, να δώσουν νόημα στο τραυματικό συμβάν και να μειώσουν τη σημασία του.
Αν είναι παιδί που το κοροϊδεύουν στο σχολείο, ποιος το ακούει και παίρνει σοβαρά τα παράπονά του; Ή του απαντάνε "μη δίνεις σημασία" . Η απάντηση που παίρνει είναι πιο τραυματική από την κοροϊδία, γιατί δεν έχει σε ποιον να βασιστεί.
Το πόσο γρήγορα θα επουλωθεί το ψυχικό τραύμα εξαρτάται από τις ψυχικές και κοινωνικές δυνατότητες του ατόμου και της οικογένεια του πριν το γεγονός. Αν έχει, δηλ. ατομικά χαρακτηριστικά ψυχικής αντοχής, όπως το να μην παίρνει τα πράγματα προσωπικά, να μην τα βάζει με τον εαυτό του και να ζητά βοήθεια από ανθρώπους που εμπιστεύεται. Οι συνέπειες εξαρτώνται από το είδος του τραύματος , τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες κάτω από τις οποίες ζει και το νόημα που δίνει ο καθένας σε αυτό το τραυματικό γεγονός. Ως προς το τελευταίο, αν σκέπτεται "γιατί να συμβαίνουν όλα τα άσχημα σε μένα;" μας βάζει σε σκέψεις ότι θα χρειαστεί παραπάνω χρόνο και στήριξη από τον άλλον που σκέπτεται " πως μπορώ να το ξεπεράσω;" Ο δεύτερος έχει περισσότερη ψυχική ανθεκτικότητα καθώς και περισσότερες πιθανότητες να συνέλθει κι ίσως να φτάσει σε καλύτερη κατάσταση από εκείνη που ήταν πριν το δυσάρεστο γεγονός.
Για αυτό χρειάζεται ένα προσεκτικό ιστορικό εφόσον κάποιος καταφύγει σε ειδικό. Επί πλέον, αν κριθεί από τον ή την ειδικό, μπορούν να εφαρμοστούν τεχνικές οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν το άτομο να συνέλθει πλήρως από τα συμπτώματα του, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Τεχνικές όπως το Εxposure (Έκθεση στο δυσάρεστο γεγονός ) βοηθάει να το ξαναζήσει και να απελευθερωθεί. Όμως αν ο τραυματισμένος δεν το αντέχει, απαιτείται πρώτα να αισθανθεί ασφαλής, παρ'όλη την ψυχολογική στήριξη με την βοήθεια άλλων ή ειδικού. Τεχνικές με τις οποίες ο τραυματισμένος έχει καλύτερα τον έλεγχο είναι το ΕMDR ( Eye Movement Desensitization and Reprocessing), η εξέλιξη του ΕMDR το Brain Spotting, και στοιχεία του Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού (Neurolinguistic Programming ) όπως η OπτικοΚιναισθητική Αποευαισθητοποίηση (Visual Kinesthetic Disassociation (VKD .
Ως προς τις κοινωνικές συνθήκες, αν πρόκειται για φυσική καταστροφή, πόση ζημιά έπαθε το σπίτι του; Μπορεί να το κατοικήσει; Έχει τα χρήματα να μετακομίσει; Έχει δικούς του να του προσφέρουν στέγη;
Αν έχει ξαφνικά χάσει τη δουλειά του, ( πολύ συχνό φαινόμενο στις μέρες μας λόγω της οικονομικής κρίσης) πόσο πολύ βασίζεται στο εισόδημα για να ζήσει; Οι περισσότεροι άνθρωποι εξαρτώνται από το εισόδημα της δουλειάς τους για να ζήσουν. Το βίωμα μπορεί να γίνει "βαρύτερο" από το πόσο συνδέεται (ή δεν συνδέεται) η προσωπική αξία με την εργασία. Σε αυτή την περίπτωση το άτομο δεν χάνει μόνο τα απαραίτητα υλικά αγαθά προς το ζειν, αλλά και την αξιοπρέπεια του. Αν έχει δανειστεί, το βίωμα γίνεται εντονότερο, αφού εξασκείται και πίεση από τους δανειστές. Η αίσθηση της ντροπής γίνεται πολύ έντονη και γι' αυτό, το ν' απενοχοποιήσουμε το άτομο είναι μια μορφή πολύ ουσιαστικής βοήθειας. Να βοηθήσουμε να μειώσει την ντροπή και να δεχθεί υλική βοήθεια λέγοντας του ότι δεν είναι ο μοναδικός άνθρωπος που υφίσταται την απώλεια. Να τονίσουμε ότι το λάθος δεν είναι μόνο δικό του, αλλά η διαδικασία ενός ολόκληρου συστήματος.
Ως προς τη βία: σν πρόκειται για ψυχολογική ή σωματική βία, το κοντινό περιβάλλον του ατόμου χρειάζεται να αποδοκιμάζει και να σταματήσει τον προκαλούντα τη βία. Η σιωπή ή η άρνηση σε ότι συμβαίνει, είναι αυτή που διευκολύνει την συνέχιση της βίας.
Οι συνέπειες που έχουν στο άτομο και την οικογένεια του χρειάζεται να εξεταστούν.
Η οικογένεια τι δυνατότητες είχε πριν το γεγονός; Οι λειτουργικές οικογένειες έχουν το χαρακτηριστικό ότι δεν κατηγορούν τον παθόντα, δεν του ρίχνουν φταίξιμο, ακούνε, δεν αποστομώνουν, και ρωτούν πώς μπορούν να βοηθήσουν. Τα ίδια τα μέλη της οικογένειας μπορεί να είναι έμμεσα τραυματισμένα, διότι ζουν την δοκιμασία αγαπημένου τους προσώπου. ¨Η είναι άμεσα τραυματισμένα, αν το δυσάρεστο γεγονός είναι οικονομική απώλεια, φυσική καταστροφή, θάνατος. Σε αυτήν την περίπτωση ωφελούνται με το να μιλούν με οικογένειες που έχουν παρόμοια τραύματα, αρκεί οι τελευταίες να έχουν τις δυνατότητες να προχωρούν μπροστά. Επίσης, να μην διστάζουν να ζητούν βοήθεια από υπηρεσίες, οργανώσεις κι άτομα πρόθυμα να βοηθήσουν ουσιαστικά.
O κλάδος της τραυματολογίας έχει μελετηθεί από την δεκαετία του 1980.και οι ρίζες του άπτονται στον κοινωνιολόγο Ρούμπιν Χιλλ .(Reuben Hill),ο οποίος μελέτησε τους επιστρέφοντες στρατιώτες του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου καθώς και τις οικογένειες τους. Κύριος αντιπρόσωπος των σύγχρονων ερευνών είναι ο Kάρολος Φίγλεϋ (Charles Figley), καθηγητής του Πανεπιστημίου της Φλόριντα και Δ/ντής του Ινστιτούτου Τραυματολογίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο.
Η σημασία των μελετών αυτών είναι πολύ σημαντική γιατί τοποθετούνται κάτω από την ίδια "ομπρέλα" το σύνδρομο της κακοποιημένης γυναίκας, το σύνδρομο του στρατοπέδου συγκεντρώσεων, την εξουθένωση από την μάχη στους στρατιώτες, το σοκ από βομβαρδισμούς, το τραύμα από βιασμό και άλλα τραυματικά γεγονότα.
Ο ίδιος κλάδος μελετά την συστημική τραυματολογία που αφορά στα συστημικά αίτια (διαπροσωπικάκαι αλληλεπεδραστικά )κι αποτελέσματα των τραυματικών γεγονότων. Παρόλο που η συστημική τραυματολογία είναι η λιγότερο μελετημένη είναι πάρα πολύ σημαντική στον κλάδο της τραυματολογίας.
Εξετάζει, για παράδειγμα ερωτήσεις όπως τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα ζευγάρια την απώλεια ενός παιδιού ή άλλες τραγωδίες που ζουν; Πώς και γιατί υπάρχει; η οικογενειακή βία Πώς ο κύκλος της βίας από γενιά σε γενιά μπορεί να σταματήσει; Πώς οι κοινωνικές υποστηρικτικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων και των οικογενειών, προλαβαίνουν ή μειώνουν το μετατραυματικό στρες; Πώς μικρές ομάδες συνέρχονται από το θάνατο ενός συναδέλφου ή άλλα τραυματικά γεγονότα που επηρεάζουν μία ομάδα; Πώς τα σχολεία, οι εργασιακοί οργανισμοί, οι γειτονιές προλαβαίνουν, συμβάλλουν ή συνέρχονται από ένα τραυματικό γεγονός; Ποιος ο ρόλος των ειδικών για να αξιολογήσουν και να αναπτύξουν προγράμματα πρόληψης και θεραπείας; Ποιες μέθοδοι είναι πιο αποτελεσματικές και κατά το δυνατόν οικονομικές;
Στην Ελλάδα, παρόλο που υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις στον τομέα της Ψυχικής Υγείας, ενδεικτικά (τονίζω, ενδεικτικά) θα αναφέρουμε τις εξής Μη Κυβερνητικές Υπηρεσίες:
Η Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου (Ε.Ψ.Υ.Π.Ε) Είναι πολύ γνωστή για τις υπηρεσίες του προς το παιδί, τον έφηβο και την οικογένεια για κλινικές αξιολογήσεις και θεραπευτικές παρεμβάσεις. Ξεχωρίζει για την δράση πρόληψης της βίας στα σχολεία.
Η ΜΕΡΙΜΝΑ, Εταιρία για τη φροντίδα παιδιών και οικογενειών στην αρρώστια και το θάνατο Είναι πολύ γνωστή για τις υπηρεσίες προς το παιδί, τον έφηβο όταν ένας γονιός πεθαίνει ή προς τις οικογένειες όταν ένα παιδί είναι σοβαρά άρρωστο ή πεθαίνει. Είναι γνωστή για τις υπηρεσίες της που έχει προσφέρει σε ολόκληρες κοινότητες όταν μαθητές είχαν υποστεί ομαδικά τροχαία δυστυχήματα.
Επίσης, παρά τις προκαταλήψεις, έχω διαπιστώσει ότι πολλά δημόσια Κέντρα Ψυχικής Υγείας ανά την Ελλάδα προσφέρουν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες. Πολλοί επαγγελματίες (Ψυχολόγοι, Κοινωνικοί Λειτουργοί, Ψυχίατροι, Ειδικοί Παιδαγωγοί) είναι καταρτισμένοι στην Συστημική Προσέγγιση, που σημαίνει ότι ερευνούν και παρεμβαίνουν σε ψυχολογικά τραύματα, μέσα στο πλαίσιο του συνόλου του κοινωνικού περιβάλλοντος κι όχι μόνο ατομικά ή φαρμακευτικά. Οι χρήστες αυτών των υπηρεσιών μπορούν να ρωτούν αν και ποιοι επαγγελματίες αυτών των δημόσιων φορέων έχουν κατάρτιση στην συστημική ή οικογενειακή θεραπεία. Αν όχι, δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλοί στη δουλειά τους. Τουναντίον, χρειαζόμαστε ειδικούς που μπορούν να κάνουν ψυχολογικά τεστ για διαγνωστικούς σκοπό.
Συμπερασματικά, το Μετατραυματκό Σύνδρομο είναι όχι μόνο ψυχολογικό αλλά και κοινωνικοοικονομικό φαινόμενο. Σχέσεις εξουσίας εμπλέκονται, όπως στην περίπτωση του βιασμού και της κακοποίησης γενικότερα. Χρειάζεται να αντιμετωπιστεί σφαιρικά τόσο στην αξιολόγηση του αλλά και με ειδικές μεθόδους για θεραπεία. Η πολιτεία οφείλει να παρέχει τις κατάλληλες υπηρεσίες για να βοηθούνται οι πάσχοντες πολίτες.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Sapolsky, R. M. (1998). Why zebras don't get ulcers: An updated guide to stress, stress-related diseases, and coping (2nd ed.). New York: Freeman. Schiraldi, G. R. (2000). The post-traumatic stress disorder sourcebook: A guide to heal- ing recovery, and growth. Los Angeles: Lowell House. Videotapes *Figley, C. R., Myers, D., and Wee, D. (1998). Disaster and violence: Picking up the pieces and keeping them together.
Figley, C. R. & Nash, W. P. (Eds.) (2007). Combat Stress Injury Theory, Research, and Management. New York: Routledge.
Figley, C. R. & Roop, R. (2006) Compassion Fatigue in the Animal Care Community. Washington, DC: Humane Society Press.
Figley, C. R. (Ed.) (2006). Mapping the Wake of Trauma: Autobiographical Essays by the Pioneers of Trauma Research. In the Psychosocial Stress Book Series. NY: Routledge.
Figley, C. R. (Ed.) (2002). Brief Treatments for the Traumatized: Special Project of the Green Cross Foundation. West Port, Connecticut.
Figley, C. R. (2002). Treating Compassion Fatigue. In the Psychosocial Stress Book Series. New York: Brunner-Rutledge. Review in Journal of Trauma Practice.