Βρίσκεται σε δίλημμα: να πάει να ζήσει με την ερωμένη του ή να μείνει με τη γυναίκα του;

Έρχεται λοιπόν και με βλέπει εδώ κι ένα χρόνο, κι ένα από τα πρώτα πράγματα που του συνέβησαν ήταν να συνειδητοποιήσει πως είναι ερωτευμένος με άλλη γυναίκα. Από εκείνη τη στιγμή βρίσκεται σε δίλημμα: να πάει να ζήσει με την ερωμένη του ή να μείνει με τη γυναίκα και το παιδί του; Και χτες μου έλεγε κάτι πολύ ενδιαφέρον: πως αυτό που περισσότερο τον γοητεύει στην ερωμένη του είναι η ιδιότητα του απρόβλεπτου που έχει· που αυτός ποτέ δεν ξέρει που βρίσκεται.

Σκεφτόμασταν και οι δύο πάνω σ’ αυτό το παράδοξο, ότι το πάθος είναι στενά συνδεδεμένο με την πιθανότητα ο άλλος να μην είναι εκεί: με την έκπληξη, το εκτός προγράμματος. Αν αυτό μετατραπεί σε συμβατική σχέση, το πάθος εξατμίζεται.

Τι παράλογο να θέλει κανείς να ενώσει πάθος και γάμο! Πώς να διαλέξει κανείς μεταξύ οικογένειας και πάθους; Είναι αδύνατον, κυρίως επειδή, αν διαλέξει το πάθος και φύγει με την ερωμένη του, θα ξαναπέσει σύντομα στην παγίδα της μονιμότητας.

Κάποιος χαίρεται την οικογένειά του, να γυρίζει σπίτι και να είναι με τη γυναίκα και το γιο του. Η κατάσταση όμως ανατρέπεται όταν δεν νιώθει πια πάθος γι’ αυτήν, και ούτε τον ευχαριστεί η παρέα της, το ταξίδι μαζί της. Νομίζω πως εκεί μέσα κρύβεται πολλή πικρία που μένει ανέκφραστη.

Χτες μιλούσα για παρόμοια θέματα με άλλο ζευγάρι. 0 άντρας χαλάρωσε πολύ βλέποντας πως αυτά τα προβλήματα είναι κάτι το συνηθισμένο. Η γυναίκα, αντιθέτως, θύμωσε πάρα πολύ και αρνήθηκε να δεχτεί πως αυτά συμβαίνουν. Νομίζω πως η λύση είναι να αποδεχτούμε τα πράγματα όπως είναι και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, πώς μπορεί καθένας να βρει λύσεις για τη ζωή του. Κατά τη γνώμη μου, η στάση της ήταν πολύ παιδιάστικη: “Δε θέλω να συμβαίνει αυτό”. Νομίζω πως, πολλές φορές, όλη η θεραπεία συνίσταται στο να συνειδητοποιήσει ο ασθενής πως τα πράγματα συμβαίνουν όπως συμβαίνουν, κι όχι όπως αυτός αποφασίζει να συμβούν.

Χτες βράδυ διάβαζα το βιβλίο του Welwood, Challenge of the Heart (Η πρόκληση της καρδιάς) και μου φάνηκε ενδιαφέρον να μεταφράσω αυτήν την παράγραφο για το βιβλίο μας:

Στις παραδοσιακές κοινωνίες ο γάμος μετά από συμφωνία των γονέων ήταν ο κανόνας, και κριτήρια ήταν η οικογένεια, το κοινωνικό στάτους, η υγεία, και τα λοιπά. 0 γάμος ήταν περισσότερο μια συμμαχία οικογενειών παρά ατόμων. Χρησίμευε για τη διατήρηση της κοινωνικής τάξης και της οικογενειακής περιουσίας, καθώς και για την ένταξη των παιδιών στον κοινωνικό ιστό. Καμία παραδοσιακή κοινωνία δεν λάμβανε υπόψη τα αυθόρμητα ερωτικά συναισθήματα ως έγκυρη βάση για σχέσεις διάρκειας ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μία γυναίκα.

Επίσης, καμιά πρώιμη κοινωνία δεν αποπειράθηκε -ούτε φυσικά πέτυχε-, να ενώσει τον ρομαντικό έρωτα, το σεξ και τον γάμο σ’ έναν ενιαίο θεσμό.
Στους έρωτες των αυλικών του XII αιώνα, απ’ όπου προέρχονται και οι ιδέες μας γύρω από το ρομάντζο, ο έρωτας μεταξύ άντρα και γυναίκας ήταν επισήμως διαχωρισμένος από το γάμο.

Δεν ήταν παρά τον XIX αιώνα που οι βικτωριανοί συνέλαβαν μια οπτική του γάμου βασισμένη σε ρομαντικά ιδεώδη. Αλλά το σεξ ήταν εξορισμένο: η γυναίκα θεωρούνταν άρρωστη αν είχε ερωτική επιθυμία ή ικανοποίηση, η χαρά του σεξ έμενε εκτοπισμένη στα πορνεία.

Είναι πολύ πρόσφατη η αντίληψη πως ο έρωτας, το σεξ και ο γάμος οφείλουν να συμπίπτουν στο ίδιο πρόσωπο. Είμαστε οι πρώτοι που προσπαθούν να ενώσουν τον ρομαντικό έρωτα, το σεξουαλικό πάθος και την δέσμευση της μονογαμίας σε μία μόνο συνθήκη. Σύμφωνα με την Μάργκαρετ Μεντ, είναι μία από τις πιο δύσκολες μορφές γάμου που έχει επινοήσει η ανθρώπινη φυλή.

Θα ήθελα να μεταδώσω με κάποιον τρόπο αυτήν την ιδέα, σαν να παραχωρώ την άδεια στον αναγνώστη να βρει το κατάλληλο για την ζωή του μήνυμα. Θα μου άρεσε να θέσω επί τάπητος την ιδέα ότι ο γάμος, όπως τον φανταζόμαστε, είναι πολύ δύσκολος, κι ο καθένας έχει το δικαίωμα να επιλέξει πώς θα γεμίσει τη ζωή του.

Δεν λέω απαραίτητα πως αυτές οι απόψεις (μονογαμική δέσμευση, ρομαντικός έρωτας και σεξουαλικό πάθος) πρέπει να είναι διαχωρισμένες. Αυτό που προτείνω είναι να έχουμε συναίσθηση του πόσο μεγάλες είναι οι δυσκολίες που παρουσιάζονται, ακριβώς όταν προσπαθούμε να τα συγκεντρώσουμε σε μία μόνο σχέση. Και νομίζω πως αυτή η σύντομη ιστορική αφήγηση συνδέεται πολύ άμεσα με την πιθανότητα αυτής της συνειδητοποίησης.

Αυτή τη βδομάδα ήρθε να με δει ένα ζευγάρι που έχει οχτώ χρόνια γάμου και δύο παιδιά. Στη συνεδρία, εκείνη έθεσε το θέμα πως έχει σχέση με άλλον άντρα και θέλει ο σύζυγός της να της δώσει κάποιο χρόνο για να ζήσει αυτήν την εμπειρία και μετά να αποφασίσει αν μπορούν να συνεχίσουν να είναι μαζί.

Αυτός ήθελε να την σκοτώσει. Δεν ήθελε να της δώσει τον χρόνο που ζητούσε, και ήθελε διαζύγιο αμέσως.

Εγώ έμεινα να σκέφτομαι ότι θα μπορούσαμε να δούμε αυτό που συμβαίνει στη γυναίκα αυτή σαν την εκδήλωση ή έκφραση της πικρίας που έχει συσσωρεύσει απέναντι στον σύζυγό της.

Αλλά αυτή τη στιγμή, που εκείνη είναι τόσο ερωτευμένη με άλλον άντρα, η πιο εφικτή λύση είναι να ζήσει αυτήν την εμπειρία και, μετά, αν της περάσει και θέλει να ξαναχτίσει τη σχέση της με τον άντρα της, να έρθει να με δει.

Προφανώς, σκέφτηκα επίσης πως αυτή θα έπρεπε να είχε κρατήσει το στόμα της κλειστό και να είχε αντιμετωπίσει μόνη της την κατάσταση, περιμένοντας να ξεκαθαρίσουν οι ιδέες της πριν μιλήσει.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ο άντρας κατάλαβε πως η γυναίκα του δεν μπορούσε να διακόψει, κι όσο κι αν της ζητούσε να μη συνεχίσει να βλέπει τον άλλον, αυτή δεν ήταν ικανή να το κάνει. Και ο ίδιος θα μπορούσε να το έχει πάθει.
 
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ, ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ