ΑΙΣΩΠΟΣ - Μῦθοι (181.1-185.1)

181. ΝΥΚΤΕΡΙΣ ΚΑΙ ΒΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΘΥΙΑ [181.1] νυκτερὶς καὶ βάτος καὶ αἴθυια κοινωνίαν πρὸς ἀλλήλους στειλάμενοι ἐμπορεύεσθαι διέγνωσαν. καὶ ἡ μὲν νυκτερὶς ἀργύριον δανεισαμένη εἰς μέσον κατέθηκεν, ἡ δὲ βάτος ἐσθῆτα ἐνεβάλετο, ἡ δὲ αἴθυια χαλκὸν πριαμένη καὶ τοῦτον ἐνθεμένη ἔπλει. χειμῶνος δὲ σφοδροῦ γενομένου καὶ τῆς νηὸς περιτραπείσης ‹πάντα ἀπολέσαντες αὐτοὶ ἐπὶ τὴν γῆν διεσώθησαν καὶ› ἡ μὲν αἴθυια ἀπ᾽ ἐκείνου τὸν χαλκὸν ζητοῦσα ἐπὶ τοῦ βυθοῦ δύνει οἰομένη ποτὲ εὑρήσειν, ἡ δὲ νυκτερὶς τοὺς δανειστὰς φοβουμένη ἡμέρας μὲν οὐ φαίνεται, νυκτὸς δὲ ἐπὶ [τὴν] νομὴν ἔξεισιν, ἡ δὲ βάτος τὰς ἐσθῆτας ἐπιζητοῦσα τῶν παριόντων ἐπιλαμβάνεται τῶν ἱματίων προσδοκῶσα τῶν ἰδίων τι ἐπιγνώσεσθαι.
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι περὶ ταῦτα μᾶλλον σπουδάζομεν, περὶ ἃ ἂν πρότερον πταίσωμεν.

182. ΝΥΚΤΕΡΙΣ ΚΑΙ ΓΑΛΑΙ
[182.1] νυκτερὶς ἐπὶ γῆς πεσοῦσα ὑπὸ γαλῆς συνελήφθη· μέλλουσα δὲ ἀναιρεῖσθαι παρεκάλει περὶ τῆς σωτηρίας. τῆς δὲ λεγούσης ὡς οὐ δύναται αὐτὴν ἀπολῦσαι —φύσει γὰρ πᾶσι πολεμεῖ πτηνοῖς—, ἔφησεν αὐτὴ μὴ ὄρνεον εἶναι ἀλλὰ μῦν καὶ οὕτως ἀφείθη. ὕστερον δὲ πάλιν πεσοῦσα καὶ συλληφθεῖσα ὑπὸ ἑτέρας γαλῆς ἐδεῖτο, ὅπως μὴ θύσῃ αὐτήν. τῆς δὲ εἰπούσης ἅπασι μυσὶ διεχθραίνειν ἔλεγεν αὐτὴ μὴ μῦν εἶναι ἀλλὰ νυκτερίδα, καὶ πάλιν ἀπελύθη. οὕτω τε συνέβη αὐτῇ δὶς ἐναλλαξαμένῃ τὸ ὄνομα τῆς σωτηρίας περιγενέσθαι.
ἀτὰρ οὖν καὶ ἡμᾶς δεῖ μὴ ἀεὶ τοῖς αὐτοῖς ἐπιμένειν λογιζομένους, ὅτι οἱ τοῖς καιροῖς συμμετασχηματιζόμενοι πολλάκις καὶ τοὺς σφοδροὺς τῶν κινδύνων ἐκφεύγουσιν.

183. ΞΥΛΕΥΟΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΕΡΜΗΣ
[183.1] ξυλευόμενός τις παρά τινα ποταμὸν τὸν πέλεκυν ἀπέβαλε. τοῦ δὲ ῥεύματος παρασύραντος αὐτὸν καθήμενος ἐπὶ τῆς ὄχθης ὠδύρετο, μέχρις οὗ ὁ Ἑρμῆς ἐλεήσας αὐτὸν ἧκε. καὶ μαθὼν παρ᾽ αὐτοῦ τὴν αἰτίαν, δι᾽ ἣν ἔκλαιε, τὸ μὲν πρῶτον καταβὰς χρυσοῦν αὐτῷ πέλεκυν ἀνήνεγκε καὶ ἐπυνθάνετο, εἰ οὗτος αὐτοῦ εἴη. τοῦ δὲ εἰπόντος μὴ τοῦτον εἶναι ἐκ δευτέρου ἀργυροῦν ἀνήνεγκε καὶ πάλιν ἠρώτα, εἰ τοῦτον ἀπέβαλεν. ἀρνησαμένου δὲ καὶ τοῦτον τὸ τρίτον τὴν ἰδίαν ἀξίνην αὐτῷ ἐκόμισε. τοῦ δὲ ἐπιγνόντος ἀποδεξάμενος αὐτοῦ τὴν δικαιοσύνην πάσας αὐτῷ ἐχαρίσατο. καὶ ὃς ἐπανελόμενος ἐπειδὴ παρεγένετο πρὸς τοὺς ἑταίρους, τὰ γεγενημένα αὐτοῖς διηγήσατο. τῶν δέ τις ἐποφθαλμιάσας ἐβουλήθη καὶ αὐτὸς τῶν ἴσων περιγενέσθαι. διόπερ ἀναλαβὼν πέλεκυν παρεγένετο ἐπὶ τὸν αὐτὸν ποταμὸν καὶ ξυλευόμενος ἐπίτηδες τὴν ἀξίνην εἰς τὰς δίνας ἀφῆκε, καθεζόμενός τε ἔκλαιε. Ἑρμοῦ δὲ ἐπιφανέντος καὶ πυνθανομένου, τί τὸ συμβεβηκὸς εἴη, ἔλεγε τὴν τοῦ πελέκεως ἀπώλειαν. τοῦ δὲ χρυσοῦν αὐτῷ ἀνενεγκόντος καὶ διερωτῶντος, εἰ τοῦτον ἀπολώλεκεν, ὑπὸ τοῦ κέρδους ἐξαφθεὶς ἔφασκεν αὐτὸν εἶναι. καὶ ὁ θεὸς αὐτῷ οὐκ ἐχαρίσατο, ἀλλ᾽ οὐδὲ τὸν ἴδιον πέλεκυν ἀπεκατέστησεν.
ὁ λόγος δηλοῖ, ὅτι, ὅσον τοῖς δικαίοις τὸ θεῖον συναγωνίζεται, τοσοῦτον τοῖς ἀδίκοις ἐναντιοῦται.

184. ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΚΑΙ ΤΥΧΗ
[184.1] ὁδοιπόρος πολλὴν ὁδὸν διανύσας ἐπειδὴ κόπῳ συνείχετο, πεσὼν παρά τι φρέαρ ἐκοιμᾶτο. μέλλοντος δὲ αὐτοῦ ὅσον οὔπω καταπίπτειν ἡ Τύχη ἐπιστᾶσα καὶ διεγείρασα αὐτὸν εἶπεν· «ὦ οὗτος, εἴγε ἐπεπτώκεις, οὐκ ἂν τὴν σεαυτοῦ ἀβουλίαν ἀλλ᾽ ἐμὲ ᾐτιῶ».
οὕτω πολλοὶ τῶν ἀνθρώπων δι᾽ ἑαυτοὺς δυστυχήσαντες τὸ θεῖον αἰτιῶνται.

185. ΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΛΑΤΑΝΟΣ
[185.1] ὁδοιπόροι θέρους ὥρᾳ περὶ μεσημβρίαν ὑπὸ καύματος τρυχόμενοι ὡς ἐθεάσαντο πλάτανον, ὑπὸ ταύτην καταντήσαντες καὶ ἐν τῇ σκιᾷ κατακλιθέντες ἀνεπαύοντο. ἀναβλέψαντες δὲ εἰς τὴν πλάτανον ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους· «ὡς ἀνωφελές τι ἄκαρπον τοῦτο τοῖς ἀνθρώποις τὸ δένδρον». ἡ δὲ ὑπολαβοῦσα ἔφη· «ὦ ἀχάριστοι, ἔτι τῆς ἐξ ἐμοῦ εὐεργεσίας ἀπολαύοντες ἀχρείαν με καὶ ἄκαρπον ἀποκαλεῖτε;»
οὕτω καὶ τῶν ἀνθρώπων ἔνιοι οὕτως ἀτυχεῖς εἰσι, ὡς καὶ εὐεργετοῦντες τοὺς πέλας ἐπὶ τῇ χρηστότητι ἀπιστεῖσθαι.

***
181. Η νυχτερίδα, ο βάτος και ο κορμοράνος.
[181.1] Μια φορά η νυχτερίδα, ο ακανθόβατος και ο κορμοράνος έκαναν συμφωνία συνεργασίας και πήραν την απόφαση να ασχοληθούν με το εμπόριο. Η νυχτερίδα, λοιπόν, δανείστηκε χρήματα και τα επένδυσε στην κοινή επιχείρηση. Ο βάτος, από τη μεριά του, έφερε ρούχα, ενώ ο κορμοράνος αγόρασε χαλκό και τον φόρτωσε στο πλοίο· και έτσι μπαρκάρανε. Στον δρόμο, όμως, τους έπιασε σφοδρή καταιγίδα και το καράβι τους ανατράπηκε, με αποτέλεσμα να τα χάσουν όλα. Μόνο οι ίδιοι κατόρθωσαν να φτάσουν στη στεριά και να γλιτώσουν τη ζωή τους. Από εκείνο τον καιρό, που λέτε, ο κορμοράνος ψάχνει τον χαλκό του, και γι᾽ αυτό καταδύεται κάθε τόσο μέχρι τον βυθό της θάλασσας, ελπίζοντας μήπως τον ξαναβρεί ποτέ. Η νυχτερίδα, από την άλλη, φοβάται τους δανειστές που της έδωσαν τα χρήματα· συνεπώς, δεν εμφανίζεται ποτέ την ημέρα και βγαίνει μόνο τις νύχτες για να βοσκήσει. Τέλος, ο βάτος αναζητεί τα ρούχα του, γι᾽ αυτό γραπώνει πάντα τα πανωφόρια των περαστικών, προσδοκώντας μήπως αναγνωρίσει καμιά φορά κανένα από τα δικά του.
Το δίδαγμα του μύθου: Την πιο μεγάλη προσοχή τη δείχνουμε σε αυτά ακριβώς τα πράγματα στα οποία έχουμε κάνει λάθος κατά το παρελθόν.

182. Η νυχτερίδα και οι νυφίτσες.
[182.1] Έτυχε κάποτε η νυχτερίδα να πέσει κάτω στο έδαφος. Τότε μια νυφίτσα την τσάκωσε και ετοιμαζόταν να την ξεπαστρέψει. Η νυχτερίδα, βέβαια, εκλιπαρούσε για τη ζωή της, αλλά η νυφίτσα τής το ξεκαθάρισε: «Είναι των αδυνάτων αδύνατον να σου τη χαρίσω — βλέπεις, είμαι εκ φύσεως εχθρός όλων των πετούμενων». «Μα εγώ δεν είμαι πουλί», στρίγγλισε η νυχτερίδα. «Δεν βλέπεις; Ποντίκι είμαι». Η νυφίτσα, λοιπόν, την άφησε ελεύθερη. Πιο ύστερα, που λέτε, η νυχτερίδα έπεσε ξανά χάμω και την αιχμαλώτισε κάποια άλλη νυφίτσα. Βάλθηκε λοιπόν πάλι να παρακαλεί: «Αχ, μη με κομματιάσεις, μη!». Τούτη η δεύτερη νυφίτσα αντέτεινε ότι διεξάγει ατέρμονο πόλεμο ενάντια στα ποντίκια. Τότε η αιχμάλωτη βρήκε άλλη δικαιολογία: «Μα εγώ δεν είμαι ποντίκι. Είμαι νυχτερίδα». Έτσι τη γλίτωσε πάλι. Το αποτέλεσμα: αλλάζοντας δύο φορές το όνομά της, η νυχτερίδα κατόρθωσε να σώσει τη ζωή της.
Λοιπόν, το ίδιο ισχύει και για εμάς. Δεν πρέπει να μένουμε συνέχεια προσκολλημένοι στα ίδια και τα ίδια. Απεναντίας, ας βάλουμε τούτο στο μυαλό μας: Όσοι αλλάζουν για να προσαρμοστούν στις εκάστοτε περιστάσεις πολύ συχνά ξεφεύγουν από τρομερούς κινδύνους.

183. Ο ξυλοκόπος και ο Ερμής.
[183.1] Ήταν ένας άνθρωπος που έκοβε ξύλα πλάι στο ποτάμι, όταν ξαφνικά του έπεσε το τσεκούρι του μέσα στο νερό και παρασύρθηκε μακριά από το ρεύμα. Τότε ο ξυλοκόπος κάθισε κάτω στην όχθη και έβαλε τα κλάματα, μέχρι που τον λυπήθηκε ο Ερμής και παρουσιάστηκε μπροστά του. Μόλις πληροφορήθηκε από τον άνθρωπό μας την αιτία για τα τόσα δάκρυα, ο θεός βούτηξε μια πρώτη φορά μέσα και μετά από λίγο έβγαλε στην επιφάνεια ένα τσεκούρι όλο από χρυσάφι. Ρώτησε λοιπόν τον εργάτη: «Είναι τούτο εδώ το τσεκούρι σου;». Όμως ο ξυλοκόπος αποκρίθηκε πως δεν ήταν το δικό του. Τη δεύτερη φορά, που λέτε, ο Ερμής ανέσυρε ασημένιο τσεκούρι και ρώτησε ξανά: «Αυτό είναι που έχασες;». Πάλι βέβαια αρνήθηκε ο άνθρωπος. Την τρίτη φορά, λοιπόν, ο Ερμής έβγαλε έξω και του έφερε επιτέλους το δικό του πελέκι. Ο ξυλοκόπος το αναγνώρισε, και ο θεός επιδοκίμασε την τιμιότητά του. Γι᾽ αυτό του χάρισε σαν ανταμοιβή όλα τα τσεκούρια. Όλος χαρά τα πήρε ο ανθρωπάκος και έτρεξε να βρει τους συναδέλφους του, για να τους διηγηθεί τί είχε συμβεί. Τώρα, ανάμεσά τους υπήρχε κάποιος που ζήλεψε και έβαλε στον νου του να αποκτήσει και αυτός τα ίδια. Μια και δυο, λοιπόν, άδραξε ένα πελέκι, έσπευσε στην όχθη του ίδιου ποταμού, και αφού έκοψε λίγα ξύλα, πέταξε επίτηδες το τσεκούρι του μέσα στα στροβιλιζόμενα νερά. Μετά έκατσε χάμω και έπιασε να κλαψουρίζει. Με τα πολλά, εμφανίστηκε σε κάποια στιγμή και ο Ερμής και τον ρώταγε τί του είχε συμβεί. «Αχ, το τσεκούρι μου, έχασα το τσεκούρι μου», κραύγαζε ο πονηρός. Ο θεός έφερε στην επιφάνεια το χρυσό τσεκούρι και ρώτησε επίμονα τον άνθρωπο αν ήταν τούτο που είχε χάσει. Ο πλεονέκτης τότε, νιώθοντας μεγάλη έξαψη από το επικείμενο κέρδος, αποκρίθηκε: «Ναι, ναι, αυτό είναι». Αμ δε: Ο Ερμής όχι μόνο δεν του το χάρισε, αλλά δεν του έφερε πίσω ούτε καν το δικό του πελέκι.
Το δίδαγμα του μύθου: Όσο συντρέχουν οι θεοί τους τίμιους ανθρώπους, άλλο τόσο εχθρεύονται τους απατεώνες.

184. Ο στρατοκόπος και η Τύχη.
[184.1] Μια φορά ένας ταξιδιώτης είχε διανύσει μεγάλη απόσταση με τα πόδια και κατά συνέπεια ένιωθε φοβερή κούραση. Γι᾽ αυτό σωριάστηκε πλάι σε κάποιο πηγάδι και το έριξε στον ύπνο. Εκεί λοιπόν που κόντευε να πέσει μέσα στο όρυγμα, εμφανίστηκε στο όνειρό του η Τύχη και τον ξύπνησε με την ακόλουθη προειδοποίηση: «Βρε συ, αν τυχόν είχες πέσει μέσα, δεν θα έριχνες το φταίξιμο στην αμυαλιά σου. Εμένα θα καταριόσουν — την τύχη σου!».
Έτσι κάνουν πολλοί άνθρωποι: Ενώ παθαίνουν συμφορές από δικό τους σφάλμα, τα βάζουν με τους θεούς.

185. Οι διαβάτες και το πλατάνι.
[185.1] Κάποτε ένα καλοκαίρι, μεσημεριάτικα, βρέθηκαν στον δρόμο κάτι διαβάτες που τους χτύπησε πολύ άσχημα η ζέστη. Πάνω στην ώρα, για καλή τους τύχη, πήρε το μάτι τους κάποιο πλατάνι. Αμέσως έτρεξαν από κάτω του και ξάπλωσαν στον ίσκιο του για να ξεκουραστούν. Καθώς λοιπόν κοίταζαν το πλατάνι από πάνω τους, έπιασαν να μιλάνε μεταξύ τους: «Τί άχρηστο που είναι τούτο το δέντρο για την ανθρωπότητα. Το είδατε ποτέ να δίνει καρπούς;». Όμως το πλατάνι τούς διέκοψε φωνάζοντας: «Βρε αχάριστα υποκείμενα, την ώρα που καρπωνόσαστε τα ευεργετήματά μου, έχετε το θράσος να με αποκαλείτε άχρηστο και άκαρπο;».
Έτσι συμβαίνει και με μερικούς ανθρώπους. Ακριβώς τέτοια ατυχία τούς δέρνει: Όσο και να ωφελούν τους άλλους, κανένας δεν εννοεί να πιστέψει στη χρησιμότητά τους.

Τι πρέπει να κάνετε αν δεν είστε ικανοποιημένοι με τη σχέση σας

Μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά αν διατηρείτε μια σχέση που σας προκαλεί δυστυχία, κάνετε στον εαυτό σας μερικές ερωτήσεις για να δείτε αν πραγματικά αξίζει να τη συνεχίσετε.

Μερικές φορές δεν νιώθουμε ικανοποιημένοι με τη σχέση μας και σκεφτόμαστε ότι δεν μας γεμίζει ευτυχία. Αυτό, ωστόσο, που πραγματικά πρέπει να κάνουμε είναι να καταλάβουμε τι κάνουμε λάθος σε αυτή την ανεπαρκή σχέση.

Ενδεχομένως έχουμε ξεχάσει ότι οι σχέσεις χρειάζονται προσπάθεια. Η αγάπη από μόνη της δεν αρκεί για να διατηρήσει την ένταση και τη σπίθα που υπήρχαν στην αρχή. Οι σχέσεις προαπαιτούν σημαντική προσπάθεια και πολλή δουλειά για να είναι λειτουργικές.

Ακόμα και αν βρίσκεστε σε μια σχέση, είναι πιθανόν μερικές φορές να νιώθετε δυστυχισμένοι. Ωστόσο, αντί να αναστατωθείτε ή να πανικοβληθείτε, βρείτε το χρόνο για να αξιολογήσετε τι πραγματικά συμβαίνει.

Οι πραγματικοί λόγοι που δεν είστε χαρούμενοι με μια σχέση

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορεί να προκαλούν δυστυχία στη σχέση σας. Ίσως να έχει μειωθεί το πάθος. Ίσως να υπήρξε κάποια περίπτωση προδοσίας ή απιστίας ή ενδεχομένως να νιώσατε πως δεν γίνεται σεβαστή πια η άποψή σας.

Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι λόγοι οι οποίοι μπορεί να περάσουν απαρατήρητοι. Αυτό εν μέρει οφείλεται στο γεγονός ότι έχουν πολύ βαθύτερα αίτια και απαιτούν μια πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση.

Ας δούμε μερικούς από αυτούς.

1. Δεν παραδέχεστε ότι κρατάτε κακίες

Εάν υπήρξε απιστία στη σχέση, μπορεί να συγχωρήσατε τον σύντροφό σας, αλλά μέσα εσάς απλώς κοροϊδεύετε τον εαυτό σας. Δεν τον συγχωρέσατε με όλη σας την καρδιά και μέσα σας φωλιάζει ακόμα η πικρία για αυτή την προδοσία.

Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που δεν νιώθετε χαρούμενοι στη σχέση σας. Επομένως, το πρώτο βήμα για να προχωρήσετε γίνεται με το να αποδεχτείτε με ειλικρίνεια ότι αισθάνεστε έτσι.

Νιώθετε θυμό ή πικρία; Δεν χρειάζεται να προσπαθείτε να ξεγελάτε πια τον εαυτό σας. Είναι προτιμότερο να αποδεχτείτε αυτά τα συναισθήματά σας.

2. Δεν θέλετε να παραδεχτείτε ότι δεν χειρίζεστε καλά τις συγκρούσεις

Υπάρχουν πάντα διαφορές στις σχέσεις. Πολλές φορές, μάλιστα, οδηγούν σε τσακωμούς και συγκρούσεις. Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να αποτελεί πρόβλημα, εφόσον γνωρίζετε πώς να διαχειριστείτε αυτές τις καταστάσεις σωστά.

Ακούτε τη γνώμη του άλλου; Ή μήπως πιστεύετε πάντα πως το δίκιο είναι με το δικό σας μέρος; Κατηγορείτε τον άλλον για λάθη του παρελθόντος; Όλα αυτά θα μπορούσαν να συνιστούν λόγο για τον οποίο η σχέση σας δεν σας γεμίζει πια.

Το να γνωρίζετε να είστε δυναμικοί μέσα στη σχέση σας είναι πολύ σημαντικό. Ωστόσο, πρέπει να σέβεστε πάντα το άλλον όταν εκφράζετε την άποψή σας για κάτι.

Το ουσιαστικό είναι στο τέλος να επιτυγχάνονται συμφωνία και σύγκλιση μεταξύ των δύο διαφορετικών απόψεων.

Δεν πρέπει ποτέ να το θεωρείτε δεδομένο και να το αναβάλλετε. Είναι σημαντικό να επιλύετε τα προβλήματα αυτά το συντομότερο δυνατόν. Με αυτόν τον τρόπο, θα αφήσετε πολύ γρήγορα στο παρελθόν αυτή τη διαφωνία και η σχέση σας θα γίνει πιο δυνατή.

3. Λείπει το πάθος

Μερικές φορές, ξεχνάμε πόσο σημαντικό είναι το σεξ και ότι επηρεάζει πολύ την υγεία της σχέσης μας. Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές που το πάθος στερεύει και δεν ξέρουμε γιατί.

Τότε είναι καιρός να εξετάσετε αν υπάρχει σωστή και επαρκής επικοινωνία στη σχέση σας.

Εκφράζετε ελεύθερα όλα όσα θέλετε; Ομοίως, είστε σε θέση να απολαμβάνετε σεξ ή το βλέπετε ως υποχρέωση; Αφιερώνετε σε αυτό τον κατάλληλο χρόνο ή έχετε δώσει προτεραιότητα σε άλλα πράγματα;

Το πάθος πρέπει να ενισχύεται. Αν δεν αγγίζετε ο ένας τον άλλο, αν δεν του δείχνετε στοργή, δεν επιτρέπετε στον άλλον να ξέρει πως τον νοιάζεστε και τον αγαπάτε, είναι βέβαιο πως νομοτελειακά θα κάνετε το πάθος να εξαφανιστεί από τη σχέση σας.

Εάν δεν γνωρίζετε πώς να διορθώσετε αυτό το πρόβλημα μόνοι σας, συμβουλευτείτε έναν οικογενειακό σύμβουλο. Η καθοδήγησή του μπορεί να σας προσφέρει μια πολύ χρήσιμη βοήθεια.

4. Δεν μπορείτε να αποδεχτείτε ότι η σχέση έχει τελειώσει

Όταν δεν είστε χαρούμενοι μέσα σε μια μακροχρόνια σχέση, ίσως να έχει σχέση με το ότι δεν είστε πρόθυμοι να την τελειώσετε. Στην πραγματικότητα, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι είστε με κάποιον που δεν σας ταιριάζει. Μπορεί ακόμα και να αισθάνεστε πως βαραίνει ακόμα τη σχέση σας μια παλιά απιστία.

Μερικές φορές δεν βρίσκουμε το θάρρος να πούμε «αρκετά, φτάνει!» και να βάλουμε ένα τέλος σε μια σχέση που της λείπει η αγάπη και δεν μεταδίδει καμιά ικανοποίηση στους συντρόφους.

Ωστόσο, η ειλικρίνεια και η τιμιότητα είναι πολύ καλύτερες από την προσποίηση, που μπορεί να οδηγήσει σε ένα καταστροφικό τέλος που θα πληγώσει όλες τις μεριές.

Όταν ο ένας σύντροφος νιώθει δυσαρεστημένος με τη σχέση, είναι σημαντικό να αξιολογήσουμε αν μπορεί πράγματι να επιλυθεί το πρόβλημα ή αν έχει έρθει η ώρα του χωρισμού. Για να το κάνετε αυτό, πρέπει να σταματήσετε να κοροϊδεύετε τον εαυτό σας και να αρχίσετε να είστε ειλικρινείς με όσα αισθάνεστε αλλά και με τον σύντροφό σας.

Σε μια σχέση και οι δύο σύντροφοι πρέπει να είναι ευχαριστημένοι. Εάν διατηρείτε μια σχέση που σας προκαλεί δυστυχία, δεν είναι καιρός να βρείτε μια ικανοποιητική λύση;

Οι τρωτοί και αυθεντικοί άνθρωποι είναι Δυνατοί, όχι αδύναμοι

Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται να είναι αυθεντικοί και ειλικρινείς για όσα σκέφτονται και αισθάνονται, επειδή αυτό θα τους κάνει να φαίνονται τρωτοί. Πιστεύουν πως το να είναι κανείς τρωτός σημαίνει αδυναμία. Ωστόσο σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι άνθρωποι που είναι τρωτοί και αυθεντικοί είναι οι πιο δυνατοί και οι πιο θαρραλέοι. Η ικανότητα να είμαστε αυθεντικοί μάς επιτρέπει να δημιουργήσουμε σχέσεις που θα μας ανταμείψουν.

Σημαντικό είναι πρώτα να δημιουργήσουμε στενή σχέση- οικειότητα με τον εαυτό μας, να συνδεθούμε με τα πραγματικά μας συναισθήματα και την τρωτότητα μας έτσι ώστε στη συνέχεια να είμαστε σε θέση να εκφράσουμε αυτά τα συναισθήματα μέσα από αυτά που θα πούμε και μέσα από αυτά που θα κάνουμε. Χρειάζεται να παρατηρήσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας και πως αυτά συσχετίζονται. Μόλις ξεκαθαρίσουμε πώς τα συναισθήματά μας επηρεάζουν τις σκέψεις μας και πώς οι σκέψεις μας επηρεάζουν τα συναισθήματά μας, θα βοηθηθούμε στο να δημιουργήσουμε ένα συναισθηματικό λεξιλόγιο που θα ενισχύσει την έκφραση του πραγματικού μας εαυτού.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ωστόσο δεν έχουν καλή σχέση με τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους επειδή δεν σταματούν για λίγο για να τα παρατηρήσουν και να αντιληφθούν πώς αυτά επηρεάζουν τις αντιδράσεις και τα όσα γίνονται μέσα στο σώμα τους. Το τι σκεφτόμαστε είναι μόνο ένα κομμάτι της εμπειρίας που έχουμε πάνω σε κάποιο γεγονός. Είναι σημαντικό να δούμε και τι αισθανόμαστε και έτσι να δημιουργήσουμε μια ισορροπία ανάμεσα στον νου και στην καρδιά. Η πολλή σκέψη μπορεί να οδηγήσει στην υπέρ-ανάλυση και το πολύ συναίσθημα μπορεί να οδηγήσει στην υπερβολική αντίδραση.

Μόλις ξεκινήσουμε να παρατηρούμε τον εαυτό μας θα καταφέρουμε να αποσαφηνίσουμε τι αισθανόμαστε ότι είναι ωφέλιμο και τι όχι. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία θα καταφέρουμε να ανακαλύψουμε τι πραγματικά σκεφτόμαστε, τι αισθανόμαστε, τι επιθυμούμε, τι θέλουμε να αποφύγουμε και θα δούμε πολλές άλλες πτυχές και διαστάσεις του εαυτού μας. Έτσι όσο περισσότερη οικειότητα δημιουργήσουμε με τον εαυτό μας , τόσο περισσότερο θα είμαστε σε θέση να (επι)κοινωνήσουμε τον εαυτό μας, να βοηθήσουμε τον άλλον να κάνει το ίδιο και να δημιουργήσουμε οικειότητα μαζί του.

Ωστόσο, για να μπορέσει να λειτουργήσει μια σχέση και να εξελιχθεί, θα χρειαστεί και οι δύο πλευρές να είναι σε θέση να ρίξουν τα τείχη της άμυνας της ανασφάλειας και του φόβου, και να μοιραστούν. Μέσα από την τρωτότητα θα ανοίξει ο δρόμος της οικειότητας. Οι άνθρωποι πολλές φορές φοβούνται την οικειότητα επειδή αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να δείξουν τρωτοί. Και οι δύο αυτοί φόβοι πάνε χέρι χέρι. Έτσι καταστέλλουν κάποια επίπονα συναισθήματα επειδή πιστεύουν πως αν τα μοιραστούν, αν τα εκθέσουν θα πονέσουν περισσότερο. Πολλές φορές όμως μέσα από το μοίρασμα των συναισθημάτων μπορεί να θεραπευτούμε και να απελευθερωθούμε. Κάθε φόβος οικειότητας μπορεί να μειωθεί όταν αναπτύξουμε αμοιβαία εμπιστοσύνη και βαθμιαία μάθουμε να είμαστε άνετοι με το να είμαστε τρωτοί.

Χρειάζεται κουράγιο να μοιραστούμε αυθεντικές σκέψεις και συναισθήματα. Ανησυχούμε μήπως οι άλλοι μας απορρίψουν αν είμαστε τόσο αυθεντικοί. Φοβόμαστε πως μπορεί να μας κρίνουν ή ότι μπορεί να εκθέσουμε τον εαυτό μας σε κάποιο είδους πόνου. Όμως αν δεν είμαστε αυθεντικοί, αν δεν είμαστε ειλικρινείς δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε οικειότητα και δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς αν δεν είμαστε τρωτοί.

Η αλήθεια που θα μοιραστούμε και το μέγεθος της τρωτότητας που θα εκθέσουμε θα προσδιορίσει τη δύναμη της οικειότητας που θα δημιουργήσουμε. Δεν παίζει ρόλο σε ποια γενιά ανήκουμε ή πόσο χρονών είμαστε. Δεν είναι ποτέ αργά να δημιουργήσουμε αυθεντική σχέση με τον εαυτό μας και με τους άλλους και να έχουμε οικείες αλληλεπιδράσεις. Ας ξεκινήσουμε από εκείνους τους ανθρώπους που μας έχουν δείξει ότι μπορούμε να είμαστε άνετοι, αυθεντικοί και τρωτοί μαζί τους. Κάθε σχέση που μας δίνει την ΄άδεια’ να είμαστε αυτοί που είμαστε και να εκφράζουμε συναισθήματα και σκέψεις , θα κάνει δυνατούς τόσο εμάς όσο και τη σχέση.

Τα ελεύθερα πνεύματα

Τα ελεύθερα πνεύματα, οι άνθρωποι που ζουν μόνο για τη γνώση, θα ανακαλύψουν σύντομα ότι έχουν πετύχει τον εξωτερικό σκοπό της ζωής τους, την οριστική τους τοποθέτηση απέναντι στην κοινωνία και στο κράτος και θα ικανοποιηθούν ευχαρίστως μ’ ένα μικρό γραφείο ή με μια περιουσία, που μόλις τους εξασφαλίζει τα προς το ζήν γιατί θα οργανώσουν τη ζωή τους με τέτοιο τρόπο, ώστε μια μεγάλη αλλαγή των εξωτερικών συνθηκών, ακόμη και μια ανατροπή των πολιτικών δομών, να μην ανατρέπει μαζί και τη ζωή τους.

Για όλα αυτά τα πράγματα θα ξοδεύουν όσο το δυνατόν λιγότερη ενέργεια, έτσι ώστε να μπορούν να βουτήξουν, μ’ ολόκληρη τη συσσωρευμένη ενέργεια τους, σα να παίρνουν μια βαθιά ανάσα, στο στοιχείο της γνώσης. Έτσι μπορούν να ελπίζουν ότι θα βουτήξουν βαθιά και ότι θα ρίξουν μια ματιά στο βυθό.

Ενα τέτοιο πνεύμα θα’ ναι ευχαριστημένο αν πάρει μόνο τη γωνία από μια εμπειρία. Δεν αγαπάει τα πράγματα σ’ όλο τους το πλάτος και στη μακρηγορία των πτυχών τους: γιατί δεν θέλει να μπλεχτεί μαζί τους. Γνωρίζει τις εργάσιμες μέρες της ανελευθερίας, της εξάρτησης, της δουλείας. Αλλά από καιρού σε καιρό πρέπει να έχει μια Κυριακή ελευθερίας, αλλιώς δεν θα αντέξει τη ζωή.

Είναι πιθανό ότι ακόμη και η αγάπη του για τους ανθρώπους θά ναι προσεκτική και κάπως ασθματική, γιατί θέλει να μπλεχτεί με τον κόσμο των συμπαθειών και της τυφλότητας μόνο τόσο όσο χρειάζεται για τον σκοπό της γνώσης. Πρέπει να’ χει εμπιστοσύνη ότι η μεγαλοφυΐα της δικαιοσύνης θα πει κάτι υπέρ του μαθητή και προστατευόμενου της, αν εμφανιστούν φωνές που θα τον κατηγορήσουν ότι είναι φτωχός σε αγάπη.

Στον τρόπο ζωής και σκέψης του υπάρχει ένας εκλεπτυσμένος ηρωισμός, που απαξιώνει να προσφέρει τον εαυτό του στη λατρεία των μαζών, όπως κάνει ο πιο άξεστος αδελφός του, και συνηθίζει να περπατάει ήσυχα μέσα στον κόσμο και έξω από τον κόσμο. Σ’ όποιους λαβύρινθους κι αν περιπλανιέται, όποιοι βράχοι κι αν βασανίζουν κάποιες φορές το ρεύμα του – αν βγει στο φως, παίρνει το δρόμο του φωτεινός, ελαφρύς και σχεδόν αθόρυβος, κι αφήνει το φως του ήλιου να παίζει ως κάτω στο βυθό του.

Εμπρός
Κι έτσι, εμπρός στο δρόμο της σοφίας, με τολμηρό βήμα και πλήρη εμπιστοσύνη! Όποιος κι αν είσαι, χρησιμοποίησε τον εαυτό σου ως πηγή της εμπειρίας! Πέτα την ανικανοποίηση με τη φύση σου, συγχώρεσε τον εαυτό σου, γιατί στο κάτω κάτω έχεις μέσα σου μια σκάλα με εκατό σκαλιά, πάνω στα οποία μπορείς να ανεβείς ως τη γνώση. Η εποχή στην οποία με θλίψη νιώθεις να είσαι ριγμένος, σε θεωρεί μακάριο, λόγω αυτής της ευτυχίας• σε καλεί να μοιραστείς εμπειρίες, που ίσως υποχρεωθούν να στερηθούν άνθρωποι μεταγενέστερων εποχών.

Επίσης, πρέπει να είσαι εξοικειωμένος με την ιστορία και με το προσεκτικό παιχνίδι με τους δυο δίσκους: «από τη μια μεριά – από την άλλη μεριά».

Περπατά προς τα πίσω, πατώντας στα χνάρια των ποδιών με τα οποία έκανε η ανθρωπότητα τη μεγάλη και θλιμμένη πορεία της μέσα στην έρημο του παρελθόντος: έτσι θα μάθεις με τον πιο σίγουρο τρόπο πού δεν μπορεί ή δεν πρέπει να ξαναπάει κάθε μεταγενέστερη ανθρωπότητα. Κι ενώ θα θέλεις μ» όλη σου τη δύναμη να ανακαλύψεις από τα πριν πώς θα δεθούν οι κόμποι του μέλλοντος, η ζωή σου θα πάρει την αξία ενός εργαλείου και μέσου για γνώση. Είναι στο χέρι σου να κατορθώσεις να απορροφηθούν μέσα στο σκοπό σου, δίχως να μείνει υπόλοιπο, όλα τα βιώματα σου: εγχειρήματα, λαθεμένοι δρόμοι, λάθη, παραπλανήσεις, πάθη, την αγάπη σου και την ελπίδα σου. Αυτός ο σκοπός είναι να γίνεις ο ίδιος μια αναγκαία αλυσίδα από δακτυλίους κουλτούρας και απ’ αυτήν την αναγκαιότητα να συναγάγεις την αναγκαιότητα στην πορεία της γενικής κουλτούρας.

‘Όταν γίνει η ματιά σου αρκετά δυνατή για να βλέπει το βυθό στο σκοτεινό πηγάδι της φύσης σου και της γνώσης σου, θα μπορέσεις ίσως να δεις στον καθρέφτη του τους μακρινούς αστερισμούς των μελλοντικών κουλτουρών. Πιστεύεις ότι μια τέτοια ζωή μ’ έναν τέτοιο σκοπό είναι πολύ κουραστική, πολύ άμοιρη από καθετί ευάρεστο; Τότε δεν έχεις μάθει ακόμα ότι κανένα μέλι δεν είναι γλυκύτερο από το μέλι της γνώσης και ότι τα κρεμάμενα σύννεφα της θλιβερής δυστυχίας πρέπει να σου χρησιμεύουν σα μαστάρια, από τα οποία θα αρμέγεις το γάλα για να δροσίζεσαι. Μόνο όταν γεράσεις θα καταλάβεις καλά πώς άκουγες τη φωνή της φύσης, αυτής της φύσης που κυβερνά όλο τον κόσμο μέσω της ηδονής. Η ίδια ζωή που φτάνει στο απόγειο της στα γηρατειά, φτάνει στο απόγειο της και στη σοφία, σ’ εκείνο το γλυκό ηλιόφωτο μιας μόνιμης πνευματικής χαράς• και τα δύο, και τα γηρατειά και τη σοφία, θα τα συναντήσεις σ’ ένα ραχοβούνι της ζωής: έτσι το ήθελε η φύση. Τότε είναι καιρός να πλησιάσει η ομίχλη του θανάτου και δεν υπάρχει κανένας λόγος να θυμώσεις γι’ αυτό. Προς το φως – η τελευταία σου κίνηση’ μια χαρούμενη κραυγή γνώσης – ο τελευταίος σου ήχος.

Φρίντριχ Νίτσε, «Ανθρώπινο πολύ Ανθρώπινο»

Ζῆν: Τέχνη επιλογής, διεκδίκησης και προσαρμογής

Είναι αλήθεια πως το «ευ ζήν» των αρχαίων Ελλήνων έχει μεταφραστεί σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Ο ορισμός της καλής ζωής και των στοιχείων της, απασχολούσε από την αρχαιότητα τους ανθρώπους. Βέβαια ορισμός της καλής ζωής δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως ένα χαρακτηριστικό κοινό ανάμεσα στους ανθρώπους που πιστεύουν πως έζησαν καλά. Και αυτό είναι η χρησιμοποίηση και η αξιοποίηση των ταλέντων και χαρακτηριστικών τους για να γίνουν αυτό που μπορούν δυναμικά να γίνουν. Καλή Ζωή = Καλά χρησιμοποιούμενος εαυτός. Η αίσθηση της πληρότητας και της εσωτερικής ισορροπίας που δημιουργείται ως ακόλουθο της αυτοπραγμάτωσης νομίζω είναι το κοινό όλων όσων ισχυρίζονται πως έζησαν μια καλή ζωή.

Για τα παραπάνω η διαρκής επιλογή, διεκδίκηση και προσαρμογή είναι απαραίτητες ενέργειες.

Επιλογή του περιβάλλοντος που θέλουμε να βρισκόμαστε. Επιλογή της πορείας που θέλουμε να ακολουθήσουμε. Επιλογή των στόχων, των κινήσεων και των προσπαθειών μας. Επιλογή του με ποιούς και πώς θέλουμε να ζήσουμε. Και σοφές επιλογές γίνονται όταν αντιλαμβανόμαστε ότι το θέλω ίσον δύναμαι αλλά ταυτόχρονα και το δύναμαι ίσον θέλω. Πρέπει οι επιθυμίες και οι επιλογές να ταιριάζουν με τις δυνατότητες μας και τα στοιχεία της προσωπικότητας και του χαρακτήρα μας. Κριτής των αποφάσεων μας μόνο το μέλλον. Άλλα όχι αντικειμενικός. Γιατί κάθε στιγμή που λαμβάνεται μία απόφαση έχει μοναδικά χαρακτηριστικά. Το μόνο ασφαλές στις επιλογές είναι η ανάληψη της πλήρους ευθύνης. Γιατί όταν λαμβάνεις πλήρη ευθύνη για αυτά που κάνεις τότε νιωθείς συντελεστής του πεπρωμένου σου.

Διεκδίκηση (στο περιβάλλον που επιλέξαμε) σεβασμού, συμπεριφορών, απολαβών, εκτίμησης και χώρου. Διεκδίκηση κατανόησης, ειλικρίνιας, ισοτιμίας και ελευθερίας. Η διεκδίκηση είναι δύσκολο πράγμα. Δεν επιτυγχάνεται μόνο μέσω της φωνής. Ο διάλογος, η σιωπή, η σκληρή δουλειά και η επιμονή είναι τρόποι διεκδίκησης. Το «τσαγανό» είναι μία λέξη που μπορεί να θεωρηθεί η ικανότητα διεκδίκησης. Δεν σημαίνει αγένεια, βία και σκληρότητα. Αντιθέτως σημαίνει την «υποχρέωση» του καθενός να παλέψει για να πετύχει αυτό που θέλει και να μάχεται για αυτό που πιστεύει. Σημαίνει αποφασιστικότητα, θάρρος και αντοχή. Υπηρέτης των επιλογών και του οράματος το «τσαγανό» μπορεί να φέρει κάποιον ποιό κοντά στην πραγματοποίηση όσων επιθυμεί.

Προσαρμογή που σημαίνει κατανόηση της διαφορετικής αλήθειας, πραγματικότητας, κοσμοθεωρίας και προσπάθεια αποδοχής αυτής. Προσαρμογή στο περιβάλλον που βρίσκεσαι χωρίς να αλλάζεις των πυρήνα του εγώ σου. Αντίληψη των καινούργιων συνθηκών που προκύπτουν και ανάπτυξη μηχανισμών ώστε να είναι πίο ομαλή αυτή η «μετάβαση» από την κατάσταση Α στην κατάσταση Β. Tα δέντρα λυγίζουν και κινούνται ανάλογα με τους ανέμους για να μην κοπούν. Είναι ευέλικτα παραμένοντας όμως δέντρα. Η τέχνη της προσαρμογής και της ευελιξίας είναι πάντα απαραίτητη καθώς οι αλλαγές είναι αναπόφευκτες. Και όσο λιγότερα χάνουμε από τον εαυτό μας κάθε φορά που κάτι αλλάζει και προσαρμοζόμαστε σε αυτό, τόσο καλύτερο.

Συνταγές καλής ζωής δεν υπάρχουν. Με πλήρη ευθύνη των πράξεων ο καθένας προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί. Συμβουλές, κανόνες και ρητά μπορούν να βοηθήσουν αλλά η κάθε ζωή είναι τόσο ίδια αλλά και συνάμα τόσο διαφορετική που κάνει την τέχνη του ζῆν προσωπική «εφεύρεση» του καθενός. Και αυτό την κάνει τόσο συναρπαστική.

Επιστήμονες της EPFL επιτίθενται στο λέμφωμα χτυπώντας το στη ρίζα του με πολύ καλά αποτελέσματα

Η αποτελεσματικότητα των εξειδικευμένων ως προς το στόχο θεραπειών στο λέμφωμα περιορίζεται σε υποομάδες ασθενών. Επιστήμονες της EPFL έχουν προσδιορίσει μηχανισμό που προβάλει αντίσταση απέναντι σε μια κοινή θεραπεία για το λέμφωμα. Προτείνουν μια εναλλακτική θεραπεία που στοχεύει τα σήματα του λεμφώματος στη ρίζα τους και δείχνουν ότι μπορεί να είναι αποτελεσματική σε μια ευρύτερη ομάδα ασθενών. Η μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό Blood.

Τα non-Hodgkin λεμφώματα (egno: τα μη-Χότζκιν, δηλαδή όλα τα υπόλοιπα λεμφώματα εκτός από το λέμφωμα Hodgkin) είναι καρκίνοι που επηρεάζουν τα λευκοκύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος τα αποκαλούμενα Β-λεμφοκύτταρα ή Β-κύτταρα. Όπως τα κύτταρα σε όλους τους καρκίνους, τα Β-κύτταρα αρχίζουν να αναπτύσσονται εκτός ελέγχου, δημιουργώντας όγκους στους λεμφαδένες, στη σπλήνα και σε άλλους ιστούς. Μόνο το 2010 εκτιμάται ότι τα non-Hodgkin λεμφώματα προκάλεσαν 210 000 θανάτους σε παγκόσμιο επίπεδο.

Μια από τις οδηγούς δυνάμεις πίσω από τα non-Hodgkin λεμφώματα είναι η υπερενεργοποίηση ενός υποδοχέα στην επιφάνεια των Β-κυττάρων. Ο υποδοχέας αυτός κανονικά διεγείρει την ανάπτυξη των Β-κυττάρων μόνο όταν απαιτείται κάτι τέτοιο, όμως στο non-Hodgkin λέμφωμα, το σήμα της ανάπτυξης είναι σταθερά ανοιχτό, κάνοντας την ανάπτυξη των Β-κυττάρων ανεξέλεγκτη. Για να μπλοκάρουν αυτό το σήμα, πρόσφατες κλινικές μελέτες έχουν εστιάσει στον περιορισμό της ενεργοποίησης του υποδοχέα του Β-κυττάρου ως θεραπεία για τους ασθενείς με non-Hodgkin λέμφωμα, με μεταβλητή όμως επιτυχία.

Το masitinib (χρωματισμένο κόκκινο) δεσμεύει και περιορίζει την δραστηριότητα των LYN (ροζ), FYN (μπλε) και BLK (κίτρινο)

Για παράδειγμα, ένα φάρμακο που ονομάζεται ibrutinib ελέγχθηκε σε κλινικές δοκιμές για να θεραπεύσουν μια επιθετική μορφή του non-Hodgkin λεμφώματος, το διάχυτο από μεγάλα Β-κύτταρα λέμφωμα (DLBCL). Το ibrutinib μπλοκάρει το ένζυμο BTK (Bruton’s tyrosine kinase), που εμπλέκεται στην ωρίμανση και ενεργοποίηση των Β-κυττάρων ως μέρος του διαδρομής του σήματος του υποδοχέα του Β-κυττάρου. Δυστυχώς, η ανταπόκριση στο ibrutinib υπήρξε περιορισμένη μόνο σε μια υποομάδα των ασθενών με DLBCL.

Το εργαστήριο της Elisa Oricchio στην EPFL έχει, τώρα, διεξαγάγει μελέτη για να προσδιορίσει μηχανισμούς αντίστασης στο ibrutinib. Χρησιμοποιώντας κύτταρα όγκου από ασθενείς με DLBCL, ο επιστήμονες ανακάλυψαν ότι η αδρανοποίηση του BTK στους ανθεκτικούς όγκους πυροδοτεί την υπερενεργοποίηση των εναλλακτικών σημάτων που προωθούν την επιβίωση και γρήγορη αναπαραγωγή σε κύτταρα όγκου. Για να εμποδίσει αυτόν τον μηχανισμό αντίστασης και να μπλοκάρει το σήμα του υποδοχέα του Β-κυττάρου στη ρίζα του, η Elena Battistello, υποψήφια διδάκτωρ που ηγείται του προγράμματος, στόχευσε τα τρία ένζυμα (LYN, FYN και BLK) τα οποία εκκινούν τη διάδοση των σημάτων.

Αναπαράσταση της διαδρομής του σήματος του υποδοχέα του Β-κυττάρου (αριστερά). Η θεραπεία με masitinib εξαφανίζει την ανάπτυξη του όγκου, σε όγκους που

ελήφθησαν από ασθενείς με DLBCL (δεξιά)

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι μπλοκάροντας τα ένζυμα αυτά με ένα φάρμακο που ονομάζεται masitinib αφαιρέθηκαν τελείως τα προ-ογκογονικά σήματα του υποδοχέα του Β-κυττάρου.

Επιπροσθέτως, το masitinib εξασθένισε ισχυρά την ανάπτυξη του όγκου σε όλους τους ιστούς που ελήφθησαν από τους ασθενείς με DLBCL που η ομάδα έλεγξε. Οι συγγραφείς, που τώρα σχεδιάζουν να ξεκινήσουν κλινικές δοκιμές που βασίζονται στα ευρήματα της μελέτης, δηλώνουν ότι τα τρία ένζυμα μπορούν να είναι ελπιδοφόροι θεραπευτικοί στόχοι για μια ποικιλόμορφη και ευρεία ομάδα ασθενών με DLBCL

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας χρηματοδοτεί έρευνα με αντικείμενο το πώς ο εγκέφαλος κάνει προβλέψεις

Η ικανότητα να αξιολογούμε το περιβάλλον μας είναι ο «προγνωστικός εγκέφαλος», δηλαδή η αλληλεπίδραση των εγκεφαλικών διαδικασιών που οδηγούν σε προβλέψεις. Το σε ποιες αρχές βασίζονται οι προβλέψεις αυτές, καθώς και το πώς η αλληλεπίδραση των διαδικασιών εμπλέκεται με διαφορετικό τρόπο κατά τη διάρκεια της ζωής, είναι αντικείμενο του ερευνητικού έργου που γίνεται από την καθηγήτρια Yee Lee Shing, η οποία κατέχει την έδρα της Εξελικτικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Goethe της Φρανκφούρτης από τον Ιανουάριο.

Σύμφωνα με την καθηγήτρια Shing, ο εγκέφαλος είναι ουσιαστικά μια «μηχανή πρόβλεψης» η οποία είναι σταθερά απασχολημένη συγκρίνοντας τις νέες εισαγωγές από το περιβάλλον με προβλέψεις που δημιουργήθηκαν από εσωτερικά μοντέλα του εγκεφάλου. Μόνο με αυτό τον τρόπο ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να προσαρμοστεί πάντα σε νέες καταστάσεις και να αντιλαμβάνεται τα νέα περιβάλλοντα. Μέχρι σήμερα, ωστόσο, κανείς ερευνητής δεν εξέτασε τη φύση των ίδιων των υποκείμενων εσωτερικών μοντέλων ή το πώς οι νέες εμπειρίες επηρεάζουν τα μοντέλα αυτά. Αυτό που είναι επίσης άγνωστο μέχρι τώρα είναι το πώς μια τέτοια υποτιθέμενη καθολική αρχή εκδηλώνεται σε διαφορετικούς εγκεφάλους – για παράδειγμα σε εγκεφάλους νέων ή ηλικιωμένων. Η μακροπρόθεσμη μνήμη που ίσως αποτελεί τη βάση των εσωτερικών μοντέλων του εγκεφάλου είναι δυνητικά η επεισοδιακή και η σημασιολογική μνήμη, οι προσωπικές εμπειρίες από το ένα μέρος και η γνώση μέσω μάθησης του κόσμου από την άλλη. Μολονότι τα παιδιά είναι καλύτερα στο να θυμούνται σε επεισοδιακά πλαίσια, οι ηλικιωμένοι μπορούν να βασίζονται περισσότερο στη σημασιολογική τους γνώση.

Η Shing σχεδιάζει να ερευνήσει εμπειρικά την αλληλεπίδραση διαφορετικών τύπων μνήμης και νέων εμπειριών. Χρησιμοποιώντας εγκαταστάσεις μαγνητικού συντονισμού διαθέσιμες στο Κέντρο Απεικόνισης του Εγκεφάλου του Πανεπιστημίου Goethe της Φρανκφούρτης, επιδιώκει να μάθει περισσότερα σχετικά με το ποιες γνωστικές και νευρολογικές αλληλεπιδράσεις λαμβάνουν χώρα και που στον εγκέφαλο, πρώτα από όλα με τη βοήθεια υγιών συμμετεχόντων διαφόρων ηλικιών. Μακροπρόθεσμα, το ερευνητικό της έργο θα μπορούσε να βοηθήσει να ρίξει φως σε κλινικές παθήσεις με αποκλίνουσα επεξεργασία πρόβλεψης, όπως ο αυτισμός και η σχιζοφρένεια. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Έρευνας (ERC) θα υποστηρίξει το πρόγραμμα για 5 χρόνια με 1,5 εκατομμύρια ευρώ. Θα υποστηρίξει θέσεις για δυο διδακτορικούς και δυο μεταδιδακτορικούς ερευνητές.

Ένα αντικείμενο Thorne-Żytkow είναι ένα αστέρι μέσα σε ένα αστέρι

Υπάρχουν κάποια περίεργα πράγματα στο σύμπαν. Μεταξύ όλων των δυαδικών συστημάτων , αστρικών κενών και νεφελωμάτων σχήματος φυσαλίδων που γνωρίζουμε ότι υπάρχουν, υπάρχουν πολλά αντικείμενα που θεωρούσαμε ότι μπορεί να υπήρχαν. Ένα από αυτά είναι ένα αντικείμενο Thorne-Żytkow (TZO), ή ένα αστέρι που περιέχει άλλο αστέρι. Τουλάχιστον, πιστεύαμε ότι υπήρχε μόνο θεωρητικά μέχρι οι αστρονόμοι να εντοπίσουν τελικά το πρώτο τους TZO το 2014.

Αν και δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια πώς σχηματίζεται ένα αντικείμενο TZO, η θεωρία που επικρατεί είναι ότι ένας ερυθρός υπεργίγαντας ουσιαστικά καταπίνει ένα μικροσκοπικό γειτονικό αστέρι νετρονίων, το οποίο στρέφεται στο κέντρο του μεγαλύτερου αστέρα και δημιουργεί μια “φωλιά” στον πυρήνα του ερυθρού υπεργίγαντα. Δεδομένου ότι δεν μπορούν να εντοπίσουν εύκολα ένα αντικείμενο TZO κοιτάζοντας με τα τηλεσκόπια τους, οι επιστήμονες χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους για τα στοιχεία μέσα σε αυτό για να τα ανιχνεύσουν με φάσμα του φωτός που εκπέμπει.

Τα αστέρια είναι βασικά εργοστάσια στοιχείων: οι πυρήνες τους συντήκουν τους πυρήνες υδρογόνου σε ήλιο, το ήλιο σε βηρύλλιο και ούτω καθεξής μέχρι να φτάσουν στο σίδηρο (Fe). Μόλις ένα τεράστιο αστέρι τόσο ώστε να συντήξει τον σίδηρο, ο πυρήνας του γίνεται τόσο πυκνός όσο και ένας ατομικός πυρήνας, οπότε ολόκληρο το αντικείμενο εκρήγνυται σε ένα γιγαντιαίο σουπερνόβα. Έτσι δημιουργείται ο πυρήνας των αστέρων νετρονίων του TZO: είναι το υπερ-πυκνό σώμα που έχει απομείνει αφού ένα αστέρι ξεφουσκώσει από τα εξωτερικά του στρώματα.

 

Βασικά στοιχεία

Τα στοιχεία του περιοδικού πίνακα που δημιουργούνται από ένα ερυθρό υπεργίγαντα μενη είναι προβλέψιμα. Αλλά όταν αυτό το αστέρι έχει στον πυρήνα του ένα αστέρι νετρονίων, αυτά τα στοιχεία αλλάζουν ελαφρώς.

 

Συγκεκριμένα, οι ερευνητές που ανακάλυψαν το πρώτο αντικείμενο Thorne-Żytkow  TZO διαπίστωσαν ότι το συγκεκριμένο φάσμα φωτός του έδειξε υπερβολικές ποσότητες ρουβιδίου, λιθίου και μολυβδαινίου – πολύ κοντά σε αυτά που προέβλεπαν ο φυσικός Kip Thorne και η Πολωνίδα αστροφυσικός Anna Żytkow του Ινστιτούτου Αστρονομίας στο Cambridge, όταν είχαν υπολογίσει θεωρητικά την ύπαρξη αντικειμένων Thorne-Żytkow το 1975. Απλώς άλλο είναι αν μπορείτε να το φανταστείτε, και άλλο αν υπάρχει κάπου εκεί έξω στο σύμπαν.

Ηθική φιλοσοφία: από τον Όμηρο στο Σωκράτη

Αρχαία Ελληνική Ηθική: Έργο και Λόγος

§1. Πώς αντιλαμβάνονταν οι αρχαίοι Έλληνες την Ηθική; Η έννοια της Ηθικής σχετιζόταν με αυτή τούτη την ουσία και την παρουσία της ανθρώπινης ύπαρξης στην κοινοτική ζωή. Καθοριστικές προς τούτο ήταν και οι ποικίλες ιδέες, που αναπτύχθηκαν σε επίπεδο λογοτεχνίας, φιλοσοφίας ή φιλοσοφίας της ιστορίας. Υπό μια γενική έποψη, οι αντιλήψεις περί Ηθικής σχετίζονται με την αγαθή και την κακή πράξη, με την πρόθεση (αρχαία: προαίρεσις), δηλαδή με τα κίνητρα για την πράξη, με την αρετή και την έξι, ήτοι με τον τρόπο και τις δυνάμεις, με τις οποίες ενεργεί και πραγματοποιεί κανείς τους σκοπούς του, ακόμη με το εκούσιον, δηλαδή με την ευθύνη της πράξεώς του, θεμελιωδώς δε με τις ισχύουσες πολιτισμικές και πολιτικές αντιλήψεις, καθώς και με τις πολυσήμαντες φιλοσοφικές θεωρήσεις.

§2. 8ος ‒7ος αι. π.Χ.: Σχετικά με τις ηθικές αντιλήψεις αυτής της εποχής σημαντικά μαρτυρία αποτελούν τα Ομηρικά έπη. Εδώ είναι ήδη όχι μόνο εμφανείς αλλά και πανταχού παρούσες σχετικές αντιλήψεις που αφορούν την ηθική του πολεμιστή. Γιατί μια τέτοια ηθική; Επειδή δεσπόζουσα κατ’ αυτήν την εποχή ήταν η αρχή του πολέμου. Τρωικός πόλεμος, μετακινήσεις διαφόρων φυλών, κατακτήσεις, διαδοχές ενός φύλου από το άλλο: Αχαιοί, Αργείοι, Δωριείς κ.λπ. Οι ομηρικοί ήρωες διακρίνονται για την ανδρεία τους και πολεμούν για μια ανάλογη δόξα· κάθε προσβολή οδηγεί σε έριδες και συγκρούσεις. Η προσβολή π.χ. του Αχιλλέα από τον ανώτερό του ιεραρχικά Αγαμέμνονα και η απόσυρσή του από τη μάχη είναι καθοριστική για την έκβαση του πολέμου. Ο στρατός των Ελλήνων [=Αχαιών κ.λπ.] κινδυνεύει να ηττηθεί κατά κράτος. Από την πλευρά των Τρώων, ο εξίσου ανδρείος Έκτορας πολεμά με απαράμιλλη ανδρεία για τα υπεράσπιση της πατρίδας: «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης» (Ιλιάδα Μ΄).

§3. 6ος ‒5ος αι. π.Χ.: Ηθική του προσωκρατικού στοχασμού. Θεμελιώδες γνώρισμα αυτής της Ηθικής είναι η ορθολογική οργάνωση του βίου των ανθρώπων. Αυτή η οργάνωση καθίσταται δυνατή με τη συμπαντική γνώση, με τη γνώση της φύσης, ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να καλλιεργεί τον καθολικό Λόγο και να ερμηνεύει τα φαινόμενα με βάση τη διαλεκτική του Λόγου, τη διαλεκτική δηλαδή του νοήματος και μη-νοήματος των συμβαινόντων στον κόσμο και την Πόλη: «ἦθος ἀνθρώπῳ δαίμων» (Ηράκλειτος). Κατ’ αυτή τη περίοδο αρχίζουν να διαμορφώνονται και βασικές έννοιες, ή διατυπώνονται σκέψεις, για τη δικαιοσύνη, για τον πολιτικό βίο, για το Είναι/Ον, για το γίγνεσθαι, για την αγάπη (φιλία) και το μίσος (νείκος), για τον πόλεμο-έριδα κ.λπ.

§4. 5ος αι. π.Χ.: Σοφιστική και Σωκρατική Ηθική. Η φιλοσοφική σκέψη και γενικότερα ο στοχασμός συστηματοποιείται γύρω από το ερώτημα για το αγαθό και το κακό και για τον άνθρωπο, ως ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό ον. Το πρόβλημα της ηθικής πράξης τίθεται τώρα στο επίκεντρο του πολυκύμαντου αυτού στοχασμού. Η πολιτεία, η πολιτική κοινότητα, φτάνει σε μια υψηλή ανάπτυξη και στη συνέχεια πέφτει σε μια αξεπέραστη πλέον ιστορικά ηθική κρίση, κατά την οποία η φθορά και η διαφθορά των δημοσίων και ιδιωτικών ηθών δεν έχει προηγούμενο. Κάτι ανάλογο με ό,τι συμβαίνει στη σημερινή νεοελληνική πολιτεία. Η ως άνω κρίση οξύνεται χωρίς ανάκαμψη λόγω του Πελοποννησιακού πολέμου. Όπως μας λέει ο Θουκυδίδης, με μοναδικό τρόπο, κατά την περίοδο αυτή του πολέμου, τα άτομα ταυτίζουν το αγαθό ή κακό με ό,τι ωφελεί ή βλάπτει το εκάστοτε συμφέρον τους, με τη σκοπιμότητα της στιγμής. Το συμφέρον της πολιτείας εγκαταλείπεται, ό,τι λογιζόταν ως τώρα ιερό και νόμιμο συνθλίβεται. Σε επίπεδο συνεργασίας των πόλεων κυριαρχεί το δίκαιο του ισχυροτέρου και επιβάλλεται είτε με την πειθώ ή με τη βία.

§5. Από την πλευρά της φιλοσοφίας της ιστορίας, όσα μας περιγράφει εκτενώς ο Θουκυδίδης για την άνοδο και την πτώση των πόλεων, για την ηθικο-πολιτική κατάπτωσή τους και για την ελευσόμενη παρακμή τους, επαναλαμβάνονται σήμερα, με όρους ασφαλώς της δικής μας εποχής αλλά με τον ίδιο χαρακτήρα και την ίδια ένταση. Όσο κατ’ εκείνη την εποχή η ηθική παράδοση υποχωρεί, τα ισχύοντα «νόμιμα» εξαφανίζονται, η πολιτική ηθική εκφυλίζεται, τόσο αναπτύσσεται ο φιλοσοφικός, με την ευρύτερη έννοια, στοχασμός και επιχειρεί να συζητήσει τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα. Πιο ειδικά, οι σοφιστές, κατά περίπτωση, διατυπώνουν σημαντικές ιδέες για την ηθική, είτε εξηγώντας την γενετικά, εξελικτικά, κάτι περίπου με ό,τι επιχειρεί ο Νίτσε στη σύγχρονη εποχή, είτε σχετικοποιώντας την έννοια του αγαθού, εννοώντας πως δεν υπάρχει μια τέτοια έννοια καθολικής ισχύος, παρά μόνο σχετιζόμενη με την ιδιαιτερότητα του ατόμου και των κοινωνικών-πολιτικών του σχέσεων.

§6. Ο Σωκράτης, απεναντίας, υποστηρίζει τον καθολικό χαρακτήρα του αγαθού, αρκεί να μπορεί κανείς να ορίσει το τελευταίο με τρόπο, που να ισχύει για όλους τους ανθρώπους, πέρα από μονοδιάστατους υποκειμενισμούς, ιδεολογικές συγκυρίες, φυλετικές ή πολιτικές διαφοροποιήσεις. Ο Σωκράτης, απ’ αυτή τη σκοπιά, θεωρείται ως ο πρώτος νεωτερικός στοχαστής, νεωτερικός κατά Λόγο και όχι βέβαια χρονολογικά. Σύμφωνα λοιπόν με τον φιλόσοφο, εάν η πολιτική κοινότητα μάθει να σκέφτεται με τον ως άνω τρόπο, δηλαδή να αναζητεί τον καθολικό ορισμό του αγαθού και μια αντίστοιχη καθίδρυσή του, τότε και η πολιτεία θα ανυψωθεί ηθικο-πολιτικά και οι άνθρωποι: άρχοντες και αρχόμενοι θα ισορροπούν, όντας ενάρετοι, εντός αυτής της κοινότητας. Τη Σωκρατική θεωρία περί Ηθικής και διαλογικής της διερεύνησης θα αναπτύξει συμπαντικά πλέον και σε επίπεδο διαλεκτικής φιλοσοφίας ο κορυφαίος Φιλόσοφος για την αρχαία και τη σύγχρονη εποχή, ο Πλάτων και θα συνεχίσει ο καθ’ όλα ισάξιός του, ο Αριστοτέλης. Περί αυτών και των άλλων φιλοσοφικών σχολών θα μιλήσουμε σε επόμενα βήματα.