Η ιστορία της δραχμής σε εικόνες

ΟΣΟΥΣ ΟΒΟΛΟΥΣ ΧΩΡΑ Η ΠΑΛΑΜΗ...

Η δραχμή (πληθυντικός: δραχμές) είναι νομισματική μονάδα η οποία χρησιμοποιήθηκε από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο αλλά και από το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Όπως και πολλά νομίσματα της αρχαιότητας έτσι και η δραχμή εκτός από νομισματική μονάδα αρχικά αποτέλεσε μονάδα μέτρησης βάρους. Ένα αργυρό τετράδραχμο για παράδειγμα ήταν νόμισμα αργυρό με βάρος τεσσάρων δραχμών.

Η λέξη δραχμή προέρχεται από το ρήμα δράττω, που σημαίνει αρπάζω (> δράττομαι = πιάνω σφικτά). Στην αρχαιότητα, μία δραχμή ήταν ίση προς 6 οβολούς, νόμισμα το οποίο στην παλαιότερη μορφή του είχε σχήμα σιδερένιας σούβλας. Το πάχος του ήταν τόσο, ώστε η χούφτα ενός ανδρικού χεριού να μπορεί να πιάσει έξι από αυτούς. Έτσι εκ του δράττω (όσους οβολούς μπορούσε ν' αδράξει η παλάμη) προκύπτει η λέξη δραχμή. (στοιχεία από wikipedia)

Η ιστορία της δραχμής σε εικόνες...

 

Ο Νεύτων κρατούσε σημειώσεις και στα ελληνικά!

Η Ψηφιακή Βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Cambridge έχει αναρτήσει στο διαδίκτυο το σημειωματάριο του Νεύτωνα που χρησιμοποιούσε κατά τις σπουδές του στο Trinity College κατά την περίοδο 1661 έως 1665. Περιλαμβάνει πολλές σημειώσεις από τις σπουδές του, αλλά και τις δικές του εξερευνήσεις στα μαθηματικά, τη φυσική και τη μεταφυσική. Από τον εκτελεστή της διαθήκης του Νεύτωνα, το σημειωματάριο είχε κριθεί μη δημοσιεύσιμο, αλλά παρουσιάστηκε στη Βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου από το πέμπτο κόμη του Πόρτσμουθ το 1872.
Το σημειωματάριο περιέχει πολλές κενές σελίδες και έχει χρησιμοποιηθεί από τον Νεύτωνα και από τις δύο πλευρές. Η παρουσίαση του Cambridge εμφανίζει το σημειωματάριο σε μια λογική σειρά ανάγνωσης. Δείχνει το εξώφυλλο και τις 30 θεματικές ενότητες που ακολουθούν, ενώ στη συνέχεια γυρίζει το σημειωματάριο ανάποδα και δείχνει το πίσω εξώφυλλο και τις σελίδες που ακολουθούν υπάρχουν πλήρεις μεταγραφές για τα θέματα 88R-135R, ένα διάσημο τμήμα του χειρογράφου, όπου ο Νεύτωνας οργανώνει τις σημειώσεις του, σύμφωνα με τις «Questiones quaedam Philosophiae» (ορισμένες φιλοσοφικές ερωτήσεις).
Πολλές από τις σημειώσεις του Νεύτωνα είναι γραμμένες στα ελληνικά. Το σημειωματάριο φωτογραφήθηκε ενώ ήταν άδετο ως το 2011.
Ο Νεύτωνας,όπως και πολλοί επιστήμονες της εποχής,προφανώς είχε πολύ καλή γνώση της αρχαίας ελληνικά ,ώστε να μπορεί να διαβάζει τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων στο πρωτότυπο.Μάλιστα λέγεται ότι όχι μόνο επηρρεάστηκε από αυτούς στο έργο του αλλά και σε κάποια σημεία τους αντέγραψε,παρουσιάζοντάς τα ως δικές του θεωρίες.Όπως έλεγε και ο ίδιος:

''Φίλος μου είναι ο Πλάτωνας,φίλος είναι και ο Αριστοτέλης,αλλά ο μεγαλύτερος φίλος μου από όλους είναι η αλήθεια.''

Ο Ισαάκ Νεύτωνας

Κάτι ανάλογο συνέβη και με άλλους επιστήμονες του Μεσαίωνα οι οποίοι απλά ξανακάλυψαν θεωρίες αρχαίων παρουσιάζοντάς τες ως δικές.Λίγοι ήταν αυτοί στη Δύση που εκείνη την εποχή μπορούσαν να διαβάσουν αρχαία ελληνικά,οπότε τα περισσότερα αρχαιοελληνικά έργα αγνοούνταν.

Η γνώση που είχε ο Νεύτωνας των αρχαίων ελληνικών προφάνως ήταν προχωρημένη,γεγονός που μαρτυρούν και πολλές από τις αρχαιοελληνικές σημειώσεις του.Είναι γραμμένες στη μικρογράμματη ελληνική γραφή και χρησιμοποιούνται τόνοι και πνεύματα.

Ο Νεύτωνας,ως πολύ μορφωμένος και έξυπνος επιστήμονας που ήταν εκτός από τα ελληνικά και τα αγγλικά βέβαια ,κρατούσε σημειώσεις και στα λατινικά

Τα ψηφιοποιημένα βιβλία του Νεύτωνα μπορείτε να τα δείτε εδώ.

Η "Μισιρλού" και η παγκόσμια επιτυχία της

Τραγούδι που ξεκίνησε από την Ελλάδα ως ρεμπέτικο κι έγινε παγκόσμια επιτυχία, γνωρίζοντας διασκευές σε διαφορετικά μουσικά στυλ (τζαζ, οριεντάλ, κλέζμερ, σερφ-ροκ, γκαράζ-ροκ κ.ά.). Μισιρλού σημαίνει γυναίκα από το Μισίρι (Μισρ=Αίγυπτος στα αραβικά) και αναφέρεται σε μουσουλμάνα της Αιγύπτου, καθότι τη χριστιανή της περιοχής την ονομάζουμε Αιγυπτιώτισσα.
Η «Μισιρλού» είναι ένα αργό ζεϊμπέκικο, που πρωτακούστηκε στην Αθήνα γύρω στο 1927 από την κομπανία του Δημήτρη Πατρινού, ενός σμυρνιού μουσικού, που ήρθε στην πρωτεύουσα με το κύμα των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Το τραγούδι αναφέρεται στον έρωτα ενός χριστιανού για μια μουσουλμάνα, θέμα - ταμπού για εκείνη την εποχή και όχι μόνο. Η μελωδία είτε προϋπήρχε και ήταν οικείο άκουσμα στον ευρύτερο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είτε αποτελεί ομαδική δουλειά της κομπανίας του Πατρινού. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Πατρινός έγραψε τους στίχους.
Η διεθνής πορεία του τραγουδιού ξεκίνησε το 1930 από τις ΗΠΑ, με την κυκλοφορία του από τη δισκογραφική εταιρεία Orthophonic του ελληνοαμερικανού Τίτου Δημητριάδη. Το 1941 ένας άλλος ελληνοαμερικανός, ο μουσικός Νίκος Ρουμπάνης του άλλαξε τον τόνο και τη μελωδία, δίνοντάς του τον ανατολίτικο ήχο με τον οποίο είναι γνωστό σήμερα. Φρόντισε, μάλιστα, να κατοχυρώσει το όνομά του ως συνθέτης του τραγουδιού. Καθώς κανείς δεν του αμφισβήτησε το δικαίωμα αυτό, ο Ρουμπάνης εμφανίζεται ως συνθέτης της «Μισιρλούς» σε όλο τον κόσμο εκτός από την Ελλάδα.
Αμέσως μετά τη διασκευή του Ρουμπάνη, το τραγούδι εντάχθηκε στο ρεπερτόριο μεγάλων ορχηστρών της εποχής του σουίνγκ, όπως του Χάρι Τζέιμς, του Γούντι Χέρμαν και του Ξαβιέ Κούγκατ. Όμως, η μεγάλη επιτυχία για τη «Μισιρλού» ήλθε στις αρχές της δεκαετίας του '60 από καλλιτέχνες του Surf-Rock. Την αρχή έκανε ο κιθαρίστας Ντικ Ντέιλ, ένας μουσικός με λιβανέζικες ρίζες (Ρίτσαρντ Μανσούρ το πραγματικό του όνομα), όταν ένας θαμώνας στο κλαμπ που εμφανιζόταν τον προκάλεσε να παίξει ένα σόλο με μία μόνο χορδή της κιθάρας. Αυτός διάλεξε τη «Μισιρλού» για να ανταποκριθεί στην πρόκληση. Το 1963, οι σπουδαίοι The Beach Boys παρουσίασαν στο άλμπουμ τους «Surfin' USA» μια εκτέλεση του τραγουδιού παρόμοια με αυτή του Ντέιλ, κάνοντας έτσι τη «Μισιρλού» τμήμα της surf παράδοσης, αλλά και της αμερικάνικης ποπ κουλτούρας.
Το 1994 η «Μισιρλού» στην εκτέλεση του Ντικ Ντέιλ ήλθε και πάλι στο προσκήνιο, καθώς ακουγόταν στην καλτ ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο «Pulp Fiction», ενώ το 2006 ξανάγινε δημοφιλής, όταν αποτέλεσε τη βάση για το τραγούδι των Black Eyed Peas, «Pump it». Αξιοσημείωτη είναι και η εκδοχή του γνωστού κουαρτέτου εγχόρδων «The Kronos Quartet», που συμπεριέλαβε τη «Μισιρλού» στο άλμπουμ τους «Caravan» (2000) με τον τίτλο «Misirlou Twist».
Στην Ελλάδα, τη «Μισιρλού» έχουν τραγουδήσει αρκετοί καλλιτέχνες, όπως η Δανάη, η Σοφία Βέμπο και ο Νίκος Γούναρης. Το ροκ συγκρότημα των Last Drive (άλμπουμ «Underworld Shakedown» του 1986) και η γκαράζ μπάντα των Sound Explosion («Misirlou the Greek»).
Το 2004, η «Μισιρλού» επιλέχτηκε από την οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας ως ένα από τα πιο γνωστά ελληνικά τραγούδια όλων των εποχών, και ακούστηκε στην τελετή λήξης από την απόλυτη ελληνίδα σταρ, Άννα Βίσση. Στο τεύχος Μαρτίου 2005 το αγγλικό μουσικό περιοδικό Q δημοσίευσε έναν κατάλογο με τα 100 κορυφαία 100 κιθαριστικά τραγούδια. Η «Μισιρλού» στη διασκευή του Μτικ Ντέιλ κατέλαβε την 89η θέση.

 

Φοινικικό Αλφάβητο - Μία ιστορική απάτη

Α. ΑΠΟΤΕΛΕΙ Η ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΓΡΑΦΗ "ΑΛΦΑΒΗΤΟ";
Κατά τη Γλωσσολογία ως "αλφάβητο" ορίζεται το «σύνολο συμβόλων με ορισμένη σειρά και τάξη, που χρησιμεύουν για να αποδίδονται οι στοιχειώδεις φθόγγοι μιας γλώσσας, με τον περιορισμό ο κάθε φθόγγος ν' αντιστοιχεί σ' ένα μόνο σύμβολο και αντίστροφα». Στην αλφαβητική γραφή επομένως (δηλαδή τη γραφή των λαών της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας αλλά και άλλων περιοχών του πλανήτη) κάθε γράμμα αποδίδει ένα στοιχειώδη ήχο.
Τούτο δεν ισχύει στις ατελέστερες της αλφαβητικής συλλαβικές γραφές, στις οποίες κάθε σύμβολο αποδίδει μία συλλαβή (δύο ή και περισσότερους ήχους-φθόγγους), όπως π.χ. στις συλλαβικές ελληνικές γραφές Γραμμική Α και Β ένα σύμβολο αποδίδει τη συλλαβή κο (κ+ο), άλλο σύμβολο τη συλλαβή πο (π+ο) κ.ο.κ. Στη φοινικική γραφή (που διαθέτει μόνο σύμφωνα και κανένα φωνήεν), στα ελάχιστα διασωθέντα δείγματά της, η κατάσταση είναι ακόμα "χειρότερη", δεδομένου ότι κάθε σύμβολό της δεν αποδίδει ούτε καν μία συγκεκριμένη συλλαβή, αλλά διαφορετικές, που το διάβασμά τους αφήνεται στην "έμπνευση" του αναγνώστη. Έτσι π.χ. ένα σύμφωνο μπορεί να διαβαστεί ως μπα, μπου, μπε, μπι, μπο κ.ο.κ., ή κάποιο άλλο ως γκου, γκα, γκε, γκο κ.λπ. Επομένως, η φοινικική γραφή όχι μόνο δεν αποτελεί αλφάβητο, αλλά δεν είναι ούτε καν εξελιγμένη συλλαβική γραφή, του βαθμού τελειότητας των αντιστοίχων ελληνικών συλλαβαρίων.
Και είναι πράγματι καταπληκτικό το γεγονός, ότι έχει καθιερωθεί στην επιστήμη κατά τα τελευταία 150 χρόνια περίπου ο αντιφατικός όρος "φοινικικό αλφάβητο", προκειμένου για μία γραφή που δεν έχει καμμία σχέση με την αλφαβητική. Και είναι ακόμη πιο απίστευτη η επιβολή του επιστημονικού δόγματος, ότι το ελληνικό αλφάβητο προήλθε από το φοινικικό, το οποίο όχι μόνο δεν είναι αλφάβητο, αλλά είναι μία ατελέστερη γραφή από τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές Α και Β. Για τους λόγους αυτούς κατά τον προσφάτως εκλιπόντα πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων Παν. Γεωργούντζο ο χαρακτηρισμός που έδωσε ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης στη φοινικική γραφή "οιονεί συλλαβικό αλφάβητο" (;!) απορρίπτεται και πρέπει να αντικατασταθεί με το ορθό "καθαρώς συνεπτυγμένο συλλαβικό" σύστημα γραφής (βλέπε Παν. Γεωργούντζου, Το Αλφάβητον Εφεύρεσις Ελληνική: άρθρο του στο περιοδικό Δαυλός, τεύχος 142,Οκτώβριος 1993,σ 8242).

Β. Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

α) Οι αρχαιολογικές αποδείξεις
Η θεωρία ότι το Αλφάβητο είναι εφεύρεση των Φοινίκων συντηρήθηκε εκτός των άλλων με το επιχείρημα ότι ορισμένα σύμβολα της φοινικικής γραφής μοιάζουν με τα αλφαβητικά γράμματα, π.χ. το ?(άλεφ) είναι αντεστραμμένο ή πλαγιαστό το ελληνικό Α κλπ. Το επιχείρημα αυτό φαινόταν ισχυρό μέχρι προ 100 ετών περίπου, όταν οι γλωσσολόγοι και οι ιστορικοί ισχυρίζονταν ακόμη ότι οι Ελληνες δεν γνώριζαν γραφή προ του 800 π.Χ.! Γύρω στο 1900 όμως ο Αρθούρος Εβανς ανάσκαψε την ελληνική Μινωική Κρήτη και ανακάλυψε τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές, των οποίων σύμβολα ήταν ως σχήματα πανομοιότυπα προς τα 17 τουλάχιστον εκ των 24 γραμμάτων του ελληνικού Αλφαβήτου. Με δεδομένα -α) ότι τα αρχαιότερα δείγματα των ελληνικών αυτών γραφών (Γραμμική Α και Β), που στη συνέχεια ανακαλύφθηκαν και στην Πύλο, στις Μυκήνες, στο Μενίδι, στη Θήβα, αλλά και βορειότερα, μέχρι τη γραμμή του Δούναβη και χρονολογήθηκαν τότε πριν από το 1500 π.Χ. και - β) ότι οι Φοίνικες και η γραφή τους εμφανίζονται στην ιστορία όχι πριν το 1300 π.Χ. Ο Έβανς στο έργο του Scripta Minoa διετύπωσε, πρώτος αυτός, αμφιβολίες για την αλήθεια της θεωρίας ότι οι Έλληνες έλαβαν τη γραφή από τους Φοίνικες, εκφράζοντας ταυτόχρονα την επιστημονική υποψία ότι μάλλον συνέβη το αντίθετο.
Οι αμφιβολίες για την μη προτεραιότητα των Φοινίκων έναντι των Ελλήνων στην ανακάλυψη της γραφής έγιναν βεβαιότητα, όταν ο καθηγητής Πωλ Φωρ, διεθνής αυθεντία της Προϊστορικής Αρχαιολογίας, δημοσίευσε στο αμερικάνικο αρχαιολογικό περιοδικό, εκδόσεως του Πανεπιστημίου της Ινδιάνας, Nestor (έτος 16ον,1989,σελ.2288) ανακοίνωση, στην οποία παραθέτει και αποκρυπτογραφεί πινακίδες ελληνικής Γραμμικής Γραφής, που βρέθηκαν σε ανασκαφές στο κυκλώπειο τείχος των Πιλικάτων της Ιθάκης και χρονολογήθηκαν με σύγχρονες μεθόδους στο 2700 π.Χ. Γλώσσα των πινακίδων είναι η Ελληνική και η αποκρυπτογράφηση του Φωρ απέδωσε φωνητικά το συλλαβικό κείμενο ως εξής: Α]RE-DA-TI. DA-MI-U-A-. A-TE-NA-KA-NA-RE(ija)-TE. Η φωνητική αυτή απόδοση μεταφράζεται, κατά τον Γάλλο καθηγητή πάντοτε :«Ιδού τι εγώ η Αρεδάτις δίδω εις την άνασσαν, την θεάν Ρέαν:100 αίγας, 10 πρόβατα, 3 χοίρους». Ετσι ο Φωρ απέδειξε, ότι οι Έλληνες έγραφαν και μιλούσαν ελληνικά τουλάχιστον 1400 χρόνια πριν από την εμφάνιση των Φοινίκων και της γραφής τους στην ιστορία.
Αλλά οι αρχαιολογικές ανασκαφές στον ελληνικό χώρο την τελευταία 12ετία απέδωσαν και άλλες πολλές και μεγάλες εκπλήξεις: Οι Έλληνες έγραφαν όχι μόνο τις συλλαβικές Γραμμική Α και Β Γραφές τους αλλά και ένα είδος γραφής πανομοιότυπης με εκείνη του Αλφαβήτου τουλάχιστον από το 6000 π.Χ. Πράγματι στο Δισπηλιό, μέσα στα νερά της λίμνης της Καστοριάς, ο καθηγητής Γ. Χουρμουζιάδης ανακάλυψε ενεπίγραφη πινακίδα με γραφή σχεδόν όμοια με την αλφαβητική, η οποία χρονολογήθηκε με τις σύγχρονες μεθόδους του ραδιενεργού άνθρακα (C14) και της οπτικής θερμοφωταύγειας στο 5250 π.Χ. Τρία χρόνια αργότερα ο έφορος Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων Ν. Σάμψων, ανασκάπτοντας το "Σπήλαιο του Κύκλωπα" της ερημονησίδας Γιούρα Αλοννήσου (Βόρειες Σποράδες), ανακάλυψε θραύσματα αγγείων ("όστρακα") με γράμματα πανομοιότυπα με εκείνα του σημερινού ελληνικού Αλφαβήτου, τα οποία χρονολογήθηκαν με τις ίδιες μεθόδους στο 5500-6000 π.Χ. Ο ίδιος αρχαιολόγος διενεργώντας το 1995 ανασκαφές στη Μήλο, ανεκάλυψε "πρωτοκυκλαδικά αγγεία" των μέσων της 3ης χιλιετίας π.Χ., που έφεραν πανομοιότυπα τα γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου Χ,Ν,Μ,Κ,Ξ,Π,Ο,Ε. Είναι πρόδηλο, ότι οι αρχαιολογικές αυτές ανακαλύψεις όχι απλώς προσέδωσαν ήδη το χαρακτήρα του κωμικού στη λεγόμενη "Φοινικική Θεωρία" περί ανακαλύψεως της γραφής, αλλά ανατρέπουν εκ βάθρων ολόκληρη την επίσημη χρονολόγηση της ελληνικής Ιστορίας, όπως αυτή διδάσκεται, αλλά και την επίσημη παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού.
β) Η οιονεί μαθηματική απόδειξη
Αλλά παράλληλα προς την κατεδάφιση του χάρτινου οικοδομήματος του "Φοινικικού" αλφαβήτου με τη βοήθεια της αρχαιολογικής σκαπάνης, προέκυψε κι ένα νέο συντριπτικό στοιχείο, που μας το πρόσφερε η επί 20 χρόνια σεμνή και αθόρυβη μελέτη της ελληνικής Γλώσσας και Γραφής από έναν μεγάλο ερευνητή, τον Ηλία Λ. Τσατσόμοιρο, που δυστυχώς χάθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1991, αφού όμως πρόλαβε να ολοκληρώσει , λίγους μήνες πριν απ' τον αδόκητο θάνατό του, την ριζοσπαστική έρευνά του «Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας -Από τον έλλοπα θηρευτή μέχρι την εποχή του Διός- Η αποκωδικοποίηση του Ελληνικού Αλφαβήτου».
Στην έρευνά του αυτή, την οποία ο υπογράφων το παρόν άρθρο είχα την τιμή να εκδώσω (έκδοση "Δαυλός",1991) και να την επιμεληθώ φιλολογικά -αλλά και να συνεργασθώ μαζί του επί μία δεκαετία συζητώντας τα άπειρα προβλήματα που προέκυπταν στην πορεία της και δημοσιεύοντας υπό μορφή άρθρων τμήματά της στον "Δαυλό"- ο αείμνηστος συνεργάτης μου απέδειξε με θαυμαστό τρόπο, ότι κάθε γράμμα του ελληνικού Αλφαβήτου περιέχει μια σταθερή κωδική σημασία, την οποία εισάγει κυριολεκτικά ή μεταφορικά ως επί μέρους έννοια στην γενική έννοια κάθε ελληνικής λέξεως στην οποία ανήκει. 'Έτσι τελικά κάθε (αρχαία) ελληνική λέξη αποτελεί ένα οιονεί αρκτικόλεξο [όπως π.χ. Δ(ημόσια) Ε(πιχείρηση) Η(λεκτρισμού): ΔΕΗ], όπου κάθε γράμμα (ανάλογα με τη θέση που κατέχει στην σειρά των γραμμάτων της λέξεως) δίνει ένα σημαντικό ή λιγότερο σημαντικό νοηματικό στοιχείο της και όλα μαζί δίνουν τον λογικό ορισμό της έννοιας που εκφράζει η λέξη. Σημειώνεται εδώ, ότι την "ειδοποιό διαφορά" της έννοιας δίνει συνήθως το αρκτικό γράμμα.
Δεν υπάρχει εδώ ασφαλώς ο χώρος, για να παρουσιάσω τις κωδικές σημασίες των γραμμάτων του ελληνικού Αλφαβήτου εν τω συνόλω τους, όπως αναλύονται στην επαναστατική αυτή ανακάλυψη στον τομέα της μελέτης του ανθρωπίνου Λόγου. Αλλά ενδεικτικά θα διαλέξω ένα μόνο απ' τα 24 γράμματά μας, το υ ή Υ (μια που αυτό θεωρείται και ως "αντιπροσωπευτικά ελληνικό", Υ Greacum στο δήθεν "Λατινικό" Αλφάβητο, που δεν είναι άλλο από μία παραλλαγή του ελληνικού, της Χαλκίδας). Το ύψιλον λοιπόν, όπως και το σχήμα του δείχνει, έχει την κωδική σημασία της κοιλότητας ή (ανεστραμμένο) την κυρτότητας και αυτήν εισάγει στις έννοιες των ελληνικών λέξεων που το περιέχουν -και κατ' επέκτασιν, ενίοτε, και την σημασία των υγρών (τα οποία διά φυσικής ροής καταλήγουν και γεμίζουν την κοιλότητα). Προχείρως αναφέρω μερικές ονομασίες αγγείων και υγρών όπου το αμφικωνικό κ-Υ-πελλο είναι του 2700 π.Χ. και απόκειται στο Μουσείο Ηρακλείου: στις αναφερόμενες εκεί λέξεις μπορούν να προστεθούν και πολλές άλλες όπως κοτ-Υ-λη, γο-Υ-ττος, τρ-Υ-βλίον, π-Υ-ξίς, αμφορε-Υ-ς, β-Υ-τίον, λ-Υ-χνος, πρόχο-Υ-ς, σκε-Υος κλπ. -όλες με την σημασία του κοίλου αντικειμένου), αλλά και πλείστες άλλες λέξεις όπως κ-Υ-ησις (κυρτότητα της κοιλιάς της εγκ-Υ-ου γυναίκας), κ-Υ-μα (κυρτότητα ή κοιλότητα στην επιφάνεια της θάλασσας), κρ-Υ-πτη (κοιλότητα εδάφους), Υ-πό (η πρόθεση:κοιλότητα κάτω από μία στάθμη ή επίπεδο), Υ-πέρ (η πρόθεση: κυρτότητα πάνω από μία στάθμη ή επίπεδο=Υ-ψος), όλες οι λέξεις που έχουν ως πρώτα συνθετικά τους τις προθέσεις Υ-πό και Υ-πέρ, που ανέρχονται σε εκατοντάδες, αλλά και χιλιάδες άλλες. Η μεγαλοφυής αυτή ανακάλυψη, την οποία δυστυχώς η επίσημη επιστήμη επί 8 χρόνια εξακολουθεί να "αγνοεί", αν και αποτελεί συνέχεια και ολοκλήρωση της λησμονημένης Πλατωνικής προσεγγίσεως του προβλήματος της γλώσσας ("Κρατύλος"):
Διαλύει οριστικά την θεωρία, ότι η ελληνική Γλώσσα προήλθε από άλλη (την δήθεν "Ινδοευρωπαϊκή"), δεδομένου ότι αποδεικνύεται ως η μόνη μη συμβατική γλώσσα του κόσμου, η μόνη γλώσσα δηλαδή που παρουσιάζει αιτιώδη σχέση μεταξύ του σημαίνοντός της (λέξεως) και του σημαινομένου της (του πράγματος που ονομάζει η λέξη). Κατ' επέκταση αποδεικνύει, ότι είναι η πρώτη και η μόνη δημιουργηθείσα γλώσσα του ανθρωπίνου είδους, από την παραφθορά της οποίας απέρρευσαν οι συμβατικές γλώσσες (δηλαδή αυτές όπου υπάρχει αναιτιώδης σχέση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου), όπως είναι όλες ανεξαιρέτως οι λοιπές γλώσσες του πλανήτη.
 Αποδεικνύει κατά μη επιδεχόμενο καμία λογική αμφισβήτηση τρόπο, ότι το Αλφάβητο έγινε από τους Έλληνες, για να αποδώσουν με τα κωδικά τους 24 ή 27 γράμματα τις έννοιες των ελληνικών λέξεων -και μόνον αυτών. Δείχνει συγκριτικά, ότι τα σύμβολα της φοινικικής γραφής και οι ονομασίες τους («αλεφ»=βόδι, «μπεθ»=καλύβα, «γκιμέλ»=καμήλα κ.λπ.) όχι μόνο δεν περικλείουν κωδικές ονομασίες, αλλά συνάπτονται ή παραπέμπουν σε πρωτόγονες ζωικές καταστάσεις.

Δέκα τρομακτικές ομοιότητες γυναίκας και υπολογιστή…

 

Αν το καλοσκεφτείς υπάρχουν κάποιες τρομακτικές ομοιότητες μεταξύ μιας γυναίκας και ενός υπολογιστή.
Ή τουλάχιστον…. έτσι πιστεύουν κάποιοι άντρες.
Γιατί πολύ απλά:
1. Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει την τρόπο σκέψης τους … εκτός από τον δημιουργό τους.
2. Ακόμα και τα μικρότερα λάθη σας, δεσμεύονται αμέσως στη μνήμη τους για μελλοντική αναφορά.
3. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν για να επικοινωνούν οι υπολογιστές μεταξύ τους και οι γυναίκες με άλλες γυναίκες, είναι ακατανόητη για όλους τους άλλους.
4. Το μήνυμα, «Λάθος εντολή ή όνομα αρχείου,» είναι σαν να σας λένε «Αν δεν ξέρεις γιατί είμαι θυμωμένη μαζί σου, φυσικά και δεν πρόκειται να σου πω.»
5. Μόλις δεσμευτείτε με μια γυναίκα ή με έναν υπολογιστή, θα βρεθείτε σε πολλά έξοδα αγοράζοντας αξεσουάρ για αυτά.
6. Ακριβώς όπως οι γυναίκες, έτσι και για τους υπολογιστές , κάθε χρόνο ένα νέο μοντέλο βγαίνει στην κυκλοφορία , είναι πιο καινούργιο , πιο προχωρημένο και δίνει πολλά περισσότερα. Και φυσικά .. θέλετε να το χτυπήσετε!
7. Οι υπολογιστές είναι σαν τις γυναίκες: αφού έχετε συνηθίσει με αυτά και δεν μπορείτε να τα αποχωριστείτε, καταλήγετε στο συμπέρασμα ότι ένας υπολογιστής ή μια μόνο γυναίκα δεν φτάνει.
8. Μια γυναίκα είναι σαν έναν υπολογιστή : είστε ευχαριστημένοι με αυτό που έχετε, αλλά όταν βλέπετε αυτό που έχουν οι φίλοι σας, ζηλεύετε καθ συνειδητοποιείτε ότι θέλετε και εσείς αυτό που έχουν.
9. Μετά από καιρό, απλά δεν μπορείτε να αντέξετε μακριά από τους υπολογιστές και την γυναίκα σας.
10. Ορισμένοι υπολογιστές (server), όπως και ορισμένες γυναίκες, εξυπηρετούν πολλούς ανθρώπους.

Οι Αρχαίοι Έλληνες στη Νεοελληνική Λαϊκή Παράδοση

Από το βιβλίο του Ι.Θ. Κακριδή «ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ» εκδ. Εθνικής Τραπέζης, σελ. 13 διαβάζουμε: «Είναι χαρακτηριστικό ότι ως τον 18ο ακόμη αιώνα το χριστιανικό κήρυγμα αμφισβητεί την ελληνικότητα από το εκκλησίασμά του, που το αποτελούσαν ωστόσο Έλληνες. Αδελφοί μου (λέει ο Κοσμάς) έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και θεού δεν είσθε Έλληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’ είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί…» Κοσμά Αιτωλού 1779, Διδαχαί, έκδ. Αρχιμανδρίτου Α.Ν. Καντιώτου 1959, σελ. 59.
Το βιβλίο αυτό καταγράφει μαρτυρίες του 19ου και αρχών του 20ου αιώνα της εικόνας που είχε ο απλός λαός για τους αρχαίους Έλληνες. Η εικόνα αυτή καταρρίπτει πανηγυρικά τις φαντασιώσεις των εθνικιστών ότι τάχα ο νεοελληνικός λαός είχε συνείδηση της συνέχειας και της καταγωγής του από τους αρχαίους Έλληνες, προτού αυτή διαμορφωθεί από τις τάξεις κυρίως των εμπόρων και των λογίων που έρχονταν σε επαφή με τη Δύση.
Στην εισαγωγή του βιβλίου, σελ. 14-5, ο Κακριδής γράφει:
Πώς ο ελληνικός λαός ξαναπήρε το όνομα Έλληνες πριν από ενάμιση κάπου αιώνα, μέσα στους αγώνες του Εικοσιένα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που μας έχει απασχολήσει σε ιδιαίτερη μελέτη. Εδώ, ό,τι πρέπει να ξέρουμε είναι πως στο Μεσαίωνα κάθε συνειδητός δεσμός ανάμεσα στον ελληνικό λαό και στην αρχαία Ελλάδα είχε λείψει. «Έλλην» σήμαινε τον ειδωλολάτρη και τίποτε άλλο, μια σημασία που κρατήθηκε ζωντανή ως σήμερα ακόμα [σ.σ. 1978] στην Κρήτη. Οι ίδιοι ήταν Ρωμιοί, Γραικοί, Χριστιανοί, μια φορά όχι Έλληνες.
Και όμως τα χτίσματα που είχαν υψώσει οι αρχαίοι Έλληνες, αυτά πώς να ξεχαστούν; Όσο και να τα είχαν δαμάσει ο χρόνος και οι άνθρωποι, οι γενεές των Ελλήνων τα έβλεπαν μπροστά τους κάθε μέρα, κάστρα και ναούς και τείχη. Σε κάθε μεριά της ελληνικής γης αντίκριζαν παλαιικά χτίρια, όπου οι πέτρες, πελώριες, μονοκόμματες, ασήκωτες, υψώνονταν ακουμπώντας η μια πάνω στην άλλη χωρίς συγκολλητική ύλη. Και όταν ο χωρικός όργωνε το χωράφι του, συχνά τύχαινε να ξεχώσει μαρμαρένιες πλάκες με γράμματα αδιάβαστα, ή και τάφους, όπου, έξω από το σκέλεθρο του νεκρού, στοιβάζονταν αγγεία και όπλα και εργαλεία, όλα παράξενα και πρωτόφαντα. Και κάτι άλλο όμως: σε νεώτερα χρόνια ο ελληνικός λαός παραξενευόταν βλέποντας ξένους, που τους πίστευε όλους Εγγλέζους μυλόρδους, να φτάνουν από τις μακρινές χώρες τους στην Ελλάδα για να επισκεφτούν τους γκρεμισμένους ναούς, να περιδιαβάσουν τα χαλάσματα και να δοκιμάσουν να σκάψουν μέσα στα ερείπια. Αλήθεια, γιατί να δείχνουν τόση περιέργεια για τα χαλάσματα, τις κομματιασμένες πέτρες και τα σπασμένα αγγεία οι Φράγκοι;
Και, αφού παραθέσει τις μαρτυρίες, ο Κακριδής στη σελ. 45 σχολιάζει:

Βασική προϋπόθεση για όλες αυτές τις ιστορίες που οι νεώτεροι Έλληνες έχουν να διηγηθούν για τον μυθικό λαό των Ελλήνων είναι η πίστη πως όλα αυτά έγιναν σε πολύ παλιά χρόνια – ακόμα και όταν δεν γίνεται σχετικός λόγος. Έτσι ακούγεται συχνά – και όχι μόνο στις παραδόσεις που είδαμε – η στερεότυπη φράση «στον καιρό των Ελλήνων» ή και «από τον καιρό των Ελλήνων», για να χρονολογηθούν περιστατικά που πρέπει να έγιναν σε καιρούς πανάρχαιους. Είναι χαρακτηριστικό ότι η γριά εκκλησιάρισσα που έδειξε στον Γάλλο αρχαιολόγο Hauzey το πλευρό του Έλληνα, τοποθέτησε την εποχή των Ελλήνων πριν από τους πρωτόπλαστους της Παλαιάς Διαθήκης και επικαλέστηκε τη μαρτυρία του Ευαγγελίου.
Ιδιαίτερη σημασία έχει η παρατήρηση ότι στις μισές και πάνω από τις ιστορίες που καταγράψαμε λόγος γίνεται για τους Έλληνες, όχι για τους αρχαίους Έλληνες. Αυτό θα πει πως ο λαός στα χρόνια που σχηματιζόταν η μυθολογία αυτή για τον εαυτό του δεν τον θεωρούσε Έλληνα, αφού στους Έλληνες έδινε υπερφυσικές δυνάμεις και τοποθετούσε την ακμή τους ακόμα και πριν από τον Αδάμ. Και όταν όμως ο Κορνάρος, στον 17ο ακόμα αιώνα, ανοίγει την ιστορία του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας με τους στίχους « Τσι περαζόμενους καιρούς που οι Έλληνες ορίζα, κι όπου δεν είχε η πίστη ντως θεμέλιο μηδέ ρίζα» μας δηλώνει έμμεσα, αλλά απαρεξήγητα, πως ούτε τον εαυτό του ούτε τους σύγχρονούς του χριστιανούς της Κρήτης τους λογάριαζε για Έλληνες.
Σύμφωνα λοιπόν με τη νεοελληνική λαϊκή παράδοση, οι Έλληνες ήταν μυθικοί πελώριοι γίγαντες με υπερφυσικές ικανότητες, χτίζαν τα κάστρα με τα χέρια τους, φημίζονταν για την παλικαριά τους, ζούσαν αιώνες, και εξοντώθηκαν, σύμφωνα με διάφορες παραλλαγές, από την απιστία τους ή την ύβρη τους, που προκάλεσε την οργή του θεού.
Έχει εξαιρετικό ωστόσο ενδιαφέρον η ερμηνεία που δίναν όταν έβλεπαν τους Ευρωπαίους να έρχονται στην Ελλάδα και να περιεργάζονται με ζήλο τα αρχαία. Φαντάστηκαν λοιπόν ότι οι ευρωπαίοι αυτοί είναι οι απόγονοι των Ελλήνων, οι οποίοι επιστρέφουν στους τάφους των προγόνων τους (ωχ! αυτό πόνεσε, εθνίκια μου).
Από τις 85 συνολικά μαρτυρίες, παραθέτω εδώ ένα μικρό δείγμα για να πάρετε μια γεύση, πικρή όσοι πιστεύετε στις εθνικιστικές υστερίες, γλυκιά όσοι ενδιαφέρεστε για την αλήθεια, τον πλούτο και την ομορφιά της ελληνικής μας παράδοσης, συνδυάζοντας τα αντικείμενα της παρατήρησης με μια πλούσια φαντασία.
Στην Αθήνα ο λαός πιστεύει πως τα ψηλά σκαλοπάτια του Παρθενώνα μαρτυρούν άσφαλτα πόσο μεγαλόσωμοι ήταν οι Έλληνες• αυτά τα σκαλοπάτια, λένε, οι Έλληνες τα ανεβοκατέβαιναν άκοπα. Δεν ξέρουν πως τα σκαλοπάτια αυτά χρησίμευαν για να ξεκουράζονται οι άνθρωποι, ενώ για το ανέβασμα είχαν βάλει μικρότερα σκαλοπάτια ανάμεσα στα μεγάλα. ΑΘΗΝΑ, 19ος αι. Πηγή: Schmidt, Das Volksleben der Neugriechen und das hellenische Altertum, 1871, σελ. 204.
Οι Έλληνες χάθηκαν όλοι όταν κάποτε έπεσε πείνα μεγάλη στη γη. Τότε καθένας τους έπαιρνε λίγες τροφές και έμπαινε στον τάφο του, για να βρεθεί θαμμένος, όταν οι τροφές του θα τελείωναν και θα πέθαινε. ΚΡΗΤΗ (Σφακιά), 20ος αι. Πηγή: Λαογραφικό Αρχείο Ακαδημίας Αθηνών, χειρόγραφο 120, σελ. 40.
Στα Κράβαρα κατοίκησαν Έλληνες, μεγάλοι, αντρειωμένοι. Σε λίγο όμως έπεσαν φοβερά κουνούπια, με μύτες σιδερένιες που κυνηγούσαν κι εθανάτωναν τους Έλληνες, ώσπου αναγκάστηκαν όσοι είχαν απομείνει να φτιάσουν μεγάλα πιθάρια και να θαφτούν μέσα εκεί ολοζώντανοι. Κι έτσι αφανίστηκε από τα Κράβαρα η πρώτη γενιά, η μεγάλη, η αντρειωμένη.ΑΙΤΩΛΙΑ (Κράβαρα Ναυπακτίας), 19ος αι. Πηγή: Ν.Γ. Πολίτου, Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού Λαού. Παραδόσεις 2, 1904, σελ. 730 (από τον Α. Καρκαβίτσα).
Παλιόν καιρό οι-γι-ανθρώποι ήταν πολύ μεγάλοι. Μεγαλύτεροι απ’ όλους ήταν οι Ελλένηδες. Αυτοί ήταν κακοί ανθρώποι• γι’ αυτό ο Θεός έστειλε κάτι κουνούπια μεγάλα με μύτες σιδερένιες και τους κυνήγαγαν. Μοναχά τη νύχτα έβγαιναν οι αθρώποι, που κοιμούνταν τα κουνούπια, και το πουρνό, πριν βαρέσει ο ήλιος, και το βράδι, μότι βασίλευε. Όλη την άλλη μέρα κάουνταν μες στη γης. Είχαν φκιάσει εκεί κατοικιά ίσια για έναν άνθρωπο• είχαν το ψωμί τους, το νερό τους σε μποτίλιες, τη λάμπα τους κι ό,τι άλλο χρειαζούμενο. Μα δεν μπόρειαν να ζήσουν όλη τη μέρα κλεισμένοι, κι ένας ένας χάθηκαν. Σήμερα σκάφτουν και βρίσκουν τα κατοικιά τους, σεντούκια λιθαρένια. Μέσα βρίσκουν τα κόκαλά τους, λάμπες, μπότια [= στάμνες] και ό,τι άλλο είναι. ΗΠΕΙΡΟΣ (Παραμυθιά), 20ος αι. Πηγή: Λαογραφικό Αρχείο Ακαδημίας Αθηνών, χειρόγραφο 1365, σελ. 389,14.
Στους βοσκούς γύρω από το ναό του Απόλλωνα στις Βάσσες ζει ακόμα σήμερα το όνομα των Ελλήνων. Με αυτό το όνομα χαρακτηρίζουν καθετί που πιστεύεται ηρωικό και γιγάντιο. Για τον εαυτό τους κάθε άλλο παρά που θαρρούν πως είναι οι κληρονόμοι της δόξας των παλαιών κατοίκων. Η απλοϊκή σκέψη αυτών των βοσκών θεωρεί τους Έλληνες προγόνους των Φράγκων, ξένους τεχνίτες που κάποτε κρατούσαν τον τόπο αυτόν. Έτσι εξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι ταξιδεύουν στα μέρη αυτά και δίνουν τόση σημασία σε ό,τι έχει απομείνει από εκείνους. ΑΡΚΑΔΙΑ, 19ος αι. Πηγή: Ο.Μ. von Stackelberg, Der Apollotempel zu Bassae in Arkadien, 1826, σελ. 14.
Ο ζήλος των Άγγλων περιηγητών, των «μυλόρδων», να τα δουν όλα βιαστικά, να τα σχεδιάσουν και, αν μπορούν, να πάρουν μαζί τους καμιάν αρχαιότητα ή τουλάχιστο ένα κομμάτι μάρμαρο, έγινε αφορμή στους Καστρινούς [=κάτοικοι των Δελφών] να σχηματίσουν την ακόλουθη παράδοση: οι Μυλόρδοι δεν είναι χριστιανοί, γιατί κανείς ποτέ δεν τους είδε να κάνουν το σταυρό τους. Η γενιά τους είναι από τους παλιούς ειδωλολάτρες τους Αδελφιώτες, που φύλαγαν το βιό τους σ’ ένα κάστρο που το ’λεγαν Αδελφούς [=Δελφούς], από τους δυο αδελφούς τα βασιλόπουλα που το ’χτισαν. Όταν η Παναγία και ο Χριστός ήρθαν σ’ αυτούς τους τόπους και όλοι οι άνθρωποι ολόγυρα έγιναν χριστιανοί, οι Αδελφιώτες σκέφτηκαν πως ήταν καλύτερα γι’ αυτούς να φύγουν• κι έφυγαν στη Φραγκιά και πήραν και όλα τα πλούτη τους μαζί. Απ’ αυτούς είναι οι Μυλόρδοι, και έρχονται τώρα εδώ και προσκυνούν αυτά τα λιθάρια. ΦΩΚΙΔΑ (Δελφοί), 19ος αι. Πηγή: H.N. Ulrichs, Reisen und Forschungen, σελ. 123 κ.ε.
Οι παραπάνω παραδόσεις δείχνουν πως όσο ήταν μύθοι η εικόνα που είχε ο νεοελληνικός λαός του 19ου αιώνα για τους αρχαίους Έλληνες, τόσο μύθος είναι και η εικόνα που έχουν οι εθνικιστές για τον νεοελληνικό λαό του 19ου αιώνα. Πάντως, οι μύθοι αυτοί μου λύσαν και μια μεγάλη απορία για το Βελόπουλο, που προσπαθούσε να μας πείσει για την ύπαρξη προϊστορικών γιγάντων.
Κι όμως, αφού πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων τις εθνικιστικές κορώνες, μπορούμε με μια δεύτερη ματιά να απολαύσουμε, μέσα από τους ίδιους αυτούς μύθους, τη διαχρονικότητα και τη συνέχεια του ελληνισμού μέσα από τη λαϊκή παράδοση. Όπως επισημαίνει στο ίδιο βιβλίο ο Κακριδής, η ιδέα για τις υπερφυσικές ικανότητες των Ελλήνων, παραπέμπει στην ίδια ιδέα που είχαν οι σύγχρονοι του Ομήρου για τις παλιότερες γενιές, όπως π.χ. για το Διομήδη της Ιλιάδας. Ο περίεργος θάνατος των πελώριων Ελλήνων από τα κουνούπια παραπέμπει σε έναν μύθο του Αισώπου, κατά τον οποίο ο πελώριος ελέφαντας δε φοβάται τίποτα περισσότερο από το κουνούπι, το οποίο μπορεί να μπει στο αυτί του και να τον σκοτώσει. Τέλος, ο συγγραφέας αφιερώνει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο για το μύθο του Μελεάγρου, και πώς διασώθηκε σε διάφορες παραλλαγές από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι σήμερα.
Κλείνω με ένα ακόμα απόσπασμα το οποίο αφορά την αρχαιοκαπηλία του Έλγιν και φανερώνει την ομορφιά της λαϊκής ποιητικής φαντασίας:
Όταν ο Μυλόρδος [ ο Έλγιν] άρπαξε τη μια από τις έξι κόρες του Κάστρου [τις Καρυάτιδες], πρόσταξε τους Τούρκους να του παραδώσουν μέσα στη νύχτα και τις άλλες κόρες. Όταν όμως οι Τούρκοι δοκίμασαν να τις βγάλουν από τη θέση τους, τις άκουσαν που θρηνούσαν και φώναζαν για την αρπαγμένη τους αδερφή. Φοβισμένοι αρνήθηκαν να συνεχίσουν την προσπάθεια. Τα κλάματα των μαρμαρένιων κοριτσιών ακούστηκαν και κάτω στην πόλη από πολλούς κατοίκους. ΑΘΗΝΑ, 19ος αι. Πηγή: Ν.Γ. Πολίτου, Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού Λαού. Παραδόσεις 1, 1904, σελ. 72 (από τον Douglas, An Essay on certain points of resemblance between the ancient and modern Greeks [1813], σελ. 85, και τον I.A. Buchon, La Grece continentale et la Moree [1843], σελ. 68.

Είναι αυτά τα πλάσματα αθάνατα;

ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΙΔΟΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ

Οι Turritopsis nutricula μπορεί να είναι τα μόνα αθάνατα πλάσματα του κόσμου. Πρόκειται για ένα είδος μέδουσας! Οι μέδουσες συνήθως πεθαίνουν μετά την αναπαραγωγή τους, αλλά η Turritopsis μπορεί να κάνει κάτι μοναδικό. Μετά την ενηλικίωσή της και την σεξουαλική αναπαραγωγή, μπορεί να επαναφέρει τον οργανισμό της στην εφηβική κατάσταση και να ξαναπεράσει το στάδιο της ενηλικίωσης και αναπαραγωγής.
Η 4-5 χιλιοστών μέδουσα, τεχνικά γνωστή ως hydrozoan, είναι ο μόνος γνωστός οργανισμός στην γη που είναι σε θέση να επανέλθει στην εφηβική του κατάσταση. Θεωρητικά πάντα, ο κύκλος αυτός μπορεί να επαναληφθεί επ' αόριστον, καθιστώντας την δυνητικά αθάνατη.
Την συναντάμε στα ζεστά τροπικά νερά και χάρη στην ικανότητα της, της αναστροφής της διαδικασίας γήρανσης, είναι πλέον στο επίκεντρο της έρευνας από θαλάσσιους βιολόγους και γενετιστές.

Ελευθερία ή εικονική πραγματικότητα;

Παρακολουθήστε στο ακόλουθο βίντεο τους σύγχρονους «δεσμώτες» του σπηλαίου, που βλέποντας τις σκιές, νομίζουμε πως αυτές είναι η αλήθεια… Πιστεύουμε πως ζούμε στον πραγματικό κόσμο! Πως είμαστε ελεύθεροι…

Σαν ένα ζώο που το τοποθετούν σε κάποιο κλουβί με καθετί που θυμίζει το φυσικό του περιβάλλον, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα κακέκτυπο αυτού, οριοθετημένο από άκρη σε άκρη.
Έτσι κι εμείς αντιδρούμε παθητικά στην πραγματικότητα γύρω μας. Αν καταλαβαίναμε πως όλα αυτά είναι ψεύτικα και πως τίποτα δεν είναι για πάντα θα μπορούσαμε να υψώσουμε το κεφάλι και να ανασάνουμε!

Γεώργιος Σουρής έναν αιώνα πριν - "Ω Ελλάς, ηρώων χώρα τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;"

Όλα αυτά που ζούμε σήμερα αυτός ο τόπος τα έχει ζήσει ξανά. Το 1902 ο Γεώργιος Σουρής γράφει κάποιους στίχους για να σχολιάσει την κατάσταση της εποχής εκείνης στην Ελλάδα.
Στίχοι επίκαιροι λες... και έβλεπε ο άνθρωπος τη ζωή του Έλληνα σήμερα...

Διαβάστε στους στίχους του σατιρικού μας ποιητή:

Ποιος είδε κράτος λιγοστό σ' όλη τη γη μοναδικό, εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει; Να τρέφει όλους τους αργούς, Να 'χει επτά Πρωθυπουργούς, ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα; Να 'χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά, κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια, κλέφτες χωρίς μια πήχη γη και κλέφτες με παλάτια, ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.
Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί, οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή. Ο Έλληνας δυο δίκαια ασκεί πανελευθέρως, συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.
Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους! σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται. Γι' αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια, σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!
Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα, πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη... αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα, δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.
Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο. Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης. Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού συγχρόνως μπούφος και αλεπού. Και ψωμοτύρι και για καφέ το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ». Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
Θέλει ακόμα –κι αυτό είναι ωραίο– να παριστάνει τον ευρωπαίο. Στα δυο φορώντας τα πόδια που 'χει στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι. Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς! Ω Ελλάς, ηρώων χώρα τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Τροφές με... αφροδισιακές ιδιότητες

Από αρχαιοτάτων χρόνων οι τροφές στις οποίες αποδόθηκαν αφροδισιακές ιδιότητες είναι πολλές, καθώς η διάθεση του ανθρώπου για καλύτερη σεξουαλική ζωή είναι δεδομένη. Όλοι κατά καιρούς θα έχουμε ακούσει για κάποια μαγική αφροδισιακή τροφή η οποία ανεβάζει τη σεξουαλικότητα στα ύψη, η αλήθεια ωστόσο είναι ότι οι επιστημονικές μελέτες δεν επιβεβαιώνουν συνήθως τους ισχυρισμούς αυτούς.
Καταρχήν, η καλή ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση είναι απαραίτητη για την καλή σεξουαλική απόδοση, συνεπώς η υιοθέτηση ιδανικού βάρους αποτελεί πρωταρχικό παράγοντα στην καλή σεξουαλική ζωή. Επιστημονικές μελέτες αποδεικνύουν ότι υπερβαρα άτομα που έχασαν βάρος βελτίωσαν κατά πολύ τη σεξουαλική τους ζωή.
Η άποψη ότι ένα ρομαντικό γεύμα με κρέας, κρασί και επιδόρπιο αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή και αυξάνει τη σεξουαλικότητα είναι ευρέως διαδεδομένη, αν και η μόνη πιθανή εξήγηση είναι η βελτίωση της διάθεσης. Παρόλα αυτά η διατροφή παίζει σημαντικό ρόλο στην ομαλή λειτουργία των αναπαραγωγικών οργάνων, ενώ μπορεί να αυξήσει και τα επίπεδα της σεξουαλικότητας.
Αναφορικά λοιπόν με τα συστατικά της διατροφής για τα οποία υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα, οι βιταμίνες B διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη λειτουργία των νευροδιαβιβαστών που συμμετέχουν στη σεξουαλική διέγερση, ενώ η βιταμίνη C, το μαγνήσιο και το σελήνιο, συντελούν στην προστασία των νευροδιαβιβαστών από βλάβες αλλά και στη λειτουργία των μηχανισμών επιδιόρθωσής τους.
Οι νευροδιαβιβαστές αποτελούνται κυρίως από αμινοξέα, οπότε οι πρωτεϊνούχες τροφές παρέχουν τα απαραίτητα δομικά συστατικά για την παραγωγή τους. Συνεπώς, οι Βιταμίνες του συμπλέγματος Β, η βιταμίνη C, το μαγνήσιο και το σελήνιο και τέλος τα αμινοξέα των πρωτεϊνών (κυρίως αργινίνη), αποτελούν συστατικά απαραίτητα για μια υγιή σεξουαλική ζωή.
Όσον αφορά τις διαιτητικές πηγές τους:

• Βιταμίνη Β1: φασόλια, αρακάς, φακές, καρύδια, μαύρο ρύζι, αλεύρι ολικής αλέσεως, γιαούρτι, χοιρινό κρέας
• Βιταμίνη Β3: παντζάρι, μαγιά μπίρας, φιστίκια, ξιφίας, σολομός, τόνος, χοιρινό
• Βιταμίνη Β6: μπανάνες, καρότα, αβοκάντο, αυγά, φιστίκια, γαρίδες, τόνος
• Φυλικό οξύ: πράσινα λαχανικά, ρεβίθια, φιστίκια, τυρί, τόνος, σολομός
• Βιταμίνη C: πορτοκάλια, ντομάτες, πράσινα λαχανικά
• Β-καροτένιο: κίτρινα και κόκκινα λαχανικά, φρούτα
• Μαγνήσιο: ψωμί και δημητριακά ολικής αλέσεως, κακάο, ξηροί καρποί, καλαμπόκι, σπανάκι
• Σελήνιο: μαγιά, σπόροι ολικής αλέσεως