Η ασέβεια και η ανευλάβεια προς την ιστορία και γενικότερα προς την αλήθεια έχει καθιερωθεί, στην χώρα της Ελλάδος, ως ο κατ΄ εξοχήν στίβος με τις εντυπωσιακότερες επιδόσεις και ποιοτικά και ποσοτικά. Μετά από 16 αιώνες συστηματικής λωτοφαγίας, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με θαυμαστή σταθερότητα, δεν είναι ν’ απορεί κανείς για το μέγεθος της εθνοκτόνου αυτής νοοτροπίας.
Η συστηματική καλλιέργεια ενός γενικού ψεύδους, αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την κάλυψη του κενού που δημιουργείται από την εκδίωξη της αλήθειας.
Το γενικό ψεύδος στην προκειμένη περίπτωση είναι η υποτιθέμενη συνέχεια του Ελληνικού Πνεύματος μέσω του Βυζαντινού πολιτισμού. Πρόκειται περί του υβριστικού αυτού κατασκευάσματος που ονομάστηκε «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός».
Προσέξτε παρακαλώ την αλήθεια. Όταν όλα τα ιστορικά στοιχεία, αλλά και τα σημερινά, καταδεικνύουν την λυσσαλέα διάθεση και επίδοση του χριστιανικού κόσμου κατά του οτιδήποτε Ελληνικού, οι ένοχοι του εγκλήματος αυτού της δολοφονίας των Ελλήνων και του πολιτισμού τους, σκαρφίζονται την έκφραση «Ελληνοχριστιανισμός»! (Όλα τα αναγκαία αλλά και ικανά στοιχεία περί του εγκλήματος που αναφέρουμε, βρίσκονται καταχωρισμένα στα άρθρα μου που είναι δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα «athriskos.gr»).
Μ’ ένα τμήμα του ψεύδους αυτού, ελάχιστο εκ πρώτης όψεως αλλά τεράστιο για την Ελληνική ψυχή, θ’ ασχοληθούμε εδώ. Το ψέμα αυτό αφορά στη βυζαντινή μουσική και ισχυρίζεται ότι η μουσική αυτή αποτελεί την συνέχεια της αρχαιοελληνικής ή τουλάχιστον ότι η μουσική αυτή είναι ελληνική.
Ένα ελεεινό ψέμα το οποίο πότισε τόσο βαθειά το πετσί του Νοεέλληνα και το οποίο δεν αμφισβητείται ακόμα κι από μουσικούς που γνωρίζουν την αλήθεια, ένεκα του «φόβου των Ιουδαίων».
Οι μόνοι που τόλμησαν να θίξουν το θέμα ήσαν οι συνθέτες οπερεττών του μεσοπολέμου, του τύπου Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Κι αυτοί γι’ άλλους λόγους. Για να μας επιβάλλουν την ελαφρότητα της οπερέττας εξ Εσπερίας. Αξίζει να κυττάξουμε τον χαρακτήρα και το ήθος των ανθρώπων αυτών, παρ’ όλο που δεν είναι του άμεσου ενδιαφέροντός μας.
Θαυμάστε τον χαρακτήρα και το ήθος τους: από συνέντευξη του Θεόφραστου Σακελλαρίδη – μέγας θεωρούμενος στο είδος του – στην εφημερίδα «Αθηνά» το 1911 «… πηγαίνω μαζί με τους συγγραφείς της επιθεωρήσεως – άλλα νούμερα κι αυτοί – εις το καφέ σαντάν και κρατώ εις το μουσικό μου τετράδιο εστενογραφημένα πρακτικά… Συνήθως είναι ναπολιτάνικα τραγούδια, διότι το αυτί των Ναπολιτάνων είναι εις την αυτήν μοίραν με των Αθηναίων. Εφέτος όμως, επειδή η ναπολιτάνικη μουσική ήτο πολύ φτωχική και επειδή είναι της μόδας η των βιεννέζικων οπερεττών, επροτιμήσαμε την δευτέραν δια τα Παναθήναια… Παίρνω δεξιά αριστερά από οπερέττες, την «Πριγκήπισσα των δολλαρίων» την ετρύγησα εφέτος. Άλλα σβήνω, άλλα αφήνω. Από δυο-τρία τραγούδια παίρνω μερικές πατούτες, εις αυτάς κολλώ ξένην εισαγωγήν και κάμνω νέο τραγούδι». «Ονομάζω αστό όποιον σκέφτεται χαμερπώς» Φλωμπέρ.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι κάθε φορά που γίνεται γενικότερος λόγος για τα μουσικά μας πράγματα, δεν παραλείπουν ποτέ οι βυζαντινόπληκτοι να τονίζουν ότι η βυζαντινοί μουσική αποτελεί την συνέχεια της αρχαιοελληνικής.
Ας το πούμε ξεκάθαρα: όση σχέση έχει το «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» του ιουδαιοχριστιανισμού με το «αρχή βλακείας φόβος θεού» του Επίκουρου, τόση ακριβώς σχέση έχει και η βυζαντινή μουσική με την αρχαιοελληνική.
Πριν εξετάσουμε αυτό καθ’ εαυτό το θέμα ας δούμε το δουλικό χαρακτήρα των βυζαντόπληκτων. Την ολοκληρωτική τους παράδοση στο αλλότριο ιουδαιοχριστιανικό κυρίαρχο δόγμα. Οι άνθρωποι αυτή έχουν αλώσει τα τελευταία χρόνια εντελώς τη μουσική παιδεία της χώρας, σύμφωνα με στοιχεία που θα παραθέσουμε. Προσέξτε σας παρακαλώ τι είδους άνθρωποι κουμαντάρουν την μουσική παιδεία μας: «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια», σελ. 101 στο λήμμα «Ιουδαίος» γράφει ο βυζαντινοκτυπημένος μουσικολόγος Γ. Σκλάβος (όνομα και πράγμα) «ολίγοι λαοί εκαλλιέργησαν την μουσικήν όσον οι Εβραίοι. Εν τούτοις τίποτε συγκεκριμένο δεν γνωρίζουμε περί της μουσικής των, εφ’ όσον ουδέν λείψανον ή τεκμήριον των αποτάτων χρόνων έχει περισωθεί».
Ολόκληρη η απάτη του ιουδαιοχριστιανισμού ξεσκεπασμένη εντελώς. Εκτεθημένη στο φως του ήλιου. Κι αυτό δεν είναι τίποτε ακόμη. Η χριστιανική ξεδιαντροπιά δεν έχει φραγμούς και όρια. Να τι γράφει στη συνέχεια: «το βέβαιον είναι ότι πολύ προ των Ελλήνων είχον καλλιεργήσει οι Εβραίοι την τέχνην των ήχων»!!! Προσέξτε το «βέβαιον» και το «πολύ».
Μένει κανείς άναυδος μπροστά στην αναίδεια και το θράσος του βιασμένου θρησκευτικώς ανθρώπου. Νομίζετε ότι θεωρεί πως απευθύνεται σε ζώα; Όχι καλοί μου άνθρωποι. Γνωρίζει πολύ καλά ότι απευθύνεται σε ανιστόρητους και ταυτοχρόνως ιουδαιόπληκτους ανθρώπους. Σε ανθρώπους που δεν ντρέπονται να ψάλλουν στις εκκλησίες τους ανελλιπώς, Έλληνες όντες, το «των αγίων πατέρων υμών Αβραάμ Ισαάκ και Ιακώβ».
Κι όλ’ αυτά όταν σύμπασα η ανθρωπότητα γνωρίζει ότι η ελληνική μουσική, όχι μόνον διαθέτει άπειρα τεκμήρια από την αρχαιότητα, όχι μόνον είναι η αρχαιότερη αλλά και ότι ολόκληρος ο Ελληνικός πολιτισμός είναι ο μόνος στην υφήλιο που μπορεί αβασάνιστα να χαρακτηριστεί ως μουσικός πολιτισμός. Οι μισοί θεοί των Ελλήνων ήσαν και θεοί της μουσικής.
Δηλαδή από την πλευρά των Εβραίων τίποτε ενώ από την πλευρά των Ελλήνων ολόκληρο βουνό. Και παρ’ όλ’ αυτά «το βέβαιον είναι ότι πολύ προ των Ελλήνων είχον καλλιεργήσει οι Εβραίοι την τέχνην των ήχων»!!! Είναι πραγματικά να τρελαίνεται κανείς.
Με την μέθοδο αυτή της πλήρους διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας, και της ελληνικής και της ιουδαϊκής, κατόρθωσαν οι πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας να ρίξουν το Ελληνικό έθνος σε κατάσταση πλήρους αμάθειας και υποταγής στο αλλότριο θρησκευτικό τους ιουδαιοχριστιανικό δόγμα.
Παρεξηγήστε μας όσο δικαιούστε αλλά δεν μπορούμε ν’ αντισταθούμε στον πειρασμό να μην αναφερθούμε, παρεκβατικώς έτσι κι αλλιώς, σε κάποιες από τις μέγιστες αυτές απάτες.
Μας έχουν ποτίσει και εξακολουθούν να μας ποτίζουν συνεχώς με το δηλητήριο που λέει ότι οι Έλληνες ήσαν ειδωλολάτρες ενώ οι Εβραίοι όχι μόνον δεν ήσαν αλλά κι ότι πίστευαν στον Γιαχβέ (έτσι λέγεται ο θεός στην Βίβλο), ο οποίος είναι πνεύμα. Τι θα λέγατε αν διαπιστώνατε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ότι δηλαδή ουδέποτε οι Έλληνες υπήρξαν ειδωλολάτρες ενώ οι Ιουδαίοι διέτριψαν ως τέτοιοι στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορία τους; Τι θα πείτε αν διαβάσετε μέσα στην Βίβλο τον Μωϋσή να συμβουλεύει τους Εβραίους, πώς να αποπατούν έτσι ώστε ο θεός τους, που είναι πνεύμα, να μην πατήσει τα κόπρανά τους!!! Τι λέτε, δεν αξίζει τον κόπο να δείτε το «έργο» αυτό; Και μάλιστα παιγμένο αποκλειστικά από χριστιανούς;
Πάμε λοιπόν πρώτα στα περί ειδωλολατρίας των Ελλήνων: Θα μας το πει έξω από τα δόντια τώρα αμέσως ένας τίμιος χριστιανός. Ο Νικόλας Τωμαδάκης καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τόμος Α΄, τεύχος Α΄, Β΄ έκδοση, 1956. Βλέπετε ότι μέχρι την δεκαετία του πενήντα υπήρχαν ακόμα θεολόγοι επιστήμονες οι οποίοι δεν ήταν υποχείρια του Ιουδαιοχριστιανικού δόγματος, όπως άπαντες οι σημερινοί τυγχάνουν.
Γράφει λοιπόν ο θεολόγος αυτός: «Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριο λόγο του Ελληνισμού, ως ζωής και ως σκέψεως… Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποία ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρεία των ειδώλων , δι ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες. Εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρης, μη χριστιανός…».
Σ’ αυτούς που αγνοούν το τι εστί Ελληνικό θρήσκευμα προτείνουμε, με το συμπάθιο, να αναλογισθούν το ποσοστό της Ελληνικότητάς τους. Οι Ευρωπαίοι πάντως το γνωρίζουν.
Ο Ν. Τωμαδάκης είναι κατηγορηματικός για τον απλούστατο λόγο: διότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, καμμιά ιστορική μαρτυρία που να αναφέρει ή να δείχνει ειδωλολατρία στο Ελληνικό κόσμο. Δεν προβαίνει σε καμμιά απόπειρα να στηρίξει την άποψή του αυτή επειδή η έλλειψη τέτοιων στοιχείων είναι δεδομένη.
Παρακαλούμε λοιπόν θερμώς τον οποιονδήποτε γνωρίζει, να μας πληροφορήσει πότε, πού και πώς οι Έλληνες προσκυνούσαν είδωλα; Αναλογίσου καλέ μου Έλληνα πώς χώνεψες τη παπάρα αυτή. Τελειώσαμε λοιπόν με την δήθεν ειδωλολατρία των Ελλήνων.
Πάμε τώρα στην απουσία ειδωλολατρίας των Ιουδαίων: Γνωρίζετε κύριοι, προγονόπληκτοι των πατέρων των Εβραίων, ότι οι άπαντες σχεδόν οι πρόγονοι και οι απόγονοι του Ισραήλ και του Ιούδα ήταν φανατικοί ειδωλολάτρες, όπως, χαρτί και καλαμάρι, τους περιγράφει το ιερό βιβλίο τους η Βίβλος; Ιδού τα πειστήρια από τα βιβλία της Βίβλου: ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ΄ , ιβ΄ 28, ιδ΄ 22, ιε΄ 3-12, ιστ΄ 2-25 και 30, ιη΄ 18, κ΄ 25, κβ΄ 44 και 53.
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ΄ , α΄ 3, γ΄ 2, η΄ 18, ι΄ 29 και 31, ια΄ 18, ιβ΄ 10 και 21, ιγ΄ 2, 6 και 11, ιδ΄ 4 και 24, ιε΄ 4,9,16,18,24,28 και 35, ιστ΄ 3,4 και 10-20, ιζ΄ 2 και 9-36, ιη΄ 4, κα΄ 2-21, κγ΄ 4-20 και 32-37, κδ΄ 9 και 19.
Τι γράφεται στα χωρία αυτά; Να τι λέει το πρώτο από τα προαναφερόμενα: (ιβ΄ 28) «και εβουλεύσατο ο βασιλεύς (Ιεροβοάμ) και επορεύθη και εποίησε δύο δαμάλεις χρυσάς και είπε προς τον λαόν, ικανούσθω υμίν αναβαίνειν εις Ιερουσαλήμ, ιδού θεοί σου Ισραήλ, οι αναγαγόντες σε εκ της Αιγύπτου». Όλα τα προαναφερθέντα χωρία περιγράφουν όπως το προηγούμενο ανάλογα και χειρότερα καμώματα.
Καταλαβαίνετε καλοί μου χριστιανοί ποιούς προγόνους σας φόρεσαν καπέλο; Αυτούς τους κακόμοιρους ειδωλολάτρες, όπως ήταν και ο αδελφός του περίφημου Μωυσή, ο Ααρών.
Από αυτά τα σπουδαία μυαλά ξεπρόβαλε ο ανώμαλος μονοθεϊσμός τους. Η απάνθρωπη και βδελυρή απαίτηση του Γιαχβέ, που είναι και δικός σας θεός: «ουκ έσσονται θεοί έτεροι πλην εμού». Να όμως και το τρισχειρότερο και ασυγχώρητο ολίσθημα του σοφού Σολομώντα. Η παράβαση της πρώτης εντολής, της «ουκ έσσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού».
Βασιλ. Γ΄ , ΙΑ΄ 4 «όταν δε ο Σολομών επροχώρησεν εις την ηλικίαν, δεν είχε πλέον την καρδιάν του αγνήν… διότι αι αλλόφυλαι γυναίκες εξέκλιναν αυτόν, από την λατρείαν του αληθινού θεού, ώστε να λατρεύει ξένους ειδωλικούς θεούς.
Τότε ο Σολομών ανοικοδόμησε εις έναν υψηλόν τόπον ιερόν δια τον θεό Χαμώς, είδωλον των Μωαβιτών… επίσης και δια την Αστάρτην, την αισχράν…κ. ά.».
Λίγο πιο κάτω στον στίχο 11 ακολουθούν οι απειλές του Γιαχβέ κατά του Σολομώντα και ελάχιστα πιο κάτω στον στίχο 14 (Βασιλ. Γ΄ , ΙΑ΄) έχουμε για πρώτη φορά στη Βίβλο την λέξη σατάν (σατανάς): «Και ήγειρε Κύριος σατάν τω Σολομώντι…». Ο Κολιτσάρας αποδίδει το χωρίο αυτό ως εξής: «Παρεχώρησε όμως ο Κύριος να εγερθούν προς τιμωρία του Σολομώμντος, πειρασμοί και πολέμιοι…».
Άπαντες οι απόγονοι του Σολομώντος, βασιλείς του Ισραήλ, αλλά και οι αντίστοιχοι του Ιούδα, υπήρξαν ειδωλολάτρες, τουλάχιστον μέχρι «της μετοικεσίας Βαβυλώνος», όπως περιγράφονται στα βιβλία των Βασιλειών.
Μας έμεινε τώρα η τελευταία πράξη του «έργου» που σας υποσχεθήκαμε. Το πνεύμα Γιαχβέ.
Επειδή γνωρίζουμε κάποιον καλό και μορφωμένο χριστιανό, κατά πολύ αρμοδιότερο από μας και για να μη χρειαστεί να ελέγχουμε συνεχώς την εμφανέστατη εμπάθειά μας προς τα χριστιανικά πράγματα, θα του δώσουμε ευχαρίστως τον λόγο, αφού η χειρονομία αυτή βολεύει απόλυτα και τις δύο πλευρές.
Ο άνθρωπος αυτός λέγεται Παναγιώτης Ι. Μπρατσιώτης. Καθηγητής της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Το 1915 διορίστηκε καθηγητής των ιερών στο διδασκαλείο Πειραιώς. Κατά το 1921-22 διετέλεσε και διευθυντής του περιοδικού «Ιερός Σύνδεσμος», επισήμου τότε οργάνου της Ιεράς Συνόδου. Το 1924 διορίστηκε υφηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου κ.λπ.
Μας περιγράφει λοιπόν εμπεριστατωμένα τον Γιαχβέ, μέσα από την Π.Δ. στην εγκυκλοπαίδεια «Πυρσός» στη σελ. 765: «… Και αλλαχού μεν αποδίδονται εις τον θεόν αισθήσεις, οίον όρασις δι’ ής τα πάντα εφορά (Α΄ Βασιλ. ΙΕ΄ 19, Ψαλμ. Θ΄ 14, Ησαΐου ΛΖ΄ 17 και πολλά άλλα), ακοή (Δευτερ. ΛΓ΄ 7, Ψαλμ. Ε΄ 2, Μιχ. Ζ΄ 7 και πολλά άλλα), όσφρησις (Γενες. Η΄ 21, Εφεσ. Ε΄ 2 και άλλα), αφή (Ιωβ ΙΘ΄ 21, Ιερεμ. Α΄ 9 και άλλα), αλλαχού δε μέλη του ανθρωπίνου σώματος, οίον στόμα δι’ ού ,α,εί (Ησ. Α΄ 20, Ιερεμ. ΚΓ΄ 16), γλώσσα δίκην πυρός καταναλίσκοντος (Ησ. Λ΄ 27), χείρες δε και βραχίονες, δι’ ών τα πάντα δύναται (Ψαλ. ΙΣΤ΄ 14, Ησ. ΙΘ΄ 25, Ιερεμ. ΚΑ΄ 5, Αββακ. Β΄ 16 και άλλα), πρόσωπον (Ψαλμ. ΞΘ΄ 4), πόδες (Ησ. ΞΣΤ΄ 1 και άλλα), αλλαχού κινήσεις ανθρώπινοι (Ωσηέ ΙΑ΄ 3, Ησ. ΣΤ΄ 1, Αμως Ζ΄ 9, Γεν. ΙΑ΄ 7 και άλλα πολλά), αλλαχού δε αποδίδεται τω θεώ ψυχή (Εβρ. Ι΄ 38) μετά παθών ανθρωπίνων, οίον μίσους (Ησ. Α΄ 14), χαράς (Ησ. ΜΒ΄ 1), λύπης (Γεν. ΣΤ΄ 6), οργής (Ψαλμ. Β΄ 12), μετανοίας (Γεν. ΣΤ΄ 6), των τοιούτων ανθρωπομορφισμών λεγομένων και ανθρωποπαθισμών. Τέλος αποδίδονται τω θεώ εν τη Βίβλω διάφοροι ενέργειαι ή καταστάσεις διανοητκαί, οίον ανάμνησις (Τωβ. Γ΄ 3), πρόβλεψις (Δ΄ Βασιλ. ΙΘ΄ 27), διαλογισμός (Ιωνά Α΄ 6, Σοφ. Σολομ. Δ΄ 17), λήθη (Ψαλ. ΙΒ΄ 1)».
Και μάλλον από ευγενική διάθεση ο αγαθός αυτός καθηγητής παρέλειψε να αναφέρει ότι ο θεός αυτός κινδύνευε σχεδόν να πατήσει ακόμη και ανθρώπινα κόπρανα!!! Φανταστείτε να αναφέρονταν κάτι ανάλογο για τον Δία. Κι όμως για την Βίβλο τέτοιες θεϊκές περιπέτειες φαντάζουν φυσιολογικές.
Και για τους πιστούς και για τους άπιστους καταθέτουμε την απόδειξη: Δευτερονόμιο ΚΓ΄ 14-15 «και πάσσαλος έσται σοι επί της ζώνης σου, και έσται όταν διακαθιζάνεις έξω, και ορύξεις εν αυτώ και επαγαγών καλύψεις την ασχημοσύνην σου εν αυτώ. Ότι Κύριος ο θεός σου εμπεριπατεί εν τη παρεμβολή σου…»!!!
Σ’ όλες τις αποδόσεις στην νεοελληνική οι οποίες διαθέτουν τις εγκρίσεις της εκκλησίας της Ελλάδος, το προαναφερθέν χωρίο αποδίδεται ως εξής: «θα έχεις στη ζώνη σου τσαπί και όταν πηγαίνεις έξω προς σωματική σου ανάγκη να ανοίξεις λάκκο και μετά να σκεπάσεις τα κόπρανά σου». Κι όλ’ αυτά διότι «ο Κύριος ο θεός σου πηγαινοέρχεται μέσα στο στρατόπεδό σου…». πρόκειται περί εντολής του Μωϋσή προς στρατωνισμένους Ισραηλίτες. Μιά εντολή που δεν χρειάζεται να δώσει κανείς καν στις γάτες, φέρ’ ειπείν, διότι τα ζώα αυτά το πράττουν από μόνα τους και μάλιστα με εξαιρετική επιμέλεια.
Σ’ όποιον κι όποια αρέσουν τέτοιες θεϊκές ιστορίες μπορεί να διασκεδάσει όσο τραβά η ψυχή του αφού η Π.Δ. έχει αρκετές καταγεγραμμένες. (Τέλος παρέκβασης).
Λέγαμε λοιπόν για την δήθεν συνέχεια της αρχαιοελληνικης μουσικής μέσω της βυζαντινής. Πράγματι υπήρξε και υπάρχει αδιάσπαστη συνέχιση της ελληνικής μουσικής, η οποία ουδεμία απολύτως σχέση έχει με την βυζαντινή, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Η συνέχεια αυτή έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνον με το ελληνικό δημοτικό τραγούδι και κατόπιν προσφάτως σχετικά με το αστικό λαϊκό τραγούδι, το λεγόμενο «ρεμπέτικο».
Στάσου καλέ μου άνθρωπε. Μη κλωτσάς έτσι. Ξέρω ότι για το δημοτικό συμφωνείς, αλλά εξάπτεσαι για το ρεμπέτικο. Ναι αυτή είναι η γραμμή των βυζαντινόπληκτων, το ήθος των οποίων σου το φανερώσαμε λίγο πριν. Περίμενε πρώτα να σου παραθέσουμε τις ιστορικές μαρτυρίες. Ποιές μαρτυρίες; Για το ανελέητο διωγμό του δημοτικού τραγουδιού από τους χριστιανούς. Για την απόπειρα να το δολοφονήσουν. Για τον πόλεμο που του κήρυξαν αυτά τα ανθελληνικά καθάρματα, οι πατέρες της εκκλησίας.
Μωρέ για τι τους λες καθάρματα αυτούς τους άγιους ανθρώπους; Θα σου πω γιατί. Άκουσε πώς αποκαλεί ο αρχιπατέρας Χρυσόστομος τους προπάτορές μας, επειδή πρέπει να καταλάβεις γιατί τον αποκαλώ Βρομόστομο: «μωρούς», τόμος 18 σελ. 17, εκφέροντες «λόγους μάταιους κι ακάθαρτους», 18. 113, «δεισιδαίμονες» 34. 429, αιμομίκτες μετά μητέρων και αδελφών, 34. 497, ασοφότερους από τα ζώα, 34. 497. Επί πλέον «στιγματισμένους, χειρότερους από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα», «κυνικά καθάρματα», «πανάθλιους», «παμμίαρους, αδιάντροπους» και χίλιες δυο άλλες ανυπόστατες λοιδορίες. Όλ’ αυτά και μύρια άλλα είναι γραμμένα στο βιβλίο «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», εκδ. «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» 1980.
Ξέρεται ο Βρομόστομος αυτός άνθρωπός γιατί τα λέει όλ’ αυτά; Διότι τέτοιοι ακριβώς ήσαν οι καινούργιοι πατέρες του. Ας δούμε μια τέτοια περίπτωση: Βασιλ. Β΄ κεφ. ΙΓ΄ 1 «Έπειτα από αυτά συνέβησαν τα εξής θλιβερά γεγονότα. Αδελφή του Αβεσσαλώμ υιού του Δαβίδ, ήτο η ωραιωτάτη κατά την μορφήν Θημάρ. Αυτήν την ερωτεύθη σφοδρώς ο Αμνών, ο υιός του Δαβίδ..»
Στη συνέχεια περιγράφεται λεπτομερώς πώς ο Αμνών δολίως συνεβρέθη μετά της αδελφής του και πώς ο πατέρας του ο Δαβίδ έμαθε τα ανήκουστα συμβάντα. Αλλά (Β΄ 21) «δεν ετιμώρησε τον Αμνών διότι δεν ήθελε να τον λυπήση, επειδή ήτο πρωτότοκος υιός του και τον αγαπούσε ιδιαιτέρως».
Ας δούμε λοιπόν την στάση των πατέρων απέναντι στη μουσική των Ελλήνων. Στο βιβλίο του Αλέξη Σολωμού με τον τίτλο «Ο Άγιος Βάκχος» διαβάζουμε, μεταξύ των άλλων σχετικών, για τον αρχιπατέρα της χριστιανικής εκκλησίας Χρυσόστομο: «δεν τον ενοχλούσαν μονάχα οι παραστάσεις των χορευτών και των μίμων. Ζητούσε από τους χριστιανούς να ξεγράψουν οριστικά κάθε λαϊκό τους τραγούδι. Οι αγωγιάτες να μην τραγουδάνε πάνω στο κάρο τους ούτε οι κοπέλες στον αργαλειό τους ούτε οι μανάδες νανουρίζοντας τα μωρά τους. Τα λείψανα αυτά της αρχαίας Ελληνικής ζωής έπρεπε να τα αντικαταστήσουν με ψαλμούς του Δαβίδ».
Χίλια χρόνια αργότερα οι μαθητές του μισέλληνα και ανώμαλου αυτού ανθρώπου έψελναν τα εξής: «Σίγησον Ορφεύ, ρίψον Ερμή την λύραν, τρίπους ο Δελφοίς δύνον εις λήθην έτι. Δαβίδ γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν…».
Ας δούμε όμως τι έψελνε ο Δαβίδ με την λύρα του αλλά και οι συνάδελφοί του μεταξύ των άλλων: «και επεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω ρομφαίαν μαχητού. Και κύριος έσται επ’ αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολής» (Ζαχαρίας Θ, 13-15).
Στο «ΠΗΔΑΛΙΟ» (εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Καρόλου Ντηλ 4, Θεσς/νίκη) κατά τον χριστιανικό κόσμο «είναι η Διαθήκη μετά την καινή και την παλαιά, η μετά τας αγίας γραφάς αγία Γραφή») διαβάζουμε από την εν Λαοδικεία τοπική σύνοδο εν έτει 364, κανών 53ος : «ότι ου δει χριστιανούς εις γάμους απερχομένους βαλλίζειν ή ορχήσθαι αλλά σεμνώς δειπνείν ή αιριστείν ως πρέπει Χριστιανοίς». Κατηγορηματική δηλαδή απαγόρευση του τραγουδιού και του χορού, των κατ’ εξοχήν Ελληνικών αυτών στοιχείων.
Η διαταγή του βυζαντινού αυτοκράτορα Αρκάδιου στα τέλη του 4ου αιώνα, το περίφημο «ες έδαφος φέρειν», το οποίο αφορούσε στην ισοπέδωση κάθε ελληνικού ναού και δημοσίου κτίσματος, δεν ίσχυσε καθόλου λιγότερο και για το ελληνικό τραγούδι, απ’ ότι διαπιστώνουμε.
Στον 55ο κανόνα διαβάζουμε: «ότι ου δει ιερατικούς ή κληρικούς, αλλ’ ουδέ λαϊκούς, εκ συμβολής συμπόσια επιτελείν». Απαγόρευση των συμποσίων στους πάντες: κληρικούς και λαϊκούς. Μας είναι γνωστό όμως τι συνέβαινε στα συμπόσια: «μολπή τ’ ορχηστός τε, τα γαρ αναθήματα δαιτός», μας πληροφορεί ο Όμηρος. Ότι το τραγούδι κι ο χορός είναι τα στολίδια του συμποσίου.
Οι στείροι, ανώμαλοι, απάτριδες, ευνούχοι, μισάνθρωποι, κηφήνες και κακούργοι επίσκοποι της χριστιανικής εκκλησίας, όταν επιχειρούν να δολοφονήσουν την χαρά και την διασκέδαση του καθημερινού βίου. Τον κατ’ εξοχήν ελληνικό αλλά και πανανθρώπινο φυσιολογικό τρόπο ζωής. Όταν επιχειρούν να υποβιβάσουν την ανθρώπινη καθημερινή συμπεριφορά πιο κάτω κι απ’ την ζωώδη.
Επισήμανση για μιά βαθειά ανάσα: μετά απ’ όλα τα προαναφερθέντα, ας μη ξεχνάμε ότι υφίσταται ακόμη το θέμα ότι η μουσική των πατέρων αυτών αποτελεί την συνέχεια της μουσικής των Ελλήνων!!! Είναι πράγματι πολύ κουραστική δουλειά να προσπαθεί κανείς να αναποδογυρίσει μέσα από μερικές αράδες, την αναποδογυρισμένη επί δυό χιλιετίες ιστορία. Δηλαδή να χρειάζεται να αποδείξει τα αυτονόητα.
Ο συγγράφων το παρών πόνημα δηλώνει ότι έχει «κλατάρει» στο σημείο αυτό κι ότι έχει ανάγκη να διασκεδάσει την κόπωσή του. Θυμήθηκε μιά λειτουργία που άκουσε όταν ήταν μικρός. Τότε πήγαινε, όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές του, υποχρεωτικά στην εκκλησία την Κυριακή, διότι καταχωρούνταν οι απουσίες των απόντων από τον εκκλησιασμό και έπεφταν αποβολές στους απείθαρχους. Βάλτε τέλη της δεκαετίας του 1960.
Στην λειτουργία λοιπόν εκείνη, ο ψάλτης είπε το «κύριε ελέησον» συνεχόμενα, αρκετές δεκάδες φορές. Όπως ακριβώς κολλούσε τα χρόνια εκείνα η βελόνα στο πικάπ αρκετά συχνά. Σίγουρα ήταν στο τυπικό της συγκεκριμένης λειτουργίας. Και τώρα του ’ρθε ν’ αναλογιστεί: με ποιό είδος ελληνικής μουσικής άραγες να μοιάζει εκείνο το ατελείωτο «κύριε ελέησον»; Να είχε άραγε σχέση με την συνέχεια κάποιου, «Ζεύ ελέησον»; «Διόνυσε ελέησον»; «Απόλλων ελέησον»; Γιατί οι λέξεις Ζεύς, Διόνυσος και Απόλλων, όταν τεθούν δίπλα στη λέξη ελέησον μας προκαλούν αηδία;
Ποιός είναι ο ύψιστος των χριστιανών μελωδών; Ο Ρωμανός ο μελωδός. Ιδού πώς «εξυμνεί» την «πλάνην» και την «μωρίαν» των Ελλήνων στον ύμνο του εις την πεντηκοστήν, οίκος ιζ΄: «τι φυσώσι και βαμβεύουσιν οι Έλληνες; Τι πλανώνται προς Πλάτωνα; Τι Δημοσθένη στέργουσι τον ασθενή; Τι Πυθαγόραν θρυλλούσι τον δικαίως φιμωθέντα;». Αυτό είναι δείγμα από την συνέχεια της αρχαιοελληνικής μουσικής!!! Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι ακόμα έχει ευχέρεια ο χριστιανός άνθρωπος να μας δουλεύει εν ψυχρώ, λόγω της πλήρους ασχετοσύνης μας.
Άραγε ποιά συνέχεια της αρχαιοελληνικής μουσικής αποτελούν οι βυζαντινοί ύμνοι οι οποίοι, άπαντες και μηδενός εξαιρουμένου, αναφέρονται στους προγόνους των Εβραίων. Στα χωριουδάκια και ποταμάκια της Παλαιστίνης; Στις γενοκτονίες των λαών της γης της επαγγελίας από τον εκλεκτό λαό του Γιαχβέ. Στις κατάρες των Εβραίων κατά των Ελλήνων;
Μήπως έχουν κανέναν ρυθμό ελληνικό ρυθμό; Συρτό; Αντικρυστό; Πεντοζάλι;
Αμάν. Συγνώμη. Εκείνος ο Χατζηέλληνας ο Ζουράρις, τώρα το θυμήθηκα, μας είχε εξηγήσει στην τηλεόραση, ότι το «Υπερμάχω Στρατηγώ» είναι ένα σχεδόν ατόφιο ζεϊμπέκικο. Το άκουσαν αυτό χιλιάδες Έλληνες.
Μιά παρέα μερακλήδων μπεκρήδων που το άκουσε αυτό, έπαθε την πλάκα της. Δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσα μπουκάλια ουΐσκι έπρεπε να πιεί κανείς για να ξεστομίσει τέτοια μαλακία. Και είπαν ουΐσκι διότι γνώριζαν ότι αυτό δεν μπορεί να λεχθεί από άνθρωπο που πίνει τσίπουρο ή κρασί, ακόμη κι αν κατεβάσει βαρέλια από τα ποτά αυτά.
Ρε συ, είπε κάποιος, μπας και πάνω στη σούρα του μπέρδεψε το τραγούδι του Τσιτσάνη, εκείνο το «σαν χριστιανός κι ορθόδοξος», που είναι ζεϊμπέκικο και λέει:
Σαν χριστιανός κι ορθόδοξος, σ’ αυτή την κοινωνία
Εβάλθηκα ρε μάγκες μου, να κάνω λιτανεία
Εμάζεψα τα σέα μου, κι ένα κομμάτι μαύρο
Και ξεκινώ ρε μάγκες μου, να πάω στον άγιο Μάμο
Ανάμεσα στις εκκλησιάς, τις στρογγυλές καμάρες
Ανάψαμε τον ναργιλέ, σαν νά ’τανε λαμπάδες
Νά ’σου και ο αρχάγγελος, με μιά μεγάλη φούργια
Απ’ τα ντουμάνια τα πολλά, τον έπιασε η μαστούρα
Μου λέει άκου χριστιανε, δεν είναι αμαρτία
Που μπήκες μες ’την εκκλησιά, να κάνεις λιτανεία
Μα ξάφνου ένας καλόγερος, μου λέει τράβα πίσω
Γιατί και ’γω έχω σειρά, καμμιά για να ρουφήξω
Άκουσε να δεις όμως ο μπαγάσας ο Περικλής προχθές στο στέκι του Θανάση, τι κοτσάρησε στα στοιχάκια:
Την ψώνισα Δερβίσια μου, με τόσα κυριελέησον
Κι απ’ τα πολλά πατερημά, κοντεύω να λωλέψω
Θέλω απ’ το μαρκούτσι του, πολύ να μπαϊλντίσω
Και όρκο δίνω στο θεό, να μη το χώσω πίσω
Κι από το τέμπλο το ψηλό, το μάτι του θεούλη
Ανάμεσα στις ντουμανιές, φύλαγε καραούλι
Πράγματι όμως υπάρχει ένα στοιχείο της αρχαιοελληνικής μουσικής το οποίο κράτησαν, ΑΛΛΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΚΑΝΈΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, οι Βυζαντινοί. Πρόκειται για τις μουσικές κλίμακες: Δωρική, Αιολική, Ιωνική κ.λπ.
Αλλά και στο θέμα αυτό έδειξαν την κακοήθειά, την ασέβεια και την ανευλάβειά τους. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος να κρατήσουν «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο». Και τον βρήκαν. Έσβησαν οι αχρείοι τα ελληνικά ονόματα, και επάνω έγραψαν ονόματα αλφαβητικά: «ήχος πρώτος», δεύτερος, τρίτος, «πλάγιος πρώτος», «πλάγιος δεύτερος» κ.λπ.
Ήταν και είναι αδύνατο να ανακαλυφθούν καινούργιες κλίμακες, διότι αιώνες πριν όλος ο τότε γνωστός κόσμος χρησιμοποιούσε τις κλίμακες αυτές. Από την εποχή δε του Μεγάλου Αλεξάνδρου το σύστημα αυτό των κλιμάκων, οριστικοποιήθηκε στους μουσικούς πολιτισμούς, με τους οποίους ήρθε σε επαφή αυτός και οι επίγονοί του.
Ο Πλούταρχος μας δίνει την εξής εντυπωσιακότατη πληροφορία: «και Περσών και Σουσιανών και Γεδρωσίων παίδες τας Ευριπίδου και Σοφοκλέους τραγωδίας ήδον». Αυτά ήσαν τα αποτελέσματα της εκστρατείας του «σφαγέα των λαών» όπως τον αποκαλούν χωρίς καμμιά ντροπή, ακόμα και κάτοικοι της χώρας της Ελλάδος.
Ξανατονίζουμε ότι υποχρεωτικά παρέλαβαν οι Βυζαντινοί τις ελληνικές κλίμακες, διότι την ποικιλία τους την είχαν εξαντλήσει αιώνες πριν οι Έλληνες. Έκτοτε όχι μόνον δεν ανακαλύφθηκε άλλη κλίμακα, αλλά επί πλέον εγκαταλείφθηκαν αρκετές, λόγω της απουσίας μουσικής παιδείας, καθ’ όλη την διάρκεια τη σκοταδιστικής και παπαδοκρατούμενης Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Αλλά μουσική δεν είναι κυρίως οι κλίμακες. Όσοι δεν γνωρίζουν την τέχνη της μουσικής ας προσέξουν κάπως περισσότερο και θα αντιληφθούν το ζήτημα ικανοποιητικά. Οι κλίμακες είναι κοινές σ’ όλους τους λαούς. Παγκοσμίως εδώ και δυό αιώνες αναφέρονται με τα αρχαιοελληνικά τους ονόματα, πλην μιας χώρας. Αυτής της Ελλάδος στην οποία, λόγω της παπαδοκρατίας, αναφέρονται με τα αλφαβητικά τους ονόματα ακόμα. Θα δούμε μέχρι πότε.
(Ο συγγράφων το παρόν πόνημα δίδαξε την ελληνική μουσική σε πάνω από χίλια άτομα. Τα άτομα αυτά και οι μαθητές τους, διότι οι μισοί έγιναν κατόπιν και οι ίδιοι δάσκαλοι, διδάσκουν και διδάσκονται την μουσική χρησιμοποιώντας για τις κλίμακες τα ελληνικά τους ονόματα. Επίσης κι άλλοι δάσκαλοι πράττουν παρομοίως. Γι’ αυτό είπαμε προηγουμένως «μέχρι πότε»)
Όμως παρ’ όλο που οι κλίμακες είναι κοινές, αμέσως αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η μουσική είναι Ελληνική ή Τουρκική ή Ρώσικη ή Αραβική. Επομένως η κλίμακα της οποιασδήποτε συγκεκριμένης μουσικής δεν αρκεί καθόλου για να την χαρακτηρίσει.
Από ποιό άλλο βασικό στοιχείο απαρτίζεται η μουσική; Από τον ρυθμό. Ότι όμως ισχύει για τις κλίμακες ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους ρυθμούς. Ακούμε μουσικές που έχουν ακριβώς τον ίδιο ρυθμό και αμέσως λέμε αυτή είναι Τουρκική, η άλλη Αραβική και η παρ’ άλλη Ρωσική.
Αναφέρουμε συνεχώς τη λέξη μουσική και όχι τραγούδι διότι όταν υπάρχει και ο λόγος τα πράγματα τότε ευκολύνονται εντελώς, σε ότι αφορά στην εθνικότητά της.
Τι είναι αυτό λοιπόν που ταυτοποιεί μιά μουσική. Που της δίνει την ταμπέλα της εθνικότητας; Είναι το ήθος και ο χαρακτήρας της. Είναι η ψυχή που παρέλαβε τα υλικά τις μουσικής – κλίμακα και ρυθμό κι όταν πρόκειται για τραγούδι καί λόγο – και τα συνάρμοσε με τον δικό της μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο.
Η ψυχή αυτή δεν πέφτει ουρανοκατέβατη. Σέρνει πίσω της τις όλες τις ψυχές των προγόνων της. Έναν ολόκληρο λαό. Ένα ολόκληρο έθνος. Μάλιστα. Και τα έθνη έχουν ψυχή, χαρακτήρα και ήθος. Μήπως, τις τελευταίες δυό δεκαετίες που αναβιώνουν οι λαϊκές μουσικές δεν ονόμασαν την τάση αυτή «Έθνικ».
Πώς λοιπόν η Βυζαντινή μουσική, την οποία δημιούργησαν Ιουδαϊκές ψυχές, μπορεί να χαρακτηριστεί ως Ελληνική;;; Οι άνθρωποι αυτοί που την δημιούργησαν δεν ψάλλουν συνεχώς, μέχρι και σήμερα στις εκκλησίες τους το «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ». Η μουσική τους δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε Εβραϊκές υποθέσεις;; Πείτε μας μωρέ λέμε τίποτε που δεν αληθεύει; Με ποιό θράσος αποκαλείται ελληνική μουσική κάτι που όχι μόνον δεν περιέχει τίποτε το ελληνικό αλλά επί πλέον λοιδορεί, ειρωνεύεται και μέμφεται τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους, ο οποίος είναι απείρως ανώτερος από τον Βυζαντινό.
Μήπως είναι ψέμα ότι μόλις επικράτησε ο χριστιανισμός στη Ευρώπη την βύθισε για χίλια χρόνια στην απανθρωπιά του Μεσαίωνα. Είναι μήπως αναλήθειες τα αποτρόπαια εγκλήματα του χριστιανισμού κατά των λαών της παγκόσμιας κοινότητας των ανθρώπων.
Τι σχέση έχουν όλ’ αυτά με τους Έλληνες και την Ελληνική ψυχή μωρέ δούλοι του Γιαχβέ; Γιά κυττάξτε τώρα τι θα πει Ελληνική ψυχή: στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της «Εκδοτικής Αθηνών», τόμος Δ΄, σελ. 226 διαβάζουμε: «Ο σεβασμός του Αλέξανδρου προς τους λαούς των χωρών που κατέκτησε, συνυφασμένος και με την γενικώτερη πολιτική του, που μέγας στόχος της ήταν η ομόνοια μεταξύ των ηπείρων, πήρε μια ιδιαίτερη χαρακτηριστική έκφραση στη στάση που τήρησε απέναντι στις θρησκείες και στα έθιμα θρησκευτικής λατρείας. Δεν περιορίσθηκε μάλιστα στη θρησκευτική ανεκτικότητα. Φάνηκε να ασπάζεται ο ίδιος την πίστη και υιοθετεί τις λατρείες των Ασιατών και των Αιγυπτίων και επιχείρησε να συναδελφώσει και να καθιερώσει ως ισότιμες και ισοδύναμες τις θεότητες των Ελλήνων και τις θεότητες της Ασίας και της Αιγύπτου. Άνοιξε έτσι τον δρόμο που πάνω του προχώρησε ακόμη περισσότερο ο παιδικός του φίλος και ένθερμος υπερασπιστής της μνήμης του Πτολεμαίος ο Λάγου, όταν ως βασιλεύς σκέφτηκε να συγχωνεύσει στη συμβολική μορφή ενός θεού, που ονομάσθηκε Σάραπις, τον Όλυμπο με τις Αιγυπτιακές θεότητες».
Ας μη λησμονούμε δε, ότι ο Αλέξανδρος με εντολή των Πανελλήνων εξεστράτευσε στην Περσία για λόγους γενικότερης εθνικής άμυνας, αφού δυο φορές και σε οριακό σημείο απέφυγαν τον Περσικό ζυγό αυτοί και πιθανότατα ολόκληρη η Ευρώπη.
Γιά δείτε τώρα τον θεό σας τι λογής είναι: (Δευτερονόμιο Ζ΄ ): «1 Όταν δε Κύριος ο Θεός σου σε εισαγάγει εις την χώραν, προς την οποίαν τώρα πορεύεσαι, δια να την κληρονομήσεις ως ιδικήν σου, και εκβάλη από εμπρός σου έθνη μεγάλα, τους Χετταίους…Ιεβουσαίους, επτά έθνη πολυαριθμότερα και ισχυρότερα από σας, 2 και θα παραδώσει αυτούς Κύριος ο Θεός σου εις τας χείρας σου, θα κτυπήσης αυτούς, θα τους εξαφανίσης τελείως, δεν θα συνάψης καμμίαν συνθήκην μαζή των και δεν θα τους λυπηθήτε καθόλου…5 Αλλά και αυτά ακόμη θα πράξης εναντίον των ειδωλολατρών αλλοεθνών: Θα κρημνίσετε τους βωμούς των, θα συντρίψετε τας ειδωλολατρικάς των στήλας, θα κατακόψετε τα ιερά δάση των και θα κάψετε εις την φωτιά τα ξυλόγλυπτα αγάλματά των. 6 Διότι συ εν αντιθέσει προς εκείνους είσαι λαός άγιος, αφιερωμένος εις τον Κύριον και Θεόν σου. Κύριος και Θεό σου σε εξέλεξεν ανάμεσα από όλα τα άλλα έθνη της γης να είσαι ιδική του εκλεκτή περιουσία… 8… αλλά διότι σας αγαπά ο Κύριος και διότι τηρεί τον όρκον, τον οποίον έδωσεν εις τους προπάτοράς σας … Αλλά είναι και Θεός δίκαιος, ο οποίος ανταποδίδει προσωπικώς εις τους μισούντας αυτόν και αμετανοήτους κατά τα έργα αυτών και εξολοθρεύει αυτούς… 16 Συ θα απολαύσης τα λάφυρα των εθνών τα οποία ο Κύριος σου δίδει… 22 Κύριος ο Θεός σου θα καταστρέψη και θα εξαφανίση ολίγον κατ’ ολίγον τα έθνη αυτά από εμπρός σου. Δεν θα ημπορέσης και δεν πρέπει, να εξαφανίσης αυτούς ταχέως, δια να μη μείνη έρημος και ακατοίκητος η χώρα από ανθρώπους και πληθυνθούν τα άγρια θηρία εναντίον σου. 23 Αυτούς Κύριος ο Θεός σου θα τους παραδώση εις τας χείρας σου και θα καταστρέφης αυτούς ολοκληρωτικώς μέχρις ότου εξολοθρευθούν και εξαφανισθούν πλήρως. 24 Ο Θεός θα παραδώση εις τα χέρια σας τους βασιλείς των εθνών αυτών, θα τους εξοντώσετε, ώστε να χαθούν και τα ονόματα αυτών από τον τόπον, όπου εβασίλευον. Κανείς δεν θα ημπορέση να αντισταθή απέναντί σας, μέχρις ότου τους εξολοθρεύσετε όλους. 25 Τα αγάλματά τών θεών των θα τα παραδώσετε εις το πυρ, δια να καούν…». Αριθμοί (λα΄. 7): «…και απέκτειναν παν αρσενικόν και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών… και επρονόμευσαν τας γυναίκας Μαδιάν και την αποσκευή αυτών, και τα κτήνη αυτών και πάντα τα έγκητα αυτών και την δύναμιν αυτών επρονόμευσαν, και πάσας τας πόλεις τας εν ταις κατοικίες αυτών και τας επαύλεις αυτών ενέπρησαν πυρί».
Ο θεός όμως αυτός ενδιαφέρεται κατ’ αρχάς για τον εαυτούλη του: (Δευτερονόμιο 13. 6) «Εάν δε παρακαλέσει σε ο αδελφός σου εκ πατρός σου ή εκ μητρός σου, ή ο υιός σου, ή η θυγάτηρ σου, ή η γυνή σου η εν κόλπω σου, ή ο φίλος σου ο ίσος τη ψυχή σου, λάθρα λέγων, πορευθώμεν και λατρεύσωμεν θεοίς ετέροις… από των θεών των εθνών… αναγγέλλων αναγγελείς περί αυτού και η χειρ σου έσται επ’ αυτώ πρώτοις, αποκτείναι αυτόν, και αι χείρες παντός λαού επ’ εσχάτω… Εάν δε ακούσης εν μιά των πόλεών σου… λέγοντες, πορευθώμεν, και λατρεύσωμεν θεοίς ετέροις… ανελών ανελείς πάντας τους κατοικούντας εν τη πόλει εκείνη εν φόνω μαχαίρας… και τα κτήνη αυτής εν στόματι μαχαίρας…».
Αυτόν τον αποτρόπαιο θεό είχαν οι Βυζαντινοί στην καρδιά και στην ψυχή τους κι αυτόν εξακολουθούν να έχουν οι χριστιανοί. Με τέτοιον λοιπόν θεό στην ψυχή του πρέπει να είναι κανείς άμετρα θρασύς για να υποστηρίξει ότι η μουσική του μπορεί να είναι Ελληνική.
Κι ένα τελευταίο προς τους ψαλτάδες της βυζαντινής μουσικής: βρε καλά παιδιά, γνωρίζουμε πολύ καλά (έχουμε προβεί και σε στατιστική ανάλογη έρευνα) ότι η συντριπτική σας μερίδα δεν γνωρίζει γρυ από την γλώσσα στην οποία είναι γραμμένα τροπάρια και οι ύμνοι που ψέλνετε προς τον Γιαχβέ και τον υιό του τον Χριστό, τον θεό αυτόν των Εβραίων αλλά και δικό σας.
Σας είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθείτε σε ποιά απαράδεκτη κατάσταση σας έχει φέρει το παπαδαριό το οποίο υπηρετείται; Δηλαδή πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι είναι τουλάχιστον γελοίο το να ψέλνει κανείς χρόνια και ζαμάνια πράγματα που δεν γνωρίζει καν τι λένε; Ή μήπως θέλετε να σας επαινέσουμε γι’ αυτό σας το «κατόρθωμα»; Τι στο διάολο συμβαίνει με σας; Τόσο πολύ σας έχουν μαστουρώσει τα κεριά και τα λιβάνια που εισπνέετε μέσα στις εκκλησίες;
Θα κλείσουμε το παρόν πόνημα με τον επίλογο του άρθρου με τίτλο «Η Ελληνική μουσική υπό την καταδυνάστευση του ράσου» του Γιώργου Λεωτσάκου («Ημερησία» 18-19/ 9/1999). Στο άρθρο αυτό ο Λεωτσάκος παρουσιάζει ντοκουμέντα για την άλωση της ελληνικής μουσικής παιδείας από τους ρασοφόρους και τους υποτακτικούς τους μουσικούς και βιασμένους μουσικολόγους της δεκάρας.
Τελειώνει λοιπόν ως εξής: «Ναι, τέτοιες αλυσίδες πνευματικής δουλείας από σκληρότατο μεταλλικό κράμα σφυρηλατούνται έσωθεν! Μοιραία, αναλογιζόμαστε τους κατά Κέλσον Χριστιανούς του 178 μ.Χ.: Παντοδαπά συμπλάσσοντες δείματα επισπώνται τους ανθρώπους (…) Πάντα μεν σοφόν απεραύνουσι του λόγου της πίστεως αυτών, μόνους δε ανοήτους και ανδραποδώδεις καλούσι». («Ετούτοι, όμως, επινοώντας κάθε λογής φόβητρα προσελκύουν κόσμο στις γραμμές τους (…) Και κάθε έξυπνο άνθρωπο απομακρύνουν από τη διδασκαλία της πίστης τους, ενώ καλοδέχονται τους ανόητους και τους δουλοπρεπείς»). (Κέλσου: «Αληθής Λόγος», εκδ. «Θύραθεν», Θεσσαλονίκη, 1996, σελ. 58-59).
Και συνεχίζει: «Το οποίο ράσο, αιώνες τώρα, φαρμακώνει το χωράφι της μουσικής μας, τρέμει τη Δύση ως φυσικό κληρονόμο του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού που αφάνισαν τα χριστεπώνυμα στίφη του Αλάριχου, οι φονιάδες του Ιλαρίου και της Υπατίας, ο Θεοδόσιος και ο Ιουστινιανός, οι εκτροπές της Δ΄ Σταυροφορίας στην Κωνσταντινούπολη το 1204, οι Νοταράδες και Σχολάριοι που μετά τη σύνοδο της Φλωρεντίας και της Φεράρας το 1438, άνοιξαν Κερκόπορτες και προσκύνησαν τον Πορθητή. Φοβάται, μέσα από την μουσική, τη νεκρανάσταση του ελληνισμού, από τον τάφο που αιώνες τώρα του σκάβει».
Ας αναλογιστούν λοιπόν τώρα το Παπαδαριό, οι Βυζαντινόπληκτοι, οι κάθε λογής και απόχρωσης Βυζαντινολιγούρηδες και οι Ψαλτάδες το μερίδιο της ευθύνης τους απέναντι στην διαπίστωση του Λεωτσάκου: επιμένουν στην Ιουδαιοχριστιανική τους νοοτροπία και συμπεριφορά διότι φοβούνται την νεκρανάσταση του Ελληνισμού, από τον τάφο που αιώνες τώρα του σκάβουν; Να αναλογιστούν αν ανήκουν στη κατηγορία αυτών των ανθρώπων που περιγράφει ο Κέλσος: «Ετούτοι, όμως, επινοώντας κάθε λογής φόβητρα προσελκύουν κόσμο στις γραμμές τους (…) Και κάθε έξυπνο άνθρωπο απομακρύνουν από τη διδασκαλία της πίστης τους, ενώ καλοδέχονται τους ανόητους και τους δουλοπρεπείς».
Η συστηματική καλλιέργεια ενός γενικού ψεύδους, αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για την κάλυψη του κενού που δημιουργείται από την εκδίωξη της αλήθειας.
Το γενικό ψεύδος στην προκειμένη περίπτωση είναι η υποτιθέμενη συνέχεια του Ελληνικού Πνεύματος μέσω του Βυζαντινού πολιτισμού. Πρόκειται περί του υβριστικού αυτού κατασκευάσματος που ονομάστηκε «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός».
Προσέξτε παρακαλώ την αλήθεια. Όταν όλα τα ιστορικά στοιχεία, αλλά και τα σημερινά, καταδεικνύουν την λυσσαλέα διάθεση και επίδοση του χριστιανικού κόσμου κατά του οτιδήποτε Ελληνικού, οι ένοχοι του εγκλήματος αυτού της δολοφονίας των Ελλήνων και του πολιτισμού τους, σκαρφίζονται την έκφραση «Ελληνοχριστιανισμός»! (Όλα τα αναγκαία αλλά και ικανά στοιχεία περί του εγκλήματος που αναφέρουμε, βρίσκονται καταχωρισμένα στα άρθρα μου που είναι δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα «athriskos.gr»).
Μ’ ένα τμήμα του ψεύδους αυτού, ελάχιστο εκ πρώτης όψεως αλλά τεράστιο για την Ελληνική ψυχή, θ’ ασχοληθούμε εδώ. Το ψέμα αυτό αφορά στη βυζαντινή μουσική και ισχυρίζεται ότι η μουσική αυτή αποτελεί την συνέχεια της αρχαιοελληνικής ή τουλάχιστον ότι η μουσική αυτή είναι ελληνική.
Ένα ελεεινό ψέμα το οποίο πότισε τόσο βαθειά το πετσί του Νοεέλληνα και το οποίο δεν αμφισβητείται ακόμα κι από μουσικούς που γνωρίζουν την αλήθεια, ένεκα του «φόβου των Ιουδαίων».
Οι μόνοι που τόλμησαν να θίξουν το θέμα ήσαν οι συνθέτες οπερεττών του μεσοπολέμου, του τύπου Θεόφραστου Σακελλαρίδη. Κι αυτοί γι’ άλλους λόγους. Για να μας επιβάλλουν την ελαφρότητα της οπερέττας εξ Εσπερίας. Αξίζει να κυττάξουμε τον χαρακτήρα και το ήθος των ανθρώπων αυτών, παρ’ όλο που δεν είναι του άμεσου ενδιαφέροντός μας.
Θαυμάστε τον χαρακτήρα και το ήθος τους: από συνέντευξη του Θεόφραστου Σακελλαρίδη – μέγας θεωρούμενος στο είδος του – στην εφημερίδα «Αθηνά» το 1911 «… πηγαίνω μαζί με τους συγγραφείς της επιθεωρήσεως – άλλα νούμερα κι αυτοί – εις το καφέ σαντάν και κρατώ εις το μουσικό μου τετράδιο εστενογραφημένα πρακτικά… Συνήθως είναι ναπολιτάνικα τραγούδια, διότι το αυτί των Ναπολιτάνων είναι εις την αυτήν μοίραν με των Αθηναίων. Εφέτος όμως, επειδή η ναπολιτάνικη μουσική ήτο πολύ φτωχική και επειδή είναι της μόδας η των βιεννέζικων οπερεττών, επροτιμήσαμε την δευτέραν δια τα Παναθήναια… Παίρνω δεξιά αριστερά από οπερέττες, την «Πριγκήπισσα των δολλαρίων» την ετρύγησα εφέτος. Άλλα σβήνω, άλλα αφήνω. Από δυο-τρία τραγούδια παίρνω μερικές πατούτες, εις αυτάς κολλώ ξένην εισαγωγήν και κάμνω νέο τραγούδι». «Ονομάζω αστό όποιον σκέφτεται χαμερπώς» Φλωμπέρ.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι κάθε φορά που γίνεται γενικότερος λόγος για τα μουσικά μας πράγματα, δεν παραλείπουν ποτέ οι βυζαντινόπληκτοι να τονίζουν ότι η βυζαντινοί μουσική αποτελεί την συνέχεια της αρχαιοελληνικής.
Ας το πούμε ξεκάθαρα: όση σχέση έχει το «αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» του ιουδαιοχριστιανισμού με το «αρχή βλακείας φόβος θεού» του Επίκουρου, τόση ακριβώς σχέση έχει και η βυζαντινή μουσική με την αρχαιοελληνική.
Πριν εξετάσουμε αυτό καθ’ εαυτό το θέμα ας δούμε το δουλικό χαρακτήρα των βυζαντόπληκτων. Την ολοκληρωτική τους παράδοση στο αλλότριο ιουδαιοχριστιανικό κυρίαρχο δόγμα. Οι άνθρωποι αυτή έχουν αλώσει τα τελευταία χρόνια εντελώς τη μουσική παιδεία της χώρας, σύμφωνα με στοιχεία που θα παραθέσουμε. Προσέξτε σας παρακαλώ τι είδους άνθρωποι κουμαντάρουν την μουσική παιδεία μας: «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια», σελ. 101 στο λήμμα «Ιουδαίος» γράφει ο βυζαντινοκτυπημένος μουσικολόγος Γ. Σκλάβος (όνομα και πράγμα) «ολίγοι λαοί εκαλλιέργησαν την μουσικήν όσον οι Εβραίοι. Εν τούτοις τίποτε συγκεκριμένο δεν γνωρίζουμε περί της μουσικής των, εφ’ όσον ουδέν λείψανον ή τεκμήριον των αποτάτων χρόνων έχει περισωθεί».
Ολόκληρη η απάτη του ιουδαιοχριστιανισμού ξεσκεπασμένη εντελώς. Εκτεθημένη στο φως του ήλιου. Κι αυτό δεν είναι τίποτε ακόμη. Η χριστιανική ξεδιαντροπιά δεν έχει φραγμούς και όρια. Να τι γράφει στη συνέχεια: «το βέβαιον είναι ότι πολύ προ των Ελλήνων είχον καλλιεργήσει οι Εβραίοι την τέχνην των ήχων»!!! Προσέξτε το «βέβαιον» και το «πολύ».
Μένει κανείς άναυδος μπροστά στην αναίδεια και το θράσος του βιασμένου θρησκευτικώς ανθρώπου. Νομίζετε ότι θεωρεί πως απευθύνεται σε ζώα; Όχι καλοί μου άνθρωποι. Γνωρίζει πολύ καλά ότι απευθύνεται σε ανιστόρητους και ταυτοχρόνως ιουδαιόπληκτους ανθρώπους. Σε ανθρώπους που δεν ντρέπονται να ψάλλουν στις εκκλησίες τους ανελλιπώς, Έλληνες όντες, το «των αγίων πατέρων υμών Αβραάμ Ισαάκ και Ιακώβ».
Κι όλ’ αυτά όταν σύμπασα η ανθρωπότητα γνωρίζει ότι η ελληνική μουσική, όχι μόνον διαθέτει άπειρα τεκμήρια από την αρχαιότητα, όχι μόνον είναι η αρχαιότερη αλλά και ότι ολόκληρος ο Ελληνικός πολιτισμός είναι ο μόνος στην υφήλιο που μπορεί αβασάνιστα να χαρακτηριστεί ως μουσικός πολιτισμός. Οι μισοί θεοί των Ελλήνων ήσαν και θεοί της μουσικής.
Δηλαδή από την πλευρά των Εβραίων τίποτε ενώ από την πλευρά των Ελλήνων ολόκληρο βουνό. Και παρ’ όλ’ αυτά «το βέβαιον είναι ότι πολύ προ των Ελλήνων είχον καλλιεργήσει οι Εβραίοι την τέχνην των ήχων»!!! Είναι πραγματικά να τρελαίνεται κανείς.
Με την μέθοδο αυτή της πλήρους διαστρέβλωσης της ιστορικής αλήθειας, και της ελληνικής και της ιουδαϊκής, κατόρθωσαν οι πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας να ρίξουν το Ελληνικό έθνος σε κατάσταση πλήρους αμάθειας και υποταγής στο αλλότριο θρησκευτικό τους ιουδαιοχριστιανικό δόγμα.
Παρεξηγήστε μας όσο δικαιούστε αλλά δεν μπορούμε ν’ αντισταθούμε στον πειρασμό να μην αναφερθούμε, παρεκβατικώς έτσι κι αλλιώς, σε κάποιες από τις μέγιστες αυτές απάτες.
Μας έχουν ποτίσει και εξακολουθούν να μας ποτίζουν συνεχώς με το δηλητήριο που λέει ότι οι Έλληνες ήσαν ειδωλολάτρες ενώ οι Εβραίοι όχι μόνον δεν ήσαν αλλά κι ότι πίστευαν στον Γιαχβέ (έτσι λέγεται ο θεός στην Βίβλο), ο οποίος είναι πνεύμα. Τι θα λέγατε αν διαπιστώνατε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ότι δηλαδή ουδέποτε οι Έλληνες υπήρξαν ειδωλολάτρες ενώ οι Ιουδαίοι διέτριψαν ως τέτοιοι στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορία τους; Τι θα πείτε αν διαβάσετε μέσα στην Βίβλο τον Μωϋσή να συμβουλεύει τους Εβραίους, πώς να αποπατούν έτσι ώστε ο θεός τους, που είναι πνεύμα, να μην πατήσει τα κόπρανά τους!!! Τι λέτε, δεν αξίζει τον κόπο να δείτε το «έργο» αυτό; Και μάλιστα παιγμένο αποκλειστικά από χριστιανούς;
Πάμε λοιπόν πρώτα στα περί ειδωλολατρίας των Ελλήνων: Θα μας το πει έξω από τα δόντια τώρα αμέσως ένας τίμιος χριστιανός. Ο Νικόλας Τωμαδάκης καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Τόμος Α΄, τεύχος Α΄, Β΄ έκδοση, 1956. Βλέπετε ότι μέχρι την δεκαετία του πενήντα υπήρχαν ακόμα θεολόγοι επιστήμονες οι οποίοι δεν ήταν υποχείρια του Ιουδαιοχριστιανικού δόγματος, όπως άπαντες οι σημερινοί τυγχάνουν.
Γράφει λοιπόν ο θεολόγος αυτός: «Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριο λόγο του Ελληνισμού, ως ζωής και ως σκέψεως… Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποία ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρεία των ειδώλων , δι ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες. Εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρης, μη χριστιανός…».
Σ’ αυτούς που αγνοούν το τι εστί Ελληνικό θρήσκευμα προτείνουμε, με το συμπάθιο, να αναλογισθούν το ποσοστό της Ελληνικότητάς τους. Οι Ευρωπαίοι πάντως το γνωρίζουν.
Ο Ν. Τωμαδάκης είναι κατηγορηματικός για τον απλούστατο λόγο: διότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο, καμμιά ιστορική μαρτυρία που να αναφέρει ή να δείχνει ειδωλολατρία στο Ελληνικό κόσμο. Δεν προβαίνει σε καμμιά απόπειρα να στηρίξει την άποψή του αυτή επειδή η έλλειψη τέτοιων στοιχείων είναι δεδομένη.
Παρακαλούμε λοιπόν θερμώς τον οποιονδήποτε γνωρίζει, να μας πληροφορήσει πότε, πού και πώς οι Έλληνες προσκυνούσαν είδωλα; Αναλογίσου καλέ μου Έλληνα πώς χώνεψες τη παπάρα αυτή. Τελειώσαμε λοιπόν με την δήθεν ειδωλολατρία των Ελλήνων.
Πάμε τώρα στην απουσία ειδωλολατρίας των Ιουδαίων: Γνωρίζετε κύριοι, προγονόπληκτοι των πατέρων των Εβραίων, ότι οι άπαντες σχεδόν οι πρόγονοι και οι απόγονοι του Ισραήλ και του Ιούδα ήταν φανατικοί ειδωλολάτρες, όπως, χαρτί και καλαμάρι, τους περιγράφει το ιερό βιβλίο τους η Βίβλος; Ιδού τα πειστήρια από τα βιβλία της Βίβλου: ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ΄ , ιβ΄ 28, ιδ΄ 22, ιε΄ 3-12, ιστ΄ 2-25 και 30, ιη΄ 18, κ΄ 25, κβ΄ 44 και 53.
ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Δ΄ , α΄ 3, γ΄ 2, η΄ 18, ι΄ 29 και 31, ια΄ 18, ιβ΄ 10 και 21, ιγ΄ 2, 6 και 11, ιδ΄ 4 και 24, ιε΄ 4,9,16,18,24,28 και 35, ιστ΄ 3,4 και 10-20, ιζ΄ 2 και 9-36, ιη΄ 4, κα΄ 2-21, κγ΄ 4-20 και 32-37, κδ΄ 9 και 19.
Τι γράφεται στα χωρία αυτά; Να τι λέει το πρώτο από τα προαναφερόμενα: (ιβ΄ 28) «και εβουλεύσατο ο βασιλεύς (Ιεροβοάμ) και επορεύθη και εποίησε δύο δαμάλεις χρυσάς και είπε προς τον λαόν, ικανούσθω υμίν αναβαίνειν εις Ιερουσαλήμ, ιδού θεοί σου Ισραήλ, οι αναγαγόντες σε εκ της Αιγύπτου». Όλα τα προαναφερθέντα χωρία περιγράφουν όπως το προηγούμενο ανάλογα και χειρότερα καμώματα.
Καταλαβαίνετε καλοί μου χριστιανοί ποιούς προγόνους σας φόρεσαν καπέλο; Αυτούς τους κακόμοιρους ειδωλολάτρες, όπως ήταν και ο αδελφός του περίφημου Μωυσή, ο Ααρών.
Από αυτά τα σπουδαία μυαλά ξεπρόβαλε ο ανώμαλος μονοθεϊσμός τους. Η απάνθρωπη και βδελυρή απαίτηση του Γιαχβέ, που είναι και δικός σας θεός: «ουκ έσσονται θεοί έτεροι πλην εμού». Να όμως και το τρισχειρότερο και ασυγχώρητο ολίσθημα του σοφού Σολομώντα. Η παράβαση της πρώτης εντολής, της «ουκ έσσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού».
Βασιλ. Γ΄ , ΙΑ΄ 4 «όταν δε ο Σολομών επροχώρησεν εις την ηλικίαν, δεν είχε πλέον την καρδιάν του αγνήν… διότι αι αλλόφυλαι γυναίκες εξέκλιναν αυτόν, από την λατρείαν του αληθινού θεού, ώστε να λατρεύει ξένους ειδωλικούς θεούς.
Τότε ο Σολομών ανοικοδόμησε εις έναν υψηλόν τόπον ιερόν δια τον θεό Χαμώς, είδωλον των Μωαβιτών… επίσης και δια την Αστάρτην, την αισχράν…κ. ά.».
Λίγο πιο κάτω στον στίχο 11 ακολουθούν οι απειλές του Γιαχβέ κατά του Σολομώντα και ελάχιστα πιο κάτω στον στίχο 14 (Βασιλ. Γ΄ , ΙΑ΄) έχουμε για πρώτη φορά στη Βίβλο την λέξη σατάν (σατανάς): «Και ήγειρε Κύριος σατάν τω Σολομώντι…». Ο Κολιτσάρας αποδίδει το χωρίο αυτό ως εξής: «Παρεχώρησε όμως ο Κύριος να εγερθούν προς τιμωρία του Σολομώμντος, πειρασμοί και πολέμιοι…».
Άπαντες οι απόγονοι του Σολομώντος, βασιλείς του Ισραήλ, αλλά και οι αντίστοιχοι του Ιούδα, υπήρξαν ειδωλολάτρες, τουλάχιστον μέχρι «της μετοικεσίας Βαβυλώνος», όπως περιγράφονται στα βιβλία των Βασιλειών.
Μας έμεινε τώρα η τελευταία πράξη του «έργου» που σας υποσχεθήκαμε. Το πνεύμα Γιαχβέ.
Επειδή γνωρίζουμε κάποιον καλό και μορφωμένο χριστιανό, κατά πολύ αρμοδιότερο από μας και για να μη χρειαστεί να ελέγχουμε συνεχώς την εμφανέστατη εμπάθειά μας προς τα χριστιανικά πράγματα, θα του δώσουμε ευχαρίστως τον λόγο, αφού η χειρονομία αυτή βολεύει απόλυτα και τις δύο πλευρές.
Ο άνθρωπος αυτός λέγεται Παναγιώτης Ι. Μπρατσιώτης. Καθηγητής της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Το 1915 διορίστηκε καθηγητής των ιερών στο διδασκαλείο Πειραιώς. Κατά το 1921-22 διετέλεσε και διευθυντής του περιοδικού «Ιερός Σύνδεσμος», επισήμου τότε οργάνου της Ιεράς Συνόδου. Το 1924 διορίστηκε υφηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου κ.λπ.
Μας περιγράφει λοιπόν εμπεριστατωμένα τον Γιαχβέ, μέσα από την Π.Δ. στην εγκυκλοπαίδεια «Πυρσός» στη σελ. 765: «… Και αλλαχού μεν αποδίδονται εις τον θεόν αισθήσεις, οίον όρασις δι’ ής τα πάντα εφορά (Α΄ Βασιλ. ΙΕ΄ 19, Ψαλμ. Θ΄ 14, Ησαΐου ΛΖ΄ 17 και πολλά άλλα), ακοή (Δευτερ. ΛΓ΄ 7, Ψαλμ. Ε΄ 2, Μιχ. Ζ΄ 7 και πολλά άλλα), όσφρησις (Γενες. Η΄ 21, Εφεσ. Ε΄ 2 και άλλα), αφή (Ιωβ ΙΘ΄ 21, Ιερεμ. Α΄ 9 και άλλα), αλλαχού δε μέλη του ανθρωπίνου σώματος, οίον στόμα δι’ ού ,α,εί (Ησ. Α΄ 20, Ιερεμ. ΚΓ΄ 16), γλώσσα δίκην πυρός καταναλίσκοντος (Ησ. Λ΄ 27), χείρες δε και βραχίονες, δι’ ών τα πάντα δύναται (Ψαλ. ΙΣΤ΄ 14, Ησ. ΙΘ΄ 25, Ιερεμ. ΚΑ΄ 5, Αββακ. Β΄ 16 και άλλα), πρόσωπον (Ψαλμ. ΞΘ΄ 4), πόδες (Ησ. ΞΣΤ΄ 1 και άλλα), αλλαχού κινήσεις ανθρώπινοι (Ωσηέ ΙΑ΄ 3, Ησ. ΣΤ΄ 1, Αμως Ζ΄ 9, Γεν. ΙΑ΄ 7 και άλλα πολλά), αλλαχού δε αποδίδεται τω θεώ ψυχή (Εβρ. Ι΄ 38) μετά παθών ανθρωπίνων, οίον μίσους (Ησ. Α΄ 14), χαράς (Ησ. ΜΒ΄ 1), λύπης (Γεν. ΣΤ΄ 6), οργής (Ψαλμ. Β΄ 12), μετανοίας (Γεν. ΣΤ΄ 6), των τοιούτων ανθρωπομορφισμών λεγομένων και ανθρωποπαθισμών. Τέλος αποδίδονται τω θεώ εν τη Βίβλω διάφοροι ενέργειαι ή καταστάσεις διανοητκαί, οίον ανάμνησις (Τωβ. Γ΄ 3), πρόβλεψις (Δ΄ Βασιλ. ΙΘ΄ 27), διαλογισμός (Ιωνά Α΄ 6, Σοφ. Σολομ. Δ΄ 17), λήθη (Ψαλ. ΙΒ΄ 1)».
Και μάλλον από ευγενική διάθεση ο αγαθός αυτός καθηγητής παρέλειψε να αναφέρει ότι ο θεός αυτός κινδύνευε σχεδόν να πατήσει ακόμη και ανθρώπινα κόπρανα!!! Φανταστείτε να αναφέρονταν κάτι ανάλογο για τον Δία. Κι όμως για την Βίβλο τέτοιες θεϊκές περιπέτειες φαντάζουν φυσιολογικές.
Και για τους πιστούς και για τους άπιστους καταθέτουμε την απόδειξη: Δευτερονόμιο ΚΓ΄ 14-15 «και πάσσαλος έσται σοι επί της ζώνης σου, και έσται όταν διακαθιζάνεις έξω, και ορύξεις εν αυτώ και επαγαγών καλύψεις την ασχημοσύνην σου εν αυτώ. Ότι Κύριος ο θεός σου εμπεριπατεί εν τη παρεμβολή σου…»!!!
Σ’ όλες τις αποδόσεις στην νεοελληνική οι οποίες διαθέτουν τις εγκρίσεις της εκκλησίας της Ελλάδος, το προαναφερθέν χωρίο αποδίδεται ως εξής: «θα έχεις στη ζώνη σου τσαπί και όταν πηγαίνεις έξω προς σωματική σου ανάγκη να ανοίξεις λάκκο και μετά να σκεπάσεις τα κόπρανά σου». Κι όλ’ αυτά διότι «ο Κύριος ο θεός σου πηγαινοέρχεται μέσα στο στρατόπεδό σου…». πρόκειται περί εντολής του Μωϋσή προς στρατωνισμένους Ισραηλίτες. Μιά εντολή που δεν χρειάζεται να δώσει κανείς καν στις γάτες, φέρ’ ειπείν, διότι τα ζώα αυτά το πράττουν από μόνα τους και μάλιστα με εξαιρετική επιμέλεια.
Σ’ όποιον κι όποια αρέσουν τέτοιες θεϊκές ιστορίες μπορεί να διασκεδάσει όσο τραβά η ψυχή του αφού η Π.Δ. έχει αρκετές καταγεγραμμένες. (Τέλος παρέκβασης).
Λέγαμε λοιπόν για την δήθεν συνέχεια της αρχαιοελληνικης μουσικής μέσω της βυζαντινής. Πράγματι υπήρξε και υπάρχει αδιάσπαστη συνέχιση της ελληνικής μουσικής, η οποία ουδεμία απολύτως σχέση έχει με την βυζαντινή, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Η συνέχεια αυτή έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνον με το ελληνικό δημοτικό τραγούδι και κατόπιν προσφάτως σχετικά με το αστικό λαϊκό τραγούδι, το λεγόμενο «ρεμπέτικο».
Στάσου καλέ μου άνθρωπε. Μη κλωτσάς έτσι. Ξέρω ότι για το δημοτικό συμφωνείς, αλλά εξάπτεσαι για το ρεμπέτικο. Ναι αυτή είναι η γραμμή των βυζαντινόπληκτων, το ήθος των οποίων σου το φανερώσαμε λίγο πριν. Περίμενε πρώτα να σου παραθέσουμε τις ιστορικές μαρτυρίες. Ποιές μαρτυρίες; Για το ανελέητο διωγμό του δημοτικού τραγουδιού από τους χριστιανούς. Για την απόπειρα να το δολοφονήσουν. Για τον πόλεμο που του κήρυξαν αυτά τα ανθελληνικά καθάρματα, οι πατέρες της εκκλησίας.
Μωρέ για τι τους λες καθάρματα αυτούς τους άγιους ανθρώπους; Θα σου πω γιατί. Άκουσε πώς αποκαλεί ο αρχιπατέρας Χρυσόστομος τους προπάτορές μας, επειδή πρέπει να καταλάβεις γιατί τον αποκαλώ Βρομόστομο: «μωρούς», τόμος 18 σελ. 17, εκφέροντες «λόγους μάταιους κι ακάθαρτους», 18. 113, «δεισιδαίμονες» 34. 429, αιμομίκτες μετά μητέρων και αδελφών, 34. 497, ασοφότερους από τα ζώα, 34. 497. Επί πλέον «στιγματισμένους, χειρότερους από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα», «κυνικά καθάρματα», «πανάθλιους», «παμμίαρους, αδιάντροπους» και χίλιες δυο άλλες ανυπόστατες λοιδορίες. Όλ’ αυτά και μύρια άλλα είναι γραμμένα στο βιβλίο «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ», εκδ. «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» 1980.
Ξέρεται ο Βρομόστομος αυτός άνθρωπός γιατί τα λέει όλ’ αυτά; Διότι τέτοιοι ακριβώς ήσαν οι καινούργιοι πατέρες του. Ας δούμε μια τέτοια περίπτωση: Βασιλ. Β΄ κεφ. ΙΓ΄ 1 «Έπειτα από αυτά συνέβησαν τα εξής θλιβερά γεγονότα. Αδελφή του Αβεσσαλώμ υιού του Δαβίδ, ήτο η ωραιωτάτη κατά την μορφήν Θημάρ. Αυτήν την ερωτεύθη σφοδρώς ο Αμνών, ο υιός του Δαβίδ..»
Στη συνέχεια περιγράφεται λεπτομερώς πώς ο Αμνών δολίως συνεβρέθη μετά της αδελφής του και πώς ο πατέρας του ο Δαβίδ έμαθε τα ανήκουστα συμβάντα. Αλλά (Β΄ 21) «δεν ετιμώρησε τον Αμνών διότι δεν ήθελε να τον λυπήση, επειδή ήτο πρωτότοκος υιός του και τον αγαπούσε ιδιαιτέρως».
Ας δούμε λοιπόν την στάση των πατέρων απέναντι στη μουσική των Ελλήνων. Στο βιβλίο του Αλέξη Σολωμού με τον τίτλο «Ο Άγιος Βάκχος» διαβάζουμε, μεταξύ των άλλων σχετικών, για τον αρχιπατέρα της χριστιανικής εκκλησίας Χρυσόστομο: «δεν τον ενοχλούσαν μονάχα οι παραστάσεις των χορευτών και των μίμων. Ζητούσε από τους χριστιανούς να ξεγράψουν οριστικά κάθε λαϊκό τους τραγούδι. Οι αγωγιάτες να μην τραγουδάνε πάνω στο κάρο τους ούτε οι κοπέλες στον αργαλειό τους ούτε οι μανάδες νανουρίζοντας τα μωρά τους. Τα λείψανα αυτά της αρχαίας Ελληνικής ζωής έπρεπε να τα αντικαταστήσουν με ψαλμούς του Δαβίδ».
Χίλια χρόνια αργότερα οι μαθητές του μισέλληνα και ανώμαλου αυτού ανθρώπου έψελναν τα εξής: «Σίγησον Ορφεύ, ρίψον Ερμή την λύραν, τρίπους ο Δελφοίς δύνον εις λήθην έτι. Δαβίδ γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν…».
Ας δούμε όμως τι έψελνε ο Δαβίδ με την λύρα του αλλά και οι συνάδελφοί του μεταξύ των άλλων: «και επεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω ρομφαίαν μαχητού. Και κύριος έσται επ’ αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολής» (Ζαχαρίας Θ, 13-15).
Στο «ΠΗΔΑΛΙΟ» (εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Καρόλου Ντηλ 4, Θεσς/νίκη) κατά τον χριστιανικό κόσμο «είναι η Διαθήκη μετά την καινή και την παλαιά, η μετά τας αγίας γραφάς αγία Γραφή») διαβάζουμε από την εν Λαοδικεία τοπική σύνοδο εν έτει 364, κανών 53ος : «ότι ου δει χριστιανούς εις γάμους απερχομένους βαλλίζειν ή ορχήσθαι αλλά σεμνώς δειπνείν ή αιριστείν ως πρέπει Χριστιανοίς». Κατηγορηματική δηλαδή απαγόρευση του τραγουδιού και του χορού, των κατ’ εξοχήν Ελληνικών αυτών στοιχείων.
Η διαταγή του βυζαντινού αυτοκράτορα Αρκάδιου στα τέλη του 4ου αιώνα, το περίφημο «ες έδαφος φέρειν», το οποίο αφορούσε στην ισοπέδωση κάθε ελληνικού ναού και δημοσίου κτίσματος, δεν ίσχυσε καθόλου λιγότερο και για το ελληνικό τραγούδι, απ’ ότι διαπιστώνουμε.
Στον 55ο κανόνα διαβάζουμε: «ότι ου δει ιερατικούς ή κληρικούς, αλλ’ ουδέ λαϊκούς, εκ συμβολής συμπόσια επιτελείν». Απαγόρευση των συμποσίων στους πάντες: κληρικούς και λαϊκούς. Μας είναι γνωστό όμως τι συνέβαινε στα συμπόσια: «μολπή τ’ ορχηστός τε, τα γαρ αναθήματα δαιτός», μας πληροφορεί ο Όμηρος. Ότι το τραγούδι κι ο χορός είναι τα στολίδια του συμποσίου.
Οι στείροι, ανώμαλοι, απάτριδες, ευνούχοι, μισάνθρωποι, κηφήνες και κακούργοι επίσκοποι της χριστιανικής εκκλησίας, όταν επιχειρούν να δολοφονήσουν την χαρά και την διασκέδαση του καθημερινού βίου. Τον κατ’ εξοχήν ελληνικό αλλά και πανανθρώπινο φυσιολογικό τρόπο ζωής. Όταν επιχειρούν να υποβιβάσουν την ανθρώπινη καθημερινή συμπεριφορά πιο κάτω κι απ’ την ζωώδη.
Επισήμανση για μιά βαθειά ανάσα: μετά απ’ όλα τα προαναφερθέντα, ας μη ξεχνάμε ότι υφίσταται ακόμη το θέμα ότι η μουσική των πατέρων αυτών αποτελεί την συνέχεια της μουσικής των Ελλήνων!!! Είναι πράγματι πολύ κουραστική δουλειά να προσπαθεί κανείς να αναποδογυρίσει μέσα από μερικές αράδες, την αναποδογυρισμένη επί δυό χιλιετίες ιστορία. Δηλαδή να χρειάζεται να αποδείξει τα αυτονόητα.
Ο συγγράφων το παρών πόνημα δηλώνει ότι έχει «κλατάρει» στο σημείο αυτό κι ότι έχει ανάγκη να διασκεδάσει την κόπωσή του. Θυμήθηκε μιά λειτουργία που άκουσε όταν ήταν μικρός. Τότε πήγαινε, όπως και οι υπόλοιποι συμμαθητές του, υποχρεωτικά στην εκκλησία την Κυριακή, διότι καταχωρούνταν οι απουσίες των απόντων από τον εκκλησιασμό και έπεφταν αποβολές στους απείθαρχους. Βάλτε τέλη της δεκαετίας του 1960.
Στην λειτουργία λοιπόν εκείνη, ο ψάλτης είπε το «κύριε ελέησον» συνεχόμενα, αρκετές δεκάδες φορές. Όπως ακριβώς κολλούσε τα χρόνια εκείνα η βελόνα στο πικάπ αρκετά συχνά. Σίγουρα ήταν στο τυπικό της συγκεκριμένης λειτουργίας. Και τώρα του ’ρθε ν’ αναλογιστεί: με ποιό είδος ελληνικής μουσικής άραγες να μοιάζει εκείνο το ατελείωτο «κύριε ελέησον»; Να είχε άραγε σχέση με την συνέχεια κάποιου, «Ζεύ ελέησον»; «Διόνυσε ελέησον»; «Απόλλων ελέησον»; Γιατί οι λέξεις Ζεύς, Διόνυσος και Απόλλων, όταν τεθούν δίπλα στη λέξη ελέησον μας προκαλούν αηδία;
Ποιός είναι ο ύψιστος των χριστιανών μελωδών; Ο Ρωμανός ο μελωδός. Ιδού πώς «εξυμνεί» την «πλάνην» και την «μωρίαν» των Ελλήνων στον ύμνο του εις την πεντηκοστήν, οίκος ιζ΄: «τι φυσώσι και βαμβεύουσιν οι Έλληνες; Τι πλανώνται προς Πλάτωνα; Τι Δημοσθένη στέργουσι τον ασθενή; Τι Πυθαγόραν θρυλλούσι τον δικαίως φιμωθέντα;». Αυτό είναι δείγμα από την συνέχεια της αρχαιοελληνικής μουσικής!!! Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι ακόμα έχει ευχέρεια ο χριστιανός άνθρωπος να μας δουλεύει εν ψυχρώ, λόγω της πλήρους ασχετοσύνης μας.
Άραγε ποιά συνέχεια της αρχαιοελληνικής μουσικής αποτελούν οι βυζαντινοί ύμνοι οι οποίοι, άπαντες και μηδενός εξαιρουμένου, αναφέρονται στους προγόνους των Εβραίων. Στα χωριουδάκια και ποταμάκια της Παλαιστίνης; Στις γενοκτονίες των λαών της γης της επαγγελίας από τον εκλεκτό λαό του Γιαχβέ. Στις κατάρες των Εβραίων κατά των Ελλήνων;
Μήπως έχουν κανέναν ρυθμό ελληνικό ρυθμό; Συρτό; Αντικρυστό; Πεντοζάλι;
Αμάν. Συγνώμη. Εκείνος ο Χατζηέλληνας ο Ζουράρις, τώρα το θυμήθηκα, μας είχε εξηγήσει στην τηλεόραση, ότι το «Υπερμάχω Στρατηγώ» είναι ένα σχεδόν ατόφιο ζεϊμπέκικο. Το άκουσαν αυτό χιλιάδες Έλληνες.
Μιά παρέα μερακλήδων μπεκρήδων που το άκουσε αυτό, έπαθε την πλάκα της. Δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσα μπουκάλια ουΐσκι έπρεπε να πιεί κανείς για να ξεστομίσει τέτοια μαλακία. Και είπαν ουΐσκι διότι γνώριζαν ότι αυτό δεν μπορεί να λεχθεί από άνθρωπο που πίνει τσίπουρο ή κρασί, ακόμη κι αν κατεβάσει βαρέλια από τα ποτά αυτά.
Ρε συ, είπε κάποιος, μπας και πάνω στη σούρα του μπέρδεψε το τραγούδι του Τσιτσάνη, εκείνο το «σαν χριστιανός κι ορθόδοξος», που είναι ζεϊμπέκικο και λέει:
Σαν χριστιανός κι ορθόδοξος, σ’ αυτή την κοινωνία
Εβάλθηκα ρε μάγκες μου, να κάνω λιτανεία
Εμάζεψα τα σέα μου, κι ένα κομμάτι μαύρο
Και ξεκινώ ρε μάγκες μου, να πάω στον άγιο Μάμο
Ανάμεσα στις εκκλησιάς, τις στρογγυλές καμάρες
Ανάψαμε τον ναργιλέ, σαν νά ’τανε λαμπάδες
Νά ’σου και ο αρχάγγελος, με μιά μεγάλη φούργια
Απ’ τα ντουμάνια τα πολλά, τον έπιασε η μαστούρα
Μου λέει άκου χριστιανε, δεν είναι αμαρτία
Που μπήκες μες ’την εκκλησιά, να κάνεις λιτανεία
Μα ξάφνου ένας καλόγερος, μου λέει τράβα πίσω
Γιατί και ’γω έχω σειρά, καμμιά για να ρουφήξω
Άκουσε να δεις όμως ο μπαγάσας ο Περικλής προχθές στο στέκι του Θανάση, τι κοτσάρησε στα στοιχάκια:
Την ψώνισα Δερβίσια μου, με τόσα κυριελέησον
Κι απ’ τα πολλά πατερημά, κοντεύω να λωλέψω
Θέλω απ’ το μαρκούτσι του, πολύ να μπαϊλντίσω
Και όρκο δίνω στο θεό, να μη το χώσω πίσω
Κι από το τέμπλο το ψηλό, το μάτι του θεούλη
Ανάμεσα στις ντουμανιές, φύλαγε καραούλι
Πράγματι όμως υπάρχει ένα στοιχείο της αρχαιοελληνικής μουσικής το οποίο κράτησαν, ΑΛΛΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΚΑΝΈΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, οι Βυζαντινοί. Πρόκειται για τις μουσικές κλίμακες: Δωρική, Αιολική, Ιωνική κ.λπ.
Αλλά και στο θέμα αυτό έδειξαν την κακοήθειά, την ασέβεια και την ανευλάβειά τους. Έπρεπε να βρεθεί τρόπος να κρατήσουν «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο». Και τον βρήκαν. Έσβησαν οι αχρείοι τα ελληνικά ονόματα, και επάνω έγραψαν ονόματα αλφαβητικά: «ήχος πρώτος», δεύτερος, τρίτος, «πλάγιος πρώτος», «πλάγιος δεύτερος» κ.λπ.
Ήταν και είναι αδύνατο να ανακαλυφθούν καινούργιες κλίμακες, διότι αιώνες πριν όλος ο τότε γνωστός κόσμος χρησιμοποιούσε τις κλίμακες αυτές. Από την εποχή δε του Μεγάλου Αλεξάνδρου το σύστημα αυτό των κλιμάκων, οριστικοποιήθηκε στους μουσικούς πολιτισμούς, με τους οποίους ήρθε σε επαφή αυτός και οι επίγονοί του.
Ο Πλούταρχος μας δίνει την εξής εντυπωσιακότατη πληροφορία: «και Περσών και Σουσιανών και Γεδρωσίων παίδες τας Ευριπίδου και Σοφοκλέους τραγωδίας ήδον». Αυτά ήσαν τα αποτελέσματα της εκστρατείας του «σφαγέα των λαών» όπως τον αποκαλούν χωρίς καμμιά ντροπή, ακόμα και κάτοικοι της χώρας της Ελλάδος.
Ξανατονίζουμε ότι υποχρεωτικά παρέλαβαν οι Βυζαντινοί τις ελληνικές κλίμακες, διότι την ποικιλία τους την είχαν εξαντλήσει αιώνες πριν οι Έλληνες. Έκτοτε όχι μόνον δεν ανακαλύφθηκε άλλη κλίμακα, αλλά επί πλέον εγκαταλείφθηκαν αρκετές, λόγω της απουσίας μουσικής παιδείας, καθ’ όλη την διάρκεια τη σκοταδιστικής και παπαδοκρατούμενης Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Αλλά μουσική δεν είναι κυρίως οι κλίμακες. Όσοι δεν γνωρίζουν την τέχνη της μουσικής ας προσέξουν κάπως περισσότερο και θα αντιληφθούν το ζήτημα ικανοποιητικά. Οι κλίμακες είναι κοινές σ’ όλους τους λαούς. Παγκοσμίως εδώ και δυό αιώνες αναφέρονται με τα αρχαιοελληνικά τους ονόματα, πλην μιας χώρας. Αυτής της Ελλάδος στην οποία, λόγω της παπαδοκρατίας, αναφέρονται με τα αλφαβητικά τους ονόματα ακόμα. Θα δούμε μέχρι πότε.
(Ο συγγράφων το παρόν πόνημα δίδαξε την ελληνική μουσική σε πάνω από χίλια άτομα. Τα άτομα αυτά και οι μαθητές τους, διότι οι μισοί έγιναν κατόπιν και οι ίδιοι δάσκαλοι, διδάσκουν και διδάσκονται την μουσική χρησιμοποιώντας για τις κλίμακες τα ελληνικά τους ονόματα. Επίσης κι άλλοι δάσκαλοι πράττουν παρομοίως. Γι’ αυτό είπαμε προηγουμένως «μέχρι πότε»)
Όμως παρ’ όλο που οι κλίμακες είναι κοινές, αμέσως αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η μουσική είναι Ελληνική ή Τουρκική ή Ρώσικη ή Αραβική. Επομένως η κλίμακα της οποιασδήποτε συγκεκριμένης μουσικής δεν αρκεί καθόλου για να την χαρακτηρίσει.
Από ποιό άλλο βασικό στοιχείο απαρτίζεται η μουσική; Από τον ρυθμό. Ότι όμως ισχύει για τις κλίμακες ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τους ρυθμούς. Ακούμε μουσικές που έχουν ακριβώς τον ίδιο ρυθμό και αμέσως λέμε αυτή είναι Τουρκική, η άλλη Αραβική και η παρ’ άλλη Ρωσική.
Αναφέρουμε συνεχώς τη λέξη μουσική και όχι τραγούδι διότι όταν υπάρχει και ο λόγος τα πράγματα τότε ευκολύνονται εντελώς, σε ότι αφορά στην εθνικότητά της.
Τι είναι αυτό λοιπόν που ταυτοποιεί μιά μουσική. Που της δίνει την ταμπέλα της εθνικότητας; Είναι το ήθος και ο χαρακτήρας της. Είναι η ψυχή που παρέλαβε τα υλικά τις μουσικής – κλίμακα και ρυθμό κι όταν πρόκειται για τραγούδι καί λόγο – και τα συνάρμοσε με τον δικό της μοναδικό και ξεχωριστό τρόπο.
Η ψυχή αυτή δεν πέφτει ουρανοκατέβατη. Σέρνει πίσω της τις όλες τις ψυχές των προγόνων της. Έναν ολόκληρο λαό. Ένα ολόκληρο έθνος. Μάλιστα. Και τα έθνη έχουν ψυχή, χαρακτήρα και ήθος. Μήπως, τις τελευταίες δυό δεκαετίες που αναβιώνουν οι λαϊκές μουσικές δεν ονόμασαν την τάση αυτή «Έθνικ».
Πώς λοιπόν η Βυζαντινή μουσική, την οποία δημιούργησαν Ιουδαϊκές ψυχές, μπορεί να χαρακτηριστεί ως Ελληνική;;; Οι άνθρωποι αυτοί που την δημιούργησαν δεν ψάλλουν συνεχώς, μέχρι και σήμερα στις εκκλησίες τους το «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ». Η μουσική τους δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε Εβραϊκές υποθέσεις;; Πείτε μας μωρέ λέμε τίποτε που δεν αληθεύει; Με ποιό θράσος αποκαλείται ελληνική μουσική κάτι που όχι μόνον δεν περιέχει τίποτε το ελληνικό αλλά επί πλέον λοιδορεί, ειρωνεύεται και μέμφεται τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους, ο οποίος είναι απείρως ανώτερος από τον Βυζαντινό.
Μήπως είναι ψέμα ότι μόλις επικράτησε ο χριστιανισμός στη Ευρώπη την βύθισε για χίλια χρόνια στην απανθρωπιά του Μεσαίωνα. Είναι μήπως αναλήθειες τα αποτρόπαια εγκλήματα του χριστιανισμού κατά των λαών της παγκόσμιας κοινότητας των ανθρώπων.
Τι σχέση έχουν όλ’ αυτά με τους Έλληνες και την Ελληνική ψυχή μωρέ δούλοι του Γιαχβέ; Γιά κυττάξτε τώρα τι θα πει Ελληνική ψυχή: στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της «Εκδοτικής Αθηνών», τόμος Δ΄, σελ. 226 διαβάζουμε: «Ο σεβασμός του Αλέξανδρου προς τους λαούς των χωρών που κατέκτησε, συνυφασμένος και με την γενικώτερη πολιτική του, που μέγας στόχος της ήταν η ομόνοια μεταξύ των ηπείρων, πήρε μια ιδιαίτερη χαρακτηριστική έκφραση στη στάση που τήρησε απέναντι στις θρησκείες και στα έθιμα θρησκευτικής λατρείας. Δεν περιορίσθηκε μάλιστα στη θρησκευτική ανεκτικότητα. Φάνηκε να ασπάζεται ο ίδιος την πίστη και υιοθετεί τις λατρείες των Ασιατών και των Αιγυπτίων και επιχείρησε να συναδελφώσει και να καθιερώσει ως ισότιμες και ισοδύναμες τις θεότητες των Ελλήνων και τις θεότητες της Ασίας και της Αιγύπτου. Άνοιξε έτσι τον δρόμο που πάνω του προχώρησε ακόμη περισσότερο ο παιδικός του φίλος και ένθερμος υπερασπιστής της μνήμης του Πτολεμαίος ο Λάγου, όταν ως βασιλεύς σκέφτηκε να συγχωνεύσει στη συμβολική μορφή ενός θεού, που ονομάσθηκε Σάραπις, τον Όλυμπο με τις Αιγυπτιακές θεότητες».
Ας μη λησμονούμε δε, ότι ο Αλέξανδρος με εντολή των Πανελλήνων εξεστράτευσε στην Περσία για λόγους γενικότερης εθνικής άμυνας, αφού δυο φορές και σε οριακό σημείο απέφυγαν τον Περσικό ζυγό αυτοί και πιθανότατα ολόκληρη η Ευρώπη.
Γιά δείτε τώρα τον θεό σας τι λογής είναι: (Δευτερονόμιο Ζ΄ ): «1 Όταν δε Κύριος ο Θεός σου σε εισαγάγει εις την χώραν, προς την οποίαν τώρα πορεύεσαι, δια να την κληρονομήσεις ως ιδικήν σου, και εκβάλη από εμπρός σου έθνη μεγάλα, τους Χετταίους…Ιεβουσαίους, επτά έθνη πολυαριθμότερα και ισχυρότερα από σας, 2 και θα παραδώσει αυτούς Κύριος ο Θεός σου εις τας χείρας σου, θα κτυπήσης αυτούς, θα τους εξαφανίσης τελείως, δεν θα συνάψης καμμίαν συνθήκην μαζή των και δεν θα τους λυπηθήτε καθόλου…5 Αλλά και αυτά ακόμη θα πράξης εναντίον των ειδωλολατρών αλλοεθνών: Θα κρημνίσετε τους βωμούς των, θα συντρίψετε τας ειδωλολατρικάς των στήλας, θα κατακόψετε τα ιερά δάση των και θα κάψετε εις την φωτιά τα ξυλόγλυπτα αγάλματά των. 6 Διότι συ εν αντιθέσει προς εκείνους είσαι λαός άγιος, αφιερωμένος εις τον Κύριον και Θεόν σου. Κύριος και Θεό σου σε εξέλεξεν ανάμεσα από όλα τα άλλα έθνη της γης να είσαι ιδική του εκλεκτή περιουσία… 8… αλλά διότι σας αγαπά ο Κύριος και διότι τηρεί τον όρκον, τον οποίον έδωσεν εις τους προπάτοράς σας … Αλλά είναι και Θεός δίκαιος, ο οποίος ανταποδίδει προσωπικώς εις τους μισούντας αυτόν και αμετανοήτους κατά τα έργα αυτών και εξολοθρεύει αυτούς… 16 Συ θα απολαύσης τα λάφυρα των εθνών τα οποία ο Κύριος σου δίδει… 22 Κύριος ο Θεός σου θα καταστρέψη και θα εξαφανίση ολίγον κατ’ ολίγον τα έθνη αυτά από εμπρός σου. Δεν θα ημπορέσης και δεν πρέπει, να εξαφανίσης αυτούς ταχέως, δια να μη μείνη έρημος και ακατοίκητος η χώρα από ανθρώπους και πληθυνθούν τα άγρια θηρία εναντίον σου. 23 Αυτούς Κύριος ο Θεός σου θα τους παραδώση εις τας χείρας σου και θα καταστρέφης αυτούς ολοκληρωτικώς μέχρις ότου εξολοθρευθούν και εξαφανισθούν πλήρως. 24 Ο Θεός θα παραδώση εις τα χέρια σας τους βασιλείς των εθνών αυτών, θα τους εξοντώσετε, ώστε να χαθούν και τα ονόματα αυτών από τον τόπον, όπου εβασίλευον. Κανείς δεν θα ημπορέση να αντισταθή απέναντί σας, μέχρις ότου τους εξολοθρεύσετε όλους. 25 Τα αγάλματά τών θεών των θα τα παραδώσετε εις το πυρ, δια να καούν…». Αριθμοί (λα΄. 7): «…και απέκτειναν παν αρσενικόν και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών… και επρονόμευσαν τας γυναίκας Μαδιάν και την αποσκευή αυτών, και τα κτήνη αυτών και πάντα τα έγκητα αυτών και την δύναμιν αυτών επρονόμευσαν, και πάσας τας πόλεις τας εν ταις κατοικίες αυτών και τας επαύλεις αυτών ενέπρησαν πυρί».
Ο θεός όμως αυτός ενδιαφέρεται κατ’ αρχάς για τον εαυτούλη του: (Δευτερονόμιο 13. 6) «Εάν δε παρακαλέσει σε ο αδελφός σου εκ πατρός σου ή εκ μητρός σου, ή ο υιός σου, ή η θυγάτηρ σου, ή η γυνή σου η εν κόλπω σου, ή ο φίλος σου ο ίσος τη ψυχή σου, λάθρα λέγων, πορευθώμεν και λατρεύσωμεν θεοίς ετέροις… από των θεών των εθνών… αναγγέλλων αναγγελείς περί αυτού και η χειρ σου έσται επ’ αυτώ πρώτοις, αποκτείναι αυτόν, και αι χείρες παντός λαού επ’ εσχάτω… Εάν δε ακούσης εν μιά των πόλεών σου… λέγοντες, πορευθώμεν, και λατρεύσωμεν θεοίς ετέροις… ανελών ανελείς πάντας τους κατοικούντας εν τη πόλει εκείνη εν φόνω μαχαίρας… και τα κτήνη αυτής εν στόματι μαχαίρας…».
Αυτόν τον αποτρόπαιο θεό είχαν οι Βυζαντινοί στην καρδιά και στην ψυχή τους κι αυτόν εξακολουθούν να έχουν οι χριστιανοί. Με τέτοιον λοιπόν θεό στην ψυχή του πρέπει να είναι κανείς άμετρα θρασύς για να υποστηρίξει ότι η μουσική του μπορεί να είναι Ελληνική.
Κι ένα τελευταίο προς τους ψαλτάδες της βυζαντινής μουσικής: βρε καλά παιδιά, γνωρίζουμε πολύ καλά (έχουμε προβεί και σε στατιστική ανάλογη έρευνα) ότι η συντριπτική σας μερίδα δεν γνωρίζει γρυ από την γλώσσα στην οποία είναι γραμμένα τροπάρια και οι ύμνοι που ψέλνετε προς τον Γιαχβέ και τον υιό του τον Χριστό, τον θεό αυτόν των Εβραίων αλλά και δικό σας.
Σας είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθείτε σε ποιά απαράδεκτη κατάσταση σας έχει φέρει το παπαδαριό το οποίο υπηρετείται; Δηλαδή πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι είναι τουλάχιστον γελοίο το να ψέλνει κανείς χρόνια και ζαμάνια πράγματα που δεν γνωρίζει καν τι λένε; Ή μήπως θέλετε να σας επαινέσουμε γι’ αυτό σας το «κατόρθωμα»; Τι στο διάολο συμβαίνει με σας; Τόσο πολύ σας έχουν μαστουρώσει τα κεριά και τα λιβάνια που εισπνέετε μέσα στις εκκλησίες;
Θα κλείσουμε το παρόν πόνημα με τον επίλογο του άρθρου με τίτλο «Η Ελληνική μουσική υπό την καταδυνάστευση του ράσου» του Γιώργου Λεωτσάκου («Ημερησία» 18-19/ 9/1999). Στο άρθρο αυτό ο Λεωτσάκος παρουσιάζει ντοκουμέντα για την άλωση της ελληνικής μουσικής παιδείας από τους ρασοφόρους και τους υποτακτικούς τους μουσικούς και βιασμένους μουσικολόγους της δεκάρας.
Τελειώνει λοιπόν ως εξής: «Ναι, τέτοιες αλυσίδες πνευματικής δουλείας από σκληρότατο μεταλλικό κράμα σφυρηλατούνται έσωθεν! Μοιραία, αναλογιζόμαστε τους κατά Κέλσον Χριστιανούς του 178 μ.Χ.: Παντοδαπά συμπλάσσοντες δείματα επισπώνται τους ανθρώπους (…) Πάντα μεν σοφόν απεραύνουσι του λόγου της πίστεως αυτών, μόνους δε ανοήτους και ανδραποδώδεις καλούσι». («Ετούτοι, όμως, επινοώντας κάθε λογής φόβητρα προσελκύουν κόσμο στις γραμμές τους (…) Και κάθε έξυπνο άνθρωπο απομακρύνουν από τη διδασκαλία της πίστης τους, ενώ καλοδέχονται τους ανόητους και τους δουλοπρεπείς»). (Κέλσου: «Αληθής Λόγος», εκδ. «Θύραθεν», Θεσσαλονίκη, 1996, σελ. 58-59).
Και συνεχίζει: «Το οποίο ράσο, αιώνες τώρα, φαρμακώνει το χωράφι της μουσικής μας, τρέμει τη Δύση ως φυσικό κληρονόμο του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού που αφάνισαν τα χριστεπώνυμα στίφη του Αλάριχου, οι φονιάδες του Ιλαρίου και της Υπατίας, ο Θεοδόσιος και ο Ιουστινιανός, οι εκτροπές της Δ΄ Σταυροφορίας στην Κωνσταντινούπολη το 1204, οι Νοταράδες και Σχολάριοι που μετά τη σύνοδο της Φλωρεντίας και της Φεράρας το 1438, άνοιξαν Κερκόπορτες και προσκύνησαν τον Πορθητή. Φοβάται, μέσα από την μουσική, τη νεκρανάσταση του ελληνισμού, από τον τάφο που αιώνες τώρα του σκάβει».
Ας αναλογιστούν λοιπόν τώρα το Παπαδαριό, οι Βυζαντινόπληκτοι, οι κάθε λογής και απόχρωσης Βυζαντινολιγούρηδες και οι Ψαλτάδες το μερίδιο της ευθύνης τους απέναντι στην διαπίστωση του Λεωτσάκου: επιμένουν στην Ιουδαιοχριστιανική τους νοοτροπία και συμπεριφορά διότι φοβούνται την νεκρανάσταση του Ελληνισμού, από τον τάφο που αιώνες τώρα του σκάβουν; Να αναλογιστούν αν ανήκουν στη κατηγορία αυτών των ανθρώπων που περιγράφει ο Κέλσος: «Ετούτοι, όμως, επινοώντας κάθε λογής φόβητρα προσελκύουν κόσμο στις γραμμές τους (…) Και κάθε έξυπνο άνθρωπο απομακρύνουν από τη διδασκαλία της πίστης τους, ενώ καλοδέχονται τους ανόητους και τους δουλοπρεπείς».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου