Η μονοθεϊστική χριστιανική θρησκεία της «Αποκάλυψης» του θεού και η υστερότοκη του Ισλαμισμού, παρότι είναι δυο συγγενικές θρησκείες, λόγο του ότι έχουν και οι δύο τον Ιουδαϊσμό στην ουσία τους, δεν παύουν και οι δύο να έχουν άμεση σχέση με τις εθνικές θρησκείες της αρχαιότητας, ειδικότερα της ανατολικής λεκάνης της μεσογείου. Είναι γνωστό ότι ο χριστιανισμός άρχισε να δημιουργείται στον γνωστό κόσμο, μέσα σε ένα πολυποίκιλο κλίμα που επικρατούσε απ άκρου εις άκρου η Ελληνιστική παιδεία, η οποία όπως ήταν φυσικό – με τις ισχυρές επιδράσεις, ήταν αδύνατο να μην διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο πάνω στην όποια διαμόρφωσή της.
Η επίδραση αυτή του ελληνιστικού πνεύματος, εκδηλωνόταν κυρίως με την φιλοσοφία και τις θεωρίες του μέγιστου δεισιδαίμονα φιλόσοφου Πλάτωνα και του πιο προσγειωμένου (στον πραγματικό κόσμο) μαθητή του, Αριστοτέλη, με προπαντός εκείνες των μεταγενέστερων Νεοπλατωνικών τού Πλωτίνου, που έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στον σχηματισμό του χριστιανισμού, του μουσουλμανικού σχολαστικισμού και του μυστικισμού.
ΡΩΜΗ ΒΥΖΑΝΤΙΟ
Στις δυο αυτές θρησκείες του Χριστιανισμού και του Ισλαμισμού, ο βαθμός συγγένειας τους με την κλασική και κυρίως υστερότερης ελληνικής αρχαιότητας, είναι λίγο διαφορετικός. Αυτό που τις κάνει να ξεχωρίζουν, είναι ότι ο χριστιανισμός επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις πατρογονικές θρησκείες των Ρωμαίων, οι οποίες ήταν εμποτισμένες βαθειά με το ελληνικό μυθολογικό στοιχείο, κάτι που δεν συνέβη με τον Ισλαμισμό, που διαμορφώθηκε αιώνες αργότερα, κάτω από το ανελέητο κυνηγητό των αιρέσεων, που επέβαλε το ορθόδοξο Βυζάντιο με την αντιπαγανιστική νομοθεσία, σε αντίθεση με την Ρώμη, που υπήρχε ως ένα μεγάλο βαθμό το στοιχείο της ανεξιθρησκίας, με μια παράλληλη αποδοχή- σεβασμό στους θεούς της πόλης.
Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ
Μια βασική διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στον Ιουδαϊσμό και τα δύο παρακλάδια του, βρίσκεται στο ότι ο Ιουδαϊσμός και ο Ισλαμισμός, διδάσκουν ένα απλό μονοθεϊσμό, ενώ ο χριστιανισμός παραδέχεται τον Ιησού σαν μια ενσάρκωση του θεού (=Θεάνθρωπος). Η ιδέα αυτή, του να κατέβει ο θεός απ” τον ουρανό και να γεννηθεί στη γη ανθρωπόμορφος, ήταν πολύ συχνή ανάμεσα σε γειτονικούς λαούς της αρχαιότητας, αλλά όχι των Εβραίων, γιατί μια τέτοια ιδέα δεν μπορούσε να βγει με τίποτα απ” την Ιουδαϊκή παράδοση.
Ο ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ
Η μεσσιανική πάλι αντίληψη του χριστιανισμού με τον θεϊκό Σωτήρα, που πεθαίνει για την «σωτηρία» της ανθρωπότητας και ανασταίνεται από τον τάφο, δεν προέρχεται από τον ιουδαϊσμό. Βρήκε την έκφρασή της από την πίστη των αιγυπτιακών θέων, όπως ο Άττις και ο Όσιρις, που αντιπροσώπευαν την φύση, που πεθαίνουν και ανασταίνονται – ξαναγεννιούνται. Επίσης η θεωρία της Τριάδας (πατήρ, υιός και Άγιο πνεύμα) είναι το ίδιο ακατανόητη και για τους Ιουδαίους και τους Μουσουλμάνους, ωστόσο όμως, το απαντά κανείς σε πολλές άλλες αρχαίες θρησκείες, από την Ινδία μέχρι την Αίγυπτο και την αρχαία Ελλάδα.
Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ
Μια άλλη σχέση από την πλευρά του χριστιανισμού, την οποία οι Εβραίοι μαζί με το Ισλάμ την αποστρέφονται και την αποκαλούν ειδωλολατρία, είναι ότι πολλοί άγιοι του χριστιανισμού, που συνδέονται άμεσα με μετασχηματισμένες –τροποποιημένες ειδωλολατρικές θεότητες, καθώς στο λατρευτικό του κομμάτι,πήρε πολλά στοιχεία από τις αρχαίες λατρείες, και πριν απ” όλα, την χρήση των εικόνων που καθιερώθηκαν στην εκκλησία, ύστερα από μεγάλες διαμάχες την περίοδο της εικονομαχίας.
Ο ΑΣΚΗΤΙΣΜΟΣ
Μέχρι και ο ασκητισμός, τον οποίο καθιέρωσε ο χριστιανισμός, σαν θεσμό, προέρχεται απ” την αρχαιότητα, ενώ για τον Ιουδαϊσμό και τον Ισλαμισμό είναι ξένος. Στον ελληνικό κόσμο, δεν φαίνεται να χαιρόταν όλοι για την χαρά της ζωής. Υπήρξε από ανέκαθεν μια δυνατή τάση πεσιμισμού, για την άρνηση της ζωής και του κόσμου και την περιφρόνηση της σεξουαλικής επαφής ακόμη και με γυναίκες. Από τους Ορφικούς ως τους Στωικούς, περνώντας απ” τον Πυθαγόρα, τον Εμπεδοκλή, τον Πλάτωνα και τους Νεοπλατωνικούς. Υπήρξαν δυνατά ρεύματα, που θεωρούσαν την ζωή πάνω στη γη, σαν μια πρόσκαιρη διαμονή, σαν φυλακή που περίμεναν μια αιώνια υπεργήινη ύπαρξη- δύναμη να τους σώσει!
Ε, λοιπόν όλες αυτές οι ιδέες μπολιάστηκαν κατευθείαν μες στον νεογέννητο χριστιανισμό και δημιούργησαν σιγά-σιγά στους κόλπους του, τους πρώτους θύλακες ασκητισμού, κάτι που ήταν ακόμα ξένοι στις αρχαιότερες κοινοβιακές κοινότητες.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι σχέσεις ανάμεσα στους αρχαίους και τους ιουδαϊκούς δεσμούς, άλλαξαν πολλές φορές στο πέρασμα του χρόνου. Η νέα θρησκεία του Ιησού, γεννήθηκε στην Παλαιστίνη ανάμεσα στους Εβραίους, που δεν γνώριζαν παρά μόνο τον κόσμο του εβραϊκού πνεύματος, ενός πνεύματος ολότελα εσωστρεφούς, όπου ύστερα απ” τον θάνατο του Ιησού, η νέα σέχτα (αργότερα-Εκκλησία) άρχισε να εφαρμόζεται- διαδίδεται στους ειδωλολάτρες εθνικούς (=μη εβραίους), να χρησιμοποιεί επίτηδες την ελληνική γλώσσα και να αποδέχεται κι άλλες αρχαίες ιδέες. Η εξέλιξη αυτή συνεχίστηκε για αιώνες και έτσι η εκκλησία, στη μεγαλύτερή της ανάπτυξη, στην πορεία, παρουσιάστηκε επηρεασμένη… και στην θεωρία αλλά και στο τελετουργικό, πιο πολύ από αρχαίες άλλες ιδέες, παρά από τις Ιουδαϊκές του αυστηρού Εβραϊκού Τορά (= την πεντάτευχο της Π.Δ) με όλες τις ενεχόμενες μεγάλες απαγορεύσεις.. Αυτές τις οποίες, η χριστιανική θεολογία με τους πιστούς της, τις έχει γράψει στα παλιά της υποδήματα.
Με λίγα λόγια:
Αν ο χριστιανισμός πήρε από τον ιουδαϊσμό το πνεύμα, κάτι πήρε κι από τον αρχαίο Ελληνιστικό κόσμο – την σάρκα και τα οστά!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου