Στην 1η φωτό ποζάρει η Frances Griffiths με έναν χορό από φτερωτές νεράιδες που παίζουν γύρω της.Την φωτογραφία τράβηξε η Elsie Wright, 16 χρονών το 1917.
Τον Δεκέμβριο του 1920 ο Sir Arthur Conan Doyle, μπαμπάς του Σέρλοκ Χομς, επιτυχημένος λογοτέχνης και γιατρός και φανατικός οπαδός του πνευματισμού –παρά τον σκεπτικιστή, ορθολογικό του ήρωα- δημοσίευσε στο περιοδικό Strand, ως εικονογράφηση σε άρθρο του, τις φωτογραφίες με νεράιδες που είχαν τραβήξει δυο κορίτσια στον κήπο του σπιτιού τους.
Οι φωτογραφίες, διάσημες μέχρι σήμερα με το όνομα The Cottingley Photographs, οι πρώτες με θέμα τον άυλο κόσμο των νεραϊδών και των ξωτικών, έγιναν οι πρώτες και διασημότερες στον κόσμο εγκαινιάζοντας ένα ολόκληρο ρεύμα fairy ρομαντισμού.
Η ιστορία, πέρα από την αδιαμφισβήτητη ομορφιά των εικόνων, την πρωτιά της έμπνευσης να αιχμαλωτιστεί σε εικόνα ότι ήταν για αιώνες στην φαντασία των ανθρώπων και το σαματά που δημιούργησαν και που κράτησε έναν ολόκληρο αιώνα, ήταν συναρπαστική γιατί έμπλεξε από την αρχή ένα από τα μεγάλα ονόματα της βρετανικής λογοτεχνίας, τον αριστοκράτη και ευυπόληπτο, παρά τις δηλωμένες πνευματιστικές του ασχολίες, κυρίως με την τηλεπάθεια, τα πνεύματα από τον άλλο κόσμο και την αυτόματη γραφή, Ντόυλ.
Η Elsie με έναν φτερωτό γνώμο (ξωτικό του δάσους) στην ποδιά της.
Την 2η φωτογραφία τράβηξε η 10χρονη Frances.
Με μια φτηνή κάμερα η Έλσι Ράιτ, 16 χρονών το καλοκαίρι του 1917 που τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες και η ξαδέλφη της Φράνσις, 10 χρονών, έδειχναν στον κόσμο 5 καρέ, με τις ίδιες να παίζουν στην εξοχή του Cottingley δίπλα σε νεράιδες που πετούσαν και χόρευαν γύρω τους. Μία από τις λήψεις έδειχνε την Έλσι μαζί με έναν φτερωτό μικρό γνώμο (gnome) και μια άλλη, η πέμπτη και τελευταία, μια σειρά από νεράιδες να παίρνουν το μπάνιο τους στο φως ανάμεσα στα δέντρα.
Ο μπαμπάς του Σέρλοκ Χολμς ψάχνει για πειστήρια
Η δημοσίευση στο περιοδικό ξεσήκωσε αμέσως τον κόσμο και ο Ντόυλ που πίστευε ακράδαντα στην αυθεντικότητά τους, πήρε τα αρνητικά και κανόνισε να τις δει ο πιο γνωστός αναλυτής φωτογραφιών στην Αγγλία. Ο εξπέρ, αν και αρχικά προδιατεθειμένος αρνητικά στην όποια ύπαρξη νεραϊδοφωτογραφιών, στο τέλος του πορίσματός του κατέληγε στο ότι όχι μόνο ήταν τραβηγμένες σε μια και μοναδική λήψη αλλά επίσης ότι μπορούσε να ανιχνεύσει πως τα μικροσκοπικά όντα πράγματι κινούνταν την ώρα που τα «έπιασε» η κάμερα. Επέμενε επιπλέον ότι δεν μπορούσε να διαπιστώσει το παραμικρό ίχνος απάτης.
Στην 3η φωτογραφία είναι η Frances με την πηδηχτή νεραϊδούλα. Τραβάει η Elsie.
Ο Ντόυλ σοφά έψαξε και μια δεύτερη γνώμη πηγαίνοντας τα αρνητικά στα γραφεία της Kodak. Οι ειδικοί της εταιρείας αν και αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν πως οι φωτογραφίες πραγματικά έδειχναν νεράιδες, δήλωσαν γραπτώς πως δεν μπορούσαν να βρουν αποδείξεις παραποίησης στο φιλμ. Τρίτος ειδικός εξέφρασε την άποψη πως το σημαντικότερο στοιχείο στις φωτογραφίες του Cottingley ήταν πως οι νεράιδες έδειχναν να έχουν πιαστεί εν κινήσει την ώρα που πετάριζαν δίπλα στα λουλούδια και τα κορίτσια.
Καθώς η γοητευτική ιστορία των φωτογραφιών γινόταν γνωστή όλο και περισσότεροι άνθρωποι δήλωναν δημοσίως ότι και αυτοί ως παιδιά είχαν παίξει με τα μικροσκοπικά, αιθέρια όντα. Ο Ντόυλ σίγουρος από την πραγματογνωμοσύνη των ειδικών κανόνισε ώστε ένας από τους πιο χαρισματικούς διορατικούς της Βρετανίας να πάει επιτόπου, στην περιοχή του Cottingley για να διερευνήσει από τη μεριά του αν η ιστορία ήταν αληθινή.
Ένας διάσημος ψυχικός «βλέπει» τον νεραϊδόκοσμο των κοριτσιών
Ο ψυχικός κάθησε στο γρασίδι, παρέα με την Έλσι και την Φράνσις στο λιβάδι και διαπίστωσε πως εξαιτίας της οξυμένης του διαίσθησης, ήταν ικανός να δει πολύ περισσότερα στοιχεία και λεπτομέρειες από τον νεραϊδόκοσμο από αυτά που είχαν πιάσει με τον φακό τα κορίτσια. Ο τόπος ήταν γεμάτος από κάθε είδος στοιχειακού –νεράιδες, γνώμους, ελβς, ξωτικά. Ωστόσο, αν και δοκίμασε με τις ακονισμένες δυνάμεις του να «υλοποιήσει» κάποια από αυτά, προβάλλοντας πάνω τους ψυχική ενέργεια, δεν τα κατάφερε. Φαινόταν πως μόνο τα μικρά κορίτσια με το μοναδικό μείγμα αθωότητας και θαυμασμού που διέθεταν μπορούσαν με κάποιο τρόπο να παρέχουν το απαραίτητο ποσοστό ενέργειας που θα επέτρεπε στα όντα να πάρουν υλική μορφή.
Στην 4η φωτογραφία είναι η νεράιδα που προσφέρει ένα μπουκέλο από λουλούδια καμπανούλες στην Elsie.
Ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ ήταν απόλυτα πεπεισμένος και το διατύπωσε και δημόσια, γράφοντας πως «αν και οι αποδείξεις για την αυθεντικότητα των φωτογραφιών του Cottingley δεν ήταν τόσο αδιαμφισβήτητες όσο αυτές των πνευματιστικών φαινομένων, ήταν ήδη επαρκείς.»
Η αποκάλυψη της αλήθειας
Αργότερα, ο δημιουργός του Σέρλοκ Χολμς θα το μετάνιωνε. Είχε ήδη παρουσιάσει την ιστορία και τις φωτογραφίες της Έλσι και της Φράνσις ως αυθεντικές στο βιβλίο του «Ο ερχομός των νεραϊδών», The Coming of the Fairies, το 1922 όταν οι μικρές παραδέχτηκαν πως οι νεράϊδές τους ήταν μια άτακτη φάρσα. Με έναν απλούστατο τρόπο, είχαν καταφέρει να ξεγελάσουν ένα κάρο ειδικούς. Είχαν κόψει προσεκτικά με ψαλίδι τις νεράιδες και τα ξωτικά από ένα βιβλίο παραμυθιών και τα είχαν στερεώσει με βελόνες από καπέλα.
Η 5η, και τελευταία φωτογραφία των Cottingley photos.
Η Francis επέμενε μέχρι τέλους πώς ήταν η μοναδική αληθινή.
Παρά τις αποκαλύψεις κάτι από τη μαγεία έμεινε. Η Φράνσις πάντοτε έλεγε πως είχαν σκαρώσει μια φάρσα, ένα παιχνίδι για να δείξουν στον κόσμο αυτό που έβλεπαν σαν μικρά κορίτσια με τα ίδια τους τα μάτια. Και επέμεινε, μέχρι το θάνατό της τη δεκαετία του ’80 πως η πέμπτη και τελευταία φωτογραφία ήταν απολύτως αυθεντική. Ήταν αυτή που έδειχνε τις νεράιδες να λούζονται στο φως, και που μπερδεύει ακόμα και σήμερα τους ειδικούς με τη διαφάνειά της που αφήνει να φαίνεται το περιβάλλον πίσω από τα άυλα σώματα των ξωτικών, κάτι αδύνατον για την τεχνολογία της εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου