Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι όλα τα συναισθήματα έρχονται και φεύγουν. Κανένα συναίσθημα δεν μένει για πάντα στο σώμα μας.Σε όλη μας τη ζωή έχουν εμφανιστεί χιλιάδες φορές διάφορα συναισθήματα, τα οποία όλα έχουν φύγει. Μπορεί κάποια να έρχονται πιο συχνά από κάποια άλλα, αλλά αυτό οφείλεται στο μηχανισμό της ταύτισης και των ανεπίγνωστων σκέψεων που πιστεύαμε τα προηγούμενα χρόνια ότι λένε την αλήθεια.
Γνωρίζοντας ποια είναι η πραγματική μας φύση και ότι κάθε φορά που εμφανίζεται και εξαφανίζεται ένα συναίσθημα δεν εξαφανιζόμαστε κι εμείς μαζί του, θα μας είναι πιο εύκολο να παραμείνουμε σταθεροί στη θέση του παρατηρητή που παρατηρεί το συναίσθημα, αντί να προσκολληθούμε στο συναίσθημα και να αρχίσουμε να το δυναμώνουμε με διάφορες αρνητικές σκέψεις.
Η επίπτωση της επίγνωσης στο σώμα μέσα από αυτή τη στάση είναι πολύ βαθιά: μαθαίνουμε να μην αντιλαμβανόμαστε το σώμα ως ένα συμπαγές αντικείμενο, αλλά ως μεμονωμένες εμπειρίες (αισθήσεις) που έρχονται και φεύγουν. Με άλλα λόγια, διαλύουμε βιωματικά την πεποίθηση που λέει “εγώ είμαι αυτό το σώμα” και την αντικαθιστούμε με την επίγνωση.
Τα συναισθήματα, όπως και οι σκέψεις και οι πέντε αισθήσεις, είναι φαινόμενα που συμβαίνουν μέσα μας, όχι σε εμάς. Αυτή η διάκριση είναι πολύ σημαντική.
Η επίγνωση δεν επηρεάζεται από αυτά που εμφανίζονται μέσα της, με τον ίδιο τρόπο που και ο ουρανός δεν επηρεάζεται από τα καιρικά φαινόμενα που εμφανίζονται μέσα του.
Είτε το συναίσθημα έχει κριθεί από το νου ως θετικό, είτε ως αρνητικό, η γνώση της ύπαρξής του παραμένει ακέραια, ανεξάρτητη και ανεπηρέαστη. Είμαστε αυτή η γνώση. Κάθε φορά που παρατηρούμε κάτι και έχουμε επίγνωση ότι το παρατηρούμε, ερχόμαστε στην πραγματική μας θέση.
Ένας λόγος που κάνει την αμέτοχη παρατήρηση ενός συναισθήματος δύσκολη, είναι ότι ποτέ δεν εκπαιδευόμαστε πάνω σε αυτές τις δεξιότητες. Αντιθέτως, μαθαίνουμε σε όλη μας τη ζωή, είτε μέσα στην οικογένεια, είτε στο σχολείο και την κοινωνία, ότι για να ζήσουμε με ασφάλεια και να θεωρούμαστε άξιοι και αποδεκτοί, πρέπει να “δουλεύουμε” πάνω στην προσωπικότητά μας.
Πάντα κάτι λείπει, κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν είναι αρκετό, κάτι είναι λάθος, κάτι πρέπει να διορθώσουμε, να πετύχουμε, να αποκτήσουμε, να γίνουμε.
Για να νιώσουμε τελικά τι;
Μια αίσθηση ασφάλειας και επάρκειας, που όμως αναζητούμε στα αντικείμενα, στις εμπειρίες, στους άλλους, στο σωστό τρόπο σκέψης, στις σχέσεις, σε μια καλύτερη δουλειά, έναν καλύτερο μισθό, κ.ο.κ.
Ποτέ δεν μαθαίνουμε ότι το παρόν είναι αρκετό έτσι όπως είναι.
Ποτέ δεν μαθαίνουμε ότι το παρόν είναι η μόνη κατάσταση που υπάρχει στην πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου