ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἡλέκτρα (1-53)

ΑΥΤΟΥΡΓΟΣ
Ὦ γῆς παλαιὸν Ἄργος, Ἰνάχου ῥοαί,
ὅθεν ποτ᾽ ἄρας ναυσὶ χιλίαις Ἄρη
ἐς γῆν ἔπλευσε Τρωιάδ᾽ Ἀγαμέμνων ἄναξ.
κτείνας δὲ τὸν κρατοῦντ᾽ ἐν Ἰλιάδι χθονὶ
5 Πρίαμον ἑλών τε Δαρδάνου κλεινὴν πόλιν
ἀφίκετ᾽ ἐς τόδ᾽ Ἄργος, ὑψηλῶν δ᾽ ἐπὶ
ναῶν ἔθηκε σκῦλα πλεῖστα βαρβάρων.
κἀκεῖ μὲν εὐτύχησεν· ἐν δὲ δώμασιν
θνήισκει γυναικὸς πρὸς Κλυταιμήστρας δόλωι
10 καὶ τοῦ Θυέστου παιδὸς Αἰγίσθου χερί.
χὠ μὲν παλαιὰ σκῆπτρα Ταντάλου λιπὼν
ὄλωλεν, Αἴγισθος δὲ βασιλεύει χθονός,
ἄλοχον ἐκείνου Τυνδαρίδα κόρην ἔχων.
οὓς δ᾽ ἐν δόμοισιν ἔλιφ᾽ ὅτ᾽ ἐς Τροίαν ἔπλει,
15 ἄρσενά τ᾽ Ὀρέστην θῆλύ τ᾽ Ἠλέκτρας θάλος,
τὸν μὲν πατρὸς γεραιὸς ἐκκλέπτει τροφεὺς
μέλλοντ᾽ Ὀρέστην χερὸς ὕπ᾽ Αἰγίσθου θανεῖν
Στροφίωι τ᾽ ἔδωκε Φωκέων ἐς γῆν τρέφειν·
ἢ δ᾽ ἐν δόμοις ἔμεινεν Ἠλέκτρα πατρός,
20 ταύτην ἐπειδὴ θαλερὸς εἶχ᾽ ἥβης χρόνος
μνηστῆρες ἤιτουν Ἑλλάδος πρῶτοι χθονός.
δείσας δὲ μή τωι παῖδ᾽ ἀριστέων τέκοι
Ἀγαμέμνονος ποινάτορ᾽, εἶχεν ἐν δόμοις
Αἴγισθος οὐδ᾽ ἥρμοζε νυμφίωι τινί.
25 ἐπεὶ δὲ καὶ τοῦτ᾽ ἦν φόβου πολλοῦ πλέων,
μή τωι λαθραίως τέκνα γενναίωι τέκοι,
κτανεῖν σφε βουλεύσαντος ὠμόφρων ὅμως
μήτηρ νιν ἐξέσωσεν Αἰγίσθου χερός.
ἐς μὲν γὰρ ἄνδρα σκῆψιν εἶχ᾽ ὀλωλότα,
30 παίδων δ᾽ ἔδεισε μὴ φθονηθείη φόνωι.
ἐκ τῶνδε δὴ τοιόνδ᾽ ἐμηχανήσατο
Αἴγισθος· ὃς μὲν γῆς ἀπηλλάχθη φυγὰς
Ἀγαμέμνονος παῖς, χρυσὸν εἶφ᾽ ὃς ἂν κτάνηι,
ἡμῖν δὲ δὴ δίδωσιν Ἠλέκτραν ἔχειν
35 δάμαρτα, πατέρων μὲν Μυκηναίων ἄπο
γεγῶσιν (οὐ δὴ τοῦτό γ᾽ ἐξελέγχομαι·
λαμπροὶ γὰρ ἐς γένος γε, χρημάτων δὲ δὴ
πένητες, ἔνθεν ηὑγένει᾽ ἀπόλλυται),
ὡς ἀσθενεῖ δοὺς ἀσθενῆ λάβοι φόβον.
40 εἰ γάρ νιν ἔσχεν ἀξίωμ᾽ ἔχων ἀνήρ,
εὕδοντ᾽ ἂν ἐξήγειρε τὸν Ἀγαμέμνονος
φόνον δίκη τ᾽ ἂν ἦλθεν Αἰγίσθωι τότε.
ἣν οὔποθ᾽ ἁνὴρ ὅδε (σύνοιδέ μοι Κύπρις)
ἤισχυν᾽ ἐν εὐνῆι· παρθένος δ᾽ ἔτ᾽ ἐστὶ δή.
45 αἰσχύνομαι γὰρ ὀλβίων ἀνδρῶν τέκνα
λαβὼν ὑβρίζειν, οὐ κατάξιος γεγώς.
στένω δὲ τὸν λόγοισι κηδεύοντ᾽ ἐμοὶ
ἄθλιον Ὀρέστην, εἴ ποτ᾽ εἰς Ἄργος μολὼν
γάμους ἀδελφῆς δυστυχεῖς ἐσόψεται.
50 ὅστις δέ μ᾽ εἶναί φησι μῶρον, εἰ λαβὼν
νέαν ἐς οἴκους παρθένον μὴ θιγγάνω,
γνώμης πονηροῖς κανόσιν ἀναμετρούμενος
τὸ σῶφρον ἴστω καὐτὸς αὖ τοιοῦτος ὤν.

***
Σκηνικό: Φτωχικό αγροτόσπιτο έξω από το Άργος. Βαθιά χαράματα. Ο γεωργός βγαίνει από το καλύβι.

ΓΕΩΡΓΟΣ
Της χώρας μου πανάρχαιο Άργος,
του Ίναχου νερά, που κάποια μέρα
κινώντας από δω χίλια καράβια,
πολεμιστές γεμάτα, ο Αγαμέμνονας
αρμένισε στον τόπο της Τρωάδας.
Κι αφού τον Πρίαμο σκότωσε, της Τροίας
τον βασιλιά, και κούρσεψε του Δάρδανου
την ξακουσμένη πόλη, στο Άργος τούτο
γύρισε και στους αψηλούς ναούς του
κρέμασε πλήθος λάφυρα βαρβάρων.
Στον πόλεμο τον σύντρεξεν η τύχη·
μα ύστερα μες στο παλάτι ο δόλος
της Κλυταιμήστρας και του Αίγισθου το χέρι,
10 του γιου του Θυέστη, τον σκοτώνουν. Έτσι
αφανίστη εκείνος, τον αρχαίο θρόνο
χάνοντας του Ταντάλου· βασιλεύει
τώρα στη χώρα ο Αίγισθος και πήρε
την Τυνδαρίδα, τη γυναίκα εκείνου.
Απ᾽ τα παιδιά που άφησε αυτός στο σπίτι
φεύγοντας για την Τροία, τον Ορέστη
και την Ηλέκτρα, ο γέρος του γονιού τους
παιδαγωγός κρυφά έκλεψε τ᾽ αγόρι,
που ο Αίγισθος λογάριαζε να σφάξει,
και το ᾽δωκε στον Στρόφιο, στη Φωκίδα,
να τ᾽ αναθρέψει. Η Ηλέκτρα στο παλάτι
ξέμεινε του πατέρα της κι ως ήρθε
20 στης νιότης το λουλούδισμα, μνηστήρες
οι πρώτοι απ᾽ την Ελλάδα τη γυρεύαν.
Μα ο Αίγισθος την κράταγε κλεισμένη
μες στους θαλάμους κι ούτε σε κανέναν
την έδινε γαμπρό, γιατί φοβόταν
μήπως με κάποιο Αργείο γεννήσει
παιδιά που θα εκδικιόντουσαν τον φόνο
του Αγαμέμνονα. Όμως κι άλλος φόβος
τρανότερος τον έσφιγγε, μην κάνει
κρυφά με κάποιον αντρειωμένο τέκνα·
γι᾽ αυτό έβαλε σκοπό να τη σκοτώσει.
Απ᾽ του Αίγισθου τα χέρια ωστόσο
την έσωσεν η μάνα της, κι ας είναι
τόσο πολύ σκληρόκαρδη. Γιατί ᾽χε
πρόφαση για του άντρα της τον φόνο·
του κόσμου όμως φοβήθηκε το μίσος,
30 αν τα παιδιά θανάτωνε. Ύστερα, ετούτο
σοφίστηκεν ο Αίγισθος: χρυσάφι
έταξε σ᾽ όποιον σκότωνε τ᾽ αγόρι
του Αγαμέμνονα που ᾽χε ξεφύγει
από τη χώρα, και σε μένα δίνει
γυναίκα την Ηλέκτρα· Μυκηναίους
έχω προγόνους — ψέματα δεν λέω·
λαμπρή η γενιά μου, δίχως όμως πλούτη,
κι έτσι την αρχοντιά της έχει χάσει.
Γι᾽ αυτό λοιπόν σ᾽ αδύναμο τη δίνει,
για να μην έχει φόβο. Τι άμα κάποιος
40 άρχοντας την Ηλέκτρα παντρευόταν,
τον κοιμισμένο φόνο θα ξυπνούσε
του Αγαμέμνονα και η τιμωρία
σκληρή τότε στον Αίγισθο θα ᾽ρχόταν.
Στο στρώμα της δεν πλάγιασα ποτέ μου
—το ξέρει η Κύπρη— ακόμα ᾽ναι παρθένα.
Γιατί ντροπή μεγάλη το λογιάζω,
βασιλοκόρη ως πήρα, να μη δείξω
σέβας, αφού δεν είμαι αντάξιός της.
Για τον Ορέστη θλίβομαι τον έρμο,
που ᾽ναι στα λόγια μόνο συγγενής μου,
αν κάποτε έρθει στ᾽ Άργος, θ᾽ αντικρίσει
τον ταπεινό της αδερφής του γάμο.
50 Κι όποιος ανόητο με νομίζει, που έχω
βάλει στο σπιτικό μου μια παρθένα
χωρίς να την αγγίζω, ας ξέρει, εκείνος
ανόητος είναι, αφού έτσι λογαριάζει
με στοχασμούς αισχρούς τη φρονιμάδα.
(Βγαίνει από το σπίτι η Ηλέκτρα έχοντας μια υδρία στο κεφάλι.)

Μελέτες για την Αρχαία Μακεδονία, Αρχαία Μένδη - Οικισμός

θέση της αρχαίας πόλης εντοπίζεται νότια από το σημερινό χωριό Καλάνδρα, στη δυτική πλευρά της χερσονήσου της Παλλήνης. Η θέση ταυτίστηκε ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα από τον περιηγητή W.M. Leake, και επιβεβαιώνεται από τις τοπογραφικές πληροφορίες του Θουκυδίδη (IV, 129) και του Λίβιου (I, 44, 11 και 31, 45), από την επιβίωση στο γειτονικό ακρωτήριο του τοπωνυμίου Ποσείδι (από το ιωνικού τύπου «Ποσείδηιον» που επικράτησε του αττικού «Ποσειδώνιον» που αναφέρει ο Θουκυδίδης), καθώς και από τα αρχαιολογικά ευρήματα.

 

Η αρχαία πόλη, η οποία καταλαμβάνει έκταση 700 περίπου στρεμμάτων, βρίσκεται στην κορυφή και τις πλάγιες ενός λόφου, ο οποίος με ήπιους αναβαθμούς κατεβαίνει σταδιακά ως τη θάλασσα. Στο βορειοανατολικό άκρο της εκτείνεται η ακρόπολη, γνωστή ως «Βίγλα», η οποία καταλαμβάνει ένα υπερυψωμένο πλάτωμα προσιτό από βόρεια και δυτικά, αλλά τελείως απόκρημνο από ανατολικά και νότια. Το νότιο και νοτιοανατολικό τμήμα του αρχαιολογικού χώρου καταλαμβάνει το «Προάστειον», όπως ονομάζει ο Θουκυδίδης το έξω από τα τείχη τμήμα της πόλης. Τα θεμέλια των ακραίων οικοδομημάτων του «Προαστείου» φαίνονται να συνεχίζουν και μέσα στη θάλασσα, όπου σε μήκος πολλών δεκάδων μέτρων διακρίνονται και τα ίχνη λατόμευσης των αρχαίων Μενδαίων.

 

Συστηματική ανασκαφική έρευνα διεξήγαγε στην περιοχή από το 1986 ως και το 1994 η ΙΣΤ' Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων, υπό τη διεύθυνση της Ι. Βοκοτοπούλου.

 

Ακρόπολη

 

Στην κορυφή της «Βίγλας», όπου η συχνή καλλιέργεια δεν επέτρεψε τη διατήρηση αρχιτεκτονικών λειψάνων, ήρθαν στο φως συστάδες λάκκων διαφόρων μεγεθών και σχημάτων. Οι λάκκοι της Μένδης είχαν αρχικά αποθηκευτικό χαρακτήρα, όπως διαπιστώνεται από το γεγονός ότι αρκετοί έφεραν εσωτερικά επικάλυψη από πηλό, ενώ άλλοι είχαν κωνικό πυθμένα για να δεχτούν βάσεις πιθαριών. Σε κάποια μεταγενέστερη χρονική περίοδο ωστόσο, γύρω στα μέσα του 7ου αι., φαίνεται ότι οι λάκκοι επιχώθηκαν από τα συντρίμμια του οικισμού των γεωμετρικών χρόνων, όπως αποδεικνύει ένας μεγάλος αριθμός από πλιθιά, ολόκληρα τμήματα πλίνθινων τοίχων, καθώς και αλείμματα από κλαδόπλεκτες στέγες, που βρέθηκαν στο εσωτερικό τους, μαζί με υφαντικά βάρη, οστά ζώων και κεραμική που χρονολογείται από τον 12ο έως και τον 7ο αι. π.Χ.

 

Ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό από τα όστρακα που βρέθηκαν στους λάκκους της Βίγλας ήταν χειροποίητα, κυρίως από οικιακής χρήσης σκεύη. Ανάμεσά τους υπερτερούν τα κυρίως μεσαίου μεγέθους χυτροειδή αγγεία, ήδη γνωστά από το κτίριο της Τούμπας στο Λευκαντί, την Τορώνη και την Τούμπα Θεσσαλονίκης. Από την υπόλοιπη κεραμική ξεχωρίζουν τα υστερομυκηναϊκά και υπομυκηναϊκά όστρακα και οι τοπικές απομιμήσεις τους, που παρουσιάζουν ομοιότητες τόσο στον πηλό όσο και στη διακόσμηση με ευρήματα από το ευβοϊκό Λευκαντί, τα πρωτογεωμετρικά αγγεία με πλούσια διακόσμηση, ανάμεσα στα οποία και τα γνωστά σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο ιωνικά ή ευβοϊκά αγγεία με κυματιστή γραμμή, οι γεωμετρικοί ροδιακοί σκύφοι με ρόμβους και πτηνά, καθώς και οι ερετριακοί, με τους χαρακτηριστικούς ομόκεντρους κύκλους στο χείλος ή την πυκνή γραμμική διακόσμηση σε ολόκληρη σχεδόν την επιφάνεια του αγγείου.

 

Τείχη

 

Στο πλάτωμα του λόφου, γνωστό και ως «Ξέφωτο» αποκαλύφθηκε τμήμα του τείχους της αρχαίας πόλης. Σώζεται σε πλάτος 1,10 μ. και ύψος 55 εκ. και έχει όψεις κατασκευασμένες από ακανόνιστα πελεκημένες πέτρες, εσωτερικό γέμισμα από μικρότερες και ανωδομή, στο σημείο τουλάχιστον αυτό, από πλίνθους.

 

Προάστειο

 

Η ανασκαφική έρευνα στο Προάστειο επεκτάθηκε σε τρεις συνολικά τομείς, από τους οποίους ο σημαντικότερος καταλαμβάνει τη νοτιοανατολική παραθαλάσσια περιοχή. Εκεί, σε μια μικρής σχετικά έκτασης διερευνητική τομή, αποκαλύφθηκαν διαδοχικές φάσεις κατοίκησης που χρονολογούνται από τον 9ο έως και τον 4ο αι. π.Χ.

 

Στην πρωιμότερη φάση, η οποία χρονολογείται από τα μέσα του 9ου μέχρι και το δεύτερο τέταρτο του 8ου αι. π.Χ., ανήκουν έξι επάλληλα δάπεδα, από πατημένο χώμα με χαλίκι, τα οποία ωστόσο, εξαιτίας του ιδιαίτερα περιορισμένου για την έρευνα χώρου, δεν στάθηκε δυνατό να συσχετισθούν με αρχιτεκτονικά λείψανα.

 

Οι τοίχοι της οικίας των μέσων του 8ου αι. π.Χ. ήταν κατασκευασμένοι από μεγάλα θαλάσσια βότσαλα, ενώ πάνω στο πάτωμα, από πατημένο πηλό και χαλίκια, βρέθηκε πόδι από ζωόμορφο αγγείο η ειδώλιο που θυμίζει τον γνωστό Κένταυρο από το Λευκαντί.

 

Πάνω στο δάπεδο οικίας του τέλους του 8ου ή των αρχών του 7ου αι. π.Χ., αποκαλύφθηκε κυκλικό λιθόστρωτο, διαμέτρου 1,80 μ., κατασκευασμένο από μία στρώση μικρές ή μεγαλύτερες πέτρες και βότσαλα, ενώ δύο ακόμη παρόμοιες κατασκευές εδράζονταν λίγο βαθύτερα, πάνω σε ένα παλιότερο δάπεδο. Η θέση και το περιεχόμενο των λιθόστρωτων της Μένδης αποκλείει κάποια λατρευτική ή νεκρική τελετουργία, όπως έχει προταθεί για τα περισσότερα αντίστοιχα παραδείγματα. Είναι περισσότερο πιθανό ότι προσδιορίζουν μια οικιακή δραστηριότητα, ο ακριβής χαρακτήρας της οποίας δεν μπορεί προς το παρόν να διευκρινιστεί.

 

Δύο οικίες των μέσων του 7ου αι. π.Χ., ανάμεσα στις οποίες παρεμβαλλόταν στενός λιθόστρωτος δρόμος, καταστράφηκαν από πυρκαγιά σχεδόν μισό αιώνα αργότερα και ενώ ήταν ακόμη σε χρήση. Από το ιδιαίτερα πυκνό στρώμα καταστροφής προέρχονται 23 πήλινες αγνύθες, γυάλινες χάνδρες, λίθινο τριβείο καθώς και 30 τουλάχιστον αγγεία εγχώρια ή και εισηγμένα.

 

Δύο πήλινες εστίες αλλά και αποθηκευτικοί χώροι βρέθηκαν σε οικία του τέλους του 7ου ή των αρχών του 6ου αι. π.Χ., η οποία καταστράφηκε επίσης από πυρκαγιά, όταν όμως είχε πλέον εγκαταλειφθεί.

 

Πάνω από την οικία του β' τέταρτου του 6ου αι. π.Χ. κατασκευάστηκε, στα τέλη του 5ου αι. π.Χ., μια λεωφόρος, πλάτους 8,5 μ., στην επιφάνεια της οποίας βρέθηκαν δεκάδες πολύ διαβρωμένα χάλκινα νομίσματα και μεγάλη ποσότητα αμφορέων της Μένδης. Τη λεωφόρο, η οποία έφερε πεζοδρόμια από πλιθιά και βότσαλα, διέσχιζε κατά μήκος μια επιμήκης ζώνη από πηλό και κεραμίδι, ενώ στα βορειοανατολικά της υπήρχε πήλινη χαμηλή εξέδρα, διαμέτρου 3 μ. Οι κατασκευές αυτές, σε συνδυασμό με το πλήθος των αμφορέων, αλλά και των υποστατών αγγείων και των υαλοποιημένων υπολειμμάτων καμινιών που βρέθηκαν πάνω στο οδόστρωμα, σχετίζονται πιθανότατα με τη διαδικασία παραγωγής και εξαγωγής του κρασιού.

 

Η νεότερη επιφάνεια της λεωφόρου που κάλυψε σχεδόν τις πήλινες κατασκευές, καθώς και μια οικία η οποία αποτελείται από τέσσερα τουλάχιστον δωμάτια, ανήκουν στην τελευταία φάση κατοίκησης του χώρου, στα μέσα του 4ου αι. π.Χ. Από την οικία αυτή σώζεται καλύτερα το μεσαίο δωμάτιο, διαστάσεων 8,5 μ. x 4 μ., το οποίο είχε επιμελημένη κατασκευή με τοίχους κτισμένους με πελεκημένες πέτρες που έφεραν εσωτερικά επάλειψη με λευκό κονίαμα και δάπεδο από πηλό.

 

Από την πρωιμότερη, υποπρωτογεωμετρική, φάση του οικισμού στο Προάστειο προέρχεται μεγάλος αριθμός από ντόπια μεγάλα αγγεία, διακοσμημένα από ομόκεντρους κύκλους, οριζόντιες ταινίες και δικτυωτά ή διάγραμμα τρίγωνα. Στην ίδια φάση ανήκουν ακόμη μονόχρωμοι σκύφοι, παρόμοιοι με αυτούς που βρεθήκαν στο Λευκαντί, σκύφοι και κάνθαροι από καθαρό πηλό θεσσαλικής προέλευσης, διακοσμημένοι με δικτυωτά ή διάγραμμα τρίγωνα στο χείλος καθώς και σκύφοι με κρεμαστά ομόκεντρα ημικύκλια στην ίδια περιοχή. Η κεραμική των γεωμετρικών χρόνων ακολουθεί κυρίως την πρωιμότερη παράδοση, ενώ από τα τέλη του 7ου αι. π.Χ. προέρχεται ένας μεγάλος αριθμός σκύφων με υπογεωμετρική διακόσμηση ευβοϊκού τύπου, ιωνικές πρόχοι, αλλά και αρκετά κορινθιακά αγγεία. Στην ίδια χρονική περίοδο ανήκουν ακόμη δύο ανατολίζοντες κρατήρες με κορινθιακά και κυκλαδικά στοιχεία. Η φάση του β' τετάρτου του 6ου αι. αντιπροσωπεύεται από μεγάλη ποσότητα ντόπιων χαλκιδικών αγγείων, καθώς επίσης και από αττική, ιωνική και κορινθιακή κεραμική, ενώ τέλος τον 5ο και 4ο αιώνα χαρακτηρίζουν τα ντόπια μελαμβαφή ή άβαφα αγγεία χωρίς να λείπουν ωστόσο και τα καλής ποιότητας αττικά.

 

Η έρευνα στην περιοχή του «Προαστείου» επεκτάθηκε σε δύο ακόμη τομείς. Σε έναν απόκρημνο λόφο ανάμεσα στη «Βίγλα» και την παραλία, όπου αποκαλύφθηκαν δύο ημιυπόγεια συνεχόμενα δωμάτια-κελλάρια, του δεύτερου τετάρτου του 4ου αι. π.Χ., καθώς και στο δυτικό όριο του οικισμού και πάνω στην παραλία, όπου εντοπίσθηκε μια σειρά ορθογώνιων κτισμάτων που χρονολογούνται από τον 6ο έως τα μέσα του 4ου αι. π.Χ. Τα περισσότερα από τα παραθαλάσσια αυτά κτίσματα, τα οποία είχαν μήκος από 11 έως 15 μ. και μέτωπο προς τη θάλασσα, είχαν αναλημματικό χαρακτήρα και πιθανά εξυπηρετούσαν τις εμπορικές και θαλάσσιες δραστηριότητες των αρχαίων Μενδαίων.

Αστρικές Περιπλανήσεις: Τα Αστρικά Πεδία

Ανοίγοντας τους ορίζοντες του φυσικού κόσμου, βρίσκουμε διαδρομές που έμεναν πεισματικά κλειστές μέχρι πρότινος. Αρκετοί από εμάς έχουν κάνει αυτή την υπερβατική διαδρομή προς τα Aστρικά Πεδία, χωρίς να το έχουμε καταλάβει, μέσα από τα όνειρά μας…. Πόσοι από εμάς έχουμε νιώσει, αυτή την ανεξήγητη αίσθηση της πτώσης κατά την διάρκεια της μετάβασης του ύπνου;

Τέτοιου είδους αστρικά ταξίδια μπορούμε να βιώσουμε, αρκεί να εξασκήσουμε τα κατάλληλα οχήματα. Μπορούμε να γίνουμε ταξιδευτές των αστρικών κόσμων, με μάτια αστρικά, με έναν άλλο εαυτό, αιθέριο… Πως γίνεται αυτό; Ας δούμε παρακάτω…

Κάθε μαθητής του Αποκρυφισμού, από τον πιο ταπεινό αρχάριο ως και τον πιο εξειδικευμένο θα πρέπει να κατανοεί τα θαύματα αυτού του παράξενου πεδίου που ονομάζουμε «Αστρικό Κόσμο». Ο αρχάριος φυσικά δεν έχει το προνόμιο να βιώνει την ζωή μέσα από αυτή την σφαίρα, εκτός ίσως από «ειδικές» περιπτώσεις ή κάτω από εξειδικευμένες συνθήκες. Μα ψάχνοντας και προχωρώντας στις αναζητήσεις του θα κατανοήσει πως αυτό το πεδίο είναι ο τόπος όπου συμβαίνουν μερικά πολύ παράξενα φαινόμενα.

Καθώς θα προχωρά και θα μαθαίνει τους απόκρυφους νόμους και Αρχές θα αναπτύσσει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το ζήτημα. Και μόλις θα είναι σε θέση να «δει» μέσω της αστρικής όρασης αυτό το πεδίο, θα κατανοήσει πως ένας νέος κόσμος εμπειριών έχει παρουσιαστεί μπροστά του.

Αστρικά Πεδία και σφαίρες ύπαρξης.

Οι παλαιότερες διδασκαλίες του Αποκρυφισμού, όπως και οι πιό πρόσφατες, πληροφορούν τον μαθητή πως υπάρχουν Επτά σφαίρες ύπαρξης. Η χαμηλότερη από αυτές τις «σφαίρες» είναι η Υλική (Material Plane). Δεύτερη κατά σειρά είναι η «Σφαίρα των Δυνάμεων». Η Τρίτη είναι γνωστή ως Αστρική σφαίρα ύπαρξης. Η τέταρτη είναι η διανοητική. Οι τρείς ανώτερες σφαίρες είναι γνωστές στους αποκρυφιστές, μα δεν έχουν ονόματα που μπορούν να γίνουν κατανοητά σε εκείνους που αναπτύσσουν τις ικανότητές τους στις τέσσερις πρώτες.

Θα πρέπει σε τούτο το σημείο να σημειωθεί πως κάθε μία από αυτές τις σφαίρες έχει 7 υπο-σφαίρες, και η κάθε μία από τις υπο-σφαίρες έχει 7 υπο-επίπεδα. Ένας μαθητής δυσκολεύεται αρχικά να κατανοήσει την έννοια της λέξης «Σφαίρα ύπαρξης» με τον τρόπο που αυτή χρησιμοποιείται στον Αποκρυφισμό. Στην πρώτη κατανόηση της ιδέας αρκετοί θεωρούν πως οι σφαίρες αυτές υπάρχουν ως μια σειρά από επίπεδα, το ένα πάνω από το άλλο, μια σειρά από «Ορόφους». Είναι έτσι όμως;

Το συχνότερο λάθος που γίνεται στην ερμηνεία της φράσης, είναι πως σκεφτόμαστε αυτές τις σφαίρες ως υλικές. Όταν αναλογιστούμε πως ακόμη και η ευγενέστερη μορφή ύλης δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από συμπλέγματα ενεργειακών δονήσεων (όπως έχει αναγνωρίσει και η Σύγχρονη Επιστήμη πλέον) και πως οι δυνάμεις της φύσης είναι εκδηλώσεις ενεργειακών δονήσεων, σιγά σιγά αναγνωρίζουμε το κλειδί. Με λίγα λόγια, αυτές οι σφαίρες είναι σφαίρες ενεργειακών δονήσεων και όχι ύλης. Η ύλη είναι απλούστατα το χαμηλότερο πεδίο ενεργειακής δόνησης. Αυτές οι σφαίρες δεν υπάρχουν η μία πάνω από την άλλη μέσα στον χώρο. Ούτε έχουν διαφορές ή βαθμίδες. Βρίσκονται στο ίδιο σημείο του χώρου. Και αυτό το σημείο του χώρου μπορεί να δέχεται τις «εκδηλώσεις» ενέργειας και των επτά σφαιρών.

Για εκείνους που δυσκολεύονται να κατανοήσουν τον αριθμό των εκδηλώσεων, με την κάθε μία να έχει τον δικό της ρυθμό και δόνηση, χρησιμοποιώντας το ίδιο σημείο του χώρου θα έλεγα πως η παρατήρηση των φυσικών φαινομένων θα μπορούσε να λύσει τις όποιες απορίες. Για παράδειγμα, κάθε μαθητής της Φυσικής γνωρίζει πως ένα συγκεκριμένο σημείο του χώρου μπορεί να δέχεται ταυτόχρονα δονήσεις θερμότητας, φωτός, μαγνητισμού, ηλεκτρισμού, υπεριώδους ακτινοβολίας κ.λ.π, με το κάθε ένα από αυτά να έχει τον δικό του ρυθμό δόνησης και παρόλα αυτά να μην παρεμβάλλει στα άλλα.

Οι ¨κρυφές¨ αισθήσεις και το Αστρικό όχημα

Ένας πραγματικός «αποκρυφιστής» μαθαίνει από τις εμπειρίες που έχουν καταγραφεί από προηγούμενους. Για έναν εξειδικευμένο ερευνητή τα φαινόμενα του αστρικού κόσμου είναι το ίδιο πραγματικά με εκείνα του υλικού κόσμου. Φυσικά, για να μπορέσει κάποιος να βιώσει τα φαινόμενα και την μαγεία του Αστρικού κόσμου θα πρέπει να «αποχωριστεί» το υλικό του σώμα. Υπάρχουν δύο τρόποι προσέγγισης των αστρικών σφαιρών. Ο πρώτος είναι η ανάπτυξη των αστρικών αισθήσεων, και ο δεύτερος είναι το «ταξίδι» με το αστρικό όχημα, το αστρικό μας σώμα.

Ας αναλύσουμε αυτούς τους τρόπους:

Αστρικές Αισθήσεις

Με τον όρο αστρικές αισθήσεις αναφερόμαστε σε αυτή την υπέροχη δευτερεύουσα σειρά αισθήσεων του ανθρώπου που μας δίνουν την δυνατότητα να «δεχθούμε» σε μικρό βαθμό τις εκδηλώσεις του Αστρικού κόσμου. Κάθε φυσική αίσθηση του ανθρώπου έχει την αντίστοιχη αστρική που λειτουργεί στο αστρικό πεδίο όπως ακριβώς θα λειτουργούσε μια αίσθηση στον φυσικό κόσμο. Έτσι και στα αστρικά πεδία υπάρχει η ακοή, η όραση, η όσφρηση κ.λ.π. Για την ακρίβεια, ο άνθρωπος έχει στην ουσία επτά αισθήσεις. Όμως αυτές οι δύο παραπάνω αισθήσεις δεν είναι ανεπτυγμένες τόσο ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Συνεπώς και αυτές οι δύο έχουν τις αντίστοιχες αστρικές αισθήσεις.

Ένας «διορατικός» άνθρωπος έχει μονάχα αναλαμπές του αστρικού κόσμου, και δεν είναι σε θέση να βιώσει τα αστρικά πεδία κατά βούληση. Από την άλλη, ένας εκπαιδευμένος μαθητής του αποκρυφισμού έχει την δυνατότητα να μεταστρέφει αυτή τη σειρά των αισθήσεων, όποτε εκείνος το θελήσει. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα μπορεί να χρησιμοποιεί και τις δύο σειρές αισθήσεων ταυτόχρονα. Κατά την «αστρική όραση», οι αποκρυφιστές παραμένουν στο φυσικό τους σώμα και βιώνουν τα φαινόμενα του αστρικού κόσμου με χαρακτηριστική ευκολία χωρίς να είναι απαραίτητο να έχει εισέλθει σε κατάσταση «έκστασης». Ακόμη και με αυτές τις δυνατότητες όμως είναι αναγκαίο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις να «αποχωριστεί» το φυσικό του σώμα…

Το αστρικό όχημα

Ο δεύτερος τρόπος προσέγγισης του Αστρικού κόσμου συμβαίνει όταν το άτομο «αφήνει» το φυσικό του σώμα και κυριολεκτικά ταξιδεύει εκεί μέσω του αστρικού σώματος. Το αποκαλούμενο αστρικό σώμα αποτελείται κατά βάση από αιθερική ουσία που κυμαίνεται σε υψηλότατους ρυθμούς δόνησης. Δεν αποτελείται από αγνή ύλη, μα ούτε και από αγνή ενέργεια. Είναι ένας συνδυασμός αστρικής ουσίας που μοιάζει με την υψηλότερη μορφή ύλης, μα δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με την ύλη όπως εμείς την γνωρίζουμε.

Το αστρικό σώμα μπορεί να γίνει ορατό μόνο σε περιπτώσεις αστρικής όρασης, μα σε αραιές περιπτώσεις παίρνει μια ελαφριά υφή ύλης, κάτι που αναγνωρίζεται από τους άλλους ως το γνωστό «φάντασμα», και όλα αυτά φυσικά ενώ το σώμα βρίσκεται σε ζωή.

Το αστρικό σώμα είναι το αντίστοιχο του φυσικού σώματος, Ο εξειδικευμένος ερευνητής είναι σε θέση να αφήσει το φυσικό του σώμα που παραμένει σε κατάσταση ύπνωσης και να επισκεφθεί τον αστρικό κόσμο. Τα δύο σώματα όμως είναι πάντοτε συνδεδεμένα από μία λεπτή κλωστή αιθέριας ουσίας που επιμηκύνεται ή συρρικνώνεται ανάλογα με την κίνηση του αστρικού σώματος. Αν αυτή η κλωστή σπάσει, τότε το φυσικό σώμα πεθαίνει και το άτομο δεν θα είναι σε θέση ποτέ ξανά να επιστρέψει σε αυτό. Τέτοια «ατυχήματα» είναι βέβαια εξαιρετικά σπάνια. Αρκετά άτομα «ταξιδεύουν» με το αστρικό σώμα κατά την διάρκεια του ύπνου τους, χωρίς να έχουν επίγνωση του ίδιου του ταξιδιού.

Στο πρώτο μέρος αυτού του άρθρου, αναλύσαμε τους αστρικούς κόσμους και ποιά μέσα χρησιμοποιούνται για να επέλθει το επιθυμητό ταξίδι προς τα εκεί. Στην συνέχεια θα αναφερθούμε στα φαινόμενα που απαρτίζουν τα αστρικά πεδία, καθώς και σε κάποιες αρχικές εξασκήσεις ούτως ώστε να βρεθούμε ένα βήμα πιο κοντά στις αστρικές μας περιπλανήσεις…

Ως τότε, τα όνειρα είναι το μέσο προς τους κόσμους που βρίσκονται πέρα…

Όχι, δεν χρειάζεται πάντα υπερβολικός αγώνας για να πετύχεις σπουδαία πράγματα

Η εργασιακή ηθική είναι μια πίστη θεμελιωμένη στην ανόσια τριάδα «αίμα, δάκρυα και ιδρώτας». Από άποψη συνειδητότητας, είναι χαρακτηριστικά νεατερντάλια.

Η ωμή δύναμη είναι η απάντηση στα πάντα, ακόμη και στην ευτυχία. Δημιουργική επίλυση προβλημάτων σημαίνει επιπλέον μυϊκή δύναμη. Επιτυχία σε οτιδήποτε σημαίνει επιπλέον προσπάθεια.

Οι ακόλουθοι της εργασιακής ηθικής πιστεύουν στο μόχθο της αγάπης, στη σχολή της σκληρής κακουχίας και στα πρωινά γεύματα με τροφές υψηλής ενέργειας. Πιστεύουν πως η ευτυχία είναι επίτευγμα, η επιτυχία έρχεται μετά από αγώνα, η έμπνευση είναι ιδρώτας και η αφθονία γεννιέται από πόνο και θυσία. Προφανώς, τίποτε καλό δεν μπορεί να συμβεί αν δεν «το κάνεις να συμβεί».

Σύμφωνα με την εργασιακή ηθική, η προσπάθεια είναι δύναμη. Κι αν η υπερβολική προσπάθεια μπορεί στην πραγματικότητα να μπλοκάρει τη δημιουργικότητα, τη θεραπεία και τη χαρά; Ίσως επειδή είσαι τόσο γεμάτος από προσπάθεια να μην υπάρχει χώρος για έμπνευση, νέες ιδέες, Θεό, θαύματα, επαναστατικές ανακαλύψεις κι έναν καλύτερο τρόπο.

Σου έχει περάσει ποτέ από το νου ότι μπορεί να προσπαθείς υπερβολικά σκληρά;

Για παράδειγμα, ίσως προσπαθείς υπερβολικά σκληρά να θεραπεύσεις κάτι. Ίσως να προσπαθείς υπερβολικά σκληρά να είσαι ευτυχισμένος. Ίσως να προσπαθείς υπερβολικά σκληρά να αρέσεις. Ίσως να προσπαθείς υπερβολικά σκληρά να πετύχεις. Ίσως να προσπαθείς υπερβολικά σκληρά με μια δύσκολη σχέση. Ίσως να προσπαθείς υπερβολικά σκληρά να χάσεις βάρος. Ίσως να προσπαθείς υπερβολικά σκληρά να προσελκύσες έναν σύντροφο.

Έχεις προσέξει ποτέ πως αυτό που προσπαθείς όσο πιο σκληρά γίνεται «να το κάνεις να συμβεί» συχνά σου δίνει τη μεγαλύτερη στενοχώρια; Ίσως η υπερβολική σου προσπάθεια να προδίδει μια εσωτερική σύγκρουση. Για παράδειγμα:

Φοβάσαι ότι δεν σου αξίζουν τα καλά πράγματα που συμβαίνουν εύκολα· πιστεύεις δηλαδή ότι πρέπει να δουλέψεις σκληρά γι’ αυτά.

Αισθάνεσαι ότι δεν σου αξίζει να δέχεσαι, κι έτσι προσπαθείς να κερδίζεις πράγματα.

Η δυσλειτουργική σου ανεξαρτησία σε εμποδίζει να ζητήσεις βοήθεια, κι έτσι, απλούστατα, δουλεύεις σκληρότερα.

Καταβάλλεις περισσότερη προσπάθεια, επειδή είσαι κουρασμένος και δεν μπορείς να δεις πιο έξυπνες εναλλακτικές λύσεις.

Προσπαθείς να ελέγξεις τα αποτελέσματα.

Συνεχίζεις να αγωνίζεσαι, επειδή φοβάσαι την επιτυχία και την αφθονία.

Φοβάσαι να αφεθείς και να παραδοθείς σε κάτι καλύτερο.

Σήμερα, παραιτήσου από την πεποίθηση ότι χρειάζεται να δουλεύεις σκληρά για τα πάντα. Χαλάρωσε τον αγώνα.

Εστίασε την προσοχή σου σε μια σχέση ή σ’ ένα στόχο για τον οποίο προσπαθείς υπερβολικά σκληρά. Παραιτήσου από την προσπάθεια «να το κάνεις να συμβεί» και άνοιξε δρόμο για την καθοδήγηση και την επιτυχία. Κάνε χώρο για έναν καλύτερο τρόπο, έναν ευκολότερο τρόπο.

Η ζωή είναι ένα έξυπνο παιχνίδι

Στην ιστορία της ανθρωπότητας η ερώτηση αυτή έχει τεθεί με διαφορετικούς τρόπους και έχει λάβει έναν ανάλογο αριθμό απαντήσεων. Κι όμως, το ίδιο ερώτημα εξακολουθεί να υπάρχει.

Ως απάντηση δεν περιμένουμε βέβαια μία αναλυτική, βιοχημική, φυσική, ψυχολογική ή πολιτική περιγραφή, αλλά επιθυμούμε να λάβουμε μία εξήγηση που έχει εφαρμογή στη ζωή μας και της δίνει νόημα.

Παρ’ όλα αυτά, κάτι που έχει νόημα και που είναι αληθινό και πολύτιμο για τον έναν ίσως να μην είναι για τον άλλον. Κάτι που έχει αξία σε μία χρονική περίοδο πιθανόν να μην είναι αποδεκτό σε μια άλλη. Οι ηθικές αρχές, οι απόψεις, η εκτίμηση των καταστάσεων και των πραγμάτων, διαφέρουν από κοινωνία σε κοινωνία και από εποχή σε εποχή. Και τότε, μήπως δεν έχουμε ελπίδα να βρούμε μια απάντηση;

Σύμφωνα με την παράδοση του Βουδισμού, αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα, δεν είναι παρά μία αντανάκλαση της δικής μας εμπειρίας. Για τον Ινδουισμό είναι μία ψευδαίσθηση: «Μάγια», η αντανάκλαση του υπερβατικού, ή «βλέπομεν γαρ άρτι δι’εσόπτρου εν αινίγματι…» «άρτι γινώσκω εκ μέρους…» «τώρα, δηλαδή, βλέπουμε σαν μέσα από έναν μεταλλικό καθρέφτη αμυδρά…» «τώρα γνωρίζω ένα μέρος…»

Διαφορετικές σχολές και φιλοσοφίες καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: αυτό που γνωρίζουμε και αποκαλούμε πραγματικότητα, δεν είναι η απόλυτη ούτε η ολοκληρωτική αλήθεια. Βλέπουμε μόνο αυτό που η δική μας αντίληψη μας επιτρέπει να δούμε.

Η κατανόηση της πραγματικότητας εξαρτάται από το πόσο διευρυμένη ή περιορισμένη είναι η αντίληψή μας.

Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι είναι άπειρες οι ερμηνείες που διαιωνίζονται στον κόσμο από τη στιγμή που το κάθε άτομο προσεγγίζει την αλήθεια σύμφωνα με τη δική του εμπειρία ή βασιζόμενο στο επίπεδο αυτών που απευθύνεται.

Όμως, τότε, ποιο είναι το νόημα; Μοιάζει με ένα τέχνασμα, έτσι δεν είναι;

Είναι ακριβώς αυτό που οι μυστικιστές έχουν αναφέρει μέσα στους αιώνες: είναι όλο μια μεγάλη σκευωρία, ένα παιχνίδι, μία θεϊκή ενασχόληση.

Στα Σανσκριτικά υπάρχει μία λέξη γι’ αυτό: «Λίλα», το υπέρτατο παιχνίδι. Καθώς είμαστε μέρος της Λίλα, η συνειδητότητά μας μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε οποιονδήποτε στόχο, πρόθεση ή νόημα μας φέρνει πλησιέστερα σε αυτό που πραγματικά είμαστε, προσεγγίζοντας τα πράγματα πάντα με αγάπη προς τον εαυτό μας, τον κόσμο και τους άλλους. Η αγάπη είναι το μέσο που μας κάνει να ερχόμαστε εγγύτερα στο δημιουργό του παιχνιδιού, αλλά και στη δική μας ελευθερία.

Σύμφωνα μ’ αυτή την άποψη, αντιληπτό ή μη, το οτιδήποτε αποτελεί μέρος ενός μεγάλου χορού. Είναι «ο χορός του Σίβα», όπως ονομάζεται στον Σιβαϊσμό και σύμφωνα με την ινδική παράδοση, όπου η δημιουργία, η διατήρηση και η καταστροφή του κόσμου προχωρούν χέρι με χέρι ως την αιωνιότητα.

Καθετί που υπάρχει αποτελεί εκδήλωση της αιώνιας «Σάκτι», της πρωταρχικής ενέργειας, γνωστής και ως η τιμώμενη σύντροφος του θεού Σίβα. Η Σάκτι, ξετυλίγεται με τρόπο που προσαρμόζει ολόκληρη τη δημιουργία μέσα της, ενώ ταυτόχρονα συγκεντρώνει και απορροφάει ό,τι έχει δημιουργηθεί.

Το ανθρώπινο πνεύμα έχει τη δυνατότητα να ζήσει αιώνια δίχως να επαναπορροφηθεί, ή όπως αναφέρει ο Καστανέντα στο βιβλίο του «Το Δώρο του Αετού», να μη γίνει τροφή για τον Αετό.

Έχοντας επίγνωση του θεϊκού παιχνιδιού μπορούμε μια μέρα να το υπερβούμε, να πάψουμε να είμαστε απλώς ένα πιόνι μέσα στο παιχνίδι και να γίνουμε συνειδητοί, ελεύθεροι και υπεύθυνοι παίκτες.

Αλλά, ποιος είναι ο σκοπός αυτού του παιχνιδιού;

Κατά κύριο λόγο, είναι όμοιος με αυτόν που έχει κάθε ευφυές παιχνίδι και ο οποίος δεν είναι άλλος από τη διασκέδαση, την απόλαυση και την ευχαρίστηση. Ο δε θεμελιώδης στόχος του είναι να αποκτήσει νέους παίκτες που θα μοιραστούν την ίδια χαρά με το δημιουργό του παιχνιδιού.

Κάρλος Ντε Λεόν Ντε Βιτ, Τόλμησε να Είσαι Ελεύθερος

Τα παιδιά είναι ένα δώρο που χρειάζεται να ξετυλίξουμε

Επειδή τα παιδιά σου είναι “δικά σου” από τη γέννησή τους, μπορείς να μπεις σε μεγάλο πειρασμό – ακόμη και να πιστεύεις ότι είναι δικαίωμα και ευθύνη σου – να τα κάνεις να ζήσουν το δικό σου πρόγραμμα. Όμως, αυτές οι μεγάλες ψυχές σε μικρά κορμάκια φτάνουν με ένα πολύ ισχυρό δικό τους πρόγραμμα, και τους προσφέρεις υπηρεσία (και στον εαυτό σου) βοηθώντας τα να έρθουν σε επαφή με το δικό τους σκοπό και να τον ζήσουν. Μερικές φορές, η πρόθεσή τους ταιριάζει με τη δική σου πρόθεση γι’ αυτά, κι άλλες πάλι δεν ταιριάζει.

Αν προσπαθείς συνεχώς να αναγκάσεις τα παιδιά σου να μπουν στο καλούπι που εσύ έχεις φτιάξει γι’ αυτά, η ζωή σου θα έχει τα χάλια της, καθώς και η δική τους. Να θυμάσαι ότι βρίσκονται εδώ για να σε διδάξουν, όσο είσαι κι εσύ εδώ για να τα διδάξεις. Ίσως και περισσότερο. Εσύ θα μάθεις να ελευθερώνεις κι εκείνα θα μάθουν να υποστηρίζουν την αλήθειά τους.

Μερικές φορές μπορείς να εκπαιδεύσεις ένα παιδί να είναι αυτό που θέλεις να είναι, αλλά όταν μεγαλώσει, θα χρειαστεί ψυχοθεραπεία και θα πρέπει να έρχεται στα εργαστήριά μου. Δεν θέλω να τα έχω πελάτες αυτά τα παιδιά. Θα προτιμούσα να τα δω να αυτο-πραγματώνονται. Βάλ’ τα σ’ αυτή την πορεία ανταμοίβοντάς τα για το ότι είναι αληθινά παρά βολικά.

Αγάπα τα για να βρουν το πεπρωμένο τους. Κάποια μέρα θα μάθουν πως για να κατακτήσουν τα όνειρά τους είναι αναγκαίο να σεβαστούν τη μοναδικότητά τους. Στήριξέ τα για να πάρουν αυτό το μάθημα, προσφέροντάς τους σαν πρότυπο αυτή τη συμπεριφορά.

Οι γονείς μου με επιβράβευαν όχι όταν έλεγε την αλήθεια μου, αλλά όταν έλεγα εκείνο που ήθελαν ν’ ακούσουν. Έφτασα στα χρόνια μου για ν’ ανακαλύψω ότι θα προχωρούσα περισσότερο στη ζωή με το να είμαι ειλικρινής παρά με το να είμαι χαμαιλέοντας.

Η προσαρμοστικότητα είναι σημαντική, αλλά όχι εις βάρος της αυθεντικότητας. Είναι απαραίτητο να μπορεί το παιδί σου να λέει “όχι” όταν χρειάζεται. Αν έχεις τ’ αυτιά σου ανοιχτά στο αληθινό “ναι” του παιδιού σου, τότε θα σεβαστείς το “όχι” του – κι εκείνο το δικό σου. Ο σεβασμός απέναντι στο παιδί σου είναι η πιο ισχυρή σου επένδυση για το σεβασμό του προς εσένα.

Δες το παιδί σου όχι σαν “άγραφη πλάκα” πάνω στην οποία πρέπει να γράψεις, αλλά σαν ένα πακέτο μ’ ένα δώρο, που χρειάζεται να ξετυλίξεις. Σ’ αυτό το μικρό κορμάκι ζει μια ιδιοφυΐα⋅ βοήθησέ το να τη φέρει στην επιφάνεια.

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που ποτέ δεν σταματά να μάχεται για την ελευθερία του

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύεται και τον εμπιστεύονται. Γιατί όταν εμπιστευόμαστε είμαστε ήσυχοι και χαλαροί χωρίς άγχος και δεύτερες σκέψεις ενώ όταν μας εμπιστεύονται, δεν μας καταπιέζουν, δεν μας υποτιμούν, δεν θωρακίζουν την ελευθερία μας.

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που σέβεται και τον σέβονται. Γιατί ο σεβασμός είναι μια ελεύθερη έκφραση ανθρώπου προς άνθρωπο. Γιατί όταν σεβόμαστε, σεβόμαστε τον άλλον για αυτό που είναι και του δίνουμε την ελευθερία να είναι ο εαυτός του ενώ όταν μας σέβονται τότε μόνο μπορούμε να πράττουμε και να δρούμε κατά βούληση.

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που αγαπάει και τον αγαπούν. Γιατί όταν αγαπάμε, προσφέρουμε και δίνουμε τον εαυτό μας από επιλογή ενώ όταν μας αγαπούν εξελισσόμαστε και νοιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου.

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που αξιοποιεί κάθε στιγμή της ζωής του. Γιατί είναι ευτυχισμένος και δημιουργικός κάθε στιγμή είτε πρόκειται για ελεύθερο χρόνο είτε πρόκειται για στιγμές που εργάζεται ή δημιουργεί.

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που εκτιμά τα καλά που έχει στη ζωή του. Γιατί μόνον έτσι μπορεί να χαίρεται με αυτά που έχει. Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που σκέφτεται ελεύθερα. Γιατί η σκέψη είναι ελεύθερη ακόμα και μέσα σε μια φυλακή.

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που δημιουργεί και πράττει χωρίς να βλάπτει τον διπλανό του. Γιατί ποτέ αυτός ο άνθρωπος δεν θα κατακλύζεται από τύψεις ή ενοχές.

Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που ποτέ δεν σταματά να μάχεται για την ελευθερία του. Γιατί η ελευθερία αποτελεί ένα από τα υπέρτατα αγαθά. Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που διακατέχεται από αξίες και αρχές και μάχεται για αυτές. Γιατί μέσα από το παράδειγμα του μπορεί ο κόσμος να γίνει καλύτερος. Όταν νοιώθουμε ελεύθεροι, δρούμε ελεύθερα, πράττουμε, ελεύθερα, αγαπάμε ελεύθερα. Γιατί:

«Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι» –Θουκυδίδης

Όταν παύεις να είσαι το δεδομένο τους, λένε πως άλλαξες

Αν υπάρχει κάποιος πάνω σε αυτόν τον πλανήτη για τον οποίο μπορείς και πρέπει να είσαι σίγουρος, αυτός είναι αδιαμφισβήτητα ο εαυτός σου. Αυτός είναι πάντα εκεί για σένα, αυτός σε στηρίζει, αυτός σε αντέχει, αυτός σου δίνει ώθηση να προχωράς.

Ωστόσο, υπήρξαν κάποιες στιγμές στο πέρασμα των χρόνων που πίστεψες σε μεγάλα λόγια, που αφέθηκες στη μαγεία ψεύτικων υποσχέσεων, που παρασύρθηκες και παγιδεύτηκες μέσα στη μακροχρόνια οικειότητα που σου πρόσφεραν δήθεν φιλίες. Αυτές τις στιγμές έχασες για λίγο τον εαυτό σου. Αυτές τις στιγμές αποφάσισες πως θα έβαζες όλους τους υπόλοιπους πάνω από σένα. Για να μη χαλάσεις χατίρι σε κανέναν, για να μην κακοκαρδίσεις κανέναν, για να μην πληγώσεις κανέναν. Και τι κατάφερες; Αποτελείωσες εσένα!

Μην αναρωτιέσαι γιατί. Γιατί, έτσι είναι οι άνθρωποι. Όταν τους στερείς το σιγουράκι τους, όταν τους παίρνεις μέσα απ’ τα χέρια αυτό που θεωρούσαν δεδομένο πως θα κρατούν για πάντα, όταν αρχίζεις και λες και κανένα «όχι», απορούν. Λένε πως άλλαξες. Όταν δεν τους χαϊδεύεις πλέον τα αυτιά και ξεστομίζεις την αλήθεια ωμή, έτσι που θα τους πονέσει, αντί να ρίχνουν ευθύνες στον εαυτό τους, ρίχνουν σε ’σένα. Όταν δεν μπορούν να σε χειριστούν όπως τότε, λοιπόν, που συνήθιζες να κάνεις το μαλάκα τους, λένε ότι άλλαξες. Δεν άλλαξες, όμως. Ξύπνησες! Συνειδητοποίησες ότι το «πολύ» τους, ήταν πολύ λίγο για σένα. Κατάλαβες πως εκείνοι ήταν πολύ λίγοι για σένα.

Καλύτερα, βέβαια, που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Έμαθες ποιοι είναι, τι ζητούν. Πικράθηκες όταν είδες κατάματα ότι δε θέλουν εσένα, αλλά όλα αυτά που τους χάριζες απλόχερα χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Έγινες και χαρακτηρίστηκες χιλιάδες φορές ως «δεδομένο», αλλά αυτοί μάλλον ξέχασαν ότι τα δεδομένα γίνονται εύκολα ζητούμενα. Τώρα που πιθανόν να σε ψάχνουν, που πιθανόν να σε έχουν ανάγκη, που σε χρειάζονται κι εσύ δεν είσαι εκεί, τρελαίνονται. Αρχίζουν να λαμβάνουν τα μηνύματα που τους στέλνεις ότι δεν είσαι πια κορόιδο κι ότι δεν μπορούν να παίζουν όπως τότε μαζί σου κι αντί να κατηγορήσουν τους εαυτούς τους, λένε πως εσύ δεν είσαι ο ίδιος.

Φυσικά και δεν είσαι ο ίδιος. Εκείνοι κι η απαράδεκτη συμπεριφορά τους σε έκαναν να αλλάξεις τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Δεν λέω ότι άλλαξες, γιατί καλώς ή κακώς ο άνθρωπος δεν αλλάζει, λέω πως απλά θυμήθηκες ποιος είσαι, τι πραγματικά σου αξίζει και πήρες την απόφαση να το διεκδικήσεις κιόλας. Μάλλον έπρεπε να τους συναντήσεις, να σε πατήσουν για να ξυπνήσεις και να δεις τα πράγματα όπως είναι κι όχι όπως φανταζόσουν ότι είναι.

Επίσης, μην ξεχνάς αυτό που λένε οι σοφοί του κόσμου, ότι από κάθε κατάσταση ποτέ δε χάνεις· ή κερδίζεις ή μαθαίνεις. Μπορεί να μοιάζεις ο χαμένος της υπόθεσης, αλλά δεν είσαι. Έπαιξες κι έμαθες. Αυτοί είναι οι χαμένοι. Όσο, λοιπόν, εσύ ξέρεις και υπερασπίζεσαι αυτό που είσαι και αξίζεις, να τους ποτίζεις με την αδιαφορία σου κι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη εκδίκηση. Θα τους βλέπεις να μένουν πίσω, χωρίς να μπορούν να σε φτάσουν, χωρίς να μπορούν να αγγίξουν το «πολύ» σου και θα νιώθεις τόσο υπερήφανος που μπόρεσες να ξεφύγεις απ’ την κακή ζωή τους.

Το χρήμα είναι χυδαίο ή ευγενές;

Το χρήμα είναι απατηλό. Για το χρήμα δεν μπορούμε να πούμε τίποτα χωρίς να προσθέσουμε και το αντίθετό του: είναι χυδαίο και ευγενές, είναι μύθος και πραγματικότητα- χωρίζει και συνδέει τους ανθρώπους, τρομάζει όταν αφθονεί, όπως και όταν λείπει. Είναι ένα αγαθό που κάνει κακό, ένα κακό που ωφελεί. Τα πρώτα κέρματα, όπως μας λένε οι ιστορικοί, χρονολογούνται από την τρίτη χιλιετία π.Χ. στην Ουρ της Μεσοποταμίας και είχαν χαραγμένη τη μορφή της Ιστάρ (Ινάννα), της θεάς της γονιμότητας και του θανάτου, μια παράξενη δυαδικότητα. Το χρήμα είναι μια οικονομική γλώσσα κατανοητή σε όλους- ο καθένας μπορεί να το χειριστεί, ανεξαρτήτως λεξιλογίου και θρησκείας, να το μετατρέψει οπουδήποτε και αμέσως σε αντικείμενα και υπηρεσίες: βαθιά στην έρημο ή στα πιο απομακρυσμένα νησιά.

Το χρήμα προσφέρει τη μοναδική πολύτιμη αξία σ’ αυτό τον κόσμο: προσφέρει χρόνο, την ανεξάντλητη αφθονία του χρόνου. Υπό αυτή την έννοια, είναι απελευθερωτικό. Όταν λείπει, η ύπαρξη συρρικνώνεται σε ένα αιώνιο παρόν που μας φυλακίζει. Ξεχώριζα πάντοτε τον βιοπορισμό από το νόημα της ζωής.

Το χρήμα είναι μια υπόσχεση που επιδιώκει τη σοφία. Η έκφραση πρέπει να γίνει κατανοητή με διπλή έννοια: είναι σοφό να έχουμε χρήματα, είναι σοφό να αναρωτιόμαστε πάνω σ’ αυτά. Το χρήμα μάς αναγκάζει σε μια μορφή διαιτησίας ανάμεσα στο τι θέλουμε, τι μπορούμε και τι οφείλουμε.

Κάνει τον κάθε άνθρωπο φιλόσοφο: σκέφτεται, υπολογίζει, μαθαίνει να ξοδεύει με τον καλύτερο τρόπο για τον ίδιο και τους άλλους. Το χρήμα αποκαλύπτει τον τσιγκούνη, τον σπάταλο, τον φιλάργυρο, τον ζηλόφθονο- όλοι προδίδονται όταν βάζουν το χέρι στην τσέπη. Με το χρήμα, κανείς δεν είναι απολύτως ειλικρινής: όσοι πιστεύουν ότι το μισούν στην πραγματικότητα το εξιδανικεύουν- όσοι το εξιδανικεύουν το υπερεκτιμούν- όσοι προσποιούνται ότι το περιφρονούν λένε ψέματα στον εαυτό τους. Προβληματικός ενθουσιασμός, άτοπη αποδοκιμασία. Αυτή είναι η δυσκολία. Αλλά αν η σοφία δεν είναι να αντιμετωπίζουμε και να κατανοούμε ό,τι εμφανίζεται ως σύμβολο τρέλας, τότε σε τι χρησιμεύει η φιλοσοφία;

Η πιο ακριβής μέτρηση του αντιύλης βαθαίνει ακόμη το μυστήριο του γιατί υπάρχουμε

Γιατί, λοιπόν, υπάρχουμε; Γιατί επικράτησε η ύλη; Γιατί το Σύμπαν είναι γεμάτο γαλαξίες, αντί για ένα άδειο κέλυφος που κυριαρχείται από ακαριαίες λάμψεις αλληλοεξόντωσης; Για απαντήσουν σε αυτό το θεμελιώδες ερώτημα, οι ερευνητές προσπαθούν εδώ και δεκαετίες να αποκωδικοποιήσουν τα μυστικά αντιύλης ώστε να κατανοήσουν πόσο μοιάζει με τον δικό μας κόσμο. Και για πρώτη φορά έχουν στα χέρια την πειραματική επιβεβαίωση μιας εκπληκτικής ομοιότητας.

 

Ο ανιχνευτής αντιύλης ALPHA στο CERN μετρά για ρωγμές στους νόμους της φύσης

 

Οι νόμοι της Φυσικής, όπως σήμερα τους κατανοούμε, υπαγορεύουν ότι κάθε στοιχειώδες σωματίδιο έχει το δίδυμο αντισωματίδιό του. Τα ηλεκτρόνια, τα κουάρκ και τα μιόνια, για παράδειγμα, έχουν για «αντικατοπτρισμούς» τα ποζιτρόνια, τα αντικουάρκ και τα αντιμιόνια, αντίστοιχα. Κάθε αντισωματίδιο ζυγίζει ακριβώς το ίδιο με το δίδυμό του, αλλά έχει το αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο. Εάν συναντηθούν, εξαφανίζονται μέσα σε μια έκλαμψη φωτός.

 

Την τελευταία δεκαετία, οι ερευνητές έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο στη μελέτη της αντιύλης, απομονώνοντας ολοένα και μεγαλύτερες ποσότητες σε κενό. Όμως η σημαντικότερη εξέλιξη ήρθε πριν από λίγες εβδομάδες από το πείραμα Alpha στο περίφημο CERN, έξω από τη Γενεύη. Εκεί, οι ερευνητές κατόρθωσαν να μετρήσουν νέες ιδιότητες του αντι-υδρογόνου, το οποίο αποτελείται από ένα θετικά φορτισμένο ποζιτρόνιο σε τροχιά γύρω από έναν αρνητικό πυρήνα αντιπρωτονίου. Αλλά η αντιύλη δεν είναι κάτι που βρίσκεις στο… εμπόριο.

 

Για την παραγωγή αντι-υδρογόνου, η ομάδα του Alpha χρησιμοποίησε επιταχυντές σωματιδίων του CERN που παράγουν αντιπρωτόνια και ποζιτρόνια. Για το συγκεκριμένο πείραμα δημιουργήθηκε μια «σούπα» από περίπου 90.000 αντιπρωτόνια και 3 εκατομμύρια ποζιτρόνια, σε θερμοκρασία μισό βαθμό πάνω από το απόλυτο μηδέν. Σημειωτέον ότι το απόλυτο μηδέν ισούται με -273,15°C. Αυτή η θερμοκρασία είναι απαραίτητη για την επιβράδυνση της αντιύλης, έτσι ώστε τα σωματίδια να μην αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον τους και να εξαφανίζονται.

 

Από αυτό το μίγμα προέκυψαν τελικά μόλις 30 άτομα αντι-υδρογόνου, τα οποία οι ερευνητές συνέλεξαν σε ένα κύλινδρο εν κενώ. Το επόμενο βήμα ήταν η ακτινοβόληση του αντι-υδρογόνου με παλμικό λέιζερ, κάνοντας τα αντι-άτομα να εκπέμψουν υπεριώδες φως. Η διαδικασία επαναλήφθηκε με πολλές παρτίδες αντι-υδρογόνου, ώστε οι μετρήσεις να έχουν ακρίβεια σε βάθος 12 ψηφίων.

 

Οι συχνότητες ή τα χρώματα του εκπεμπόμενου φωτός αποκαλύπτουν πληροφορίες σχετικά με την εσωτερική δομή του αντι-υδρογόνου, όπως η τροχιά του ποζιτρονίου καθώς κινείται γύρω από τον πυρήνα του αντιπρωτονίου.

 

Το Καθιερωμένο Πρότυπο (Standard Model), η θεωρία που περιγράφει τα δομικά συστατικά της ύλης και τις μεταξύ τους ισχυρές, ασθενείς και ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις, προβλέπει ότι σωματίδια και αντισωματίδια θα πρέπει να συμπεριφέρονται ως καθρέφτες μεταξύ τους. Με άλλα λόγια, το φάσμα ακτινοβολίας του αντι-υδρογόνου πρέπει να ταιριάζει ακριβώς με εκείνο του υδρογόνου. Και ο «χορός» μεταξύ ποζιτρονίου και αντιπρωτονίου στο αντι-υδρογόνο θα πρέπει να ακολουθεί ακριβώς αυτόν του ηλεκτρονίου και του πρωτονίου στο υδρογόνο.

 

Και τελικά έτσι ακριβώς συμβαίνει, αφού το αντινοβολημένο αντι-υδρογόνο εμφάνισε μετατόπιση υπεριώδους φωτός όμοια με το υδρογόνο.

 

Αντι-υδρογόνο στην ατμόσφαιρα;

 

Το πείραμα Alpha είναι η κατάληξη ενός μαραθωνίου σχεδόν τριών δεκαετιών. Το αντι-υδρογόνο δεν εμφανίζεται με φυσικό τρόπο στη Γη. Οι επιστήμονες το συνέθεσαν για πρώτη φορά το 1995 στο CERN, αλλά στην αρχή δεν ήξεραν πώς να το διατηρήσουν σταθερό. Τα πρώτα σωματίδια αντι-υδρογόνου εξαφανίστηκαν σε 40 δισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου μετά τη δημιουργία τους, αφού αντέδρασαν ακαριαία με την ύλη που υπήρχε γύρω τους. Χρειάστηκαν άλλα επτά χρόνια για να μπορέσουν οι επιστήμονες να παράγουν αντι-υδρογόνο σχεδόν «ακίνητο». Και μόλις το 2010 κατόρθωσαν να το αποθηκεύσουν.

 

Τώρα, η ομάδα του πειράματος Alpha μπορεί να εκτελεί πειράματα για έως και 24 ώρες κάθε φορά, χρησιμοποιώντας αντι-υδρογόνο. Όχι, δεν έσπασαν τον κώδικα της αντιύλης, ακόμα. Αποδεικνύοντας, όμως, ότι το αντι-υδρογόνο συμπεριφέρεται όπως και το δίδυμο στοιχείο του που βρίσκεται παντού στο Σύμπαν, συμπλήρωσαν ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ που ακούει στο όνομα Κόσμος.

 

Το επόμενο βήμα; Να απελευθερώσουν αντι-υδρογόνο στην ατμόσφαιρα. Τι θα συμβεί; Κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα. Σίγουρα, πάντως, τίποτα που να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή. Το πολύ, πολύ μερικές αχνές αστραπές εξαύλωσης, όταν το αντι-υδρογόνο συναντήσει τον κοσμικό του «δίδυμο» λίγα μέτρα πάνω από την επιφάνεια της Γης.

M. Heidegger: καθ' οδόν προς τη φιλοσοφική ποιητική

Μάρτιν Χάιντεγκερ: Μεταστοχασμός και Ερμηνεία

Το παρόν άρθρο καθιστά προσιτή μια ερμηνευτική οικείωση με τον Χάιντεγκερ και με τον τρόπο, που ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος έκανε διάλογο με τον Πλάτωνα, με τον Χέγκελ, αλλά και με το σύνολο της ελληνικής σκέψης. Γιατί μας ενδιαφέρει μια τέτοια ερμηνευτική οικείωση; Επειδή επιχειρεί να ρίξει φως στην άβυσσο του Σήμερα και να ξανασκεφτεί από μηδενική βάση το ήδη ειπωμένο, το καθιερωμένο ως πάγια αλήθεια, το προβαλλόμενο ως φιλοσοφική επικοινωνία. Προς αυτή την κατεύθυνση αντιπαρατίθεται ριζικά:

· με τον ιδεολογικό υποβιβασμό του σημερινού ανθρώπου σε πράγμα,
· με την απολίθωση της ζωντανής πραγματικότητας από την εργαλειακή της μεταχείριση,
· με την παραφθορά του πνεύματος σε εριστική στρεψοδικία,
· με την αυτο-εκμηδένιση του Dasein και την απουσία αληθινής προοπτικής,
· με τις φαντασιακές οντογενέσεις ως «θεραπευτικά» αντίδοτα αυτής της αυτο-εκμηδένισης.

§2

Βάση της συνολικής προβληματικής αποτελεί η χαϊντεγκεριανή ρήση πως μόνο η φιλοσοφική ποιητική δίνει νόημα στην καθημερινή ύπαρξη των ανθρώπων. Αυτή μπορεί να μιλήσει για την έσχατη δυνατότητα του ανθρώπου να μην ανήκει σε κανένα πράγμα και να μπορεί να γίνεται αυτό που είναι. Αυτό είναι το οπτικό σημείο (Gesichtspunkt), από το οποίο εκκινεί κανείς για να διανοιχθεί στη φιλοσοφική ποιητική. Αλλά πώς κατανοείται η τελευταία; Κατανοείται ως η γλώσσα που μιλάει και μας στέλνει νεύματα σχετικά με την ουσία ‒παρ-ουσία/απ-ουσία‒του πράγματος. Η προσαγόρευση της γλώσσας καθιστά τον άνθρωπο ποιητή, τουτέστι δημιουργό. Δημιουργός με το νόημα ότι δεν πνίγεται μέσα στο υπολογιστικό σκέπτεσθαι, μέσα σε μια λογιστική δεδομένων ποσοτικών μεγεθών, δεν παγιδεύεται μέσα σε ένα μαθηματικοποιημένο πλέγμα παραστάσεων, αλλά διανοίγεται στην πιο εσωτερική συνομιλία με την α-λήθεια ενός πράγματος. Πρόκειται για μια συνομιλία πέραν της λογικής του εξουσιαστικού υποκειμένου, που επιχειρεί να παρατηρήσει το πράγμα, το αντικείμενο, απ’ έξω και να επιβληθεί πάνω του. Το τελευταίο συμβαίνει με την παλαιά μεταφυσική.

§3

Το ζητούμενο είναι να υπερβούμε αυτή τη μεταφυσική, όλους τους τύπους της, όλα εκείνα τα γλωσσικά σχήματα, που συνάπτουν την ουσία της φιλοσοφίας με την κανονιστική αντίληψη (περί) των όντων και αποδυναμώνουν τη διερώτηση για το νόημα του Είναι. Η υπέρβαση είναι δυνατή ως η αυθεντική συνομιλία, που λαμβάνει χώρα εν είδει μετα-τόπισης στην περιοχή της ερμηνευτικής πράξης. Μετα-τόπιση σημαίνει αλλαγή τόπου [και μοιραία τρόπου] σκέψης: από την εξωτερική ασάφεια της παραδοσιακής μεταφυσικής στο δρόμο του νοήματος ή της ερμηνείας, που έχει ανοίξει, για πρώτη φορά η φιλοσοφική γλώσσα της ελληνικής παράδοσης. Κατ’ αυτή την έννοια, «η αλήθεια είναι η δεξίωση του πράγματος μέσα στη γλώσσα» (Heidegger: Μεταστοχασμός και Ερμηνεία, σ. 13). Τούτο σημαίνει πως μέσα στη γλώσσα περισυλλέγεται το εντός της ιστορίας μίλημα θεών, ποιητών, φιλοσόφων κ.λπ. με τη μορφή της ερμηνείας. Πρόκειται για την ερμηνεία που δεν συμβαίνει ως μια απλή εξήγηση, αλλά ως επικέντρωση «στη φύση και τη θέση των ονομασιών μέσα στο γλωσσικό Είναι».

§4

Ο λόγος, κατ’ αυτό τον τρόπο, δεν είναι απλά και μόνο ένα εξωτερικό ενέργημα ενός πεπαλαιωμένου μεταφυσικού παίγνιου της γλώσσας, αλλά η εκδηλωνόμενη μέσα στον ιστορικό χωρόχρονο «εναντίωση στον εσωτερικό σχολαστικισμό και άκριτο φορμαλισμό» (ό.π., σ. 80) και η προ-οπτική ενός στοχάζεσθαι πάνω στο μη ειπωμένο από τον ως τώρα φιλοσοφικό στοχασμό. Εδώ βρίσκεται η ουσία του Μετα-στοχασμού. Ο Λόγος τώρα δεν μιλάει γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά κ.λπ., αλλά αρχαία ελληνικά και πριν απ’ όλα προσωκρατικά. Όπως παρατηρεί ο ίδιος ο Χάιντεγκερ,

«το εκπληκτικό των Ελλήνων της αρχαιότητας παραμένει ότι αυτοί ήταν ικανοί να διακρίνουν το λεκτέο ήδη στη συγκάλυψή του μέσα από μια προχωρούσα υποχωρητικότητα, Ήταν ικανοί για αυτό, διότι τους ανέμενε η γλώσσα τους ‒ο δομητέος οίκος της παρουσίας των παρόντων‒ για να κατοικήσουν, οικοδομώντας μέσα του» (ό.π., σ. 63).

Η ουσία του Πράγματος, στη συνάφεια τούτη, προ-χωρεί σύμφωνα με την ουσία της γλώσσας και βρίσκει εδώ τον τόπο του ονόματος, για να αχθεί στην αποκάλυψή της. Υπ’ αυτή την προ-οπτική, ο Λόγος,

 «είναι αυτή τούτη η αρχέγονη συλ-λογή, που φυλάσσει τα πάντα ως το ον και μάλιστα κατά τρόπο, που να το αφήνει, με τη μορφή της φύλαξης, να μην είναι παρά αυτό τούτο το ον» (ό.π., σσ. 85-86).

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια άλλη φιλοσοφική απαρχή, δυνάμει της οποίας το Είναι των όντων μπορεί να ανασυρθεί από τη μετα-φυσική του λήθη και να επι- σκεφθεί την εστία του, να επανευρεθεί στην ομιλούσα α-λήθεια του (ο.π., σ. 110). Αυτή η ομιλούσα αλήθεια του, στη σύγχρονη πλανητική εποχή, μας επιτρέπει να μη γινόμαστε κατοικίδια ζώα της τεχνικής, του εργαλειακού-υπολογιστικού της σκέπτεσθαι, αλλά να διανοιγόμαστε στην ουσία της σαν μέσα σε μια απελευθερωτική κλήτευση (ό.π., σσ. 142-144).

ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ: Χαρακτῆρες (15.1-15.11) - ΑΥΘΑΔΕΙΑΣ

ΙΕ'. ΑΥΘΑΔΕΙΑΣ

[15.1] [Ἡ δὲ αὐθάδειά ἐστιν ἀπήνεια ὁμιλίας ἐν λόγοις,]
[15.2] ὁ δὲ αὐθάδης τοιοῦτός τις, οἷος ἐρωτηθείς «Ὁ δεῖνα ποῦ ἐστιν;» εἰπεῖν «Πράγματά μοι μὴ πάρεχε».
[15.3] καὶ προσαγορευθεὶς μὴ ἀντιπροσειπεῖν.
[15.4] καὶ πωλῶν τι μὴ λέγειν τοῖς ὠνουμένοις πόσου ἂν ἀποδοῖτο, ἀλλ᾽ ἐρωτᾶν τί εὑρίσκει.
[15.5] καὶ τοῖς τιμῶσι καὶ πέμπουσιν ‹μερίδα› εἰς τὰς ἑορτὰς εἰπεῖν ὅτι οὐδὲν ἂν γένοιτο τὰ διδόμενα. [15.6] καὶ οὐκ ἔχειν συγγνώμην οὔτε τῷ πηλώσαντι αὐτὸν ἀκουσίως οὔτε τῷ ὤσαντι οὔτε τῷ ἐμβάντι.
[15.7] καὶ φίλῳ δὲ ἔρανον κελεύσαντι εἰσενεγκεῖν εἴπας ὅτι οὐκ ἂν δοίη, ὕστερον ἥκειν φέρων καὶ λέγειν ὅτι ἀπόλλυσι καὶ τοῦτο τὸ ἀργύριον.
[15.8] καὶ προσπταίσας ἐν τῇ ὁδῷ δεινὸς καταράσασθαι τῷ λίθῳ.
[15.9] καὶ [ἀναμεῖναι] οὐκ ἂν ὑπομείναι πολὺν χρόνον οὐθένα.
[15.10] καὶ οὔτε ᾆσαι οὔτε ῥῆσιν εἰπεῖν οὔτε ὀρχήσασθαι ἂν ἐθελῆσαι.
[15.11] δεινὸς δὲ καὶ τοῖς θεοῖς μὴ ἐπεύχεσθαι.

***

15. Ο ΦΙΛΑΥΤΟΣ

[15.1] [Η φιλαυτία είναι λεκτική τραχύτητα στις συναναστροφές,]
[15.2] ενώ ο φίλαυτος το είδος του ανθρώπου που όταν τον ρωτούν «Πού είναι ο τάδε;», αυτός απαντά: «Μη με ενοχλείς».
[15.3] Όταν κάποιος τον χαιρετά, αυτός δεν ανταποδίδει το χαιρετισμό.
[15.4] Όταν πουλά κάτι, δε λέει στους αγοραστές πόσο θα το έδινε, αλλά ρωτά: «Πόσα πιάνει;»
[15.5] Σ᾽ αυτούς που τον τιμούν και του στέλνουν φαγητό στις γιορτές λέει ότι αυτά που του δίνουν δεν αξίζουν τίποτα.
[15.6] Δε συγχωρεί ούτε αυτόν που τον λάσπωσε χωρίς να το θέλει, ούτε αυτόν που τον έσπρωξε, ούτε αυτόν που τον πάτησε.
[15.7] Στο φίλο, που τον παρακινεί να συνεισφέρει ένα ποσό σε έρανο, αφού του πει στην αρχή ότι δε θα δώσει, ύστερα έρχεται και φέρνει το ποσό προσθέτοντας: «Πάνε χαμένα κι αυτά τα χρήματα».
[15.8] Αν σκοντάψει στο δρόμο, είναι ικανός να καταραστεί την πέτρα.
[15.9] Δεν περιμένει κανέναν για πολλή ώρα. [15.10] Δεν καταδέχεται ούτε να τραγουδήσει, ούτε να απαγγείλει, ούτε να χορέψει.
[15.11] Είναι ικανός να μην προσφέρει ευχαριστίες ούτε στους θεούς.