ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: Η Αφύπνιση από τον ύπνο της σκέψης

Εδώ και χιλιάδες χρόνια, από τότε που ο άνθρωπος αναζήτησε την Βαθύτερη Πραγματικότητα Μέσα του, αφού δεν την βρήκε έξω στα φαινόμενα, στις γνώσεις, στα βιβλία, σε όσα χρήσιμα κι άχρηστα διδάσκει η κοινωνία, κάθε πνευματική προσπάθεια είχε ένα απλό και μοναδικό σκοπό: Να αλλάξουμε την Συνείδησή μας, τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε, κι ερχόμαστε σε επαφή με το περιβάλλον. Με άλλα λόγια, να Αφυπνιστούμε σε μια Νέα Πραγματικότητα, Αληθινή, πέρα από αυτά που «παρουσιάζει» η σκέψη μας.

Μετά από χιλιάδες χρόνια εμπειρίας γίνεται κατανοητό σήμερα ότι δεν υπάρχει έλλειψη γνώσης, «πληροφόρησης», για να πραγματοποιήσουμε αυτή την Εσωτερική Αλλαγή της Συνείδησης, δηλαδή να Αφυπνιστούμε στο Παρόν, να Μάθουμε να Ζούμε στην Αληθινή Ζωή του Πραγματικού Χρόνου, της Στιγμής που Ρέει. Αυτό που λείπει είναι η θέληση να το κάνουμε.

Όταν «εξηγείς» σε κάποιον τι ακριβώς συμβαίνει (τι ακριβώς συμβαίνει μέσα μας, μέσα του, εδώ, τώρα, σε πραγματικό χρόνο) και του «υποδεικνύεις» να είναι σε Εγρήγορση, να Ζει στο Παρόν, συνήθως η απάντηση είναι ότι «είναι πολύ δύσκολο», και συνεχώς γλιστράει στη σκέψη, συνεχώς σκέπτεται, συνεχώς παραπλανάται. Αν βέβαια δεν θεωρεί (μέσα στην άγνοιά του) ότι ζει στο παρόν που περιλαμβάνει και την σκέψη, ότι αυτό είναι το παρόν, να σκέφτεται. Απλά δεν γνωρίζει τις στοιχειώδεις λειτουργίες της ύπαρξής του, κι ασφαλώς δεν έχει αυτογνωσία.

Τι σημαίνει λοιπόν «είναι δύσκολο»; δεν μπορούμε να το κάνουμε. Σημαίνει απλά την εμμονή μας στον παλιό τρόπο ζωής, την απροθυμία μας να εγκαταλείψουμε τον παλιό τρόπο ζωής. Γιατί; Επειδή νοιώθουμε (με την σκέψη, όταν σκεφτόμαστε) ασφαλείς. Επειδή ελέγχουμε (έτσι νομίζουμε) αυτή την περιοχή δραστηριότητας, δηλαδή να σκεφτόμαστε, να ερμηνεύουμε, και να προσπαθούμε να εφαρμόσουμε όσα σκεφτόμαστε στον «αντικειμενικό κόσμο». Έτσι έχουμε μάθει να «λειτουργούμε» χιλιάδες χρόνια τώρα. Το να εγκαταλείψουμε όλες αυτές τις δραστηριότητες και να Αναδυθούμε στο Άγνωστο Παρόν που Συνεχώς Αλλάζει, καθώς Ρέει η Στιγμή, κι Όπου δεν υπάρχουν «σταθερά πράγματα», κι Όπου δεν γνωρίζουμε τι θα είμαστε, που θα είμαστε, που θα πάμε, μας τρομάζει. Απορρίπτουμε την Αληθινή Ζωή, που μας Αποκαλύπτεται στην Στιγμή που Ρέει, κι είναι Ζωντανή, Πραγματική, για να βυθιστούμε στην «ασφάλεια» ενός σταθερού ονειρικού κόσμου, που κατασκευάζει η σκέψη μας… άσχετα αν, κάποια στιγμή, θα αντιμετωπίσουμε την «πραγματικότητα» και θα απογοητευτούμε.

Νομίζουμε ότι η ψεύτικη εικόνα που έχουμε κατασκευάσει για τον κόσμο, για τον εαυτό μας, για την ζωή, είναι κάτι σταθερό και θέλουμε να διατηρήσουμε αυτή την αυταπάτη. Η αλήθεια είναι πως χιλιάδες χρόνια τώρα ο άνθρωποι έρχονται στη ζωή και φεύγουν από την ζωή χωρίς να πάρουν απολύτως τίποτα μαζί τους, πέρα από τις αυταπάτες τους. Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον φόβο να Ζήσουμε στο Παρόν, στον Πραγματικό Χρόνο, στην Αληθινή Ζωή, έχουμε, συν τοις άλλοις, την ανόητη υπεροψία να νομίζουμε ότι μέσα από αυτό το (κατασκευασμένο από την σκέψη) εγώ μπορούμε να βρούμε, να «βιώσουμε» την αλήθεια. Δηλαδή να έρθουμε, μέσα από το εγώ, σε Επαφή με την Πραγματικότητα, να Ενωθούμε με τον Θεό, κλπ. Με άλλα λόγια επιθυμούμε να φέρουμε την Αλήθεια μέσα στην σφαλερή αντίληψη που έχουμε για τα πράγματα, να κάνουμε την Αλήθεια μέρος της πλάνης μας. Αυτό, ασφαλώς, δεν γίνεται. Αυτός ο δρόμος είναι, όπως όλη η σκέψη, φανταστικός, αδιέξοδος. Κάτι που φανταζόμαστε δεν έχει κατ’ ανάγκην εφαρμογή στην πραγματικότητα, στην αληθινή ζωή. Η Αλήθεια μπορεί να υπάρξει μόνο όταν διαλυθούν όλες οι πλάνες που κατασκευάζει η σκέψη.

Έτσι, δεν μπορεί κάποιος να πει «δεν γνωρίζω, δεν μπορώ, είναι δύσκολο». Είναι πιο τίμιο να πει «δεν θέλω, φοβάμαι, νοιώθω ασφαλής μέσα στην σκέψη μου, σε αυτά που φαντάζομαι». Αυτό θυμίζει την συμπεριφορά του αθώου ζώου στις αφρικανικές σαβάνες που χώνοντας το κεφάλι του στο έδαφος νομίζει ότι κρύφτηκε από τους εχθρούς του. Μόνο που στην περίπτωση του ανθρώπου δεν υπάρχει αθωότητα, είναι κάτι άλλο…

Δυστυχώς η Πραγματικότητα Είναι Εδώ, κι είναι, πάντα, πολύ σκληρή για όσους ονειρεύονται. Ακόμα κι όταν τους αφήνει, για κάποιο διάστημα, να ονειρεύονται αμέριμνοι. Ή Είσαι Αφυπνισμένος και Βλέπεις την Πραγματικότητα, ή κοιμάσαι τον ύπνο της σκέψης, και σκέπτεσαι, ονειρεύεσαι την Πραγματικότητα. Και μπορεί αυτό το όνειρο να φαντάζει ολοζώντανο, τόσο που να το εκλαμβάνεις σαν πραγματικότητα, αλλά δεν παύει να είναι όνειρο. Και για να προλάβουμε τις παρερμηνείες και να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις, όνειρο είναι ο «λανθασμένος» τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, όχι τα πράγματα εκεί έξω,. Το «όνειρο» είναι μέσα στο κεφάλι μας, όχι έξω στον κόσμο.

Και μπορεί η ζωή, με τις συνεχείς αστοχίες της, και την αποτυχία της στο τέλος (με τον θάνατο) να μην σε ξυπνήσει, μπορεί ούτε ο θάνατος να μην σε ξυπνήσει, αλλά είναι σίγουρο ότι η εξέλιξη από ζωή σε ζωή, κάποια στιγμή θα σε ξυπνήσει. Δεν υπάρχει άλλη Διέξοδος. Δεν υπάρχει άλλη Έξοδος από τον ύπνο της σκέψης, μόνο να Ξυπνήσεις.