Αυτή είναι μια ιστορία τεσσάρων ανθρώπων που ονομάζονταν:
Ο Καθένας,
Ο Κάποιος,
Ο Τυχαίος και
Ο Κανένας
Σε κάποια φάση θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους...
Ήταν, λοιπόν, να γίνει μια σπουδαία δουλειά και...
Ο Καθένας ήταν βέβαιος ότι ο Κάποιος θα την κάνει.
Ο Τυχαίος θα μπορούσε να την κάνει αλλά ο Κανένας την έκανε.
Ο Κάποιος θύμωσε γι' αυτό, γιατί ήταν δουλειά του Καθένα.
Ο Καθένας σκέφθηκε ότι ο Τυχαίος θα μπορούσε να την κάνει.
Αλλά ο Κανένας διαπίστωσε ότι ο Καθένας μπορούσε να την κάνει.
Τελικά ο Καθένας κατηγόρησε τον Κάποιο
όταν ο Κανένας έκανε ότι ο Τυχαίος μπορούσε να κάνει.
ΑΣ ΣΚΕΦΘΟΥΜΕ ΛΙΓΟ…
ΣΕ ΠΟΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ;
Μήπως -κάπως έτσι- «ανευθυνο-υπεύθυνα» λειτουργούμε όλοι σε κάποια φάση της ζωής, αδιαφορώντας για την κοινωνία, για το συνάνθρωπο, για τις ανάγκες που προκύπτουν, αδιαφορώντας ακόμη και για τον ίδιο μας τον εαυτό;
Μήπως πιστεύουμε πως κάποιος άλλος είναι ο «σωτήρας», αυτός που θα κάνει τη σπουδαία δουλειά και θα βάλει τα πράγματα, την κοινωνία και τη ζωή μας σε τάξη;
Παρακολουθούμε τα γεγονότα από απόσταση, σαν κινηματογραφική ταινία, λέμε αυτό δεν μας αφορά ή δεν είναι της αρμοδιότητάς μας, συνήθως γκρινιάζουμε, διαμαρτυρόμαστε ή δυσανασχετούμε όταν κάτι δεν γίνεται σύμφωνα με το δικό μας συμφέρον και θεωρούμε ότι έτσι κάναμε το καθήκον μας...
Η πρώτη μας συνηθισμένη αντίδραση είναι να αποποιηθούμε τις ευθύνες που τυχόν να μας αναλογούν και να ψάξουμε να βρούμε ένα άλλο άτομο ή κοινωνική ομάδα να λειτουργήσει ως δοχείο το οποίο θα προτιμούσαμε να κάνει αυτά που εμείς δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε.
Αυτή είναι η πιο σκοτεινή αλλά και η πιο σημαντική όψη του νομίσματος που λέγεται ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ.
Αν καταφέρουμε να αντιληφθούμε και να δεχτούμε την έννοια της προσωπικής μας ευθύνης ως μέσο αυτοεξέλιξης και προόδου σε προσωπικό, διαπροσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, τότε θα έχουμε πολλαπλό όφελος.
Για να το καταφέρουμε αυτό, θα πρέπει να πετάξουμε τα όρια που θέσαμε στον εαυτό μας, να σπάσουμε τα σύνορα, όπως πολύ όμορφα λέει ο Νίκος Καζαντζάκης:
Ποτέ μην παραδεχτείς τα όρια του ανθρώπου.
Να σπας τα σύνορα.
Να αρνιέσαι ότι θωρούν τα μάτια σου.
Να πεθαίνεις και να λες:
Θάνατος δεν υπάρχει...
ΣΕ ΠΟΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ;
Μήπως -κάπως έτσι- «ανευθυνο-υπεύθυνα» λειτουργούμε όλοι σε κάποια φάση της ζωής, αδιαφορώντας για την κοινωνία, για το συνάνθρωπο, για τις ανάγκες που προκύπτουν, αδιαφορώντας ακόμη και για τον ίδιο μας τον εαυτό;
Μήπως πιστεύουμε πως κάποιος άλλος είναι ο «σωτήρας», αυτός που θα κάνει τη σπουδαία δουλειά και θα βάλει τα πράγματα, την κοινωνία και τη ζωή μας σε τάξη;
Παρακολουθούμε τα γεγονότα από απόσταση, σαν κινηματογραφική ταινία, λέμε αυτό δεν μας αφορά ή δεν είναι της αρμοδιότητάς μας, συνήθως γκρινιάζουμε, διαμαρτυρόμαστε ή δυσανασχετούμε όταν κάτι δεν γίνεται σύμφωνα με το δικό μας συμφέρον και θεωρούμε ότι έτσι κάναμε το καθήκον μας...
Η πρώτη μας συνηθισμένη αντίδραση είναι να αποποιηθούμε τις ευθύνες που τυχόν να μας αναλογούν και να ψάξουμε να βρούμε ένα άλλο άτομο ή κοινωνική ομάδα να λειτουργήσει ως δοχείο το οποίο θα προτιμούσαμε να κάνει αυτά που εμείς δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε.
Αυτή είναι η πιο σκοτεινή αλλά και η πιο σημαντική όψη του νομίσματος που λέγεται ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ.
Αν καταφέρουμε να αντιληφθούμε και να δεχτούμε την έννοια της προσωπικής μας ευθύνης ως μέσο αυτοεξέλιξης και προόδου σε προσωπικό, διαπροσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, τότε θα έχουμε πολλαπλό όφελος.
Για να το καταφέρουμε αυτό, θα πρέπει να πετάξουμε τα όρια που θέσαμε στον εαυτό μας, να σπάσουμε τα σύνορα, όπως πολύ όμορφα λέει ο Νίκος Καζαντζάκης:
Ποτέ μην παραδεχτείς τα όρια του ανθρώπου.
Να σπας τα σύνορα.
Να αρνιέσαι ότι θωρούν τα μάτια σου.
Να πεθαίνεις και να λες:
Θάνατος δεν υπάρχει...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου